Filmfestival breekt alle records
Surprise-film sluit festival af met mokerslag
Schrijver van ontspanningslectuur
Cultuur Kunst
jrinniken bij Leids
Barok Ensemble
Van Ulsen verovert harten van publiek
\NDAG 8 FEBRUAR11999
M RIJSDAM, 071-5356444, PLV CHEF ANNET VAN AARSEN 071-5356443
usea op zoek naar hanekam
rfRDAM Welke ex-punker heeft nog zijn afgeknipte hane-
57p zolder liggen? Zijn er nog krakers met een zo'n versleten
m jack en palestina-sjaal? Wil de discoqueen uit de jaren ze-
tighaar Saturday Nightfever-pakje even uit de mottenballen
jn? Het Historisch Museum Rotterdam en het Drents Muse-
in Assen zijn namelijk op zoek mensen die hun zelfgedra-
kleding uit hun jeugd in bruikleen willen geven. Beide mu-
presenteren in februari 2000 de grote overzichtstentoonstel-
iJONG over de stijlen van verschillende jongerenculturen in
ifgelopen vijftig jaar. Voor de inzamelingsactie is zelfs een
ciaal telefoonnummer geopend (010-4214937) waar nozems,
kers, soullies, provo's, housers, disco's of kakkers zich van 8
ruari tot en met 14 april kunnen melden. Behalve kleding-
kken willen de musea ook graag de hand leggen op foto's, af-
ies, buttons of bij voorbeeld plakboeken.
uzikanten gezocht
EN2 Het Muziekhuis in Leiden gaat weer unplugged. Zater-
|6 maart laten diverse bands voor het eerst in het nieuwe
rhoren wat ze onversterkt klaar kunnen spelen. De Q-bus
Muziekhuis is nog op zoek naar bands en individuele muzi-
Iten die dan of op een andere volgende unplugged avond
pn optreden. Elke act krijgt ongeveer 30 minuten toebe-
Jd. Voor inschrijvingen en informatie: tel 071-5130984 of
[5145755.
Iprookje over Jetje werkt niet
JEUGDTHEATER
CENSIE PAULIEN KOOPMANS
elling 'Jet|e' door Maccus Tekst:
Biemans Gezien: 7/2,LAKtheater,
Leiden.
koningin mag alles. Beve-
litdelen aan knechten, de
Mag in pyjama rondlopen
en boterham met honing
iet haar mond open. De
;oningin Jetje regeert in
jelijknamige voorstelling
een sprookjeswereld. Pas
leer ze in de gewone we-
comt, leert ze zich netjes
;en.
al eerder heeft Maccus
iorstelling gemaakt op de
I tussen de werkelijkheid
ien andere wereld. De
;oningin Jetje komt op
de mensenwereld te-
Iwaar ze wordt opgevoed
[Grootmoeder, Moeder en
L Jetje leert op eigen be
staan en vergeet haar vori-
tven als koningin. De drie
jven leiden een voorspel-
Deven. Ze verzorgen rozen,
Hossen en spelen spinet.
iedere nacht met volle
I dossen ze zich mooi uit
fean ze naar het bos om
paardjes te verleiden en te
dansen met zigeuners. In het
bos vinden ze een sprookjes
prins voor Jetje.
Maccus noemt de voorstelling
een 'poëtisch sprookje over
groot worden'. Maar hoewel
Jetje leert lezen, schrijven en
hutspot koken, maakt ze geen
echte ontwikkeling door. Dit
geldt ook voor Grootmoeder,
Moeder en Nicht. Wat Maccus
precies met de voorstelling wil
blijft een raadsel.
In 'Jetje' zijn werkelijkheid en
sprookjeswereld met elkaar ver
weven. Maar omdat de over
gang van de ene naar de andere
wereld nooit duidelijk is, ont
staat er steeds verwarring. Als
toeschouwer weet je nooit naar
welke wereld je kijkt. Dit wordt
versterkt door de vele losse
eindjes in het verhaal.Hoe komt
Jetje bijvoorbeeld bij Groot
moeder, Moeder en Nicht te
recht en waarom staat er een
geheime koets in de stallen? Zo
stapelen de vragen zich op.
Toch heeft de voorstelling een
aantal leuke onderdelen. Grap
pig zijn bijvoorbeeld de ver
kleedpartijen van de drie da
mes. Maar deze scènes kunnen
de voorstelling niet redden:
'Jetje' werkt gewoon niet.
