'Journalisten zijn honden'
M
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
De prijs van de concurrentie
Plataan van 220 ton verhuist
281
VRIJDAG 26 MAART 1999
C O M M E
T A A R
De Nederlandse Spoorwegen zijn uitverkoren om de toekomstige
hogesnelheidslijn te exploiteren. Dat is minder vanzelfsprekend
dan het lijkt. Mevrouw Jorritsma, de vorige minister van verkeer en
waterstaat, had immers serieus overwogen om andere spoorweg
maatschappijen het gebruik van de lijn te gunnen. Het nadeel
daarvan had kunnen zijn dat NS-kaarten en abonnementen dan
niet zouden gelden en dat de dienstregeling van zo'n andere maat
schappij niet zou aansluiten op die van de NS. Het fiasco van de
Loverstrein van Amsterdam naar Haarlem is illustratief voor het
ongemak van zo'n situatie.
Jorritsma's opvolgster Netelenbos heeft de toekomstige treinrei
ziger dus een niet geringe dienst bewezen met haar voorkeur voor
de NS. Naast de Thalys naar Parijs kunnen nu binnenlandse hoge
snelheidstreinen worden ingepast in de gewone dienstregeling van
de NS. Treinen, waar je met je gewone NS-kaartje. kortingskaart, of
abonnement in kunt. In ruim een half uurtje van Amsterdam naar
Rotterdam, en in een uur van Amsterdam naar Breda, straks hoort
dat tot de mogelijkheden van de treinreiziger.
Toch is er voor Netelenbos en de spoorwegen nog een onprak
tisch stukje erfenis uit de boedel van lorritsma overgebleven: de
afspraak om de spoorwegen een soort wegenbelasting in rekening
te brengen voor het gebruik van de rails, zowel die van het hoge-
snelheidsspoor als de gewone. Dat zou moeten volgens de Euro
pese regels voor concurrentie. Nederland hoeft zich daarbij echt-
rer ook weer niet op te stellen als het braafste kind van de Europe
se klas. De huurprijs van 250 miljoen gulden kan lager.
NS-directeur Den Besten heeft al gezegd, geen andere mogelijk
heid te zien dan een doorberekening van die aanslag in de prijs
van de treinkaartjes. Het gevaar bestaat dat het spoor zich daar
mee uit de markt prijst, en ondanks de verhoogde snelheden de
concurrentie met de auto alsnog verliest. Op dat soort concurren
tie zit geen treinreiziger te wachten.
Westenwind
Een klein deel van de fans van Westenwind zal gisteren teleurge
steld zijn geweest over de zoveelste episode van de Nederlandse dra
maserie op RTL4. Er was geen tiet te zien en dat is een zeldzaam
heid in deze productie uit de Endemol-stal.
Westenwind is helemaal geen onaardige serie, maar het leek er van
af aflevering 1 verdacht veel op dat de aandacht van de kijker voor
al getrokken moest worden door het vele bloot. Heftige vrijpartijen
met mooie mannen en vrouwen doen het goed op de buis moet
'ome Joop gedacht hebben en daar heeft hij gelijk in. De overdaad
aan naturelle dames in het beginstadium van de serie leidde echter
de aandacht af van het verhaal.
Afgezien van de gangbare thema's uit de soaptraditie (overspel, on
echte kinderen, twee rivaliserende families, rijkdom al dan niet op
legale wijze vergaard) en de klassieke literatuur (dochter uit rijke,
machtige familie valt voor knappe zoon uit arme familie waardoor
voorgenomen huwelijk met ideale schoonzoon niet doorgaat) gaat
Westenwind door voor geslaagd project. De verhaallijnen zijn door
dacht. de types worden weliswaar overdreven maar niet zwartwit
afgebeeld er er is een zekere mate van spanning die uitnodigt tot
verder kijken.
Grappig is het om re zien dat de onbekende acteurs (de dochters en
zonen uit de twee gezinnen) zich duidelijk door seks kunnen profi
leren, terwijl de arrivees (pappa 's en mamma's) de liefde in het don
ker moeten bedrijven of pas na de daad hoeven te acteren.
Droevig is de constatering dat de tekstschrijvers bij de rol van de
briljant acterende Anton (snelle, arrogante Engelse termen gebrui
kende zoon van de bovenliggende partij) een topprestatie hebben
geleverd en bij die van Kila (de onderliggende partij tijdens een one-
nightstand van Anton) de plank faliekant misslaan door het Indi
sche meisje een babytaaltje te laten spreken, waardoor haar alloch
tone afkomst verre van natuurlijk is.
