Verliefd op een foeilelijke vrouw
Sport
Keihard en eerlijk,
en na afloop gebed
Museeuw slachtoffer
van tragische komedf
lij1
Duivenvoorde gee!
zijn visitekaartje
Knol op herhaling in monstertocht Den Helder - Hoek van Holland
DINSDAG 14 APRIL 1998
Franco Ballerini onnavolgbaar in Parijs-Roubaix
Franco BaJlerini is een man
met een harde kop en poti
ge benen. Hij is verliefd op
een koningin met een
scheve neus en een vier
kante kin. Als geen ander
houdt de Toscaan van Pa
rijs-Roubaix. Zondag
mocht hij 'La Reine' alweer
voor de tweede keer tegen
zich aandrukken. En hij wil
meer, wil het trio vol ma
ken. Want, zei hij al eerder:
„Met een mooie vrouw kun
je twee nachten lang door
gaan, zonder vermoeid te
raken. Dat heb ik nu met
Parijs-Roubaix."
ROUBAIX GUIDO BINDELS
GPD-VERSLAGGEVER
Franco Ballerini is verliefd. Op
Parijs-Roubaix, La Reine des
Classiques, de koningin onder
de klassiekers. Het is een liefde
tegen beter weten in, want La
Reine is onbetrouwbaar, geeft
de ene keer iets aan de een, dan
weer aan de ander. Maar ze
néémt vooral. Ze vreet renners
en materiaal en sloeg Zondag
met veel geweld Johan Mu
seeuw, de Leeuw van Vlaande
ren, met een gebroken knie
schijf het ziekenhuis in.
Liefde maakt blind. De konin
gin is foeilelijk. Ze heeft een
scheve neus en een vierkante
kin. Een hard en mismaakt li
chaam. En ze stinkt. Naar mod
der, het slijk der aarde. Maar
Franco Ballerini denkt daar an
ders over. Voor hem is La Reine
een machtig mooie, warme
vrouw. Met een charismatisch
parfum. Ballerini werd door
haar voor de tweede keer tegen
zich aan gedrukt. Want de ko
ningin is ietsjes coulanter voor
sterke mannen, kerels met een
harde kop. Ballerini was buiten
zinnen van geluk.
Ballerini, onverzettelijk en
stoer, zo dominant en sterk dat
het koersverloop in de spits er,
ondanks alles, een saai karakter
door kreeg. Al op 62 kilometer
van de finish trok Ballerini ten
aanval. Eerst moest hij nog de
restanten van een vroege kop-
Ballerini baant zich een weg door de hel.
groep opslorpen en uitspugen,
daarna, op 44 kilometer van het
vélodrome in Roubaix, bepaal
de hij helemaal in z'n eentje het
front van de wedstrijd.
Leon van Bon en Rolf Sören-
sen zaten samen met twee an
dere ploegmakkers, Moncassin
en Backstedt, gevangen en
machteloos in een achtervol
ging die nimmer een echte ach
tervolging werd. Niet alleen om
dat Peeters en Tafï in naam van
Ballerini het tempo van die vier
trachtten te ontregelen, maar
vooral omdat op Ballerini geen
peil te trekken was.
Hij vlóóg over de kasseien.
Nat of droog, het deerde de
Toscaan niet. Vaak werd Balleri
ni uitgelachen vanwege zijn
doldrieste acties. Lange tijd was
hij zelfs de ezel van het peloton.
Omdat hij hard reed zonder na
te denken. De blik op oneindig,
het verstand op nul; dat was
toch niet meer van deze tijd.
Doseren is het credo van de ja
ren negentig en dat is iets wat
Ballerini maar niet aan het ver
stand gebracht kan worden.
Maar hij is nu eenmaal geen re
kenmeester. En pas als je wint
heb je gelijk.
Dat deed Ballerini veel te wei
nig. De pap, zo riepen de criti
casters daarom, zit bij hem niet
in zijn benen, maar in zijn
hoofd. Aan ijver nimmer ge
brek, maar koersinzicht, ho
maar. Dom, dom. dom. Zijn ne
derlagen waren altijd legendari-
scher dan zijn overwinningen.
