De trouw van een hond
Jagen en schieten als bindmiddel der klassen
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
Beatrix en Claus in China
Territoriale twisten in de echtelijke sponde
COM
T A A R
Aan staatsbezoeken aan landen met omstreden regimes worden in
Nederland twee eisen gesteld. Ze mogen niet onder druk staan van
de soms wrede actualiteit van alledag en ze mogen alleen worden
gehouden als de bezoekers openlijk hun mening kunnen geven
over de gang van zaken in het gastland. Voor het eerste uitgangs
punt valt veel te zeggen, voor het tweede aanzienlijk minder.
Tien jaar geleden ging het voorgenomen bezoek van koningin Bea
trix en prins Claus aan China niet door toen aan de vooravond een
studentenopstand bloedig werd neergeslagen op het Plein van de
Hemelse Vrede. Onder die omstandigheden kon het koninlijke
paar niet vertrekken.
Het China van nu onderscheidt zich in politiek opzicht natuurlijk
nog altijd niet wezenlijk van het China van tien jaar geleden. Maar
het land maakt een dermate stormachtige economische ontwikke
ling door, dat politieke veranderingen op den duur niet zullen uit
blijven. Het voor zowel het Westen als voor China pikante experi
ment in Hong Kong, dat Beatrix en Claus vandaag bezoeken, is
daarvan mogelijk een voorbode. Dat maakt de weg vrij voor een
officieel bezoek.
Rest de vraag of de koningin haar hart heeft kunnen luchten over
de kwesties die haar beroeren. Die vraag is maar ten dele interes
sant. Wat Beatrix privé doet of laat is haar eigen zaak, op voor
waarde dat haar bewegingen en beweringen inderdaad privé blij
ven. Als het vijftien miljoen inwoners tellende Nederland zich kri
tisch wil uitlaten over het met 1,2 miljard mensen bevolkte China,
dan kan dat op voorwaarde dat die boodschap niet wordt gebracht
door het staatshoofd, maar door een politiek verantwoordelijke
functionaris. Een minister-president of een minister zijn in ons
staatsbestel tenslotte de aangewezen personen om een politieke
boodschap te brengen en de mededeling dat wij kanttekeningen
plaatsen bij de Chinese mores is bij uitstek een politieke. Het suc
ces van dit staatsbezoek kan dus niet worden afgemeten aan de
mate waarin de kwestie van de mensenrechten aan de orde is ge
weest.
Staatsbezoeken zijn veeleer een bevestiging van genormaliseerde
verhoudingen tussen volken. Op dat terrein is de lucht tussen Chi
na en Nederland aanzienlijk opgeklaard. Het dispuut over Taiwan
is achter de rug, de weg is vrij voor meer handelsverkeer en voor
uitwisselingen op het gebied van onderwijs en gezondheidszorg.
Dat is de winst die de afgelopen tien jaar in het politieke verkeer
tussen beide landen is geboekt. Koningin Beatrix en prins Claus
markeren met hun staatsbezoek dit keerpunt en hebben daar de
afgelopen dagen op hun eigen wijze ongetwijfeld ook toe bijgedra
gen.
Einde van Ook dat nog
'Ook dat nog' nam gisteravond afscheid na tien jaar vermaak (en
ook wel ergernis) over opvallende en falende praktijken in de sa
menleving: van louche autoverkopers tot dubieuze pillendraaiers,
van door de computer dolgedraaide zorgverzekeraars tot star en idi
oot handelende ambtenaren, van pijnlijkeen bizarre oplichterijen
tot hilarische advertenties. Je kon het waar het menselijk handelen
betreft niet zo gek bedenken of het werd door Aacl van der Heuvels
team wel een keer, veelal met de nodige speels- en joligheid, op de
snijplank gelegd. Af en toe werd er een zware noot gekraakt, dan
kwam iemand van de Consumentenbond of van de Stichting De
Ombudsman ons met wijze woorden op iets gevaarlijks wijzen. Eer
lijkgezegd vond ik dat binnen een in wezen amusementsprogram
ma nooit zo'n geslaagd onderdeel, maarzo zit dit land nu eenmaal
in elkaar. Jolijt moet altijd getemperd worden door ernst. Toen pas
toors en predikanten het in deze natie nog voor het zeggen hadden,
hebben ze dat er bij ons allen voorgoed ingeramd.
