jaar een vaste
TV
WEER
Illegaal
Het Gesprek van de Dag
Robot rijdt auto de parkeergarage in
VRIJDAG 3 JUL11998
152
COMMENTAAR
De beroering rond de uitzetting van de Turkse familie Gümüs
maakte vorig jaar nog eens duidelijk hoezeer gevoel en verstand
met elkaar in de knoop kunnen komen bij het illegalenbeleid. Het
gevoel dat het onredelijk was om deze pa, ma en kinderen na een
aantal jaren van hard werken (alsnog) Nederland uit te zetten,
stond tegenover het besef dat een overheid zich belachelijk maakt
wanneer ze haar eigen wetten niet uitvoert. Die laatste overweging
gaf terecht uiteindelijk de doorslag.
Wie met de affaire-Gümüs in het achterhoofd kijkt naar de com
motie rond de Koppelingswet, kan in elk geval ten eerste stellen dat
de rijksoverheid niet kan en niet mag tolereren dat gemeenten aan
kondigen deze wet niet te zullen uitvoeren. Alle gemeentelijke au
tonomie en eigen verantwoordelijkheid ten spijt, hoort ook voor
hen te gelden dat de wet de wet is.
Maar direct daarna komt het vraagstuk van de humaniteit. Illegalen
zitten in het verdomhoekje. Omdat ze in principe nergens recht op
hebben, zijn ze voor hun levensonderhoud veelal aangewezen op
zwart werken. In haar boek 'de blinde vlek van Nederland' schetst
Stella Braam de schaamteloze uitbuiting van deze machteloze po
sitie door malafide werkgevers. Die valt slechts te omschrijven als
moderne slavernij. Dat is een schandvlek op het Nederlandse ar
beidsbestel, waarin fatsoenlijke arbeidsvoorwaarden immers de
norm zijn.
Bij elkaar werpt het de vraag op wat de rol van de gemeenschap
kan of moet zijn. Door hen uit te sluiten van elke vorm van bij
stand, drijft ze enerzijds deze mensen in de handen van deze werk
gevers. Maar anderzijds houdt ze op die manier ook deze slavernij
in stand. Want door in geval van nood soelaas te bieden, ontstaat
een totaalpakket van (zwart) werk en sociale zekerheid dat in veel
gevallen aantrekkelijk genoeg is om het geluk in Nederland te be
proeven. Dat, gevoegd bij het gegeven dat we hier nu eenmaal met
veel mensen op een klein stukje wereld zitten, is een doorslagge
vende overweging voor een stevige aanpak. Waarbij elke illegaal
natuurlijk recht moet houden op een individuele beoordeling,
maar daar biedt de Koppelingswet ook ruimte voor.
Hoewel het gemakkelijk wordt vergeten, is het illegalenvraagstuk
op de eerste plaats een uitdrukking van de zeer scheve welvaarts
verdeling in de wereld. Wie het migratievraagstuk op termijn in de
hand wil houden, moet zorgen dat iedereen in eigen land een
menswaardig bestaan kan leiden. Een pleidooi,voor een harde aan
pak van illegalen hoort daarom hand in hand te gaan met een
ruimhartig beleid op het terrein van ontwikkelingssamenwerking.
Een heerlijk quizje
Met voorsprong de leukste quiz in het als altijd schrale zomer
seizoen is 'Met het mes op tafel' van de NPS. 'Twee voor twaalf
zou een concurrent geweest kunnen zijn, ware het niet dat dit
programma zo langzamerhand is verworden tot een wedstrijd
je bladeren in naslagwerken voor gevorderden. Als een koppel
daar tien van de twaalf antwoorden opzoekt, de twee andere
fout gokt en dan toch wint (waarna het de welgemeende com
plimenten van Astrid Joosten in ontvangst mag nemen), haak
ik af.
Nee, dan 'Met het mes op tafel'. Heerlijk programma. Dat be
gint al met het decor: een sfeervol café met de vriendelijke
Milou achter de bar, de oude pianist Martin in de hoek en be
paald geen kinderachtige jonge borrel voor de kandidaten.
Nootjes bij de hand. Een sigaretje opsteken, daar doen ze niet
moeilijk over. Ja, bij 'Met het mes of tafel' gaat het er ontspan
nen aan toe. Ik krijg zelf ook altijd iets gezelligs over me, als ik
zit te kijken.