Met die van Parijs-Roubaix in
1993 als tragisch dieptepunt. Ki
lometers lang nam Ballerini
toen de puffende Gilbert Du-
clos-Lassalle op sleeptouw.- Om
zich vervolgens in een millime
ter-spurt door hem te laten ver
slaan.
Toen hij in februari 1995 ein
delijk de Omloop Het Volk op
z'n naam schreef, stond hij al
sinds september 1991 (Ronde
van Romandië) volledig 'droog'.
Met die triomf in Het Volk gin
gen zijn donkere, bruine ogen
eindelijk een beetje open. Lang
zaam maar zeker leerde Balleri
ni functioneren in een team,
begon hij iets te begrijpen van
ploegentactiek.
In datzelfde jaar was er ook
Diep in het derde kwart wordt
quarterback Jim Ballard van
de Scottisch Claymores keihard
tegen de grond gewerkt. Ook
'guard' Purvis Hunt (160 kilo
zwaar, luisterend naar de bij
naam 'Big P') is in het geweld
van de zware jongens van de
Amsterdam Admirals ten onder
gegaan. Hunt blijft liggen, ge
blesseerd aan de knie. Strom
pelend verlaat hij even later het
veld, onder applaus van de Ad
mirals.
„Klappen op z'n moment is
heel normaal", zegt Frank
Temming later. Wat de Utrech
ter betreft horen football en
een actie voor tolerantie en fair
play in de sport ook prima bij
elkaar. „Waarom niet? Krabben
of spugen in het veld, dat zie je
hier niet. Het is een harde
sport, keihard. Maar wel eer
lijk." Altijd? Temming glim
lacht: „Nou ja, bijna altijd."
De stichting 'Sport, Toleran
tie en Fair Play' had de eerste
thuiswedstrijd van de Admirals
in seizoen 1998 uitgekozen
voor de start van haar campag
ne. Opmerkelijk, want de
boodschap is vooral bedoeld
aan het voetbal en z'n suppor
ters. Toch werd de Arena niet
op zaterdag met Ajax bezocht,
maar op zondag met de Admi
rals.
Het verschil bleef niet be
perkt tussen een vol en halfvol
(22.000 toeschouwers) stadion,
tussen een ronde en ovale bal.
Het zogenoemde risicovak
bleef zondag leeg. Omdat zich
natuurlijk ook maai' weinig
fans in een Schotse rok-met-
ruitjes in Amsterdam meldden.
Maar ook als er duizenden sup
porters van Frankfurt Galaxy of
Rhein Fire naar de Arena afrei
zen, zitten die tussen de rest.
Probleemloos. Onder de fans
van het football is dan ook te
beluisteren dat ze het voètbal
niet meer lusten, juist vanwege
de agressie buiten het veld.
Tolerant waren die fans al
leen niet, toen Lee Towers een
speciaal voor de actie gecom
poneerd lied liet klinken. Over
duidelijk playback. Geen fair
play, zo maakte het oorverdo
vend gejoel duidelijk. Meer
wanklanken vielen niet te be
luisteren. Geen wonder, de Ad
mirals wonnen. Sterker nog,
Amsterdam maakte gehakt van
de Claymores. Was de aanval,
iets geconcentreerder geweest,
dan was de zege hoger uitge
vallen dan de 26-3 van nu.
Frank Temming was dicht bij
een touchdown, maar strandde
op slechts twee yards van de
endzone. Het zou de tweede
zijn geweest in z'n carrière, na
dat hij twee seizoenen geleden
in Barcelona voor een histori
sche voltreffer zorgde. Het was
destijds de eerste Nederlandse
touchdown in het professioneel
football.
Temming stopte vorig jaar na
twee wedstrijden. Vanwege een
chronische enkelblessure, maar
ook omdat hij als runningback
Ralph Dawkins (22) van de Admirals wordt stevig onderuit gehaald door James Johnson van de Scottish Claymores.
te weinig aan spelen toekwam.
