Bizar en geniaal artieste
Bloemen droom elke kostuumontwerper
Popmuziek met
de pink omhoog
Cultuur Kunst
Gospel in concertzaal
niet zo spiritueel
'Karakter'
ook in VS
in bioscoop
Slechts ietsje meer dan
recht vooruit beuken
Kabbelen en babbelen
met Frank van Pamelen
censie maxim bezembinder
The Glory of Gospel. Gezien: 1 februari
1998, Stadsgehoorzaal Leiden
Vrede van Munster in munten
utrecht Het Nederlands Muntmuseum toont tot en met 15 juni
„De Vrede van Munster in munten en penningen". Aan de hand
van een aantal voorbeelden wordt getoond welke munten in ge
bruik waren in de periode 1568-1648. Hieronder vallen ook de
speciale muntstukken die tijdens de diverse belegeringen op
vaak primitieve wijze zijn vervaardigd om de betaling van de
verdedigers van de stad te garanderen.
Weer prijs voor componist Kurtag
münchen» De in Amsterdam wonende Hongaarse componist
György Kurtag krijgt de Internationale Muziekprijs van de Ernst
von Siemens Stichting. Aan deze prijs is een geldbedrag van
ruim een kwart miljoen gulden verbonden. De Beierse Academie
voor Schone Kunsten zal de prijs op 18 juni overhandigen. Vol
gens de jury van de onderscheiding past de naam Kurtag in een
rijtje met grootheden als Beethoven en Schumann. Zijn oeuvre
zet de muziekhistorische traditie op waardige en meesterlijke
wijze voort. De in 1926 in Lugoj geboren componist ontving de
ze maand ook al het Ereteken voor Wetenschap en Kunst, de
hoogste Oostenrijkse onderscheiding op het gebied van cultuur.
Ruim 10 miljoen platen van Bocelli
Hilversum De Italiaanse zanger Andrea Bocelli heeft sinds zijn
debuut vier jaar terug over de hele wereld al meer dan tien mil
joen platen verkocht. Daarmee is hij op dit moment de best ver
kopende artiest van het platenlabel PolyGram. De blinde zanger
brak in 1994 door na een optreden op het festival van San Remo.
Niet lang daarna verscheen zijn debuutalbum II Mare Calmo
Delia Sera, gevolgd door Bocelli, Viaggio Italiano en de recente
compilatie-cd Romanza. Kenmerkend voor Bocelli is dat hij van
twee walletjes eet: als klassiek geschoolde tenor schakelt hij
moeiteloos over op pop. In beide genres verschijnen er dit jaar
nieuwe platen. Eind maart komt het volledig klassieke Aria, The
Opera Album uit. Een pop-cd staat gepland voor eind '98.
CD als biografie bij 100ste verjaardag Fien de Ia Mar
Glory of Gospel geen onplezierige theateravond
Het staat aangekondigd als een
ipirituele ervaring, maar The
jlory of Gospel is meer een
•motionele achtbaan met
oopings die zelfs de Efteling
liet zou goedkeuren. Helaas
nag het publiek niet in de kar-
etjes stappen, maar is gedwon
gen van een afstandje toe te kij-
cen. Het duurt precies twee uur
voordat het publiek zich einde-
ijk los maakt van de stoelen,
"elukkig gaat de hysterie niet
jo ver dat men op de stoelen
gaat dansen en daar zullen de
ichoonmakers van de Stadsge-
loorzaal niet rouwig om zijn.
In The Glory of Gospel wordt
voor de pauze de geschiedenis
/an de zwarte Amerikaanse be-
/olking verteld aan de hand van
;en verzameling spirituals, de
'oorlopers van de gospel. Leuk
iemi-authentiek aangekleed en
/an charmante danspasjes
foorzien door de uit Amerika
ivergekomen regisseuse. De ge-
ichiedenislesjes die, gelukkig
ïiterst kort, tussendoor worden
verteld, blijven hangen tot het
■eluid de achterste rij heeft ge
baald. Dat die geschiedenis be-
dist geen rozengeur en manen-
ichijn was, weet ieder welden-
eend mens, maar het publiek
njcrijgt toch een overvolle doos
clichés over zich uitgestort.
De kopie van een Harlemse
gospeldienst neemt na de pauze
het grootste gedeelte in beslag,
waar dan natuurlijk de moeder
van de Amerikaanse gospelmu
ziek, Mahalia Jackson, en de
voorvechter van burgerrechten,
Martin Luther King, ook nog
even voor het voetlicht komen.
