Heimwee naar Oranje Groen Ridderveld en DAC vinden elkaar nu wel lama ra Meijer moet nu vooral afwachten Sport John Elway geeft eindelijk op ITERDAG 8 ME11999 De toekomst van het Leidse voetbal e weinig niveau, te weinig jeugd, het ledenbestand inc ergrijst. Het voetbal in Lei- z°ek |cn staat er op de grens van wee eeuwen niet best voor. /Vat is de toekomst van het oetbai in Leiden? Is er nog erspectief voor kleine clubs? )eze krant ging op bezoek bij ic| 'C Rijnland dat op 20 februari 990 ontstond uit een fusie ussen ZLC en Oranje Groen. Jlevering zes in een serie 31 ver de toekomst van het .eidse voetbal. benti di cf )e namen ZLC en Oranje Iroen roepen gevoelens van leemoed op. Ruim negen jaar eleden kwam een eind aan het estaan van beide 'beruchte' lubs. Maar alle ingrediënten over een fusie na te denken jaren ruimschoots aanwezig, lowel Oranje Groen als ZLC peelde een anonieme rol in de gingi Denmalige afdeling Leiden. Vaar Oranje Groen nog kon ogen op een redelijke jeugdaf- leiing, was dat verhaal bij ZLC lang over. Doormodderen en en langzame dood sterven iras het enige uitzicht, let pijn in zijn hart nam Ge ard Ouwehand destijds af- cheid van de Boshuizerkade, lie Oranje Groen jarenlang net Leidsche Boys, VNA, LFC n Unitas bevolkte. „Eigenlijk vilde niemand een fusie, want iet was een hartstikke leuke ereniging", aldus Ouwehand, ie verschillende functies bin- len Oranje Groen bekleedde. We waren financieel gezond, aaar we vergrijsden. We moes- en ons verstand laten spreken n niet ons hart. Op termijn ladden we helemaal niet meer lestaan." Jranje Groen had toen nog vijf eniorenelftallen en 'een stuk f tienjeugdelftallen, maar LC zat veel dieper in de pro lemen. De club beschikte over slechts vier (senioren)elftallen. Het had wel de beschikking over een mooier complex in het Morskwartier. Samengaan en een nieuwe florerende ver eniging opbouwen, was lo gisch. Maar groeien deed FC Rijn land, vooral in de beginperiode geenszins. Toen was er ook na drukkelijk sprake van twee ver enigingen binnen de club, her inneren voorzitter Renzo Can- dido en bestuurslid Ronald Pe- sant zich. De Oranje-Groeners stonden aan de ene kant van de kantine en de ZLC'ers aan de andere. „We hebben in het begin de fout gemaakt om de kantine te verpachten. Later, toen we de bar in eigen beheer zijn gaan nemen, merkten ze dat er bij de andere partij toch wel mensen zaten, met wie te praten was. Je moest toch din gen samen doen", aldus Can- dido. Maar de lagere elftallen bleven steevast gescheiden voortbe staan. Candido: „Oranje Groen heeft dat langer volgehouden. Het zevende bestaat nog uit vijftigers, die vroeger bij Oranje Groen in het eerste hebben ge speeld." Wat betreft de jeugdafdeling is FC Rijnland teruggekeerd naar het niveau van ZLC. Buurman w Leiden zwemt in zijn jeugd leden, bij FC Rijnland is geen voetballend kind meer te be kennen. „Veel jeugd keerde te rug naar de Boshuizerkade", aldus Candido. „Het jonge spul moest anders toch gehaald en gebracht worden, want je laat ze niet door de stad fietsen. Het werkte niet. Vier jaar gele den wilden we een jeugdafde ling beginnen, maar die kregen we niet van de grond vanwege gebrek aan kader." Het is het probleem, dat vele Leidse clubs hebben: te weinig clubliefde en -trouw zorgen voor een tekort aan belangelo ze inzet. Bij fusieclubs is het verenigingsgevoel er lang niet altijd, doordat er geen echte identiteit is. Ouwehand zat in het geboortejaar van FC Rijn land in het bestuur, maar hield het niet lang vol. „De ideeën van