Jrene Moors:
en tikkeltje te
rolijk, misschien
>T
door JAN D. SWART
®t Carlo Boszhard in het Teleklds-onderdeel Pittige Tijden. „Dat is als parodie op soaps vorig jaar een complete hype geworden."
Irene Moors met Nico Swinkels (I)
en Rob Verlinden in 'Eigen huis
tuin'.
FOTO'S ANP
hele grote afwijkende moeilijkheidsgraad,
dan is 't wel een kinderprogramma. Je bent
van véél meer toevalligheden afhankelijk dan
wanneer alles is voorgeprogrammeerd, voor
gekauwd en voorgeautocued.
In wezen hebben we bij 'Telekids' niet
meer dan een volgorde. Daaromheen is alles
improvisatie. Je zit er met zulke grote oren,
omdat je alert moet reageren. Bovendien
moet je een omslag in denken maken, want
je bent er met kinderen. Waarbij het ook nog
eens van belang is, dat we allebei die dag
goed gemutst zijn, want als ik met m'n ver
keerde been uit bed ben gestapt, kan Carlo
het schudden, en andersom ik ook.
Verwachtingspatroon
Kijk, volwassenen gaan zitten en zijn stil. Als
de floormanager applaus vraagt, geen pro
bleem: applaus. Alles gaat strak en mooi op
schema. Maar nu kinderen. Die zijn luid
ruchtig of nerveus, of ze moeten plassen. Ze
hebben thuis ook allemaal één voor één een
idee gevormd hoe wij eruit zien en wie we
zijn en ze willen zich ook allemaal met je
kunnen identificeren. Ik verzeker je dat dat
pezen is, en dan is er óók nog een rolverde
ling, min of meer omdat die zo gegroeid is.
Omdat het kinderen zijn, moetje beantwoor
den aan een verwachtingspatroon. Carlo
moet en mag freewheelen en een beetje de
chaoot zijn. Hij mag z'n kauwgom onder de
tafel plakken en vervolgens moet ik er dan
wat van zeggen. Die dingen. De insteek is
niet echt educatief, maar er zijn wel regels
die je overbrengt en dat is werken. Dat is ei
genlijk gewoon een baan en zo zie ik dat ook.
Ik heb laatst een broer van me uit Zwitser
land een keertje laten zien hoe dat ging. Die
wist alleen van verhalen dat ik iets bij de tv
deed met kinderen, maar die wist niet wat ie
zag. Dit is echt werken, zei-ie. Volgens mij
dacht ie dat ik zo'n programma alleen maar
aankondigde.
In die negen jaar heb ik maar één keer bui
ten beeld een jongetje het zaaltje uit moeten
zetten omdat ie strontvervelend was. Alleen
toen ik naast hem liep moet je je voorstel
len, ik één meter drieëntachtig, en hij, zo'n
klein lawaaierig mannetje toen had ik al
weer spijt. Ik kon niet terug, maar als het ge
kund had, had ik het gedaan.
Ik weet nog goed wat ik dacht toen ik met
dat ventje naar de gang liep, ik dacht: mis
schien heeft-ie 't thuis wel niet naar z'n zin.
Of misschien heeft-ie niet eens een thuis.
Tien minuten later ben ik hem weer gaan ha
len en toen zat-ie daar heel bedremmeld niet
te begrijpen wat er gebeurd was. Ik zeg: en,
afgekoeld? Volledig mevrouw, zei-ie. Moet je
nagaan, zo'n klein mannetje. Ben je afge
koeld? Ja, volledig. Ik heb hem de hele verde
re uitzending niet meer gehoord, maar ik heb
de hele verdere uitzending moeten denken:
wat heb ik in godsnaam nou gedaan?
Frappant
't Is nu misschien al vijf jaar geleden gebeurd,
maar het is wel frappant dat ik nog heel vaak
aan dat mannetje moet terugdenken, en dat
bedoel ik met de moeilijkheidsgraad van een
kinderprogramma. Ze zitten niet stil, ze
plaatsen je voor onverwachte momenten en
je kan zo'n opname ook niet overdoen. Dat
vergt een energie die ook jij alsjeblieft niet
moet onderschatten, want dan schets je een
verkeerd beeld. Kijk nou maar eens op zater
dagmorgen, dan weet je precies wat ik be
doel. Ik ben nu dertig en dat is nog steeds
een prima leeftijd voor dit programma. Maar
duidelijk is wel dat Carlo en ik er niet nog
eens negen jaar mee door kunnen blijven
gaan. Er komt een dag dat je toch 's morgens
ongemerkt het verkeerde jurkje aantrekt als
je begrijpt wat ik bedoel, en als je niet be
grijpt zal ik dat uitleggen. Er komt een dag
dat je er te oud voor bent.
