Nog één keer naar Tiel M
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
243
maandag 3 mem 999
Ind
COMMENTAAR
Overleg Suriname verder belast
De Surinaamse regering heeft afgelopen vrijdag opvallend vriende
lijke woorden gesproken richting Nederland. Ter gelegenheid van
de viering van Koninginnedag op de Nederlandse ambassade in
Paramaribo las minister van buitenlandse zaken Snijders een brief
voor van president Wijdenbosch over de 'historische verbonden
heid' en de 'vriendschapsbanden' tussen beide volken.
Waar de Surinaamse regering vorig jaar de receptie boycotte van
wege het internationaal opsporingsbevel tegen adviseur van staat
Bouterse, zetten vice-president Radhakishun en andere hoge Suri-
namers nu juist hun beste beentje voor. Radhakishun sprak in zijn
speech zelfs een 'groot geloof uit in koningin Beatrix.
Woordvoerders van de grote partijen in de Tweede Kamer reageer
den afgelopen weekeinde positief op dit tweede gebaar van goede
wil. Immers, enkele weken geleden nog werd Bouterse ontslagen
als adviseur van staat.
Al zijn Keulen en Aken niet op een dag gebouwd, toch blijkt uit de
opstelling van Wijdenbosch en de zijnen dat Suriname serieus toe
nadering zoekt. Uiteraard zijn WD, CDA, D66 en PvdA de reactie
van Suriname op het internationale opsporingsbevel tegen Bouter
se niet vergeten. De woordvoerders van de grote, partijen in Neder
land lieten evenwel blijken dat er weer gepraat moet worden.
Echter, waar PvdA-woordvoerder Koenders aandringt op her
nieuwd overleg over ontwikkelingssamenwerking en premier Kok
zegt 'niet afwijzend' te staan tegenover nieuwe gesprekken, kiest
partijgenoot en minister van ontwikkelingssamenwerking Herf-
kens er liever voor de toch al fragiele verhouding met Paramaribo
verder te belasten.
Natuurlijk is het van belang dat het Nederlandse ontwikkelings
geld niet in een bodemloze Surinaamse put verdwijnt. Toch had
het de minister gesierd wanneer ze zich zaterdag tijdens de 1 mei
viering in Rotterdam in wat diplomatieker bewoordingen had ge
uit dan te spreken over een 'volstrekt corrupte' regering, waar 'we
geen cent belastinggeld naar toe zullen sturen'.
Waar Wijdenbosch de moed opbrengt de hand uit te steken, dient
Nederland op zijn beurt een gebaar te maken. Niet door allerlei
mooie woorden voor zoete koek te slikken, maar wel door bijvoor
beeld een aantal ambtenaren verkennende besprekingen te laten
voeren. Dit zou in Paramaribo ongetwijfeld constructief worden
opgepakt. Een reactie als die van Herfkens zet de relatie met Suri
name onnodig verder op scherp.
Lekkere geurtjes
af. Welgeteld één programma is er voor deze vergeten groep
televisiekijkers. [Knoop in je zakdoek' op zondag, van TE-
LEAC en NOS. Dat is alles. Voor de rest biedt de televisie
geen vertier dat speciaal op deze groep is afgestemd. En als
er al eens verstandelijk gehandicapten op de buis voor het
voetlicht treden, dan is dat met name voor het vertier van
anderen. Zo haalt de NCRV eens in de zoveel tijd de Josti
Rand van stal. Maar daar blijft het dan ook bij.
'Knoop in je zakdoek' dat wordt gepresenteerd door Marnix
Kappers en Sylvia Millecam, is in elk geval een lollig pro
gramma. Ook voor kijkers zonder verstandelijke handicap.
De opzet is, hoe kan het ook anders, zeer eenvoudig en zeer
goed te volgen. Elke keer behandelen Marnix en Sylvia een
belangrijk aspect uit ons dagelijks leven. Ze leggen zelf het
een en ander uit. En ze laten elke keer een paar verstande
lijk gehandicapten het onderwerp in de praktijk toelichten.
