Wurgcontract
u
Hi
Charles den Tex: 'Het
gaat niet om spionnen'
UITNODIGING AAN DE LEZERS
Oranje kandidaat vermoord
in Hotelletje gevonden
>rdt I
teed?
jaar
ïhalf
maa
le en
rderdi
ZATERDAG 6 JUN11998
oep va
se stud
ïici, in
iftend
aar Pa
'bolie
word ei
en'.gi
sopen
j. Dati
ratie, I
door CHARLES DENTEX
imbtei
n - hui
gne. V
ze nil
i betoj
m oge
ouwd,
begii
n geta
ïocrai
aar R
ie aan
lijke
benFi
sgevi
Fran
t Fran
cofiel
jrvan
Nap
ij had een hekel aan herhaling. Altijd al
gehad. Twee keer hetzelfde kon alleen als
er iets anders, iets nieuws uit voorkwam.
Daar lette hij op, en daarom zag hij feilloos wanneer
.ns eeJiet nieuwe ontbrak. Wanneer de situatie een kopie
jwas van de andere wedstrijd.
jn gre Herkenning. Daar ging het om. Hoe sneller de her-
legt m tenning, hoe trager het spel, hoe meer tijd hij had om
Frans de mogelijkheden te benutten. De bewegingen op het
veld, de lijnen van de bal, de gaten tussen de spelers,
n Alles schoof aan zijn ogen voorbij. Als een film waar hij
k de z afen toe in kon stappen om mee te spelen. Hij kon het
niet uitleggen. Het was een kwestie van zien en on
middellijk weten wat je moet doen.
De man tegenover hem begreep dat niet. Hij wist
waarschijnlijk niet eens dat er zoiets bestond. Onver
stoorbaar dreunde hij door over contracten en bepa-
liem v lingen, over zekerheden en flexibele clausules. Hans
i, 'pas Bending, zaakwaarnemer. Adviseur. Zijn pak zat te
If hou strak om zijn hijgende borstkas. Ongemakkelijk. Zijn
ven ei haren waren te lang voor zijn leeftijd. Blond. Dun.
rheid, Vlassig. Goud blonk aan zijn vingers, te breed en te
;gevof dik. Zijn woorden bleven aan elkaar plakken en ver-
lendc schaften geen enkel inzicht. Kommaneukerij geba-
nkeni seerd op de foute gedachte dat aandacht voor detail
i buiii betekende dat elk detail moest worden benoemd en
rnogi besproken.
Ga nooit met een onaf contract op pad,' zei Ben
ding. De man genoot van zijn eigen wijsheid. 'Een on
af contract is als patat zonder mayonaise: je kan het
wel eten, maar waarom zou je?' Hij trok zijn rechter
Ie ont wenkbrauw omhoog. 'Nietwaar?'
idenf Als jij het zegt.'
'Precies.'
Geen ruimte. Geen beweging.
'En daarom kan het niet.' Bending legde zijn grote
handen plat op tafel. 'Dat begrijp je toch wel, Pieter?
Uiteindelijk heb je jezelf ermee.'
Pieter hield zijn adem in. Hij begreep het wel, dat
was het probleem niet. Het probleem was dat Bending
niet kon zien wat hij zag. Alleen de groten zagen het.
En tot die groep behoorde hij. Misschien niet in erva
ring, maar in potentie, capaciteit. Het hoefde er alleen
nog maar uit te komen, dan werd hij één van hen. De
echte groten. Johan Cruijff, Mohammed Ali, the Sun
dance Kid. Maar niet bij Groen-Blauw. Als hij daar
ld bleef hangen, gebeurde er niets.
'1 shoot better when I move,' zei hij.
Bending lachte. Neerbuigend. Hij hees zijn zware li
chaam vanachter het bureau omhoog, kwam lang
zaam naar hem toe en legde een vette linkerhand op
zijn schouder. Het ruime kantoor kromp onder zijn
aanwezigheid.
