'Het is vakantie,
we zijn klaar'
Niet iedere koekenbakker
kan burgemeester worden
Leiden Regio
Het conflict de motor
van de vooruitgang?
STADSGEZICHT
Het misbaar waarmee Vitesse aan de poorten
rammelt, leidt tot een hoog 'ach-gut-gevoel'
VENDE LEZERS
De NS kunnen bij de
pers niks goed doen
Zeehonk doet ook mee aan 'Dichter aan Zee'
ZATERDAG 30 ME11998
D66 is de club van de bestuur
lijke vernieuwing. Het streven
naar een volwaardig referen
dum juich ik van harte toe. Dit
kan veel narigheid voorkomen.
Invoering van het gedeeltelijk
districtenstelsel acht ik daaren
tegen een achteruitgang en in
zijn werking ondemocratisch.
Het principe van de evenredige
vertegenwoordiging wordt
hiermee geweld aangedaan en
het is een regelrechte aanval op
het bestaan van de kleine (ge-
tuigenis)partijtjes, die juist zo'n
nuttige luis-in-de-pelsfunctie
vervuilen.
Het idee van de gekozen bur
gemeester lijkt democratisch
maar is het niet in zijn uitwer
king. Het betreft hier namelijk
niet een politieke functie. De
burgemeester is geen lid van de
gemeenteraad; hij is alleen
maar voorzitter en heeft als zo
danig een scheidsrechtersfunc-
tie, onafhankelijk van de poli
tiek en daar boven staande; al
thans zo is het bedoeld. Als
hoofd van de politie is de bur
gemeester onafhankelijk en
moet hij dat ook zijn.
Het college van burgemees
ter en wethouders is belast met
de voorbereiding van raadsbe
sluiten (een soort dagelijks be
stuur) en met de uitvoering van
de landswetten, het zogenaam
de zelfbestuur. In dit college
heeft hij wel stemrecht, maar
kan de burgemeester door de
meerderheid uiteraard over
vleugeld worden. Hij heeft ver
der de plicht besluiten die in
strijd zijn met wet of algemeen
belang ter vernietiging voor te
dragen aan de Kroon. Dit is ook
meennalen gebeurd.
Duidelijk is dat niet iedere
koekenbakker geschikt is om
burgemeester te worden. Het
moet een gekwalificeerd figuur
zijn, dus een benoemingspro
cedure is op zijn plaats.
In feite is een burgemeester
een agent van het centraal ge
zag die de bestuurlijke gang
van zaken in een gemeente in
de gaten moet houden, zodat
er geen onregelmatigheden
plaatsvinden. Een en ander
vindt zijn bevestiging in zijn
ambtstermijn van zes jaar
(scheiding van machten).
Verder zal het zo zijn dat in
een gemeente waar een be
paalde partij de meerderheid
heeft de burgemeester, indien
gekozen, ook van die club zal
zijn en, ergo, een onevenredige
versterking van een bepaalde
politieke inbreng zal beteke-
En wat leert ons de praktijk
in andere landen, bijvoorbeeld
in de VS, waar zelfs de sheriff
wordt gekozen: corruptie en
schandaaltjes bij de vleet. Nee,
de geniale Thorbecke heeft het
allemaal weer juist doorzien en
uitgedacht. Daarbij steekt het
geargumenteer van mevrouw
Borst wel heel vlakjes af.
J.H.Th, van Beest.
Leiden.
Spaans redelijk te doen
„Vakantie!"' William rent de
gymzaal uit richting het gras
veld, waar anderen rustig van
de zon genieten. De opluchting
is van hun gezichten af te lezen.
Het eindexamen 1998 zit er op.
Spaans vwo dat de zestien leer
lingen
Da Vinei Col
lege in Leiden
gisteren heb
ben gemaakt
was het
laatste.
