Eigen buurman als basis
van 'Gestolen levens'
Provinciebestuur gunstig
voor Leidse cultuur?
Cultuur Kunst
reestig relatieleed dankzij ironie
Correct concert zonder hoogtepunt
'A/s ik schrijf kijkt er iemand over mijn schouder mee9
UB40 koestert nog steeds de eenvoud
Wat hebben tpe de laatste tijd
een gezeur moeten aanhoren
over het bleke profiel dat de pro
vincies zouden hebben. De pro
vincies timmeren nu veel meer
aan de weg dan bijvoorbeeld
twintig of der
tig jaar gele
den. Toen
klaagde nie
mand en gin
gen de kiezers
gewoon naar
de stembus. De
huidige media
problematise
ren de provin
cies vooral
omdat er zo
weinig sensa
tioneels over
valt te schrij
ven. Bij de
provincies zie
je in het alge
meen serieuze,
nijvere en be
kwame men
sen, die probe
ren zo goed
mogelijk vorm
te geven aan
hun rol van
bestuur tussen stad en staat. Het
zijn wel wat voorzichtige men
sen, die bijvoorbeeld niet snel
hardop durven te zeggen dat
mini-gemeenten als Valkenburg
en Warmond (samen ongeveer
een derde van het aantal inwo
ners van de Meren wijk) maar
beter nu al direct bij Leiden ge
voegd kunnen worden. Maar
het is bepaald niet waar dat er
in de provinciale politiek nooit
iets interessants gebeurt.
Op 13 april j.l. kwamen de
nieuw gekozen Statenleden van
Zuid-Holland voor het eerst bij
een. Het hoofdpunt van de
agenda, de benoeming van de
nieuwe gedeputeerden, was om
ten minste tivee redenen opmer
kelijk. Landelijk was het uniek
dat het CDA en de PvdA hun
vroegere coalitiepartner de WD
- in Zuid-Holland veruit de
grootste partij - inruilden voor
Groen Links en het samenwer
kingsverband van SGP, RPF en
GPV. Lokaal gezien was de defi
nitieve benoeming van onze
stadgenoot Arie de Jong tot ge
deputeerde uiteraard de belang
rijkste gebeurtenis. Het is niet zo
moeilijk om uit het recente ver
leden of heden een in Leiden
woonachtig lid van de Tweede
Kamer, staatsraad, staatssecre
taris of minister te noemen.
Maar wie kan zich de tijd nog
heugen dat er een gedeputeerde
in Leiden woonachtig was? Des
ondanks vond deze krant de be
noeming van nieuwe gedepu
teerden, noch de gevoerde dis
cussies, interessant genoeg om
haar lezers erover te informeren.
Het enige 'nieuws' dat het
Leidsch Dagblad uit deze eerste
statenvergadering vermeldde,
betrof een volstrekt kansloze
motie van D66. Alsof het pro
vinciebestuur daartoe al een
voorstel had gedaan, lazen we
in een krantenkop 'D66 Zuid-
-Holland tegen herindeling van
Ter Aar'. Ter Aar is altijd goed
voor lekker lezende sensatie.
De provincie Zuid-Hollancl
neemt al enige tijd haar verant
woordelijkheid voor cultuur en
is daarbij zelfs een voorbeeld
voor andere overheden. Dankzij
de (inmiddels voormalige) WD-
-gedeputeerde Henk van der
Goor kon Leiden een jaar lang
culturele
hoofdstad van
de provincie
zijn. Samen
met Noord-
-Holland
maakte Zuid-
-Holland re
centelijk een
start met het
ambitieuze
project Ge-
schiedschrij-
ving van Hol
land, dat in
2002 klaar is.
In Leiden
leunt het
stadsbestuur
voor een (ver
nieuwde) be
schrijving van
de geschiede
nis van de
stad zwaar op
de vereniging
Jan van Hout
en de Vereniging Oud Leiden.
De gemeente Leiden hengelt bij
de Vereniging Oud Leiden naar
subsidie voor een eigen boekje
ter gelegenheid van de revitali
sering van het Stadhuis. Overi
gens steekt die houding nog
gunstig af bij die van de rijks
overheid: bij het gereedkomen
van de restauratie en nieuw- j|
bouw van het Tweede Kamer
complex zei het Rijk geen geld te
hebben voor een serieus boek -
dus geen koffie tafel boek - over
de geschiedenis van het Neder-
landse huis van de democratie.
Dan heeft de provincie toch
meer stijl en klasse.