Hebben al die in koddigheid verpakte misstanden en waarschuwin
gen nu iets uitgehaald in de samenleving? Natuurlijk niet. De men
sen willen bedrogen worden. 'Ook dat nog' zelf liet het in deze slot-
uitzending nog even zien. Een sticker met daarop de tekst 'Aan de
deur wordt niet gekocht' werd door een langs de deuren gaande col
porteur nog aardig verkocht en even onbekende als waardeloze af
slankpillen gingen op de markt grif van de hand. Zo zal het blijven
gaan.
Aan het eind van de uitzending meldde de KRO dat het programma
volgend seizoen terugkomt met een andere ploeg en een andere for
mule. Dus was het eigenlijk geen afscheid. Ik betwijfel of het een
verstandig besluit is om ermee door te gaan. Dat soort vervolgen
zijn zelden succesvol.
Tot slot wijs ik de lezers er nog even op dat vanaf heden veertien da
gen lang op de BBC het wereldkampioenschap snooker (een vorm
van biljarten) weer te zien is. Snooker is de meest seksueel getinte
tak van sport die er bestaat: mannen die met een grote stok ballen
in een klein gaatje proberen te krijgen. Fascinerende bezigheid. Het
is overigens niet meer zo leuk als vroeger. Toen zag je kerels met
prachtige, doorgroefde koppen aan het biljart staan aan wier af
stoot je al kon zien dat geen vrouw voor hen veilig was. Nu strijden
er al te veel bleekscheten van twintig jaar om de titel, jongens die
hun jeugd hebben verknoeid in rokerige biljartzalen. Maar er blijft
genoeg te genieten over.
wil buys
Kou verdwijnt, wisselvalligheid niet
Al een week lang komt het ergens in ons land tot lichte vorst. Afgelo
pen zaterdag daalde het kwik in alle vroegte op Soesterberg tot -3,0
graad, gisterochtend rapporteerde Heino in Overijssel -1,8 en vanoch
tend vroor het op de vliegbasis Twenthe 3,1 graad. Bij ons werd het
niet zo koud. Voornamelijk nabij het aardoppervlak heeft het zaterdag
ochtend en vanochtend hier en daar wat gevroren. De kou raken we de
komende dagen kwijt, het wisselvallige weerbeeld helaas niet. Onder
invloed van een actieve oceaandepressie, op weg naar de Britse eilan
den, worden met een zuidelijke stroming zachte luchtmassa's naar
ons land getransporteerd. Halverwege de week, woensdag of don
derdag, stijgt de middagtemperatuur tot omstreeks 14-15 gra
den en 's nachts komt het kwik niet meer onder de 5 graden.
Het binnendringen van de zachte lucht gaat morgen gepaard met
een toename van de bewolking maar hoewel er overdag al wat re
gen gaat vallen heeft de nattigheid qua hoeveelheid weinig te be
tekenen. Morgenavond komt er meer regen. De wind waait uit
het zuiden tot zuidoosten en neemt aan de kust toe tot vrij
krachtig, mogelijk krachtig. De thermometers zijn overdag
nog niet echt op dreef met maxima tot rond 10 graden. Dat
gaat woensdag dus duidelijk veranderen.