Na 45 mi
nuten meldt
Kim (18) zich
al. „Het examen was redelijk te
maken, maar ik had vooral geen
zin meer. De laatste vraag heb
ik maar gegokt." Al snel wordt
zij gevolgd door Anne. De 17-ja-
rige scholiere lijkt het er na twee
weken zwoegen en zweten nu
eindelijk eens van te nemen.
Voor haar ligt een kleedje met
eten en drinken. Een sigaretje
wordt opgestoken. Anne: „Ik
vond het niet zo heel erg lastig.
Maar er zaten wel veel moeilijke
woorden in. Zo wist ik niet wat
corbata (stropdas), de kop van
tekst 5, betekende." Anne kon
de betekenis we'l uit de context
van de tekst halen.
Het examen bestond uit vijf
tig meerkeuzevragen, verdeeld
over zes teksten. Vier grote en
twee kleinere. De eerste betrof
een interview met de bekende
Chileense schrijfster Laura Es-
quivel uit het Spaanse tijdschrift
Cambio 16. En daar had Jaco-
miene geluk mee. „Gisteren zag
ik een film over haar werk, heel
erg toevallig. Zo herkende ik de
grote lijnen. De eerste 25 vragen
gingen heel snel." Ze komt dan
ook tevreden over. Met de kreet
'We zijn klaar' voegt ze zich bij
het groepje in het gras. In de
gymzaal buigen zich op dat mo
ment nog zo'n tien leerlingen
over het examen.
Tekst twee, over cocaïneplan-
tages in Bolivia en problemen
van de plaatselijke 'drugsboer-
tjes', vond iedereen het moei
lijkst. Dit was, in tegenstelling
tot de rest van de teksten, een
invulopdracht. Het Spaanse
verhaal uit El Pais had elf open
plekken. Hier moest het goede
woord worden gekozen. Kim:
„Dat invullen is altijd het moei
lijkst. Het was ook zo'n lange
tekst. We hadden best veel in de
klas geoefend. Toch blijft dit
heel lastig."
Ook tekst vier
was lang. Zes
enveertig re
gels over de
moderne
schrijver Julio
Llamazares.
Leraar Miguel
Lafuente: „De
ze tekst vond
ik de moeilijkste. Een abstracte
tekst die handelde over de func
tie van foto's." Zo geeft een fo
tograaf, volgens Llamazares,
herinneringen kleur. De kleur
van de foto zelf vergeelt en is
slechts relatief. Lafuente: „Ik
weet niet of alle leerlingen deze
betekenis uit de tekst hebben
kunnen halen. Bovendien zaten
sommige vragen grammaticaal
niet helemaal goed in elkaar.
Daardoor werd de betekenis he
laas onduidelijk en dubbelzin
nig."
De leraar Spaans komt oor
spronkelijk uit Zaragoza. Door
een overeenkomst tussen de
Spaanse en de Nederlandse re
gering is hij zes jaar geleden
naar Nederland gekomen. Om
hier tijdelijk les te geven. La
fuente: „De leermethode met
een zogeheten native speaker is
erg modern. Maar omdat ik niet
goed Nederlands spreek, ont
stond in de les soms verwarring.
Beter is het als meer Nederland
se leraren worden aangesteld."
En daar zijn Kim en Anne het
mee eens: „De lessen waren
heel leuk, maar soms moeilijk te
volgen. Duidelijke uitleg ont-
braïk en als Lafuente kwaad
werd, kwam er een rits van
Spaanse vloeken uit. Heel grap
pig." Of deze leermethode uit
eindelijk negatief effect op het
eindresultaat zal hebben, weten
de leerlingen niet. „Maar dat
maakt nu niet veel meer uit.
Waarschijnlijk zijn we geslaagd.
In elk geval zijn we nu vrij."
Na lezing van het artikel 'Het
conflict is de motor waarop
vooruitgang loopt' - op de pagi
na Kerk en Samenleving in het
Leidsch Dagblad van 23 mei -
waarin de heer H. Baars als
nieuw benoemde voorzitter van
de Acht Mei Beweging aan het
woord is, plaats ik gaarne enige
kanttekeningen.
