Globetrotten voor de Heer
TV
WEER
Het Gesprek van de Dag
Vermeend wint eerste slag
ir
DONDERDAG 18 JUNI 1998
Vermeulen weet het beter
We leven door prikkels. Chaos is leven. Regelmaat kondigt de
dood aan.
Een televisiescherm is een voorspelbaar, regelmatig ding gewor
den in de huiskamer. Zeker als 'ie altijd aan staat. Waar de televi
sie altijd aan staat, kijken mensen veel minder. Tussen een grijs
beeld en altijd dezelfde programma's, is bijna geen verschil.
Het is een vaststelling uit 'Vermeulen weet het beter', een titel die
de lading dekt. Na een week van middelmatige en slechte voet
balwedstrijden betrappen we ons er op dat het toestel aanstaat,
maar dat we niet meer kijken. We lezen de krant, hobbyen op de
schootcomputer en leggen de girootjes op volgorde. Op de achter
grond wat kleurrijk gefriemel op een groen vlak.
Mevrouw Buys deelt in de malaise. Ook nu weer. „Zet 'm even, op
twee, een leuke wedstrijd: Chili-Oostenrijk", klinkt het om kwart
over vijf uit de keuken. Er zijn momenten waarop het moeilijk
valt de huwelijksbeloften na te komen.
We straffen onszelf met een avondje RVU, de enige van de veer
tien zendgemachtigden die gisteren de drie publieke zenders be
volkten waar de educatieve taak nog echt serieus wordt genomen.
Drie programma's waar geen hond naar kijkt. Te beginnen met
de slotaflevering van 'The African Dream'. Het is een heel eind
van de palmbomen van Juan-les-Pins naar de kleiveldjes van So-
weto, waar een voetbalcarrière een mogelijkheid is om je te ont
worstelen aan werkloosheid en toenemend geweld. Verplichte
kost voor Hiddink en zijn selectie in de voorbereiding op Zuid-Ko
rea.
Dan Werken aan Werk', het Klokhuis voor volwassenen. Over de
schoenenindustrie in Brabant, waar nog maar drie van de ooit
500fabrieken goed draaien. We volgen Johan van Herck, al 32
jaar bovenleer-inkoper. Gelooide kop. Heeft vijftien jaar gezocht
naar een methode om een stuk leer van de achterkant van een
paard te bewerken. Absoluut waterdicht. Een paard staat niet
voor niks altijd met zijn kont naar het slechte weer.
Dan Bram Vermeulen, de man die al twintig jaar bewijst op ei
gen benen te kunnen staan, maar tot aan zijn dood zal worden
herinnerd als de partner van Freek de Jonge. Deze aflevering van
'Vermeulen weet het beter' heet: Regelmatig sterven. Vermeulen
weet waarom we doodgaan. Als er niets meer is te beleven. Als er
geen informatie is, nemen we ook niets waar. Als je oude mensen
in leven wilt houden, moet je zorgen dat ze iets meemaken.
We zien senioren aquajoggen, stijldansen en tapdansen. En luis
teren naar een optreden van Conny Vink.
Alles heeft zo zijn prijs.
Vermeulen maakt een vervreemdend programma. Een lawine
van archiefbeelden, snel gemonteerd, aan elkaar gepraat met die
bekende hese stem.
Veel prikkels.
Televisie om oud mee te worden.
COMMENTAAR
Wie in Nederland pensioen opbouwt, wordt fiscaal in de watten ge
legd. Betaalde premies zijn namelijk aftrekbaar voor de belasting.
In ruil daarvoor moeten 65-plussers over hun pensioen belasting
betalen. Dat is een hele gunstige regeling. De meeste mensen heb
ben in hun werkzame jaren immers een aanzienlijk hoger inkomen
dan wanneer ze met pensioen gaan. Ze vallen in hun jonge(re) ja
ren daarmee in een hoger belastingtarief dan tijdens hun oude dag.
In veel gevallen komt de huidige regeling er op neer dat de fiscus 50
of 60 procent van de premie voor zijn rekening neemt en van de
uiteindelijke uitkering slechts een fractie naar de schatkist weet te
loodsen.
