UIT
)nvoorwaardelijke trouw regeert op Stormoogst
Gehoorapparaten streng verboden
SLOOS
sport
Sport
GESPROKEN
Ianwezig
!2
:.h moeilijk zeggen dat ze het de afgelopen vijfen-
jg jaar gemakkelijk hebben gehad daar bij die kleine
Jalclub uit Abbenes. De meeste obstakels die een
^vereniging op de route naar een zilveren jubileum
legenkomen, zijn niet onopgemerkt aan de club
|ij gegaan. En ook de weg naar de volgende vijfen-
!jjg jaar zal waarschijnlijk geen gemakkelijke zijn.
i dan ook de liefde voor de club, de binding met het
'ten dus de onvoorwaardelijke trouw aan het paars-
lat er voor heeft gezorgd dat het voetbalhart nog
,i klopt op sportpark Stormoogst. Bij alle tachtig le-
foe, bij alle tachtig trotse leden.
CLUB van de WEEK
Abbenes
voelbaar is deze trots op
:hijnbaar gewone zater-
in het kleine be-
|4amertje. Maar het is
>e\vone zaterdagmiddag,
tesde dag van februari,
rijfentwintig jaar geleden
jk besloot een aantal
lliefhebbers tot de op-
g van Sportvereniging
hes. Het initiatief hiertoe
l' van de huidige voorzitter
L, an Goethem. Niet zonder
li blikt hij terug: „In 1970
ik in Abbenes wonen en
als ik door het dorp liep,
dat mooie sportveld lig-
speelde in die tijd zelf
s Pancratius uit Badhoe-
L maar het idee van een
sportvereniging in Ab-
liet me niet los. De be
was eigenlijk een ver-
nvoor de hele Haarlem-
ler-Zuid, maar dat ging
2 ior, omdat er in deze re
ten voetbalclub was: Ka-
Vijf Meiplein 17 - Leiden
Tel. 071 - 576 01 44
gia. Mij werd verteld dat zij van
hun terrein moesten verdwij
nen en dat Kagia zodoende wel
in Abbenes zou kunnen gaan
spelen, zodat we één club kon
den vormen. Kagia wilde echter
haar identiteit niet opgeven en
verhuisde naar Lisserbroek.
Vier jaar later konden we geluk
kig toch een eigen club oprich
ten."
Het dus nog immer aanwezi
ge enthousiasme was in deze
periode voor het eerst in het
dorp zichtbaar toen een groep
„van kinderen tot bejaarden"
zich ging inzetten voor het
clubhuis van SV Abbenes. Het
lukte ze, maar erg lang konden
ze er niet van genieten. Een
windhoos in de eerste maand
van 1975 tilde het complete ge
bouw op en liet het een paar
meter verder te pletter vallen.
1200 uur werk bleek binnen een
paar seconden slechts een in el
kaar gezakt kaartenhuis te heb
ben opgeleverd. Het nieuwe en
deze keer stenen clubhuis kreeg
de toepasselijke naam 'Stor
moogst'. Het is de tijd dat de
club aan de groei kan beginnen:
veel jonge gezinnen uit de stad
vestigen zich in Abbenes en
vonden hun ontspanning op
het voetbalveld. Er lijkt in eerste
instantie geen vuiltje aan de
lucht, maar het duurt niet lang
voordat de vereniging zich be
gint te beseffen dat het in de
toekomst wel eens heel moeilijk
zou kunnen worden. En dat
heeft alles te maken met de lig
ging van het dorp.
.Abbenes ligt zowel in een
Groen Hart als in de geluids-
hinder-zone van Schiphol",
vertelt Dik van der Stelt die al
zo n vijftien jaar bij de club be
trokken is. „En dat betekent
dus dat hier geen huizen meer
gebouwd mogen worden. Het
zal altijd een dorp van zo'n dui
zend inwoners blijven. Deze
vereniging kan gewoon niet
groeien." En dat is het grootste
probleem voor SV Abbenes.
BESTUURDERvan de WEEK
Theo Hoogkamer
Op vrijdag 5 februari werd
Theo Hoogkamer benoemd tot
Ridder in de Orde van Oranje-
Nassau. Dat gebeurde op de
jubileum-receptie van Ab
benes en tot grote verrassing
van Hoogkamer zelf. „Ik hou
er niet zo van om in het mid
delpunt van de belangstelling
te staan, maar dit was toch wel
heel erg mooi."