Op de eerste plaats zet onder
getekende er een vraagteken bij
of er wel vooruitgang is te boe
ken bij een conflictmodel bin
nen de kerkelijke structuur
en/of organisatie. Zouden we
ook niet kunnen denken aan
een harmonisch model?! En dan
op een manier dat de eisen van
de ene partij alvast niet geëta
leerd zijn naar de andere partij?
De idealen van de Acht Mei-
beweing staan nog steeds ver af
van het normale gangbare
Rooms-Katholieke deuken, tot
nu toe. De Acht Mei Beweging
weet net zo goed als ieder ander
dat de Rooms-Katholieke kerk
in ons land deel uitmaakt van
de wereldkerk. En dat deze hië
rarchie geen democratie)
mede bepalend is voor welk
(kerk)beleid men staat, waar
ook ter wereld.
Al vele jaren blijkt juist deze
'gehoorzaamheid', die van iede
re gelovige wordt gevraagd, het
grote struikelblok voor de Acht
Mei Beweging. Zodoende slui
ten ook 'de eisen', die de bewe
ging stelt, niet aan op het
'roomse denken' van de bis
schoppen.
Een en ander houdt natuurlijk
niet in dat men wel 'open' voor
elkaar kan gaan verkennen...
Vooral goed gaat luisteren naar
wat de andere partij wil of
zegt... Het zal echter nooit
vrucht dragen wanneer men de
nu bestaande structuren, tradi
ties en regels veronachtzaamt
om het eigen gelijk te halen.
In het belang van de gelovige
mens(en) én om een herkenba
re Rooms-Katholieke kerk in de
toekomst, zullen er géén voor
waarden vooraf moeten zijn.
Het streven - ons streven - naar
méér eenheid, valt samen met
de aanpassing van Gods Geest.
En in, of met, die Geest moeten
en kunnen we alleen maar 'har
monieus' bezig zijn in Gods
kerk.
J.H.M. Biesjot.
Leiderdorp.
de rubriek Schrijvende Lezers
in vorige week zaterdag werd
geconfronteerd met de klaag-
ang van een Noordwijker, die
ijn favoriete voetbalclub Vites-
deze krant onderbelicht en
legatief benaderd acht.
moet even nadenken. Vi-
3... Is dat niet die vereniging
jarenlang een kommervol
«staan leidde in de kelder van
divisie, die decennia
ing aanmodderde met voetbal
die bij de vroegere grote
roer NEC aan de kant waren
ezet?
In Arnhem is ene kapitaal-
rachtige Karei Aalbers opge-
taan die van het lelijke eendje,
lat tien jaar geleden op sterven
na dood was, een succesvol be
drijf heeft gemaakt. Een bedrijf
ja, geen voetbalvereniging die
bij een gemiddelde liefhebber
in de Randstad warme gevoe
lens oproept. Het misbaar
waarmee het Arnhemse gezel
schap aan de poorten van ge
vestigde voetbalbolwerken als
Ajax of Feyenoord rammelt,
leidt hoogstens tot een hoog
'ach-gut-gevoel'. Wat dat be
treft past de briefschrijver uit
Noordwijk uitstekend bij het
door hem geliefde team.
Even wat feiten. Zelfs in Gel
derland lopen slechts weinigen
warm voor het geel-zwart. On
danks redelijke sportieve suc
cessen bleven de gemiddelde
toeschouwersaantallen in het
oude stadion ver achter bij de
verwachtingen. Pas nu aan de
rand van de lelijkste stad van de
provincie een sfeerloos theater
met een grasveld en twee doe
len is neergezet, vinden weke
lijks wat meer belangstellenden
de weg naar het stadion.
In het zuidoosten van ons
land is het genoegzaam bekend
dat Nijmegen in potentie veel
meer voetbalstad is dan Arn
hem. Bij het kleinste succesje
van NEC verkiezen duizenden
voetballiefhebbers het van elk
comfort gespeende Goffertsta-
dion boven het opzichtige Dis-
neypaleis van Karei Aalbers.