'Natuurlijk', zei Bending. 'En we komen er ook wel.
Zij willen in elk geval. Dat is mooi. F.en goed uitgangs-
vermi
;e schi
onal
elijke
itheti
al stai
iréén
oemt
lettel P^t. Maar ze bieden veel te weinig. En dan heb ik het
niet eens over geld. Ik heb het over zekerheden. Met
dit contract,' hij pakte de papieren van zijn bureau en
nnelij zwaaide er dreigend mee, 'heb je geen enkele garantie.
Alleen maar beperkingen. Je weet niet eens of je wordt
opgesteld. Met dit contract kun je drie jaar op de bank
zitten! Is dat wat je wilt?' Bending schudde driftig met
zijn hoofd. 'Dit is waardeloos! Geloof me i
'Maar ik wil,' zei Pieter. Hij kon zijn stem ternauwer
nood beheersen. Spanning en zenuwen joegen elkaar
voort. Hij moest bij Groen-Blauw weg. Het volgende
seizoen bood die mogelijkheid en nu het aaribod er
eenmaal was, werd hij verstikt door de gedachte dat hij
nog een seizoen onder in de eredivisie moest modde
ren met een ploeg die elke wedstrijd met stuitend en
thousiasme dezelfde fouten maakte. 'Ik WIL weg', zei
hij weer. 'Ik MOET weg.'
'Ja,' zei Bending. 'Dat is lastig.'
Met zachte, maar onontkoombare drang leidde
Bending hem naar de deur. 'Laat dit gedoe nou maar
even bij mij. In de loop van volgende week heb ik een
versie van het contract zoals wij dat willen. Dan zie je
vanzelf het verschil.' Hij deed de deur open en stond
op het punt hem naar buiten te werken. Pieter verstar
de. Elke spier in zijn lichaam reageerde op de soepele
zakelijkheid waarmee Bending van hem af wilde ko
men. De valsheid van de klank, de misselijkmakende
■geur van Bendings eigen, vanzelfsprekende gevoel van
superioriteit. Alles was erop gericht de ruimte tot een
minimum te beperken. Met zijn grote lichaam ver
sperde Bending hem de weg terug de kamer in. Glim
lachend. Makkelijk. Op het veld had Pieter de man met
één of twee simpele bewegingen op het verkeerde
been kunnen zetten, maar hier lukte het niet. Zijn fy
sieke capaciteiten leken er domweg niet toe te doen.
Hij draaide zich om en keek Bending recht in zijn
ogen.
'Maar ik beslis,' zei hij.
'Natuurlijk,' antwoordde Bending zalvend.
Inwendig kookte Pieter van woede. 'En als ik volgen
de week dit contract wil tekenen, dan doe ik dat.'
'Geduld,' zei Bending.
'Dat heeft er niets mee te maken,' zei Pieter. Met
een gedecideerd gebaar trok hij de deur achter zich
dicht.
'Ja en nee,' zei Bending. Hij leunde achterover in
zijn bureaustoel en hield de telefoonhoorn tussen zijn
schouder en zijn oor geklemd. Al pratend peuterde hij
een sigaret uit een pakje en stak hem op. 'Dat wil zeg
gen. Ja, hij luistert wel," maar voornamelijk naar zich
zelf.' Hij zweeg en luisterde. 'Met andere woorden: hij
tekent volgende week. Ga daar maar vanuit. Dan kun
nen we hier de zaak nog wel wat traineren, natuurlijk,
maar uiteindelijk schieten we daar niets mee op. Zo
dra hij heeft getekend, gaat hij natuurlijk praten en
voor je het weet is het op de televisie en staat het in de
krant.'
Hij trok aan zijn sigaret en zoog de rook diep naar
binnen.
'Precies,' zei hij, 'dan is de zaak rond. Op de cham
pagne na.' Hij lachte. 'Praat jij met ze? Prima.' Hij hing
op.