Mij bekroop echter de^yraag of
er dan misschien ook een markt
in Amerika zou- kunnen zijn
waar we een Nederlandse zwar
te kousen kerkdienst als enter
tainment kunnen exploiteren.
Uiteindelijk is deze glorie van
de gospelmuziek een verzame
ling liedjes die als los zand bij
elkaar is gegooid. De uitvoeren
de! gangers en zangeressen, aan
getrokken uit de USA maar ook
uit Nederland, zijn beslist ta
lentvol. Ze kunnen zingen als
geen ander. Uit het afwijkende
kleurtje van haar jurk kunnen
we ontdekken dat Rhetta Hug
hes de ster van de show behoort
te zijn, want daar blijkt verder
nauwelijks iets van. Anderen,
zoals Michelle David, zingen
net zo goed, zo niet beter.
The Glory of Gospel is geen
onplezierige theateravond,
maar is ook niet geheel bevredi
gend. Misschien komt dat om
dat gospelmuziek alleen spiritu
eel kan worden wanneer je het
op de plaats beluistert waar het
thuis hoort, een kerk in plaats
van een concertzaal.
Het is vandaag een eeuw
geleden dat Fien de la Mar
werd geboren. Voor het
Theater Instituut Neder
land aanleiding om een cd
te laten verschijnen met
haar complete platenoeu-
vre. Fien behoorde niet al
leen tot de grilligsten onder
de Nederlandse artiesten,
maar was zeker ook een
van de grootste en veelzij-
digste kunstenaressen die
op de Nederlandse podia
heeft gestaan.
amsterdam hans visser
Fien de la Mar was 11 toen haar
vader en moeder trouwden. Hij
was Nap de la Mar, zoon van
Charles en Rika de la Mar, die
als komedianten door het land
trokken met volkse melodra
ma's en spektakelstukken. Nap
was twintig toen hij Sien leerde
kennen. Zij was pas zeventien.
Uit hun verhouding werd op 2
februari 1898 Fien geboren. De
ouders van Sien namen de op
voeding op zich, want Nap en
Sien reisden met operettes en
kluchten de kermissen af.
Ze leerde pianospelen en
maakte al dansend kennis met
modem ballet. Vader Nap
stuurde haar naar de HBS, toen
bijzonder voor een artiesten
kind. Maar kort voor het eind
examen had ze genoeg van de
school. De trek naar het theater
was te sterk. Ze debuteerde in
1916 bij vaders operettegezel
schap in 'Der Rastelbinder' van
Franz Léhar. Een legende was
geboren. In 1919 kwam ze naar
Amsterdam, waar ze al gauw
behoorde tot de artiestenkring
rond café Schiller op het Rem-
brandtplein. Daar leerde ze de
architect Piet Grossouw ken
nen, met wie ze haar verdere le
ven een onstuimige relatie had.
Fien speelde in operettes en
revues, danste en zong liedjes
en werd gevraagd door Willem
Royaards 'en Eduard Verkade,
de twee grote toneelleiders van
die tijd- Maar Fien weigerde to
neelrollen, tot Cor van der Lugt
Melsert haar in 1928 vroeg voor
Eliza Doolittle in 'Pygmalion'
van Shaw, het stuk dat later de
basis zou zijn voor de musical
'My Fair Lady'. En wie speelde
daarin de rol van vader Dool
ittle? Juist, vader Nap.
Ze speelde nadien Mooy Aal
in Bredero's 'Moortje' en
Seerauber Jenny in 'Die Drei-
groschenoper' van Brecht en
Weill. Daarvan zijn geen opna
men bekend. Wel zong ze voor
de plaat in 1929 'You're the cre
am in my coffee'. Deze eerste
plaat laat al horen hoe tijdloos
haar talent was. Vanaf dat mo
ment is haar carrière via de
grammofoonplaat te volgen. Ze
maakte het revuelied 'Onder de
bomen van het plein' beroemd
en haar acteertalent klinkt door
Fien de la Mar was een v
gestaan.
in drie imitaties van de 'hit' van
Louis Davids 'De kleine man'.