RECENSIE LIDY VAN DER SPEK
Leids Barok Ensemble, concert-
r Roelof Balk, solist Nils Wieboldt,
jehoord 7/2, Lokhorstkerk, Lei-
het Leids Barok Ensemble
It, zit bijna iedereen regel-
g te grinniken en vaak op
|fde momenten. Dan gaat
psemble weer als vanouds
pdak.
bexpressie behaalt het en-
ple in het staande gespeel-
e Brandenburgs Concert in
Ifat in het 'alla breve' nog
n flinke bries is, wordt in
legro een loeiende storm,
.eids Barok Ensemble is
hp dynamische uitspattin-
en dat kunnen ze ook als
[ander. Het is wellicht niet
paal 'comme il faut' maar
ontzettend lekker.
[hebben deze keer een hele
6 aan de (solo)cellist Nils
holdt, zogenaamd produkt
ligen kweek. Hij 'ramt' op
voortreffelijke manier één
pe mooiste celloconcerten
(in A van C.Ph.E. Bach),
ildt heeft een heel bijzon-
vingertechniek. Hij slaat
last de tonen van de sna-
pn vingers wijd, z'n hand-
i hoog geheven. Het geeft
I heel kordate pregnante
p Ook hier zie je weer de
1 om de volmaakte toon-
ROTTERDAM PIETER VAN LIEROP
Het 28ste Film Festival Rotter
dam, dat heel wat geruchtma
kende films te bieden had, is af
gesloten met een klap op de
vuurpijl die lang nadreunt.
Maar het was niet No Trains,
No Plains de officiële slotfilm
met Katja Schuurman die de
mokerslag uitdeelde. Deze
nieuwe film van Jos Stelling
over een verzameling kroeglo
pers die onverschillig op elkaar
reageren is een sympathieke,
verzorgd ogende maar stroeve
tragikomedie waarvan de im
pact onmiddellijk verdampte
onder invloed van de surprise
film die Simon Field daarna
nog in petto had: American
History X, van Tony Kaye.
Als het aan de regisseur zelf
had gelegen, zou als regisseurs
naam niet Tony Kaye op de af
titeling hebben gestaan maar
Humpty Dumpty. Over de defi
nitieve versie van American
History X was een geschil ont
staan tussen de als speelfilmer
debuterende Kaye (afkomstig
uit de reclamehoek) en de Ame
rikaanse productiemaatschap
pij New Line. Uit protest wilde
Kaye zijn naam van de 'credits'
halen en vervangen door die
van het bekende ei dat van een
muur af was gevallen. Hij had
er zelfs een rechtszaak voor
over waarin 275 miljoen dollar
De winnaars van de Tiger Awards: vJ.n.r. de Engelse Christopher Nolan, de Franse Laurent Achard en de
Russische Alexander Bashirov. foto wfa/ceesspruijt
werd geëist vanwege New Li- proporties te buiten gaande ru- dien een werkstuk dat als een
ne's onwilligheid om de wereld zie over een film waarvan je als katapult Edward Norton lan-
mee te delen dat American His- buitenstaander alleen maar ceert naar de Amerikaanse top
tory X door Humpty Dumpty is zeggen kunt dat het lang gele- van filmacteurs. Zijn naam ver-
gemaakt. den is dat iemand zo krachtig dient dinsdag op de lijst met
Verbijsterend is dat: zo'n alle debuteerde. Het betreft boven- Oscarnominaties te staan, maar
het grimmige, diep deprime
rende karakter van American
History X kan Norton opbre
ken. Oscars gaan als regel naar
positivistische films, niet naar
een ervaring die je dieptreurig
en sprakeloos achterlaat.
Tony Kaye wil het hebben
over haat, geweld, racisme en
neo-nazi's. Tegelijkertijd wordt
een hartverscheurend relaas
geboden over broederliefde. De
film vertoont een beestachtige
homoseksuele verkrachting en
twee zeer gruwelijke moorden,
waarvan er een in staat is om je
nachtenlang uit je slaap te hou
den.