Tijdens het afgelopen weekeinde zijn er vooral zaterdagmid
dag en deels avond enkele flinke buien gevallen. Schiphol rap
porteerde een bui met hagel en onweer en op Valkenburg bij
Leiden viel 6 mm: vanochtend 5 mm. Wolken en buien hielden
het kwik onder de 10 graden maar daar waar de zon de overhand
had, werd het zo'n 12 graden: Bloemendaal rapporteerde maxi
maal 12,3 graad. Tijdens de middaguren ging de wind uit zee
waaien. Gisteren waren er stapelwolken die deels werden uitge
smeerd tot wolkenvelden en plaatselijk viel er ook een hagelbui
(tje). Vooral aan zee deed de zon goede zaken. Vanwege een
noord- tot noordwestenwind werd de 10 graden op de meeste
plaatsen niet gehaald.
jan visser
Na vijftig jaar kennen ze bij Nationaal Jacht- en Sport-
schietcentrum Berkenhorst in Elspeet geen klassenon
derscheid meer. De WAO'er en de plaatwerker die
moeten schipperen voor hun hobby zijn lid van dezelf
de club als de chique, die grif duizenden guldens be
taalt om in een ver land op jacht te gaan.
Het bleek zaterdag tijdens een bijeenkomst met een
hoog Glamourland-gehalte: een kalf aan het spit, een
heuse troubadour en een 'virtuoze pianist'. Societycri-
ticaster Gert-Jan Dröge ontbreekt. De duizend bezoe
kers moeten het doen met familielid Annelies Dröge.
De valkenierster verzorgt buiten presentaties met
jachtvogels en slijt tussendoor in de partytent schilde
rijen van huisdieren. „Een portret van uw hond op wa
re grootte? Da's 1250 gulden, met lijst."
Het valt best mee met de chique op Berkenhorst, vin
den ze daar zelf. „Het lidmaatschap kost maar 175 gul
den per jaar, dus dat is niet zo veel," vertelt bestuurslid
Willem van Doorn in de ondergrondse schietbaan. On
dergronds kunnen ook de minder draagkrachtigen af
en toe op 'wild' schieten. Door strengere regels wordt
jagen in Nederland steeds moeilijker. De prijzen van
jachtreisjes naar het buitenland zijn ook al niet mis, zo
blijkt bij twee stands. Tien dagen schietsafari in Zim
babwe voor zo'n zes mille. Maar dat is dan wel inclu
sief de 'afschotprijs' voor een wildebeest, twee wrat
tenzwijnen en een jakhals. Meer schieten betekent bij
betalen, tot 15.000 gulden voor een buffel.
Voor sommige leden van Berkenhorst is dat niet weg
gelegd. Af en toe ga ik wel eens naar Frankrijk om te
jagen. Ik ken daar mensen die een stuk grond hebben
en waar ik kan slapen. Bovendien maakt hij de patro
nen voor me", zegt Willem Geelens, wijzend op zijn
maat, plaatwerker Jozeph Lonis. Geelens, getooid in le
gertenue, heeft een WAO-uitkering van 1200 gulden
per maand. Lonis houdt het om financiële redenen bij
schieten op de baan. Met een tweedehands wapen (de
prijs van een nieuwe varieert van anderhalf duizend
gulden tot een mille of twintig) kost dat 'm toch al
gauw 1000 gulden per jaar. Maar dat heeft hij er wel
voor over. „Heerlijk toch, als je na een slechte dag op
het werk je frustraties kunt botvieren op de schiet
schijf, alsof het de baas is?"
Van klassenonderscheid op Berkenhorst willen de twee
niks weten, ook al is het contrast met de dames in
bontjassen naast hen wel heel groot. „Je kunt het zo
duur maken als je wilt", meent Greet Visch, de kleinste
van de twee. „Mijn man en ik gaan meestal jagen in
Schotland en het oosten van Duitsland. En zeg nou
zelf: hockey is toch ook niet goedkoop?"
Schieten is net bowlen, meent Visch. „Gewoon gezel
lig." Dat blijkt tijdens de demonstratie kleiduiven
schieten. De genodigden applaudisseren enthousiast
voor Europees kampioen Frank Hasekamp. In rap
tempo schiet hij steeds weer de acht patronen uit zijn
semi-automatisch geweer leeg op de over en weer vlie
gende schaaltjes van aardewerk. Het ene na het ander
doosje patronen (35 gulden voor 25 stuks) gaat eraan.
De grond ligt al snel bezaaid met groene hulzen en res
ten oranje aardewerk (22 gulden voor 25 schoteltjes).
