Onvervalst Italiaans eten in een Lisses trattoria Zee van blauwe, zwarte en grijze pakken in Huis ter Duin i Handjevol mannen trotseert vrouwenontbijt Even 'snel zaken doen' bij de prijsuitreiking van de BOV-trofee -C Leiden Regio [Expositie Leidse kunstenares Michaela Leemburg AAN TAFEL ,G 9 MAART 1999 redactie: Smitsloo-De Graaff. 071-535 64 84. rzitter Loek Vrede- ogd stond vóór negen jsterochtend al op de In zijn kielzog druppel- eer mannelijke be- e^jjleden van de universi- men. Maar het overgro te I van de ontbijters in de i(je ïalige mensa aan de iatt straat bestond toch lit zo'n 60 netwerkende in. ieltzer, coördinator ;nnetwerk V/M bij de universiteit, was de Ir achter het werkontbijt [overhandigde Vrede- Ihoogstpersoonlijk een fe champagne. „Toch lat hij z'n gezicht laat lvond Pink. Sterker nog: [voogd had het best naar r en converseerde als 'ij iman al ontbijtend aan Holfel vol vrouwen. Pink was tevreden. „Tja, die universiteit is zó groot, er werken zo'n 2000 vrouwen, her en der verspreid in de stad. Je ziet elkaar nooit, be halve bij dit soort gelegenhe den. Werkontbijten zijn toch al een trend bij de heren, dus ik dacht: why not us, op de Internationale Vrouwendag? En ik ben tevreden: wat je hier ziet, is echt een dwarsdoor snede van de universiteit." Eén van de schaarse mannen even aan zijn jasje getrokken over het hoe en waarom van zijn aanwezigheid. Joris van Bergen blijkt ook lid van het College van Bestuur en hij is vol lof over het initiatief: „Ik ben hier beroepsmatig, want heb personeel emancipatie in mijn portefeuille, maar ik vind dit ook een interessant gebeuren. Je komt de mede werkers weer eens op een ón- Pink Meltzer van het Vrouwennet werk V/M overhandigt voorzitter Loek Vrede voogd van het universi teitsbestuur een glas champagne tijdens het werkontbijt- voor-vrou- wen. foto henk bouwman dere manier tegen. Het is be langrijk dat vrouwen zich or ganiseren. Het is allesbehalve simpel om als Leidse univer siteit op eigen houtje aan een emancipatiebeleid te werken. Je hebt dan toch met interna tionale criteria te maken. Maar we hopen nog voor de zomer een emancipatienota uit te brengen, om te bezien wat we wél kunnen in Lei den." ■ns het vrouwenontbijt d een expositie geopend fe Leidse kunstenares Mi- Ja Leemburg. Zij fotogra- jonge en oude(re) Leidse Ten op een manier zoals raag wilden laten t)e expositie levert prach tige plaatjes op van vrouwen bij wie nu eens niet alles 'jong, strak en blond' is. Naast 36 por tretten zijn er drie foto's van le ge interieurs, als eerbetoon aan de vrouwen die niet durfden. Michaela Leemburg: „Een paar vrouwen weigerden omdat ze 'eerst wilden afvallen' of 'die kop' te oud vonden. We kregen er buikpijn van." „Verder was opvallend dat de jonge vrouwen veelal voor een leeg interieur kozen om in te poseren, en de ouderen die omgeving veel belangrijker vonden. Blijkbaar is het je lek- ker-voelen naarmate je ouder wordt hoe langer hoe meer ver bonden aan je omgeving." De expositie is voorlopig nog op de eerste verdiepint van de oude mensa te zien. Conctacten leg je gemakkelij ker onder de borrel dan via de officiële afspraken of met brievenschrijverijen. Dus trok Mary van den Berg, eigenares se van een aantal kinderdag verblijven in de regio, de Voor- houtse wethouder Paul van Riet meteen aan zijn jasje in Huis ter Duin. Even snel 'zaken doen' tijdens de pauze van de uitreiking van de BOV-trofee. En Mary van den Berg was niet de enige. Honderden onderne mers uit de Duin- en Bollen streek maakten zich afgelopen week een middagje vrij voor de BOV-verkiezing ('Beste Onder nemers Visie'). Om