Voor provinciale steun aan
Leidse culturele projecten, zoals
de uitbreiding van De Lakenhal
en een drukkerijmuseum, kon
de samenstelling van het nieu
we dagelijkse bestuur van de
provincie wel eens gunstig zijn.
Marcel Vissers zal als eerste en
enige gedeputeerde van Groen
Links wel iets willen maken van
zijn portefeuille kunst en cul- 1
tuur. Hij is ook de provinciale
wijkwethouder voor de Leidse
regio en de Duin- en Bollen
streek. Het geeft veel vertrouwen
dat Rinus Houtman
(SGP/RPF/GPV) als gedeputeerde
het cultuurbehoud onder zijn
hoede krijgt. In de jaren zeven
tig was Houtman een kundig en
kritisch lid van de gemeente
raad van Leiden. Helaas zal hij
nu moeten stoppen met zijn
(langdurig) voorzitterschap van
de Leidse welstandscommissie.
Onze stadgenoot Arie de Jong
heeft geen cultuur in zijn porie
feuille. (Hij kan daarom zonder
enig bezwaar voorzitter van het
Leidsch Academisch Kunstcen
trum blijven). Maar het is een
prettig gevoel, dat de eerstver-
antwoordelijke voor de provin
ciale financiën zowel de cultuur
als de stad Leiden een warm
hart toedraagt. Het loont de
moeite voor Leidse media om
het cultuurbeleid van de pro
vincie op de voet te gaan volgen
CEES WAAL
'Dit verhaal is gebaseerd
op het leven van een cri
mineel die nog vrij rond
loopt', is te lezen op de
voorkant van 'Gestolen le
vens', een roman van de
Engelse schrijver en jour
nalist Michael Pye. In het
boek staat een man cen
traal, die letterlijk de le
vens van anderen steelt; hij
vermoordt mensen en
neemt vervolgens hun
identiteit aan. Vanavond is
Michael Pye te gast bij de
Leidse boekhandel Kooy-
ker Ginsberg waar hij sig
neert en vertelt over de
achtergronden van zijn
boek.
AMSTERDAM/LEIDEN
JACOB MOERMAN
Verzonnen? Pye is niet het type
schrijver dat de inspiratie uit
zijn duim zuigt. Hij schreef
voor onder meer The Daily Te
legraph, The Independant en
Esquire en publiceerde eerder
boeken over historische of jour
nalistieke onderwerpen. „Ik zie
Gestolen levens' gewoon als
een boek. Maar goed, ik hou er
van om te proberen mijn lezers
op het puntje van de stoel te la
ten zitten. En ik kon mijn idee-
en over het begrip identiteit
kwijt binnen de wetten van een
thriller."
Michael Pye is een beschaafd
sprekende Brit, die soms onge
geneerd zijn lach door de gan
gen van het onderkomen van
zijn Nederlandse uitgever laat
galmen. Pye heeft zijn pret
blijkbaar even nodig, omdat er
voor hem tijdens het schrijven
van 'Gestolen levens' weinig te
lachen viel. Voor het uitwerken
van zijn roman moest hij in de
huid kruipen van een psycho
paat die zijn slachtoffers op
koelbloedige wijze om het leven
brengt. Na elke moord neemt
deze Martin Arkenhout een
nieuwe identiteit aan, in de
hardnekkige veronderstelling
dat hij het bestaan van een an-
RECENSIE WIJNAND ZEILSTRA
«telling: 'Mussen en Zwanen II', ko-
te van Haye van der Heyden Spel:
s Breetveld, Ene Corton, Fredrique
dts en Hymke de Vries. Regie: Christi-
Nortier. Gezien: 22/4, schouwburg,
Leiden
twee getrouwde stellen
ast elkaar op toneel, en een
aterwet schrijft voor, dat die
ee wat met elkaar krijgen,
iit voorspelbaar verloopt dat
ste gegeven bij auteur Haye
der Heijden overigens niet.
de voor de hand liggende
houdingen betreft, is er
chts het donorschap van
iderik voor het felbegeerde
lederschap van Emmy. Daar-
ast is er de verliefdheid van
op Frederik. Zijn liefde
irdt afgewezen, ook als hij
h om die reden tot wouw
eft laten ombouwen. Uitein-
lijk zoeken er twee steun bij
aar, is er een overleden en
ii met de noorderzon vertrok-
U| a, als de vuiig verlangde baby
meisje blijkt te zijn.
dit geestig gespeelde rela
tieleed wordt gepresenteerd
onder de titel 'Mussen en Zwa
nen', waarbij uiteindelijk alle
vier een beetje zwaan en heel
veeljnus zijn.