Een paar uur later zette hij zijn Mercedes in een van
de gereserveerde parkeerplaatsen van GloBall Invest,
een bedrijf gespecialiseerd in het opzetten van finan
ciële en fiscale constructies voor clubs. Naarmate de
regels voor transfers van spelers door Europa steeds
verder werden afgezwakt, nam het belang van intelli
gente voorzieningen toe. De grote voetbaltalenten,
waar clubs vaak tientallen miljoenen guldens in had
den geïnvesteerd, konden steeds makkelijker opstap
pen voor een beter contract bij een ander. Daarmee
pleegden zij een regelrechte aanslag op de financiële
overlevingskansen van veel clubs. GloBall Invest had al
een groot aantal creatieve oplossingen bedacht waar
door deze torenhoge investeringen beter werden be
schermd. Maar GloBall Invest deed meer. Achter de
rug van de clubs om gebruikte het bedrijf de informa
tie om spelers te begeleiden die onder de knellende
contracten uit wilden. GloBall Invest at van twee walle
tjes en het eten was goed. Het bedrijf opereerde op de
achtergrond. Zonder enige publiciteit. Ver weg van de
schijnwerpers van het voetbalcircus. In een keurig,
maar saai pand. Onopvallend. Met een vinger in elke
pap-
Bending haastte zich door de hal naar de vergader
kamer aan de achterkant van het gebouw. Daar schoof
hij aan bij vier andere mannen.
'Zeg het maar, Hans.'
De vergadering wachtte op zijn verslag.
'Postius is peanuts,' zei hij. Hij keek de tafel rond. 'Is
hier nog koffie, of doen we daar niet meer aan?'
Er werd gelachen. Een van de mannen stond op en
serveerde met een kleine buiging. 'Melk. meneer Ben
ding?'
'Sodemieter op! Peanuts, zei ik'. Hij slurpte van de
hete koffie. 'En Kluifkamp?'
'Kluifkamp is mega. Als we Postius nog een paar sei
zoenen uit de markt kunnen houden, maken we de
grootste transfer ooit. Voor ons dan. Zevenenveertig
miljoen.'
Bending floot. Hij richtte zich tot de man tegenover
hem, Rens Achterman, directeur van het bureau.
'En als Postius dit seizoen over wil?'
'Dan is de kans nog steeds groot dat de Kluifkamp-
deal niet doorgaat,' zei Achterman. 'Ze zijn er in Italië
nog steeds niet van overtuigd dat het wel goed zit met
die blessure. Postius vervuilt de onderhandelingen.'
Bending lachte. 'De duurste blessure uit de geschie
denis van het betaald voetbal. Hele medische staf om
gekocht, gemanipuleerde röntgenfoto's, alles. Wan
neer is hij weer beter?'
Achterman bladerde door zijn agenda. 'Als alles
goed gaat over een week of tien.'
'Wonderbaarlijk!'
'Precies.' Achterman leunde voorover. 'Daarom is de
houding van Postius van het allergrootste belang.'
De vergadering viel stil. Iedereen wachtte op Ben
ding. Zelfs Bending wachtte op zichzelf. Wat hij nu
ging zeggen, was bepalend voor de toekomst. Zijn toe
komst. De toekomst van het bedrijf, van de markt. En
hij kon zeggen wat hij wilde. Macht hing aan zijn huid.
Hij voelde de tinteling door zijn lichaam trekken.
'Met Postius is geen land te bezeilen,' zei hij. 'Als het
aan hem ligt, tekent hij volgende week.'
'Ongeacht?' vroeg Achterman.
Bending knikte. 'Ongeacht het contract.'
'Lastig.'
'Dat zei ik ook al.'
'En nu?'
Bending haalde zijn schouders op. 'Vanavond volgt
een laatste gesprek.'