Waarom de serie twee keer per week (dinsdag en donderdag) uitge
zonden wordt, is me overigens een raadsel. Het vergt een grote aan
passing van het kijkgedrag.
En tieten zien we al genoeg op de buis.
Het bedrijf Baamse Bomen Ser
vice BSI doet morgen in Am
stelveen een poging om het Gu-
iness Book of Records 2000 te
halen met het verplaatsen van
een honderden tonnen wegen
de boom. De ongeveer honderd
jaar oude plataan van zo'n 220
ton op het voorterrein van be
graafplaats 'Buitenveldert' aan
de Amstelveenseweg moet
plaats maken voor een open-
baarvervoer strook.
BSI-eigenaar H. Sneep wil de
boom met twee buldozers in
een metalen bak over een weg
slepen. Hij denkt dat de 180 ton
wegende kluit zwaar genoeg is
om het evenwicht van de boom
te garanderen. Als het lukt
sleept hij voor de tweede keer
een wereldrecord binnen. De
verplaatsing van een paarden-
kastanje op het Haagse Malie
veld leverde al een vermelding
in het Guiness Book of Records
1998 op.
Zonnige perioden
Na de aangename temperaturen van gisteren, in onze omgeving werd
het 14 tot 15 graden, moesten we vandaag een stapje terug doen.
Vanmiddag schommelde het kwik rond 10 graden, dat na een zachte
nacht want de minima waren met 8 tot 9 graden hoog voor de tijd van
het jaar.
Een depressie trok gisteren via het Engelse Kanaal de Noordzee op
en koerst nu verder naar de Noorse Zee. Een nieuwe depressie wordt
om middernacht in het zeegebied zuidwestelijk van Ierland verwacht.
Nederland bevindt zich het komende weekeinde tussen verschillende
storingen in zodat het weer in onze omgeving best gunstig genoemd
mag worden.
De komende nacht zijn er flinke opklaringen en daalt de tempera
tuur tot een graad of drie, waarbij het plaatselijk tot een graadje nacht
vorst kan komen. Morgen blijit het vrijwel overal droog met zonnige pe
rioden. Bij een zwakke tot matige wind uit noordelijke richtingen wordt
het ongeveer 10 graden.
Zondag liggen de papieren voor de zon nog wat gunstiger. Het blijft
droog met flinke zonnige perioden. De noordwestelijke wind is zwak
tot matig bij een middagtemperatuur van 11 graden. Ook maandag
t/m woensdag blijft het droog met nu en dan zon en omdat de
wind draait naar zuidelijke richtingen wordt het geleidelijk zach
ter.
De eerste indruk voor de aanloop van het paasweekeinde
lijkt gunstig. Hogedrukgebieden in onze omgeving bren- -
gen droog weer met nu en dan zon en de temperatuur
ligt boven normaal vooreind maart/begin april. We moe
ten het komende weekeinde de verdere berekenin
gen afwachten.
De hoogste temperaturen, 20 tot 23 graden,
treffen we momenteel aan in Sparje maar het
weer is daar allesbehalve stabiel. Ook aan de voet
van de Alpen is het met 19 graden zacht. In het
zuidoosten van Europa blijft het weer wisselvallig
met van tijd tot tijd regen- en onweersbuien. In
Noord-Europa handhaaft zich koude lucht.
JOS BROEKE
Correspondent deze krant ontvlucht in paniek hoofdstad Kosovo
Harald Doornbos, correspondent van onder meer deze krant voor de Balkan, ontvluchtte woensdag murw gebeukt door Ser
vische treiterijen en dreigementen in een journalistenkonvooi Kosovo's hoofdstad Pristina. De Servische autoriteiten had
den zich kennelijk zo geërgerd over zijn berichtgeving van het bloedige conflict in Kosovo, dat hij vlak na aankomst in Bel
grado van zijn bed werd gelicht en werd gearresteerd. Gistermiddag werd hij als persona non grata de Kroatische grens over
gezet. Hieronder een persoonlijk verslag van zijn bevindingen. ,,Mijn god", denk ik. „Als niemand weet dat ik ben gearres
teerd, dan kan ik zo verdwijnen.
Vijf minuten tijd is er voor mijn
beslissing om te vertrekken
vanuit Pristina naar Belgrado.
Voor het hotel Grand in Koso
vo's hoofdstad Pristina staat
namelijk een journalistenkon
vooi, bestaande uit vijf auto's,
met draaiende motoren klaar
om te vluchten voor de terreur,
de stress en de onzekerheid.