Veel vermogende Nederlanders vinden die regeling echter nog niet
riant genoeg. Sinds jaar en dag wijkt een aantal van hen na pensio
nering uit naar een land waar ze er fiscaal nog beter uit springen.
De Nederlandse villawijk in het Belgische Brasschaat is daarvan
een bekend en schrijnend voorbeeld.
Die handelwijze valt slechts te kwalificeren als diefstal van de ge
meenschap. Eerst laten de rijken de gemeenschap vaak voor meer
dan de helft meebetalen aan de opbouw van hun pensioenkapitaal.
Vervolgens geven ze nul op het rekest wanneer die aan de deur
komt om het haar toekomende deel op te eisen.
Al vaak is geprobeerd om de pensioenvlucht met internationale af
spraken aan banden te leggen, maar veel heeft dat niet opgeleverd.
Het verlies van het ontvluchte land is immers de winst van het
vluchtland. Dat krijgt een aantal rijken binnen de grenzen die daar
veel geld uitgeven en ook nog eens belasting betalen.
Met het vonnis van de Haagse rechtbank heeft staatssecretaris Ver
meend een eerste slag tegen de pensioenvluchtelingen gewonnen.
Maar de 'getroffenen' zullen de uitspraak met een beroep op Eu
ropese regelgeving aanvechten en daarbij zijn ze bepaald niet kans
loos. Het onderstreept nog eens hoe noodzakelijk het is dat binnen
de Europese Unie goede onderlinge afspraken worden gemaakt
over het ontmoedigen van belastingvlucht. Maar minister Zalm
constateerde vorig jaar op Prinsjesdag al dat iedereen wel de mond
vol heeft van het onderling afstemmen van belastingwetgeving,
maar dat daarvan in de praktijk weinig terechtkomt.
Vermeend heeft de eerste slag gewonnen. Dat is winst. Maar of hij
ook de oorlog heeft gewonnen, valt helaas nog zeer te betwijfelen.
■osie
'Geen mens is zonder zonde, ook Olson de evangelist niet'
Gelovigen geloven heilig dat
God overal is. Wat onomstote
lijk vast staat is dat de Ameri
kaanse evangelist Paul R. Olson
in alle uithoeken van de wereld
is geweest om het Woord van
The Lord te verkondigen. Naar
eigen berekening heeft hij,
reeds 42 jaar dienstbaar aan de
Heer, er bijna 200 miljoen 'air-
miles' op zitten. Olson liet in
middels aan de douaniers van
150 landen zijn paspoort zien.
De globetrotter uit Minneapolis
verscheen gisteravond voor de
vijftiende maal in zijn 63-jarige
leven in Haarlem, meer bepaald
in de Elim-Kapel van de stich
ting Johan Maasbach Wereld
zending. En Deo Volente zal
Olson daar ook vanavond onge
twijfeld weer vol bezieling pre
ken.
„Sinds jaar en dag stap ik zater
dag in het vliegtuig om waar
dan ook in de wereld het evan
gelie te verkondigen. En meestal
zet ik donderdag dan weer voet
op Amerikaanse bodem. Twee
dagen per week ben ik dus
thuis. Ik hou mijn gezin wel
eens voor dat vrachtwagen
chauffeurs en vertegenwoordi
gers ook veel van huis zijn voor
hun werk."
De Heer kwam al in een pril sta
dium van zijn leven tot hem.
Senior was predikant, vandaar.
„Ik was een jochie van zeven,
toen mijn vader mij apart nam.
Hij zei: 'Dat je vader christen is,
betekent nog niet dat jij dat ook
bent. Jij zult de Heer ook moe
ten aanvaarden als je Redder'.
En hij vroeg: 'Zal ik je daarbij
helpen'. Ik antwoordde: 'Yes'.
Vader sprak: 'Bid met mij'. Hij
bad dat de Here Jezus in mijn
hart kwam. En zo geschiedde. Ik
voelde me beter dan ooit tevo
ren. Opgelucht. Bevrijd."
Paul Olson: „Ik zie het onheil naderen. Het ergste wapengekletter ooit.
Niet voor niets probeer ik zo veel mogelijk mensen te winnen voor het
evangelie." fotos united photos de boer rob hendriks
Olson komt tot een bekentenis.