Nu is hij terug. „Harder en
strakker", verwijst hij naar z'n
grotere snelheid en drie kilo
minder gewicht. In een nieuwe
rol ook, meer die van een all-
rounder. Een speler die aanval
lend allerlei klusjes krijgt.
Temming tackelt, beschermt
zijn quarterback en ontvangt
soms de pass. Zo voelt hij zich
in z'n element in het door
coach Al Luginbill gerestau
reerde team, dat veel nieuwe
namen kent. „Daar waren we
na vorig jaar wel aan toe, dat
vers bloed."
Temming genoot, kicker Sil
vio Diliberto hield „gemengde
gevoelens" aan de ruime zege
over. Door zijn progressie is hij
gepromoveerd tot de man die
ook de lange trap tussen de pa
len mag geven. Vorige week in
Düsseldorf scoorde hij zo uit
'field goals' over 35 en 19 yards.
Zondag miste hij van 40 yards,
maar erger was de misser na de
derde touchdown, een simpele
conversie. „Daarvoor mag Lu
ginbill me een boete geven. Zo
iets mag niet gebeuren."
Maar Diliberto herstelde zich
met twee 'field goals' (30 en 19
yards), waarmee hij zes punten
toevoegde aan het totaal van
26. En zoals gebruikelijk na af
loop van een bikkelharde pot
football, knielden de spelers op
het gras voor een gebed. Clay
mores en Admirals samen, Fair
Play op z'n Amerikaans.
PIM VAN ESSCHOTEN
GPD-VERSLAGGEVER
CHEF* WILLEM SPIERDIJK, 071 -5356464, PLV.-CHEF* ROB ONDERWATER, 07|j
eindelijk dat lang verwachte
succes in Parijs-Roubaix. Ter
wijl hij toen, volgens zijn dokter,
eigenlijk niet eens had mogen
vertrekken. Enkele dagen eerder
was bij een val in Gent-Wevelg-
em immers zijn arm uit de kom
geschoten. Ballerini verhielp het
'euvel' ter plekke zelf. La Reine
mag dat wel; mannen met een
harde kop, kerels van beton,
macho's hard als de keien uit de
Hel.
In die Hel was het deze keer
kermis. Zon en regen, regen en
zon. Net als de coureurs dach
ten 'nu is en blijft het droog',
werd het weer nat. De meesten
werden er gek van, Ballerini ge
nóót. „Het was de bedoeling
van onze ploeg om in de slotfa
se aan te vallen, maar ik kon me
riiet inhouden, voelde me zó
goed, was gewoon niet te hou
den."
„Winnen is mooi, winnen in
Parijs-Roubaix nóg mooier." La
Reine is nu eenmaal volgens
Franco Ballerini een fascineren
de vrouw. „Je krijgt van haar zo
veel adrenaline in je bloed, dat
je de pijn en de vermoeidheid
niet voelt, inspanningen kunt
blijven doen", zei hij vóór de
start.
Al in 1996 had Ballerini Parijs-
Roubaix voor de tweede keer
moeten winnen. Toen reed hij
op een belangrijk moment voor
de vierde keer lek en moest hij
door de leiding aan de ketting
worden gelegd omdat drie
ploeggenoten vooruit waren ge
sneld. Johan Museeuw won
omdat Bartolami en Tafi op de
wielerbaan nadrukkelijk in de
remmen moesten knijpen. Nu
bevolkten opnieuw drie Mapei
renners het erepodium. Maar
Tafï en Peeters kwamen ruim
vier minuten na Ballerini bin
nen.
En de honger van Ballerini
(33) is nóg niet gestild. De 1,83
meter lange, 78 kilogram zware
krachtpatser wil nog twee jaar
doorgaan met fietsen. En als het
kan voor een derde keer Parijs-
RoubaLx winnen. Franco Balleri
ni heeft immers nog steeds vlin
ders in zijn buik. En wie La Rei
ne eenmaal heeft bezeten krijgt
er in zijn ogen geen genoeg van.
Die wil nóg een keer en nóg een
keer.
