Van Doesburg kon enorm stimuleren'
hertrouwde kwaliteit van Carver
Cultuur Kunst
De stoel in Gorcums museum
Schokkender, smeriger
en banaler
ïunstfabriek levert
:hilderi j voor spotprijs
Beelden van Bollen
let regent 'tegeltjespost' bij de Friese Elfsteden
IJDAG 2 APRIL 1999
ies van Moorsel bij opening De Dageraad:
CHEF JAN RIJSDAM, 071-5356444, PLV CHEF ANNET VAN AARSEN 071-5356443
jij trouwt nog eens met een kunstenaar, een kunste-
ir zonder een cent natuurlijk", zei de moeder van
jly van Moorsel tegen haar dochter zo rond 1917. En
reeg gelijk: Nelly trouwde met Theo van Doesburg,
Ivan 1916-1921 in Leiden woonde en hier De Stijl op-
itte. Wies van Moorsel, nicht van Nelly, gaf gistermid-
tijdens de druk bezochte opening van De Dageraad
de Moderne Kunst in de Leidse Lakenhal, een klein
Ijkje in het privéleven van deze kunstenaar en 'zijn
iwen'.
m caroline van overbeeke
es' - 1,67 meter, donker-
id haar en blauwe ogen -
{een mens met 'sterk wisse-
|e stemmingen'. Hij was een
i in ante man en maakte
al eens ruzie, omdat hij
a tegenspraak duldde. Hij
[bovendien ,19de eeuws in
zijn opvattingen over vrou
wen", vertelde van Moorsel die
aan een biografie over het leven
van haar tante werkt. „Het deed
hem maar al te goed om een
vrouw naar zijnbeeld te kunnen
vormen."
Nelly was Van Doesburgs
derde vrouw. Zijn eerste was
hem te intellectueel en zijn
tweede vrouw te weinig artis
tiek, vertelde Van Moorsel. „In
Nelly vond hij de perfecte com
binatie van twee vrouwen."
Nelly, zelf ook niet de makke
lijkste, meende gedurende hun
jaren samen door Van Does
burg „helemaal getransfor
meerd te zijn, niet alleen uiter
lijk, want ook daar legde hij zijn
stempel op, maar ook inner
lijk." De kunstenaar was ook
'een gangmaker', benadrukte
Van Moorsel. „Hij kon mensen
enorm stimuleren." Ze haalde
architect J.J.P. Oud aan, mede
oprichter van De Stijl, die ooit
zei: „Van Doesburg was de ziel
van De Stijl en hij dient voorop
te komen."
Toen Van Doesburg in 1931
op 47-jarige leeftijd vrij plotse
ling overleed, was het aan zijn
vrouw Nelly om zijn omvangrij
ke nalatenschap van kunstwer
ken, gedichten en het Stijl-ar
chief te beheren.Toen NeÜy in
1975 stierf, liet ze haar nicht
Wies dat werk na en die schonk
de collectie vervolgens aan de
staat. Een deel daarvan is nu in
de Lakenhal te zien, samen met
het werk van een groot aantal
andere wegbereiders van de
moderne kunst.
Conservatrice Doris Wint-
gens, het brein achter de ten
toonstelling, verhaalde eerder
van de twee jaar durende zoek
tocht naar de kunstwerken uit
de periode 1890-1940 die nu
staan opgesteld. ,,Als recher
cheurs zochten we het spoor
terug. We deden soms leuke
ontdekkingen, maar er waren
ook waanzinnige tegenvallers.
We waren bijvoorbeeld nieuws
gierig naar het werk van J.M.
Kriest dat 'ritmisch kubistisch'
zou zijn. We hebben ongeloof
lijk veel moeite gedaan om dat
op te sporen. De man bleek te
zijn geëmigreerd. We vonden
uiteindelijk een werk bij een ver
familielid in Duitsland. De ver
wachtingen waren hoog ge
spannen maar dit is het: een
bloemstilleven. Dat viel dus te
gen. Kriest heeft blijkbaar op
een gegeven moment al zijn ku
bistische werk als een soort
jeugdzonde vernietigd en is
snel tot iets heel anders overge
gaan."
Dezelfde zoektocht moest
worden volbracht naar voor
werpen van Bernard Planjer.
