X
II
gi
O
H
2
Dineren in de geest van het spel
Leidsclv^Xagblad
Een droom die realiteit werd
v-*\
•/i
H
MAANDAG 13 JULI 1998
3 O
73
O
LU
i Ci
C LO
O
2 -*
b
a o
O
5 m
O
m
5 O
LU
O
In
rn LO
O
O
O
O
LO
-'ooooz
N3CII33
NOI1V1S
'00001.
1N3UD 3a
»riMaaooN
-'000 21.
1VVH1SHOOA
xriMaaooN
drmasa
Sll31Diai»333
Deze afbeeldingen zijn gebaseerd op het spel Monopoly. Copyright 1998 Hasbro Ine Alle rechten voorbehouden
Dubbel twee. Van Algemeen Fonds
sturen de dobbelstenen de
verslaggevers naar de
Teylingerlaan in Sassenheim.
In het Monopoly-restaurant verwijzen wegwijzers naar de verschillende
straten waar kan worden gegeten. Gasten die dat willen, kunnen de
dobbelstenen laten bepalen waar ze komen te zitten.
Christiane Körfer was ooit
een verwoed speelster van
het Monopoly. Straks, als
haar dochter van anderhalf
kan lezen, schrijven en reke
nen, gaat ze weer gooien met
de dobbelstenen en het nep-
geld tellen. „Het is niet alleen
een leuk spel, maar je leert er
ook van van. Hoe je bijvoor
beeld moet omgaan met de
centjes." Met centen heeft de
Duitse goed leren omgaan.
Ze maakte naam in het res
taurant-leven van Hamburg.
Ze is een succesvolle zaken
vrouw. De naam Körfer staat
in de Noordduitse havenstad
voor kwaliteit. Toch had ze
een gevoel dat haar leven
niet 'volmaakt' was. Vijf gele
den wist ze wat er aan
schortte: Monopoly. Het idee
om iets met door haar gelief
de Monopoly te doen, liet
Chistiane Körfer nooit meer
los. Drie weken geleden werd
een droom gerealiseerd.
Christiane Körfer werd eige
naar van het eerste Monopo
ly-restaurant in de wereld.
Duitse tv-camera's, kwali
teitskranten en de vermaarde
Duitse roddelbladen waren
bij de opening in Hamburg.
Op dat moment slaakte Chis
tiane Körfer een zucht van
verlichting. Het was allemaal
niet van een leien dakje ge
gaan. Körfer had heel wat
moeite om een juiste locatie
te vinden. „Want het was
niet mijn bedoeling om er
eensnelle-hap-restaurant
van te maken. Daarvoor heb
ik hier in Hamburg een
naam hoog te houden."
Eigenaar Monopoly verleen
de alle medewerking toen
Körfer met de plannen op de
proppen kwam. „Ik kreeg alle
vrijheid, ik kon het restau
rant volgens mijn eigen plan
nen inrichten. Ze zien het als
reclame. Maar geholpen
hebben ze me niet, ik kon
het allemaal zelf uitzoeken.
Dat was allemaal niet zo sim
pel."
Om ook het menu volledig
aan te passen aan Monopoly
ging Körfer te ver. „Het res
taurant is voor mij nummer
e'e'n, daarna komt pas het
spel. Klanten hebben de mo
gelijkheid om bij binnen
komst met dobbelstenen te
gooien en kunnen gaan zit
ten op de plek waarop ge
gooid is. Maar het is geen
verplichting. De Hamburger
is wat conservatief en staat
niet graag voor verrassingen.
Daar moet ik rekening mee
houden."
Als wij op deze avond het
pand betreden, is het restau
rant niet vol. Volgens de ei
genaresse was dat een dag
eerder wel anders. Toen was
het zweten geblazen, zoveel
mensen wilden het Monopo-
ly-gevoel opsnuiven. Notoire
spelers van het spelletje heb
ben reeds genoten van de
sfeer en het eten en speelden
de hele avond Monopoly.
Maar vanavond is gevange
nis leeg, dineren tussen tra
lies trekt kennelijk niet. De
vier stations zijn bezet, in de
Duitse Badstrasse (dat is de
Dorpsstraat bij ons), zit een
jong paartje hand in hand in
een strandstoel. Chistiane
Körfer kijkt tevreden rond.