„Wil je mee?", vraagt Wade, een
fotograaf uit Nieuw-Zeeland.
„Je bent meer dan welkom",
merkt Mare van Newsweek op,
„hoe groter ons konvooi, des te
beter."
Ik raak enigszins in paniek.
Overal staan nu Servische pant
serwagens op de kruispunten in
de stad. Het legerhoofdkwar
tier, naast het hotel, is bedekt
met vijftig meter lange lakens in
groene camouflagekleuren.
Overal lopen politieagenten
rond. En als ze niet te voet pa
trouilleren, dan doen ze dat wel
in hun gepantserde jeeps. Uit
het dak van die onaantastbaar
lijkende vlaggenschepen van
het Milosevic-regime steken
mitrailleurs, zódat iedereen die
in verzet komt, kan worden
neergemaaid.
Cafés worden aan de lopende
band opgeblazen. Servische
burgers zitten met kalasjnikovs
in de auto. Een politieagent
heeft net met zijn geweer een
camera van een Duitse tv-ploeg
kapotgeslagen. Gemaskerde po
litiemannen rijden met Servi
sche vlaggen door de stad. Een
Hongaarse journalist kan nog
nauwelijks praten vanwege
stress en angst.
Die ochtend nog had ik in
een cafeetje tegenover hotel
Grand een kop koffie gedron
ken. Plotseling renden er twee
politiemannen naar binnen en
schreeuwden dat iedereen zijn
handen omhoog moest doen,
terwijl ze hun geweren op de
bezoekers richtten. En een half
uur eerder laadde ik zo'n dertig
blikken met voedsel en tien liter
water uit de auto om voorbe
reid te zijn op de naderende
oorlog. Terwijl ik de auto op
slot deed, stonden twee opge
schoten Servische jongens naar
me te kijken. Ze riepen: „Hé,
klootzakken, we gaan jullie af
maken."
M'n schouders ophalend
ging ik terug naar het hotel en
sprak kort met één van de
obers. Die zei dat de Serviërs
ernaar uitkeken om de Albane
zen uit te moorden. „Laat de
Navo ons maar bombarderen",
vertelde hij, terwijl hij een bier
tje achterover sloeg. „Twintig
procent van de Albanezen blijft
wellicht in leven, de rest knal
len we af." Hij sprak deze woor
den met zo'n vanzelfsprekend
heid dat ik er serieus aan begon
te twijfelen of de Serviërs na
tien jaar Milosevic nog wel van
deze wereld waren. Want het
was niet zo dat deze ober de
enige was die zo dacht. Iedere
Serviër die je sprak, zei: „O, dat
is heel duidelijk. Navo, bom
men en de Albanezen zijn
dood." Mannen, vrouwen, kin
deren, meisjes, jongens, bejaar
den. Iedereen zei dat.
Het was daarom dat ik in pa
niek raakte, toen ik mijn colle
ga's bijna zag vertrekken. De si
tuatie was al volledig uit de
hand gelopen in Pristina. Net
zoals de onbewapende Albane
se inwoners van Pristina waren
wij, buitenlandse journalisten,
overgeleverd aan de heidenen.
Alsof de stad geregeerd werd
door de F-side. Alles draaide
- "i; -
K
De sfeer in Pristina was dermate grimmig geworden dat Harald Doornbos de stad in paniek ontvluchtte. Hij
voelde zich net als de Albanese inwoners overgeleverd aan de heidenen.
om geweld en terreur. Hoe
meer, hoe beter. Het was nu of
nooit, dacht ik, want anders
gaan we hier dood.
Ik graaide wat spullen bij el
kaar en rende naar buiten waar
het journalistenkonvooi bijna
wilde vertrekken. Ik liet zo goed
als al m'n kleren achter. Alleen
de satelliettelefoon, de compu
ter, een T-shirt en wat conser-
venblikjes. Alles gepropt in een
rugzak en een tas. Mijn colle
ga's Markus van het Spaanse
dagblad El Mundo, Juliet van
CNN, Bosjtian van een Sloveens
weekblad en Michel van de
Volkskrant zeiden dat ze in
Pristina wilden blijven. „Maar
we gaan dood hier!", schreeuw
de ik. We omhelsden elkaar.
Als we dit overleven, gaan we
de hoogste berg in Slovenië be
klimmen!", riep Bosjtian. „Deal!
riep ik. De collega's die ble
ven vind ik zeer dapper. Maar ik
kon het simpelweg niet meer
aan.
