VVD beslist over
et nieuwe college'
'fi
'Aan z'n polsen moetje zien dat hij er verstand van heeft'
ik
ar
Rijn Veenstreek
9Melk komt niet van Milka-koe9
nuai
MDAG 6 APRIL 1998
JC neentebelang Jacobswoude rekent ook op CDA
111
ien
?t belai
odwetj
ijfde b;fD komt na zes jaar oppositie in het college van Ja-
vertra vou<^e- Met wie de liberalen vanaf 14 april in zee
irijft rnls n°g n*et duidelijk. De WD houdt de mogelijk
en van een coalitie van twee partijen, of met Gemeen-
e van lng 0f met het CDA, nog open. Gemeentebelang re-
~»p een college met drie partijen en dus met het
ageerd^oupE
iüef (fBINKHORST
:erste i|
>m dejs p. Witteman van Ge
bruik ebelang hebben zijn par-
roei vje liberalen afgelopen za-
zaakt overeenstemming over
en llegeprogramma bereikt.
I vluclgbben een prima gesprek
euwe VVD gehad. Inhoudelijk
e een
zijn we er helemaal uit. We no
digen nu het CDA uit om met
ons mee te doen." De partij wil
behalve een 'breed college' ook
drie wethouders.
WD'er M. Keune heeft een
andere lezing over de bijeen
komst in het weekeinde. „Het
resultaat is dat de WD het voor
het kiezen heeft. Vanavond hak-
jrake.
rkomt
omlijn
over
ïipholl
lorritS! ...mate
nvaren a
Schiptensioendesk "S
lissinC.ai«b!rérad„a!nv;
De nfedrijfsleven. On
:rlenenhet totaal van ui
ingenK°p!o°mme°
in éi
En oiirfcrl ussen..
aliserefl. En onder-
u andere zaken,
of een kosteloze
Jratis (7daqen per
r daal
de PENSIOEN^DESK
VOOR EEN GOED SALARIS LATER
ken we de knoop door." Vol
gens wethouderskandidaat
Keune is het plan voor drie wet
houders 'voorlopig even in de
kast'. Zowel de combinatie
WD-CDA als WD-Gemeente-
belang is mogelijk. „Je mag con
cluderen dat CDA en Gemeen
tebelang er niet uit zijn geko
men."
„Deze uitspraken verbazen
me", reageert Witteman. „Ik
heb zaterdag de WD nog ge
vraagd of ze niet op twee bor
den schaken.". De liberalen
stelden Gemeentebelang gerust,
aldus Witteman. „Wij streven
naar een drie-partijencollege. Ik
verwacht dat het CDA zich goed
in het collegeprogramma kan
vinden." Het CDA wil niets over
de college-onderhandelingen
zeggen.
Het nieuwe programma heeft
deels een andere inhoud dan
het 'boekwerk' dat Gemeente
belang en het CDA aanvankelijk
samenstelden. Witteman: „Voor
ons is het belangrijk dat wij de
gemeenteraad en de inwoners
beter, meer en eerder bij de
planvorming betrekken." Hij
noemt twee voorbeelden: Plan
2000 in Woubrugge en de ont
wikkelingen rond het voormali
ge hotel Rijnland in Hoogmade.
„Die projecten zijn zo complex,
dat moet je niet in een achter
kamertje willen regelen.
Zwaan valt aan
ROELOFARENDSVEEN
Een agressieve zwaan had het
gistermiddag op een inwoner
van Nieuwe Wetering voorzien.
De man voer in zijn boot op de
Veenderpolder. Na een korte
vlucht boven zijn 'prooi' ging
het beest over tot de aanval. Na
een gevecht heeft de plezier-
vaarder de zwaan uit zijn vaar
tuig weten te krijgen. De man
heeft het voorval bij de politie
gemeld. Een gemeente-ambte
naar is later de polder ingetrok
ken om de vleugels van de
zwaan te kortwieken.
Kijkdag bij boeren in Rijnwoude: Geitje rijden mocht.