Films die zulke zware schok
effecten nodig hebben, verspe
len doorgaans snel de sympa
thie. In American History X ligt
dat anders omdat zelfs de bots
te plurk niets verlekkerends
meer zal ervaren bij de drie
door Kaye gefourneerde explo
sies van zeer extreem geweld en
omdat deze regisseur uiterst ge
wetensvol de oorzaken en ge
volgen ervan aangeeft. Dit dra
ma laat zien hoe haat wordt ge
zaaid, hoe slachtoffers daders
worden en hoe in een vergiftig
de samenleving het geweld
blijft terugkomen, zelfs bij de
bekeerde skinhead Edward
Norton die probeert de cirkel te
doorbreken. Hij zal worden ge
troffen in wat hem het meest
dierbaar is.
Meer bezoekers, meer gasten, meer geld
Het International Film Festival Rotterdam heeft op vele
fronten records geboekt. Het festival trok meer bezoe
kers (ruim 300.000), meer gasten (bijna 2000), meer jour
nalisten (487) en ontving meer entreegeld (1,6 miljoen
gulden). Voorafgaande aan het festival zei directeur Si
mon Field dat de capaciteit van het festival zijn grens
had bereikt. Met de programmering van iets minder
films probeerde hij het accent van kwantiteit naar kwali
teit te verleggen.
ROTTERDAM GPD
vorming uit een weerbarstig ba-
rokinstrument te halen, overi
gens met wisselend succes. Het
droeve Largo con sordini snijdt
door de ziel, 'klagen en klacht
over U'. Het barok ensemble en
de cellist zijn naadloos op el-
kaar afgestemd, één van zin
nen.
In Bibers 'Fidicinium Sacro-
-profanum' en ook in het Con
certo Grosso van Hellendaal
kan het Leids Barok Ensemble
z'n ei niet achteloos kwijt. In
beide werken zit weinig voort
gang. Het accent ligt téveel op
de weliswaar geraffineerd* ge
durfde lange lijnen, die uitein
delijk op dood spoor terecht
komen. Verfijnde momenten
zijn de subtiele echo-effecten
en de jachthoornachtige klank
kleur in de pastorale.
Het Kwartet nr 1 van Luigi
Boccherini (1743-1805) wordt
hoofdzakelijk door het hele or
kest gespeeld. Alle stemmen
zijn op z'n minst verdubbeld en
aan de cellopartij wordt ook
nog eens een contrabas en cla-
vecimbel toegevoegd. Het gaat
allemaal goed tót er in het Mi-
nuetto een heus kwartet ont
staat. Dan vallen de 'solisten'
lichtelijk door de mand. De cel
lo is wel erg iel, en ook de ande
re partijen hebben hun bravour
even verloren maar, zoals van
het Leids Barok Ensemble te
verwachten is, in de finale weer
grandioos opgepikt.
De 28e editie van het tien dagen
durende filmfestijn werd afge
sloten met de uitreiking van
drie Tiger Awards aan jonge
buitenlandse regisseurs. De Rus
Alexander Bashirov kreeg er
een voor zijn film 'The Iron heel
of oligarchy", die volgens de
jury uitblonk door originaliteit
en gedurfde visuele stijl. De
Fransman Laurent Achard ont
ving een onderscheiding voor
zijn rolprent 'Plus qu'hier,
moins que demain', die werd
geroemd voor de structuur en
de personages. De Brit Chris
topher Nolan werd onderschei
den voor 'Following'. Deze film
werd geprezen voor de oncon
ventionele en ingenieuze gen
rebewerking.
De Tiger Awards, elk 10.000
dollar groot, zijn ter beschik
king gesteld door de VPRO. De
omroep gaat de drie bekroonde
films uitzenden. Als er geen dis
tributeur wordt gevonden,
brengt het IFFR de films dit jaar
onder het eigen label Tiger Re
leases uit. De internationale
jury moest een keus maken uit
dertien geselecteerde films. Een
lastige, maar wel interessante
klus, want de films zijn van
hoog niveau, aldus de jury.
De film 'Festen' van de Deen
se regisseur Thomas Vinter-
berg, die donderdag in ons land
in in roulatie ging ging, won de
publieksprijs. De prijs van de
internationale filmcritici ging
naar de Franse film
Victor...pendant qu'il est trop
tard' van regisseur Sandrine
Veysset. Een speciale juryver
melding ging naar het pro
gramma-onderdeel Exploding
Cinema van het festival zelf.
Hierin worden verbanden ge
legd tussen film, nieuwe media
en andere beeldende kunsten.
