De inhaalslag van Opa j
TV
WEER
'Bullebakkerige' vrouwef
komen niet aan de top
De bril in mijn optiek
Het Gesprek van de Dag
Verkooptruc
'Ik mocht zelfs bij de bevalling zijn'
MAANDAG 4 JANUARI 1999
COMMENTAAR
De ongepaste bluf van Nordholt
In de Amsterdamse gemeenteraad is met begrijpelijke commotie
gereageerd op de betaalde bijbaan van oud-commissaris Nordholt
bij het Gemeentelijk Vervoersbedrijf. Vrijwel alle fracties in de raad
vinden het ongepast dat Nordholt behalve met zijn vaste salaris,
ook nog met een vergoeding als adviseur op de gemeentelijke be
groting drukt. Nordholt zelf weet van de prins geen kwaad. Hij zegt
dat zijn adviseurschap niet strijdig is met de bij zijn vertrek ge
maakte afspraken en is dus ook niet van zins zijn bijbaan op te ge
ven. Sterker nog: hij wil zodra de afspraken met de gemeenten dat
toelaten, nog meer bijklussen. Dat is typisch Nordholt: bluffen in
de hoop dat je tegenstander zich verder koest houdt.
Ooit was hij de best betaalde commissaris van politie in Neder
land. Hij werd door de toenmalige Amsterdamse burgemeester
Van Thijn voor een ongewoon hoog bedrag uit Groningen naar
Amsterdam gelokt, kreeg zelfs een toelage om in de grachtengordel
te kunnen wonen en hij wist vast te leggen dat hij voortijdig mocht
uittreden met behoud van alle arbeidsvoorwaarden. In ruil daar
voor is hij nu adviseur van de gemeente, de provincie en het Rijk.
De kritiek van vandaag wordt voor een deel gevoed door kritiek uit
het verleden op de door hem bedongen arbeidsvoorwaarden. For
meel heeft Nordholt alle gelijk van de wereld, maar wat hem valt
kwalijk te nemen is dat hij weinig oog blijkt te hebben voor wat
een man in zijn positie en met zijn immers al uitzonderlijk gunsti
ge bezoldiging wel en niet kan doen.
Een politietopman is de verpersoonlijking van de handhaving van
normen en waarden en bij uitstek iemand die oog hoort te hebben
voor het gegeven dat niet alles wat mag ook kan. Als dat te veel ge
vraagd is doet hij er beter aan kordaat met zijn verleden te breken
en zich zonder last of ruggespraak vrij te vestigen als adviseur. Dan
kan hij verdienen wat hij wil, zonder dat iemand nog het morele
recht heeft hem daarover aan te spreken.
Kan het nog erger?
Het allerleukste stukje van Monte Carlo was zaterdag meteen aan
het begin: de mededeling van Carlo Boszliard dat het de laatste uit
zending was. Daarna werd het allemaal in een rap tempo minder.
De eerste domper was de verzekering van Boszliard dat zijn pro
gramma ergens in februari weer terugkeert. Erg veel tijd om deze te
genslag re verwerken, werd de kijker echter niet gegund. Boszliard
zette een toneelstukje op poten met een paar sterren uit de Ende-
mol-stal waarbij een jongedame temidden van een hoop ge
schreeuw - van Boszliard voornamelijk - het leven schonk aan een
hondje en Hans van der Togt. Dit alles bedoeld om Hans het zinne
tje 'Ik voel me herboren, want ik heb een nieuw programma op
RTL4' te laten zeggen.
Ik zei u al: na de vrolijke opening volgde er veel treurigheid.
Stanley Menzo mocht zich daarna in een wedstrijdje uitsloven voor
een door kijkers bestuurd apparaat, waarmee voetballen met een
rotgang het doel werden ingepeerd. Menzo kreeg drie ballen om zijn
oren en stopte er één, waarna het spel was beslist en hij, heel ver
standig. maakte dar hij wegkwam. Waar is Stanley?' riep Boszhard.
nog iets chaotischer dan normaal. 'Is hij verdwenen? O... Nou, ja...
jammer.
Zijn gesprek met Maya Eksteen was vervolgens minstens zo niets
zeggend. 'Maya. heb je een nare periode achter de rug?'
Och, het was niet leuk Carlo, maar het viel verder wel mee.