De grap van het stuk schuilt
in de ironische distantie waar
mee het geheel wordt gespeeld.
Op vier stoelen en een paraplu
na is het podium volkomen
leeg. Het verhaal wordt opge
deeld in losse scenes die door
de acteurs - al dan niet met een
schampere opmerking - wor-
den aangekondigd. Er is zelfs
iets van een zekere competitie
tussen de acteurs merkbaar.
Soms zijn er onderlinge regie
aanwijzingen. Kortom, het ziet
er uit als een soort repetitie. Al
les staat daarmee als het ware
tussen haakjes, steeds valt de
nadruk op het spelkarakter. Het
effect is aangenaam relative
rend. Soms zeggen de respec
tievelijke partners de vreselijk-
ste dingen tegen elkaar. Daar
achter zit mogelijk zelfs een
moralistisch trekje van de au
teur die het egoïsme van de
mens hiermee poogt te demon
streren.
Eric Corton maakt van zijn
personage een droogkomische
sul, Hans Breetveld ziet zijn rol
van Frederik vooral als een zelf
bewuste botterik. De beide da
mes zijn prachtige wraakgodin
nen. Hymke de Vries eist ogen
blikkelijk op haar wens naar het
moederschap door haar man
en later door haar minnaar
voor een keer bediend te wor
den, zodra de eisprong zich
meldt. Fredrique Huydts neemt
wraak op het promiscue karak
ter van haar echtgenoot door in
de prostitutie te gaan. Al met al
zijn deze dames meer zwaan
dan de beide heren die ieder op
zijn eigen wijze een held op
sokken is.
Terugblikkend vanaf de cre
matieplechtigheid wordt al dit
leed door de overledene zelf
aan de orde gesteld. Wanneer
Frederik voor de tweede maal
vertelt dat hij is overleden, zegt
er iemand in de zaal: 'Oh, dus
toch'. Alle spelers schieten in
de lach, echt en dus niet ge
maakt of voorgeprogrammeerd.
Het is te danken aan het onge
dwongen sfeertje van de voor
stelling.
RECENSIE SABINE VAN DEN BERG
ert: 'Pursuit of Pleasure' door Montezuma's Revenge Ge
hoord. 22/4, Stadsgehoorzaal, Leiden.
wolk. En nog een rookwolk. Vijf hekken op wiel
tjes rollen over het toneel. Zulke schermen doen
het altijd goed, hierdoor krijg je een wisselend to
neelbeeld. Daarbij kun je je vingers dramatisch
in het hekwerk haken. De belichting is van het
soort dat je doorgaans in tunnels en op parkeer
terreinen aantreft. Als zij hiermee een ijzingwek
kend stads beeld wilden scheppen, dan zijn ze
hierin geslaagd. Maar vrolijk word je er niet van,
hoewel de naam van deze theatertoer dit wel be
oogt.
Ze rappen ook, want dat hoort bij deze tachti-
ger-jaren-uitstraling van straatbendes in video
clips. Maar het is niet cool. In één nummer
sprankelt een glinstering musical als de zangers
een piepklein choreografietje uitvoeren. Maar dat
blijkt helaas een uitzondering. De beweging blijft
minimaal. Ze zingen muziek van Queen, 'Papa'
van Stef Bos. Zelfs Doe Maar wordt geciteerd.
Aan elk lied leent ieder zijn stem, en ze staan ook
allemaal continu op het toneel. De club klimt te
gelijk op de verhoging terwijl zij de schermen er
als een kooi omheen schuiven. In de pauze draait
een band met vogelgekwetter.
Verder hoor je gezang over katers bij het ont
bijt die je ongetwijfeld komen opzoeken als je je
in het bruisende leven van de grote stad stort.
Maar het kabbelt allemaal op precies dezelfde
golflengte voort. Geen hoogtepunten. Geen ver
driet. Een correct concert.
gaan dit jaar op de ruige toer, de vijf mannen
1 a capella-popgroep Montezuma's Revenge,
hun huidige theaterprogramma trekken zij
it hun liedjes langs steden. 'Stoere' steden als:
rlijn, Brussel ('by night') en New York (maar
wel als de Engelsman over wie Sting zong),
is een en al 'Vogue' en 'traffic-jam'.
