'Sjampen' met een gulle lac
f
Ajacieden swingen ook naast het voetbal vel
I
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
ZATERDAG 13 FEBRUARI 1999
COMMENTAAR
Pretcultuur
De publieke omroep brengt volgend jaar minder amusement. Nog
maar een kwart van de zendtijd mag worden gevuld met spelletjes
en quizzen. Voor de rest moet de beeldbuis gevuld zijn met cul
tuur, educatie en informatie. Dat staat in het wetsvoorstel voor de
nieuwe omroepconcessie dat staatssecretaris Rick van der Ploeg
(cultuur en media) gisteren binnen het kabinet heeft besproken.
Aan de hand van deze programmavoorschriften wil Van der Ploeg
omroepen afrekenen op hun prestaties. En dat kan gevolgen heb
ben voor het verlengen van zendmachtigingen.
Het uitgelekte plan van de staatssecretaris riep de afgelopen week
twee nogal voorspelbare reacties op. De omroepen spraken over
een ongewenste beperking van de eigen vrijheid. Andere media
trokken uit de nieuwe programmavoorschriften de conclusie dat
er straks minder pret op de buis te beleven valt. Bij beide reacties
zijn de nodige vraagtekens te zetten. Publieke omroepen zijn op
dit moment immers al niet meer vrij in hun programmakeuze. In
de slag om de kijker moeten concessies worden gedaan om de
aanzuigende werking van de commerciële zenders te lijf te gaan.
En dus worden er geen vrije maar strategische keuzes gemaakt.
Een schijnvrijheid dus. In feite zullen de publieke omroepen in
toenemende mate gedwongen zijn de trend van ver-teletubbyse-
ring te volgen.
Dat minder spelletjes en meer cultuur leiden tot daling van de pret
is overigens een niet staande te houden stelling. Cultuur is allang
niet meer voor een elitair publiek. Filmfestivals trekken honderd
duizenden mensen, die daar veel leuks beleven. Televisiekijkers
moeten daar ook meer van kunnen meegenieten, vindt Van der
Ploeg terecht. Cultuur kan op die manier uitgroeien van het bind
middel van een kleine elite naar dat van een brede samenleving,
inclusief de jongeren en buitenlandse culturen. Spelletjes zullen
die rol nooit kunnen vervullen.
Doktersjassen zonder hoofd
Door de voortdurende stroom Bijlmerramp-onthullingen zijn ken
nelijk ook de verslaggevers van Journaal en Netwerk de kluts kwijt
geraakt. Althans, dat hopen we dan maar. Het is nog een beetje ver
zachtende omstandigheid om, zoals ze dinsdag deden, een perscon
ferentie van hetAMC uit te zenden waarbij mensen niet herkenbaar
in beeld mochten. Als ze dat met hun volle verstand hebben beslo
ten, wordt het helemaal treurig.
De gekte begint natuurlijk met de mannen van hetAMC. Het is het
goed recht van de ziekenhuis-directie om haar hart te luchten over
de voortdurende bedreigingen door wanhopige Bijlmer-ramp
slachtoffers. En dat de schrik er goed in zit bij de geneesheren, kan
een kind nog wel bedenken. Een paar honderd man die net te horen
hebben gekregen dat ze zes jaar lang zijn besodemieterd met die ge
vaarlijke El Al-lading en die hetAMC desondanks toch niet wil on
derzoeken. die moet je niet tegelijkertijd op je spreekuur krijgen.
Maar om daarna maar onherkenbaar in beeld te willen...
Het maakt toch een wat sullige indruk op tv, zo'n rijtje doktersjas
sen zonder hoofd. Alsof een busje met mannen in witte pakken zich
in de maximale doorrijhoogte heeft vergist. Hou het dan bij een
persberichtje. Of laat een arts het woord voeren die toch net op het
punt staar te vertrekken voor zijn twee jaar durende uitwisselings-
stage in de VS.
Dat de Journaal- en Netwerkverslaggevers zich tot dit soort waan
zin-afspraken laten verleiden, geeft ook flink te denken. In Den
Haag is de parlementaire-enquêtecommissie bezig om de onderste
steen boven de krijgen over de Bijlmerramp en in Amsterdam moet
zelfs het gezicht van de AMC-voorlichter verdoezeld worden. Een
van die types die normaal dansend voor de camera staan als het
ziekenhuis weer eens een medische doorbraak heeft te melden.