De presentator van de quiz is Joost Prinsen, de man die ik in
mijn jeugd als Erik Engerd leerde kennen en die ik eigenlijk al
tijd zo ben blijven noemen. Maar hoewel de naam van zijn quiz
het ergste doet vermoeden; eng is Prinsen allang niet meer. In
tegendeel. Hij - altijd in smoking en op de een of ander manier
toch slordig gekleed, leesbrilletje op, leesbrilletje af - is char
mant zonder een slijmerd te zijn en is daarom geknipt voor het
quizmasterschap.
De grote kracht van de quiz zelf is dat de moeilijkheidsgraad
van de vragen wat mij betreft precies goed is. Niet te simpel
(Triviant) of te lastig (Twee voor Twaalf), maar precies ertus
senin. Prima. Heel aardig is ook het bluf-element. De (eerst
drie, later twee) deelnemers spelen om contant geld en sluiten
elk rondje van vier vragen af met een soort poker om het aantal
goede antwoorden, dat de kijker wel weet maar de kandidaten
hiet.
Met mevrouw Buys speel ik trouwens altijd 'Met het mes op ta
fel' in de huiskamer mee. Da's bijzonder leuk om te doen, voor
al omdat ik van mevrouw Buys altijd win. De aflevering van gis
teravond was helemaal aardig, want ik bleek alle 29 vragen die
in het programma werden gesteld goed te kunnen beantwoor
den. Terwijl ik normaal gesproken toch wel één, of een enkele
keer zelfs wel twee foutjes maak.
Tja, 'Met het mes op tafel'; misschien zou ik een keertje zelf
mee moeten doen. Zodat heel Nederland kan zien wat ik alle
maal weet. Alleen dat bluffen hè. Da's niks voor mij.
wil buys
Nooit meer enge parkeergara
ges door lopen en geen angst
dat een junk je wagen open
breekt. Het zijn twee leuke bij
komstigheden van een vinding,
die vooral is bedoeld om ruimte
te besparen. De Parkomat is een
volledig geautomatiseerde par
keergarage. Een robot doet er
het werk.
Dankzij een volledig geautoma
tiseerd parkeersysteem is een
auto straks binnen anderhalve
minuut een parkeergarage in en
uit te rijden. De automobilist
rijdt de wagen bij aankomst
naar een liftplatform en stapt
uit. Een computer tast vervol
gens de afmetingen van het
voertuig af en slaat voor de ze
kerheid het kenteken in het ge
heugen op. De lift brengt de au
to naar een verdieping waar nog
plaats vrij is. Daar pakt een
grijparm-robot de wagen aan
en transporteert hem naar het
lege plekje.
Bij terugkeer steekt de eigenaar
het kaartje in de automaat, be
taalt en de 'carrier' haalt de au
to binnen anderhalve minuut
op en zorgt er ook voor dat de
wagen vooruit de garage uitge
reden kan worden. Kaartje ver
loren? Geen nood, de computer
weet waar de auto met dat ken
teken staat.
Het Nunspeetse bedrijf 'Aar
ding' heeft de Parkomat, een
staalconstructie met plaatwerk,
inmiddels danig beproefd. ,,Alle
kinderziektes zijn er nu uit",
verzekert projectleider Jeroen
Kleiberg. De eerste exemplaren
zijn verkocht aan klanten in
China en Israël, Brussel heeft
interesse en Amsterdam wil er
zelfs een parkeergarage onder
de grachten voor maken.
Aarding heeft twee jaar gewerkt
aan het ontwikkelen en mark
trijp maken van de Parkomat,
een licentie die gekocht is van
een Israëlische ingenieur die
het systeem bedacht. De auto
matische parkeergarage is voor
al bedoeld voor steden waar de
ruimte duur is. Er kunnen twee
keer zo veel auto's in als in een
normale parkeergarage, waar
veel ruimte vrij moet blijven
voor het rondrijden en het in-
en uitstappen.
Volgens Kleiberg is de garage
mede door de ruimtebesparing
niet duurder dan een gewoon
parkeergebouw. Voor de ge
bruiker komt daar het gemak bij
dat hij niet eindeloos hoeft rond
te toeren over alle verdiepingen
op zoek naar dat ene vrije
plaatsje. Ook blijft de garage vrij
van uitlaatgassen.