„Hij had geometrische meubels
gemaakt in de kleuren rood,
blauw en zwart. Ook van dit
werk geen spoor! We ontdekten
wel bij een verzamelaar dit
klokje en later in een oude vei
lingcatalogus een foto van de
meubels. Dit ameublement uit
circa 1923 vonden we uiteinde
lijk ergens in Duitsland terug
waar alle meubels nog in ge
bruik bleken te zijn door de ei
genaar! We prijzen ons zeer ge
lukkig dat we het hier kunnen
laten zien."
De tentoonstelling De Dage
raad van de Moderne Kunst is
tm 29 augustus te zien in de
Lakenhal.
{erpam francoise ledeboer
en sfeervol overblijfsel van
istriëel erfgoed op het voor-
ge Stork-terrein aan de
iterdamse Czaar Peterstraat
at op tweede paasdag De
I stfabriek. Wie op zoek is
een decoratie voor bij de
(ijnen of boven de bank kan
en verlaten fabriekshal kie-
uit 120 150 realistische
rerfschilderijen. Oprichters
Peter van Doorn en Bert Jan
s Egteren laten de werken
l^en door fijnschilders in
ia en Oost-Europa. Dankzij
- »ge lonen in deze gebieden
I !t mogelijk ze aan te bieden
spotprijzen tussen de 1000
I 500 gulden.
I Kunstfabriek wil het gat
I ten tussen 'doorgaans
jdrempelige en vaak dure
riekunst, betere posters en
oducties en de onlangs ook
>ns land geïntroduceerde
mhuiskunst'. De oprichters
m zeker dat er zo'n gat be-
omdat ze eerst een proef-
(sitie en enquête organi-
Jen. „De reacties van het
iek waren positief en onze
ies in 'officiële' kunstkrin-
yonden het in elk geval een
iessant initiatief', aldus
boom.
ideeën voor de schilderij-
ierzinnen ze zelf; voor het
ïssionele bijschaven wordt
beroep gedaan op ontwer-
fotografen, stilisten en
puterdesigners. Het verzin-
van onderwerpen is vol-
het duo helemaal niet
llijk. Het staat immers vast
en huis dat de meeste Ne-
nders nog steeds een voor
hebben voor afbeeldingen
pak hem beet - een dode
kreeft, een mus op de leu-
van een tuinstoel, een lig-
vrouwelijk naakt, stille
met vruchten, bloemen of
waren en landschappen
:oeien in wei bij sloot,
de uitvoering van de ont-
in te regelen zochten Van
en Van Egteren eerst
iet met Nederlandse am
bassades en lokale kunstacade
mies. Het vak fijnschilderen
aan Nederlandse kunstacade
mies is al lang uit de mode,
maar in China en Oost-Europa
konden ze kiezen uit de grote
aantallen kunstenaars die nog
wel zo'n degelijke opleiding
volgen. „Het spreekt vanzelf dat
we geen misbruik maken van
de economische omstandighe
den in die landen", verzekert
Van Egteren. „Dankzij onze op
drachten zijn ze verzekerd van
een basisinkomen dat hoger ligt
dan het gemiddelde." Daarvoor
eisen ze wel kwaliteit: als een
kunstenaar iets te snel in elkaar
heeft geflanst krijgt hij het werk
subiet retour om het over te
maken.
Wie De Kunstfabriek bezoekt
kan zich alvast de moeite be
sparen een foto van vakantie
huisje of huisdier mee te ne
men. „Onze aanpak is commer
cieel, maar dat betekent niet
dat onze ontwerpen niet pro
fessioneel zijn uitgevoerd. Ama
teurfoto's voldoen nu eenmaal
niet aan onze kwaliteitseisen",
aldus Van Doom. Behoort een
schilderij van Danny Blind mis
schien wel tot de mogelijkhe
den? Dat idee brengt het twee
tal zelfs tot een grimas van af
schuw. In plaats daarvan den
ken ze eerder aan schilderijen
op basis van professionele fo
to's van iemand als Erwin Olaf.
Alle schilderijen krijgen het
logo van 'De Kunstfabriek'. Wie
na een aankoop niet tevreden
is, kan binnen een maand een
nieuw werk uitzoeken. Bij een
decoratie luistert het immers
nauw of iets wel of niet bij de
gordijnen kleurt. Als hun
'Kunstfabriek' in de hoofdstad
een succes wordt, denken Van
Doom en Van Egteren aan ves
tigingen in New York en Berlijn.
De Kunstfabriek (Stork-
complex, Czaar Peterstraat
213, Amsterdam) wordt ge
opend op tweede Paasdag.