10]
ROUBAIX GPD
Het had niets meer met wiel
rennen te maken, het was een
circus, zeiden velen na afloop
van Parijs-Roubaix. Vooral op
de Gallo-Romeinse keien van
het bos van Wallers ontaardde
de wielerwedstrijd in een tra
gische komedie. Een groot pe
loton denderde de modder in,
de toeschouwers genoten, de
hoofdrolspelers kreunden en
steunden.
Johan Museeuw, de man in
vorm, een week eerder nog
onnavolgbaar in de Ronde van
Vlaanderen, viel zijn knieschijf
kapot en moest naar het zie
kenhuis van Kortrijk worden
afgevoerd. Hij wordt vandaag
geopereerd en is minimaal
voor zes weken uitgeschakeld.
Leon van Bon, later met een
vierde plaats achter het heer
sende Mapei-blok de beste
van de rest, smakte op dat ene
stuk twee keer tegen de grond.
En winnaar Franco Ballerini
had, in tegenstelling tot team
genoot Museeuw, het geluk
net voor het bos van Wallers
lek te rijden, waardoor hij het
gekletter van staal slechts van
afstand hoorde.
Coureurs die zich vast reden
in het publiek. Renners, die
zich een weg baanden achter
de mensenmassa, maar even
verderop ontdekten dat ze 'ge
vangen zaten achter de afras
tering'. Het was een complete
chaos en dus hield het be
faamde bos de gemoederen na
afloop nog lange tijd bezig.
„Maar dat hoort bij Parijs-
Roubaix", mengde triomfator
Franco Ballerini zich 's avonds
in de discussie. „Het is een
speciale koers, uniek en
moet zo blijven,
ndeli
tef
eeldt
Nu heeft de winnaar land
makkelijk praten. Leon
Bon daarentegen vroeg
openlijk af of een derge
komedie nog wel van dez* irnesi
is. „Sommige stukken ka ei he
strook waren echt te ge, Cate
lijk. Het kan toch niet dt than
doeling zijn dat het halvej elinz
ton op de grond ligt?" 5gen
Van Bon zag er na j tafd
van Parijs-Roubaix uit
TGV (in dit geval Franco resce
rini) letterlijk over hem 1 ieo
was gedenderd. Van top n de
teen onder de modder, j [Kaa
lend bloed uit z'n gehavi arcel
linker knie. Vader Hans li nke
het allemaal trots op de vi oren
camera vast en bleef z'n
over de sterke benen wrijw
In 1994, bij zijn eerste P i$i
Roubaix, reed Leon van
als laatste de piste op. Ai iortii
hem werden de hekken
ten. Nu was er die mooie té.
de plaats. Ondanks alle te 'erni
slag, alle ellende. „Bali iwed
was niet te verslaan, Map ls in.
sterk, maar ik kan dezel rde
winnen, dat heb ik nu 11 de
zien. De druk was de
pen weken groot. Ik hadikf a
moeite mee. Gevallen ii $pee
Ronde van Vlaanderen, d gint
door af moeten zeggen ong<
Gent-Wevelgem, maar er, iiste
dagen later toch vierde in
zware wedstrijd, dan mo
wel tevreden zijn. Ik vod
weer sterker dan vorig sen
Deze klassering typeert dt
deringen die ik heb gera
De beste van de rest, u QO
daad, daar kan ik gezien di tW
prematie van Mapei
mee hebben."
O |oei
AUTOSPORT WIM DE GROOD
MEDEWERKER
Tijdens de Paasraces op het Cir
cuit Park Zandvoort, waar on
der zeer natte omstandigheden
werd geraced, was één duizend
ste van een seconde genoeg om
Ferry Duivenvoorde van de
overwinning af te houden in de
Pearle Citroën Saxo Cup. In een
zinderende wedstrijd wist Joost
Koenders uit Bentveld voor bij
na 10.000 toeschouwers de
overwinning naar zich toe te
trekken. Gaby Uljee werd derde.