Uiteraard speelde ze al snel gro
te rollen in de ontluikende Ne
derlandse filmindustrie, die ze
bezong in 'Hollands Holly
wood', een lied uit de film 'Het
Nederlands Cabaretalbum'. Ze
speelde in de film 'De spook
trein', naar het onlangs tot mu
sical bewerkte toneelstuk, en in
de verfilming van Herman Bou-
bers 'De Jantjes' en 'BleekeBet'.
Uit die laatste film stamt het
tot 'volkslied' geworden 'In de
Jordaan' en de tekst die het pu
bliek, tot haar grote ongenoe
gen, uitriep tot haar lijflied: 'Ik
wil gelukkig zijn'. In de ver
filmingen van 'Pygmalion', en
'Kermisklanten' speelde ze met
een jonge Wim Kan. Met deze
latere koning van de conférence
werkte ze in 1935 in cabaret 'De
Blokkendoos'. In die dagen leer
de ook Wim lbo haar kennen. In
zijn cabaretbijbel noemt hij
haar een geniaal cabaretière.
Tussen 1940 en 1950 trad ze
op in het cabaret van Martie
Verdenius, met een onderbre
king toen de Duitsers eisten dat
ze lid zou worden van de Kul-
turkammer. Toen in 1948 haar
eigen De La Mar Theater open
de, gebeurde dat in aanwezig
heid van koning Juliana. Een
theaterdirectrice was ze niet. Al
in 1950 moest Fien de zaak ver
kopen. Wim Sonneveld nam de
leiding over en Fien stopte met
optreden.
Intussen stond ze bekend als
enfant terrible, een ramp voor
haar omgeving. Het was de gril
ligheid van het genie. Op repeti
ties kwam ze vaak te laat en als
ze er was, gedroeg ze zich vaak
ongeïnteresseerd. Na de dood
van Piet Grossouw in 1957 werd
dat steeds erger. Ze leed aan
achtervolgingswaan en hysterie
en deed haar eerste poging tot
zelfmoord. Pas in 1960 keerde
ze terug op het toneel. Ze maak
te toen bovendien voor het
eerst sinds 1935 weer plaatop
namen. „Maar dat depressieve
Mediagigant Sony/Columbia
heeft de Nederlandse speel
film Karakter aangekocht
voor de Amerikaanse markt.
Karakter, de vrije interpreta
tie van Bordewijks roman
over Dreverhaven en
Katadreuffe, is het bijzonder
succesvolle debuut van regis
seur Mike Van Diem. De film
sleept de ene na de andere
internationale prijs in de
wacht. Niet alleen de acteer
prestaties worden beloond,
ook het camerawerk krijgt
veel waardering.
De kans dat Van Diems
film een nominatie krijgt
voor een Oscar is door de in
teresse van het Amerikaans-
Japanse concern sterk ge
groeid. De Nederlandse film
wereld heeft vorig jaar Karak
ter gekozen om mee te doen
in de Oscarcompetitie. Eind
vorig jaar kreeg Karakter ook
al de Grand Jury Prize van
het American Film Institute
Film Festival.
Hoofdrolspeler Jan Decleir
is inmiddels onderscheiden
voor zijn acteerprestaties,
evenals zijn collega Fedja
van Huet. Ook het camera
werk van Rogier Stoffers is
diverse malen internationaal
geprezen.
De triomftocht van de film
begon tijdens de Nederland
se Filmdagen in Utrecht met
een Gouden Kalf voor beste
Nederlandse speelfilm. Het
publiek van het filmfestival
in Cannes koos Van Diems
debuut als favoriet.
Expositie werk van kostuumontweiper Jan Aarntzen in Hoofddorp
amsterdam berrit d
Cabaretière Karin Bloemen valt
behalve door haar artistieke ta
lenten vooral op door haar ex
centrieke gewaden. Ontwerper
Jan Aarntzen (1950) kon zich
de afgelopen jaren volledig uit
leven op de meest buitenissige
creaties en maakte Bloemen tot
diva van het Nederlands thea
ter. In Galerie De Meerse in
Hoofddorp is tot en met 8 fe
bruari de expositie 'Ontwerpen
voor Theater' te zien met
schetsen, decor- en kostuum
ontwerpen van Aarntzen.