Daarna te bezoeken van dins
dag tot en met zondag van
12.00 tot 19.00 uur.
voorhout/ hillegomHet is lente en daarbij horen bollen. Ze zijn
niet alleen op de velden te zien maar ook bij het Voorhoutse advoca
tenkantoor Dekker. Hier is vanaf vandaag tot en met tweede paasdag
de kantoorruimte als galerie ingericht en zullen moderne schilderijen,
oude prenten, boeken en curiosa met de tulpenbol als onderwerp
centraal staan. 'Beelden van Bollen' 1999 is de naam van de expositie
waar ook bijzondere boekbanden tentoongesteld worden. De leerlin
gen van het opleidingscentrum voor het Boekbindersgilde 't Am
bachtshuis in Scheveningen hebben allemaal een band ontworpen
voor Het boek van de Tulp. De fraaiste exemplaren worden getoond.
Wie dan de bollen nog niet moe is kan terecht bij de Kunstuitleen in
Hillegom. Hier presenteren elf binnen- en buitenlandse kunstenaars
hun op bloembollen geïnspireerd werk. Het middelpunt van de aan
dacht op de tentoonstelling is het werk van schilderes Marja de
Raadt. Behalve olieverf gebruikt ze ook gouache en maakt ze linole-
umsnedes. Maar ook een aantal andere bekende en minder bekende
kunstenaars zijn vertegenwoordigd. Zeefdrukken van Jan Cremer en
Joop Rozendaal, aquarellen van Janine Neuteboom en houtsnedes
van Martien Versteegen.
De expositie Beelden van Bollen 1999 is te zien in advocatenkan
toor Dekker van Goede Vrijdag 2 april tot tweede Paasdag 5 april tus
sen 11.00 en 18.00 uur, Torenlaan 1c in Voorhout
De expositie in de kunstuitleen Bollenstreek duurt van zaterdag 3
april tot zaterdag 15 mei. Donderdag en vrijdag van 14.00 tot 17.00
uur en zaterdag van 11.00 tot 7.00 uur. Tevens de eerste zondag van
de maand (ind.eerste Paasdag) van 14.00 tot 17.00 uur. De kunstuit
leen is gevestigd aan de Leidsestraat 142 in Hillegom.
Tulpen van Henk Mak. foto pr
De Amsterdamse burgemeester
Patijn maakte een paar jaar ge
leden duidelijk dat normen en
waarden zaken zijn waarmee
zelfs in de hoofdstad rekening
wordt gehou
den. Het moest
daarom eens
afgelopen zijn
met de ansicht
kaartenmolens
langs de open
bare weg vol
kiekjes waarop
alle mogelijke
seksuele esca
pades of ge
slachtsdelen,
soms met de
halve ijzerwa-
renafdeling
van de Gamma
er in gehangen,
te kust en keur
staan afge
beeld.
Is Patijn nu
een nieuwe ze
denmeester? Ik
denk van niet.
Mensen moe
ten vooral doen en laten, en ko
pen, wat ze willen. Daarmee
heeft de overheid niets te ma
ken. Anders is het evenwel wan
neer een en ander zich afspeelt
op de openbare weg. Dan mag
de burgemeester, zelfs in het
links-liberale rijk van Kok, paal
en perk stellen aan de uitstal
ling van platvloersigheden die
de stadsgezichtjes van weleer
hebben vervangen.
De krant is een beetje verge
lijkbaar met de openbare weg.
In een krant lees en zie je wat er
zoal te koop is in de wereld, dus
ook de onwelvallige opvattingen
en soms schokkende foto's.
Maar dat betekent niet dat alles
zomaar wordt afgedrukt. De
krant heeft ook een soort burge
meester die waakt over normen
en waarden.
Sinds enkele weken staat op
de woensdagse kunstpagina van
het Leidsch Dagblad de rubriek
'Het blote oog1 over erotiek in de
kunst. Kunnen we mee door
gaan tot Sint Juttemis, want in
de kunst, vroeger en nu, wemelt
het van de seks, dus ook van de
onsmakelijke taferelen, geweld
dadigheden en obsceniteiten.
Niets blijft ons bespaard als we
naar kunst kijken. De laatste ja
ren zijn we overvoerd met films,
foto's en tv-programma's vol
kunstigheden die met seks te
maken hebben. Een jaar of wat
geleden, toen de seksuele revolu
tie nog hevig woedde, hoefde ie
mand maar z'n broek af te strij
ken en ik dacht onmiddellijk
met een performance van doen
te hebben.