Koenders pakte de eerste slag
tijdens de tijdstraining op zater
dag. Uljee kende een uitermate
slechte start van het seizoen. Op
Witte Donderdag crashte zij
zwaar met haar Saxo. Maar za
terdagmorgen in alle vroegte
was haar auto weer gerepa
reerd. Met een tweede trai-
ningstijd toonde zij haar karak
ter. Ferry Duivenvoorde uit
Noordwijicerhout kende met
een elfde startplaats een slechte
training. Een verkeerde ban
denkeuze was volgens hem de
oorzaak. De start van de race
verliep in de neergutsende ha
gel en regen chaotisch. Koen
ders behield de leiding, gevolgd
door Ulj.ee. Duivenvoorde had
een absolute wereldstart en
nestelde zich al in de derde ron
de achter het leidende duo. In
de achtste omgang zette hij de
aanval in en passeerde met een
weergaloze actie zowel Uljee als
Koenders. Tot op enkele meters
voor de streep wist Duivenvoor
de de koppositie -vast te hou
den, maar op die streep was het
toch Koenders die de winst
greep. „In de laatste ronde had
Koenders per ongeluk mijn uit
laat geraakt", verklaarde Dui
venvoorde zijn nipt verlies.
„Daardoor zat die dicht en
kwam ik net iets vermogen te
kort om te winnen. En ik ben te
netjes om Koenders af te knij
pen." Gaby Uljee probeerde het
intussen nog wel, maar nam het
zekere voor het onzekere en
daarmee genoegen met een
derde plaats.
Sandra van der Sloot en Tim
Coronel, beiden uit Alphen aan
den Rijn, hadden in het Auto
Trader Dutch nog weinig kans
tegen de oppermachtige Ren
ault Méganes van het Renault
Dealer Team en de BMW's van
het H P Panorama 1
Door het late gereedkomeE!
de Mitsubishi's Carismahf' f!1
de coureurs geen geleg
tot testen van de auto's,
ces zelf, eeri korte over 1
den en een lange over 24,
dus eigenlijk meer een i
beersel dan een echte con 'e
tie. „We weten nu in gto l sti
nen wat er moet gebeun s'0(.
we hebben nog zes well N'
tijd voor de volgende ra de
dens Pinksteren om de u [?en
de rails te krijgen", vertë
Van der Sloot hoopvol i 1
loop. Leimuidenaar Mart
deren had tijdens de eersü
grote kans op de ovenvii,
Met een superstart pa'
Mégane-rijder van het 1
Dealer Team een bijna
overbruggen voorsprong,
technische problemen
ervoor, dat de overwinnifl
eindelijk ging naar H P
reiir Sandor van Es. Fraiï
schuur en Marcel Alderer
den uitkomend voor hei
ault Dealer Team, eindigd
tweede en derde. De regs
Dutch-kampioen Duncan
man sneuvelde in het 1
van de strijd in de Nissant
Van der Sloot finishte
tiende, Tim Coronel
tiende.
Van Es pakte in de twee
ce ook de overwinning
Donald Molenaar en
Huisman. Door een spint
van' de laatste rondes eir el
Alderen als laatste, tervtil pee|
nel en Van der Sloot de 6 ,aa[
vlag niet meer haalden.
De start van Berend Ge
uit Alphen aan den Rijn
Marlboro Elf Mégane J: |a|
leek na de trainingen succ eger
Met een tweede startplaat laar
de kampioen van vorig 'f
de Saxo's een riant uitzie! It)r(j
een goede klassering. Mi !cy
de tweede ronde ging htt pe;
Door een botsing met N
van Vliet kon de Alphena noe|
pits opzoeken om vent
met een kapotte wielophi al
niet meer terug te kerend |er
ce werd gewonnen doori p
tiaan Bleekemolen. y
In de Donkervoort Cup mv|
de debutant Dries Wilsch |t[
Alphen aan den Rijn ee: ue
dienstelijke achtste pla< ie|
een race die gewonnen
door Raymond Hebblinck.
less
woorden. Want reizen was
nieten, terwijl dit puur afö lew
was geweest.