Maar dat de Journaal- en Netiverkbazen deze rommel ook nog uit
zenden, is toch wel het allerdwaast. Je zal als kijker maar net een
buitenlandse kennis over de vloer hebben. Wat voor moeite je het
niet moet kosten om uit te leggen dat we hier niet in een open in
richting leven, als het ooit nog lukt tenminste om zijn hoongelach te
laten stoppen.
WIL BUYS
Dean Gorré, Mario Melchiot en
Benni McCarthy lopen luid la
chend het perscentrum van de
Amsterdam Arena binnen, dus
besluiten we de voetballers
even uitbundig te begroeten.
'Hé daar hebben we onze
drummer', verwelkomen we
Dean Gorré joviaal. Hadden we
dat nu maar niet gedaan. Dean
Gorré kleurt, Mario Melchiot
slaat zich van pure pret op de
dijen en Benni McCarthy wrijft
zich van plezier de tranen uit
de ogen.
„Drummertje. Hoe kom je er
op? Dit is Dean Gorré man, ie
dereen weet toch dat hij voet
baller is van Ajax." Maar de op
merking is niet zo misplaatst als
Melchiot had gedacht. Gorré:
„Bij mijn ouders hadden we
vroeger een drumstel op zolder
staan. Op dat ding heb ik mijn
eerste muziekstukjes gespeeld.
En later, toen ik met mijn
broers en zusjes in de gospel
band speelde, werd ik steevast
naar de drums verwezen. Ik
mocht wel meedoen, zo lang ik
maar met mijn tengels van de
microfoon afbleef."
Dean Gorré, Mario Melchiot en
Benni McCarthy zitten niet
voor niets bij elkaar in het pers
centrum van de veelvoudig
landskampioen. Het drietal is
populair. Ze swingen niet alleen
als voetballers, maar ook op het
podium waar ze sinds kort fu
rore maken als zangers. Met
hun nummer 'Midas Touch',
een gouwe ouwe van Midnight
Star (1987), hebben de jongens
van BMD (Benni, Mario en De
an) niet alleen platenmaat
schappij Dino Music verrast dat
meteen duizenden cd's liet per
sen, maar ook hun kritische
plóeggenoten.
Mario Melchiot, in Ajax-kringen
bijgenaamd de professor: om
dat hij alles beter denkt te we
ten: „Natuurlijk hebben we
eerst de hoon van iedereen over
ons heengekregen, ook van
ploeggenoten. „Hebben jullie
een cd uitgebracht, zei er één.
'Mooi dan kunnen jullie me
teen stoppen met voetballen.
Misschien winnen we dan weer
eens."
„De trainer (Jan Wouters) was
ook al opvallend positief. „Ge-
welig, jongens die cd", zei hij in
een volle bus. Iedereen was me
teen stil. „En hij vervolgde: Mag
ik er één." Tuurlijk trainer, rea
geerden wij. „Bedankt jongens.
Wat zal mijn hond blij zijn.
Heeft dat beest eindelijk een
frisbee!"
Het lachen is iedereen zo lang
zamerhand wel vergaan. Het
lied klinkt als een klok. Vooral
Benni, in Kaapstad, Zuid-Afri-
ka, opgegroeid op het ritme van
de zwarte soul en jazz, doet het
succes goed. Hij is gek van mu
ziek. („Vroeger op school deed
ik aan alle mogelijke zangwed
strijden mee. Ik ben twee maal
als tweede geëindigd. en nam
met dein Zuid-Afrika enorm
populaire band Tkzee vlak voor
het WK voetbal een nummer
op. Van 'Shibobo' (door de be
nen), werden 220.000 exempla
ren verkocht.song. .Omdat ie
dereen in mijn land gek is van
voetbal, niet omdat ik kan zin
gen."
De drie voetballers van Ajax lij
ken als zangtrio BMD gouden
tijden tegemoet te gaan. Hun
eerste optreden in Escape zorg
de in ieder geval voor doldrieste
taferelen. Melchiot: „Voor mijn
debuut als zanger was ik bijna
net zo nerveus als toen ik voor
Ajax voor het eerst in de Arena
tegen AC Milan speelde.