In de pubertijd stond een ande
re Paul in hem op. Het begon te
gisten in z'n geest, de rebellie
brak uit. Amper 15 jaar oud ver
liet hij het ouderlijk huis en
wendde zich tevens af van God.
„Op zekere dag werd ik aange
klampt door iemand, die mij
vertelde dat mijn moeder op
sterven lag. Of ik haar nog wilde
zien. Natuurlijk wilde ik dat, ik
hield zielsveel van'mijn moeder.
Op de avond dat ze stierf heb ik
aan haar bed de Heer om ver
giffenis gevraagd. Gelukkig ben
ik met Hem in het reine geko
men. Sindsdien heb ik me nooit
meer van de Heer afgewend."
Waarmee hij geenszins wil be
weren nadien nooit meer een
zonde te hebben begaan. No-
body is perfect, ook niet prea
cher Paul Olson. „Maar immo
rele zonden heb ik mezelf nooit
toegestaan. Laat ik zeggen dat
God mij in die 42 jaar pure and
clean heeft gehouden. En ach,
op deze leeftijd hoef ik me niet
zo bar veel zorgen meer te ma
ken, hahaha."
Hij ziet het als zijn opdracht
hulp te bieden aan de lijdende
medemens. Hoeveel prostituées
hij niet met andere medewer
kers van het Safehouse Interna
tional in de VS van de straat
heeft gehaald, niet te tellen. „Ze
wilden uit het leven stappen,
maar konden er niet uit. De
pooiers in Amerika hebben na
melijk losse handjes. Die zien er
zelfs niet tegenop hun vrouwen
dood te slaan. We hebben veel
van die vrouwen op het vlieg
tuig gezet met bestemming een
city waai die pooiers ze onmo
gelijk konden vinden."
Een paar jaar geleden schreef
hij het boek 'Hoe een melaatse
aan te raken'. Het betrof alweer
een handreiking naar de onder
drukte medemens. „Want er
zijn niet alleen fysieke melaat
sen, ook sociale. Zeg maar de
verstotenen van de samenle
ving. Het Woord Gods kan ver
andering in iemands leven aan
brengen. Helaas pakt niet ieder
een die helpende hand aan.
Nee, ik beschouw het niet als
een nederlaag als iemand mijn
hulp niet accepteert. Ik gaf een
jaar of 25 geleden college aan
een universiteit in West-Indië.
Een van die studenten wees
mijn boodschap af, omdat ik
blank was. Sindsdien heb ik
voor hem gebeden dat God ie
mand stuurt, voor wie hij wel
ontvankelijk is."
Het demasqué van de tv-domi-
nee James Baker raakte Olson
destijds tot in het diepst van z'n
ziel, temeer omdat ook hij tot
de Pinksterbeweging behoorde.
Niettemin besloot Olson barm
hartigheid te tonen. „Nadat Ba
ker uit het ambt was gezet en
vervolgens voor vijf jaar de cel
inging, heb ik hem regelmatig
bezocht. Met nog iemand an
ders was ik de enige die hem
niet meed. Ik denk dat Baker in
de gevangenis God werkelijk
heeft gevonden. Dat hij nu echt
een christen is."
De dictie waarmee brother
Olson zijn geloofsgenoten
pleegt toe te spreken, is geladen
met overtuigingskracht. Afwis
selend ingetogen, gesticulerend,
de handen devoot gevouwen
om daarna met een breed ge
baar de stem tot een krachtig
volume te laten aanzwellen.
Ook in de Elim-Kapel ontlokt hij
daarmee applaus en instem
mende amens. Olsons woorden
treffen zichtbaar doel. Hij ver
breidt opperste blijmoedigheid
onder de bijna 60 broeders en
zusters. Onvoorwaardelijke
overgave aan de Heer wordt
hier met een glimlach beleden.
Maar als hij op z'n woord mag
worden geloofd, dreigen er ban
ge dagen. Olson ziet bijvoor
beeld in New Age de religie van
de anti-christ, die volgens hem
reeds is geboren. De bijbel zegt
hem wat dat betreft genoeg.