Voor een ontwerper moet
een gewillige klant als Bloemen
een droom zijn. Meters van de
kostbaarste stoffen worden on
der Aarntzens auspiciën ver
werkt tot de meest extravagan
te creaties. Hoe gekker hoe be
ter, lijkt hun motto. Mede door
de exquise creaties die hij uit
dacht voor Karin Bloemen,
kleeft aan Aarntzen het imago
van glitter- en glamour-ontwer-
per. Dat beeld is onjuist want
Aarntzen ontwerpt kostuums
voor de meest uiteenlopende
theaterproducties. Van musi
cals als 'Annie', 'Grease', 'Zzin-
derella' en 'La cage aux folies'
tot Purper en Tineke Schouten.
„Eigenlijk is kostuumontwer
pen een heel dienstbaar vak.
De ene keer moet het een lap-
pentroep zijn, de andere keer
sober en simpel en soms rijk en
overdone. Ik deel een show al
tijd in kleuren in. Als geel in het
begin opduikt, is het de rest
van de voorstelling exit, tenzij
het een functie heeft. Al gum
mend denk ik na. Over elke lijn
is nagedacht."
Elke voorstelling, ieder per
soon waagt weer een andere
aanpak. „Purper is bijvoorbeeld
veel moeilijker dart Grease, om
dat die heren de hele avond op
het podium staan. Ze willen er
leuk uitzien, maar er is weinig
tijd om te verkleden. Ik maak
dan een schema waar ze zich
heel nauwgezet aan moeten
houden."
Vaak is het de kunst de kos
tuums zo simpel mogelijk te
houden, zodat de dragers juist
daardoor van het podium spat
ten. „Bruidsjurken bijvoorbeeld
zijn vaak veel te overdone. Je
moet niet denken 'wat een
mooie jurk', maar 'wat een
mooi meisje'. Nelly Frijda
(speelt de weeshuisdirectrice in
'Annie') wilde in de musical
niet te veel op Ma Flodder lij
ken. Ze draagt een op het oog
heel simpele bloemetjesjurk.
Maar je moet het wel verzin-
Stoffen betrekt Aarntzen
graag van een bedrijf in Zwit
serland dat vooral levert aan de
Parijse modehuizen en de
meest exquise materialen aan
biedt in beperkte oplages. Ver
der neust hij graag in magazij
nen. Hij heeft inmiddels toe
gang tot stoffenparadijzen
anderen watertanden.
Voor de jurken van Bloemen
koopt hij van de uitverkoren
stof alles op. „Van iets dat ik
voor Karin maak, wil ik niet dat
iemand anders ermee loopt."
Aarntzen heeft vroeger in de
confectie gewerkt, maar dat gaf
weinig voldoening. „Mode-ont
werpen doe je voor de uitver
koop en voor de etalage, terwijl
tussendoor ook nog de kassa
moet rinkelen. Als ik vroeger
naar modeshows ging, zat ik al
tijd te turven wat verkoopbaar
was. Ik zat heel praktisch te kij
ken. In Nederland zijn er ge
woon niet genoeg mensen die
gewaagde creaties willen dra
gen. Het theater geeft wat dat
betreft veel meer voldoening.
Ook zelf hult Aarntzen zich
graag in opvallende kostuums.
„Een keer heb ik een prachtig
pak laten maken, waarin ik het
hele jaar op premières heb
rondgelopen. Ik heb nog nooit
zoveel commentaar gekregen."
De afgelopen tijd was Aarnt
zen druk doende een selectie te
maken voor de tentoonstelling
over zijn werk in Hoofddorp.
„Vijftig tekeningen en 24 kos
tuums mocht ik uitzoeken. Het
zijn toch weer de glitter- en
glamourachtige creaties gewor
den, waarmee ik ook weer
meteen het vooroordeel beves
tig. Maar als je 24 kostuums
mag neerzetten, kies je natuur
lijk geen simpel zwart jurkje."
Tentoonstelling van Jan
Aarntzen, t/m 8 februari in
Galerie De Meerse, Raadhuis
plein 3, Hoofddorp. Openings
tijden: di. t/m za, 12.00-17.00
uur en tijdens voorstellingen
in Schouwburg De Meerse.
The Nits. Speelden Europa
plat tot aan de Pyreneëen met
hun hit 'In the Dutch moun
tains'. Traden op met cabare
tier Freek de Jonge. En ook dat
werd een succes, een vrucht
bare wederzijdse kruisbestui
ving. Maar afgelopen zater
dagavond in de Stadsgehoor
zaal was het toch allemaal wel
erg gelikt. Als de leden van een
band naar de geprojecteerde
filmpjes boven hun hoofden
gaan kijken, is er wat fout met
hun inzet. Lange tijd heerste
er in de muziektempel van Pe
tra Unger een sfeer als in een
kerk waar de pastoor wel wat
ziet in moderne missen met
muziek. Allemaal zo be
schaafd. Popmuziek met de
pink omhoog.