Gisteren ging het over lichamelijke verzorging. Met een on
frisse adem. okselgeur. stukjes in je neus, slaap in je ogen,
viezigheid tussen je randen en nagels met vuile randen kun
je absoluut niet de deur uit. legden de presentatoren uit.
Een lekker geurtje is niet voldoende. Een paar eeuwen gele
den waren de meeste mensen dan ook viespeuken, vertelde
Marnix. Die waren bang voor water en wasten zich nooit.
Het enige wat ze deden was parfum over zich heen gooien.
„Ze roken goed, maar waren vies.Dus beste kijkers, ga el
ke dag onder de douche en poets goed je tanden. Zo'n
boodschap ongeveer
En vervolgens zagen we twee verstandelijk gehandicapten
zich voorbereiden op een blind date. Zij naar de schoon
heidsspecialist, voor een gezichtsmasker en hij naar een
Italiaanse kapper voor een scheer- en knipbeurt. Met suc
ces. Haar commentaar na afloop van hun avondje uit. „Hij
was spontaan en rook heel lekker. Het klikte meteen.En
hij was ook helemaal in de wolken.
'Knoop in je zakdoek', een leuk en ongekunsteld program
ma. Een soort 'Klokhuis', maar dan speciaal voor verstan
delijk gehandicapten.
MILLENNIUM
Uit de gunst geraakte Jomanda moet gelovigen straks in het land opzoeken
Jomanda's show in Tiel is voorbij. Het goddelijk medium raakt uit de publieke gratie. Ze is ge
dwongen haar gelovigen in het land op te zoeken. Afgelopen week ging vanuit Heino en Deven
ter - de bakermat van het fenomeen - de laatste bus richting Betuwe. Na twaalf jaar en 'vele won
deren'. Een impressie van de reis en het bezoek.
Reeds bij het wachten op de
laatste bus naar Jomanda vallen
de eerste wonderen. Een deftig
pratende mevrouw vertelt van
de genezingen die aan haar
man, zus en nicht zijn geschied,
met hulp van ingestraalde fles
sen Spawater, Radio Noordzee
en omkrullende fotootjes. Bij
haar echtgenoot vielen spon
taan de slangen uit de neus. De
man in kwestie getuigt ter plek
ke: ,,In het ziekenhuis stonden
ze versteld. Ik had ze er echt
niet zelf uitgetrokken." Hij is
voor zijn kwaal nog wel in be
handeling bij de dokter, maar
dat feit doet aan het ingrijpen
van 'de goddelijke wereld' niets
af, vindt ook de rest van het ze
vental gelovigen bij de Deven
ter opstapplaats.
De touringcar uit Heino komt
langszij. Een dertigtal Sallandse
gelovigen stapt in voor de laat
ste reis naar het Tielse medium.
Voorin, dwergpincer Tippie op
schoot, zit organisator Henk
Vedders een 'tikkie' weemoedig
te zijn. Na een tijdje met uitge
stoken hand te hebben gestaan,
zie ik dat hij blind is. Twaalf
jaar geleden haalde hij Joman
da naar Heino. De uit Deventer
afkomstige balletlerares Joke
Damman was toen pas begon
nen met de publieke verzilve
ring van haar heilzame gaven.
„Zaal Oortwijn zat stampvol
met vijfhonderd mensen.
Moesten we twee healings ach
ter mekaar geven, later gevolgd
door veel herhalingen. Heel
veel genezingen meegemaakt.
Toen Jomanda in Tiel ging ge
nezen heb ik elke twee maan
den een busreis georgani
seerd."
Hij heft een trillende Tippie
naar me op: „Hij is genezen in
Tiel, van epilepsie. En ook van
kanker drie jaar terug. Het is
niet meer teruggekomen." En
zijn eigen blindheid? „Ik heb
een oogziekte. Zie alleen nog
maar licht en donker. Maar m'n
eigen genezing komt nog wel,
heeft Jomanda gezegd. Ik ben
bij haar wel van m'n diarree af
gekomen. ^e heeft altijd ge
zegd: eerst die dingen genezen,
daarna de rest. Nee, dat wonder
komt nog. Ik weet zeker dat het
gebeurt. Ik heb Zoveel bood
schappen gehad die allemaal
uitgekomen zijn."