Ik ben ook niet voor niks 'Eigen huis
tuin' erbij gaan doen. Dat zit in de lijn van
m'n planning. Ik vond het tijd worden dat
ook een andere doelgroep mij leerde kennen.
Daar heb je het weer, ik speel redelijk op safe.
Ook dat heb ik van m'n vader. Vijfenveertig
jaar VNU. Dat verklaart alles. M'n vriend en
ik hebben een hypotheek op ons huis waarop
we moeten aflossen zolang onze contracten
duren. Die dingen.
Geen baan, geen aflossing. Zo ben ik opge
voed. Sparen. Zo werk ik ook. In mijn achter
hoofd blijf ik kennelijk onbewust rekening
houden met die eindredacteur bij de NCRV.
Die dingen wil ik voor zijn. Ik ga niet meer
zitten wachten totdat anderen zeggen dat ik
niet meer geschikt ben. Voor die tijd ben ik
weg en misschien is het zelfs wel een briljant
moment om bij het tiende jaar te zeggen: en
dit is het.
Makkers
Nog mooier is om dan samen te stoppen.
Want Carlo en ik zijn voor de kinderen na
tuurlijk wel één geheel, heel close, zoals het
in feite in werkelijkheid ook is. Ik geloof niet
dat wat wij samen hebben zo vaak voorkomt
in dit vak. We zijn vriendjes geworden. Dat is
het succes van dat programma. Je ziet daar
twee mensen die ook privé makkers van el
kaar zijn. We vertellen elkaar alles, maar dan
ook alles, tot liefdesverdrietjes toe. En dan
ben je op je gemak. Dat is een groot vertrou
wen, terwijl we in basis en dat is het rare
toch totaal andere types zijn."
„Ik ben nu dertig en
dat is een prima leef
tijd voor een pro
gramma als Telekids.
Maar duidelijk is wel
dat Carlo en ik er niet
nog eens negen jaar
mee door kunnen
blijven gaan."
k denk dat mijn imago tamelijk
H aan de vrolijke kant is. Bij de VARA
vonden ze het zelfs te vrolijk. Ik
riep er geen weerstand mee op, maar ik kreeg
ook niet het vermoeden dat ze bij de screen
test dachten: daar zit een meisje dat Nabokov
heeft gelezen.
De VARA zocht omroepsters. Er werd bijna
vlaggend mee geadverteerd en ik dacht: weet
je wat, ik ga schrijven. Op de dag dat ik die
test moest doen, was ik er met honderd an
dere meisjes en allemaal rooie vlekken van
de zenuwen. Elles Berger zat achter de tafel,
ik zie 't nog voor me. Neem plaats. Ik had net
m'n rijbewijs en net een auto, dus toen ze
vroegen: vertel es wat over je jezelf, begon ik
over de Donald Duck, omdat ik bij de Donald
Duck werkte en verder lulde ik natuurlijk
honderduit over die auto.
Achteraf dacht ilc fout Moors, je had dat bij
de VARA wat intelligenter moeten oplossen.
Je had over je romantische boekentijd moe
ten spreken, Daphne du Maurier of Cissy van
Marxveldt, weet ik veel. Je zit daar en je wilt
omroepster worden. 'Fifteen minutes of fa
me' en dan begin ik over m'n auto en over de
Donald Duck. Unbelievable cn ik had't kun
nen weten. Maar zo ben ik dan op die mo
menten; spontaan, open, en ik loog er geen
woord van, want ik had net m'n rijbewijs en
was helemaal vol van die auto.
Even goed zat ik bij de laatste vijf. Alleen
toen het op een definitieve keuze aankwam,
vonden ze mij net iets te vrolijk. De andere
vier vielen ook af, dus in totaal waren er hon
derd voor niks geweest. Allemaal te vrolijk,
vermoed ik, of geen van allen Nabokov zoals
je wilt.
Een jaar later zat ik bij de NCRV.
Je wordt beoordeeld op datgene wat de
mensen van je zien. Dat is nu ook. 'Telekids'
is geen 'Vinger aan de Pols' zoals je weet, niet
diepgaand en emotioneel. Maar wel een pro
gramma dat voor kinderen makkelijk te ver
teren is en vooral gezellig en knus, niet te be
lerend. Ik heb in onze wereld een kleine jas
aan, maar die bevalt me uitstekend omdat
die past. Ik hol en vlieg en werk hard, maar
het belangrijkste is: ik heb 't naar mijn zin.