„Ik weet niet hoe lui met een uitkering het kunnen
doen, zegt toeschouwer Willem Wiebelink als de
kampioen staat te herladen. Op dat moment vliegt net
een zwerm duiven over het schietterrein. 'Heee, heee,
heee!' schreeuwt het publiek de met oorkleppen ge
tooide schutter toe, in een vergeefse poging zijn aan
dacht te vestigen op het gratis wild dat zomaar langs
vliegt. „Pas maar op," zegt de prijsbewuste Wiebelink.
„Dadelijk zit er een dure postduif bij waar je 20.000
gulden voor moet dokken."
ferdi schrooten
Huisdier voelt emoties van de mens vaak haarfijn aan
Liefde, haat, eenzaamheid, het zijn gevoelens die de mens zichzelf exclusief toedicht. Dieren, zo is doorgaans de op
vatting, zijn niet tot dergelijk sterke gevoelens in staat. Denken kunnen ze niet en heel lang heeft een iedereen ge
dacht, dat ze daarom ook geen pijn kunnen voelen. De Amerikaanse auteur Jeffrey Mousaieff Masson van het boek
'Honden houden van mensen' meent echter dat dieren en vooral ons populaire huisdier heel wat meer in hun mars
hebben.
Talloos zijn de verhellen over
wonderbaarlijke uitingen van
hondentrouw. Wie kent niet de
anekdotes over een hond die na
de dood van zijn baas jaren de
wacht houdt bij het graf. We
tenschappers hebben zich
nooit veel gelegen laten liggen
aan dergelijke verhalen, want
die zijn nu eenmaal moeilijk te
controleren.
Masson begrijpt dat en heeft
niet de pretentie een weten
schappelijk boek te hebben ge
schreven. Hij kent het weten
schappelijk onderzoek van bin
nenuit, haalde zijn doctorsbul
in het Sanskriet, was psycho-
analist en een allerminst onom
streden directeur van het
Freud-archief. Zijn in Neder
land pas verschenen boek
'Honden houden van mensen'
ziet er sulliger uit dan de in
houd rechtvaardigt. Ook de titel
doet het ergste vrezen en de
trouwhartige teckel op de om
slag belooft al evenmin veel
goeds. „Ik hoop niet dat het te
leurstelt, want de inhoud is
toch wat pittiger."
De zongebruinde zestiger ge
niet zichtbaar van zijn verblijf
in Nederland. Hij voelt zich niet
onzeker door de kritiek van on
derzoekers op het speculatieve
gehalte van zijn boek. Hij ver
weert zich door te wijzen op het
gebrek aan wetenschappelijk
onderzoek. Eigenlijk baseert hij
zich vooral op het gedrag van
zijn eigen drie honden en op
vermeldingen in de literatuur
en dan niet eens de vaklitera
tuur.
Zeker het verwijt dat hij de
hond menselijke gevoelens toe
dicht, herkent hij. „In hoeverre
is de emotie van een hond te
vergelijken met die van een
mens? We kunnen die emotie
wel herkennen. Honden kun
nen veel begrijpen, maar ze re
deneren als honden en ze den
ken dat wij dat ook doen. Dat
leidt soms tot vervelende stoor
nissen in de communicatie.
Maar ik ben altijd onder de in
druk van de blik van een hond
nadat ik heb gezegd dat hij niet
mee mag. Ze begrijpen niet dat
dit geen hondenmaatschappij
is. Toch is het opmerkelijk hoe
vaak ze het bij het rechte eind
hebben als het om ónze emo
ties gaat."
Masson ontkent niet dat er ook
agressieve honden zijn. Daar
van getuigt het enorme aantal
mensen, dat jaarlijks moet wor-
Jeffrey Masson: „De hond maakt geen onderscheid. Hij geeft zich volledig."
den behandeld voor hondenbe
ten. In eerste instantie ontkent
hij dat honden ooit binnen de
eigen meute bijten. Geconfron
teerd met gevallen waarbij de
hond wel degelijk binnen het
gezin een mens aanvalt en
doorbijt, twijfelt hij even: „Ik
heb daar niet veel over geschre
ven, maar net als verknipte
mensen heb je natuurlijk ook
verknipte honden. Je moet het
zeker niet verhullen. Het is al
leen jammer dat niemand daar
tot nog toe eens serieus onder
zoek naar heeft gedaan."