FOTO LOEK ZUYDERDUIN
Open dag bij Rijnwoudse veehouders
RUNWOUDE ROBBERT MINKHORST
Maak kennis met het boerenle
ven, roept de Westelijke Land
en Tuinbouwbond (WLTO) al
jaren. Proef de romantiek,
maar ook het zwoegen van
boeren. En tja, de melk komt
nog altijd uit een koe en niet
uit een pak. Vier Rijnwoudse
bedrijven openden zaterdag
hun deuren voor nieuwsgieri
gen.
Oude tijden herleven op de
hoeve van familie Van der
Bergh. Alles is gedateerd. De
prachtige boerderij wordt bin
nenkort een monument en pal
erachter staat nog een heuse
hooimijt waar de kinderen in
het stro spelen. Maar het werk
op de boerderij is minder ro
mantisch, zegt Van der Bergh.
„Dit bedrijf is zogezegd minder
levensvatbaar. Het is een sport
om het elk jaar weer te red
den."
De melkveehouder zou zijn
bedrijf graag uitbreiden, maar
veranderende wetgeving en
scherpere milieuregels houden
de plannen steeds tegen. „Het
stagneert. Eerst moet je zien
dat je weer benen onder het lijf
krijgt. Dan pas kun je weer lo
pen."
Aan 'al die mensen vandaag'
moet Van der Bergh wennen.
„Het hoort erbij, je moet een
keer meedoen." Zijn dorpsge
noot Hage Peters: „Op open
dagen kom je vaak op de grote,
moderne bedrijven. Dat is
geen werkelijkheid." Zo n kijk
dag op boerderijen is bedoeld
om publiek te laten zien hoe
het reilt en zeilt, zegt Petra
Roggeveen van de PR-commis-
sie van de WLTO. „Wat ze le
ren, kan elementair zijn. Zoals
waar de melk vandaan komt.
Niet van de paarse milka-koe
dus."
Nancy, Ed en kinderen Tha
lia en Demi van Staveren zijn
er zaterdag 'omdat het leuk is,
zeker voor de kleintjes'. „We
wonen in Koudekerk, maar we
komen niet elke dag op een
boerderij", zegt Ed van Stave
ren. „De kinderen zijn gek op
dieren en lopen er nu tussen."
In Hazerswoude-Dorp, in de
stal van IJsbert Corts aan de
Gemeneweg, steekt roodbont
Goldie 17 brutaal en nieuws
gierig haar kop tussen de spij
len door. Opgewekt staart ze
haar bezoeker aan. Als die uit
nodigend zijn hand uitstrekt,
schrikt Goldie zo, dat ze bij het
terugtrekken haar kop tegen de
spijlen knalt. Dat ritueel her
haalt zich nog een paar keer.
Hoe ontwapenend het ge
drag van de roodbont ook is,
de meeste aandacht gaat uit
naar het pasgeboren kalfje ver
derop en naar de lammeren
buiten, die, in een poging er
eentje te pakken te krijgen,
door een horde kinderen wor
den opgejaagd. Het kalfje ligt,
amper vijf uur na de geboorte,
nog te rillen in het stro.
Het kalfje is er één van een
tweeling, zegt boer Corts, maar
zijn zusje heeft het niet ge
haald. „De bevalling, vanmor
gen om kwart voor tien, ging
net aan goed. Het ene dier lag
verkeerd en de tweede bleek
niet levensvatbaar. Wat dat be
treft was het een geluk dat de
bevalling voor de open dag
was."
Het diertje dat overleefde is
omdat het nog wat zwak is,
twee keer bijgevoerd. „Dat
trekt veel bekijks", zegt Corts.
„De kinderen stonden te pope
len om de fles over te nemen."
Dat mocht, ook van moeder
koe.
Het moderne bedrijf van de
Hazerswoudenaar voldoet aan
dc laatste milieu- en hygiëne-
eisen. De koeien worden al
praktisch automatisch gemol
ken (Corts: „Een stap verder is
de melkrobot") en de compu
ter stemt de hoeveelheid
krachtvoer af op de hoeveel
heid melk die de koe geeft.