De groep zingt vooral Engelstalige covers. Hun
ncert is vocaal helemaal in orde, en verloopt
idjes. Begin en eind van de songs zijn strak,
iidelijk gemarkeerd. Niet onlogisch als je be-
nkt dat deze formatie al dertien jaar met elkaar
de planken staat. Maar het showelement is dit
er wat naar de achtergrond verdwenen. Weinig
nspassen. een statisch geheel blijft het. En op
manier heb je 'Pursuit of Pleasure' snel ge
it Want als ze voor de zoveelste keer, zuiver
sis gezegd, een ballad inzetten, dan weet je het
1 Er gebeurt gewoon niet meer dan overhe
lde popliedjes zingen zonder instrumentale
fe dragen zwart. Leren broek, doorkijkhemdje.
ze maken gebruik van lang beproefde midde-
iom een theatraal effect te bereiken: een rook-
Nieuwe directeur voor Haagse musea
Drs. M. van Maarseveen wordt de nieuwe directeur
n het Haags Historisch Museum, waaronder ook museum De
wangenpoort valt. De 30-jarige Van Maarseveen treedt per 1
li in dienst. Hij studeerde geschiedenis aan de universiteit in
leiden, en is sinds 1993 conservator stads- en Oranjegeschiede-
is bij Stedelijk Museum Het Prinsenhof in Delft.
laaskantprijs voor Guzman
[otterdam Gabriëlla Guzman heeft de Maaskantprijs 1999 van
Rotterdamse Willem de Kooning Academy gewonnen. De
jveejaarlijkse prijs wordt toegekend aan studenten of net afge-
(udeerden van de school. Guzman won de prijs, een reisbeurs
a zevenduizend gulden, met een documentaire over het syn-
Dom van Gusher. De documentaire was een eindexamen-
terkstuk van Guzman, die in januari dit jaar afstudeerde in de
tudierichting Audiovisuele Vormgeving. Er waren twaalf geno-
aineerden voor de Maaskantprijs, onder meer in de richtingen
justratie, modevormgeving en interieurarchitectuur.
Ixpositie miniatuurmeubilair
ielbourneGaleriehoudster Deonisia Soundias bekijkt een mi-
liatuur model van de beroemde stoel van Charles Rennie
lackintosh die momenteel te zien is op een tentoonstelling in
et Australische Melbourne. De stoel, in 1903 ontworpen, is één
an de honderd miniaturen van de tentoonstelling 'Dimension
f design-100 Classic Seats'. foto will buroess/reuters
Leidenaar Ton Jansen opent met poëziebundel Gildereeks boekhandel De Kier
MUZIEK
RECENSIE LOUIS DU MOULIN
Concert: UB40. Gezien: 22/4, Ahoy, Rotterdam Herhaling: van
avond en op 11 juli in het Goffertpark, Nijmegen.
Alles draait om de eenvoud, zong ooit Het Goede
Doel. Het geheim van de lange levensduur van
UB40 is hoogstwaarschijnlijk dat ze nooit van dat
sobere beginsel afweken. De Britse reggaeforma-
tie borduurt al meer dan twintig jaar voort op het
culturele erfgoed van Bob Marley en diens Jamai-
caanse geestverwanten. Simpel maar tegelijker
tijd zeer aanstekelijk, daarin blijft de kracht
schuilen van de vrolijke vriendenclub uit Bir
mingham. Zo bleek gisteravond in het afgeladen
Ahoy. Ze kwamen vooral tegemoet aan de wens
van de trouwe achterban: voor het overgrote deel
30-plussers, die lekker uit hun dak willen gaan.
Vandaar dat het intermezzo met minder bekende
reggae-covers (afkomstig van het jongste album
'Labour Of Love III') door de elfduizend 'feest
neuzen' eigenlijk als storend werd ervaren. Ge
weldig was dan ook de ontlading toen na dat
'vreemde uitstapje' Ali Campbell weer het voor
touw nam om 'Red, Red Wine' in te zetten. De
reeks jolige toegiften werd beëindigd met een
half-ernstige noot: 'Legalize It', UB40's gedurfde
muzikale pleidooi voor legalisering van soft
drugs. Hoewel in Nederland niet echt noodzake
lijk, ging het er toch in als space-cake, pardon
koek.
