Verkiezing 'Nachtburgemeester van
Leiden' behoeft andere kandidaten
Verkeersplannen van Molkenbo
verdienen een dikke onvoldoent
Beroemde vlaghijsing was op eiland op Iwo Jini
Schrijvende Lezers
Geldboete voor doodrijden
van wandelaar is niet genoeg
College vorming GS: eindelijk
gerechtigheid voor het CDA
VRIJDAG 19 MAART 1999
REDACTIE PAUL DE VLIEGER, 071-
Volgende week kan Leiden zijn
nachtburgemeester gaan kie
zen. Het evenement, dat
woensdag in In Casa zijn beslag
krijgt, is een initiatief van René
Vallentgoed. Deze zelfbenoem
de nachtburgemeester is er
blijkbaar alles aan gelegen om
zijn wankele status een demo
cratisch fundament te geven.
Hij trommelde een paar kroeg-
maten op om een echte kandi-
datenstrijd te suggereren, plan
de twee debatavonden in de
kroegen waar hij thuis is en
denkt zo volgende week moei
teloos te kunnen gaan winnen.
Wat er aan het plan schort, is
dat Vallentgoed opzichtig een
minieme variant op de zelfbe-
noerning organiseert.
De vijf kandidaten, volgens
de berichtgeving van het
Leidsch Dagblad enkele weken
terug, zijn vijf oude mannen
met een winkelnering. Geen
jongere en geen vrouw, een eu
vel dat wel meer mooie evene
menten in Leiden teistert. Peter
Labruyere is reeds de onge
kroonde onderkoning van de
Leidse middenstand en het zou
zonde zijn als de man van de
Haagweg-parkeerbusjes zijn
energie zou gaan steken in het
regelen van het nachteüjk ver
keer. Andere edelfïguranten zijn
een fietsenmaker (niets is te
dol), een schoenmaker en een
compagnon van Vallentgoed.
De vraag die rest is dus: wil
len we Vallentgoed als Nacht
burgemeester? Vallentgoed, de
Leidse Dikke Deur, heeft er het
lichaam voor en is daarbij een
listige ritselaar. Dat pleit voor
hem. Maar hij heeft ook iets
van een stripfiguur en in zijn
LD-columns heb ik hem nooit
op een originele gedachtegang
kunnen betrappen. Bovendien
maakte hij carrière als manager
van Jules Deelder, de enige éch
te nachtburgemeester.
Deelder is bij mijn weten
nooit gekozen. Dat hoefde niet,
hij dwong het af. Deelder
schrijft hilarische gedichten en
Boeiende opinies
De diverse opinies van Ed van
der Veen op de pagina Menin
gen, over onze partijgenote Ma-
rietje van Rossen, zouden niets
minder boeien als het hem luk
te haar naam te spellen.
verhalen, vervolmaakte de lite
raire performance in Nederland
en is een kundige jazz-dj. Waar
om zou dit provinciestadje zo
bescheiden zijn, na het kopië
ren van het fenomeen nacht
burgemeester, ook de loopjon
gen van de echte nachtburge
meester te importeren?
Vragen zijn er ook te stellen
bij de functie-eisen voor de
nachtburgemeester. Organise
ren, slap ouwehoeren en de
nachtelijke orde bewaken - ik
dacht dat daar al een duurbe
taalde echte burgemeester voor
was aangesteld. De nuttelozen
van de nacht behoeven geen
extra politie-agent. Liever ie
mand die het tuig bezingt, dan
iemand die nachtbrakers op de
bon slingert.
Een echte nachtburgemees
ter is niet alleen een levenskun
stenaar, maar ook een echte ar
tiest. Iemand die, als Deelder,
meteen ieders respect heeft. En
bij voorkeur een jonger iemand.