De penningmeester en se
cretaris van Abbenes kreeg het
lintje opgespeld vanwege zijn
grote verdiensten voor de club.
Vanaf de oprichting was hij al
betrokken en in de loop der ja
ren heeft hij al heel wat func
ties vervuld. Zo was hij kanti
nebeheerder en hij is nu nog
steeds verantwoordelijk voor
het clubblad. Bovendien fluit
hij regelmatig wedstrijden.
Zijn gedrevenheid weet de bij
na 46-jarige wel te verklaren:
„Zo'n club in een klein dorp
als Abbenes is uniek. De mees
te andere dorpen van deze
grootte hebben niet eens een
voetbalvereniging. En hoe
moeilijk het ook is met zo wei
nig inwoners, we willen dit be
houden. Je ziet ook dat deze
vereniging heel veel charme
heeft, want de meeste mensen
uit de beginperiode zijn nog
'MDAG 8 FEBRUARI 1999
Dartsspeler Co
Stompé in NRC
Handelsblad:
~~W „De grote macht
van de televisie,
daar zonden mensen eens over
moeten nadenken. Het staat na
tuurlijk buiten kijf dat Ray
mond van Barneveld een we
reldprestatie heeft geleverd.
Maar twee jaar geleden vond ie
dereen darts nog een spelletje
voor alcoholisten en zuipschui-
ten. En nu is Van Barneveld po
pulairder dan Jari hitmanen.
Idem over Van Barneveld:
We hebben weinig tijd om bij
elkaar thuis te komen. Vooral
nu niet. Ik was toevallig vorige
week in Den Haag. Hij zou een
paar uurtjes vrij hebben, maar
daar kwam niets van. Het huis
liep vol, de telefoon ging con
stant. Jezus, als je toch zo moet
leven.
Columnist Hugo Camps in
NRC Handelsblad over UEFA-
bobo en landgenoot Michel
d'Hooghe:
,Als UEFA-bobo ademt hij een
internationaal airco-luchtje,
kent de smaak van kaviaar
woont hij in een Proustiaanse
villa. Maar hij heeft wat Sama
ranch ook heeft: noblesse met de
hoed van een padvinder. In pe
dagogisch surrealisme zijn die
twee elkaar waard. Terwijl hun
collega-bobo's zwaar beademde
herinneringen over hotelmeisjes
uitwisselen, pijnigen zij hun
kop met idealen voor een betere
wereld.
Idem over D'Hooghes uit
spraak dat sommige voetbal
lers EPO zouden gebruiken:
„Dat voetballers zulke suggestie
ve kroegpraat over zich heen la
ten gaan, hoe bestaat het? Zelfs
Zidane, Bergkamp, de Del
Piero's laten zich als de eerste de
beste kermiscoureur in de ver-
dachtenhoek lullen, notabene
door de voorzitter van de medi
sche commissie van de FIFA. De
gelatenheid is onrustwekkender
dan EPO. Bewijzen nul, alleen
maar verdachtmakingen. Het
kan allemaal. Voetballers heb
ben de trots van beukennootjes.
Ze buigen of beven voor beledi
gingen van gefrustreerde carriè
risten.
Co Adriaanse in NRC Handels
blad:
„Wat er gebeurd zou zijn als
Frank Rijkaard de woorden van
Glenn Hoddle in de mond zou
hebben genomen? Dan was hij
berispt door de KNVB of zo. Een
ontslag zou ik laf hebben gevon
den. De Engelse voetbalbond
heeft waarschijnlijk naar een
stok gezocht om de hond te
slaan. Ze moesten iets doen.
Columnist Frits Barend in
Nieuwe Revu:
„Het laatste WK van deze eeuw
zal dooreen chronisch tekort
aan hersencellen binnen de
KNSB en door een lacune in de
internationale reglementen niet
meer zijn dan een veredeld Ho
liday on Ice.
Idem:
Als schaatsen een sport was
met een beetje internationale al
lure. had Postma op grond van
zijn ranking die titel kunnen en
mogen verdedigen. Klinkt toch
vrij normaal.
Martin Hersman in Sport
week:
..Eigenlijk moet je simpel leven.