LEIDEN CEES VAN HOORE
De poëzie in Leiden beleeft
gouden tijden. Wat Shake
speare, Achterberg en nog wat
van die grootheden in hun stille
kamers hebben opgeschreven,
hangt nu temidden van het ver
keerslawaai, de galmende stap
van de nachtelijke boemelaar
en de wervende kreten van
marktkoopmannen. Poëzie
maakt de blinde muren van
Leiden minder blind. Maar er is
meer. Nog niet zo lang geleden
is de dichtersgroep Attitude 200
opgericht, een collectief waarin
zich tal van Leidse dichters
hebben verzameld. Boekhandel
De Kier nam het voortouw bij
de uitgave van de zogenaamde
Gilde-reeks, waarin werk van
deze dichters wordt gepubli
ceerd. Ton Jansen (1947) opent
de serie met zijn bundel 'Vertel
ling in poëzie', toegankelijke
verzen waarin de contouren
van Leiden opdoemen. Hij
overhandigde het eerste exem
plaar van zijn boek gisteravond
aan de Leidse cultuurwethou
der Alexander Pechtold.
Ton Jansen is één van de
mensen van het eerste uur bin
nen 'Attitude 2000'. Hij typeert
de groep als een heterogene,
'energieke beweging'. Tegeq de
term 'De Negentigers' maakt hij
geen bezwaar. „Dat vind ik wel
een beetje zo", zegt hij. „In Lei
den gebeurde van alles. Maar
versnipperd. En nu is er dus die
groep en ik moet zeggen: het
gaat heel goed. Paul Groenen-
daal, de oprichter van Attitude
2000, \Toeg zich af waarom zo
iets in Leiden, toch een stad die
poëzie-minded is, geen kans
Kees Schafrat, bedrijfsleider van Boekhandel De Kier, Ton Jansen en wethouder Pechtold (vlnr) bekijken de
eerste van de Gilde-reeks waarin werk van Leidse dichters wordt gepubliceerd. foto taco van der eb
van slagen zou hebben. Hij
heeft het initiatief genomen en
dat bleek geen slecht idee."
„Er is niet één uitgangspunt
binnen de groep. Of het moet
het enthousiasme zijn waarmee
de mensen zich erin hebben
gestort. Ik zelf schrijf toeganke
lijke gedichten. Als ik bezig ben,
heb ik altijd het idee dat er ie
mand over mijn schouder staat
mee te lezen. Ik wil dat die ie
mand begrijpt wat ik zeg. Hel
derheid staat bij mij voorop. Je
hebt dichters die een crypto
gram van hun gedicht maken.
Sommigen, zoals Achterberg,
kunnen dat heel goed. Maar bij
de mindere talenten heb je ge
woon geen zin om zo lang te
zitten puzzelen."
„Toen ik zeventien jaar was,
heb ik een ongeluk gehad.
Daardoor was ik gekluisterd
aan huis. Ik merkte dat mijn
taalkennis door dat ongeval een
beetje was verdwenen. Ik wist
niet meer of een bepaald woord
nu met een lange ij of een korte
moest worden geschreven. Ik
ben toen gaan oefenen in het
schrijven en uiteindelijk kwam
ik uit bij gedichten."
Jansen schrijft beeldend en
origineel. De wijsheid van een
oude vrouw, die weinig meer
praat, herkent hij thuis in de
glimlach van een Boeddha
beeldje. 'Een lantaarn wacht stil
met de tijd/hoe de dag in het
licht komt', zo schrijft hij in
'Stadsbeeld'. Alsof de voort
schrijdende tijd behoedzaam
dat lantaarntje vasthoudt om
de dag bij te lichten. En in het
gedicht 'Huisgezin' leest ie
mand een boek van Winnetou
'om zijn jeugd nog te weten'. In
datzelfde vers, in diezelfde ka
mer, zit de dichter en schrijft hij
een woord op 'een plek waar
het niet stoort'. Die laatste vers- 1
regel is tekenend voor Jansens
poëzie: hij staat midden in het
leven, maar schreeuwt niet om
zich heen dal hij er is. De vond-
sten en observaties zijn soms
verrassend. Zie het gedicht
'Koffertje': 'bij geboorte kreeg
ik/een leeg koffertje mee/voor
op een reis in de wereld/in de
hemel wordt het uitgepakt.' De
leegte die de 'ik' meekreeg, de
armoe eigenlijk, blijkt later op
eens een stukje hemel.