Want opvallend is ook dat Val
lentgoed Co niet graag uit
hun reservaat van oudeman-
nenkroegen komen. Niemand
vertegenwoordigt de grootste
groep drinkebroers in dit stad
je, de Leidse jongeren en stu
denten. Men negeert domweg
dat dit een universiteitsstad is.
De hardnekkige mythe wil dat
studenten op hun verenigingen
feesten, maar de waarheid is
dat slechts eenderde van de
studenten verenigingslid is. De
rest, plus zelfs een deel van die
leden, domineert het uitgaans
leven hier.
Er moeten dus alternatieve
kandidaten komen. Uit dezelf
de Bonte Koe-scene, en van de
zelfde rijpe leeftijd is journalist -
/dichter Cees van Hoore, de
man die dinsdag aanstaande
het verkiezingsdebat leidt. Deze
dichter werd door Charlotte
Mutsaers in een roman geci
teerd - daar kun je elke nacht
tot in de kleine uurtjes op teren.
Als ik deze man zie, vraag ik me
altijd af of hij nou beter kan
schrijven of drinken. Dat is het
soort vraag dat een nachtburge
meester moet oproepen.
Wat mij betreft zijn ook jonge
cultuurhelden als schrijver Ab-
delkader Benali, zangeres In-
grid Mank of beeldend kunste
naar Norman Beierle uitsteken
de kandidaten. Mank is een
oer-Leidse, met een vlotte bab
bel en veel contacten in het rij
ke muziekleven hier. Daarbij is
ze - altijd meegenomen op het
punt representatie - beeld-
René Vallentgoed, de initiatiefnemer van de verkiezing van Leidens nachtburgemeester, in achtervolging op
Cees Goekoop, de voormalige echte burgemeester van Leiden. arhieffoto taco van der eb
schoon. Beierle is een te
gendraads kunstenaar; hij pro
beerde onlangs de Van der Lub-
be-hype te tackelen door zoge
naamd te proberen zijn geest in
het CBK op te roepen. Hij heeft
in zijn compagnon Hester Keij-
ser een eigen 'spin doctor' en
regelaar. Benali is de jongste
van het stel. Hij schreef een in
rüim tien talen vertaalde de
buutroman en heeft een toneel
stuk op zijn naam staan. Daar
naast is hij gewoon student. El
ke Leidenaar zal hem vorig jaar
hebben gezien op de posters
van het Museumfestival, naast
collega's als Wolkers en Büch.
Hij bezit de gave van het woord
en de kroeg is zijn tweede huis.
Voorwaar een trits serieuze
kandidaten. René, bel ze op, en
maak ze kandidaat. Mocht jij
dan toch nog winnen, dan - en
alleen dan - ben je niet langer
een zelfbenoemde nachtburge
meester.
df
Ondanks
respect voor
Urker jongei
In veel krantenberichte 'e1.
bij veel andere media si
de laatste tijd de burgen
ter van Urk centraal. Zo
in een aflevering van k
programma Barend
man. De burgemeester! S'
daarin uit dat Urk een! ner
te dorpsgemeenschap j ,|fr|
voor elkaar opkomt. To
bijvoorbeeld onlangs
jongen op het waterwas
mist, zijn zestig jongelui
vonds tot middernacht
zoeken.
De veelbesproken 01
ten op Urk zijn begoi
toen een groep jongere!
afkeuring liet blijken ov
in hun ogen te lichte
straffen die dorpsgeo orde
hadden gekregen vooi
denmisdrijven. Is het
grijpen dat ze in dit
ruiten ingooiden?
ruiten zijn te herstelle
verwoest kinderleven
Zij dragen dit levens
mee.
Het is te hopen dat dt
geren in hoger beroep
den vrijgesproken. Lt
respect voor ze, ondanl
les.