Bart Veldkamp doet het ook zo,
die heeft zijn wereldje in de loop
der jaren bewust klein gehou
den. Moet je eens kijken hoe ver
hij het nu heeft geschopt. Hij is
zijn eigen bond. hij is zijn eigen
dagelijks bestuur, hij beslist al
les zelf.
Wim Kieft over Ruud van Ni-
stelrooy in Sportweek:
„Ik ken mooiere spitsen. Berg
kamp bijvoorbeeld. Maar ik
houd wel van functionele types
en dat is hij. Ik herken wel wat
van mezelf in hem."
Tonny de Jong is Sportweek:
„Jan en ik namen B-52's. Erg
lekker, maar bij de tiveede ging
dat niet helemaal goed. Bij mij
stonden opeens de bar. m'n
handen en m'n jurk in de
brand.
Carla Zijlstra in Nieuwe Revu
over een brief die Ard Schenk
haar stuurde:
„Het komt er op neer dat ik me
als een hoer zou hebben gedra
gen in het olympische dorp. Ab
solute onzin. Hij baseert zich op
roddels. Ik kan alleen maar zeg
gen dat mijn vriendje er was en
dat ik niet van steen ben."
Henk Gemser in Nieuwe Revu:
„Wat Rintje nu zegt over Post
ma, is zo beledigend. Op de
baan is er geen har
dere vechter dan
Ritsma. Maar daar-
buiten is het hele-
maal niks.
^VALLEND
Ruud de Groot.
1 1:51
5 i: leraar lichamelijke op-
-VSB.
2 srechter Hans Henne-
2 tCapelle aan de IJssel
- 'vaak terugdenken aan
1 strijd ONA-WSB. Tij-
er at duel werd de leids-
amelijk getroffen door
3 leding in zijn hoofd en
t hij worden opgenomen
2 Dijkzicht ziekenhuis in
2 dam. Ruud de Groot,
2 van WSB, schoot de
srechter te hulp.
m eens wat er precies ge
il t
v' ik wel vaker doe tijdens
si strijd, volg ik de bal. Die
f er de scheidsrechter heen
a ns zag ik dat de man
bf ngs met zijn handen in
t op de grond viel. Ik heb
to erder meegemaakt en ik
rde me onbewust dat dit
te was. Ik ben vervolgens
1 l ingerend en ben samen
2 jn verzorger (Kees van
1 ii'oorde, red.) begonnen
reanimatie. Eerst hart-
'een daarna heeft mijn
'er mond-op-mond be-
- tg gegeven."
b dit al eens eerder mee
at kt?
eens bij Papendrecht -
I op de tribune, toen een
tl) tor mij achteroverviel.
lil ik en figuurlijk in mijn
"ai Nu heb ik in het kader
Y jn opleiding als sportle-
rste hulp gehad en dus
ja exact wat ik in zo'n geval
ten. Jammer genoeg is
Ji eindelijk verkeerd afgelo
st tt die man, een week later
,d snogoverleden."
el
d
de e manier krijg je wel
d Haring in reanimatie en
huip.:
'pt, maar dat is ervaring
iever niet opdoe.
Tachtig leden en wetende dat
dat er nooit veel meer zullen
worden. Drie seniorenteams is
eigenlijk al een luxe. Maar het is
de vraag hoe lang het er drie
zullen blijven, in de weten
schap dat er geen A-, B- of C-
steeds actief."
Drie jaar geleden stopte
Hoogkamer met voetballen.
„Ik kon geen sprintje meer
trekken zonder een spierver-
rekking op te lopen. Dan
houdt het gewoon op." Hij
speelde toen al bij 'de oude
knakkers' maar daarvoor was
hij jarenlang actief in het eer
ste elftal. Vooral aan zijn trai
ners Koos Straathof en Ton
Hobo bewaart hij mooie herin
neringen. „Zo was Ton Hobo
hier onderwijzer en vlak voor
dat we een wedstrijd ingingen,
nam hij ons altijd mee naar de
lagere school waar hij les gaf.