mee te ma ken wie er uiteindelijk zou winnen (UnieKaas uit Voor hout), maar ook om elkaar weer eens te zien en te spre ken. Arjan Slobbe van de organise rende Junior Kamer Bollen streek: „De makelaar, de bank man, de dienstverleners: ze willen hier allemaal graag hun kaartjes uitwisselen. Geef de mensen eens ongelijk. Ieder een is altijd maar hard aan het werk, zo vaak spreek je elkaar niet. En dit evenement is voor ons als organisatoren ook heel leerzaam. Het kost je een on noemelijk aantal uren, maar wat je er in steekt, krijg je er minimaal weer uit." BOV-voorzitter Hans Luiken, hij zit 'in de marketing' in Lis- se: „Tja, zo'n evenement gaat maandenlang ten koste van je zaak. Maar je doet weer een schat aan ervaring en contac ten op". Terug naar Mary van den Berg, die na het gesprek met Van Van links naar rechts directrice Mary van den Berg van een keten kinderdagverblijven in de re gio, Voorhouts wethouder Paul van Riet, Bolderberg-vestigingsmanager Silvia Heemskerk en Ar jan Slobbe en Hans Luiken van de Juniorkamer/ BOV-commissie. foto dick hogewoninc Riet tevreden rondliep. Missie gelukt („Ik heb een afspraak en hij heeft begrip voor onze standpunten"). Van den Berg is een unieke 'tante'. Ze wist in twaalf jaar tijd in haar eentje een keten aan kinderdagver blijven uit de grond te stampen in Voorhout, Warmond en Sas- senheim. En voorlopig leunt ze nog niet achterover. „In Sas- senheim en Warmond komen er tweede vestigingen bij. In totaal hebben we nu 300 kind plaatsen, een gastouderbureau en hopen we in Warmond met buitenschoolse opvang te be ginnen. In Sassenheim en Voorhout zijn de wachtlijsten nog onverminderd groot en bovendien ben ik in diverse andere plaatsen in de Bollen streek bezig om er 'Bolder- berg-vestigingen' te stichten. We zijn nu al zo lang bezig, dat de gemeenten en de banken ons graag ter wille zijn.." Gerrit Ravensbergen, voorzit ter van veiling Flora, had een moeilijke middag. „De stem men staakten, omdat de ver schillen tussen de drie genomi neerde bedrijven zo klein wa ren. Tegelhandel Zwaan uit Lisse en hoveniersbedrijf Hoek uit Voorhout zijn wat ons be treft bepaald geen verliezers. Tja, hoe vergelijk je kaas, groen en natuursteen met elkaar?" staan de beste restaurants vaak ge- n de weg: meestal een provinciale n het ene dorp naar het andere ge- rengt. Ineens kan langs zo'n weinig lende strook asfalt een lichtgevend 532 pd°emen met daarop reclame 23_ i bekend espressomerk. Op zo'n t moet de automobilist alert zijn: m onopvallende gevel van een onooglijk gebouw kunnen zich cu- iferelen afspelen die je niet licht rgeet. Tenminste als je de tijd zou DVEt roor een uitgebreide Italiaanse het liefst zo rond het middaguur, dichterbij huis, in Lisse namelijk, n trattoria langs een doorgaande i nietsvermoedende hongerige zou gelijk aan voorbijrijden, onwetend zich afspeelt achter de dikke mu- dat niet erg opvallende hoekpand- taliaanse restaurants in ons land om endien de moeite van een culinaire [waard. Menukaarten waarop de 1 in pizza's genummerd zijn gerang- lew eel Chinese restaurants lijden-aan schïf «e eu el - doen het ergste vrezen kwaliteit van het gebodene. Met Italiaanse voedsel heeft een over- doorgekookte spaghetti (uit een isJiet een vettige gehaktsaus weinig n. dan ook de verrassing in Trattoria - letterlijk vertaald: guldens - waar en al bij binnenkomst iets van een oei liaanse sfeer opsnuiven. De - ove- ;ver ok voortreffelijk Nederlandse spre- Italiaanse gastheer en kok dragen [etwijleld aan bij, maar het restau- iftn de Heereweg trof ons vooral de aangename chaos die daarbin- rst >g redelijk vroeg op