'En dan denk jij dat het opeens wel lukt?' Achtennan
kon zijn ongeloof niet verbergen.
Bending lachte. 'Het wordt een afsluitend gesprek,'
zei hij.
Pieter kende zijn kracht, maar niet zijn grens. Dat
was zijn zwakte. Hij zag wat hij kon, maar hij was blind
voor de macht van de ander. De aanval kwam dan ook
als een volledige verrassing. Het geweld golfde over
hem heen. Paniek gilde door zijn lijf. Om hem heen
werd de kamer steeds kleiner. Muren denderden tegen
zijn hoofd. Hij keek, zijn ogen priemden door de wilde
agressie. Hij zag de lijnen. Het gat viel. Hij wist dat
daar de opening lag, de doorgang. Zo dichtbij dat het
bijna tastbaar leek. Hij voelde de ruimte. Het zoog
hem naar binnen. Ik ben er door! Dacht hij. Dacht hij.
Maar hij dacht helemaal niets meer. Zijn lichaam trok
uit alle macht aan de handen om zijn keel. Het gat was
verdwenen.
'Transfer uitgevoerd,' zei de man.
Een schrijver van misdaadverhalen moet niet alleen
beschikken over een vaardige pen en een inventieve
geest, maar ook over psychologisch inzicht, feiten
kennis en het vermogen om sfeer en intrige 'neer te
zetten'. Deze krant daagt u uit in de huid van een
misdaadschrijver te stappen en een verhaal te schrij
ven. Het hierbij afgedrukte krantenbericht over de
moord op de jonge voetballer dient hierbij als uit
gangspunt.
Stuur uw - getypte - verhaal, dat maximaal 1000
woorden mag tellen, vóór zaterdag 13 juni naar: Se
cretariaat Bruna Gouden Strop, Postbus 69, 1390 AB
Abcoude. Handgeschreven inzendingen, verhalen
op floppy's en verhalen die naar andere adressen
dan het bovenstaande zijn gestuurd, worden niet ge
accepteerd.
Een deskundige jury, bestaande uit een uitgever,
een bibliothecaris, een misdaadschrijver, een recen
sent en een boekverkoper, beoordeelt alle inzendin
gen. Het beste verhaal wordt op zaterdag 27 juni af
gedrukt in de kranten die zijn aangesloten bij de Ge
associeerde Pers Diensten (GPD). De winnaar ont
vangt bovendien de vijf titels die zijn genomineerd
voor de Bruna Gouden Strop 1998. Het gaat om de
volgende, door de auteurs gesigneerde boeken: Fo
tofinish door Jac. Toes, Het spel door Onno te Rijdt.
De frontrunners door Ed Sanders, Code 39 door
Charles den Tex en Slangen aaien door Mirjam Boel-
Het winnende verhaal zal vanaf 27 juni tevens op
de Internet-site van Bruna (http://www.bruna.nl) te
vinden zijn.
Charles den Tex werd in 1952 geboren in
Camberwell, Australië. Hij volgde zijn middel
bare schoolopleiding in Leiden en Oegstgeest.
Na omzwervingen in Londen en Parijs keerde
hij in 1980 terug in Nederland. Hier vestigde
hij zich als zelfstandig tekstschrijver. Aanvan
kelijk volledig gericht op reclame, specialiseer
de hij zich later in de interne bedrijfscommu
nicatie. Zijn huidige praktijk omvat zowel
communicatieadvies als organisatieadvies.
Den Tex debuteerde in 1995 bij uitgeverij
Bert Bakker met de thriller Dump, waarin de
internationale handel in chemisch afval cen
traal staat. Dump werd genomineerd voor de
Bruna Gouden Strop van dat jaar. In 1996
volgde zijn tweede, Claim, over grootscheepse
fraude in de zeeverzekering. Ook Claim werd
genomineerd voor de Bruna Gouden Strop.