Hun R&B-nummer 'Midas
Touch' is pas een paar dagen
BMD, oftewel Benni (I) McCarthy, Mario Melchiot en Dean 0
F01
mand bij Ajax durft nu
opmerkingen te maker
ons muzikale avontuur
MIKE BELINFANTE
uit, maar nu al worden de 'hel
den' gek gebeld. Gorré: „Ik was
al bang dat ik alle cd's zelf
moest kopen. Maar het num
mer staat als een huis. Nie-
Limburgers en Hollanders verbroederen op carnaval in de 'Mestreechter Geis'
De Intercity naar de lol arriveert dit weekeinde weer in Maastricht. In een uurs-dienstregeling worden duizenden 'Hollan
ders' afgeleverd, die het Limburgse hoogtijfeest komen meevieren. Hun opvattingen over de 'vastelaovend' zouden echter
niet bepaald stroken met die van de Limburgers. En de Limburgers tonen zich op hun beurt op zijn zachts uitgedrukt niet
bepaald gastvrij. Althans, zo luiden al jaren de (voor)oordelen. De werkelijkheid blijkt echter vaak anders. Carnaval blijkt
zelfs Hollanders en Limburgers te verbroederen. Zomaar een aantal opinies en ervaringen.
Sneeuwrollers
Op een uitgestrekte en vlakke akker in de buurt van het Groningse
Nieuw-Scheemda liggen honderden 'sneeuwrollers'. Dit is een ver
schijnsel dat in Nederland maar hoogst zelden voorkomt. Sneeuwrol
lers zijn 'natuurlijke sneeuwballen' die veroorzaakt worden door de
sterke wind. Doorgaans worden ze gevormd op hellingen, maar op vlak
ke terreinen waar de wind vrij spel heeft vormen ze zich ook. Volgens
mijn Groningse informant zijn ze begin deze week - toen het nog zo
hard waaide - ontstaan en dat was goed te zien omdat de sporen die de
sneeuwrollers trekken waren ondergesneeuwd. Sneeuwrollers kunnen
alleen ontstaan bij temperaturen rond het vriespunt. Dan plakt de
sneeuw het best. De Groningse sneeuwrollen, cylindrisch van vorm,
hadden een doorsnee van 5 centimeter maar er waren van meer dan
20 centimeter. In de Ardennen zijn wel eens sneeuwrollers gezien met
een lengte van 2 en een dikte van 1,50 meter. In Groningen vroor het
gisterochtend het hardst: Winsum -14,1 graad. Bij ons was de vorst
matig. Schiphol ging na 7 uur nog terug naar -5,7 graad. Overdag was
het zonnig en rustig winterweer met temperaturen iets boven nul. Van
daag zien we nagenoeg hetzelfde weerbeeld. Rond zonsopgang vriest
het matig met uitersten tot rond -11 graden. Verder komt plaatselijk
dichte, aanvriezende mist voor. Later op de ochtend en vanmiddag is
het weer overheersend zonnig en loopt de temperatuur tot een paar
graden boven nul op. Waaien doet het nauwelijks. Dat is ook niet zo
verwonderlijk, want het centrum van een krachtig hogedrukgebied,
kerndruk 1036 hPa, bevindt zich precies boven Nederland. De ko
mende nacht en zondagochtend vriest het opnieuw matig, lokaal mo
gelijk streng. Morgen overdag begint het weer echter te veranderen. In
de middag komt er meer bewolking en de zuidwestenwind trekt aan.
Na het weekeinde wordt het wisselvallig (periodiek regen en vooral
dinsdag veel wind en maxima tot 8 graden), maar in de loop van de
week komen er in een noordwestelijke stroming wel weer winterse bui
en opdraven.
JAN VISSER
MENSELIJK
De anti-rookprogramma's die sinds tien jaar op basisscholen in Neder
land worden aangeboden, hebben vrijwel geen effect op het rookge
drag van kinderen. Persoonlijke brieven die 11- en 12-jarigen krijgen
toegestuurd, kunnen het aantal jonge rokers echter wel belangrijk te
rugdringen. Dat blijkt uit de eerste resultaten van een Europees onder
zoek naar rookpreventie onder jongeren in Nederland, Spanje en Enge
land. De UNIVERSITEIT MAASTRICHT (UM) is de eerste van de deel
nemende universiteiten die voorlopige conclusies presenteert. Het on
derzoek in Nederland is uitgevoerd onder 3500 scholieren van 160
basisscholen. In de groep die de persoonlijke brief ontving, was over
een periode van zes maanden drie procent minder jongeren gaan ro
ken dan in de groep waar niets aan preventie was gedaan, of waar al
leen het schoolprogramma was gevolgd. Met de op maat gesneden in
formatie blijken de jongeren meer te weten van de nadelen van roken.
