'Ik wil laten zien dat ik geen
slecht mens ben'
132
WOENSDAG 19 MEI 1999
Marco Bakker vindt zichzelf terug na drama in ArenA
Bariton Marco Bakker heeft zijn carrière weer op de rails. Anderhalf jaar geleden schepte zijn wagen in de
Amsterdam ArenA een 38-jarige vrouw, die later aan haar verwondingen bezweek. De populaire zanger uit
Breukelen kreeg van de rechter een werkstraf opgelegd en een tijdelijke ontzegging van zijn rijbevoegdheid. Hij
vreesde zijn vak nooit meer te kunnen uitoefenen. Gekweld en depressief verdween hij enkele maanden van het
toneel. Inmiddels stromen de verzoeken om optredens weer binnen en werkt hij aan een nieuwe cd.
Ik draai weer. Nog niet zoals
het is geweest, maar het ziet er
voor het komende seizoen
zeer gunstig uit. Ik ben weer
de oude. Met een litteken na
tuurlijk, dat wel. Een heleboel mensen
dachten: Marco Bakker is gestopt met
zingen. Ivo Niehe zei tegen me: 'Man, ik
dacht dat je al een jaar in Spanje zat.' Ik
zei: 'Ik ben niet gevlucht, ik ben geble
ven. Ik heb de feiten onder ogen ge
zien.'
Enkele weken terug heb ik een hele
boel knopen doorgehakt. Ik kreeg een
telefoontje van Henk Poort. 'Ze zoeken
in Bern iemand voor een hoofdrol in As
pects of Love. Mag ik je naam noemen?'
Daar ben ik naar toe geweest. Er waren
ongeveer twintig gegadigden. Ik was de
tweede die aan bod was en daarna heb
ben ze alle anderen naar huis gestuurd.
Ze zeiden: 'Als we het financieel eens
kunnen worden, willen we u dolgraag
voor die rol hebben.' Ik heb een fantas
tisch contract getekend.
Ik vond het strategisch belangrijk zelf
in de aanval te gaan. Een journalist van
Privé was een van de mensen die maar.
vervelend bleven schrijven over mij. Het
betrof hier een oud vriendje van mij, we
zijn getuigen geweest op eikaars huwe
lijk, dus ik wilde dat uitpraten, er zat
kennelijk oud zeer. Ik heb hem thuis
uitgenodigd en daarna is de lucht opge
klaard.
Ik ga drie nieuwe cd's maken. Dat heb
ik zelf bedacht, het is allemaal gehono
reerd. Ik ben het repertoire al aan het
uitzoeken, de opnames zijn in Londen.
Voordat ik twee maanden naar Bern
vertrek, geef ik hier nog een aantal con
certen. Ik ga de Matthaus ook weer zin
gen, waarschijnlijk met de Poolse Nach
tegalen. Ik ga ook een kerstconcert met
ze doen, daar verheug ik me bijzonder
Er is een ongeluk gebeurd en aan de ge
volgen daarvan is iemand overleden. Zo
is het. Het is niet zo dat ik iemand heb
doodgereden, anders zou ik niet verder
hebben gekund met mijn leven. De aan
klacht was dood door schuld, maar daar
is van afgezien. Het is gewoon een tra
gisch ongeval geweest. Over het ongeluk
zelf praat ik niet meer, dat heb ik na het
uitdienen van mijn werkstraf besloten.
Ik wil er nóóit meer over praten. Niet
over remmen, niet over cruisecontrol,
nergens over.
Ik had gedronken, ja. Dat wil ik ook
niet bagatelliseren. Het is gebeurd en ik
heb er verschrikkelijke spijt van. Ik had
nooit in die auto moeten stappen. Het is
het meest tragische dat iemand kan
overkomen, zowel voor het slachtoffer
en de familie als voor degene die achter
het stuur zit.
Buiten dat mijn schedel was bescha
digd, waren alle aanhechtingen van de
spieren op mijn borstbeen losgerukt en
ingescheurd. Zelfs met een snelheid
tussen de 37 en 46 kilometer per uur
weet je niet wat je meemaakt. De eerste
dagen zat ik onder de valium, de slaap
pillen en de pijnstillende middelen. Ik
had een shock, dus ik kon niet optre
den. Daar had ik trouwens ook geen zin
meer in.
Toen kwam dat interview in De Tele
graaf. Dat is natuurlijk helemaal fout
geweest, daar heb ik ook spijt van. Maar
mijn manager zei: 'Je moet een inter
view geven, we hebben 21 concerten
voor je geboekt.' Ik lag in bed, het is te
lefonisch gebeurd, 's Middags belde
Henk van der Meyden me nog een keer
terug en zei: 'Kun je even je bed uitko
men, want we hebben in het archief al
leen maar leuke foto's van je.' Dus trok
ik een jas aan. Ik zag er er niet uit, had
mijn haar niet eens gekamd, mijn vrouw
Willeke ook niet. We hadden net een
hondje gekregen, die liet ze even uit. Bij
het naar binnengaan liep ze langs me
heen en de fotograaf zei: 'Ach, kom er
even bij staan.' Ik legde mijn arm om
haar heen en die foto stond later in de
krant.