„Een hele hoop bedrijven moet
nog gigantisch investeren. Ik
heb dat al gedaan."
CHEF TIM BROUWER DE KONING. 071 -5356417, PLV -CHEF MARIETA KROFT. 071-535641
COM
E N T A A R
Noodsprong
In Ter Aar is het al jarenlang vijf voor twaalf. Dat lijkt nu ook door
gedrongen tot de plaatselijke politici. Met kostbare vondsten
waarvoor menige grotere gemeente zou terugdeinzen, proberen
de dorpspolitici hun zelfstandigheid te waarborgen.
Want als de college-onderhandelingen ergens op tijd moeten sla
gen, dan is het wel in Ter Aar. Herindeling dreigt voor de kleine
gemeente, tenzij zij bewijst de complexe problemen van de 20ste
en 21ste eeuw het hoofd te kunnen bieden. Waarnemend-burge
meester A. van den Berge kan daarbij nog zo zijn best doen, als
hij op dinsdag 14 april geen of kibbelende wethouders aan zijn
zijde vindt, houdt het voor hem ook op.
Een maand lang zag het er naar uit, dat Ter Aar geen opvolgers
voor het door de kiezers afgestrafte duo Otto (CDA) Ruijgrok
(WD) zou vinden. Toen de ernst tot de kopstukken van de vier
politieke partijen was doorgedrongen, opperden zij hulp van bui
tenaf. Dat daarbij de naam van oud-burgemeester P. Verhoef viel,
wekt geen verwondering. Sinds mensenheugenis grijpt politiek
Ter Aar, wellicht door gebrek aan zelfvertrouwen, terug op het
verleden.
Het siert de dames en heren politici dat zij bij nader inzien afza
gen van die heilloze constructie. In plaats van een externe forma
teur toverde de WD de wethouder zonder politieke portefeuille
uit de hoed. Dat onbekende fenomeen, juridisch en staatsrechte
lijk waarschijnlijk onhoudbaar, heeft de charme van het nieuwe.
De goede verstaander doorziet de bedoeling van de initiatiefne
mer. Alles en iedereen vraagt om deelname van de WD en zijn
lijsttrekster Riedel in het college. Maar de WD heeft op 4 maart
de deur naar verkiezingswinnaar Gemeente Belangen meteen al
in het slot gegooid. In feite heft de WD met de nieuwe construc
tie zijn eigen blokkade op.
Als de achterban van Riedel genoegen neemt met de papieren
constructie van een derde wethouder die op basis van een door
alle partijen ondertekend convenant 'regeert', kan Ter Aar op 14
april drie in plaats van twee wethouders begroeten. De ervaren
afgevaardigden van PAK (E. Kraak) en Gemeente Belangen
(J. Born) kunnen samen bogen op een krappe raadsmeerderheid
(zeven van de dertien zetels). Maar belangrijker dan die weten
schap vinden zij de taakverlichting op een belangrijk terrein die
de WD-collega hun bezorgt. Eventuele oppositie van haar twee
zetels kleine partij nemen zij op de koop toe. Daarmee is gemak
kelijker te leven dan met de golf van publiciteit die de gemeente
overspoelt als de onderhandelingen spaak lopen. Aan schijnwer
pers heeft Ter Aar voorlopig geen behoefte.
Dronkenmansrit eindigt in greppel
ALPHEN AAN DEN RUN»
Een dronkenmansrit van een 54-jarige Leidenaar eindigde gister
nacht in een greppel aan de Sportlaan in Alphen aan den Rijn. De
politie trof de auto per toeval aan. De bestuurder zat nog in de auto
en controle wees uit dat de man een slok te veel op had. De politie
heeft zijn rijbewijs gevorderd en de Leidenaar een rijverbod van
acht uur opgelegd. Later in de nacht heeft de politie nog een dron
ken automobilist van de weg gehaald. De 27-jarige Alphenaar werd
aangehouden op de Burgemeester Bruins Slotsingel in Alphen.