Daar wist hij ons dan zo vrese
lijk goed op te peppen. Dan
ging je echt met klamme han
den weer naar buiten.
zesde seizoen bij Abbenes bezig
en noemt zichzelf een 'strenge'
trainer. „Tijdens de trainingen
en de wedstrijden ben ik ont
zettend fel. Ook als ik merk dat
een speler een smoesje heeft
verzonnen om niet te hoeven
trainen, kan hij zaterdags op de
bank beginnen. En dan maakt
het me niets uit als dat m'n
Voorzitter Joop van Goethem langs de lijn op Sportpark Stormoogst, de thuishaven van SV Abbenes. Secretaris en penningmeester Theo Hoogka
mer.
foto henk bouwman
beste speler is." De in Leiden
woonachtige oefenmeester -
„maar het is een verademing
om in een dorp te werken" -
staat met het eerste elftal op dit
moment bovenaan in de vijfde
klasse. Promotie naar de vierde
klasse is zeer waarschijnlijk,
maar ook als dat niet mocht
lukken, weet hij één ding zeker:
„Dan ga ik het met dezelfde
spelersgroep volgend seizoen
weer proberen. Die afspraken
hebben we al gemaakt, want
het klikt gewoon goed tussen
ons. Tijdens de training ben ik
de baas en daarbuiten zijn we
vrienden. Dat is pas echt be
langrijk."
Binnenkort zal de club haar
eerste vijfentwintig jaar uitge
breid vieren. In de tussentijd
blijven mensen als Joop van
Goethem en Joop Lamers zich
inzetten voor Sportvereniging
Abbenes. Met aan hun zijde ve
le anderen die het „kleine, ge
zellige en trotse duppie" een
warm hart toedragen. Een hart
dat je, als je goed luistert, in het
hele dorp kan horen kloppen.
jeugd is. En dat de teams bij de
jongere junioren bestaan uit ze
ventallen. „Als de oudere leden
stoppen, hebben we geen aan
vulling", zegt Van Goethem.
„Het is een groot probleem."
De enige oplossing lijkt „een
vorm van samenwerken" met
de buren van Kagia. „Maar
daarvoor willen we wel de toe
stemming van onze leden heb
ben. En zij willen het niet. De
verbondenheid met deze club
zit heel diep. Er lijkt een angst
te zijn dat de binding tussen de
leden onderling zal worden ver
broken als deze club zou ver
dwijnen, omdat de sportieve
gedrevenheid bij ons onderge
schikt is aan de sociale functie
van de vereniging. Trouwens,
het is ondenkbaar dat het be
stuur iets beslist zonder eerst
de leden te raadplegen. Je kan
wel spelletjes spelen, maar alles
draait om vertrouwen."
Eerlijk en recht door zee. De
trainer van het eerste elftal,
Joop Lamers, weet waar de
voorzitter het over heeft. Het
zijn de waarden die hij zelf ook
op zijn spelersgroep probeert
over te brengen. Hij is aan zijn
Club van de Week
Naam: Sportvereniging Ab
benes.
Oprichtingsdatum: 6 fe
bruari 1974.
Ledenaantal: Tachtig, van
wie veertig senioren en veer
tig junioren.
Contributie: 70 tot en met
235 gulden.
Secretariaat: 0252-545170
(Theo Hoogkamer).
Hoogtepunt: Promotie
naar de vierde klasse KNVB,
acht jaar geleden.
Dieptepunt: De onmoge
lijkheid om meer leden te
krijgen.
ERTUSSENIN
Tijdens de rally's is er maar
één ploeg die geluid maakt
en maar één ploeg die elkaar
loopt te coachen. Alleen na een
gewonnen punt geeft de tegen
stander van de Leythonvrou-
wen ook eens een yell. Het is
niet dat ze minder fanatiek
zijn, de volleybalsters aan de
andere kant van het net zou
den aan 'los!' en 'naar rechts!'
toch niets hebben. Ze zijn doof.
De nationale volleybalteams
voor dove mannen en vrouwen
bereiden zich voor op het EK
voor doven teams, dat later dit
jaar in Moskou zal worden ge
houden. In sporthal Broekplein
in de Leidse Merenwijk is voor
de mannen en de vrouwen een
toemooitje geregeld tegen
teams van gastheer Graficon-
/Donar, Leython en Gemini-
Karigeroos. Organisator Flo ris
van Delft, bestuurslid van Do-
nar, wist tot voor kort niet van
het bestaan van dovenploegen
af. „Tot Frodo Wesseling bij
ons kwam spelen", vertelt hij.
Frodo is slechthorend en speelt
bij de nationale mannenploeg.