Met Jomanda's definitieve ver
dwijning uit Tiel (op Hemel
vaartsdag) hebben de busreizen
uit Salland geen zin meer. „Je
kon de laatste tijd zien dat het
bezoek sterk terugliep. Ze trekt
nu het land in. Ze komt wel een
keer in de buurt."
Een gang door de bus levert
louter hoop en verwachting op.
Een Deventer vrouw met rood
opgezet gezicht C,,ik ga voor het
eerst") verlangt in Tiel van haar
bronchitis en hooikoorts af te
komen. Een jonge vrouw uit
Heino („ik ben ontelbaar vaak
geweest") gaat dit keer niet
voor genezing, maar voor hulp
en acceptatie bij een relatiepro
bleem. „De meeste mensen
zien Jomanda als een rare
vrouw, maar ik zie haar als een
doorgeefluik vanuit de goddelij
ke wereld."
Een godvruchtige boer (73) uit
Diepenveen die bekent aan de
wichelroede verslingerd te zijn,
is nieuwsgierig of 'de geweldige
kracht die van Jomanda moet
uitgaan' wel van goddelijke
oorsprong is. Achter in de drie
kwart volle bus verwachten een
regressietherapeute en haar
twee volwassen dochters, dat
het Tielse medium hen zal hel
pen om 'geestelijk te groeien'.
Bij aankomst tegen half acht in
de Tielse veilinghal krijgt het
gezelschap geen gelegenheid
om zich met de aankoop van
ingestraald water en andere ge
neeskrachtige prullaria te verrij
ken. Nog maar net gezeten in
de halfvolle zaal (tweeduizend
stoelen) verschijnt het medium
achter onze rug vanuit het
niets. Als vanouds in lang he
melsblauw, met hoofdmicro
foon over het opgestoken haar.
Ze is van het tv-scherm ver
jaagd, heeft haar vermeende
genezingen nooit wetenschap
pelijk waargemaakt en heeft
haar volgelingen goeddeels ver
loren. Maar ze oogt nog immer
als de vleesgeworden schikgo
din die in haar missie gelooft,
in het volle bewustzijn het gat
tussen dominee en dokter te
moeten vullen.
Onder ziel balsemende muziek,
in soevereine houding, schrijdt
ze naar het podium waar tien
tallen behandelbedden reeds
op de uitverkorenen staan te
wachten. „Welkom lieve men
sen. U hoeft nergens bang voor
te zijn. Alles wat er mag gebeu
ren is verantwoord naar li
chaam en geest. De goddelijke
wereld beschermt u en laat u
ervaren dat wij allen één zijn."
De eerste langgerekte huilpar-
tijen in de zaal breken los, be
geleid door woest blaffende
honden. Vele rolstoelers op de
eerste rijen heffen hun armen
in de lucht. „Ik mag u als medi
um helpen om te leren begrij
pen welke les u moet leren op
aarde: vrede met uzelf en met
uw medemens, in liefde." Hand
irn hand zingt de zaal We are all
together now, to get the power
of the Light. Onderwijl zegent
'de schakel tussen hemel en
aarde' de gelovigen met licht vi
brerende vingers.
Na jaren van weggeweest, maak
ik het ritueel voor de vierde
keer mee. De show werkt. Voor
een tientje entree valt veel te
beleven. Jomanda nodigt wille
keurig uit de zaal geplukte
mensen op de tafels, onder wie
een rolstoeler met een spaniel
op de knieën. In één moeite
door legt ze achteloos de hand
op lichaamsdelen met 'pijn-
blokkades'. „Nooit artsen bui
tensluiten, ze overal bij betrek
ken, dan zult u zien dat het
klopt."