De Parkomat kan elk type per
sonenauto aan. Als de robot ook
busjes zou moeten grijpen, dan
is daar een aparte verdieping
voor nodig in verband met de
afwijkende hoogte. Mensen
kunnen er niet binnenkomen,
zodat het risico van criminali
teit is geminimaliseerd. En als
de eigenaar na het wegzetten
merkt dat hij zijn portemonnee
nog in de auto heeft achtergela
ten, kan hij de wagen nog even
terughalen door een herstel-
knop in te drukken.
Voor Aarding is de nieuwe auto
maat een stapje verder dan de
halfautomatische garage die het
bedrijf al enige tijd levert. Onder
Met de Parkomat is een auto binnen a
rijden.
meer bij een kantorencomplex
in Den Haag staat zo'n systeem
waarbij de bestuurder de auto
op een platform in de garage
moet plaatsen, waarna de au
to's 'gestapeld' worden. „Geen
toepassingen voor in de wei,
maar ideaal voor grote steden of
voor garagehouders, die hun
tweedehands auto's niet meer
kunnen bergen. De con;nJ
is bovendien gemakkelf1
plaatsen, dus als het wii
trum of kantoor wordt *1
plaatst, kun je de garagf
meeverhuizen." >vej
jan ruesink jnd
Meer wind
Het is niet om uit te houden in het zuiden van Italië en op de Balkan.
In het Griekse Larissa werd het donderdagmiddag 43 en in Bari en op
Sicilië 45 graden. Afgelopen woensdag werden in Tunesië zelfs tem
peraturen tot 47 graden gemeten.
Menigeen in ons land zou dik tevreden zijn met de helft van de Medi
terrane temperaturen maar dat zit er helaas voorlopig met in. Tot ze
ker het einde van volgende week waait de wind uit richtingen tussen
west en noord. Daarmee worden voortdurend koele luchtmassa's aan
gevoerd. Bovendien is het vaker bewolkt dan zonnig en soms valt er
uit het wolkendek wat (mot)regen of een bui. Grote hoeveelheden
neerslag zijn evenwel niet aan de orde. Dat komt omdat een omvang
rijk Atlantisch hogedrukgebied de meeste storingen op afstand weet
te houden.
Het oceanische luchtdrukmaximum is overigens wel een van de gang
makers van het koele en sombere juliweer. Tussen het hogedrukge
bied en depressies boven Scandinavië en Rusland staat namelijk de
westelijke tot noordwestelijke stroming.
Morgen trekt een randstoring naar het zuiden van Scandinavië. Onder
invloed van dit systeem worden de drukverschillen boven onze stre
ken groter en dat impliceert meer wind. De uit west tot noordwest
waaiende wind kan aan de kust in de loop van de middag of avond nu
en dan krachtig worden. Verder zijn er opnieuw wolkenvelden waaruit
wat lichte regen of motregen kan vallen. De kans daarop is in weste
lijk Nederland overigens wat minder groot dan in het noordoosten van
het land. De temperaturen lopen zaterdagmiddag op tot omstreeks 18
graden.
Gisteren vielen er in de loop van de ochtend enkele gaten in het wol
kendek maar 's middags werd het opnieuw overwegend bewolkt en
hier en daar miezerde het even. Op Schiphol werd het met warmer
dan 18,5 graden.
jan visser
'Bibendum' een eeuw lang het gezicht van Michelin
Duitse vrachtwa
genchauffeurs noe
men de meestal op
hun cabine geschroefde
mascotte bij voorkeur
'De Kleine Jezus', in Ne
derland gaat hij als het
'Michelinmannetje' door
het leven, maar zijn eigenlij
ke naam is Bibendum.
Mocht hij niet het beroemd
ste reclameventje ter wereld
zijn, dan is hij in elk geval het
oudste. Bibendum immers begon
zijn leven in juni 1898, nu precies
honderd jaar geleden.
Het kereltje heeft twee vaders: de
broers André en Edouard Michelin, ei
genaars van een luchtbandenfabriek in
Clermont-Ferrand. Het verhaal gaat dat
ze werden geïnspireerd door twee sta
pels autobanden die in 1894 op de We
reld- en Koloniëntentoonstelling te Lyon,
ter versiering voor de Michelin-stand wa
ren geplaatst. Edouard volgens de overle
vering tot zijn broer: „Kijk, als we er armen
aan toevoegen, zou het op een mannetje lij
ken."
Niet veel later ontbood André de tekenaar
Marius Rosillon (bekend geworden onder
de artiestennaam O'Galop) op zijn kantoor.
