'Ik zie op tegen het ouder worden
Weemoed in 'Het afscheid'
'Jane Eyre': vederlicht vakwerk
Cultuur Kunst
Klanken als zeewater
Schone
Schijn
;p
Galmende brokkenpiloot op
hoogglanzende foto's
FASE EXCLUSIEF
TERDAG 13 DECEMBER 1997
chef jan rijsdam, c
nternationale versie Dichter aan Huis
Hoofdrol voor Ingeborg Elzevier in nieuwe komedie 'Facelift'
058 N haag
1746! Ifvijfcle aflevering van Dichter aan Huis, het Haagse project
2-53 aarbij belangstellenden twee dagen lang in huiskamers naar
1 jai >n dichter kunnen luisteren, wordt volgend jaar een internatio
nal gebeuren. De organisatoren willen dichters uit vijftig lan-
in hun ambassade laten optreden. De buitenlandse dichters
n gekoppeld aan Nederlandse collega's en musici. 'Poeti-
J Border Walks', zoals het project nu heet, zal waarschijnlijk
:t laatste weekeinde van september 1998 plaatshebben.
amsterdam martin
Ei?
022!
twintigste-
offet lodieën zwelt aan en spoelt
SGR jr de Stadsgehoorzaal. Leids
denten Koor en Orkest Col-
ium Musicum vertolkt de
vi reldpremière van de opera It-
\a, Ithaka (het thuisland
componist Ber-
fd van Bueren en tekstschrijf-
rlmme Dros na de pauze,
'oor de pauze bestaat het de-
nberconcert uit een presti-
oï| us aanbod voor koor
si t. Tientallen lichtjes die uit
plafond naar omlaag han-
'M i, beschijnen publiek
als de Maria-antifonen van
nponist Herman Strategier
concert openen. De compo-
t had de intentie kerkmuziek
verlevendigen zodat koren
^HU! h bij vertolking hiervan zou-
aulf amuseren. De liturgische
^Ul zen zijn hiervan een spre-
idvoorbeeld.
let tweede stuk bestaat uit
1 Canzoni van Hendrik An-
/r lessen. Laatste rekende Stra-
fier tot zijn pupillen
OC i leiden door Zuideuropese
nponisten als Fauré, Monte-
7| di en Rossini. Tre Canzoni
de liefde
vollerend meisje en spoort haar
tot lichtvoetig dansen. Het
nerkoor vult de zaal met zijn
itiele muzikaliteit.
)e symfonie Mathis der Ma-
componist Paul Hinde-
li rondt de eerste helft af.
1591 irvoor draagt dirigent Gilles
:hels zijn stokje over aan col-
lega Lex Blankestijn. De symfo
nie bestaat uit drie fragmenten
en handelt over de panelen van
een befaamd altaar dat de zes-
tiende-eeuwse schilder Mathias
Grünewald beschilderde.
Ithaka, Ithaka beleeft haar
wereldpremière en beslaat de
tweede helft van het concert.
Overdonderende klanken klet
teren als zeewater op de toe
schouwers neer. Het libretto
van Dros laat vrouwen aan het
woord die een rol speelden in
het roerige leven van de mythi
sche held Odysseus. In Engelse
verzen passeert het epos in
veertig minuten de revue. Stem
men van onder andere Pe
nelope, Circe en Athene worden
uitgevoerd door drie solisten af
komstig uit de kweekvijver van
het Sweelinck Conservatorium
die juist met hun carrière be
gonnen.
Het studentenkoor beli
chaamt het koor uit de klassieke
Griekse tragedie; het bespiegelt,
huivert, en volgt het nietige
scheepje van de listige zwerver
met argusogen. Een draaikolk
van strijkers en blazers tolt over
het voetlicht. Het serieuze werk
krijgt lucht als een van de zan
geressen een megafoon ter
hand neemt om haar onvrede te
uiten.
Gevoel voor humor valt de
makers niet te ontzeggen als zij
met een 'We are the cham
pions' de groep Queen citeren.
Deze concertante uitvoering
wordt opnieuw gedirigeerd
door Michels die zijn musici op
tilt en bijna doet vergeten dat
het hier een voorstelling door
amateurs betreft. Als de laatste
noot wegsterft blijft de zaal
muisstil. Pas na enige seconden
barst een daverend applaus los.
