ie doener, de denker en de schrijver
informeert
I informeert ALDI informeert ALDI
Sport
^JSDAG 6 JANUAR11999
ge
i autq
34/94.
6-53 W
CHEF WILLEM SPIERDIJK, 071 -5356464, PLV -CHEF JANET VAN DIJK, 071 -5356463
ne\\aatser/chemicus Mamix ten Kortenaar presenteert boek
fcag komt onverwacht, maar toch hoeft Mamix ten
-rï n^aar er niet lang over na te denken. De schaatsende
—leus kijkt reikhalzend uit naar de presentatie van
opppek (vandaag), gevolgd door het EK-allround (vrij-
w. voaterdag en zondag) en mag kiezen uit drie wensen.
"oViitvinden in de laboratoria van de Technische Uni-
cit Delft. Gehuldigd worden als Europees schaats-
jrijfioen. Of over een tijdje constateren dat je eerste
^meteen een bestseller is. ,,Doe mij maar die prach-
itvinding. Omdat dat de hele wereld een stuk mooi-
iakt. Dat boek en die Europese titel zouden alleen
J 9e?'ooier maken."
geb
=n of c
.5djUIDO BINDELS/GPD
mi ten Kortenaar leeft in
BlldUlende werelden. Het is
Jhaal van de schaatser en
'""Storandus. Op de Techni-
^""Jniversiteit in Delft, te-
GEVfh van de scheikundigen,
ipparthij soms: straks ben ik
geziri bij AKZO of zo
|ntu# ik een prima leventje,
n 24 in op zulke momenten de
!n "joed relativeren.
!544? eenmaal °P de ijsbaan
4 juist andersom. Dan ziet
nadelen van dat andere
"*™!je. Heel veel werk in heel
iruin stoppen. Een weten-
iUn<pelijk stukje schrijven.
»DOttblicatie in een tijdschrift
"gens weggestopt in een
oie kf komt te liggen. Met een
/ERC geluk leest iemand het
'°°^3g eens.
12 22 zijn boek moet dat an-
aan. Zal het anders gaan.
hij. Ook daar heeft hij
edi
■Ra"
e
loet Mamix ten Kortenaar
met volle overgave. Op donkere
avonden, tijdens de lange trai
ningskampen, las hij er wel eens
uit voor. En dan was iedereen
stil. Van schaatsvriend Bart
Veldkamp tot manager Conrad
Alleblas, van de trainers tot de
concurrenten in de sport.
Daar achter die magische
Falkenstein voelde ik wijsheid
en chaos tegelijk. Wijsheid om
dat ik wist hoe het niet moest.
Hoe je niet hard moest schaat
sen. Hoe je jezelf niet moest op
stellen in deze wereld. En hoe je
gefrustreerd kon raken zonder
dat je er erg in had. Chaos om
dat ik wel voelde hoe het wél
moest, maar het tegelijkertijd
toch niet precies wist. Ik voelde
wel hoe ik de juiste concentratie
kon afdwingen op de juiste wed
strijd en hoe ik miljoenen kon
verdienen in het leven zonder er
moeite voor te doen. maar ik
wist niet precies hoe. En ik voél
de wel hoe je de Nobelprijs kon
winnen in de wetenschap, maar
kon het niet vertellen. Voelen
was vaag en voelen was geen
weten...
Luisteren naar hem is luiste
ren naar verhalen met diepere
achtergronden. Want de docto
randus. de schaatser en de au
teur is ook filosoof. De doener is
tevens denker. Dat probeert hij
in zijn boek ook duidelijk te ma
ken. „Maar", haast hij zich te
zeggen, „er staan ook grappige
dingen in hoor. Niet dat de
mensen die dit lezen denken
dat het alleen maar ernst is."
Dat is het dus niet. Maar het
zijn juist die serieuze dingen die
beklijven. 'Op weg naar het
licht'. Alleen die titel al. Heeft
hij, Marnix ten Kortenaar, dat
licht ook uiteindelijk gevonden?
Wie hem aanvankelijk hoort
praten denkt van niet, maar de
echte toehoorder weet wel be
ter. Allereerst is er de wat dat
betreft 'bedriegende' constate
ring dat hij niet weet wat hij in
de toekomst gaat doen.
,,Op de Technische Universi
teit ben ik bezig met promove
ren op het vakgebied fysische
chemie. Microchips nóg kleiner
maken, dat is wel leuk, maar ik
zou daarmee niet oud willen
worden. Ik ben bezig met uit
vindingen, maar ze zijn me niet
relevant genoeg. Een medicijn
ontdekken tegen kanker, dat is
pas wat. Zoiets is echter te bio
logisch voor mij, dus dat kan ik
wel vergeten."
„Momenteel ben ik weer
vooral schaatser. Oók leuk.