de andere bestuursleden waren anders dan de mijne. Dat botste", zegt Ouwehand. Hij mist de Boshuizerkade. „De 'kade' was voor velen een twee de thuis. Na uitwedstrijden keerde iedereen terug naar het eigen honk. Er zijn nog mensen die, als ze over de kade fietsen, naar de kantine kijken waar nu Leidsche Boys in zit. Ik draag FC Rijnland een warm hart toe en ik ga elke zondag kijken, maar na afloop ga Uc direct naar huis." Wie naar het huidige ledenaan tal van FC Rijnland kijkt, moet de wrange conclusie trekken dat de fusieclub niet groot en sterk is geworden. De helft van de leden (280) is niet-spelend. Het aantal seniorenelftallen (negen) is gelijk gebleven met zeven teams op zondag en twee op zaterdag. Er is een vrouwenteam opgericht, maar aanvulling van onderaf is on mogelijk. FC Rijnland zal het nog wel een tijdje volhouden. Van een nieu we fusie wil niemand iets we ten. Maar dat de aloude pro blemen weer de kop op gaan steken, lijkt onvermijdelijk. Echte spijt heeft niemand. Ou wehand: „Maar als je diep in mijn hart kijkt zeg ik: hadden we het maar nooit gedaan." Candido: „Wij hadden tenmin ste nog de keuze. In Den Haag hebben ze die niet. Daar krij gen de clubs een brief van de gemeente, dat ze moeten fuse ren." Sportief gaat het wel voor de wind. FC Rijnland acteert in de vierde klasse na het kampioen- Candido (links) en Pesant, bestuursleden van FC Rijnland, een 'heel andere vereniging'. schap van vorig seizoen. Mor gen kan het eerste de derdepe- riodetitel veroveren, zodat de derde klasse niet eens zo gek ver weg is. ZLC en Oranje Groen hebben beide één verte genwoordiger (Marcel Gubler en Bert-Jan de Ridder) in het eerste elftal. „Na tien jaar kun je niet meer zeggen: die is van Oranje Groen en die is van ZLC. Het is nu een heel andere FOTO TACO VAN DER EB vereniging. Er is van alles wat", zegt Pesant. „En het is hier geen duiventil", aldus Candi do. „Iedereen zit hier al een aantal jaren." leiden certjan van geen CHEF WILLEM SPIERDIJK. 0' I -S3S64«>4. PLV CHEF IANE I VAN PUK. 1 MS646 De volleybalclubs DAC en Ridderveld gaan fuseren. Df twee Alphense verenigingen gaan onder een nieuwj naam verder. Op de ledenvergaderingen van Ridderveli en DAC (respectievelijk op 17 en 18 mei) worden dl nieuwe naam en de nieuwe clubkleuren bekendge maakt. Beide ledenvergaderingen moeten de planner overigens nog officieel goedkeuren, maar op enige weer stand zullen die niet stuiten. Daarvoor is trainer Dirk vaa Diemen aangetrokken. I vrouwen moeten binnen twei jaar promoveren en over maxi maal vijf jaar ook in de derdf divisie uitkomen", schets) Scherpenzeel de toekomstplan nen. Daarbij moet het niveau var de vereniging, die onder voor zitterschap van Cor Bruijnf (DAC) komt te staan, in dl breedte stijgen. De nieuwe ver> eniging gaat ruim 400 leden tel len en zal dertien herenteains negen damesteams en twintif jeugdteams omvatten. ,.VV< moeten niet meer de fout ma ken die DAC destijds maakte toen het eerste in de tweede di visie speelde en het tweede ir de tweede klasse. 