JIM
Stic
oviOO u
IK
J. van derG de K
Roelofarends sarde
De Van der Valk Boumanweg in Leiderdorp. 'De bewoners wisten dat er veel verkeer langskomt, maar hadden er toch veel voor c
Op de ingezonden brief van de heer
Noach - 'Molkenboers verkeersplan
voor Leiderdorp verdient lof, in de
krant van woensdag 10 maart - wil ik
reageren. Naar mijn mening verdient
het plan van wethouder V. Molken-
boer een dikke onvoldoende. Terwijl
dezelfde wethouder bezig is met een
verkeerscirculatieplan (VCP) voor Lei
derdorp, drukt hij alvast een ander
plan door: éénrichtingsverkeer op de
Van der Valk Boumanweg. En dat dus
terwijl het VCP nog moet worden uit
gewerkt.
Veel Leiderdorpers zijn, op uitnodi
ging van de wethouder, naar de drie
afzonderlijke vergaderingen geweest.
Goed idee, zulke bijeenkomsten. Al
leen moet je vervolgens natuurlijk wel
wachten op de uitslag van het onder
zoeksbureau.
Naar alle waarschijnlijkheid woont
de heer Noach aan de Van de Valk
Boumanweg en is het dus geen won
der dat hij de wethouder lof toe
zwaait. Wie het hardst schreeuwt - de
Van der Valk Boumanweg bewoners -
krijgt immers zijn zin. En dat terwijl al
eeuwen de Van der valk Boumanweg
een hoofdverbinding is.
Naast de Spanjaardsbrug, zijn er
nog drie oost-west-hoofdverbindin
gen: Lammebrug, Wilhelminabrug en
Zijlbrug. Wanneer op één van deze
vier verbindingen beperkende maat
regelen worden genomen, betekent
dit dat de andere meer verkeer te ver
werken krijgen. Zo veegt de Van der
Valk Boumanweg haar straatje
schoon, ondanks dat daar geen arm
lastige mensen wonen. Mensen die
bovendien wisten dat er veel verkeer
langskomt en er toch veel overhad
den om er te gaan wonen.
Om de verkeersperikelen op te los
sen, moet er eigenlijk een vijfde oost
west-verbinding komen, maar ook de
gemeente Voorschoten veegt haar
straatje schoon en houdt al een tien
tal jaren de rijksweg 11-west tegen.
Daarom is het verkeersplan van Lei
derdorp eigenlijk een wassen neus.
Dit soort verkeersproblemen moet re
gionaal worden opgelost en niet al
leen door Leiderdorp.
Leiderdorp heeft steeds v^n die on
bezonnen plannen. Neem de aanleg
van een verkeersrotonde bij de Hoog-
madeseweg/Acacialaan. Er was te
weinig ruimte volgens de vorige wet
houder en dus moesten er verkeers
lichten komen. Maar wat zegt Mol-
kenboer nu? Er moet een rotonde ko
men, ondanks de weinige ruimte. En
dat terwijl hij laatst zei van plan te
zijn een pasjesregeling in te willen
stellen voor de Achthovenerweg. Be
grijpt u er nog wat van?
Trouwens, de Van de Valk Bou
manweg is al eens voorzien van ob-
.stakels. Maar daar reden te veel auto
mobilisten tegenop en dus werden ze
iDe
coll
iftoc
na verloop van tijd weer we$ iseig
Opnieuw weggegooid geld.
Terwijl Leiderdorp alles inl
stelt om verkeer aan te trekte Nn e!
keihof (zelfs met een nieuwe:
ding), Meubelplein, hotels,
nald's, grootschalige winketi ieei
terrein van de Touwfabriekeo -en
derij, nieuwe wijk Leyhof Mt
weet men tegelijkertijd nietgef
het verkeer om te gaan. A&
natuurlijk niet de oplossing,
naar de vele files elke
avond in Nederland. Elke dsi
er auto's bij, en die staan
Van der Valk Boumanweg.