Naast mij zit Danielle, een
twintiger uit Heino, in volko
men overgave. Ze is al eerder
door Jomanda van haar levens
angst afgeholpen. „Ik was bor-
derlinepatiënt. Ik ben hier voor
de achtste keer. Ik dacht eerst
dat het onzin was. Ik vraag nu
hulp voor een vriendin die er
niet in gelooft, ook borderline."
Het medium roept 'de scheve
wervels in de zaal' op voor de
gang naar 'het fonteintje' Ver
volgens komen de mensen met
dnik-op-de-borstkas aan de
beurt. De godvruchtige wichel
roedeloper. fluistert innerlijk
verscheurd: „Als mensen hier
verlichting van ondervinden is
dat toch een gave."
„Voelt u al wat?" informeert het
genezend medium in een rond
je langs de tafels. „Ik zie iets bij
Jomanda lijkt uit de gratie bij het 'grote publiek'. Zelf ziet ze dat niet
zo: „Ik trek meer en meer het land in. Ik zoek de mensen op."
foto anp
uw keel en uw borstkas, daar
gebeurt iets." Een paar tafels
verderop: „Ik zie uw schedel
even lichten. Niks aan de hand,
wordt vanzelf weer gesloten. Ik
denk dat u nu een heel andere
gedachtengang krijgt." De pati
ent (zonder microfoon) mur
melt wat terug. „Ja, uw bedank
je gaat naar boven."
De zaal (voor tweederde vrou
wen) hangt aan Jomanda's lip
pen. Een dikke drom draaft op
als ze 'de mensen die het ver
driet om een overledene niet
verwerkt hebben' naar voren
roept. Onder het Ave Maria van
een tranen wellende viool legt
ze hun de handen op. Daniëlle
is er ook bij. Terug op haar
plaats bekent ze: „Ik heb geen
afscheid van m'n opa kunnen
nemen. Hartinfarct. Ik had 'm
lang niet bezocht. Voelde ik me
schuldig over. Ik heb zelfs zelf
moord willen plegen."
Zo kabbelt de healing door. Er
heerst een sfeer van bewonde
rende toewijding. De zaal is tot
alles bereid, applaudisseert bij
elke boodschap van boven,
lacht grif om de grapjes van het
medium. Achtereenvolgens
stromen groepen mensen met
druk in de onderrug, met last
van benauwdheden, met keel-
neus- en oorklachten naar het
fonteintje.
Als klapstuk van de avond doet
Jomanda een greep uit de hon
derden briefjes met genezings-
verzoeken. Ze ziet er getallen bij
die een betekenis hebben. „U
vraagt: mag ik alsjeblieft van de
pijn verlost worden. Ik krijg een
getal vier door. Dat kan dus be
tekenen over vier minuten,
maar ook vier maanden of over
vier jaar. U moet niet boos wor
den als het niet gebeurt wan
neer u het zelf verwacht. Er zijn
ook dingen die we moeten ac
cepteren, om geestelijk te groei
en." Ze is met haar goddelijke
helpers voor geen gat te van
gen. Terwijl ze de zaal rond
gaat om de handen op te leg
gen, achteloos voorbijgaand
aan een vrouw met de slappe
lach, mogen 'de mensen met
zware knieën' gaan staan.
We shall live in peace zingt de
zaal tot slot, hand in hand.
„Geef elkaar een kneepje, als
teken van respect." Ze heeft
een boodschap voor de oor
logszuchtige mens. „Als we vre
de in onszelf creëren en naar de
medemens toe zal er ooit vrede
zijn op aarde. Of je nu blank
bent of zwart, rijk of arm, ziek
of gezond." Met het lied Dank
u voor het leven, dank u voor de
kracht deint de zaal gelukzalig
huiswaarts.
De inzittenden van de bus uit
Heino en Deventer willen vol
gens afspraak met Jomanda op
de foto. Voor het oog van de ca
mera („voor trouwe fans doe ik
alles") verstrekt ze nogmaals
haar zegen. Ze nodigt ons uit
voor haar laatste healing in Tiel,
op 13 mei. En voor de presenta
tie van haar nieuwste boek.