Lees Openbaring 12:18, respec
tievelijk Openbaring 17:12 en
jren op
mijn eei
maatrej
herinric
Openbaring 17:13 er maai fcatste I
na. „Ik zag uit de zee eenh nda. Ia
opkomen met tien horens- adeorr
zeven koppen. En op zijnh enbuie
rens tien kronen, en op zijn yincie i
koppen namen van godsli rDaar
ring. En de tien horens die;
zaagt zijn tien koningen (d
ninkrijken). Dezen zijn één
zin (vereniging) en gevent,
kracht en macht aan hetbf
Olson is ervan overtuigd dj
en ander slaat op de vornu
van de Europese Unie, volg
hem op termijn funest vo
wereldvrede. „De bijbel vo:
spelt dat uiteindelijk tien m llld"U£
op de voorgrond van het \\f
reldtoneel verschijnen end r^(
iarc
ofdverc
ti-christ de omvangrijke
machtsbasis zullen geven a
de hele wereld te veroveren
kan het niet anders zien. Vo jgyV
het eerst in de Europese gt
schiedenis zijn landen berci
hun cultuur, hun gewoontf teren f
zelfs hun taal op te geven, 0
één te worden. Helmuth Kc «litie v:
heeft al gezegd dat een Vere
nigd Europa alleen maar ka Bcion
bestaan bij de gratie van éa oes. Hf
parlement en één leider. Ni lenighe
hem zijn ze al op zoek. Del iverkie
ropese Unie dreigt de Veren
Staten als economische
machtsfactor naar de tweed!
plaats te verdringen. Ik ziet „ECEN
onheil naderen. Het ergstei |joens
pengekletter ooit. Niet vooi r
niets probeer ik zo veel mo-
mensen te winnen v
evangelie. Hij is onze enige
hoop en zal, zo staat het ini (;en
bijbel, na al deze ellende ter ltro[e
keren op aarde. Wanneer is mner|
te voorzien. De Heer heefto|r
verboden voorspellingen te
doen."
GERARD VAN PUTTEN
'ierd
Nijme
ït 24 ji
Hoedenparade
bij
Ascot-races
Ladies' Day tijdens de Royal
Ascot-races in Engeland
staat traditioneel in het te
ken van de hoofdbedekkin
gen. Ook gisteren waren er
heel wat 'topstukken' te be
wonderen bij de rennen in
het stadje ten westen van
Londen, die nog tot morgen
voortduren. De hoedenpa
rade begon al in de trein op
weg naar de paardenraces.
foto ap
MENSELIJK
Vrouwen raken opgewonden van de gen
van komkommers, terwijl de reuk vanï
tershave ze koud laat. Behalve komkom
mers brengen ook gebak, lavendel en
snoepjes de dames in hogere sferen. Dit
- IT
sies van Amerikaanse onderzoekers die
vrouwen ongeveer 30 verschillende geut
lieten ruiken. Babypoeder bleek evenee: 1(jg£
een stimulerende werking te hebben, te 5
wijl naast aftershave ook de geur van ke
sen een vermindering van de opwindin)
weeg bracht.
De vader-zoonrelatie
Ongewone zonnewende-warmte
De komende dagen voltrekt zich een ware thermische explosie. Werd
het vandaag op veel plaatsen nauwelijks warmer dan 16 graden, mor
gen komt het kwik al uit op 23 en in het weekeinde rond 30 graden.
Eindelijk zomerse temperaturen dus.
Zeer warm weer is rond de langste dag overigens tamelijk ongewoon.
Meestal verkeren we met de langste dag in een thermische dip. In de
kalenderklimatologie staat deze periode bekend als de Schaapscheer
derskou. Kenmerkend voor de Schaapskou zijn de koele noordwesten
winden waarmee uitgestrekte wolkenplakkaten van de Noordzee
worden aangevoerd.
De naam Schaapscheerderskou gaven onze voorouders aan deze pe
riode omdat het rond half juni vaak somber en koel weer was. Van dat
weertype maakte men gebruik om de schapen van hun wollige vacht
te ontdoen daar de beesten het niet zo prettig vinden geschoren te
worden onder de brandende zomerzon.