de avond maar «eitjes ontwaren we mensen met 'deren, ouderen en leeftijdgeno- zuigeling domineert de ruimte geluidjes, maar ook het ontspan- 'Vebbel van de anderen en het ge in glaswerk en bestek resoneert de ruimte met zijn terazzovloer en uren. Middenin staat de bar met ïngen knoflook en peperoncitii, (niet gedekte) simpele houten kent iedereen en iedereen kent hem nog. Onder zijn bewind foto mark lamers verdubbelde de omzet van de bank, mede dankzij de 'contac ten'. Minstens één keer per maand tref je hem nog ergens in deze contreien. Zo lang was hij toch geen directeur Leidse regio? Eggink: „Een jaar of zes. Ja, ik heb in die tijd heel veel mensen leren kennen. Niet al leen door de kluppies hoor. Je moet wat bewegen. Het geld ligt op straat, je moet alleen bukken. Als ik achter m'n bu reau blijf zitten, zie ik niemand. Je moet belangstelling hebben voor de omgeving waarin je woont en leeft". De belangstelling voor Leiden is ook vanuit het verre Ensche de nog onverminderd hevig. Als je van mensen houdt, wil je kijken hoe het met ze gaat. Fysiek is dat moeilijk te behap pen vanuit het oosten. We heb ben dus inmiddels alle hotels in en rond Leiden al gezien... Het Leidse blijft trekken, ook wat mijn echtgenote betreft. Ik blijf ook lid van Amicitia (een sociëteit in de binnenstad) en heb net m'n contributie voor de LIONS hier ook maar be taald..." De winnaar zelf. Er is al over geschreven in deze krant. Eén aspect bleef onvermeld: waar was de echtgenote van Arnoud' Beem? Gewoon thuis, bij de kinderen of zo. Meteen na zijn overwinning stormde Beem de gang in, greep de telefoon en belde het thuisfront. Om te melden dat hij gewonnen had. En, zei de kersverse manager van het jaar tegen vrouwlief: „Eigenlijk ben jij mijn winnaar. Ik heb het allemaal aan jou te danken. Jij bent mijn huis vrouw..." naar) Patrizio en andere familieleden. Pa- trizio vertrouwt ons later toe dat hij in het zelfde dorpje bij Rome is geboren als de be roemde filmster. De ruimte is ongedwon gen en de sfeer is goed. Als het meisje van de bediening onze drankjes komt noteren en wij naar de wijn vragen, worden we meegetroond naar een groot rek met Itali aanse wijnen. Het meisje laat ons kijken, maar wij willen advies. De charmante Italiaanse jongeman die de leiding heeft, komt ons helpen en trekt een rode Dolcetto d'Alba tevoorschijn (Pie- monte, 1997). Voor 45 gulden niet goed koop maar hij drinkt soepel weg. We krij gen stevige glaasjes - bichieri - maar zien verderop ook echte wijnglazen op tafel ver schijnen. Daar moet je blijkbaar om vra gen. Wij vinden de bichieri prima. Ook krij gen we een mandje zelfgebakken lichtbruin stokbrood op tafel, met wat gezouten roomboter. Over dat boerenbrood zijn wij enthousiast, het is lekker stevig, maar de jongen van de bediening had het liever wat luchtiger gezien, vertrouwt hij ons toe. „Smaken verschillen", zegt hij. Na een aangenaam verpozen met hetgeen er op tafel staat, komt de charmante Itali aan de kaart laten zien: een groot school bord met daarop een stuk of vijf voor- en hoofdgerechten. Giuseppe raccomanda (Gi useppe beveelt aan) staat erboven in krijt gekrabbeld. Hij legt uit wat de kok vandaag gemaakt heeft: zuppa di pesce (vissoep), carpaccio di tonno (tonijn), bressaolo (dun gesneden rundvlees), torta di zucca (pom poentaart), en tagliatelli con pomodori e pancetta (met tonijn en spek). De hoofge- rechten spreken ook zeer tot de verbeel ding: coniglio (konijn), parmigiana (met mozarella en aubergine gegratineerde kalf soester), tagliata da fretto (ossehaas), orata (zeebaars) met balsamico-azijn en pesce spada (zwaardvis) met