Zoals hij zelf heeft ondervon
den is wetenschappelijk onder
zoek naar emoties bij dieren
heel moeilijk. Iedereen kent ge
vallen van uitzonderlijke liefde,
maar ze komen zelden voort uit
eigen waarneming. Zo zijn er
verhalen over honden die zelf
moord plegen door niet te eten.
Masson zou graag zo'n geval
goed gedocumenteerd zien. Hij
gelooft dat de verhalen klop
pen, maar zijn wetenschappe
lijke achtergrond is daar niet te
vreden mee. „Ik heb geen boek
geschreven over honden maar
over emotie. Daarbij heb ik ge
bruik gemaakt van mijn drie
honden. Er is veel literatuur
over honden, maar over het ge
voelsleven van de honden is
nog nooit een boek geschre
ven."
Masson gelooft niet in de abso
lute verdeling van mensen in
honden- of kattenliefhebbers.
Zelf heeft hij honden en katten.
De meeste mensen met een
hond of een kat zijn gewoon
dierenliefhebbers. Het verschil
is alleen dat katten mensen in
hun omgeving lijken te tolere
ren en honden zich onvoor
waardelijk geven als zijn ze lid
van de meute der mensen.
„Honden maken het eenzame
mensen mogelijk ergens over te
praten."
Maar in Nederland is de hond
op de terugtocht. De regelge
ving wordt almaar strenger en
een beetje hondenliefhebber
gaat zich toch wat sullig voelen
met een schepje en een poep-
zakje achter zijn aangelijnde
hond. Zeker in de stad is er nu
eenmaal een groeiende ergernis
over hondenpoep en blaffende
beesten. Dat blaffen is specifiek
iets van de hond. Zijn voorva
der, de wolf, huilt slechts als hij
alleen is. De schrijver is ervan
overtuigd, dat honden om de
zelfde reden blaffen.
Ook denkt hij dat veel verve
lend gedrag van honden voort
komt uit verveling. Net als
mensen kunnen ze zich te plet
ter vervelen. Alleen kropt een
hond de gevoelens niet op. Hij
uit ze onmiddellijk. „Dat is het
mooie van honden. Hun gevoe
lens zijn onvoorwaardelijk. Er
zit nooit iets anders achter."
Wat de Amerikaan nog het
meest verwondert is de totale
inleving van de hond in de ge
dachten van de mens. Hij ver
wijst naar de Duitse herders in
de concentratiekampen. Dat
was een geval van volstrekt
slaafse navolging van het ge
drag van de baas. „Die honden
waren niet antisemiet, maar
toch beten ze joden. Dat kan al
leen maar als ze het gevoel heb
ben hun baas daarmee een ple
zier te doen."
Honden zijn trouw. Hondenha
ters noemen dat graag fijntjes
de slaafse onderdanigheid van
de hond. Volgens Masson is dat
geen slaafsheid. „Honden dis
crimineren niet. Ze wijzen nie
mand af. Ik heb nog nooit ge
hoord van een hond die ie
mand in de steek liet. Dat is het
mysterie van de hond. Hij
maakt geen onderscheid en
geeft zich volledig."
Helaas, is het sterke inlevings
vermogen van de hond ook ver
antwoordelijk voor nare bees
ten, de pitbulls, de rottweilers.
„Tja, de eigenaren zijn vaak van
die machotypen die van hun
hond een zekere bedreiging
voor anderen verwachten. Maar
als je zo'n hond opvoedt in een
liefdevolle omgeving, wordt het
geen rotbeest."
nico hylkema
('Honden houden van mensen'
verschijnt bij uitgever Vassallu-
ci, Amsterdam en kost ƒ39,90.)