1 let gat was tt groot." De nieuwe thuishal wordt ili Arena, nu de uitvalsbasis var Ridderkerk. Wel zal er nog ge traind worden in de Rijnstreek hal. „De gemeente moet noj akkoord gaan, maar daar ko men we wel uit. Dat was ook een goede reden om samen n gaan. Naar twee kleintjes woril minder snel geluisterd dan naai een grote club. We willen ter serieuze gesprekspartner van de politiek worden." gertjan van geen Zes jaar geleden waren de fu sieplannen eveneens in een vergevorderd stadium. Toen stemden de leden van Ridder veld op het laatste moment te gen. Daarom is het huidige plan om samen te smelten met alle voorzichtigheid omgeven geweest. Pim Scherpenzeel, be stuurslid technische zaken van DAC, weet waar het destijds fout is gegaan. „De leden van Ridderkerk waren niet volledig geïnformeerd. Nu zijn we al ruim een jaar bezig met samen werken op alle vlakken. Er wordt bij elkaar meegetraind en onderling «zijn spelers uitgewis seld. Er is nu, ondanks de cul tuurverschillen, veel goodwill." Ridderveld ontstond ruim twintig jaar geleden uit een af splitsing van Aarlanderveen. De vereniging opereert voorname lijk op recreatief niveau. Van oudsher heeft Ridderveld veel jeugd, doordat het in een nieuwbouwwijk kwam te spe len. DAC is van zichzelf al een fusieclub en had zijn oorsprong tien jaar eerder toen DES en Al- vo's de krachten bundelden. D (es) A(lvo's) C(ombinatie) profi leerde zich meer als prestatie vereniging. Het had altijd moei te om de jeugd aan zich te bin den. Het eerste mannenteam komt uit in de promotieklasse. De vrouwen degradeerden dit seizoen en spelen volgend jaar in de eerste klasse. „We willen met de mannen binnen drie jaar terug naar de derde divisie. I )A( donilmliiK 20 mei In sporthal «lc- Arcnu tic- ging. Zaterdag 22 r I cm toernooi voor leden en oud Icdn in De Rijnstreekhal. De Volleybal I usit l-'cestwcck wordt afgesloten met eer feest in het clubhuis van WSV Zegei plas, Oud-leden vun belde verenigin gen kunnen zich aanmelden bij Mat Ij ke Verboom (tel. 0172-41723.'!). Quarterback stopt na 16 jaar NFL neelerniotrti i»B9 lain duh - -noieaetotq t. ioncurrente dwarsboomt Sydneyplannen van Alphense judoka vorig jaar een paar maanden met topsport, vanwege 'menta le vermoeidheid'. In januari pakte zij de draad'weer op. De Alphense besloot in een zwaar dere gewichtsklasse te gaan ju doën, omdat ze problemen had om weer op haar oude gewicht te komen. Het afvallen kostte haar altijd al veel moeite, en nu had ze er helemaal geen zin meer in. Het ging allemaal goed, tot ze eind januari op de bondstraining in Nieuwegein op haar eigen teen ging staan. Een klein scheurtje in het bot was het gevolg. Vijf weken kon ze 'alleen maar een beetje step pen' en lang hield de Alphense last van 'die rotblessure'. „Je verleert het judo niet, dat zit in je, maar ik was bang om mijn teen weer te bezeren. In de wedstrijden had ik het gevoel gewoon niet, het was even weg." Die tegenslag werd echter een extra motivatie. „Als je zo veel succes hebt gehad, is het moeilijk om te accepteren dat het niet zo goed gaat. Mijn ogen zijn nu wel geopend. Er is geen tussenweg voor mij", aldus Ta mara Meijer. Tussen het 'alles' van nu en het 'niets' van pakweg een jaar geleden, ligt een gedwongen rustperiode van een paar maanden. Het drukke program ma met wedstrijden bij zowel de senioren als de junioren, dat ze jarenlang draaide, eiste vorig jaar zijn tol. Tamara Meijer had geen zin meer in judo. Tegen zin had ze wel vaker gehad, maar altijd zette ze er weer overheen. Want de volgende wedstrijd kwam er alweer aan. Nu gebeurde dat niet, het mocht ook niet van de sport- psycholoog die haar begeleid de. „Ik veranderde, omdat ik er geen plezier meer in had. Mijn humeur leed eronder", vertelt ze summier over die periode. Haar moeder vertelt later dat ze zich in die tijd grote zorgen maakte over haar dochter, die als ze gingen 'winkelen halver wege de straat alweer moest omkeren, omdat ze zo moe was. „Ik vond het heerlijk om er mee te stoppen. Ik kon weer meer lachen en