Belgrado was nog ver weg en
het zou binnen anderhalf uur
donker zijn, maar alles leek be
ter dan Pristina. Via de vlucht
strook konden we onze reis
voortzetten naar de buitenwij
ken van Pristina. Politiemannen
houden ons aan. „Klootzak, laat
je godvergeven papieren zien,
vuile hond!", schreeuwt de
agent. Hij dreigt al mijn geld en
papieren in beslag te nemen.
„Jullie journalisten zijn hon
den", sist hij. Snel graai ik een
briefje van 100 Duitse mark uit
mijn broekzak en zeg: 'Neem
dit en laat ons gaan'. Hij aarzelt
geen moment, steekt het geld in
zijn zak en roept dat ons kon
vooi moet doorrijden, „Want
anders schiet ik je af
In volle vaart rijden we nu
over Kosovo's uitgestorven we
gen. Veel politieblokkades, veel
leger. Het is donker als we Ser
vië binnenrijden en de eerste
Navo-bommen op het land val
len. Wij weten nog van niets en
kijken alleen maar op de kilo
meterteller: sneller, sneller rij
den om zo snel mogelijk in Bel
grado aan te komen. Daar, zo
hebben we gehoord van colle
ga's, is het een stuk rustiger en
veiliger.
's Avonds laat in Belgrado,
het Hyatt Hotel. Rustig hier?
Vergeet het maar. Het eerste
bommentapijt is gevallen en de
autoriteiten zijn kwaad, razend,
op wraak uit. Ómdat ze niets te
gen de Navo-bommen en -
kruisraketten kunnen doen, ha
len ze hun gram op de makke
lijkste prooien: buitenlandse
journalisten. Ons enige wapen
is de pen, wij overleven bij de
gratie van degenen die de
hoofdrol spelen in onze verha
len.
Vier uur later wordt uiteinde
lijk iedereen vrijgelaten, afge
zien van de Belgische corres
pondent van Le Soir, Philipe
Deprez. Hij is een van mijn bes
te vrienden. Iedereen is zeer
nerveus, maar ik val tegen een
uur of vier 's ochtens als een
blok in slaap.
Om kwart voor acht 's och
tends klopt er iemand op mijn
deur. Ik vraag wie het is. „Poli
tie", zegt een stem. Twee man-
nen-in-burger. „Spullen pakken
foto £pa ml los bicanski
en meekomen", zeggen ze.
Toevalligerwijs rinkelt mijn mo
biele telefoon. Ik wil snel opne
men en vertellen dat ze me wil
len afvoeren. „Niet beantwoor
den, zet dat ding uit", snauwt
een van de agenten. Met een
rugzak, een kogelvrij vest en
een computer voeren ze me af.
De lange gangen van het hotel
zijn nog uitgestorven. „Mijn
god", denk ik. ,Als niemand
weet dat ik ben gearresteerd,
dan kan ik zo verdwijnen." En
omdat het Servië van Milosevic
eenzelfde soort sfeer uitademt
als het Chili van Pinochet, krijg
ik bijna een hartverzakking.
We gaan de lift in, en vlak
voordat de deur zich sluit, zie ik
een collega van Associated
Press. „Ik word gearresteerd, ik
word gearresteerd!", roep ik uit.
De politiemannen zeggen dat ik
niet mag praten. Op het politie
bureau word ik opgesloten in
een verhoorkamer. Na een uur
halen ze me op en op de gang
zie ik twee Amerikaanse colle
ga's vermoeid en depressief
voor zich uitkijkend op een
houten bankje zitten. Nu begint
het verhoor. Ik sta op een lijst,
zeggen de twee mannen. Voor
de rest: wat doe je hier? Heb je
contact met Albanese terroris
ten gehad, met welke journalis
ten werk je samen? De inspec
teurs van politie zijn koel, maar
correct. Ze gebruiken geen ge
weld, al kan koffie en een glas
water er niet af.
Ik ben bang voor gevangenis
straf. Het feit dat je journalist
bent, is al erg genoeg hier. Op
gelucht haal ik adem als ze zeg-
Nachtexcursies
Vorige week vertelde ik u dat wij, tweedejaarsbiolo
gen. bij een excursie te Gulpen in een pension terecht
kwamenwaar we in tweepersoonsbedden moesten
slapen. De eerste nacht dat ik samen met Hans M. in
een tweepersoonsbed doorbracht, zal ik nooit verge
ten. Rond een uur of twee schrok ik wakker. Naast
mij verrees Hans tussen zijn als een loempia ge
vouwen laken. Mompelend stapte hij uit bed.