Nog 257 dagen enhc j
nieuwe millennium I
aan. Reden voor dea p
om in een dagelijkse
terug te kijken op bi
rijke gebeurtenissen
plaatsgrepen op con
ponderende data in<
gelopen 100 jaar. Dei
week: 19 april 1951:e
Miss World-verkiezii
april 1903: Carnegie no
schenkt geld Vredesp ro<
21 april 1960: Veronifl
gint met uitzenden; 210
april 1676: Michield IW
ter dodelijk gewond;
april 1564/1616: Geb
/sterfdag William Sh sse
speare; 24 april 1870
trein rukt op.
19 APRIL 1951
Je moet er bij de NederlJfg
Vrouwen Raad nog ste« 1111
mee aankomen. De orga
die bevordert dat vrouwïn.
bewust worden van hun
sen, ziet bepaald niet ve
hetgeen op 19 april 1951 ijn
standkomt. „Het draagt
zinnigs bij tot de wereld
voorzitter Joke Stam-Lai Jer
over de gebeurtenis diei loe
dan een traditie wordt. I an
deel eigenlijk: het beeld !ad
van vrouwen hebben isi
mee gediend. Op die 19i iet
1951 heeft in Londen vu gel
eerst een officiële Missï ne
verkiezing plaats. Tergt sla
heid van een groot festn ;en
kenman Eric Morley het an*
op de proppen gekomet
verkiezing - gewonnen
Zweedse Kiki Haakonso
wordt een groot succes.
BBC de Miss World-shi
1959 op de televisie bred
de belangstelling enorm "u
jaar later kijken er al bijn v
tig miljoen mensen naai
testen zijn er altijd gewe
als ook schandalen deo
satie altijd parten spelen
Morgen (Miss Engeland n
haar wereldtitel terugge ïn
blijkt dat ze een ongetro
moeder is; in 1980 staat
briella Brum (Miss Duits
de titel af, als wordt ond
ze pornografische films
„Dat hele verkiezingsge
onbelangrijk om je boos
maken", vindt de Vroinf^
Raad.
henk ruijl»
MENSELIJ
be
MONICALEWINSKY.de *c
Huisstagiaire die preside 2
ton deed wankelen, wilhftv
leden achter zich laten er
Londen vestigen. „Ze koépc
wonen, omdat ze denktd eric
mensen hier zoveel aardif lesj
gén haar zijn", verteldel sA
ky's vriend lan McKellen ndi
krant The Times. Lewinsi
in Groot-Brittannië een te
carrière te kunnen begint
als de ex-vrouw van de Bt
prins Andrew - 'Fergie'-i [er
Verenigde Staten. In deV su
Lewinsky zich belaagd do
media, die haar afschilde iar
een vetzuchtige overseksi j
leidster.
;ke
de
Als bij ons thuis de slaapkamerkant van een
relatie ter sprake komt, rept mijn vader
doorgaans decent van 'de intimiteit tussen
man en vrouw'. Waarop één van mijn zwa
gers hem dan gewoonlijk in de rede valt met
een term die in bepaalde kringen wordt ge
bruikt om de geslachtsdaad te omschrijven.
Het zijn vaak de aangetrouwden die het ni
veau van een familie omlaag halen.
De 'intimiteit tussen man en vrouw'
(lees voor andere samenlevingsvor
men: mat) en man of vrouw en
vrouw) omvat natuurlijk veel meer
dan de hierboven in bedekte ter
men omschreven activiteit. Maar
aangezien het sleutelbegrip wel
degelijk is 'samen het bed delen
(en je daarvan ook fysiek bewust
zijn), grijp ik deze gelegenheid
aan om me in sombere zin uit te
laten over ontwikkelingen in de
Nederlandse slaapkamers.