Zanger Henk Hofstede kon
digde aan dat het repertoire
van de avond vooral zou be
staan uit nummers van een cd
die nog niet in de winkel ligt.
Daar zitten juweeltjes bij,
zoals 'Three Sisters', 'Soul
Man' en 'Sister Rosa': wat se
mi-intellectuele luistermuziek,
met daarin soms een flinke
scheut gebruikspoëzie.
Als decor gebruikte de groep
twee projectieschermen waar
op beelden te zien waren die
de nummers moesten 'stoffe
ren'. Bij de song over Nescio
zagen wij een trage rivier door
oneindig laagland vloeien.
Zanger Henk Hofstede refere-
reerde bij de introductie van
'Nescio' nog even aan 'De Uit
vreter'. Bij The Nits is Japi de
Uitvreter weliswaar ook van
een brug afgestapt, maar hij is
niet door het water verzwol
gen omdat er op dat moment
net een boot onder die brug
door voer.
The Nits dwingen respect af
omdat zij niet maar weer tel
kens willen voortborduren op
een nummer met een krachti
ge hartslag als 'In the Dutch
mountains'. In die zin is hun
optreden niet goedkoop, zoals
je dat vaak ziet bij andere
groepen. Maar de stem van
zanger Henk Hofstede leent
zich wel uitstekend voor dit
soort rau\
Hofstede langzame
brengt hoor je toch al gauw
door elke songline Leonard
Cohen heen.
De groep - 'First we take
Manhattan, then we take Ber
lin' - gokt met haar composi
ties duidelijk op een interna
tionaal publiek, getuige de ve
le plaatsnamen in hun songs
en de verwijzingen naar het
Clintoniaanse Sodom en
Gomorrah aan de andere kant
van de oceaan. Ik geloof zeker
dat dat publiek er is. Maar
massaal zal het met dit reper
toire niet worden. Ach, mis
schien ben ik wel gewoon een
ordinaire jongen die houdt
van van-dik-hout-zaagt-men-
planken ritmes
Pas op het laatste moment
begon er een dame naast mij
enthousiast mee te swingen.
En dat had ze eigenlijk al veel
eerder willen doen, getuige de
kinky uitdossing en de slan
genleren broek. Geef die meis
jes toch waar voor hun geld,
Henk! En stuur die schattige,
maar o zo beschaafde toetse-
niste en bassiste meteen door
naar Minerva.
hoor je daar terug", aldus Maar
ten Eilander, de samensteller
van de cd. En toch interpreteert
ze huiveringwekkend, zing-zeg-
gend 'Circusvrouwen' van Helle
Haasse.
Een begrip werden haar uren
lange nachtelijke telefonades
met vrienden. Uit die tijd da
teert ook het verhaal van de
schrijver Simon Carmiggelt, die
haar op een druilerige zondag
morgen ontmoette in de Kalver-
straat. Hij vroeg: 'Hoe gaat 't
Fien?' En ze antwoordde: 'Laat
ik maar zeggen 'goed', dan zijn
we er allebei van af.' Op de och
tend van eerste paasdag 1965
springt ze uit het raam van haar
flat aan de Beethovenstraat.
Toen haar in het ziekenhuis
werd gevraagd waarom zei ze
veelbetekenend: „Om alles." Ze
overleed een paar dagen later.
'Ik wil gelukkig zijn', origine
le opnamen van Fien de la
Mar. Favorites, FAV1-95198.
recensie pablo cabenda
Concert: Junkie XL. Gehoord 31/1, LVC,
Leiden.
Het is typisch. De huidige dans
scène is zo gezichtsloos dat fans
niet eens hun eigen goden her
kennen. Iedereen in het LVC
kon Tom Holkenborg al bewon
deren tijdens het voorprogram
ma van zijn eigen band. De
voorman van Junkie XL stond
namelijk achterin de zaal tij
dens het muzikale voorspel de
schuiven te masseren van zijn
favoriete instrument, het meng
paneel. Op het podium van het
LVC stond Phil Mills, van Hol-
kenborgs oude industrial band
Nerve, luidruchtig songstruc
tuur en harmonische wetten af
te rossen met behulp van key
boards en gitaar. Alsof een F16
crasht op duizend aluminium
afvalbakken die op oude
jaarsnacht worden gezand
straald. En ja, je kon erop dan
sen, maar nee niemand wilde
dat. Het ritme van de Nerve
noise escapades paste niet in
het enge format van datgene
waar men tegenwoordig voor
gaat. Het is big beats, break
beats of helemaal niets. De re
actie was dan ook navenant:
lauw handgeklap en we zien wel
wat komen gaat.