Of hij misschien iets in portefeuille had dat
kon dienen als basis voor een logo. Dat had
Rosillon. Voor een Duitse brouwerij maakte
hij al eerder een schetsje van Gambrinus,
de koning die het bier zou hebben uitge
vonden. Maar het ontwerp, een buitenpro
portioneel heerschap dat zwaaiend met een
pul bier uitriep: 'Nunc est bibendum' ('Nu
moet er gedronken worden') was afgekeurd.
André herinnerde zich plotseling die expo
sitie in Lyon. 'Als we dat lijf van die Gambri
nus nou eens veranderen in een stapeltje
banden...' Rosillon toog ogenblikkelijk aan
het werk. Krabbelde, schetste, gumde en
begon opnieuw. Niet veel later - in de zo
mer van 1898 - zette het 'vreemde individu
bestaande uit luchtbanden' zijn eerste stap
pen op de Automobielbeurs van Parijs. Op
een affiche wuifde hij bovendien vrolijk met
een bokaal vol spijkers, glasscherven en an
der onverteerbaar ongerief. 'Le Pneu Mi
chelin boit L'Obstacle' meldde de poster
vrolijk, de 'Michelinband drinkt het voor
werp'. Het opgewekte baasje kreeg er on
middellijk de kwalificatie 'de zuipschuit van
de weg' door opgeplakt.
Voor even slechts. André Michelin, weinig
in z'n hum met de bijnaam van het ventje,
werd door een toeval weer op de spreuk van
Horatius gewezen ('Nunc est bibendum')
waarna het icoon van de Franse bandenfa
briek zijn definitieve naam kreeg. Biben
dum dus, een ietwat excentrieke guit die al
snel het Franse volk aan zijn voeten kreeg.
In strips, in cartoons, op de eerste Michelin-
kaarten, in Michelin reisgidsen, in carna
vals- en reclame-optochten en natuurlijk
ook op tientallen, wereldberoemd gewor
den affiches waarvoor nu fortuinen worden
betaald.
Tekenaar en ontwerper van die posters was
tot aan de Eerste Wereldoorlog bijna altijd
Marius Rossilon (O'Galop). Maar ook ande
re kunstenaars ontfermden zich over Biben
dum. Het deed hem uiteindelijk uitgroeien
tot het gezicht van Michelin. De stil brullen
de leeuw van Peugeot, de vet lachende koe
van 'La Vache qui rit' en de staartzwaaiende
krokodil van Lacoste; zij kunnen nog altijd
niet in de schaduw staan van die dikke,
maar o zo lichtvoetige snaak die overal ter
wereld onmiddellijk met de Franse banden
fabriek wordt geassocieerd.
Maar deed en doet Bibendum wel waarvoor
hij werd bedacht? Verkocht en verkoopt hij
banden? André Michelin al in 1906: „Dank
zij hem is onze reclame efficiënter gewor
den, daar hebben we het bewijs van. Onze
advertenties hebben meer weerklank ge
vonden en worden beter gelezen sinds de
dag waarop we de geijkte reclames hebben
vervangen door tekeningen van Bibendum
met onderschriften die altijd argumenten
bevatten."
Toch - niet lang na de Tweede Wereldoor
log - raakte men bij de fabriek zomaar uit
gekeken op de mascotte. De toenmalige
chef van het Michelin-reclamebureau her
innert zich dat geen enkele tekenaar nog
zin had met de bejaarde mascotte te wer
ken. „Het kereltje inspireerde niemand
meer en er was ook niemand die hem nog
echt kon tekenen. De liefde voor Bibendum
was over. Iedereen vond het logo ouderwets
en oubollig."
Totdat op 21 juli 1969 Neil Armstro^a
Edwin Aldrin hun eerste stappen o^ e
maan zetten. Gehuld in dikke, opge. j,
witte pakken. Zeker in Frankrijk zagL'
een meteen de gelijkenis. En wie heL
opmerkte werd er door de televisiep
tator wel op gewezen: „Het enorme^
pak doet Aldrin lijken op Bibendum^
Geassocieerd met één van de belanuj
kendste, meest besproken en luidst!