Dat schijn ik ook uit te stralen. De kinderen
trouwens ook.
Neutraal
Bij de NCRV presenteerde ik een Disneypro-
gramma. Maar na een jaar kwam er een
nieuwe eindredacteur. Ik ben z'n naam ver
geten, wat z'n mazzel is, want hij flikkerde
me er wel uit. Te vrolijk, dacht ik. Nee, zei
men, je gezicht is net even te perfect. Je hebt
geen pukkel, je hebt dit niet en dat niet. Ire
ne, kind, zei-ie, en toen kwam het hoge
woord eruit: je hebt een té neutraal gezicht.
Achteraf denk ik: hij was tenminste redelijk
rechtstreeks. Ik heb nooit hoeven gokken wat
de reden was. Maar op dat moment kon ik
'm wel villen. De teleurstelling toen was vele
malen groter dan op het moment dat ze bij
de VARA zeiden dat ik te vrolijk was. Toen
had ik niks, maar nu werd me iets afgeno
men waarvan ik al een jaar dacht dat het iets
van mezelf was. Bovendien vond ik de verkla
ring tamelijk krom. Er werd een nieuwe scr
eentest uitgeschreven, maar, voegde die man
eraan toe, je mag wel meedoen.
En vooral dat laatste was nu net even mijn
eer te na. Ik vond dat tegen jou gezegd een
beetje smiechterig. Aan de ene kant duidelijk
aangeven niet echt blij met me-te zijn, maar
dan geen ouwe schoenen willen weggooien
voordat je nieuwe hebt. Ik ben toen als een
idioot gaan solliciteren, eigenlijk de volgende
dag al. In principe ben ik
biemand die op safe
gaat, maar ik
kan ook ineens
de omme-
Als ze in Hilversum lacht, is ze in haar woonplaats Haarlem te
horen. Het is een aanstekelijke lach, gelachen met mooie witte
tanden. Ze heeft bovendien een gezellig hoofd dat voortdurend
antwoord geeft op de vraag of ze het naar haar zin heeft. Ja, al
jaren. Eerst als kinderbrievenschrijfster uit naam van Donald
Duck; later bij Hitbingo, en nu al negen jaar bij Telekids. U hoort
Irene Moors, de goedkoopste oppas van Nederland, die nu ze
dertig is niet voor niets Eigen huis tuinerbij is gaan doen.
Samen met Carlo Boszhard heeft ze intussen een videoclip
opgenomen voor de single met de Nederlandse versie van Grease
Lightning. Het duo was ook trendsetter met het Pittige
Popconcert. Het bewijs dat kinderen steeds vroeger naar
popmuziek gaan luisteren.
zwaai maken. Als kind moest en zou ik bij
voorbeeld verpleegster worden. Een vriendin
van me had drie zussen en die waren het alle
drie. Als ze verhalen vertelden, hing ik gefas
cineerd aan hun lippen. Ik heb er zelfs het
Atheneum voor vaarwel gezegd, want ik
dacht: als ik 't wil worden, is Havo voldoen
de. In die zin was ik lui, en berekend. Maar ik
was wel op m'n zestiende klaar.
Maar je kon pas de verpleging in met ze
ventien jaar en zeven maanden. Die over
brugging werd dus een wereldtijd. De tijd van
de plooirokken en de parels. Op foto's weet je
niet wat je ziet. Ik studeerde medische termi
nologie. Dat was stampen, mfcar dat kon ik.
Als je me leerstof en teksten geeft en je zegt
erbij hoe snel ik 't uit m'n hoofd moet leren,
dan kun je bij wijze van spreken de klok op
mij gelijk zetten. Ik ram het erin en het komt
er vloeiend uit. Alleen dan moet je me niet
pas een week later overhoren, want dan ben
ik alles weer kwijt.
Saai
Maar goed, toen dat jaar en die zeven maan
den voorbij waren, kon ik beginnen. Alleen
toen wilde ik niet meer. Ik was een paar keer
in zo'n ziekenhuis geweest en vond het saai.
Van de een op de andere dag was ik om. In
plaats van het ziekenhuis werd het de VNU.
Ik ging met een vooropleiding voor verpleeg
ster naar de Bobo, Sjors Sjimmie en de Do
nald Duck. En toen de marketingafdeling sa
men met de NCRV Disneydagen organiseer
de, ging ik mee om in de foyer spelletjes met
kinderen te doen. De Willy Wortel-wedstrijd.