Wat klimatologsich rond de datum van de zonnewende opvalt is niet
zo zeer een dip in de gemiddelde temperatuur maar meer de schaars
heid van uitgesproken hoge etmaalgemiddelden. Zo werd het in deze
eeuw zowel op 17 als 18 juni 10 keer warmer dan 20 graden maar op
20 en 21 juni scoorden de gemiddelden in De Bilt slechts 4 en 6 keer
boven de 20 graden.
Zonnewendehitte hadden we in 1936 toen het op 18,19, 20 en 21 ju
ni meer dan 30 graden werd. Deze temperaturen staan nog altijd
overeind als datumrecords
Morgen begint de dag met bewolking. Tijdens de middaguren komt
er gaandeweg steeds meer zon en met 23 graden en een zwakke tot
matige wind uit het zuidwesten zomert het al vrij aardig. Tijdens het
weekeinde wordt het warm tot zeer warm zomerweer. Bovendien is er
flink wat zon maar op zaterdag kan een schampend front nog wol
kenvelden veroorzaken.
Tegenwoordig lijken vooral vaders aan 'het
lege nest' te lijden. Steeds weer stuit ik op
mannen die roepen dat ze het zo jammer
vinden, dat hun kinderen de deur uit zijn. 'Ik
vind er niets meer aan. Vroeger was ik blij als
het weekend werd. Nu denk ik: wat heb ik
thuis eigenlijk te zoeken?', bekende een man
mij. Een ander vond dal de glans een beetje
van zijn leven af was. 'Ki rul er en brengen
enorm veel beweging in je leven, afleidingen
vrolijkheid', zei hij. Een derde man vond, een
beetje triest: 'Het was altijd zo vanzelfspre
kend dat ze er waren. Nu ze het huis uit zijn
en hun eigen leven leiden, realiseer ik me dat
die fase voorgoed voorbij is. Heb ik er
wel genoeg van genoten, vraag ik me
af Had ik niet mijn vaderschap nog
meer inhoud moeten geven?'
Deze vaders zijn vaak de zonen van
mannen die zelf niet met hun ge
voelens te koop lopen en nog
steeds een grote onbekende voor
hun zonen zijn. De klassieke
vader-zoonrelatie is er een
van rivaliteit: ze moeten de
liefde voor eenzelfde vrouw
delen. Het jongetje wil met
zijn moeder trouwen, de va
der kijkt wantrouwend naar
de kleine indringer die zoveel
aandacht en genegenheid van
zijn vrouw claimt. Her jongetje
blijft, soms levenslang, opboksen
tegen de almacht van de grote
man, die aanvankelijk alles be
ter weet en kan, maar dat
HELEEN CRUL
standpunt dikwijls ook blijft huldigen als de
zoon al lang volwassen is.
Daardoor krijgen zonen van hun vader vaak
weinig ruimte vooreen eigen identiteit, en
erkenning. En in die strijd om de macht en
autoriteit tussen vaders en zonen, blijven de
zonen meestal, diep in hun hart, hunkeren
naar een duidelijk gebaar van liefde van hun
vader, een uitgesproken compliment, een
tastbare toenadering tot vertrouwelijkheid.
Veel mannen van veertig, vijftig jaar wach
ten daar nog steeds op. 'Hij heeft nooit eens
gezegd dat hij van mij hield.'Hij valt mij al
tijd in de rede als ik iets vertel.'Ik zou zo
graag één keer van hem horen dat hij trots
op mij is.'Ik ken mijn vader eigenlijk hele
maal niet. hij blijft een vreemde voor mij', zo
vertrouwen mannen mij nogal eens toe. als
ik er naar vraag.
En steeds weer word ik bevestigd in de com
plexiteit van de vader-zoonrelatie. Vaders die
ontoegankelijk lijken voor hun zonen, zonen
die zich groot houden, zelfs een bepaald soort
afzijdigheid creëren naar hun vader toe,
maar een heilige eed doen zelf nooit zo'n va
der te worden. Ze koesteren grote verwach
tingen van de relatie met hun eigen kinde
ren. willen er veel in investeren, maar hopen
tegelijkertijd alsnog het felbegeerde schouder
klopje van hun eigen vader te krijgen. Dat
krijgen ze alleen, zo hebben ze het idee, door
een carrière te maken waarmee ze hun vader
evenaren, liefst nog overtreffen.