Hopelijk wacht de gemea
een poosje, totdat Leiden'
richtingsverkeer op de LafJ
heeft ingesteld en als gevqi
het verkeer op de Van der1
man weg halveert. Want del,
dijk is natuurlijk inmiddë f0iee
smalle straat om zo veel ve j;0L
clusief fietsers) in twee rich v'
verwerken. De Van der Valk! vere
weg is breder, heeft aparte fer^.
en is naar mijn mening goed iers
voor tweerichtingsverkeer, lï^ (j
de Lage Rijndijk richting 's [0U(jf
wordt afgesloten, is gelijk
op de Van der Valk Boumarn
ting Leiden gehalveerd. Eni sta,
Leiderdorp niets.
J.G.
In het Leidsch Dagblad van 16
maart konden we lezen dat
een 61-jarige automobiliste,
die niet de vereiste discipline
had om niet naar een tweetal
ruzieënde weggebruikers te
kijken, een bejaarde vrouw
doodreed die zich op een ze
brapad bevond.
De officier van justitie kon
zich de reactie van de auto
mobiliste wel voorstellen en
eiste slechts 1500 gulden boe
te. Ik vraag mij af of in Neder
land nog wel sprake is van
rechtspraak. Het gedrag van
de automobiliste is te vergelij
ken met dat van automobilis
ten die - om maar niets van
de zichtbare ellende te missen
- stapvoets gaan rijden als er
op de andere baan van de
snelweg een ernstig auto-on
geluk is gebeurd.
Zonder meer kan men stel
len dat een ieder, die een me
demens doodrijdt, alleen al
door deze daad zichzelf straft
en ik vind dus dat dit absoluut
niet mag worden gehanteerd
als argument voor ontslag van
rechtsvervolging. En dat de re
latie van de automobiliste in
kwestie was stukgelopen, was
ook een totaal irrelevante con
statering.
Ik ben benieuwd wat de
rechter over twee weken uit
spreekt.
Met belangstelling las ik in uw
editie van zaterdag 13 maart
een opinie onder het kopje
'Geen plaats meer voor arro
gante WD'. Uw commentaar
had naar mijn oordeel nog
meer aan kracht gewonnen in
dien daarin ook was vermeld
dat bij de collegevorming in
1991, toen het CDA met 23 ze
tels de grootste fractie in de sta
ten van Zuid-Holland werd, de
WD en de PvdA met respectie
velijk 15 en 18 zetels het CDA
als grootste partij na 45 jaar in
ruilden voor D66, dat slechts 15
zetels had.
Wat dat betreft is er een tref
fende gelijkenis met de huidige
collegevorming, waarbij thans
de WD als grootste partij wordt
verruilt voor de aanmerkelijk
kleinere fractie van GroenLinks
(9 zetels) en de combinatie van
de kleine christelijke partijen (8
zetels). In feite is er ten opzich-
zon.
Saillant gegeven in dit kader
is verder nog, dat bij de college
vorming in 1987 - toen de
PvdA, het CDA en de WD res
pectievelijk 29, 25 en 15 staten-
zetels behaalden - het CDA. ge
noegen moest nemen met
slechts 2 zetels in het college
van gedeputeerde staten, terwijl
de PvdA liefst 4 zetels toebe
deeld kreeg.
Gelet op het recentelijk be
reikte onderhandelingsresul
taat, waarbij het CDA 3 zetels in
het college van GS gaat bezet
ten, kan het CDA - na zowel in
1987, 1991 en 1995 onder het
juk van zowel PvdA als WD te
zijn doorgegaan - pas nu zeg
gen: eindelijk gerechtigheid.
D. Brouwer de Koning,
Koudekerk aan den Rijn.
In het Leidsch Dagblad van 25 februari
las ik met belangstelling de recensie,
geschreven door Mark van den Tem
pel, van de kortgeleden uitgebrachte
film 'Thin Red Line', handelend over
de gruwelijke strijd die Amerikaanse
troepen in 1942 moesten voeren bij de
verovering van het Pacific-eiland(je)
Guadalcanal op Japanse strijdkrach
ten. De landingen van de Amerikanen
verliepen in eerste instantie zonder
noemenswaardige problemen, maar
nadien werd het een strijd op leven en
dood waarbij om elke meter grond
moest worden gevochten.