Maar om nou tot het einde der
tijden rondjes te draaien op de
Haagse Uithof, nee, ook dat
weer niet. Chemicus, schaatser
en nu ook nog auteur, hoe meer
ik doe, hoe meer ik de weg kwijt
raak in het leven.
„Dat boek heeft me een tijd in
de greep gehouden. Nu het af is
val ik toch even in een soort gat.
Er is een mooi creatief idee
weggevallen, iets wat een eigen
leven in mijn hoofd was gaan
leiden. Het was de laatste tijd zo
dat ik in mijn eigen boek ging
leven. In mijn eigen fantasieën.
Het gaf een kick. Alles wat je
creëert in wat voor vorm dan
ook, geeft een gigantische vol
doening. Je ontplooit jezelf,
merkt datje lééft".
„Ik wilde dit al jaren, altijd al.
Ik heb het tenslotte bewust in
relatief korte tijd opgeschreven.
Op gevoel, op intuïtie schrijven
is het beste. Dan laat je de
kleurrijkste en mooiste kanten
van jezelf zien. Je gedachtegan
gen meteen neerzetten en dan
niet meer veranderen."
„Veel op papier zetten over
Marnix ten Kortenaar zelf en
veel over de fantasieën van
Marnix ten Kortenaar. Eigenlijk
kun je het vergelijken met het
rijden van een tien kilometer. Je
hoort het publiek, je ziet de ron
detijden en dan wordt het je op
eens zwart voor de ogen. Wat
denk je dan? Wat voel je dan?
Wat is echt, wat is fantasie? Wat
hangt daar tussenin?"
Vragen waarop Mamix ten
Kortenaar antwoord probeert te
geven. In een boek dat veel
meer is dan een sportboek. 'Op
weg naar het licht'. Hij heeft het
toch, ondanks voorgaande op
merkingen, gevonden. Hij kon
het zelfs even aanraken. En weg
was het.
„De mensen moeten het
maar lezen en ieder mag er het
zijne over denken. Eigenlijk is
iedereen op zoek naar het licht
De ene groep vindt dat onzin en
zegt: je vindt het toch niet. De
andere groep blijft zoeken en
vindt het wel. Voor even."
„Je komt pas verder als je
weet waar je heen gaat." De
confrontatie met een oude uit
spraak van hem, zorgt even
voor verwarring. Nu zegt Ten
Kortenaar: „Op het moment dat
je weet waarom je hier bent,
kom je verder in alles wat je
doet. Op het eerste moment
lijkt niemand dat te weten,
maar ik denk dat iedereen het
wel weet. Als hij tenminste goed
naar zichzelf wil luisteren. Ik
weet waarom ik hier ben en
waar ik heen ga. We zijn geest-
jes die in lichamen zijn gedrukt.
Ga je dood, dat blijft dat geestje
keurig over."
„Je moet twee dingen goed
uit elkaar houden: het Doen en
het Zijn. In het Doen weet ik
niet waar ik heen ga. Chemicus,
schaatser, schrijver, werken op
een vuilnisbelt, noem maar op,
ik weet het gewoon niet. Maar
in mijn Zijn weet ik het wel.
Daarom kom ik ook verder, on
geacht wat ik doe. Omdat ik me
bewust ben van mijn Zijn."
„Ja, ik ben dus gelukkig. Niet
in mijn Doen. Maar daar maak
ik me niet meer druk om. Om
Marnix ten Kortenaar is op de TU in Delft bezig met een promotie-onderzoek op het gebied van fysische che
mie. „Microchips nóg kleiner maken." foto gpd
dat ik het Zijn heb gevonden.
Maar zullen we het nu even
over iets anders hebben. Over
het EK schaatsen, of over wat
grappige verhaaltjes van dingen
die ik heb meegemaakt en die
ook in het boek staan"?
Nee dus, want dié kant van
Marnix ten Kortenaar kent het
grote publiek wel.
Ik vervloekte mijn onspor
tieve gedrag en ik had spijt. Spijt
omdat ik afscheid nam van de
Doe-wereld en ik mijn schaats-
leven had verknald. Omdat ik
me nooit op de Klok had gericht
maar op de buitenwereld. Ik
had me met mijn bewuste den
ken nooit gezuiverd van mijn
zwakten en mijn onderbewuste
was even zwak als bij mijn ge
boorte. Ik had me niet op mijn
binnen, maar op mijn buiten
gericht. Ik had me op mijn con
currentie gericht en op gouden
medailles. Ik had nooit gezien
dat veel grotere prestaties wer
den geleverd door je te richten
op de Klok. Toen voelde ik mijn
energie wegglijden. Ik werd
moedeloos want ik had mijn ene
kans verknald. Ik had de reden
van ons bestaan nooit gevonden
en nu ging ik heen. Net als alle
schaatsers die me voor waren
gegaan. En net zoals u spoedig
ook uw wereldje zult verlaten.
Het startschot viel en ik blies
mijn laatste bewuste
schaatsadem uit. De wereld van
het Doen was niet meer...