Of ze zelf zou overwegen om plastische chirurgie toe te
passen? Actrice Ingeborg Elzevier doet er niet moeilijk
over. ,,Als de rimpelcrème niet meer helpt, waarom niet?
Zolang je maar niet denkt dat je daardoor twintig jaar
jonger wordt." In 'Facelift', de nieuwe komedie van Guus
Vleugel, speelt Elzevier de rol van een Hollandse miljo
nairsvrouw die een facelift ondergaat. „Het wordt puur
lachen geblazen."
„Misschien klinkt het ijdel,
maar komedies liggen mij goed.
Ik vind dat je in alle rollen die je
speelt, op zoek moet gaan naar
de humor. Naar de rare kanten.
Naar een soort van lichtheid.
Ook tragedies moet je van een
komische kant benaderen. Je
moet dan niet proberen om
leuk te doen, maar zorgen dat
het leuk wordt."
Na dertig jaar rollen bij het
gesubsidieerde toneel stapte In
geborg Elzevier over naar de
sector vrije producties. Sinds
dien is haar naam bekend bij
groot publiek. ,,Ik vind het
i vrij te zijn, om re
gelmatig met andere mensen te
werken. Ik hoef me ook geen
zorgen te maken; ik krijg de rol
len aangeboden. Na dit stuk
staan er al weer twee andere
vast. Hoe lang dat zo doorgaat,
weet ik niet. Voor mij als actrice
zijn er niet zulke grote verschil
len tussen gesubsidieerd toneel
en vrije producties. Ik heb de
neiging om naar de essentie van
de karakters die ik speel te zoe
ken. Ik vind het heerlijk om me
te verdiepen in de stukken, in
de figuren. Het is belangrijk om
een toneelkarakter te
dat van a tot z klopt."
„In de loop van mijn c
ben ik daar alert op geworden.
Daarom vind ik de repetitiepe
riode ook het meest interessan
te deel van mijn werk. Het is
steeds een interessante zoek
tocht naar hoe zo'n karakter is.
Toen ik jong was, wilde ik graag
een groot actrice worden. Of ik
dat ben, moeten anderen maar
uitmaken. Ik kijk nu heel anders
tegen mijn werk aan. In verdiep
me meer in het toneelspelen.
Dat vind ik belangrijker dan de
vraag of ik wel of geen succes
heb."
,Als oudere actrice moet ik
ervoor zorgen dat ik mijn figuur
een beetje behoud. Lukt dat
Neuscorrectie, rimpelreductie
en borstvergroting vormen te
rugkerende onderwerpen van
gesprek bij drie steenrijke vrou
wen die zich vanwege het gun
stige belastingklimaat hebben
gevestigd in het Belgische Bras-
schaat en daar niet meer doen
dan zich de hele dag vervelen.
Totdat een oude vlam van één
van de dames zich ook in het
belastingparadijsje vestigt en
een grootse wraak-actie uitlokt.
„Het stuk is eigenlijk een sati
rische kritiek op het reilen en
zeilen van Nederlanders die in
België wonen en op de Belgen
zelf', legt Ingeborg Elzevier uit.
„Het is een pure komedie zon
der een waanzinnig diepe ge
dachte eronder. Ik vind het
heerlijk om weer eens in zo'n
stuk te spelen. Het is puur co
medy. De humor van Guus
Vleugel ligt mij wel. Of het
moeilijk is om een komedie te
spelen? Als het goed gaat, nooit.
Als je er iets van jezelf in kwijt
kunt waardoor het stuk een
beetje vleugeltjes krijgt, is er
niets aan de hand. Gaat het
slecht, dan remt dat je af. Ik
denk dat het in deze komedie
van Guus Vleugel wel goed zit.
Ik voel me als een vis in het wa
ter."
'Facelift' is geschreven voor
Ingeborg Elzevier. „Dat is wel
vaker gebeurd. Guus Vleugel en
Ton Vorstenbosch hebben al
eens eerder speciaal voor mij
een stuk gemaakt. Net zoals
Paul Haenen dat heeft gedaan.