zo, werd weer mezelf. Ik ging ook uit, want eindelijk kon ik die dingen doen die ik door het topsporten moest laten. Maar ik kwam er ook achter dat ik hier niets had opgebouwd, dat al mijn vrien den in de judowereld zaten. Ik miste niet het judo, maar wel Tamara Meijer (links) op de training in Haarlem. FOTO UNITED PHOTOS DE BOER de mensen die erbij horen. Ik was heel veel in Frankrijk bij mijn vriend, die ook judoka is." Wat de Alphense ook heeft geleerd is dat dat 'andere leven' niet is wat ze wil. „In mijn rust periode heb ik gemerkt dat dat het ook niet was. In discothe ken een beetie lopen drinken." Twee maanden deed ze hele maal niets, daarna trainde ze weer ongeveer een keer in de week. Het plezier kwam terug in de sport die haar al zo veel had gegeven. „Ik heb eigenlijk nooit een blessure gehad. Het ging altijd alleen maar goed. Ik had ook nooit een 'down'. Ik was overal de jongste, het maakte niet uit of ik verloor, maar ik had toch veel succes. En ik deed alles. Ik deed in vijf jaar wal ik misschien in tien jaar had moeten doen. WK's, EK's, de Olympische Spelen. Wie maakt dat nou mee op z'n zestiende?" Na het plezier kwam ook de topsportmentaliteit weer terug. Tamara Meijer heeft weer veel over voor haar sport. Ze moet nog een paar kilo afvallen, 'maar dat gaat zeker lukken', en als haar concurrente niet goed presteert op het EK. dan past ze haar toekomstplannen aan. Dan stelt ze de toeristische op leiding in Haarlem uit. en gaat ze talencursussen doen. En vooral veel judoën. In Atlanta eindigde Tamara Meijer bij de eerste acht, en daarom werd zij opgenomen in het 'olympisch project' van de judobond. „Daar ben ik zo uit gestapt. En daar begin ik nu een beetje spijt van te krijgen. Ik hoop dat ik nu niet te laat ben." acht eindigt, kan ik mij gaan kwalificeren. De weg naar Syd ney is nog lang." De 19-jarige Alphense, lid van Kenamju in Haarlem, besloot eerder dit jaar na een gedwon gen rustperiode in een hogere gewichtsklasse te gaan judoën. Enkele weken geleden draaide ze dat besluit weer terug. „Ik wist dat ik in de klasse tot 57-ki- lo de Olympische Spelen in Sydney niet kon halen, omdat de concurrentie te groot is. Dat leek me juist wel prettig, want dan zou ik ook die stress niet hebben. Maar ineens is het zo - 'pang' - weer goed geschoten in mijn hoofd. Het leek nu net als of ik iets ging opgeven, terwijl ik nog niet alles had geprobeerd. Ik dacht dat ik het allemaal niet meer kon opbrengen, maar ik weet nu dat het bij mij alles of niets is." Meijer, de jongste deelnemer aan de Spelen in Atlanta, stopte <en aan den run janet van duk ei plan van de Alphense judo- Tamara Meijer om alsnog te oberen zich te kwalificeren or de Olympische Spelen in 00 is een stuk moeilijker ge- )rden nu ook concurrente ïborah Gravenstijn heeft be- ogei «en om in een lagere ge- ons ehtsklasse te gaan judoën. ndat zij dit seizoen betere re- ",d Itaten haalde dan Meijer, ag Gravenstijn over twee we ll naar het EK in Slowakije, tar zij zich kan kwalificeren or het WK in oktober. Een aats bij de beste acht op het K geeft recht op deelname n de Spelen in Sydney. „Ik moet nu haar resultaten ivachten", aldus Tamara eijer, die in juni op twee toer- loien in Italië haar come back aakt in de klasse tot 52 kilo. rtaar ik zet mijn plan gewoon lor. Als zij niet naar het WK e at of daar niet bij de eerste rkin Het golftoernooi van Lake Tahoe op de vierde juli. waar louter celebrity's voor worden uitge nodigd. zou de drie musketiers wat graag wil len hebben. Michael Jordan, Wayne