Hoe kan het Leidsch Dagblad
dan kwalijk worden genomen
dat er in de sportkolommen
minder aandacht wordt besteed
aan het ver weg voeltballende
Vitesse dan clubs als Ajax en
Feyenoord waarmee deze regio
van oudsher wel binding heeft?
Als gewezen Nijmegenaar en
trouwe NEC-bezoeker zou ik er
een lief ding voor over hebben
komend seizoen louter over Vi
tesse te vernemen bij één van
de immer verdiende nederla
gen. Maar dat zal wel te ver rei
ken. Een kritische benadering
wordt evenwel zeer op prijs ge
steld.
het Leidsch Dagblad van maandag 25 mei trof ik onder de kop
De tijden veranderen bij de NS, maar verder niets' wederom een
egatief stuk over de Nederlandse Spoorwegen aan. Daar wilde ik
ich even op reageren.
Ten eerste wil ik opmerken dat de NS bij voorbaat al niets goed
innen doen. Dus ook niet nu de nieuwe dienstregeling is inge-
?rft' aan. Misschien is het daarom dat er in dit artikel alleen een aantal
?gatieve zaken wordt belicht.
In het stuk staat bijvoorbeeld dat mensen weer in hun auto
iijpringen omdat het zekerder en sneller zou zijn. Okee, er zijn best
iol ertragingen bij de NS. Maar als je de radio aanzet, hoor je al snel
'eii 'at er ook bij het wegverkeer vertragingen zijn. Want uiteindelijk is
ilke filemelding een vertraging.
En als je dan op dezelfde pagina ook nog even linksboven kijkt,
en artikel onder de kop 'Doden door verkeersongevallen', red.)
in is de enige zekerheid die deze mensen hadden het feit dat ze
looit zullen aankomen.
Tenslotte Lovers. Als die er eenmaal is, wordt het allemaal beter,
roef ik in het artikel. Mag ik dan even op het simpele feit wijzen
at ook Lovers niet verder zal kunnen rijden als zich bijvoorbeeld
loor een ongeval een stremming voordoet. Trouwens, Lovers is al
532 nige malen zélf oorzaak geweest van vertragingen. Alleen daar lees
niets over.
Wij willen met z'n allen worden vervoerd, zo vaak en zo snel als
jij: iet maar kan. En we willen dat met velen op een klein stukje Ne
erland. Maar misschien is dat gewoon te veel gevraagd, zowel
oor het wegverkeer als voor het openbaar vervoer en zeker in de
5ï pits. Misschien ligt het probleem meer hier dan bij de NS. Want
leem van mij aan dat het niet expres fout wordt gedaan bij de NS.
üleen als het fout gaat, dan is de pers er als de kippen bij en wordt
ip deze manier de negatieve beeldvorming gevoed.
FOTO JAN SCHEERDER
Ik heb gelezen in het
Leidsch Dagblad dat
Klaverweide en Vier-
boet meedoen met
'Dichter aan Zee'.
Waarom wordt Zee-
honk niet genoemd?
Dat vind ik niet leuk.
En wij doen er echt
ook aan mee. Het
kan ons niet schelen
als u het er niet mee
eens bent. Maar kom
de klas kijken. Ik
denk dat u het heel
mooi vindt.
Patricia,
groep 6 Zeehonk,
Noordwijk.
Naschrift redactie.
Brieven van gelijke
strekking ontvingen
wij ook van Myrna,
Jos, Laura, Stepha-
Ruben, Jan,
Frank, Anne, Roy,
Jos, Chris, Natasja,
Thomas, Wouter,
Lin, Ramona en vijf
andere leerlingen
2 groep 6 van Zee-
honk die geen naam
onder hun brief had
den gezet. De kinderen van groep 6 van Zeehonk in Noordwijk in hun versierde klas.