Als het verhaal klopt, als het
mijn fantasie prikkelt, dan
wordt het bijzonder. Er is ook
wel eens een stuk voor mij ge
schreven dat niet leuk was. Dan
houdt het op; dan kan ik er
niets mee. Dat stuk is ook nooit
opgevoerd."
ihen aan den Rijn, de hele
idstad ligt eromheen! Met die
gan probeert het Alphense
neentebestuur al sinds rpen-
ïheugenis het bedrijfsleven
;ek te krijgen dat het er zich
tigt. Kennelijk heeft Alphen
:XP' in eigen pluspunten en is de
a0" Dmaamste kwaliteit dat er
dere gemeenten omheen lig-
Alphen-haters - en daar
er best veel van - hebben de
et dan ook prachtig verbas-
d: Alphen aan den Rijn de
e randstad rijdt eromheen.
t laatste doen zeker ook de
derlandse popgroepen het
st. Hoewel Alphens voor-
TlJlamste poppodium veelbelo-
ïd het Kasteel heet, bestaat er
a| >r artiesten geen grotere ver-
1 irikking dan door dit jonge-
icentrum te worden geboekt,
j verAlcatraz dan het Kasteel,
en tientallen popgroepen en
dies weten in een groot-
J 01 leepse enquete van het Na-
KAI naal P°P Instituut.
jizikanten en roadies komen
iestal enkele uren voor het
qui treden bij de zaal aan. Ze
pi 'eten de installatie opbouwen
de sound checken. Als dat is
>eurd klinkt het 'aan tafel'.
-htii dien moeten de artiesten
l.oi hkunnen terugtrekken en
laden in de kleedkamer,
algemene klacht over het
is dat er te vaak spaghetti
dp wordt opgediend. Dat
ikt inderdaad wat verwend.
i artiest moet toch een beetje
^en, des te beter zijn de podi-
iprestaties. Het Kasteel ech-
schiet in deze opvatting ex-
im ver door want je krijgt er
~~~jpmaal niette eten. Voor hun
ïedens in Alphen staan de
igens van Van Dik Hout, Hei-
oosjes en Bob Color zich
gen leunend tegen
snackmuurvoor te berei-
In hun kleedkamers kun-
ze niet eens terecht want
zijn 'anno 1997 nog steeds
thet niveau van kille, tochti-
lawaaierige bezemhokken
tstegen.' Misschien dat cul-
ethouder Frank Dales van
Kasteel eerst een kasteel
et maken alvorens hij een
uw theater uit de grond
Pt.
koevoet
'Wien bleibt Wien' met v.l.n.r. Jose Kalthof, Marco Ondoorgrondelijk werk van De Fundatie in de Hoog-
Bakker en Carla Beusker.
foto roy beusker landse Kerk.
/I hardeman/de fundatie
Al staat zijn cruise control nog
zo verkeerd afgesteld, het Leid-
se K&O zorgt ervoor dat Marco
Bakkers concerten tot in de
puntjes worden vermeld. Toe
gegeven, Sint heeft het land al
lang verlaten, maar de verlei
ding om in dichtvorm uit te
pakken over het pr-beleid van
het uitbureau van K&O is on
weerstaanbaar.
K&O onttrekt zich namelijk ge
heel en al aan een wat half
slachtige Bakker-boycot die alle
andere kaartverkoopkantoren
en zalen stilzwijgend zijn be
gonnen. De galmende brokken
piloot werd eerder deze week
van de affiches voor het Haagse
Silvester Nieuwjaarsconcert ge
haald. Maar K&O verspreidt de
zer dagen gewoon juichende
persberichten en hoogglanzen-
de foto's om de aandacht te
vestigen op 's mans optreden in
de Anton Philipszaal. Kennelijk
is de wandtegelspreuk van K
&0-directeur Tjitte Weber: the
show must go on.
wim koevoet
Karei Willems, projectleider van
Leiden Cultuurstad, snapt niets
van de manifestaties van De
Fundatie, de naam waaronder
de beeldende kunstenaars Allart
Lakke en Onno Schilstra hun
ondoorgrondelijke, doodserieu-
ze of potsierlijke operaties heb
ben getoond in het kader van
Leidens cultuurfeessie. De ver
richtingen van het duo roepen
bij hem fascinatie en vooral irri
tatie op.
Sinds kort hebben De Fundatie
en Leiden Cultuurstad, ironisch
genoeg, hun onderkomen naast
elkaar, aan de Leidse Nieuw-
straat. En het lijkt erop dat de
wederzijdse irritatie het defini
tief heeft gewonnen. De buren
hebben stront op hoog niveau.
En waarom? Voornamelijk om
dat De Fundatie niet in het gro
te fotoboek van Karei Willems'
Leiden Cultuurstad staat. Schil
stra en Lakke zijn genegeerd,
boos èn teleurgesteld.