En zo ging dat nog een tijdje door. Vermoedelijk was het een ge
sprek over haar ervaringen nadat ze met Vijf Uur Show en al van de
buis was gekieperd. Maar helemaal zeker weten we het niet. Bosz
hard legde het niet uit en Eksteen zei helemaal niets. Ze meldde nog
wel dat ze iets nieuws ging doen. maar ze wilde niet vertellen wat of
wanneer of zelfs maar voor welke omroep. Wat doe je hier eigen
lijk?' had de laatste vraag aan haar moeten luiden. Maar die wilde
Carlo kennelijk even niet te binnen schieten.
Om een lang en droevig verhaal kort te houden: na Maya Eksteen
kregen we nogRegilio Tuur. die voorde verborgen camera een paar
mannen bedreigde terunjl ze zogenaamd een urinoir voor zijn deur
zetten, een man die hondjes in Zuid-Amerika steriliseert, maar het
daarmee van zijn vrouw iets rustiger aan met doen. Wat resulteerde
in het laten vallen van een gewicht van tien ton op een wip, met de
vrouw aan een zijde, en weereen hoop geschreeuw van Carlo. Die
wellicht uitlegde wat de bedoeling was van dit ritueel, maar ook dat
konden we niet helemaal volgen.
En net toen we ons afvroegen 'kan het nog erger?' kwam Sugar Lee
Hooper hoogstpersoonlijk het bevestigende antwoord geven.
Het gekke is dat je de hele tijd het gevoel bleef houden dat die Bosz
hard best wel iets kan. En dat is misschien nog wel het allertreurig-
Ongebruikelijk hoge temperaturen
Het midden-westen van de Verenigde Staten is getroffen door één van
de zwaarste sneeuwstormen van de eeuw. In Chicago viel maar liefst
55 centimeter-, net 3 cm te weinig voor een record. Bij ons staat de
winter volledig buitenspel. Hoewel het gisteren zo rond het middaguur
tot smeltende sneeuw kwam (Bloemendaal meldde korte tijd matige
sneeuw), zijn er voor januari ongebruikelijk hoge temperaturen. Van
middag is het uitgezonderd de kustgebieden op veel plaatsen al onge
veer 12-13 graden geworden (normaal is 4-5 graden) en zo zacht zal
het ook morgen zijn. Dergelijke waarden behoren tot de hoogste die in
deze tijd van het jaar mogelijk zijn. Het landelijke decaderecord be
draagt 14,4 graad op 10 januari 1998 te Oost Maarland in het Maas
dal.
Het weerbeeld wordt morgen tijdens de ochtenduren gekenmerkt door
bewolking en plaatselijk (mot)regen. In de middag is het waarschijnlijk
op de meeste plaatsen droog en zou de zon af en toe tevoorschijn kun
nen komen. De wind, in de nacht flink in kracht afgenomen, neemt
overdag weer toe. Boven land gaat het vrij krachtig waaien, aan de kust
en op het IJsselmeer hard tot stormachtig uit het zuidwesten.
Op woensdag is het eerst nog droog en erg zacht, later gaat het weer
regenen en deze portie nattigheid verdringt de zeer zachte lucht. Na
woensdag schommelen de middagtemperaturen rond de 5-7 graden.
Het blijft echter aanhoudend wisselvallig. Tegen het einde van de
week arriveert alweer een nieuwe depressie boven onze omgeving,
isteren hadden we te maken met een actieve randstoring. Het systeem
veroorzaakte regen, ook even natte sneeuw (het was tijdelijk maar 3-4
graden) maar de wind schoot niet uit zijn slof. Dat kwam omdat het
systeem een zuidelijker koers volgde dan voorzien (in de late middag
bevond de storing zich boven de IJmond) en ook aan activiteit inboet
te. Pas gisteravond ging het aan de kust hard uit het noordwesten
waaien. De neerslaghoeveelheden kwamen hier en daar boven de 10
mm uit. Zo ving Valkenburg bij Leiden 11 mm op. Tenslotte een cor
rectie: vanaf 1988 zijn niet 11 maar 8 jaren uitzonderlijk warm ge
weest. De fout stond in de zaterdagkrant.
jan visser
Met een modern fotobewerkingsprogramma
zadel je tegenwoordig een topmodeI als Clau
dia Schifferop met de wangen van Docters
van Leeuwen, de oren van Pieter van Vollen-
hoven en de nek van Sacha de Boer. In mijn
jongelingsjaren behielpen we ons met een
viltstift, waarmee we op afbeeldingen van
bekende Nederlanders een brilletje,
baard of snor tekenden. Vooral die
bril was essentieel om iemand van
een betreurenswaardige gelaatsuit
drukking te voorzien.