ij fels
Pino van Pizzeria Karalis voert elke avond een toneelstukje op
ijd dai
ris na*
ubliekt
p| e\ Giuseppe Carta kwam bijna dertig jaar geleden naar
'--'-♦katwijk. De Italiaan had destijds tijdens zijn vakantie in
Duitsland een Katwijks meisje ontmoet en zij nodigde
J^Jhem uit voor een weekendje Holland. Het is iets langer
iworden, want Pino, zoals hij inmiddels wordt genoemd,
lt en funt in deze regio onder de naam Karalis twee pizzeria's,
heen. ién in Leiden en één in Katwijk. Met de Katwijkse Corrie
omdat is hij al weer 25 jaren getrouwd. Zij heeft de dagelijkse
freiatji leiding in Katwijk, terwijl Pino elke dag in de Leidse
- "entOouzastraat is te vinden. „Laatst vroeg mijn moeder op
en, ««Sardinië of ik een pizza voor haar wilde bakken. Ik ben
ïn onn
a op d niet gek! Een pizza maak je niet thuis, een pizza eet je
buiten de deur."
;ezet. V
- zendfelt het gelijk duidelijk. 'Wij' Italianen
eg. De tiers, 'wij' houden van theater en
>e sateËn overdrijven is altijd toegestaan,
tig cenè 'act' met overtuiging en gevoel
f bij düitgevoerd. „Pas vloog bij ons een
pan in de fik. Voor jullie Nederlan-
dat een klein keukenbrandje. Voor
eerstolianen komt dan de hele hemel naar
[rote atn. Wij Italianen zijn ook lang niet zo
zendercieel als jullie Hollanders. Als het
in de ig goed gaat, lachen we een beetje
huid i en als het morgen slecht gaat, dan
rs. je toch een beetje huilen."
?ehon(fen zijn geen slap geklets, zo gaat de
ar van Pizzeria Karalis door, verhalen
jkurk waar het leven op drijft. Zoals
y van de klant, die niet tevreden was
nCf!n kalfsschenkelgerecht, een ossobu-
**o"at te weinig vlees aan, was de klacht.
ep de kok erbij en samen gingen ze
ior de ipntje eens wassen. Eerst wat om het
iheen lopen, veel geschreeuw en
keind# gebaren. „Geen vlees aan de osso-
een lc^aar mijnheer, u weet toch wat osso-
ivoerdPetekent! Osso betekent bot in het
ren on°s- En zit er geen bot aan, mijnheer?
is. De^et mogelijk! En buco, moet u weten,
is voor gat. Daar is er toch ook ge-
mijnheer. U heeft dus alles wat u
«ft: bot en gat. Wat klaagt u dan?"
ris meiF1 er n°g steeds hartelijk om lachen,
ie naa^ijk was dit show en omdat de klant
schadSWP en meespeelde, konden we het
met veel theatraal geweld opvoeren. Want
al onze klanten in Leiden en Katwijk weten
dat we alleen maar kwaliteitsproducten
brengen. Alles vers en met veel vakman
schap, aandacht en liefde klaargemaakt. En
als een klant terecht klaagt - en ossobuco is
gewoon een moeilijk gerecht - dan doen we
er alles aan dat te verhelpen."
„De klanten vinden het prachtig dat wij hier
elke avond een toneelstukje opvoeren.
Maar eigenlijk zijn we gewoon onszelf: Itali
anen schreeuwen als het leuk is en praten
zachtjes als we denken daar meer effect
mee te kunnen bereiken. We maken ieder
een een beetje gek, want de klanten komen
hier niet alleen om te eten, ze willen ook la
chen. Een keer hadden Antonio en ik echt
ruzie, want hij is zo eigenwijs als ik weet
niet wat. Toen dachten de klanten ook dat
we het speelden. Ook weer lachen natuur
lijk. Hollanders vinden het gewoon leuk als
er een beetje röring in de tent is."