Nog steeds is het moeilijk on
derscheid te maken tussen goede
smaak en smakeloosheid omdat
het beeld dat aanstoot geeft
soms ook het beeld is dat ont
hult hoe dingen werkelijk in el
kaar steken. Zelf denk ik dat de
bedoelingen van kunstenaars
vaak integer zijn. Fotografen,
bijvoorbeeld, hebben in de afge
lopen jaren een voorkeur aan de
dag gelegd voor het ongewone:
dood, ziekte, seks en verval.
JAN RIJSDAM
Een paar jaar geleden ont
stond opwinding over een plas-
seksposter bedoeld om de foto
tentoonstelling van Serrano in
het Groninger Museum aan te
prijzen. De
fotograaf liet
in zijn foto's
ondermeer
seksuele han
delingen zien
tussen oudere
mensen.
Tuurlijk had
hij de bedoe
ling grenzen
te overschrij
den, en dus
weerstand op
te roepen.
Maar dat was
niet zijn eni-
ge doel. In
J zijn foto's liet
Serrano zien
dat seksuali
teit niet is
voorbehou
den aan
vERDENDAM GPO
2500 aanmeldingen
ir een tegeltje hebben de
ninger kunstenaars Maree
en Bas Lugthart inmid-
van oud-Elfstedenrijders
lengekregen. Het kunste-
rsechtpaar uit Onderden-
s. ii wordt dagelijks bedolven
"^ler een stapel post.
e brug van Bas Lugthart
Maree Blok ligt er nu nog
chuldig bij. Maar straks
dt dat wel anders, vrezen
imige bewoners van Bart-
em. Doordat beide Gro
wer kunstenaars de brug in
kunstwerk willen veran-
;n, met ruim 10.000 tegel
waarop portretten van
tedenrijders van de eerste
en met de laatste Tocht
staan afgedrukt, wordt dat
eenvoudige betonnen brugje
een Elfstedenmonument in
optima forma. Vanaf deze
brug over de vaart naar Oud-
kerk kijken tijdens de Tocht
honderden mensen naar het
bruggetje verderop waar de
deelnemers onderdoor
schaatsen. Nadat bekend
werd dat de tegeltjesbrug er
komt en de deelnemers wer
den opgeroepen zich met foto
aan te melden, regende het
post bij de Vereniging De
Friese Elfsteden en de ge
meente Tytsjerksteradiel. Die
post wordt vervolgens door
gezonden naar Blok en Lug
thart in Onderdendam. Daar
worden de foto's geselecteerd
crp hun licht/donker-kwaliteit
en in de computer gestopt,
omdat ze gezamenlijk een
beeld van voorbijrijdende
schaatsers moeten suggere
ren.
Op een tafel in hun atelier
liggen brieven uit het hele
land, ook uit de Verenigde
Staten, Zuid-Afrika, Zweden,
Spanje, Frankrijk en België.
Twintig dikke ordners zijn in
middels gevuld met brieven
en foto's. „Ook schaatslegen-
des zitten daarbij", laat Lug
thart zien. „Zoals Jeen van
den Berg (1954) en Sipke Cas-
telein die in 1933 nog op Frie
se doorlopers de Tocht als
eerste volbracht."
De kunstenaars hebben nog
nooit zoveel complimenten
gehad over een door hen be
dacht kunstproject. „Er ko
men ook veel verhalen los",
zegt Lugthart. „Dat is voor
ons een van de belangrijkste
aspecten van het project."
Van de protesten van enke
le buurtbewoners zijn de kun
stenaars niet ondersteboven.
„Tijdens de voorlichtings
avond in het begin bleken er
al veel frustraties te leven over
de voorzieningen in de buurt.
Die komen nu bij dit project
naar buiten. Wij hebben er
ook liever geen patatkraam,
maar we verwachten dat het
alleen de eerste zomer druk
zal worden. Er komt een in
formatiepaneel bij het ge
plande parkeerterrein. Over
last is ook een kwestie van
hoe je er tegenaan kijkt."
De inschrijvingstermijn sluit
op 1 mei.
gorinchem gpd
theater
recensie wunand zeilstra
werk van Raymond Carver, gemaakt en gespeeld
ny Breederveld, Beppie Melissen, Ren van 't Hof en
1 Woudenberg. Gezien: 1/04, LAKtheater Leiden.
Aldaar nog te zien: vanavond.
r kan inmiddels op een uitverkocht
ekenen. Zo ook bij hun nieuwe pro-
Ex' die is ontleend aan werk van de
ver Raymond Carver, ooit de naamge-
)or deze club mensen. Leny Breeder-
Beppie Melissen en Ren van 't Hof
n in de afgelopen jaren hun eigen
mtwikkeld die bijkans de garantie
op een theateravond met speelse en
be humor.