In die periode en in dat geestelijk
klimaat kreeg ik in de zesde klas
van de lagere school mijn eerste
montuur aangemeten. Het hoor
nen gevaarte dal de dienstdoende
opticien op mijn blozende gelaat
plaatste, maakte in die tijd furore
op de neus van één van de hoofd
rolspelers uit The Thunderbirds.
Mijn ouders konden op hun kop
gaan staan, maar dat ding droeg ik
dus uitsluitend binnenshuis als de
ze (of andere) series op televisie wa
ren. Buiten wilde ik er niet mee
worden gezien.
DICK VAN DER PLAS
Met een afwijking van (toen) min 4 (nu min
5,5) scherpte ik, net als de meeste visueel ge
handicapten, een aantal andere zintuigen
aan om zonder grote ongelukken re functio
neren. Fietsen ging heel behoorlijk zonder
witte stok, zolang je aan de overkant van de
straat tenminste geen hekenden hoefde te
groeten. Dat allerlei zaken pas hun definitie
ve vorm kregen als je ze tot op geringe af
stand benaderde, was al heel gewoon. Ik had
ook vrienden met een oogziekte, dat schiep
een band. Eén van lien was zo bijziend dat
hij op een receptie voor de ogen van een jubi
lerende bankdirecteur een sigaret uitdrukte
in een schaaltje borrelnootjes.
De enige problemen ontstonden op de mid
delbare school, waar veel leraren de onhebbe
lijke gewoonte hadden om de vragen voor
schriftelijke overhoringen op het bord te
schrijven. Van de toen ontwikkelde neiging
om overal met mijn neus vooraan te zitten,
heb ik later nog mijn beroep kunnen maken.
Zelfs de keuring voor militaire dienst door
stond ik, omdat de arts die mij aan een me
disch onderzoek onderwierp mijn bijziend
heid weliswaar vaststelde, maar er vanuit
ging dat ik over passende hulpmiddelen be
schikte om mij in het dagelijks leven te red
den. Die lichtzinnige houding kwam hem la
ter nog op een berisping van de krijgsraad te
staan, nadat ik op de schietbaan met een pis
toolmitrailleur een poging had gedaan om
het examen 'schutter derde klas' af te leggen.
Voor mij was dit dé aanleiding om contact
lenzen te gaan dragen, waarvan de zachte
variant aan het eind van de jaren zeventig in
bredere kring werd geaccepteerd. Die dingen
waren voor mij een uitkomst. De meeste pro
theses zijn door de medische wetenschap ont
worpen om een bepaalde handicap te maske
ren. De bril benadrukte die in mijn optiek al
leen maar. Wat de bel was voor de melaatse,
was voor mij het montuur voor de visueel ge
handicapte. Zónder ziet niemand dat je aan
de aandoening lijdt, mét ben je meteen ge
brandmerkt. Als Bart de Graaf zijn nieuwe
nier met twee touwtjes om zijn nek had moe
ten dragen, zou hij zich wel twee keer hebben
bedacht voordat hij zich op de lijst voor een
transplantatie liet zetten.
Contactlenzen waren voor mij nieuwe nie
ren. Dat mijn ogen niet deugden was de afge
lopen jaren slechts bekend aan een groepje
intimi, dat mij in huiselijke kring nog wel
eens met een gezichtsprothese zag. Zodra
naar de krant of naar een andere verplich
ting buitenshuis moest, dreven die onzich
bare plastic oogdoppen op mijn pupillen.
Maar als er na twintig jaar afstotingsver
schijnselen voor contactlenzen bestaan, k)
ik daar de afgelopen periode last van. Het
schoonmaken en indoen ging me steeds ir
tegenstaan, ik kreeg vaker last van mijn o
en Jas betrekkelijk kort na elkaar twee art
len over loslatende hoornvliezen. Toen ik
de laatste maand van 1998 vooreen nieui
flesje lenzen vloeistof bij de opticien kwan
(die waarbij alleen de prijs Anders is) en z
dat ik mij (Najaarsactie!) een montuur ko
aanschaffen voor twee gulden minder dat
prijs waarvoor Maarten 't Hart bij Het Kri
vat de complete collectie van Chopin koch
vond ik het tijd om af te rekenen met mijt
bril len fob ie.