Debaas van de pizzeria is vijftig jaar geleden
geboren op Sardinië. Hij komt uit een Itali
aans modelgezin, hetgeen staat voor veel
gezelligheid. Er waren volgens Pino jammer
genoeg 'alleen' te weinig ldnderen: drie jon
gens en twee meisjes. Zijn ouders waren re
delijk welgesteld, zijn vader was namelijk
aannemer. Na de middelbare school be
zocht Pino de horecaschool, omdat het van
meet af aan vaststond dat hij een restaurant
wilde beginnen. Eerst moest hij echter nog
in dienst. Hij diende in het korps van de
blauwe baretten, een soort elitekorps, dat
vooral in Zuid-Tirol actief was.
In 1969 zat z'n diensttijd erop en ging hij,
alvorens terug te gaan naar Sardinië, in
Duitsland op vakantie. Daar ontmoette hij
de Katwijkse Corrie. Ze nodigde haar Itali
aanse vriend uit voor een weekendje Kat
wijk. „Dat is dus een heel lang weekeinde
geworden. We zijn nu 25 jaar getrouwd,
want ik geloof in normen en waarden. Van
af het moment dat ik in Nederland was,
wist ik dat ik niet als zielige buitenlander
gezien wilde worden, ik wilde gerespecteerd
en geaccepteerd worden om mijn kwalitei
ten."
Giuseppe Carta werd in Katwijk liefdevol
opgevangen en er was geen sprake van een
cultuurconflict. „Katwijkers kun je goed
met Sardiniërs vergelijken. Beiden zijn erg
aan het gezin gehecht en ze kijken ook bei
den - even - de kat uit de boom voordat ze
je in hun gezin of vriendenkring opnemen."
Snel Nederlands geleerd en bij een restau
rant in Utrecht pizzabakker geworden. In
1977 kwam zijn droom uit: hij werd zelf ei
genaar van een pizzeria aan de Doezastraat.
Hij noemde het naar Karalis, hetgeen de
oude naam is voor Cagliari, de hoofdstad
van het eiland waar hij vandaan kwam. Mo
menteel kunnen er in de zaak 250 gasten
aan tafel. Elke avond is hij vol, dus reserve
ren is gewenst en de enige ergernis is, vol
gens Pino, de lange wachttijden.
In Wageningen opende hij in 1979 een
tweede vestiging. Maar aan dit avontuur
kwam, mede door de afstand, na elf jaar
een einde. „Ik miste er vooral de Leidse ge
zelligheid, want met Leidenaars kun je over
het algemeen veel lachen. Op een gegeven
moment ging ik met pijn in het hart naar
Wageningen. Dan moet je stoppen." Na dit
Wageningse uitstapje, verlegde hij de aan
dacht in 1991 naar Katwijk, waar aan de
boulevard opnieuw een zaak werd ge
opend. Zijn vrouw Corrie is daar dagelijks
aanwezig, terwijl hij de Doezastraat tot
werkterrein heeft.
„Ik werk net zo hard als mijn mensen. Er is
er nog nooit een werknemer uit onvrede bij
me weggegaan. Ze mogen precies hetzelfde
doen als ik. Dus hard werken en jezelf blij
ven. We ontvangen de mensen hier hartelijk
en gaan als de tijd het toelaat even bij hen
aan een tafeltje zitten. Soms omdat we het
gezellig vinden en soms uit pr-oogpunt.
Hollanders vinden het leuk om herkend te
worden en daar spelen we een beetje op in.
Maar daarnaast ben ik streng en autoritair
voor m'n personeel en kan ik goed tekeer
gaan. Alles moet hier wel gebeuren zoals
het hoort en als het anders gaat, ben je met
mij nog niet klaar."
Voor beginnende ondernemers heeft hij het
advies vooral in zichzelf te geloven. „En niet
alleen aan dat verdomde geld te denken,
maar gewoon dag-in, dag-uit, met hart en
ziel hard werken. En beseffen nooit klaar te
zijn. Het is ook niet altijd leuk. Eigenlijk heb
ik een haat-liefde verhouding met het werk.