Ik dacht dat hij een plas ging doen. Hij schui
felde naar de deur, morrelde eraan, i>erdween
toen op de lange gang. Klaarwakker lag ik te
wachten tot hij terug zou zijn. Hij kwam
niet terug ik hogrde hem heen en weer
lopen. Na pakweg een kwartier stapte ik
mijn bed uit. De kamerdeur stond nog op
een kier. Voorzichtig duwde ik hem wijder
open. Ik keek de lange gang op. Dicht bij de
trap was nog een kamerdeur open. Mijn
jaargenoot Gerard H. leunde tegen de post,
en sloeg Hans gade. Toen zag hij mij. Een
brede glimlach overtoogzijn trekken.
Hans liep de hele gang af, draalde bij de trap,
wilde blijkbaar omlaag, maar huiverde en
keerde om. In tegenovergestelde richting liep hij
weer de hele gang af, tot aan de buitenmuur.
MAARTEN 'T HART
Daar stond hij een poosje te mompelen. Toen keerde
hij en wandelde weer naar de trap. Achteraf verbaas
ik mij er nog steeds over dat het zo lang duurde, voor
ik besefte wat hij deed. Maar ik had nog nooit eerder
iemand zien slaapwandelen. Bovendien was mijn
beeld van het verschijnsel, al realiseerde ik mij dat op
dat moment niet, gekleurd door plaatjes uitstripver
halen. Charlie Brown, of zulke ongein. Daarin zie je
iemand met de armen stram naar voren gestrekt door
de nacht lopen. Uit z'n mond komt een sliert golven
de zzzzzz'en. Maar Hans hield z'n armen keurig
langs z'n zij. En van een sliert zzzzzz'en was uiter
aard ook niets te bespeuren.
Ik had gelezen dat je iemand die slaapwandelt niet
wakker mag maken. Toen Hans echter weer bij de
trap draalde, en, zonder zich aan de leuning vast te
houden, opeens een soort zwaaibeweging maakte op
de bovenste trede, snelden Gerard H. en ik naar hem
toe. We konden hem nog net opvangen. Hij werd min
of meer wakker en liet zich door Gerard en mij terug
leiden naar het tiueepersoonsbed. De volgende mor
gen wist hij niet dat hij geslaapwandeld had. Sterker:
hij ontkende ten stelligste dat hij dat had gedaan.
Of hij later die week 's nachts ook nog heeft gewan
deld. weet ik niet, want na die eerste min of meer
doorwaakte nacht, volgden nachten waarin ik sliep
als een roos. omdat we overdag lange wandelingen
maakten op zoek naar zeldzame orchideeën. Later
echter, op een excursie in Noonvegen waar ik niet bij
was, heeft Hans z'n jaargenoten diverse nachten de
stuipen op het lijf gejaagd met z'n geslaapwandel.
Mag ik Joan V., één van m'n andere jaargenoten, ge
loven, dan dwaalde hij elke nacht urenlang mompe
lend over de gangen.
Ik heb dus maar één keer in mijn leven iemand zien
slaapwandelen. Het is een verschijnsel waar je weinig
over hoort. In serieuze literatuur lees je er zelden iets
over. Moet je de wandelaar wekken Moet je hem be
hoeden voor een misstap? Of weet hij, ook al is hij in
slaap, waar de trappen en de hoeken zijn? Ik heb
nooit gehoord over ongelukken van slaapwande
laars. Enig idee over de frequentie van dit verschijnsel
heb ik ook niet. Met Hans heb ik een latere jaren te
Parma en in hetBinntal in hetzelfde onderkomen de
nacht doorgebracht. Toen slaapwandelde hij in elk
geval niet. Ook bij hem was het iets wat zich maar
heel zelden heeft voorgedaan. Hij is thans hoogle
raar, dus je kunt zelfs als slaapwandelaar nog heel
ver komen.
k'l1
i*
Harald Doornbos. foto gpd
gen: „Je zult over de grens wor
den gezet." De Amerikaanse
collega's krijgen hetzelfde te
horen. Uren later begeleiden
drie politiemannen drie journa
listen in een politiebus naar de
Servisch-Kroatische grens.
„Jullie kunnen terugkomen
als de situatie weet normaal is",
zegt een van de agenten. Maar
onze visa in de paspoorten zijn
ongeldig gemaakt. En we kijken
wel uit om ooit nog voet op Ser
vische grond te zetten zolang
Milosevic aan de macht is.