belde gebeurtenissen van deze eeuv
te het Michelin-mannetje een onwe||(
bare comeback. Niet alleen in zijn v
land, maar ook elders (Amerika!). Ali^
dikkerdje een bloedtransfusie had oli(
gaan, opnieuw was opgepompt. Lar»6'
Atlantische kust werd hij in juli en a H
aanjager van de vermaarde strandsjtn
waaraan door tienduizenden kindek
wordt deelgenomen en tijdens de R<5
van Frankrijk was Bibendum (in de
van oud-kampioen rolschaatsen Phi-
Chapuis) tot eind van de jaren tach"
held van de reclamekaravaan door &R
etappe staand op een motor en met^j
men wijd uit elkaar af te leggen. n
En nu? Nu is Bibendum zo populair^
zelfs al wordt nagemaakt. Tot ergerr.p
het Michelin-concern dat de vervals»r
vuur en te zwaard bestrijdt. Een Neqe
se plasticfabriek die Noord-Europes|
ges maandenlang overspoelde met i:
poppen werd ontdekt, voor de recht^,
sleept en veroordeeld en niet veel la^
moest ook een Turks netwerk er aar
ven. Tegelijkertijd kreeg het Franse I
door toedoen van tekenaar Walter SD
een iets steviger, slanker en vooral ai
scher lijf. 'Running Bib' werd hij in
prompt genoemd. VN
En rennen zal hij voorlopig nog wel r'
blijven doen, Bibendum. Tenslotte iic
nog maar honderd jaar oud. v
rob van den dobbelsteen3
Bron: 'De Grote Eeuw van Bibendu^
door Olivier Darmon. Uitgave Mich
Nederland te Drunen. Tot 30 augu^
koop bij De Bijenkorf zo lang de vo"
strekt. Prijs fl. 69,90.
Rolling Stones
Kortgeleden kreeg ik een brief van
de Postbank. Wilde ik mijn zakelijke
relaties verwennen met toegangs
kaarten voor het concert van de Rol
ling Stones op 5 juli in de Amster
dam Arena? Dan diende ik op origi
nele wijze een zin af te maken. De
oorspronkelijkste inzendingen zou
den gehonoreerd worden met twee
gratis toegangsbewijzen. De zin luid
de ongeveer'Ik wil graag met een
zakelijke relatie naar de Rolling Sto
nes om...'
Meteen vulde ik spinnijdig aan
'...persoonlijk te verifiëren dat het
on tzaglijke knoeiers zijnNog de
zelfde dag deed ik het op de
post. Dat zal ze bij de post-
jf bank leren, dacht ik. om
mij over die miserabele
snertlui iets toe testuren.
Toen ik allang weer ver
geten was dat ik dat zin
netje zo kinderachtiger}
krakkemikkig had aan
gevuld. kreeg ik een aan
getekende brief. Wie
schetst mijn verbazing
toen bleek dat ik met mijn
ongein in de prijzen was
gevallen. Twee gratis toe
gangskaarten van f 95, -
per persoon, plus f5,- ad
ministratiekosten, plus een
parkeerkaart, plus twee
kaarten vooreen VIP-vóór-
MAARTEN 'T HART
programma. Ik dacht toen nog: 'Zie
je wel, niemand wil naar die prut
sers toe, ze moeten de raarste caprio
len uithalen om die Arena vol te
krijgen.
Die avond was ik echter bij een bor
rel Moeten jullie eens horen, zei ik,
ik heb twee kaarten voor een concert
van de Rolling Stones gewonnen. En
weer: wie schetst mijn verbazing.
Een waar pandemonium brak los.
ledereen stortte zich bovenop mij; ie
dereen wilde die kaarten hebben.
Zonnebloemen en snippen werden
onder mijn neus geduwd. Als ik ge
wild had, had ik de kaarten bij op
bod kunnen verkopen. Maar ik wou
geen geld voor iets dat ik met een
flauw zinnetje had verdiend, dus ik
heb die kaarten verloot.
Het hele voon>al heeft me evenwel
iveer met de neus op het verbijste
rende feit gedrukt dat er mensen zijn
die weglopen met de Rolling Stones.
Hoe kan dat toch?Ik heb een klein
stukje van hun optreden in de Arena
op televisie gezien en spontaan zonk
ik weg in een diepe depressie.
Maarten Biesheuvel zei eens tegen
mij: 'Snap jij dat nou? Je hebt men
sen die zonder complicaties zijn ge
boren, en gewoon aan de moeder
borsthebben gedronken, en opge
groeid zijn in een harmonieus gezin,
meteen liefhebbende vaderen moe
der. Ze konden goed meekomen op
de lagere en de middelbare school,
ze zijn soms zelfs gaan studeren en
toch... en toch... houden ze van pop
muziek.'