Ze kunnen ook beter weerstand bieden aan vriendjes die ze willen
overhalen. De UM wil nu gaan onderzoeken of de brieven de jongeren
ook op lange termijn van de sigaret afhouden. Naast de subsidie van
de Europese Unie is hiervoor 200.000 gulden beschikbaar gesteld
door het Koningin Wilhelmina Fonds.
Bram Knecht (42) uit Purmer-
end, brigadier van politie bij de
drugsgroep in Amsterdam-Bijl
mermeer „Ik ben eind jaren
zeventig met een stel vrienden
tijdens carnaval in Maastricht
terechtgekomen. Het heeft me
direct gegrepen. Sindsdien ko
men we elk jaar met ongeveer
tien mensen terug en we loge
ren in een vast hotel. In de be
ginjaren merkten we dat de
Maastrichtenaren nogal eens
vijandig reageerden op Hollan
ders. Met onze Amsterdamse
tongval vielen we uiteraard snel
door de mand. We durfden
nauwelijks te praten. Nu is die
vijandigheid helemaal weg, we
worden zelfs heel open en
vriendelijk benaderd. Zeker
door oudere mensen, die onze
komst als een soort waardering
voor hun tradities zien. Het
blijft het feest van Maastricht
en dat moet je op de Maas
trichtse manier meevieren. En
niet je eigen feest gaan vieren,
zoals Hollanders wel eens
doen. Als je de normen van
Maastricht respecteert, laten de
mensen duidelijk hun waarde
ring merken. Ik kan dan ook
bijna alle Maastrichtse 'leeds-
jes' meezingen. Want we laten
ons elk jaar op tijd de nieuwe
cd's toesturen en ik heb zelfs
een tekstboekje gemaakt. Wat
er zo bijzonder is aan het Maas
trichtse carnaval, kan ik niet in
woorden uitdrukken. Wel dat ik
alweer weken de kriebels heb."
Ido Ypma (56) uit Hilversum,
psycholoog en onderzoeker bij
de KRO: „Het moet wel meer
dan 25 jaar zijn dat ik carnaval
vier in Maastricht. In het verle
den kreeg je als Hollander wel
eens een nare reactie. Mensen
maakten dan een botte opmer
king en liepen vervolgens bij je
weg. Maar dat is al jaren niet
meer te geval. Ik logeer en ga
uit met Maastrichtse vrienden,
misschien dat dat helpt. Daar
bij komt dat Maastricht in de
loop der jaren erg veranderd is
en niet meer bekrompen is. Het
carnaval in Maastricht is iets
bijzonders, ik zou het ergens
anders echt niet kunnen vieren.
Het is de sfeer, de mensen en
bovenal het straatcarnaval. Datl
blijft boeien. Ik arriveer op vrij-'
dagavond en ga pas de zondag
na carnaval naar huis. Ik ben
één keer op aswoensdag naar
huis gegaan, maar dat nooit
meer. Je komt dan in een heel
andere wereld terecht, het is
echt een cultuurschok. Van car
naval moet je afkicken en dat
moet je doen in de stad waar je
het gevierd hebt."
Het tradtitionele oudewijvenbal is een echte vorm van straatcamaval.
Joop Braakhekke, kookgek uit
Amsterdam: „Carnaval moetje
vieren volgens de 'Mestreechter
Geis'. Gewoon op nul beginnen
en je bij niets het waarom af
vragen. Wanneer ik op as-
i woensdag via het Geusselt-
0 kruispunt de stad verlaat, word
Y ik mistroostig. In 1963 kwam ik
in Maastricht wonen en hoewel
ik najaren terugkeerde naar
Amsterdam, ben ik elk jaar car
naval komen vieren. Helaas kan
tik er dit jaar niet bij zijn vanwe
ge een buitenlandse reis. Maar
ik u zo hoor praten, ga ik
k"elen. Ik derde dat ik dan
maar naar Maastricht
Dat Maastrichtenaren
landers pesten is terecht,
'ie komen voor de seks en de
drank en dat heeft helemaal
niets met carnaval te maken.
Opsodemieteren met die gas
ten. Alleen diegenen die het
vieren volgens de Mestreechter
Geis zijn welkom. Ik zal u ver
tellen dat ik in het dagelijks le
ven meer last op straat heb als
bekende Nederlander dan met
carnaval in Maastricht. Die
mensen zeuren veel minder.