Wanneer we de grens met Kro
atië passeren, slaken we alledrie
een opgewonden vreugdekreet.
We zijn ongedeerd uit de hel
gekomen, maar hoe zal het de
1,8 miljoen Albanezen vergaan?
Dat tempert al snel de vreugde.
MILLENNIA
nog |dei
dagen
Nog 281 dagen en hilla^
nieuwe millennium aI j*,
aan. Reden voor dez ,gs|
om in een dagelijkse
terug te kijken op be
rijke gebeurtenissen en
plaatsgrepen op con^.
ponderende data in act
gelopen 1000 jaar. D pv;
week: 22 maart 1832
the overlijdt. 23 maa
1959: eerste DAF roll Jest
band. 24 maart 1931 nim
ste zege (2-1) op EngJe
25 maart 1978: boot 'g
bridge zinkt in tradj
26 maart 1850: Bell;
boren. 27 maart 193 *BAi
ste wedstrijd in de K
26 MAART 1850 nva
Piet van Gemerden, kra11001
de baas in Vlissingen, w
zeker. Het duurt nog ea e
jaar, maar dan leven we 1
maal in de gemeenscha
Edward Bellamy (1850- rkei
voorspelde. Vandaag he
ken we de geboortedag
schrijver, die met zijn b<
de Nederlandse vertalin
rugblik uit het jaar 2000
noten massaal in de gra)l'
kreeg.
Piet van Gemerden ston
de basis van de heroprk
van de Internationale Bi
Vereniging in Nederlani 0
1980, die nu ongeveerd]n'
derd leden telt. Piet eni
nen geloven heilig in de
wedergeboorte van de
die Bellamy eind negem HS
eeuw voorzag. Bellamy
kocht in Amerika ruimi.
joen exemplaren van he te®
dat - zelfs honderd jaarl
nog modern aandoet. D
neeszoon voorspelt een
zonder onrecht, leger ofni
naren en voorziet (in 18!
ken als de komst van tek EP'
golfslagbad, creditcard,
warenhuizen en aircoa
ning.
In hun kwartaalblad 'Wi
voor allen' („Het rechtv
sterkste is het sterkste oi TÏI
recht") en via Internet»
de leden ideeën uit envi
den ze het woord. Zo ho ieij
hun blauwdruk voor e«
we wereld onder de aan
van een breed publiek tt
gen. „De nieuwe dageni
komt eraan", zegt Pietv
merden vol overtuiging.
HENK RUUL
Rondje voor
geld met goli
Directeur Chris Luken
Ventura in Vianen, die
een half jaar geleden nu
hotelbon een gat in de c
ontdekte, komt deze zot
iets nieuws: de golfbon
moet het aantal af te
rondjes op golfbanen in
land een flinke injectieg11
Blakend van enthousiaüf^
Luken: „De golfbon g<
gulden kosten en dan m Ee*
met z'n tweeën drie keer 1 1
voor half geld. Op afspra
want het gaat er vooral
daluren te benutten. He
snel terugverdiend, wan
taalt voor een golfronde
de 65 en 120 gulden."
M.A. Welling, die als din
van Burg Golf in Nederla
golfbanen exploiteert, is
voorstander van de golft
vind dat golf in ons lai
goedkoop is", zegt hij.
is in Nederland duurder
de meeste andere landeie r£
e-'
"Me
101
voor een
hectare nodig. De mei
ploitanten verdienen g# 1010
droog brood. Dan zijnb 11
gen niet de weg om des e
te verbeteren.
Recente golfstatistieken
volgens Luken zien dati P'
middelde bezettingsgrai nt-
Nederlandse golfbanen!111111
59 procent is. Met z'n all1(0
draaien golfers - al dan iert
van een club, maar verp ,n'
het bezit van een golfvai aj=
heidsbewijs - 36.000 rofl
per jaar, terwijl dat er 61
zouden kunnen zijn. „D ,s
een gat tussen van 25.00 c
rondjes. Als wij die tegen
duceerd tarief kunnen
ken, is dat goed voor de -
tant, die nu gemiddeldfl Jy
ruim vijftig mille per jaar k0
dient." De golfbon zald ors
lariteit van de golfsporti me'
toenemen. Een dure hot
komt ineens een stuk di<
bij. „Wat Airmiles doet a
vliegtuigstoelen, doen»' 01
daluren met golfbanen 1
CARLO NAGEL
rt
ds
,DEVt
ind
boi
kv\
Mil