De Kring van Nederlandse
Filmjournalisten kende haar
jaarlijkse persprijs toe aan 'La
vida es silbar' van de Cubaanse
regisseur Fernando Pérez. De
Netpac-prijs voor de beste Azi
atische film was voor 'Servant's
Shirt' van de Indiase filmer Ma-
ni Kaul. De Moviezone jonge-
renjury kende een prijs toe aan
Buffalo '66 van Vincent Gallo.
Uit publieksonderzoek is ge
bleken dat de tevredenheid van
de toeschouwers over de orga
nisatie aanzienlijk is verbeterd.
Ontevredenheid was er slechts
over het slotfeest. Veel festival
gangers hadden dagenlang te
vergeefs gevraagd of er nog
kaartjes waren. Ze hadden ge
merkt dat de kaartjes 35 gul
den voor hun neus waren weg
gekaapt door partygangers, die
geen enkele film hadden be
zocht. Veel filmliefhebbers
moesten zaterdagavond nood
gedwongen vroeg naar huis.
Het feest viel tegen omdat de
hoofdact, een optreden van de
door Internet bij elkaar ge
bracht band Wiggle, in de grote
zaal van de Schouwburg, de
stap van virtueel naar echt niet
waar wist te maken. De zaal
stroomde leeg en de kleine zaal
met enkele discjockeys stroom
de overvol. Het gevolg was dat
veel mensen het verder niet
aangeklede feest voortijdig ver
lieten.
Om de stemming er toch in te
houden werden de poorten
vanaf half twee s' nachts ge
opend voor mensen die geen
kaartje hadden. Veel van dege
nen die wel 35 gulden hadden
betaald voelden zich hierdoor
bekocht. De festivalorganisatie
heeft beloofd na te denken of
een ander afsluiting volgend
jaar.
De slotavond van het Filmfestival Rotterdam was ook de avond van een stralende Katja Schuurman.
foto gpd'jaap rozema
Vocalen onder
vergrootglas
MUZIEK
RECENSIE LIDY VAN DER SPEK
Euntmievoorstelling bi| het 50-jarig be
staan van de Rudolf Steinerschool, o.a
'Kinderszenen' m m.v Paula Bogers, pia
no, Ankie de Roos-van Brugge, spraak.
Arend-Jan Boekestéijn, belichting, regie
Manja Wodowoz-de Boon. Gehoord
6/2, Rudolf Steinerschool, Leiden.
Rudolf Steiner (1861-1925):
Oostenrijks filosoof en stichter
van de anthroposofie. Hij ont
wikkelde ideëen op velerlei ge
bied, waaronder onderwijs,
kunst en landbouw. Eigenlijk
komen alledrie aspecten tot ui
ting op de Leidse Rudolf Stei-
nerschool die dit jaar haar
tiende lustrum viert. De eurit-
miezaal is van een geel dat
zweemt naar zon en zand.
Overal liggen kleurige doeken
gedrapeerd waartussen toefjes
sneeuwklokjes en narcisjes lij
ken te groeien en bloeien. Ron
de spiegels waarop waxine
lichtjes, grillige stenen, trolle
tjes natuurlijkweg zijn neerge
zet, maken een lieflijk ideaal-
achtig sfeertje.
Zaterdagavond zijn de
schijnwerpers gericht op de
euritmie, een dansvorm die de
trilling en uitvalsweg van de
vocalen als 't ware onder een
vergrootglas legt. De 'gang' die
de klinker wetmatig maakt
wordt uitvergroot in de bewe
ging van het hele lichaam, met
accent op de armen. Het ver
haal waarin die vocalen voor
komen gaat meespelen. Hoe
zieliger het woord met bepaal
de klinker, hoe weker de ste
reotype beweging: hoe vrolij
ker de inhoud, hoe uitdagen
der en beweeglijker de 'vorm'.
Iedereen kan er zo z'n eigen
expressie en dynamiek in kwijt,
ook al liggen er wetmatigheden
aan ten grondslag.
Voor de pauze vertonen pro
fessionele euritmiedansers en
volwassen leerlingen (jammer
genoeg geen kinderen) hun
kunsten, terwijl Grimms
sprookje van Sneeuwwitje en
Rozerood verteld wordt. Ook
de vertelster is antroposofi
sch /euritmisch geschoold. De
spraak is vrij vlak en monotoon
met nadruk op de vocalen. Wat
nog eens extra versterkt wordt
in het afsluitende Avondklok-
kengebed van Rudolf Steiner.