„Via hem zijn we in contact ge
komen met het Nederlands do-
venteam. Het idee om een oe
fenwedstrijd te organiseren
was snel geboren en groeide uit
tot dit toernooi."
Om in aanmerking te komen
voor een dovenselectie moet
de speler of speelster meer dan
55dB gehoorverlies hebben per
oor. Tijdens de wedstrijden is
het dragen van een gehoorap
paraat ten strengste verboden.
Verder zijn er geen regelaan-
passingen nodig voor de dove
sporters, behalve dat een
scheidsrechter beter geen fluit
je in zijn mond kan hebben,
maar een zakdoek in zijn hand.
In Broekplein hebben de
scheidsrechters daar niet op
gerekend. Als de tegenstander
er plotseling mee ophoudt,
komt de boodschap ook wel
De voorbereiding op het EK leidde de dovenvolleybalteams naar Leiden. foto dick hogewoninc»
over.
De twee clubs in Nederland
die een eigen doventeam heb
ben, spelen twee keer per jaar
tegen elkaar. Van een doven-
competitie is dus geen sprake -
die wedstrijden zijn voorname
lijk een sociaal gebeuren -
maar voor de nationale ploeg
maakt dat niet zoveel uit. De
bond heeft bepaald dat spelers
van het nationale team in de
NeVoBo-competitie moeten
uitkomen, dus in 'gewone'
ploegen moeten spelen. Dat
leidt af en toe tot wonderlijke
taferelen. „Frodo speelde mee
met het derde", vertelt Van
Delft, „De speler achter hem
schreeuwde een paar keer 'Fro
do, twee stappen naar links!
NAAR LINKS!', waarop hij zich
omdraaide, vriendelijk glim
lachte en een stukje naai" rechts
ging staan. Soms kan het heel
frustrerend zijn, maar verder
maakt het voor het spel weinig
uit."
Waarom er eigenlijk een
ploeg bestaat speciaal voor do
ven en slechthorenden, weet
mannencoach Willem Hoorn
weg niet direct. Zijn zoon is
slechthorend en speelt mee,
maar hij speelt natuurlijk ook
bij een 'gewone' ploeg. Het
enige veréchil dat hij kan ver
zinnen, is de onderlinge com
municatie. Vrouwencollega
Adrie de Nijs herinnert zich
een onderzoek van de Rijksuni
versiteit Groningen. „Twee jaar
geleden meldden de onderzoe
kers, dat slechthorenden ook
vaker een coördinatiestoomis
hebben", lacht hij. „Maar, daar
merk ik bij deze meiden weinig
van."
De nationale ploegen heb
ben moeite spelers te werven.
De kwalificatie-eis dat de spe
lers gehoorgestoord moeten
zijn, is niet het grootste pro
bleem. „Veel mensen weten
niet van het bestaan van de do-
venteams af', vertelt Tom Roe-
ling, nestor in de mannen-
ploeg. „Als we spelers vinden is
dat via-via, bij toeval op een
feestje, of een naam die ie
mand eens gehoord heeft." Op
eigen initiatief heeft hij een
brief rondgestuurd naar volley
balclubs, met de vraag of daar
misschien leden rondlopen die
in aanmerking zouden kunnen
komen. „Er lopen heel veel do
ve sporters rond in Nederland.
Als zij eenmaal de drempel
hebben genomen om bij een
club te gaan en als ze zich daar
thuis voelen, is het een nog
grotere drempel om van club te
veranderen als ze misschien op
een hoger niveau kunnen ko
men."
De spelers en speelsters we
ten elkaar tussen de rally's
door met snelle handgebaren
hun bedoelingen duidelijk te
maken. Dat gebeurt aan beide
kanten van het net. Veel ver
schil is er tijdens het spel niet
te zien, al duiken aan dovenzij-
de af en toe twee speelsters op
dezelfde bal en dus op elkaar.
De horende vrouwen hebben
een veel verbetener trek om de
mond dan de dove ploeg, die
toch niet minder fanatiek
speelt. De langste slechthoren
de speelster loopt de hele wed
strijd rond met een grote Hin-
gis-glimlach. En of ze het nu
kunnen horen of niet, na ieder
gewonnen punt klinkt er een
krachtig 'kaaaaa - BOEM'.
LEIDEN ANTON DIEDRICH
-
Hoogkamer
foto henk bouwman