In die foyer ben ik ontdekt.
Ik ben dit vak ingerold in een tv-explosie.
Je kreeg Veronique en TV10. Ik had volledig
de tijd mee. Ook toen de NCRV niet verder
met me wilde. Dus nog voordat er een nieu
we screentest werd gehouden, had ik al een
nieuwe baan en daarmee m'n eerste maat
schappelijke revanche, want zo voelde dat
wel. Zo van: wat, willen jullie me niet meer?
En dan de lol om te kunnen zeggen: sorry, ik
doe niet mee aan die screentest, want ik ben
vanmorgen aangenomen door Veronique.
Kijk, ik ben heel lang erg goed van vertrou
wen. Heel lang denk ik: dit kan niet waar zijn,
zo zijn mensen niet. Ik zal ook niet gaan
schreeuwen. Wat dat betreft heb ik een op
voeding gehad waar niets op aan te merken
valt. Ik heb de tact en het geduld van een va
der die z'n halve leven in ondernemingsra
den heeft gezeten. Maar je moet niet met me
spotten.
Lex Harding had me bij Veronique aange
nomen. Hij zei het in nog geen tien minuten
tijd: luister, het is een nieuw kinderprogram
ma, het gaat Telekids heten, geen idee hoe
het moet worden, maar daar hebben we jou
voor. Ga je gang. En toen ik bij de deur stond
voegde hij er nog aan toe: en het is dertien
uur per week.
Ik wist niets van tv. Ik had weliswaar pro
gramma's gepresenteerd, maar ik wist abso
luut niet hoe je die moest maken. Ik ben toen
zwaar in het diepe gesprongen. Nachten niet
geslapen. Ik kan 't niet, ik kan 't niet. Alle
maal kinder twijfels. Maar wel logische twij
fels. Maar het heeft zich in negen jaar ont
wikkeld tot wat het nu is. Het onderdeel
'Pittige tijden' als parodie op die soaps is in
de loop van vorig jaar zelfs een complete hy
pe gewofden, inclusief merchandising. Er
zijn sokken, petten en video's op de markt.
Aan de ene kant is dat een geweldig succes,
aan de andere kant ook wel weer jammer.
Zo'n programma kan dus kennelijk nooit
klein blijven.
Eiland
'Telekids' is binnen RTL overigens altijd een
eiland geweest. Dat kwam omdat ik het zelf
mocht opzetten. Later toen Carlo Boszhard
erbij kwam, hebben we onze inbreng behou
den. Er is nooit enige dreiging geweest in die
zin dat er naar iemand anders is gezocht.
Juist in die rust ga je groeien, en toen er na
vier jaar een moment kwam dat men dacht:
misschien is het niet zo onverstandig als er
iemand naast komt, ging de gedachte niet
eens uit naar een mens. Eerder naar een pop,
of een soort vogel. Uiteindelijk ben ik 't ge
weest die zei: je moet Carlo nemen. We had
den samen 'Hitbingo' gedaan, ik kende 'm.
Dat was nog in de tijd van Aalsmeer, allemaal
erg gestructureerd. Niet mijn wereld als ik
heel eerlijk ben.
Achteraf kwam ik ook te vroeg bij 'Hitbin
go'. Ik vond alles eng. Niemand had iets met
elkaar. Het was van a naar b en terug. Ik heb
me altijd veel lekkerder gevoeld in overzich
telijke mensengroepjes en kleine program
ma's. Wat dat betreft ben ik net Alice in Won
derland.
En dan zeggen ze wel, ja maar Irene, je
bent gelijk met Caroline Tensen begonnen
en kijk nou eens welke grote programma's zij
allemaal presenteert. Maar wie zegt mij nou
dat ze verder gekomen is? Je maakt mij niet
wijs dat je een grotere presentatrice bent
omdat je een grotere show doet, voor
grotere mensen. Dat vind ik abso
luut kul, volkomen verkeerd ge
redeneerd.
Ik weet helemaal niet of ik
zou kunnen wat zij doet, want
ik heb het niet geprobeerd,
omdat ik het niet wilde. Om
dat ik me er niet safe bij
voelde. Misschien ook om
dat ik er de ambitie niet
voor heb. Maar ik weet
ook niet of zij kan wat ik
doe. Men doet nu net als
of je het bij een kinderpro
gramma niet zo nauw
hoeft te nemen. Dat vind ik
onderwaardering. En eigen
lijk is het al knap vervelend
dat ik me er tegen moet ver
zetten. Als er één pro
gramma is met een