De strijd om dit kleine maar strategi
sche eilandje werd een overwinning
voor de Amerikanen, ten koste van
veel mensenlevens. In de recensie zegt
Mark van den Tempel onder andere:
'De foto van de mariniers die een vlag
plantten op één van de bloedig be
vochten heuvels van Guadalcanal
werd een van de bekendste beelden
uit W02...'
Ik moet er op wijzen dat deze we
reldberoemd geworden vlaghijsing van
de Amerikanen niet plaatsvond op
Guadalcanal, maar op het eiland (je)
Iwo Jima. De invasie van dit zo strate
gisch gelegen eiland waar het vestigen
van een vliegveld van (militair) levens
belang was, had plaats op 19 februari
1945 door mariniers van de 4de en 5de
divisie. Ook op dit eiland was de strijd
zwaar en meedogenloos met onge
kend fanatieke tegenstand van de Ja
panners. Op de. vijfde dag van de inva
sie moest de (enige) berg, de Suriba-
chi, nog worden veroverd.
En hier begint het verhaal van de be
roemd geworden- vlaghijsing. Rond
acht uur in de ochtend klom sergeant
Sherman Watson met drie andere ma
riniers omhoog naar de top van Surib-
achi. Na nauwelijks tegenstand te heb
ben ondervonden, meldden ze zich
weer aan de voet van de berg terug bij
Lt. Harold Schrier.
Lt. Kol. Chandler W. Johnson had
een kleine Amerikaanse vlag van 'huis'
meegenomen, met het enige doel dat
deze bij verovering van Iwo Jima op de
top van de berg zou worden geplant.
Schrier klom met een aantal mariniers
weer omhoog en bij de top aangeko
men, vonden ze een stalen buis van
zes meter. Hier werd de vlag aan vast
gemaakt en zes mariniers richtten de
buis op en fotograaf R. Lowery (ook in
gedeeld bij de mariniers) maakte de
foto van zijn leven.
Maar Lt. Kol. Johnson realiseerde
zich korte tijd later dat zijn eigen ba-
taljonsvlag nu grote historische waar
de had gekregen. Hij vreesde voor sou
venirjagers. Vanuit een landingsboot
werd een andere vlag opgetrommeld,
die bijna twee maal zo groot was. On
geveer twee uur later werd de buis met
kleine vlag vveer neergehaald en de
'ceremonie' begon opnieuw met de
grotere vlag. Zes mariniers zetten de
buis opnieuw pp en Joe Rosenthal
(van Associated Press) die erbij was,
maakte de foto. En dét werd de be
roemdste foto van de Tweede Wereld
oorlog.
Overigens werden er tijdens deze
vlaghijsing op zeer korte afstand nog
enkele Japanse 'snipers' gedood door
Amerikaanse mariniers. En beneden
aan de berg stonden onder anderen
bevelvoerders en de fameuze Ameri
kaanse minister van Marine, James V.
Forrestal, naai' omhoog te kijken naar
hun 'Stars and Stripes'.
Overigens was het marinefotograaf
Bob Campbell die een foto maakte van
het wisselen van de vlaggen op de
berg. Maar ook zijn foto haalde de
massale publiciteit niet. De strijd om
de enkele vierkante kilometers Iwo Ji
ma had aan ruim vierduizend 'Ameri-
el liCU
kaanse mariniers het levenp
De mariniers die bij de
foto betrokken waren, kif?
publiciteit. Eén van hen was
aanse afkomst. Juist door de
dacht kwam hij in de verdfl
het was Amerikaanse zaai Van R
Martin die zijn huis ruimlf
hem openstelde. Maar dat
haal apart.
He
oon 0
epn.