Voorgaande producties was er veelal
fe van een tragische ondertoon. Dat
humor soms iets schrijnends. In 'Ex'
l eigenlijk niet het geval. Triest zijn
hooguit de gemaakte sfeer van gezelligheid
en de weinig verheffende manier waarop
deze mensen langs een omweg elkaar rake
dingen zeggen. Deze triestheid is echter
van een andere orde dan de tragiek van
mensen aan de zelfkant van de maatschap
pij die we van vorige producties van dit ge
zelschap kennen.
De lol van deze voorstelling zit in de
scherpe analyse van mechanismen die aan
bepaalde confrontaties ten grondslag lig
gen. Om bijvoorbeeld pijnlijke stiltes te
voorkomen neemt menig spreker zijn toe
vlucht tot de meest uiteenlopende anekdo
tes. Daarnaar wordt dan bij gebrek aan be
ter driftig geluisterd. Zo beginnen ze hier
bijvoorbeeld een verhaal over het hippen
van een scholekster. En allen veinzen dan
hiervoor heel veel interesse te hebben.
In dit soort herkenbare gespreksstrategi-
en schuilt hoogstwaarschijnlijk ook de ver
klaring voor het grote succes van deze
groep Carver. Ze acteren met een sterk ont
wikkeld gevoel voor blijspel-timing. Hun
spel wordt daarbij onmiskenbaar gekarak
teriseerd door een onbetwistbaar naturel in
de onderlinge reacties. Maar het hele gezel
schap gaat nog een stap verder. Al spelend
schittert tussen alle regels een miniem
beetje overdrijving door waarop je het
lachwekkende van menig gesprek krachti
ger gedemonstreerd krijgt.
Helmert Woudenberg is te gast in deze
nieuwe productie en vindt heel snel zijn
draai bij de speelstijl van deze groep gedre
ven acteurs. In de beproefde aanpak van
Carver zit ongetwijfeld een improvisatie
element in de voorbereidingstijd, waarmee
deze oud-Werkteater-acteur probleemloos
uit de voeten kan. Dat de overige drie ac
teurs uitstekend aan elkaar gewaagd zijn, is
genoegzaam bekend. Je kunt je dan ook an
derhalf uur goed amuseren.
In de tentoonstelling 'Kunstige
stoel' in het Gorcums Museum,
met werk van maar liefst zeven
tien kunstenaars, draait het niet
om de rijke geschiedenis van
kunstig vormgegeven stoelen.
Geen Rietveldstoel, geen suc-
cesontwerp als de buisstoel of
een frivole Jan des Bouvrie,
maar de stoel op zich als inspi
ratiebron. De tentoonstelling
laat zien dat het alle kanten op
kan.
Nederlandse kunst met dit
onderwerp kan niet zonder
Klaas Gubbels, die er in zijn
schilderijen en beelden al een
carrière lang van verhaalt. De
stoelen die hij in 1969 als de
corstukken voor een toneelstuk
van Ionesco ontwierp wachten
de bezoeker al bij de entree op.
De eerste twee op de voorste rij
staan er uitnodigend bij. Je
kunt er op zitten. De tweede rij
heeft geen zitting, maar sugge
reert 'zitten' en daar wordt het
kunst. En dochter Johanna
Gubbels zet de traditie voort. Ze
maakt zilveren dasspelden en
manchetknopen met stoeltjes.
De Elektrische stoel van
Woody van Amen werd in 1963
voor de Salon van de Maasste
den in Schiedam geweigerd en
nu staat hij hier. Men was des
tijds bang dat het pompeuze
zilveren gevaarte met motor
werkelijk gevaarlijk was. Als je
erin zou gaan zitten kon het
ding wel eens echt de schok
van je leven geven. De motor is
eruit gesloopt. „Eigenlijk wel
jammer", vindt Piet Augustijn,
conservator van het Gorcums
Museum, want „hij zag er toen
veel leuker uit."