Vanaf 1 januari ben ik, net als Pia Dijkstrl
bezig niet mijn 'coming out' als visueel ge
handicapte. Als u wilt weten hoe dat staat
mag u - op het fotootje hiernaast - boven t
hangwangen en tussen die flaporen voor t
keertje een klein brilletje tekenen.
f
Grootvaders zijn actiever dan ooit met hun kleinkinderen
m
Vrouwen die aan de top denken
te komen door zich hard en
mannelijk op te stellen, slaan
de plank volledig mis. Het zijn
de moederlijke, üeve types die
zonder problemen door het
'glazen plafond' heenstoten, al
dus de Britse stylegoeroe Peter
York.
Hij deed in opdracht van een
headhuntersbureau uitvoerig
onderzoek naar de meest suc
cesvolle vrouwen van het land.
Daar vond hij opmerkelijk wei
nig bullebakken' tussen. Inte
gendeel, zij waren allen vrien
delijk. vrolijk, zelfverzekerd,
zelfs moederlijk.
Weinig van hen hebben volgens
York ooit ervaren dat er zoiets
bestaat als het glazen plafond.
Deze term wordt gebruikt voor
de onzichtbare grens waar
vrouwen tegenaan lopen als zij
tot de hoogste regionen van het
bedrijfsleven of de macht pro
beren door te dringen. Het ver
schijnsel verklaart voor een deel
het buitenproportioneel kleine
aantal vrouwen in leidingge
vende functies en topposities.
Succesvolle vrouwen zien hun
werk volgens York niet als slag
veld. Zijn succesnummers ra
den hun jongere zusters daar
om aan vooral niet te hard van
stapel te lopen. Als zij te agres
sief met hun carrière bezig zijn,
komen ze nadelig uit naast hun
mannelijke collega's die de
baan zelf voorop stellen.
Yorks vrouwen, allemaal tussen
de 45 en zestig, zijn min of
meer toevallig terecht gekomen
op de hoge functies die zij be
kleden. Zij hadden niet bewust
aan carrièreplanning gedaan.
Voor netwerken hebben ze
geen tijd en vrouwengroepen
vinden ze overbodig.
In ruil voor de verkregen seksu
ele gelijkheid hebben vrouwen
in Yorks ogen de plicht mannen
hoffelijk tegemoet te treden:
R
„Vriendelijkheid voor het if
nelijke ego en de wijsheid
nooit ongepast als wapen ifc
strijd te gooien zijn aangeb^
eigenschappen van intelligP'
goed aangepaste vrouwen.1-
Zijn participanten deden rta
aan het onderzoek na de bi
te dat zij anoniem zouden I
ven. Zij komen uit de midd
klasse, zijn hoog opgeleid a
hebben echtgenoten die hl
steunen. De meesten werd I
opgevoed met het idee dat S
gens en meisjes gelijke kan
hebben. York: ..Zij zagen g<
problemen en kwamen er
tegen."
Seksisme op de werkvloer
wordt eveneens als gering i
stakel ervaren: „Zeuren ov<
problemen is energieversp
en kan het vertrouwen in e I
kunnen aantasten", aldus
vrouwen van York.
Opa's zijn er in soorten en maten, maar ze heb
ben één ding gemeen: door hun toegenomen
vitaliteit en vrije tijd kunnen ze zich actiever
met de kleinkinderen bemoeien dan ooit. En
dat doen heel veel grootvaders dan ook. Een
opa achter de buggy of met een buikdrager?
Niemand die er nog vreemd van opkijkt. Want
opa haalt de schade in.
Door de naoorlogse geboorte
golf is er een fikse grootouder-
explosie aan het ontstaan. Nog
nooit telde ons land zoveel
opa's en oma's. De markt speelt
er gretig op in. Er verschijnen
steeds meer praktische boeken
voor opa's en oma's ('tips en
ideeën voor plezier met uw
kleinkind') en in tal van bladen
raken Bekende Nederlanders
niet uitgepraat over het unieke
grootoudergevoel.
Opa of oma worden is het
mooiste wat een mens kan
overkomen, lieten de auteurs
van het vorig jaar verschenen
Oma Opa-boek al weten.