Een uur na de finish
Knol weer de monterheid zd ïeti
De Spartatlon, de uitrak)
over 245 kilometer die eifnai
september van Athene
Sparta voert, lonkt. „Dat isi
summum. Hoewel ik hem
tweemaai heb gelopen, bi om
het iets fascinerends. De e$
me weersveranderingen en
glooiingen maken het tot fjeni
uitputtingsslag. Iedere keeir
je volledig stuk, verleg je
et
DEN HELDER «GPD
De wind en het zeewater heb
ben de voetstappen van Jan
Knippenberg weliswaar voor
goed uitgewist, maar de herin
nering aan de pionier van het
Nederlandse ultralopen is
springlevend. Voor de derde
achtereenvolgende keer werd
de Jan Knippenberg Memorial
gehouden. De duurloop over
100 Engelse mijl eindigde in
een zege voor Hagenaar Wim-
Bart Knol. Hij noteerde een tijd
van 13 uur, 21 minuten en 15
seconden: een parcoursrecord,
24 minuten sneller dan de ou
de toptijd.
„Ik liep sterk, maar ik had
mijn race beter moeten inde
len. Was het tempo gelijkmati
ger geweest, dan was ik onder
de dertien uur gedoken."
In 1995 overleed Jan Knip
penberg aan een slopende
ziekte. Tot aan zijn dood over
brugde de fervente duurloper
zo'n 200.000 kilometer. Bijna
dagelijks doorkruiste hij het
Noord-Hollandse duingebied.
Alleen, of met collega-loper en
vriend Ron Teunisse. Het tra
ject Den Helder - Hoek van
Holland legde Knippenberg
daarbij meerdere malen af.
Maar niet alleen om deze reden
is drie jaar geleden voor deze
route gekozen. De monster
tocht symboliseert de levens
weg van Knippenberg, die in
Hoek van Holland werd gebo
ren en in Den Helder stierf.
Dertien deelnemers vertrok
ken zaterdagavond om tien uur
vanaf Fort Kijkduin in Den Hel
der. Zelfs de vertrouwde con
touren van Texel waren niet
zichtbaar. Vuurtoren Lange
Jaap deed de lopers met zijn
lichtbundel op gepaste wijze
uitgeleide. Het eerste stuk ging
over een verhard stuk duin,
daarna het strand op. Guus
Smit ontworstelde zich al snel
aan de groep: alleen Wim-Bart
Knol kon het moordende tem
po volgen. „Gekkenwerk", zei
Knol na afloop over de blik-
semstart. „Guus wist dat hij dit
tempo nooit kon volhouden,
dat hij eraan onder door zou
gaan." Na veertig kilometer
koers, ter hoogte van Petten,
moest Smit lossen.
Knol stond er alleen voor. Tot
tachtig kilometer ging het naar
wens. Vervolgens eiste het mul
le zand z'n tol. Knol: „De benen
werden zwaarder en de passen
ongecontroleerd." Niet alleen
de vermoeidheid sloeg toe; de
gemoedsrust werd er tegen het
ochtendgloren ook niet beter
op. Knol raakte in een 'dip', die
nog eens werd vergroot toen er
bij Bloemendaal sprake was
van springtij. Vijf kilometer
lang baande de 34-jarige zich
een weg door het enkelhoge
water. Een val betekende een
doorweekt vervolg.
Alles deed zeer. Ophouden,
schreeuwde het lichaam. Maar
Knol wilde van geen wijken we
ten. Opgeven, dat nooit. De
verzorgingsposten werden ge
koesterd; niet alleen voor de
koolhydraten, maar ook om de
monotonie te doorbreken. Kat
wijk was inmiddels gepasseerd,
Scheveningen kwam in zicht.
Een klein stukje nog. Kijkduin,
Monster, 's Gravenzande; de
stappen telden nu dubbel, het
einddoel kwam dichterbij. Vlak
voor de finish in Hoek van Hol
land flitste het door hem heen:
'Lopen is geen sport, maar een
manier van reizen' zoals Knip
penberg vaak zei. Nooit was hij
het zo oneens geweest met die
at:
grenzen. Een grotere uitdags en