Dit was precies wat ze had
bedoeld.
ROB ONDERWATER
Hamburg heeft het eerste Monopoly-restaurant ter wereld
'Geistenstadt' noemden de in
woners dat deel van Hamburg
dat was ingeklemd tussen het
centrum met zijn fraaie winkel
straten en de wijk van yertier,
beter bekend onder de naam
Reeperbahn. 'Stad van de gees
ten' dus, onjdat het een aan
eenschakeling was van grauwe
en troosteloze gebouwen, er
nauwelijks mensen woonden en
er daarom ook volstrekt niets te
beleven viel. Het enige mooie
aan die vervallen buurt was het
kanaal dat hem doorkliefde.
Met zijn oude maar statige pak
huizen aan beide zijden, riep
dat tenminste nog herinnerin
gen op aan de vroegere glorie
tijd van Hamburg als Hanze
stad.
Maar de geesten hebben zo'n
vijfjaar terug overhaast de wijk
genomen naar elders. Het ge
meentebestuur van de op één
na grootste havenstad van Eu
ropa haalde namelijk flink de
bezem door dit duistere domein
van scharrelaars en zwarthan
delaars. Dat geschiedde op z'n
Duits, dus gründlich. Bijna alles
ging tegen de vlakte. Hoog op
gestapeld in glas, staal en beton
verrezen er in plaats daarvan
bankgebouwen, verzekerings
kantoren en hotels. De transfor
matie van oude spookstad tot
hypermodern zakencentrum
was compleet. De geest is uit de
fles.
Komend vanuit de c/tybepaaJt
het immense Steigenberger ho
tel het beeld van dit vernieuwde
stuk Hamburg. De goedkoopste
kamer kost er bijna 400 mark en
daarmee is de toon van dit dis
trict meteen gezet. Onder de
boog door zit links op de Stadt-
hausbrücke het antiquaraat van
Joachim Lührs en daarnaast de
boekhandel van Fleethof, twee
peperdure zaken. Op de hoek in
de strak gestroomlijnde bistro
wisselen stropdassen en man
telpakjes aan de bar de laatste
financiële nieuwtjes uit. Het is
duidelijk: als je een paar D-Mar-
ken te verteren hebt, voel je je
in deze voormalige spookstad
uitstekend op je gemak.
Dat moet Frau Körfer ook ge
dacht hebben toen ze deze sjie-
ke A-locatie uitkoos om een
lang gekoesterde droom in ver
vulling te doen gaan. Al heel
lang liep deze horeca-ondeme-
De entree van het eerste Monopoly-restaurant ter wereld in de Duitse stad Hamburg. Het interieur is geheel in de stijl van het
spel. Zelfs de aanduiding van het herentoilet (foto rechtsonder) is wat dat betreft niet vergeten.
mer en spelletjesfreak met het
plan rond om het'eerste Mono
poly-restaurant ter wereld te
openen. Dan moetje, geheel in
de geest van dit spel, ook daar
zijn waar het geld daadwerkelijk
rolt. Zo op het oog zit ze in de
hoek van dat plein en onder
duizenden vierkante meters
glas van het torenhoge kanto
rencomplex prima op haar plek.
De entree van het Monopoly-
restaurant is zoals die zijn moet.
Over het plein heen straalt het
logo van het Registered Trade
mark van spelletjesfabrikant
Parker Brothers je kamerbreed
en in rood en wit vanaf de gevel
tegemoet. De gastvrouw vergeet
van de zenuwen („Het is mijn
eerste avond hier, het restau
rant is pas drie weken open")
dat de dobbelstenen moeten
rollen om te bepalen op welke
straat en aan welke tafel de gast
terecht komt. Nu gaat het linea
recta door naar het in blauw
neon uitgevoerde straatbord
van de Theaterstrasse, gelegen
tussen de Schillerstrasse en de
Goethestrasse. De stoelen van
de Theaterstrasse zijn zo weg
gerukt uit de schouwburg van
Hamburg zelf. Er is absoluut
oog voor detail.