limoen en ruccola (bittere sla). Wat een weelde! We weten gewoon niet wat we kiezen moeten. Na enig gedelibe- reer besluiten we tot de vissoep 12,50), de capaccio di tonno 19), de parmigiana 32) en de tagliata da fretto 36). De spanning wordt opgevoerd als onze buren hun maaltijd voorgezet krijgen en we een heerlijke geur van knoflook en rozemarijn opsnuiven. Ons geduld wordt al snel be loond. En het moet gezegd: de verwachtin gen waren hooggespannen na het zien van de menukaart, maar die worden ook volle dig waargemaakt. De soep heerlijk, de vis en de mosselen zijn vers. Het voorgerecht van mijn tafelgenoot: de carpaccio van rau we tonijn is subtiel en toch Italiaans, met grote kappers en olijven. We krijgen er nog een mandje warm brood bij en genieten stilzwijgend. Ook over de hoofdgerechten niets dan lof. De ossehaas is supermals en de donkere jus met bospaddestoelen smaakt voortref felijk. Ernaast een bedje van ongesneden grofbladige (Italiaanse of Turkse) spinazie. Mijn kalfsoester lijkt een tikje te lang ge bakken maar smaakt prima. Een echt Itali aans taartje met de kaas en aubergine. Erbij krijgen wij (onvervalste Nederlandse aard appelvreters) een flinke bak frites. Maar dit zijn niet zomaar frites, merken wij al gauw. Ze zijn gebakken in olie waaraan een vleugje knoflool en rozemarijn is toege voegd. „Lekkerder dan mayonaise?", vraagt de ober met een grijns. Dat is meer een constatering dan een vraag, merken wij in stemmend op. Toe nemen we de aanbevo len tiramisu 9) en krijgen daar een glaas je Moscato d'Asti bij (desertwijn) van het huis. We genieten. Zulk authentiek en smakelijk Italiaans voedsel hebben wij in deze con Sylvia Tóth, Yvonne van Rooy, staatssecretaris Wil lem Vermeend, minister De Vries: alle captains of industry en andere kopstukken waren in Noordwijk afgelopen week in levende lijve te bewonderen bij de 'Manager van het Jaar'-ver- kiezing. Van bodyguards geen (zichtbare) sprake, van fooien evenmin. Volgens de man van de garderobe kan er doorgaans geen guldentje af. „Komt mis schien omdat de garderobe gratis is..." Tussen de zee van blauwe, zwarte en grijze pakken ineens een bekend gezicht. Dat van Ruud Eggink. Hij is al dik een jaar weg uit deze contreien, maar zijn contacten zijn nog stevig verankerd. Hij blijft groe ten en knikken in Huis ter Duin. De ex-ING-baas Leiden tafeltjes (wel aanwezig zijn een vaatje olijf olie, zout en verse peper) en stoeltjes. Schuin achter de bar bevindt zich te oorde len naar geur en geluid het heiligdom van de (Italiaanse) kok en zijn koksmaatjes. Sofia Loren lacht de gasten uitdagend tege moet vanaf een grote zwart-wit foto. Aan de muur vlak achter ons een familietafe reeltje met kiekjes van Marcello Mastroian- ni, naast jeugdfoto's van kok (tevens eige iggink, links vooraan, temidden van een zee aan onbekende blauwe, grijze en zwarte pak- le topmanagers van Nederland in 'ons' Noordwijkse Huis ter Duin. foto mark lamers Ristorante/T rattoria Fiorini, Heereweg 487, Lisse. Tel. 0252-211550. 'Wdaan TEKST: STELLA CARSON» treien nog niet gegeten. Het zijn geen liflaf- jes die Patrizio ons voorzet, het is robuust trattoria-voedsel dat u in kleine dorpjes langs Italiaanse wegen kunt smaken. En, met een beetje geluk, treft u het bij vele kooklustige Giuseppes en Antonella's thuis aan. We vragen om de rekening (de koffie laten we zitten) en betalen 162,50 voor een voor treffelijke (3-gangen) maaltijd met Italiaan se allure. Weinig is zeker in dit leven, maar dat we hier nog 's terugkomen, staat vast.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsch Dagblad | 1999 | | pagina 15