Een van de vragen van Henk was:
'Voel je je schuldig?' en ik antwoordde:
'Als je bedoelt dat ik in die auto gestapt
ben en achter het stuur zat, ja, in die zin
wel. Maar als jij denkt dat ik doelbe
wust, kwaad gasgevend weggereden
ben, nee, dan niet. En dan staat er de
volgende dag toch: 'Marco Bakker: ik
voel me niet schuldig.' Nou, tel uit je
winst. Iedereen viel over me heen. Daar
is het circus begonnen.
Op een gegeven moment moest ik weer
optreden. Dat eerste concert in Den
Ham. De hele pers, alles en iedereen
was erbij. Eigenlijk had ik het niet moe
ten doen. Vocaal was ik absoluut nog
niet goed. Met de pianist die mij bege
leidde, had ik afgesproken, als ik be
paalde tonen niet haal, moet je me hel
pen, speel dan maar even door of zo.
Ik heb me er doorheen geslagen en
daarna ook meteen een tournee ge
maakt, de Sylvesterconcerten, eenen
twintig stuks. Ik moést. De contracten
lagen er, alles was al gepland. Het was
helemaal om mij heen gebouwd, de
gasten waren al uitgenodigd, in totaal
werkten er zo'n 150 mensen aan mee.
Een heel orkest uit Hongarije van 48
man, bij elkaar een investering van zo'n
zes tot acht ton. Mijn collega's weten
hoe ik me toen voelde, maar op de büh
ne hebben ze niets gemerkt.
Mijn gedachtengang toen was: als ik
deze tournee niet maak, kan ik mijn car
rière verder wel vergeten. Terwijl het
veel beter zou zijn geweest als ik een
jaar helemaal van het toneel was ver
dwenen. Maar ik kon niet helder meer
denken. Van de andere kant heb ik er
toch geen spijt van. Ik heb me niet ver
stopt en heb de feiten onder ogen ge
zien, anders was ik er later weer mee ge
confronteerd.
Het jaar voorafgaand aan het ongeluk
had ik 171 concerten in vier landen. Ik
werd overal gevraagd, Winschoten, Ber
lijn en Bologna. Van de tien uitnodigin
gen kon ik er zes niet aannemen vanwe
ge tijdgebrek. Dus het ging goed. Héél
goed. En opeens ging alles dramatisch
mis. Buiten de psychische en fysieke
problemen die ik door het ongeluk
kreeg, had ik ineens veel minder werk.
Er werden concerten gecanceld. Dat
verbaasde me niet. Er waren theaters
die zeiden: 'Nou effe niet, met al die ne
gatieve publicteit.' Dat kon ik me heel
goed voorstellen. Ze dachten dat de zaal
niet vol zou zitten. Maar dat bleek on
zin. Overal waar ik tot nu toe ben ge
weest, zaten de zalen helemaal vol.
Meer nog dan vroeger.
Zelfs de Matthaus Passion in Antwer
pen werd afgezegd, terwijl ik daar al 22
jaar de Christuspartij zong. Voor een
derde van mijn gage, omdat ik weet dat
ze weinig geld hebben. Iemand in het
bestuur zei: 'Stel je voor dat er tijdens
de uitvoering boe wordt geroepen.'
Nou, zoiets gebeurt natuurlijk riiet, zo
iets doen mensen niet. Mijn eerste reac
tie was dan ook: ik ga daar nooit maar
dan ook nóóit meer zingen. Ik vond dat
bestuur een beetje laf. Later heb ik be
sloten toch weer te gaan. Mijn mental
coach - ik noem zijn naam niet - zei:
mensen moeten jou vergeven, maar jij
moet ook vergeven. In hun emoties zeg
gen mensen nu eenmaal dingen die ze
later betreuren.
Na de Sylvesterconcerten lag mijn werk
een paar maanden vrijwel stil. Ik kon
niet anders. Ik wilde geen mensen meer
zien. Ik ging heel veel naar Zuid-Enge-
land en Schotland, gewoon om te wan
delen. Dat was natuurlijk niet voor
niets. In Nederland was het onmogelijk
om mezelf terug te vinden, want zo
gauw ik mijn oprijlaan af reed, was ik
weer Marco BaWcer. Ik moest weg om
het te verwerken. Om de negatieve ge
dachten over de toekomst weg te laten
waaien. Om dicht bij de aarde zijn. In
mijn eentje heb ik gewandeld in de
sneeuw. Dat heeft me goed gedaan. In
Engeland heb ik op Bed and Breakfast-
adressen gezeten, in bars heb ik met
boeren zitten praten. Zo heb ik mezelf
teruggevonden.