Het tweetal staat wel op een
kiekje gemaakt tijdens de ope
ning van Leiden Cultuurstad.
Mooi toch, zou je denken? Ware
het niet dat De Fundatie weer
vindt dat Willems voor het pu
bliceren van die foto het portre
trecht van Schilstra en Lakke
heeft geschonden.
Karei - nou en - Willems: „Die
foto is in het openbaar gemaakt,
en daar heb je niemands toe
stemming voor nodig. En verder
heb ik in het verleden er alles
aan gedaan om die jongens een
beetje publiciteit te geven." Uit
latingen van Willems als: 'Ze
moeten maar eens flink op hun
bek gaan' moeten daartoe ken
nelijk ook gerekend worden.
Schilstra en Lakke, zelf ook niet
altijd mals over Leidens cul
tuurfeessie, dragen de heilige
verontwaardiging met een ko
ninklijk lintje. „Willems ver
wachtte van ons dat we de sa
menstelling van ons publiek
aangaven, met name het aantal
allochtonen", gooit Schilstra het
over een andere boeg. „Dat
voelt als aanzetten tot discrimi
natie. Alsof ik de bruintjes moet
gaan turven."
Maar waar het eigenlijk om gaat
is spijt. Willems heeft spijt dat
hij 'moeilijke' kunst van recalci
trante jongens heeft toegelaten
op zijn gezellige cultuurfeessie
met een hoog gehalte buurthuis
en ballonnen. En De Fundatie
heeft spijt dat het goede betrek
kingen ooit heeft verward met
schenenschoppen. Nu wordt elk
wissewasje aangegrepen om de
beschuldigende vinger uit de
keukenla te halen in plaats van
de hand in eigen boezem te ste
ken. Waarmee maar weer dui
delijk is dat burenruzies in de
beste culturele milieus voorko-
pablo cabenda
niet meer, dan zou ik plastische
chirurgie overwegen. Ik zie een
beetje op tegen het ouder wor
den, al mag ik me verheugen in
een behoorlijke energie voor ie
mand van zestig. Ik vind het erg
als mensen zeggen: 'Je bent zes
tig en nog zo vitaal'. Ik wil nog
zo ontzettend veel doen. In het
theater voel ik me niet oud; ik
wil daar niet in de ouwelullen-
club terecht komen. Eigenlijk
zou je moeten kunnen zeggen:
zo oud wil ik worden en niet
ouder. Maar dan nog wel een
hele tijd verder leven natuur
lijk."
'Facelift' is tot en met mei vol
gend jaar te zien in de theaters
in het land, o.a in de Leidse
Schouwburg op 12 maart. De
première vindt plaats op 4 ja
nuari 1998 in het Nieuwe De la
Mar Theater in Amsterdam.
LAKtheater Leiden.
Onder de titel 'Het afscheid'
stelde het LAKtheater een
mooie avond samen met maar
liefst vijf voorstellingen af
scheid. Hiermee levert het thea
ter een bijdrage aan het af
scheid van Leiden Cultuurstad
97.
Het publiek kon afscheidsscè
nes van voor het jaar nul tot nu
meebeleven. In vier van de vijf
scènes ging het om de dood.
Dat zou erg zwaar zijn als er
niet ook relativering was. 'Ik ga
zei zij waarheen zei hij' van
Dansgroep Raz was een sobere,
zeer ontroerende combinatie
van beweging, tekst en muziek.
Het ging over een jongen die als
in een droom nadenkt over de
dood van zijn geliefde. De tekst
was poëtisch. Doordat de beel
den en gedachten zo herken
baar waren, maar net boven het
alledaagse zweefden, kwam de
tedere melancholie sterk over.
De bewegingen waren precies
zo eenvoudig en onnadrukkelijk
gekozen dat ze de tekst nergens
in de weg zaten. De passages
over hoe de geliefden samen
geleefd hadden werkten prach
tig relativerend.
Joop Keesmaat van het RO
Theater droeg het oude verhaal
van het afscheid van Dido en
Aeneas voor in een vloeiende,
poëtische vertaling van Marietje
d'Haene-Scheltema. Het 2000
jaar oude liefdesverdriet van ko
ningin Dido staat ver van ons af.
Keesmaat droeg de tekst helder
voor, maar straalde niet genoeg
begaanheid met de personages
uit om de emoties op te roepen.