Voor de terugloop in publieke
gunst heeft ze geen oor. „Ik trek
meer en meer het land in. Ik
zoek de mensen op. Voor de
healing in de RAI heb ik er al
duizend geboekt."
In de bus terug hangt een vol
dane stemming, hoewel nie
mand wonderbaar genezen is.
Wel voelt het gros zich 'getroost
en verlicht'. De wichelaar uit
Diepenveen is overtuigd van Jo
manda's goddelijke kracht. Een
vrouw uit Twello wijst op een
'klein wondertje': witte vlekken
op de pasfoto van haar gestres
te man. „Dat fotootje had ik op
m'n knie gelegd. Het krulde he
lemaal om. Ik weet niet of het
mijn man helpt, maar mij mis
schien wel. Die vlekken op zijn
hoofd zitten precies op de plek
waar ik zelf altijd klachten heb.
Ik ben vaak duizelig, vaatver-
nauwing, ik val zo om. Maar na
vanavond voel ik me een stuk
beter."
De therapeute en haar twee
dochters zijn nóg meer over
tuigd van Jomanda's paranor
male gaven. „Ik heb op tafel ge
legen," vertelt een dochter. „Ik
voelde me overweldigd door
een enorm verdriet. Nee, ik
weet niet waar dat vandaan
kwam. Het was er zomaar.
Maar even later kwam er een
machtig gevoel van troost over
me. Ik kan het niet verklaren,
maar ik voel me zalig.
HOMME KROL
'Bevrijdingsweek' opnieuw fraai
En weer draait het tijdens de Bevrijdingsweek om fraai lenteweer. Het
lijkt de laatste jaren wel of de eerste week van mei daar patent op
heeft. Zo was het in 1989, 1990, 1993 en in 1995 overwegend stra
lend en dikwijls ook steeg de temperatuur tot zomerse waarden. In
1990 werd het vijf dagen achtereen meer dan 25 graden en dat was zo
vroeg in het seizoen nog nooit eerder voorgekomen. Vorig jaar kwam
het fraaie weer iets later op gang maar mondde toen wel uit in een glo
rieuze IJsheiligenzomer met op 11 en 12 mei tropische dagen. Schip
hol schoot zelfs door naar 31,5 graden.
Of we dat niveau dit jaar ook zullen halen is nu nog niet te zeggen
maar fraai weer is het dezer dagen in ieder geval wel. Onder invloed
van een hogedrukblokkade boven Scandinavië, de Noorse Zee en het
Noordzeegebied was het vandaag en zal het ook morgen en overmor
gen (Bevrijdingsdag) droog en zonnig weer zijn. De temperaturen stij
gen tot waarden tussen 16 en 20 graden. Onder invloed van een de
pressie ter hoogte van het Italiaanse Genua worden de drukverschillen
groter waardoor de uit oostelijke richtingen waaiende wind aantrekt.
Morgen waait het aan de kust vrij krachtig, later mogelijk krachtig. La
ter in de week dringen storingen van het zuiden uit op, waardoor de
kans op bewolking en een regen of onweersbui toeneemt. De kans is
echter niet zo groot dat de verstoring een grootschalig karakter krijgt
ofwel ook op de lange termijn zit het wel snor met mei.
Opmerkelijk is de exodus van extreem koude lucht aan de oostflank
van het hogedrukimperium. In Noors Lapland heeft het de afgelopen
nacht zelfs meer dan 15 graden gevroren. Bij ons verliep het afgelopen
weekeinde fraai al werd het zaterdag later op de middag bewolkt. De
bewolking hing samen met een koufrontje. Dankzij zon en droge lucht
werd het gisteren aan de achterzijde van het front echter zachter dan
zaterdag.
jan visser
Ons Oranjehuis
Wie er mee begonnen is valt niet meer te
achterhalen, maar sinds een jaar of wat
worden de straten in onze nieuwbouwwijk
in de periode van enkele dagen voor 30 april
tot een paar dagen na 5 mei opgetuigd met
driehoekige vlaggetjes en oranje strikken.