Eind april van dit jaar verscheen zijn derde
thriller, Code 39, dat zich afspeelt tegen de
achtergrond van een heimelijke en zeer vijan
dige bedrijfsovername. En, het wordt bijna
eentonig, ook Code 39 sleepte een Gouden
Strop-nominatie in de wacht. Voor dit boek
maakte hij 'researchreizen' naar Dubai en
China. Voor hem waren dat de krenten in de
pap. „Een grote reden om te schrijven is dat ik
plekken op de wereld zie, waar ik anders nooit
zou komen."
Den Tex' boeken onderscheiden zich door
de duidelijk internationale setting van de ver
halen en door de manier waarop ze zijn gesi
tueerd in het Nederlandse bedrijfsleven. Den
Tex heeft een soepele, Amerikaans aandoende
stijl, waardoor zijn werk wel wordt vergeleken
met dat van de grote namen in het genre,
zoals John Grisham, Michael Crichton en Mi
chael Ridpath. „Die stijl is belangrijk", zegt hij.
„Amerikanen en Engelsen hebben vaak een
enorm vertelgemak, waardoor je die verhalen
gewoon opvreet. Dat moet ik ook hebben, en
dat lukt heel aardig. Als ik tenminste de reac
ties mag geloven".
De 45-jarige Den Tex zoekt de spanning in
zijn verhalen door gewone mensen, met een
normale baan bij een of ander bedrijf iets te
laten meemaken, in het werk, waardoor zij
verzeild raken in de machinaties en intriges
van het internationale bedrijfsleven. „Het gaat
niet om spionnen, politie, geheime diensten of
actie-supermannen die alles aankunnen",
zegt hij, „maar om de vraag wat mensen doen
wanneer het erom gaat spannen. En dan liefst
in een herkenbare situatie. Dat is het mooiste.
Dat lezers denken: 'Shit, dat kan je inderdaad
gewoon maar overkomen.' Dan wordt het
door de herkenbaarheid al spannend en mee
slepend. Als je tenminste ook nog een goed
plot hebt en een bepaald tempo en afwisseling
en noem maar op."
In 'Wurgcontract', hierbij afgedrukt, gaat
Den Tex u voor. Hij baseerde dit verhaal op
het krantenbericht dat als uitgangspunt dient
voor de verhalenwedstrijd in het kader van de
maand van het spannende boek.
Hei negentienjarige voetbalta-
r lent Pieter Postius is gistermid
dag dood aangetroffen in een
kamer in een louche hotelletje
8™yTT," T,h'We 1010
1 ul zelfmoord. De fen. De harddn.es waren vcr-
«*SI'wa!1ïreri,Waar'>OS,'HS f,0p' s,apd Mgische
verweel, was van binnenuit of- kramen. Als bondscoach Hek-
flrft Iwl ,e a8cn'en hel king had bestolen om Postius
haddon geforceerd, trof voor de wereldkampioenschap.
nn pen op te toepen als vervanger
voor de langdurig geblesseerde
Dennis Kluitkamp, had hij mo
gelijk tegen België moeten spe-
n .u a f""j wultutlJc men het ontzielde lichaam var
Postfr^amSe n,C"r de getalenteerde aanvaller aan.
t os lus is door een mtsdnif om Om zijn nek zat een touw met
he leven gekomen, zo heeft een aan hei andere eind de uit het
De voX/llVWïCr 9eVfSt'8d PIaf°nd getrokken hanglamp.
maanden triomfen vforckf'als po^^amlee^dee^hT15 d?°rde het belang van het onder-
spits van de hoofdstedelijke ere sHchTofTer divÏJ he' ZtX* de P0,i"e verder geen
divisionist Groen-Blauw. maak- in nek en hals had^Vh^rT? doen. Ook het*
te kans om met Orante af te rei HLÏEÏnJ 1 Vin§p™f- bestuur en de technische lei-
^Aanvankelijk ging de door de afoWius' hotelkamer