Dat was anders bij 'Gurken-
viertel', een monoloog van het
aankomende talent Rop Ver-
heijen, leerling van de Amster
damse Theaterschool. Hij speel
de een zoon die zijn gestorven
vader toespreekt. Aangrijpend
was de frisheid van iemand die
nog te jong is voor wanhoop.
Hij is gedesoriënteerd, maar
kan aan het eind nog een grapje
maken over de flaporen die hij
van zijn vader geërfd heeft.
Wigbold Kruyver en Bert Bun
schoten van Het Volk brachten
delen uit het programma
'Dominee huilt' over Francois
Haverschmidt. Het leed van de
ze zelfmoordenaar uit de vorige
eeuw werd smeuïg gebracht,
wat past bij de zwarte humor
waarmee Haverschmidt zijn
Oud-Hollands verdriet onder
woorden bracht. Er klonk veel
sympathie in de manier waarop
Kruyver en Bunschoten de tek
sten van hun held vertolkten.
Tot slot kwam Blue Train met
een voorproefje van het theater
programma 'Tom waits for her',
dat in maart in het LAKtheater
komt. De zwaar melancholieke
songs van Tom Waits, vertolkt
met een door drank en rook ge
schraapte keel, lieten de avond
in een muzikale roes opgaan.
Grimmige vragen
Nationale Toneel
felen, Geert de Jong, Kees Coolen, Mijs
Heesen en Antoinette Jelgersma. Gezien:
12/12. Schouwburg Leiden.
De mooiste rol in 'De nacht van
de pauw' is weggelegd voor
Kees Coolen. Als gynaecoloog
die dagelijks met nieuw leven te
maken krijgt, is hij de man die
op de verkeerde momenten te
gen de verkeerde mensen de
verkeerde dingen zegt. Deze
botterik meent daarmee helder
en klinisch te denken. Kees Co
olen zet dat meesterlijk neer en
scherpt daarmee het toch al
grimmige karakter van de ge
schetste situatie aan.
Twee externe factoren bepa
len de sfeer. Hoofdpersoon Carl
ontvangt een brief van zijn zoon
die al jaren geleden is overle
den. Zijn moeder heeft deze
brief alsnog vlak voor haar
komst bij Carl bezorgd waar
door de tweede schokkende
confrontatie ontstaat.
Dit alles roept een wereld van
herinneringen en vragen rond
leven en dood op. Uiteindelijk
lijkt Carl een soort schuldbe
kentenis jegens de dood van
zijn zoon te willen afleggen. En
die vertwijfeling over dat mis
lukte vaderschap wordt nog
schrijnender door de zwanger
schap van zijn tweede vrouw.
Het is de afronding van het ver
haal dat verder voor een be
langrijk deel blijft zweven. Be
zwaarlijk is dat niet, uitspraken
over leven en dood in het alge
meen en vooral over de moge
lijke beëindiging van dat leven
door een abortus of zelfmoord
domineren de gesprekken.
Het stuk bouwt zijn kracht op
deze gesprekken die in handen
van boeiende acteurs als Geert
de Jong en Rik van Uffelen tot
volle wasdom kunnen komen.
RIOD onderzoekt
oorlogsbuit musea
amsterdam gpd
Het Rijksinstituut voor Oorlogs
documentatie heeft vijftien Ne
derlandse musea en bibliothe
ken aangeschreven met de
vraag of zij oorlogsbuit in hun
collecties hebben gehad. Vol
gens onderzoeker Gerard Aal
ders van het RIOD hebben veel
joden in de oorlog geprobeerd
om waardevolle kunstvoorwer
pen voor de Duitsers te verber
gen door ze in bruikleen te ge
ven aan musea. De Duitsers
hadden deze truc echter snel
door en waren er doorgaans als
de kippen bij om het joodse
kunstbezit uit de collecties te
halen.
Aalders hoopt dat de musea
en bibliotheken aan de hand
van hun archieven kunnen vast
stellen welke stukken door jo
den werden aangeboden. Hij
vermoedt dat vrijwel al het
joodse kunstbezit is gestolen
door de nazi's, maar hoopt ook
stukken te vinden die destijds
door de bezetter over het hoofd
zijn gezien.