Het bekende-Nederlanderschap heb ik
in die tijd vervloekt. Ik heb mijn werk
straf gedaan, maar in feite ben ik dubbel
gestraft. Als bekende Nederlander word
je opgehangen, dat zijn de consequen
ties van het vak. Er zijn verschrikkelijke
dingen over mij verteld in de pers en
daar heb ik vreselijke problemen mee
gehad. Elke keer werd de zaak weer op
gerakeld. Ook voor de familie van het
slachtoffer moet dat bijzonder trauma
tisch zijn geweest. Dat vond ik eigenlijk
het ergste. Die mensen zaten ook in een
verwerkingproces.
Tijdens een concert dat ik gaf in de
Grote Kerk in Gouda zat de weduwnaar
met zijn twee kinderen op de eerste rij.
Dat wist ik niet, dat heb ik later pas ge
hoord. Dat heeft me enorm aangegre
pen. Waarom ze daar zaten, weet ik
niet. Vermoedelijk is het hun aangera
den voor het verwerkingsproces. Con
tact met mij hebben ze nooit gewild. Ik
sta er wel open voor. Ik heb brieven ge
schreven en heb het ze ook via de pers
laten weten.
Ik wil weer zingen en laten zien dat ik
geen slecht mens ben, maar gewoon
een vent die zijn vak altijd keurig heeft
uitgeoefend en vaak hele prachtige din
gen heeft gedaan en die dat graag nog
een jaar of tien wil blijven doen. Ik wil
de kans hebben om dat waar te maken.
Er zijn een heleboel dingen die ik niet
leuk vind aan mezelf, maar in wezen
ben ik een goed mens. Ik heb het beste
met iedereen voor. Tijdens mijn werk
straf in de bossen bij Maam en later op
een kwekerij heb ik heel veel mensen in
mijn hart gesloten. Hooligans, messen
trekkers, noem maar op. Ik had meteen
goed contact met ze, omdat ik altijd
Marco Bakker: „Dat interview in De TelegraafDat is natuurlijk helemaal fout geweest, daar heb ik ook spijt van."
open sta voor iedereen. Als iemand mij
goed behandelt, behandel ik ze ook
goed. Als iemand naar me glimlacht,
glimlach ik terug, zo ben ik.
De fans zijn me trouw gebleven, op
een paar na misschien. Als je op een ge
geven moment een faux pas maakt, is
dat niet alleen voor jou dramatisch,
maar ook voor je fans. Dat heb ik met
mijn mental coach psychologisch hele
maal uitgepluisd. Duizenden brièven
heb ik gekregen. Ik heb ze ook allemaal
gelezen. De meeste briefschrijvers sta
ken me toch een hart onder de riem,
schreven dat ze me trouw bleven. Ook
op straat zijn de mensen allemaal aardig
gebleven. Een taxichauffeur vroeg een
tijdje terug: 'Hé Bakker, je komt toch
wel gauw weer terug, want we hebben
je nodig hoor.' Dat soort dingen hoor ik
veel. De directeur van een van de groot
ste theaters in het land heeft menig keer
met mijn manager gebeld en gevraagd:
'Wanneer komt Bakker weer, want we
willen hem weer horen.' Dat zijn goede
dingen.
Van huis uit ben ik doopsgezind, net als
Hans Wiegel, Seth Gaaikema en Anne-
marie Jorritsma. Ik kom nooit in de
kerk, al zing ik er natuurlijk wel veel. Ik
heb mijn eigen interpretatie van het ge
loof, daar hoef ik niet voor naar de kerk.
Het gebed heeft me enorm geholpen. Ik
heb gebeden om vergeving van zonden,
om hulp, begrip en steun. Maar vooral
kracht, dat ik het aankon, dat ik de juis
te weg zou inslaan. En voor het slacht
offer natuurlijk ook.
Een mens is zelf verantwoordelijk
voor zijn daden. Je kunt de toekomst
zelf in grote lijneti bepalen. Ik zie mezelf
als een wagenmenner. Je staat in zo'n
grote bak, zoals in de gladiatorentijd. Je
kunt bevelen geven, dus de richting die
je met je leven opgaat, bepaal je zelf. Als
je de leidsels naar links trekt, gaan de
paarden naar links, als je de leidsels
naar rechts trekt, gaan ze naar rechts,
en als je ze strak houdt, ga je rechtdoor.
Je kunt de paarden hard laten lopen, je
kunt ze langzaam laten lopen.
Soms wordt dat onderbroken door
een ongeluk. Er kan iets met de paarden
gebeuren of er kan iets met jou gebeu
ren, bijvoorbeeld dat je van de wagen
afvalt en de paarden ineens alle kanten
op rennen. Dan moet je ze weer bij el
kaar zien te krijgen. En daar ben ik de
afgelopen maanden mee bezig geweest.
Nu heb ik de paarden weer
onder controle. Ik geef de be-
velen en ze luisteren naar
KEES VAN DER LINDEN