Inderdaad, hoe kan dat nou? Hoe
kan een gezond, verstandig, nor
maal mens van zoiets afschuwelijks
houden als popmuziek? Van die to
tale verschrikking die luistert naar
de naa m Rolling Stones. Of van
Heavy Metal? Of van de Beatles?
U moet niet denken dat ik op men
sen neerkijk die van popmuziek
houden. Het is niet dat ik denk dat
ze geen smaak hebben. Het gaat veel
dieperen verder dan dat. Het zorgt
voor iets dat moeilijk anders dan
vertwijfeling genoemd kan worden.
Behoor ik tot dezelfde soort Homo
sapiens als zij?
Ik heb ditzelfde gevoel trouwens ook
als ik naar de televisie kijk en hos
sende Oranje-supporters olé, olé, olé
hoor brullen. Ben ik echt van het
zelfde geslacht? Zijn dat mijn naaste
verwanten in het dierenrijk? Mensen
die dezelfde taal spreken en in de
zelfde moerasdelta zijn opgegroeid
als ik? Wat moet je in hemelsnaam
beginnen met dat gevoel van paniek
als je die bndlende Stones en die
brallende Oranje-fans aanschouwt?
Je wilt hals over kop op de vlucht
slaan, maar popmuziek en voetbal
omspannen de hele aardkloot. Je
kunt nergens heen.
ACHTERKLA
De inhoud van zeshonderd stofzuigerzakken op één grote hoof
daar nederig een duik in nemen. Zo diep gaat Weekend door h
voor minister WINNIE SORGDRAGER. Twee weken geleden pi
ceerde het blad een artikel waarin werd 'gesuggereerd dat het
lijk van de minister wankelt, dat er sprake zou zijn van een 'ror
met een andere man en dat de minister en haar echtgenoot pk
zouden hebben voor een echtscheiding'.
Vaak wordt na publicatie van zo'n artikel gedreigd met een kor
ding en soms komt het daar ook van. Rond het SORGDRAGER
haal bleef het stil. Blijkbaar is de advocaat achter de schermei
geweest. 'Het publiceren van dit verhaal was onbehoorlijk', scj
Weekend nu. 'Wij hebben dit onjuiste verhaal zonder behoorlij
onderzoek gepubliceerd. Wij zijn ons bewust van het voor de rn
kwetsende karakter van onze misslag.' Excuses worden gemac
En Weekend gaat over tot de orde van de dag. Ingecalculeerd i
drijfsongevalletje. Kan gebeuren als je van de roddel moet leve
minister gaat dus blijkbaar met scheiden. Het zou wel goed ge
hebben in de teneur van de bladen van deze week.
Elders schrijft Weekend over de showbizz-scheidingen van WH
HOUSTON BOBBY BROWN, DEMI MOORE BRUCE WILL'
BERDIEN STENBERG eh, even kijken, MARCEL BERTSCH
heeft zijn scheiding moeten vernemen uit Weekend, suggereer
blad. Als daar maar behoorlijk vooronderzoek naar gedaan is.
Meer relatieleed: het liefdesvuur tussen soapster CHRIS ZEGE
soapster FREDERIQUE HUYDTS is na een half jaar geblust, vd
Story. Terwijl Weekend een traantje meepinkt met HEDY D'AN
en AAT VELDHOEN, omdat CRISTIE VELDHOEN dwarsligt. Ze
niet scheiden.
Party roert in dezelfde doofpot en komt zowaar met een compt
dossier over WK-scheidingen. Van de 22 geselecteerde voetbal
voor het WK van 1974 liepen er dertien later averij op in hun h
lijk.
Zelfs als er bij wijze van uitzondering wordt getrouwd, loopt niö
op rolletjes. WIBI SOERJADI trouwde, maar zijn vrouw MARld
KLIJNSMIT leeft in heftige onmin met haar ouders en verdere
lie. Zozeer zelfs, volgens Privé, dat het paar twaalf bodyguards!
aanrukken om eventuele ordeverstoringen te voorkomen.
En het huwelijk? Zelfs HP/DeTijd schrijft over onze EMILY dei
week, terwijl Weekend in het gezamenlijk verschijnen van kroo'
WILLEM ALEXANDER en onze Emily vorig weekeinde bij een h
in Diever een generale repetitie zien voor het koninklijk ja-wooi
kunt ook stellen dat het PAAR aan behoorlijk vooronderzoek tré