Buurtbewoners komen in de avonduren,
hiertoe aangespoord door een onzichtbaar
signaal, uit hun huizen en klimmen op
wankele trapjes om hun lersieringen
aan balkonhekjes en bovenlichtjes te
knopen en over de trottoirs te leiden
naar bomen, lantaarnpalen, tuin
hekjes en ander straatmeubilair.
Vanaf deze punten worden de vlag
getjes kruislings weer naar de ge
vels geleid.
Toen de eerste huizen eenmaal
jaarlijks werden gepavoiseerd kwam
er een sociale beweging op gang om
ook de andere opstallen in de wijk
onder handen te nemen. Er meldde
zich iemand van een buurtcomité bij
ons aan de deur die tegen een geredu
ceerd tarief een streng plastic vlagge
tjes ('zeer duurzaam, vergen weinig
onderhoud') aanbood zodat we ons
konden scharen bij alle andere fuif
DICK VAN DER PLAS
nt 1
an
he
lift
MILLENNIUM
nog
dagen Jsci
pat
Nog 243 dagen en het
nieuwe millennium brelïkac
aan. Reden voor deze k 'rs x
om in een dagelijkse sei|
terug te kijken op belan 5Jaa
rijke gebeurtenissen di^ óf
plaatsgrepen op corres
ponderende data in de
gelopen 100 jaar. 3 mei
1536: Delft door brand
woest; 4 mei 1626: Pien
Minuit op Manhattan;
mei 1945: bevrijdingsdag 1
do 6 mei 1937: Hinden
burg ontploft; 7 mei 19!*r
Dien-Bien-Phoe valt; 8 P(; l
1902: 30.000 doden doof
Mont-Pelee; 10 mei 194
begin WO II; 11 mei 18!
Desgrange rijdt eerste
record; 12 mei 1969: Ril
de Wipper zet S'wijk in
vlam. grs
3 MEI 1536
De krachtige blikseminslag L-l
de Nieuwe Kerk van Delft er
enorme brand die er het geW(
van is op Heylich Cruysvin-ech
dingsdach, 3 mei 1536, is eejmic
vingerwijzing Gods. Daaraafetei
twijfelt de onbekend geblevflew
pater van het Leprozenhuisjio u
buiten de stad geen moment.
Als hij rond een uur of vier dpt e
middag uit zijn slaap wordt Ta
wekt omdat de stad in brani
staat, roept hij enthousiast liu:
'God zij geloofd'. Niet verw<r"
derlijk, aangezien hij even cLl»
voor heeft gedroomd over h Ve<
laatste oordeel. De zondige p c
reld zal worden gezuiverd vj. o
de heidenen die de aarde b$0r(
volken. En waarom zou de frak
te dag niet uitgerekend in Dj ku
beginnen? Het is onwaarscH
lijk dat de anekdote op waarj
heid berust. Logischer lijkt Ir
de galgenhumor van de Deljc a
naar te zijn geweest die zijn^rci;
liefde stadje na het blussen fijni
de brand in ogenschouw najd V1
Want toen de Nieuwe Kerk j r0l
maal in de fik stond, brandy,ro
de rieten daken van de huiztjef
eromheen als fakkels. Het brge
werk, met emmers water, wjs v
vergeefs. Delft bestaat dan
driekwart uit zwartgeblakei
zen en van de Oude en de
Nieuwe Kerk is weinig over.UR|
zal tot 1540 duren voordat lf^
zware bim-bam van de kerlwc j
klokken als vanouds het levfa.
in het stadje zal bepalen. hee
taco van der mark
_hpi
SI-
MENSELIJK
De Amerikaanse rockzangerel
CHER krijgt concurrentie van
haar zoon. De debuut hardrod
cd van ELIJAH BLUE met zijl
band Deadsy komt waarschijn
in juni uit. De 22-jarige zooni
Greg Allman, een andere Am^
kaanse rocker, heeft zijn gro<
poten gezet zonder de hulp vl
zijn moeder. Maar de contact!
van Cher met de grote bazen
het platenconcern Warner E
zorgden er wel voor dat Elijahl
daar een voet tussen de deur|
kreeg, zo meldt het showbiz:
bureau Wenn.
nummers. In elke collectebus die ons onder
de neus wordt gehouden stoppen we een
geldbedrag, aan elke scholier die meent te
moeten meedoen aan een sponsortocht ver
lenen wij bereidwillig een bijdrage, iedere
Jehovah die ons met zijn bekeringsdrang op
ongelegen momenten lastig valt kan reke
nen op een vriendelijk ivoord, maar die
man met die vlaggetjes hebben wij onver
richter zake heengezonden.