De tiagedie van veel mannen is, dat deze
drijfveer het vaak wint van hun intentie zelf
een goede vader te zijn. Vandaar, zo vermoed
ik, hun gevoelens van spijten verlies als de
kinderen de deur uitgaan. Dat is tegenwoor
dig bovendien dikwijls een weerbarstige,
complexe fase in een mensenleven. Want
ontheven van de directe zorg voor kinderen,
begint de zorg voor je ouders, word je gecon
fronteerd met hun sterfelijkheid. De Engelse
schrijver en criticus Blake Morrison (1950)
schreef over dit proces een ontroerend boek.
Het is in een Nederlandse vertaling uitgege
ven door Nijgh Van Ditmar onder de titel:
En wanneer zag jij voor het laatst je vader?'.
Een indringende vraag, want soms komt de
dood van een vader onverwacht en moet de
zoon zijn gemiste kansen om meer contact te
krijgen en zo te achterhalen wat voor een
soort mens zijn vader eigenlijk was, onder
ogen zien.
Dankzij het feminisme weten we hoe ambi
valent en lerstikkend de moeder-dochterre
latie kan zijn. Hoe moeilijk het is voor moe
der en dochter om zich los te maken van el
kaar. en een eigen identiteit te ontwikkelen.
Maar over de vader-zoonrelatie lees en hoor
je niet veel Daarom vraag ik er altijd naar,
als ik een man een beetje beter leer kennen.
Dat gebeurde ook toen ik tijdens een reis een
38-jarigeAmerikaan ontmoette. Hij klaagde
over het feit dat zijn vader hem nooit eens
een zoen gaf Altijd die afstandelijke hand
druk. Ik raadde hem aan zijn vader dan zelf
maar eens te zoenen. Enige tijd later kreeg ik
een brief van hem, waarin hij mij vertelde
dat te hebben gedaan, hetgeen geleid had tot
een echte verzoening.
Een moet de eerste zijn.
lec
Slok
en
Zonder linkerachterband honderdveertigL er, te
lometer per uur rijden. Dat het mogelijki; en bij
bewees een 29-jarige ENSCHEDEERgistf inden
nacht op de Al bij Bathmen. De melding: rtens;
iemand zonder linkerachterband en metf?
doofde lichten richting Al reed, kwamror nvach
half vier bij de Deventer politie binnen, ze m
Agenten zagen de bewuste auto, een VWJ nloop
ta, de auto de Al opdraaien, richting En- itap vt
schede. Rijdend opeen 'blote' velg en mei
een snelheid van 140 kilometer per uurw
den diverse vrachtauto's ingehaald. Ter
hoogte van Bathmen slaagde de politieel
de man een stopteken te geven. Op hetm?
ment dat de auto stopte, wisselden de b(
inzittenden snel van stoel, wat echter wed
opgemerkt door de politie. De adem van
eigenlijke bestuurder rook naar drank, ma
een blaastest wees geen te hoog promilags
uit. De Enschedeër kreeg wel een proces.? -ü**!
baal voor onverantwoord rijgedrag.
'Hè? Dat kan toch helemaal niet?' Dat was
ongeveer de eerste conclusie van MICHEL
PORTIER uit Ede toen hij hoorde dat hij#
10,1 had gehaald voor zijn eindexamen^
kunde-A. ,,lk had er wel een extreem goed]
gevoel over achteraf, maar toen ik dit
dacht ik gelijk dat het wel wat te maken za
hebben met landelijke ophogingen. c
En dat was ook zo. Eigenlijk had de leerl ir;
van het Pallas Athene College in Ede eenSp
gehaald, maar landelijk kwam er bij de cij
fers 0,4 punt bij. Zo kwam Michel, die info
matica wil gaan studeren, uit op een cijf# ,VQ[
dat in feite onmogelijk is. Overigens heeft'
er niet bepaald veel dagen voor geleerd:
heb er misschien een kwartiertje of een
uurtje naar gekeken."
bij
het
mind
nku:
ting
veld
n60
Bovf
k
«fade