Het enige probleem is dat ik te
veel pilsjes in mijn handen krijg
gedrukt."
Ben Diender (48) uit Kampen,
projectleider bij een zorgverze
keraar: „Met z'n vieren - mijn
vrouw en ik en een bevriend
stel - arriveren we zondagoch
tend in Maastricht. We logeren
op een hotelboot in de Maas.
We zijn lang lid geweest, en ik
zelfs twee keer prins, van een
carnavalsvereniging in Kam
pen. Maar dat is heel anders.
Op vrijdag, zaterdag en zondag
een besloten carnavalsavond in
een zaal en nog een kinderfeest,
daarmee is het afgelopen. Maar
wij hebben op dat moment pas
de smaak te pakken. Toen we
zes jaar geleden uit die vereni
ging gingen, besloten we om
eens een dagje het carnaval in
Maastricht te bekijken. Sinds
dien zijn we er elk jaar drie da
gen lang bij. We worden ook
volledig geaccepteerd. Dat
komt omdat we het op zijn
Maastrichts meevieren: hele
maal verkleed, op straat en van
café naar café en heel tolerant
naar alles wat om je heen ge
beurt. En we kennen bijna alle
Maastrichtse liedjes. Als we op
aswoensdag naar huis gaan, re
serveren we gelijk het hotel
voor het volgend jaar."
D'n Ingel vaan Mestreech (54),
vastelaovendsgek, kastelein op
de Markt en al 54 jaar deelne
mer in de optocht van Maas
tricht („Ja, als baby namen mijn
ouders me al mee"): „Ik begrijp
niet waarom er Maastrichtena
ren zijn die vervelend doen te
gen Hollanders met carnaval. Ik
ken heel wat Hollanders die
hier al jaren carnaval vieren en
dat doen ze heel erg gezellig.
Het is een heel positieve ont
wikkeling, zolang het maar alle
maal in de 'Geis van de
Mestreechter vastelaovend' ge
beurt. Dat geeft de stad een po
sitieve uitstraling in het land."
FOTO WFA PAUL MELLAART
Wim Fischer (56), president van
carnavalsvereniging De Tempe-
leers Maastricht: „Zeker 90 pro
cent van de Hollanders die hier
carnaval komen vieren, weten
hoe dat op die specifieke Maas
trichtse manier moet. Omdat ze
zich aanpassen zal de typisch
Maastrichtse carnavalscultuur
niet verdwijnen. Op een heel
enkele uitzondering na, doen
zich nooit uitwassen met Hol
landers voor. Er zijn trouwens
ook Maastrichtenaren die wel
eens uit de toon vallen. Het eer
ste wat nieuwkomers uit het
noorden opvalt, is dat zo ont
zettend veel mensen op de
been zijn die redelijk veel drin
ken en er toch geen wanklank
valt. Wat dat betreft heeft car
naval vieren een zelfcorrigeren
de werking. De meeste noor
derlingen weten wel wat ze te
wachten staat, omdat ze met
Maastrichtse vrienden carnaval
vieren of al vele jaren komen.
Dat was een jaar of 20 geleden
heel anders. Toen werden car-
navalsreizen naar het a
georganiseerd. Je zagd
sen allemaal in een bot
uit de bus stappen eni
pen door de stad schui
vroeg natuurlijk om hoi
de VW Maastricht maa
motie met het carnaval
hebben toen als Tempt
een gesprek gehad eng
de nadnik niet alleen q
lokken van Hollanders
gen, maar ze ook voort
over wat carnaval nu is
komt dat de media eldt
land nu met meer nuaii
carnaval berichten en i
in de jaren zeventig alle
uitwassen probeerden i
ken. Er is sowieso i
meer respect voor de va
tuur ontstaan. Wij Maa
naren, als ik even mag)
seren, plagen graag. We
deren het echter als we
teruggeplaagd. Dat 'sjai
met een gulle lach is he
van carnaval. Als de Ho
dat doen. vinden we he
leuker."
Jaques van Kleef, politie
tricht: „Het beeld datH
ders zich met carnaval i
gen stamt uit de jaren a
begin jaren tachtig. Toe
den ze door reisorganis
massaal naar de stad g<
Ze dachten dat het hier
lijk Sodom en Gomorra
dat alles mocht. Het tro
bepaald publiek. Inmid
heeft dat publiek in de{
dat carnaval een fatsoa
feest is en zoekt zijn he
Degenen die nu komen
echte carnavalsvierders
daarom doen zich meti
ders nauwelijks tot geet
blemen voor.