Wij houden erg van onze vorstin en hebben
ook niets tegen de rest van haar familie,
maar het uitbundig versieren van onze di
recte woonomgeving gaat ons als huldeblijk
te ver. En dat heeft slechts zeer ten dele te
maken met de heriie die die plastic drie
hoekjes maken als de wind met kracht drie
of meer door de straat blaast.
Zelf heb ik geen problemen met de gewone
driekleur, die vooral door toedoen van grote
Doe Het Zelf-ketens als Gamma en Karwei
voor een luttel bedrag zijn weg naar menig
huishouden heeft gevonden. (Even terzijde:
de Iwuwgiganten spelen toch een grote rol
in het opwekken van gevoelens van vader
landsliefde. De favoriete cd van mijn doch
ter was een jaar lang een schijfje van de For-
mido. waarop Bill van Dijk alle vijftien cou
pletten van het Wilhelmus zong, zowel a ca-
pella als in een Karaoke-versie). Die vlag
wil ik op de meest ongelegen momenten nog
wel uitsteken ook, waarbij de kalender 'Ons
Oranjehuis' (uitgave Van Mazijk, Heeren
veen, prijs 14,95 gidden) als leidraad dient.
Als de hele wijk het laat afweten, mag ik de
vaderlandse driekleur nog wel eens laten
wapperen voor obscure nazaten van de Nas
sau 's als Nicolas Guillermo (6 juli) en prins
Jaime Bernardo (13 oktober).
Maar mijn vrouw moet van die rekkelijk
heid helemaal niets hebben. Zij (dochter
van een onderduiker) ziet maar één gelegen
heid per jaar om te vlaggen en dan dient het
dundoek een deel van de tijd nog halfstok te
hangen ook: op de avond van 4 mei. Bij het
stilstaan bij de gevallenen hoort bij haar
ook elk jaar de ergernis over alle gepa-
voiseerde huizen waar nu juist dit eerbetoon
ontbreekt en de knetterende brommers en
spelende kinderen die de twee minuten stilte
verstoren.
Onze gereserveerde houding ren aanzien
van uitbundige straatbekleding maakt ons
trouwens niet meteen tot de paria's in de
straat. Door hun eigen versiering zodanig te
laten kruisen met de bomen op de stoep lijkt
het net of ons huis in het vlaggenpatroon
valt. Maar echt erbij horen doen we niet.
Omdat de laatste tijd de meivakantie stee
vast begint rond 30 april onttrekken we ons
niet alleen aan de straatversiering, maar
ook aan het tobbetje steken, de kinder-
markt, het ringrijden te paard en alle ande
re activiteiten die onze verbondenheid met
de vorstin en haar familie moeten onder
strepen. Als heel Nederland met de oranje
sjerp om de nek de kelen openspert tijdens
de aubade rijden wij richting het zuiden,
waar je beneden de Moerdijk de liefde voor
alles wat in en rond Huis ten Bosch onder
dak heeft gevonden met de kilometer ziet a
nemen. Een paar jaar geleden waren we op
30 april in Limburg, waar op Koninginne
dag alleen bij de plaatselijke Keurslager eet
vlag aan de gevel hing. Maar daar stond
dan wel een K (van koningin?) op.
Dit jaar reden we, weer door Limburg voor
een kampeervakantie naar de Ardennen. Ii
onze bagage maar één klein Nederlandse
vlaggetje, dat gewoontegetrouw de nok van
onze luifel siert.
Straks even kijken of dat morgenavond
halfstok kan.
vli
ke
at
i>-