Het begon allemaal met de vast
stellingdat wij (mijn vrouwen ik)
nadrukkelijk op zoek zijn naar
een nieuw bed. Het is in dit ver
band goed even te schetsen onder
welke omstandigheden wij momen
teel de nacht doorbrengen. Dat ge
beurt in een grenen ledikant dat wij aan het
begin van de jaren tachtig aanschaften toen
wegingen samenwonen in zo'n éénsteens ko
lenhok dat in onze woonplaats tegen woe
kerprijzen als 'zomerhuisje' wordt verhuurd
Het tiveepersoonsbed werd (vanwege liquidi
teitsproblemen mijnerzijds) bekostigd uit de
bruidsschat die mijn partner meebracht en
bestond, behalve uit een houten ombouw,
uit een matras uitéén stuk en een lattenbo-
dem, in het midden ondersteund door een in
de lengte geplaatste balk die met twee pootjes
op de grond rust. Het geheel - en dat is es
sentieel voorde rest van mijn betoog - had
en heeft een breedte van 1.40 meter.
Het bed doet inmiddels al bijna twintig jaar
dienst, met dien verstande dat in de tussen
tijd wel het matras, het dekbed en de kussens
periodiek zijn vervangenVan buiten ziet het
er nog goed uit, maar wie de moeite neemt
om er even onder te kruipen, ziet dat er in de
loop der tijd wat noodverbanden zijn aange
bracht om het verval tegen te gaan. Op de
beide kanten waar de balk - die de latten bo
dem ondersteunt - aan hoofd- en voetenein
de is bevestigd, zijn zakdoeken gepropt om te
voorkomen dat het gekraak mijn eigen
gesnurk overstemt. Aan mijn kant van het
bed moet - om dezelfde reden - elke avond
voor het slapen gaan de zijkant even uit de
scharnieren worden getild en met een klap
weer op zijn plek worden gebracht.
Vooral de laatste jaren gaat de aftakeling
hard. Dat heeft te maken met de aanwezig
heid van twee nazaten, die na het voltooien
van de eigen nachtrust bij ons komen buur
ten. Dat leidt in de regel tot hevige territoria
le twisten die onvermijdelijk beginnen met
de vaststelling: „Dit is mijn plek."
Eerste voorzichtige marktverkenningen en
een representatief onderzoek onder vrienden
en collega's heeft inmiddels uitgewezen dat
mensen meteen bed van 1.40 meter inmid
dels tot de curiosa in de samenleving worden
gerekend. Het merendeel van mijn kennissen
slaapt in constructies die net zo kamerbreed
zijn als het tapijt, waarbij beide partners een
dusdanige afstand tot elkaar nemen dat het
lijkt alsof aan het andere einde van het ma
tras de vlektyfus is uitgebroken. De echtelijke
sponde is verworden tot een ligweide waarin
men een nachtelijke LAT-relatie tot elkaar
onderhoudt.
Een vriend vertelde met enige trots dat hij en
zijn vriendin onder twee verschillende dek
bedden slapen, vanwege de praktische reden
dat de één het in de regel kouder heeft dan de
ander. (Zelf zoeken wij dat in de aankleding:
de één ligt in haar pyjama, de ander in zijn
onderbroek). De bewering dat zijn vriendin
inmiddels in verwachting is van een tweede
kind heb ik maandenlang als fysiek onmoge-
lijk afgedaan. En dan de bedden zelf: de
nacht wordt doorgebracht in meubilair -
met onafhankelijk van elkaar bewegende
matrassen, zwevende nachtkastjes en inge
bouwde stereo-installaties - dat in mijn be
leving tot voor kort alleen geschikt was voor
bedlegerige patiënten met ernstige doorlig-
plekken. Speciaalzaken waar je nog een ledi
kant kunt aanschaffen zonder dat er meteen
een gratis kleurentelevisie bij wordt gedaan,
hebben de deuren moeten sluiten.
De druppel die voor ons de emmer deed
overlopen was een recente publicatie over de
aankleding van de slaapkamer, waarin
wordt gesignaleerd dat 'de in vloed van op
Zen geïnspireerde minimalistische woonstij
len uit Japanin het nachtvertrek aan het
oprukken is, met dekbedsets in combinatie
met transparante stofbanen die kunnen
worden gebruikt voor vitrage, als wanddeco
ratie of als hemel boven het bed.
Zolang er nergens met geen woord meer
wordt gerept over 'de intimiteit tussen man
en vrouw' krijgt bij ons de vervanging van de
keuken voorlopig voorrang.
DICK VAN DER PLAS