Gretzky en... John Elway. Drie iconen uit de Ameri kaanse topsport, alledrie binnen een paar maanden gestopt. John Albert El way, misschien wel de beste quarterback (spelverdeler) ooit in het Ameri can football, maakte vorig weekeinde met betraande ogen het einde van zijn carrière bekend. Omdat Elway (38) het na 16 lange jaren in de NFL fysiek niet meer kan opbrengen. Het kostte hem grote moeite juist dat toe te geven. Elway gaf na melijk nooit op. Hij miste in die 16 jaar slechts 15 wedstrijden door ziekte of blessu res. Bovendien werd hij vaker dan welke andere quarterback ook in de NFL door de vijandelijk beulen hardhan dig tegen de grond gewerkt, L5LT256wmede Eeii opgewekte John Elway bij strijden. AJIe $cheld blessures (knie, rug, ribben) ten spijt, Elway stond altijd op. Zoals hij liefst 47 keer vanuit een achterstand vlak voor tijd zijn aanval als nog naar de zege leidde. Cijfers die Elway be roemd maakten. Niet voor niets sierde hij elf keer de cover van Sports Illustrated. Zijn afscheid zat er al een poosje aan te ko men. maar de officiële aankondiging van zijn Denver Broncos moest worden uitgesteld van wege de nasleep van de afschuwelijke schiet partij op de Columbine High School in Little ton. eveneens in Colorado. De persconferentie van Elway begon dan ook met een minuut stil te vöor de slachtoffers. Alleen Dan Marino (Miami Dolphins) gooide het ovaal over meer yards dan Elway (51.475) in al die jaren. Zijn 148 zeges zijn wel meer dan welke quarterback ook Zijn krachtige en zui vere rechterarm was ook de honkhalplocgen van Kansas City Royals en New York Yankees opgevallen. Bij de Yankees tekende hij in 1981 een contract (150.000 dollar) voor één seizoen. In 1983 stapte hij echter over naar football en de Denver Broncos. Maar hoe goed hij ook werd, Elway leek zijn carrière te moeten beëindigen zonder een kampioensring aan zijn vinger. Eind jaren tachtig speelde hij drie keer in de NFL-fmale om de Super Bowl. En even vaak werd de Broncos weggevaagd. Hoe goed John Elway ook was, op de laatstq zondag van januari leek hij steevast de kapitein van de 'l itanie. De verhalen willen dat coach Dan "Reeves oor zaak was. Hij zou het jaren lang hebben vertikt zijn aanval te bou wen rond die fabuleuze rechterarm van Elway. Feit is dat veel veranderde bij de Denver Broncos, waar ook de Neder lander Harald Hasselbach in de defensie zijn rol heeft, sinds Reeves zes jaar gele den werd ver vanger door Mike Shana- han. Vurig jaar de aankondiging van zijn af- bereiklc de fOTO.KTR. B™nCO* ?P nieuw de Su per Bowl, maar alles wees erop dat )ohn Elway ook zijn vierde finale - en mogelijk laatste wed strijd ooit - zou verliezen. De Green Bay Pac kers waren de torenhoge favoriet (14:1 volgens de bookmakers). Hasselbach verwoordde vooraf echter de sfeer in het kamp van Denver: „De spelers hebben er onderling over gespro ken, we willen dit écht voor John Elway win nen. Dit is misschien zijn laatste wedstrijd, we willen er iets speciaals van maken." I let werd heel speciaal. De Broncos scoorde in de slotminuten de winnende touchdown (31-24). Elway tekende voor één jaar bij en al gelopen januari werd de Super Bowl ander maal gewonnen, nu tegen de Atlanta Falcons (34-19). Elway zelf werd uitgeroepen tot MVP, de meest waardevolle speler. Een fraaie kroon op z'n loopbaan. Hij kan zich nu met een ge rust hard richten op het golf. Voor laagvliegen de vijandige vleesbonken hoeft Elway geen vrees meer te hebben.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1999 | | pagina 41