Volgens Aalders, die sinds
1990 onderzoek doet naar de
verdwenen roofschatten uit de
Tweede Wereldoorlog, wisten
de Duitsers toen ze ons land
binnenvielen al precies waar ze
de meest waardevolle kunst- en
antiekvoorwerpen moesten
zoeken. Reeds voor de oorlog
hadden spionnen van de Duitse
'kunst-inlichtingendienst' een
inventarisatie gemaakt. Aalders
stuitte op de namen van de Ne
derlandse musea en bibliothe
ken toen hij archiefonderzoek
deed in Kiev.
recensie. joked
Willis Hall. Regie: Brigitte Odett. Spel: Pi,
Douwes, Gerrie van der Klei, Ronald de
Bruin e.a. Gezien: Stadsschouwburg Haar
lem, 10/12 (première). Nog te zien o.a.:
in de Rotterdamse schouwburg,
28/2 in de Leidse Schouwburg
t/m 8/3 in Nieuwe de la Mar
dam en 14/3 in het CC Amstelveen.
3/3
Een beetje slimme producent
engageert natuurlijk geen musi
calster als Pia Douwes voor de
hoofdrol in een romantisch kos
tuumstuk zonder haar een lied
je te laten zingen, 't Is een
beetje flauw om nu meteen van
'Jane The Musical' te spreken,
maar gezongen wordt er wél in
deze theaterversie van Charlotte
Brontë's onvergankelijke roman
'Jane Eyre'. En ook de toonzet
ting van de voorstelling is musi
calachtig: geolied amusement,
met her en der een vet aange
zette scène voor het (melo)dra
matische tegenwicht.
Scriptschrijver Willis Hall
houdt in zijn bewerking het ver
loop van Brontë's als autobio
grafie opgebouwde roman gro
tendeels aan. 'Jane Eyre' gaat
van start als een geïllustreerd
stemmenspel: nagenoeg het ge
hele ensemble (12 acteurs spe
len in totaal zo'n veertig rollen)
spreekt een woordje mee in die
wat jachtige proloog. Nogal kort
door de bocht wordt daarin Ja
ne's achtergrond geschetst, een
uitgekiende methode die later
in het stuk nog regelmatig te
rugkeert om de afzonderlijke
spelscènes met elkaar te verbin
den.
Jane is een bang en eenzaam
weeskind dat na een opleiding
tot gouvernante in een rigide
meisjesinstituut, het geluk
denkt te vinden aan de zijde
van haar werkgever. De rijke
Edward Rochester blijkt echter
een bigamist te zijn: hij verbergt
zijn krankzinnig geworden eer
ste vrouw. Pas als zij bij een
door haarzelf veroorzaakte
brand omkomt, kunnen de twee
gelieven alsnog trouwen.
Is er op de theaterbewerking
van 'Jane Eyre' niet zoveel aan
te merken, regisseur Brigitte
Odett springt minder gewetens
vol om met dit literair erfgoed.
Sleutelfiguren uit de roman krij
gen van haar bijvoorbeeld een
geheel andere kleur. Brontë's
'zwart marmeren' weeshuisva
der wordt door Wim van Heek
neergezet als een vunzige
borstenknijper en de huishoud
ster van Gerrie van der Klei
heeft meer van een bedilzuchti-
ge potentaat dan van een be
minnelijke oude dame.
Jane Eyre zelf, die impone
rende jonge vrouw met haar
heldere geest en onafhankelijk
karakter, krijgt in de vertolking
van Pia Douwes de allure van
een lichtelijk opgefokte spring
in 't veld, compleet met gekun
stelde gilletjes en hijgjes. Bij
haar vergeleken is tegenspeler
Ronald de Bruin een theatrale
zwaargewicht: zijn Edward Ro
chester weet af en toe echt te
raken.
Deze 'Jane Eyre' mag dan de
diepgang hebben van een mod
derplasje, onderhoudend is het
allemaal wel. En tot in de
puntjes verzorgd, zowel qua
kostumering, decor als belich
ting. De hardwerkende spelers
staan borg voor een rimpelloze
show, inclusief spektakelwerk
als een fel brandend kamer
scherm midden op het podium.
Vederlicht vakwerk voor de lief
hebber, dat echter nog maar
weinig van doen heeft met de
sfeer van Brontë's boek.
Officieel Saabdealer voor
Alphen a/d Rijn, Leiden, Bollen-en Duinstreek.
CURIEWEG 13, AUTOBOULEVARD ALPHEN A/D RIJN, TELEFOON 0172-4!