Door de toegenomen vitaliteit
en vrije tijd kunnen grootou
ders zich bovendien actiever
met hun kleinkinderen bemoei
en dan ooit. Heel wat oma's
zijn de vaste oppas v oor een of
zelfs meerdere dagen per week
om beide werkende ouders te
gemoet te komen, of fungeren
als hulptroepen in noodgeval
len.
En opa?
Opa doet naar hartelust mee.
Voor een poepluier draait hij
zijn hand niet meer om. Want
opa haalt de schade in, van wat
hij zelf vroeger met zijn eigen
kinderen heeft moeten missen.
Druk als hij was, met werk en
carrière. Bovendien werden de
zorgtaken toen nog veelal op
traditionele wijze verdeeld.
Maar de tijden zijn veranderd.
En waai ouders tegenwoordig
steeds bewuster met hun kin
deren bezig zijn, doen grootou
ders daar fanatiek aan mee. En
dus zijn ze inmiddels niet meer
weg te denken uit het straat
beeld: Opa's achter buggy's.
Opa's met een kleinkind voorop
de fiets. Opa's die winkelen.
Opa's die eindeloos verstopper
tje spelen in de supermarkt. Ze
generen zich nergens meer.
Wim Boelhouwers (69) kan er
over meepraten. Vijf kleinkin
deren heeft hij, drie jongens en
twee meisjes in de leeftijd van
nul tot zeven jaar. 'Opa Wim' is
apetrots op zijn nageslacht.
Toen het eerste kleinkind zich
aankondigde en er nog geen
plaats was op de crèche, bood
Boelhouwers - net in de vut -
spontaan aan om twee dagen
per week op zijn kleinzoon te
passen. Dat deed hij zeven we
ken lang. In z'n eentje, omdat
zijn vrouw in die tijd nog werk
te. „Ik heb wel eerst even de
kunst moeten afkijken. En na
tuurlijk deed ik wel eens een
luier verkeerd om aan, maar
verder ging het prima. Ik vond
het een eer om te doen."
Het oppassen beviel hem zelfs
zo goed. dat hij en zijn vrouw
nog altijd iedere woensdag de
kleinkinderen (twee, en soms
zelfs vier tegelijk) opvangen.
„Dan loop ik met de buggy
door die nieuwbouwwijk waar
mijn dochter woont, en dan
roepen die bouwvakkers: 'Hé
opaaa..., moet je weer oppas
sen?' Prachtig vind ik dat. Dan
ben ik hartstikke trots. Wat dat
betreft is het een hemelsbreed
verschil met toen onze eigen
kinderen klein waren. Vroeger
zou ik het niet in mijn hoofd
gehaald hebben om achter de
kinderwagen te lopen. Stel dat
ik mijn baas tegengekomen zou
zijn... Ik zou me kapot ge
schaamd hebben! Nu zit ik met
mijn kleinkinderen in de draai
molen of op de wipwap. Dat
heb ik vroeger met mijn eigen
kinderen nooit gedaan. Ik stond
ernaast, om te kijken of het
goed ging.''
Zijn vtouw heeft het grootste
deel van de opvoeding van hun
drie dochters voor haar reke
ning genomen. „Hij was de
man die op zondag het vlees
sneed", grapt Truus Boelhou
wers (65).
Wim: „Ik had als chef diensten
bij Vroom en Dreesmann een
drukke baan. Bovendien was
het zorgen voor de kinderen
iets voor de vrouw. Ik was het
als man niet gewend om me
daar mee bezig te houden. Het
kwam ook niet bij me op dat
het anders kon. Mijn dochters
zeggen wel eens: „Pa, je doet
Leen Jongewaard zong al eens een loflied op z'n
'ouwe opa': 'Niemand zo aardig als hij.' In die
tijd leek het grootouderschap nog een natuurlijke
gave. De laatste jaren verschijnen er echter
steeds meer boeken op de markt om prille opa's
en oma's een handje te helpen in de omgang met
hun nageslacht.
Ook het maandblad Ouders van Nu besteedde
onlangs aandacht aan bekende opa's. Boudewijn
de Groot (drie kleinkinderen), Jan des Bouvrie
(drie kleinkinderen) en Koos Postema (vier klein
kinderen) vertellen hoe bijzonder het is om opa
te zijn. „Ik vind het leuk om ze aan het lachen te
maken", zegt Jan des Bouvrie. „En het is prachtig
als ze die armpjes om je heen slaan. Als opa wil je
dat." Hij mocht zelfs bij de bevalling van zijn eer
ste kleinkind zijn en de navelstreng doorknippen.