Kees Schafrat, bedrijfsleider
van Boekhandel De Kier, heeft
aan de wieg gestaan van de Gil i
dereeks. „Een tijd geleden had I
den we bij de publikatie van j
een bundel van Pieter van Mid
den, een schrijver die ook in At
titude 2000 zit, opeens zo'n
tachtig mensen in de zaak. En
toen dachten we: we kunnen
wel telkens gevestigde schrij
vers uitnodigen, maar hoeveel
mensen komen er nog voor
Maarten 't Hart? Dus zeiden
we: waarom doen we hier niet
wat mee? We zijn nu met hagel
gaan schieten. Wij verzorgen de
uitgave. Er verschijnen maar
100 genummerde exemplaren
van een bundel in de reeks. En
dat elke maand. Zeventien keer
in totaal, tot en met het jaar
2000. Wat zegt u? Dat zo'n bun
del wel eens een collectors item
zou kunnen worden? Zeker wel, i
ja. Dat acht ik niet ondenk-
baar."
Michael Pye, vanavond bij boekhandel Kooyker in Leiden
Michael Pye: „Mensen beseffen plotseling dat je niet precies kunt we
ten wat voor iemand je buurman daadwerkelijk is."
foto gpd/marcel israel
der op een betere manier kan
voortzetten. Hij moordt 'om als
ziclizelf onder andermans
naam te leven'.
Hoe Pye op dit idee voor een
roman kwam? Hij begint te ver
tellen over de omgeving waar
hij samen met zijn partner
woont, over het gebied in Por
tugal waar nauwelijks iets ge
beurt. In de buurt van Coïmbra,
een kleine universiteitsstad.
„Plotseling was een van onze
buren er zomaar niet meer. Die
man was van de ene op de an
dere dag van de aardbodem
verdwenen. Een maand later
liet de politie foto's zien van
een lijk dat in tweeën was ge
zaagd. En die buurman werd
gezocht voor deze gruwelijke
moord. De hele omgeving was
geschokt, want die man was
vaak aanwezig geweest op
feestjes en behoorde tot de so
ciale gemeenschap. En toen
bleek ook nog eens dat die
buurman nog veel meer moor
den op zijn geweten had."
De moord werd ontdekt in
1993, en daarna liet de gebeur
tenis Pye niet meer los. Twee
jaar later besloot hij over deze
buurman een roman te schrij
ven. Voor 'Gestolen levens'
sprak hij vervolgens met de in
lichtingendienst en de politie
en bekeek hij allerlei dossiers.
En toen ontdekte Pye dat zijn
buurman het leven van een ka
meleon leidt. Nog steeds.
„Hij heeft tot nu toe minstens
tien verschillende identiteiten
gehad. Het is mogelijk dat hij
van oorsprong een Deen is.
Maar daarna heeft hij kunnen
leven als Duitser, Engelsman,
Italiaan, Fransman. Elke keer
wist hij zich aan te passen aan
zijn nieuwe identiteit. En hij
loopt ergens rond, sinds die
ontdekking van de moord in
Portugal is hij nog steeds op de
vlucht. En niemand weet hoe
hij momenteel heet en welke
nationaliteit hij heeft."
Voor zijn roman heeft Pye
zich overigens niet aan de feite
lijke gegevens over deze buur
man gehouden. „Het idee van
een man met verschillende
identiteiten fascineerde me en
van daaruit ben ik gaan schrij
ven. 'Gestolen levens' vertelt
dus niet een waar gebeurd ver
haal. En daarnaast leek het me
goed om eens een roman te
maken over de levens van dege
nen die te maken hebben ge
kregen met iemand die ze ver
trouwen en die plotseling een
moordenaar blijkt te zijn. Er be
staan al heel veel boeken over
alleen een moordenaar. 'Gesto
len levens' gaat dus niet over de
dader of de slachtoffers, maar
over de mensen uit de nabije
omgeving. Mensen die getuige
zijn geweest."
„Toen ik begon te werken
aan mijn roman, had ik al mee
gemaakt wat zo'n ontdekking
aanricht binnen een kleine ge
meenschap. Voor de eerste keer
is er wantrouwen onder de
mensen gekomen. En twijfels.
Mensen beseffen plotseling dat
je niet precies kunt weten wat
voor iemand je buurman daad
werkelijk is."
Michael Pye: 'Gestolen le
vens'. Uitgeverij Nijgh Van
Ditmar, Amsterdam. Prijs:
fl.39,90. De auteur signeert en
wordt geïnterviewd over zijn
nieuwe boek, vanavond bij
boekhandel Kooyker Ginsberg
aan de Breestraat 93 in Lei
den.