Alle vocalen worden uit hun
voegen gerekt. Het resultaat
geeft iets buitengewoon kunst
matigs en bijna iets zalvends.
Ik vraag me af of dat zo positief
vormend is voor de kinderziel.
Alle spelers hebben beteke
nisvolle gewaden aan, met
pastelkleurige voiles die
sprookjesachtig wapperen en
opbollen. De grote ster is Man-
ja Wodowoz-de Boon. Met
prachtige heel natuurlijke en
elegante bewegingen 'dwaalt'
ze over het toneel, dat steeds
functioneel wisselt van kleur
door de ingenieuze belichting
van een 12-jarige leerling.
Manja is regelrecht geplukt uit
het 'Flower fairy alphabet".
Na de pauze worden 13 'klei
ne grappige dingetjes' ge
speeld, zoals Schumann ze zelf
beschreef in een brief aan zijn
vriendinnetje Clara Wieck, de
'Kinderszenen'. Paula Bogers
moet het doen met een be
hoorlijk oude doffe piano.
Maar onder haar kleine, maar
sterke en heel rekbare' han
den worden deze 'dingetjes' op
het toneel ook weer zwierige
lichtvoetige etherische sprook-
jes.Bogers imponeert het
meest in 'Traumerei' en 'Der
Dichter spricht' waarin zij solo
speelt en haar rubatos een heel
eigen kleur weet te geven.
De avond staat in het teken
van ruimte en genegenheid,
maar één onontbeerlijk aspect
ontbreekt, en dat is humor. Ik
heb de kinderen niet één keer
horen lachen. Het 'Fast zu
ernst, bijna te ernstig' uit de
Kinderszenen is toch niet te
letterlijk genomen?
Toon Kortooms: 1917-1999
lanks zijn vertrek naar het
ten is Toon Kortooms in
altijd een Brabander ge-
'en, hetgeen hijzelf nog
heeft onderstreept met
wens in Brabant begraven
"Uen worden. Hoewel hij in
Kennemerland uitste-
aardde, bleef hij veel ge-
gen beleven aan zijn uit-
[jes naar het Brabantse
Een hoogtepunt daarin
tide de onthulling van een
azen kop in zijn geboorte-
its Deurne ter ere van zijn
(te verjaardag. Het beeld
iJos Reniers werd geplaatst
de openbare bibliotheek
«aagt als opschrift 'Toon
•ooms schrijver - In zijn
ken is de Peel vereeuwigd'.
Peel was alles voor
tooms. Daar lagen zijn
pnen, daar vond hij de
mensen en
personages,
die hij gero
mantiseerd
in zijn boe
ken liet te
rugkomen.
Hij was in
feite meer
journalist
dan roman
schrijver.
Daarom had
hij de werke
lijkheid no
dig om de
fictie te kun
nen invullen.
Veel van zijn
verhalen zijn op ware situaties
gebaseerd en terug te voeren
naar zijn blije jeugd in Oost-
Brabant, waar zijn echte thuis
was.
In al zijn
boeken staat
de mens
centraal.
Vanuit een
blijmoedig
perspectief
beschreef hij
de mensen
om zich
heen met
geen ander
doel dan
amusement
en ontspan
ning te bie
den.
Ook in zijn
eigen leven
droeg hij dat uit. Kortooms ge
noot volop van wat het leven
hem bood. Toen hij enkele ja
ren geleden ernstig ziek was,
kwam hij door zijn wil om te
leven er toch weer bovenop.
Hij was niet bang voor de
dood. Hij wilde nog een paar
boeken schrijven.
Dat is tekenend voor Toon
Kortooms: hij stond heel dicht
bij de lezer. Beantwoordde elke
brief die hij kreeg. Genoot in
tens van de vele lezingen die
hij gaf, en vertelde daar mooie
verhalen, waarin - uiteraard -
de saamhorigheid altijd door
klonk. Waarin vreugde en ver
driet elkaar afwisselden, maar
waarin het positieve altijd de
boventoon voerde.
In 1983 formuleerde Kortooms
het zo: „Mijn ideaal is gezonde
ontspanningslectuur te schrij
ven. Boeken die door iedereen
zonder schade en schande ge
lezen kunnen worden."