Verder is het Maastrich;
gaansleven 'verhollandi
heeft enerzijds te make:
komst van de studentec
de stad en anderzijds rn
feit dat Maastricht veel:
bieden heeft de laatste i
nia en daarom aantrekt
kracht heeft op de restv
land. Het gevolg is datd
zen tussen Hollanders!
burgers - als je dat onde
mag maken - vervaagdi
carnaval is dat niet andi
Hoewel het die drie dag
malen drukker is, gebeu
minder dan in een noro
weekeinde. En de dinge
gebeuren, hebben te nu
met het feit dat de dranl
kan vallen. Daar kunne:
burgers net zo goed last
hebben als Hollanders.'
MATH WUNANDS
Potje dammen
Ik zag 'Inspecteur Morse' op de televisie. De plot
klopte niet erg, die Morse blundert nogal en het
trage tempo zou ik van geen enkele Hollywood-
film accepteren. Toch kijk ik elke woensdag
avond. Net sigaretten, Morse. Het is rommel
maar je kunt er niet van afblijven. Aan het slot
van de aflevering won de inspecteur een potje
schaak van een lieve oude dame.Waarom laat
je haar niet eens winnen?", vroeg zijn adjudant.
Dat is de ergste vorm van vernedering", zei Mor-
Ik kan niet zeggen dat ik daar aan gedacht heb
toen ik onlangs de strijd aanbond op het dam
bord met een zesjarig jongetje, genaamd Bo. Ik
was op bezoek bij zijn moeder, een collega, die iets
in de keuken te redderen had. Het ventje en ik bleven
achter in de kamer. Er stond een dambord op tafel en
wij besloten een potje te spelen.
Bo begon, zoals iedere zesjarige, één steen naar voren
te schuiven net zolang tot die eraf geslagen werd.
Daarna stuurde hij een volgende steen op zelfmoord-
commando. Een aardig iemand, een verstandig iemand,
nou ja iemand anders dan ik, zou de knaap op zijn
slechte tactiek gewezen hebben. Zou uitgelegd hebben
dat je de stenen beter gegroepeerd naar voren kunt
schuiven. Maar ik dacht alleen: aha, weer een steen ver
diend, deze partij ga ik winnen. Ik weet het, u hebt een
hekel aan dat soort mensen. Maar laat ik me niet beter
voordoen dan ik ben.
Na een minuut of vijf had ik zes schijven gewonnen. „Ik
bied remise aan", zei ik, „als jij de stenen opruimt" Een
aardiger iemand, zelfs iemand als Morse, zou met oprui
men geholpen hebben. Maar ik wilde toch nog een voor
deeltje halen uit mijn zes stenen winst. Hij dacht even
na en vroeg verbaasd: „Is het afgelopen dan?" Ik legde
hem uit dat spelers tot winst of remise kunnen besluiten
op grond van de stelling. En dat mijn aanbod grootmoe
dig was omdat ik meer stenen had. Hij keek naar het
bord. „Ik heb ook nog een hoop stenen", zei hij. Kinde
ren beoordelen de stelling pas als de laatste steen ver-
divenen is. Ik begreep dat er niets anders opzat dan door
te dammen. Tien minuten later had Bo geen steen meer
over. „Nou moet je opruimen zei ik. Weer dacht hij
even.Waarom eigenlijk", vroeg hij. Een goede vraag. Ik
hoorde mezelf zeggen: „Dat hoort zo. "Akkoord, vrese
lijk, dat weet ik ook wel maar ik kon zo gauw niets an
ders bedenken. Hij keek naar zijn moeder die er inmid
dels bij was komen zitten. Zij knikte, waarschijnlijk om
de gast niet te beledigen. Toen Bo de laatste schijf in de
doos deed zei hij dromerig: „Ik heb verloren, geloof ik."
Even later vluchtte ik, mezelf vervloekend, het huis uit.
Denkend aan al die keren dat ik op campings kinderen
de poten onder het lijf vandaan had geschopt bij een
partijtje voetbal en andere kinderen geld had afgepakt
met kaartspelletjes die ik hen kort daarvoor geleerd had-
Al die keren dat ik voor de kleuterklas was gaan staan
met de mededeling: „Laat de sterkste naar voren ko
men. En dan te bedenken dat ik de slechtste dammer
ter wereld ben. Op zesjarige jongetjes na.
JOOST PRINSEN