Ik kan niet zonder, maar soms ben ik het
zat. Altijd maar weer jezelf opladen. En elke
avond komen ze weer in horden binnen. En
altijd dat gezeur met leveranciers. Als Itali
aan heb je niet zoveel geduld. Laatst moest
ik een leverancier voor de derde maal bel
len. Da's te veel voor een Italiaan, die komt
er bij mij niet meer in."
De vijftien mannen die hij in vaste dienst
heeft, hebben namen als Antonio, Maurizio,
Stefano, Alfredo. Die namen doen vermoe
den dat hij enkel Italiaans personeel in
dienst heeft. Dat klopt, ze zijn afkomstig uit
Sardinië, uit Rome en uit Calabrië. „Waar
om zou ik een Nederlander nemen als er
echte Italianen zijn. Een pizzabakker moet
Italiaan zijn. Aan de beweging van z'n pol
sen moet je kunnen zien dat hij er echt ver
stand van heeft. Daar is met mij geen dis
cussie over te voeren."
Het ligt daarom voor de hand dat Pino geen
voorstander is van Amerikanen die pizza's
bakken of Nederlanders die een Chinees
restaurantje beginnen. „Dat is allemaal ge
pruts. De panpizza is gewoon een stuk deeg
en daarom een slechte fotokopie van de
pizza. Bij mijn moeder wil ik genieten van
de Sardinische keuken, zodat de druppel
tjes van mijn lippen lopen en bij mijn
schoonmoeder krijg ik dra'adjesvlees, waar
ik mijn vingers weer bij aflik."
De zaak aan de Douzastraat ziet er nog net
zo uit als 22 jaar geleden, toen hij begon.
Donkere lambrisering, Jiouten meubilair en
lampjes uit een voorbije tijd. „Het ziet er
natuurlijk niet uit. Af en toe denk ik er wel
eens over om te vernieuwen, maar ik doe
het toch maar niet, omdat dit blijkbaar de
inrichting is die de klanten willen. Ik heb al
die jaren alleen af en toe een verfje over de
muren laten halen."
Over de Italiaanse keuken is Pino vol lof.
Het staat voor hem vast dat de oorspronke
lijk Italiaanse keuken de beste van Europa
was en ook vandaag de dag is er niks mis
mee. Over zijn eigen producten is hij vooral
realistisch. „We zijn geen luxe restaurant,
maar ik breng wel goede kwaliteit. Een stuk
vlees zonder de flauwekul van troepjes of
sausjes. Anderen mogen een minuscuul
lapje vlees met tweee doperwtjes er onder
verscholen, serveren.
Pino heeft ooit zaken gedaan met voetbal
club Quick Boys uit Katwijk. „Ik ben zelf he
lemaal gek van voetbal. Aan het eind van de
middag eten we hier met z'n allen en dan
gaat het dus altijd ook over voetbal. Elke
zondag voetbal ik en zonder die sport zou
ik dit leven niet volhouden. Maar op een
gegeven moment vonden ze het bij Quick
Boys vanzelfsprekend dat ik ze sponsorde.
Ze vroegen niet of ik het bleef doen, maar
dachten dat ze bij mij in het telefoonboek
stonden. Dat het dus normaal was dat die
sponsoring automatisch werd verlengd.
Nou, zo gaat dat niet met Pino. Ik ben er
mee gestopt."
Hij is niet voornemens ooit definitief terug
te gaan naar Sardinië. „Ik heb nu een mooi
huis hier in Nederland en dat wil ik niet
verkopen. Ik ben ook - financieel - nog niet
binnen en ik denk dat het steeds moeilijker
is dat te bereiken. Als ik het wat rustiger aan
kan doen, denk ik erover een aantal maan
den in Italië door te brengen en de rest van
de tijd in Nederland, want ik voel me hier
ook hartstikke thuis."
Giuseppe Carta neemt de hamer ter hand in pizzeria Karalis.
FOTO MARK LAMERS