Zitten op een 'ruziestoel' van
Margriet Luyten kan eveneens
gevolgen hebben, maar minder
Een 'ruziestoel' van Margriet Luyten.
ernstig. De stoel is van zacht
bont, wat uitnodigend werkt,
maar er is bij nader inzien geen
zitting. Onder de zitting op de
vloer ligt een bronzen land
schap, bestaande uit een bootje
en vier akelig puntige conife
ren. Luyten speelt in haar ruim
telijke kunst met maat. De stoel
lijkt een normale maat te heb
ben, maar het landschap eron-
mooie jonge
dames en he
ren maar ook deel is van het le
ven van oudere mensen. Diane
Airbus fotografeerde mongolen,
Erwin Olaf dikke vrouwen. Ook
voor hen geldt dat ze baanbre
kend zijn (geweest) omdat ze in
hun foto's afstand nemen van
cliches en het schoonheidside
aal dat in de reclame wordt op-
De Amerikaanse fotografe
Nan Goldin (een paar jaar gele
den in de Leidse Stelling Galle
ry) heeft duizenden foto's ge
maakt van de New Yorkse-sub-
cultuur: van drugsverslaafden,
travestieten, mensen met aids,
punks enz. Ze fotografeerde
mensen die blij waren of ver
drietig, vrijend of masturberend
en zelfs wanneer ze op de opera
tietafel lagen. Een vriendin werd
gefotografeerd toen ze trouwde
maar later ook toen ze lag opge
baard. Alle facetten van het le
ven zijn door Goldin op een in
dringende, rauwe manier, zon
der mooimakerij in beeld ge
bracht. Geen kunst waarvan je
zegt: gut, dat is nou leuk voor
boven de bank, maar wel een
stuk oprechter dan menige com
mercial waarin wordt gepro
beerd ons met dezelfde indrin
gende middelen een verzekering
aan te smeren.
Een paar weken geleden ont
stond opwinding over de exposi
tie van de Amerikaanse foto
graaf en cineast Larry Clark in
het Groninger Museum. Daarbij
gaat het om foto's van Ameri
kaanse pubers, jongens en meis
jes, al dan niet met de geslachts
organen in beeld. Wie precies
wil weten waar het Clark om
gaat moet zijn film 'Kids' bekij
ken. Zijn foto's zijn in wezen
een verslag van een keiharde
realiteit en een aanklacht tegen
het leven dat Clark zelfheeft ge
leden en dat hij nog steeds om
zich heen ziet. Na het zien van
de film vallen de foto's erg mee
omdat de werkelijkheid heel
wat schokkender, smeriger en
banaler is.
der is zo klein dat je gaat twijfe
len, je gaat ergeren of zelfs ruzie
gaat zoeken. Vanuit welk per
spectief 'zitten' we nou eigen
lijk te kijken?
Kunstige stoelen t/m 18
april in het Gorcums Museum,
Grote Markt 17, Gorinchem.
Open di t/m za 10 - 17 uur, zo
11 - 17 uur.
'Victory' aan
veilige schroeven
den haag anp
Mondriaans "Victory
Woogie' hangt in zijn ver
blijfplaats, het Haags Ge
meentemuseum, aan nieuwe
schroeven. Daardoor is het
schilderij volgens kenners
beter beveiligd. In grote stilte
zijn het Haags Gemeente
museum en Paleis Lange
Voorhout bezig hun hele col
lectie te voorzien van Sted-
die, een nieuw ophangsys-
teem.
„Dit systeem bemoeilijkt
diefstal enorm", aldus pre-
ventiedeskundige L. Huges
van het Nationaal Centrum
voor Preventie. De Steddie is
een metalen plaatje dat te
gen de achterkant van de lijst
wordt geschroefd. Behalve
twee stelboutjes zit aan het
plaatje een uitsparing waarin
de schroef past waarmee het
kunstwerk aan de muur
hangt.
Vervolgens kan het werk
met de ene stelhout onwrik
baar tegen de muur worden
gehangen, de andere zorgt
ervoor dat het schilderij wa
terpas hangt. A. Hollander
van het Instituut Collectie
Nederland bestempelt de
vinding als 'het ei van Co-
lombus'. Het ICN is een
vraagbaak voor musea en
beheert tevens al het kunst
bezit van de Nederlandse
staat. „We wilden per se dat
Victory Boogie Woogie aan
die haakjes kwam te han
gen", vertelt Hollander. In
de museumwereld bestaat
belangstelling voor het op-
hangsysteem. Zo overwegen
het Haags Historisch Muse
um en Museum Boijmans
Van Beuningen de aanschaf.