Junkie XL heeft na het optre
den op Noorderslag een naam
hoog te houden. Tijdens con
certen staan behalve Holken
borg en rapper/zanger Rude
Boy de gitarist René van der
Zee, drummer Baz Mattie en dj
Frankie D. op toneel. Om naar
te kijken wellicht en om de nu
anceverschillen tussen hard en
keihard subtiel in te kleuren. En
het werkt.
Er zijn twee manieren om een
climax te bereiken in moderne
dansmuziek en simpel gezegd
komt het hier op neer: sneller of
harder. En Junkie XL beheerst
vooral de tweede variant tot in
de puntjes. Als René tijdens de
hitsingle 'Billy Club' een power-
akkoord uit de losse pols
schudt, springt de zaal een hal
ve meter hoger. Rudeboy is
meer dan aanwezig, toch wordt
alle aandacht opgeëist door wil
deman Tom.
Hij draait zijn arm bijna uit
de kom om de knopjes op 11 te
dwingen. Hij springt, hij schopt,
heft zijn handen bezwerend
over de dansende menigte als
Mozes over de Rode Zee en
gooit onzichtbare bommen en
granaten in scheutige gezins
verpakking de zaal in. Met re
sultaat.
Het is waar. Live klinkt een
band nog viezer en harder en
dus leuker. Junkie XL is geen
uitzondering. Er wordt zelfs hier
en daar nog wat nieuws geïm
proviseerd. De probeersels ko
men echter niet echt van de
grond. Dat is niet erg want de
nummers van Junkie XI zijn
sterk en gevarieerd genoeg om
een concert lang te kunnen
boeien. Wel jammer is dat de
nuance verloren gaat in'een
mist van gitaren, zodat er nu en
dan nog maar een ietsje meer
overblijft dan recht vooruit beu
ken en trommelvliezen als bloe
derige flapjes rosbief. Maar dat
zal de echte fan worst wezen.
nog eens uitgebreid in.
Sympathiek is zijn onopge
smukte presentatie. Hij brengt
zijn grapjes terloops, zingt een
paar bescheiden liedjes met
smaakvolle begeleiding op ac
cordeon of gitaar. De manier
bijvoorbeeld waarop hij Max
Havelaar, Batavus Droogstoppel
en koffiereclamemuziek door
elkaar husselt, is bijzonder
In zijn lied over 'Nieuwe harin
gen' bezingt Frank van Pamelen
een meisje met een 'lekker bek-
kie' die hij zich als 'maatje'
wenste. Taalgrapjes dus. Een
extra 'laag' boven op een ge
bouw heet, stelt hij enigszins
verbaasd vast, een 'verdieping',
hoewel dat gebouw hierdoor
'hoger' wordt. Taaleigenaardig
heden dus.
Met dit soort beschouwingen
vult Van Pamelen voor een be
langrijk deel zijn soloprogram
ma. Soms is het wel eens erg ge
zocht. In zijn verhaal over zijn
fascinatie voor graven en wroe
ten in de aarde, laat hij zijn va
der zeggen: 'Da's een tunnel
bouwer'. Waarop hij denkt: „Ja,
dat wil ik ook worden, dassen-
tunnelbouwe." En op die dier
tjes en dat beroep gaat hij dan
Wat hij met zijn regelmatig
terugkerende verhalen over
jeugdheld Zorro bedoelt, komt
niet overtuigend over. Waar-
schijnljk probeert hij hiermee
de nogal losse structuur van zijn
programma iets hechter aaneen
te smeden. Dat lukt onvoldoen
de, al zijn de overgangen tussen
de verschillende nummers
soms niet onaardig. Vooral na
de pauze zakt het programma
steeds meer in. Het tempo ligt
laag, te laag en verrassende
wendingen ontbreken. Het kab
belt en kabbelt, Van Pamelen
babbelten babbelt.