THEATER
RECENSIE CAROLINE VAN OVERBEEKE
Voorstelling: Dagboek van een Gek, van
Henk van Ulsen, Gezien 6/2, Schouw
burg, Leiden. Nog te zien (slotvoorstellin-
gen) 26 en 27/2, Theater aan het Spui,
Den Haag.
„Zo, ik ben in Spanjeconclu
deert de Rus Propritsjin terwijl
hij rondkijkt in zijn kamertje in
het gekkenhuis. ,,Ik kan er nog
steeds geen hoogte van krijgen
wat voor land Spanje eigenlijk
is. En aan die ceremoniele rid
derslag ben ik ook nog niet ge
wend." Propritsjin doelt op het
slaag dat hij krijgt.
De inmiddels 71-jarige acteur
Henk van Ulsen speelt voor de
vierde keer in zijn carrie're zijn
geliefde personage Propritsjin,
een ondergeschikt ambtenaar
tje in het Rusland van rond
1835. Van Ulsen vestigde in
1965 zijn naam met zijn vertol
king van Nikolaj Gogol's 'Dag
boek van een gek' waarin Prop
ritsjin geleidelijk gek wordt,
waanzinnig van eenzaamheid
en frustratie.
Regisseur Jan Ritsema heeft
opnieuw voor een klassieke uit
voering gekozen. Dat betekent
dat Propritsjin ronddoolt in een
poppeiihuis-achtig interieur.
Van Ulsen heeft waarschijnlijk
hetzelfde gehavende zwarte pak
aan dat hij 34 jaar geleden ook
al droeg.
Maar Van Ulsen doet met zijn
.fabelachtige spel de Anton
Pieck-huiskamer snel vergeten.
Hij verovert de harten van het
publiek, dat de schouwburg za
terdag tot de nok toe vulde, en
neemt ons mee tijdens zijn ver
bijsterende tocht naar de waan
zin.
We zien hoe pennensnijder
Propritsjin zijn werk op 'het de
partement' verfoeit en hoe hij
tegelijkertijd opkijkt tegen zijn
directeur. Op directeursdochter
Sofie is hij heimelijk verliefd,
maar ze ziet hem, een man van
eenvoudige komaf, natuurlijk
niet staan. Het eerst deel van
het Dagboek doet sterk denken
aan de roman 'Het Bureau' van
J.J. Voskuil waarin ambtenaren
elkaar naar het leven staan.
Propritsjin is overigens geen
zielig mannetje, maar in deze
regie iemand met wie je je kan
identificeren, voor wie je sym
pathie kunt opbrengen. Hij ont
snapt aan de boze buitenwereld
door erop los te fantaseren aan
de hand van zijn eigen dag
boekfragmenten.
Een van de hoogtepunten is
de door hem verzonnen brief
wisseling van het hondje Metja,
die hij zogenaamd in handen
krijgt. Het hondje onthult aller
lei zaken over het leven van zijn
bazin, de door Propritsjin aan
beden Sofia. Propritsjin vertelt
dat hij die - zelfgeschreven -
briefjes uit de hondenmand
heeft gestolen en leest ze aan
zichzelf voor.
De hondenbriefjes zijn zijn
overlevingsstrategie. Alleen zo
kan Propritsjin ontsnappen aan
de minachting die zijn deel
wordt in de klassenmaatschap
pij. Maar ook deze fantasie
helpt hem niet. In de briefjes
leest hij tot zijn ontzetting dat
de hondjes - en Sofie dus ook -
hem een 'vogelverschrikker'
vinden. Propritsjin bedenkt
daarom iets anders om zijn zie-
lepijn te ontwijken. De groot
heidswaan, waar ieder mens
stiekem wel eens last van heeft,
neemt de overhand. „De
Spaanse koning? Dat ben ik!"
Aan het slot van het stuk zit
Propritsjin in het gekkenhuis,
een sober wit decor met alleen
een bed en een nachtkastje, en
fantaseert er lustig op los. In de
laatste scene roept hij zijn moe
der aan: „O moeder, red je zie
ke kind!" Henk van Ulsen schit
tert meer dan ooit, want wij
hebben zijn dooltocht uit 1835
vanaf 1965 tot 1999 in alle hef
tigheid meebeleefd.