Daar moet het restaurant het
ook vooral van hebben: van de
tails. Wie denkt in een soort eet
café terecht te komen waar grijs
bebaarde veertigers aan groeze
lige tafeltjes met namaakgeld in
huizen en hotels handelen in
een poging het wereldduurre-
cord Monopoly-spelen te bre
ken, heeft het mis. Net zo min
als dat het spel bij wijze van be
hang of vloerbedekking over de
grond, langs de wanden of
eventueel het plafond loopt.
Nee, zo duimendik ligt het er
hier ook weer niet bovenop.
Zoals gezegd, het zijn de kleine
dingen die het 'm doen. De ta
fels, met hagelwit linnen, refere
ren aan de (Duitse) straten van
het spel en de verwijzingen zijn,
op de naamborden na, zonder
uitzondering subtiel. Een sta
tionsklok boven de Bahnhof-
strasse en het vertrekschema
van de treinen uit Hamburg aan
de wand. Degene die de reke
ning betaalt, dient de conduc
teurspet op te zetten. Stoelen en
tafel in Louis XIV-stijl aan de
Museumstrasse en strandstoe
len plus bijbehorende parasol
aan de tafel in de Badstrasse. Al
leen de Waterleiding en de Ge
vangenis, die zijn pas echt aan
het spel gerelateerd.
Op het bord van de Waterlei
ding stuit je vanzelf na het nut
tigen van een paar glazen bier
of een flesje Monopoly-wijn (ja
wel), name
lijk als je
naar het toi
let moet in
het souter
rain. Goed
gevonden en
dat geldt
ook voor de
fraaie antie
ke kranen
daar bene
den.
In de gevan
genis, weg
gestopt in de verste hoek van
het restaurant, zit je ook echt
achter tralies en staat water en
brood op het menu. „Nee, nog
niemand heeft dat ook daad
werkelijk besteld", giechelt de
serveerster. Die zou je in deze
setring wellicht verwacht heb
ben, verkleed als pion of dob
belsteen. Maar in werkelijkheid
heeft ze gewoon een keurig
jurkje aan.
Het is, kortom, hinken op twee
gedachten en dat erkent eigena
resse Christiane Körfer ook grif.
Wél een thema - het Monopoly-
spel - maar dat niet doorge
voerd tot in den treure, want
bovenal is het een restaurant en
niet zomaar eentje ook. „Dit is
niet de buurt van McDonald's
of de Burger King. Dit is een
sjieke omgeving waar de van
oudsher toch al traditionele
Hamburger ook waar voor zijn
geld wil hebben. Natuurlijk kan
je de hele boel vol zetten of
plakken met Monopoly-parafer-
nalia. Maar dat schrikt af. Wij
hebben gekozen voor een tus
senoplossing. Overigens, als je
een spelletje wilt spelen, heb
ben we de borden, hoor."
Eerst maar even de kaart met
uiteraard het Monopoly-logo.
Niet op het menu staan dan
voor de hand liggende zaken als
een Münchenerstrasse-medail-
lon, een Wienerstrasse-schnitzel
of een Badstrasse-baars. Wél op
de kaart en zonder omwegen:
carpaccio, heilbot en aardbeien
met mascar-
ponesaus; het
een en ander
eventueel weg
te spoelen met
een mooi
Moezelwijntje.
Het is volstrekt
helder nu: als
de keuken de
overhand
neemt, ont
stijgt het res
taurant het
spel. Die din
gen kan je niet
anders dan
naast elkaar
zien.
Maar goed, dat
wordt uitein
delijk vanzelf
weer gelijkge
trokken bij het
afrekenen. De overeenkomst is
treffend. Zonder geld bereik je
bij het Monopoly-spel niets.
Zoals je in het Monopoly-res
taurant van Hamburg zonder
welgevulde portemonnee al
evenmin hoeft aan te komen.
AD VAN KAAM
WATERLEIDING
JACOBSWOUDE
HERENWEG
26.000,-
JACOBSWOUDE
COMRIEKADE
24.000,-
STATION
LAMMENSCHANS
20.000,-
ALPHEN
VANMANDERSLOOSTRAAT
22.000,-
ALPHEN
B. SLOTSINGEL
22.000,-
ALGEMEEN FONDS