Boudewijn de Groot doet geen typische opa-
dingen. „Wat ik hoop is dat mijn kleinkinderen
en ik een goede band zullen hebben, dat we sa
men kunnen praten over de dingen van het le
ven."
Koos Postema geniet vooral van de logeerpar
tijen. „Staat er 's ochtends opeens zo n Idein
mensje aan m'n bed: 'Opa, wat is de nacht eigen
lijk?'
Literatuur: Lenny Duijvelaar en Anjo Geluk:
Het oma- en opaboek; tips en ideeën voor ple
zier met uw kleinkind, Kosmos, ISBN 90-215-
9237-1.
Marjan Berks Oma en Opa boek; Atlas; ISBN
90-254-22160.
Mirjam Eijkelestam: Oppaspret; leuke ideeën
voor oma's en opa's om de kleinkinderen bezig
te houden (met cd); ISBN 90-6564-282-X.
Luis Gamboa (50) uit Peru heeft een wel heel bijzondere manier om zijn honing te promoten. De man smeert
zich in met het product dat hij al 20 jaar verkoopt en vervolgens wordt een groot aantal bijen losgelaten. Die
komen op hem af als vliegen op de stroop. Op die manier probeert Gamboa door heel Peru heen de kwaliteit
van zijn honing aan te tonen. Afgelopen weekeinde vertoonde hij zijn truc in de dierentuin van Lima, waar
hij andermaal ongeschonden uit de strijd kwam.
Opa Boellhouwers met kleinzoon Jom: „Het is een eer om op te passen."
veel meer dingen met onze kin
deren dan je destijds met ons
deed". Ach, het was een andere
tijd. Ik heb dat toen ook niet zo
zeer als een gemis ervaren. En
mijn dochters zijn niets tekort
gekomen, hoor.
„Mijn eigen opa was een hard
werkende man. Hij had een
tuinderij en dat was sappelen in
die tijd. Tijd voor zijn kleinkin
deren had hij niet. Hij deed ook
nooit leuke dingen met ons. Als
ik er kwam, dan moest ik mee
helpen aardbeien plukken.
Mijn eigen ouders zagen onze
dochters ook niet zo vaak.
Doordat mijn vrouw en ik iede
re week oppassen, zien we onze
kleinkinderen van dichtbij op
groeien. We kennen ze door en
door.
Het is heerlijk om kleinkinde
ren te hebben. Misschien vin
den andere mensen het raar dat
ik zoveel met ze optrek. We
hebben kennissen die er niets
van begrijpen dat we daar onze
vrije tijd aan opofferen. Dan
denk ik: bekijk het maar, ik
moet toch zelf weten wat ik
doe? Ik krijg er veel liefde voor
terug. De familieband is sterk.
Bovendien is het fijn dat ik op
deze manier mijn eigen kinde
ren voort kan helpen. Ze kun
nen altijd een beroep op me
doen, ook als ze een avondje uit
willen.
iet
FOTO GPD WERNER RAUWl Et
Mil
Nu de kleinkinderen oudei
worden, vind ik het wel wa>:
moeiender worden. Je hebFJ
meer zorgen dan wanneerpm
alleen nog maar in de box Jat
de wieg liggen. Ik moet nujen
ter ze aan hollen als ze meBo:
fietsjes de oprit afgaan. Mol.
mijn kleinzoon ga ik nu ieqk I
woensdagmiddag naar het>n
voetbal. Het is prachtig onj di
tegen die bal te zien schopj.
Onlangs werd hij pupil var
week. Ik stond gloeiend vau^
trots langs de lijn."
„Kijk, dit heb ik gekregen vch
mijn verjaardag", zegt hij, id I
laat een kleurplaat zien vangs
Teletubbies, die een promfei
plaatsje in de woonkamer bg
gekregen. 'Gefeliciteerd lie\d
opa', staat er boven. Boelhjd
wers glundert. >cl
„Begin dit jaar zijn we met-la
hele familie op wintersporfitt
weesl. De kinderen gingenia
en, ik paste op ons jongste
kleinkind, toen nog een bata
Ik had 'm in de buikdrager
een gegeven moment zag igji
overige kleinkinderen van Je
berg afglijden, allemaal aclor
elkaar. Het was zo'n mooi hfi
zicht. Echt waar, ik kon wej)
ken." a
CORINE VAN ZUTHEM t<
