'Ik maak nooit commerciële keuzes'
Heksen zijn juist leuk''
Cultuur&Kunst
Carrousel vergeefs ten
strijde tegen saaiheid
flansend hart vertelt sprookje waarin alles kan
Schone
Schijn
De X-files: van krakersbeweging
tot verwende zeurpiet
Rijksmuseum Amsterdam trekt veel nieuw publiek
ITERDAG 22 NOVEMBER 1997
n rijsdam, 071-5356444, plv chef ad van kaam 071 5356443
i.OOOste bezoeker 'Kuifje in Tibet'
ien Het Leidse Rijksmuseum voor Volkenkunde ontving gis-
:ren de 25.000ste bezoeker voor de tentoonstelling 'Kuifje in Ti-
De gelukkigen, de familie De Gelder uit Lisse, werden ver-
t met twee vrijkaartjes voor de galapremière van 'Seven years
iTibet' op 28 november in het Amsterdamse Tuchinsky-thea-
r, een videobox met alle Kuifje-films en een bos bloemen. Vol-
ns het museum is de grote belangstelling voor de tentoonstel-
ng te verklaren uit het feit dat Tibet 'in' is. De tentoonstelling
Ijo üjft in Leiden tot 3 augustus 1998. Men verwacht in totaal meer
r an 100.000 bezoekers.
Mathilde Santing na ruim twintig jaar zingen:
li ienmalig concert Ricky Martin
Mathilde Santing heeft een hit, dankzij een reclamespot
je. Dat vindt ze gek, na ruim twintig jaar zingen. Straks
staat de ster uit de musical 'Joe' gesubsidieerd in haar ei
gen theatertour 'Grip'. ,,Ik maak nooit commerciële keu
zes". Een gesprek over openheid, de Tina-Turner-stand
en bi-seksualiteit.
rERDAMDe Latijns-Amerikaanse popster Ricky Martin geeft
idag 16 december een eenmalig concert in het Amsterdamse
Sui yadiso. Vanaf 20.00 uur speelt de voormalige acteur van
jeneral Hospital' nummers van zijn nieuwe cd, 'A Medio Vivir'.
aarten in de voorverkoop kosten 20 gulden per stuk, en zijn te
ip bij 150 grote postkantoren, Paradiso en de Ticketlijn (0900-
8j J01250,75cpm.).
ava-l
nba.R
3195,
gerust
8, 20,
168703
theater
ndone F
Kunir lat heeft toneelgroep Carrou-
iBai. 1
ide hoi^roomspel' van Strindberg op
repertoire te nemen? De
iderhalf uur durende voor-
elling mist elke bezieling om
maar iets van een aanzet
een antwoord op deze
aag te bieden. Hiermee wil
zijn dat Carrousel
jèinspireerd op de automa-
oa ie piloot zou spelen. Zoiets
°JjUj jet dit gezelschap gewoon
ff er te 'et'
Het stuk zelf is uitermate
en het gezelschap heeft
poging ondernomen om
iaar Aitstugge taaiheid te doorbre-
P P Sl n. De s elers brengen zelfs
nuchter en helder spel. Al
en dat al is prijzenswaardig,
it bij een stuk dat droom-
'GR/Al
eizem n
3hana/
voorbeschouwing maarten baanders
tielling: 'Paradiso - Strawinsky for Kids' door Dan-
Hart Vanaf 4 jaar Gezien: 19/11. Parktheater Al-
la/d Rijn Te zien: 23/1115.00 uur. LAKtheater, Lei-
ta Fold
:arvanvt
HEOSl
072-57!
- 51965!
recensie wunand zeilstra
(Stelling: 'Droomspel' van August
Iberg door theatergroep Carrousel.
Christine van Stralen, Ria Eimers,
3van Duin, Ruurt De Maesschalck.
p Ahlbom, Wouter Steenbergen en
iesHeuer Gezien 21/11, LAKthea-
Leiden Aldaar nog te zien: van-
bezield om uitgerekend
structuren nabootst, is het risi
co van zweverigheid behoor
lijk groot. Die zichzelf relative
rende speelstijl is Carrousel
wel toevertrouwd. Spelers wis
selen van personage, er is mu
ziek, er wordt onverwachts ge
danst. Ondanks het feit dus
dat er constant iets gebeurt op
de speelvloer, blijft niettemin
dat gevoel van grenzenloze
saaiheid hangen.
Van de boodschap word je
namelijk ook niet vrolijk. Een
godendochter wordt naar de
aarde gestuurd. Aldaar kan zij
met eigen ogen kennis nemen
van het menselijk leed dat met
de schijnlogica van een droom
aan haar voorbijtrekt. Steeds
luidt de conclusie: medelijden
hebben met de mensen.
Strindberg heeft daarbij nog
eens een stevig portie kunste
naarsleed en echtelijke perike
len in zijn stuk verwerkt. Uit
eindelijk verlaat de goden
dochter teleurgesteld het aards
bestaan. En die emotie is goed
navoelbaar, want teleurstelling
geldt evenzeer deze Carrousel-
-productie.
amsterdam dick hofland
Mathilde Santing: ,,Ik probeer
eerlijk te zijn, maar ik vind het
moeilijk om open te zijn. Dat is
altijd een gevecht voor me: hoe
kan ik zo eerlijk mogelijk zijn,
zonder al te open te worden? Er
zijn dingen waar ik niet over
zou piekeren om ze aan mijn
buren te vertellen. Maar als ik
ze in een interview vertel, om
dat ik een eerlijk antwoord op
een vraag wil geven, dan komt
dat in de krant en lezen de bu
ren dus dingen die ik ze nor
maal niet zou vertellen. Dat
vind ik een raar idee."
„Ik ben een beetje voorzichtig
met openheid, met intimiteit, al
moet ik zeggen dat het minder
is geworden. Ik ben opener dan
vroeger, maar ik houd een ge
paste afstand. Ik bescherm me
zelf om privé het leven te kun
nen leiden dat ik wil leiden. Dat
vind ik een teken van kracht. Er
zijn mensen die het van kracht
vinden getuigen als je alles
maar vertelt, de meest intieme
details. Maar mensen die alles
vertellen wantrouw ik een
beetje. Ik vrees dat hun open
heid schijn is, omdat ze de din
gen vaak mooier maken dan ze
zijn. Dan doel ik niet op de
mensen die vrijwillig naar pro
gramma's als 'Catherine' gaan,
maar op artiesten."
„Het is een bewuste keuze
om de zaken in eigen hand te
houden, omdat ik onafhankelijk
wil blijven. Ik wil kunnen doen
wat ik wil, kunnen zingen wat ik
wil en daarvoor móet Uc mijn ei
gen baas blijven. Ik heb een
waanzinnig volle agenda en als
ik alles doe wat anderen van me
willen, dan ga ik er binnen de
kortste keren onderdoor. Rust
en veel slaap is het enige goede
voor een stem. Daarom houd ik
veel dingen af en doe ik abso
luut niet wat ik zelf niet wil of
wat me slecht uitkomt. Daar
ben ik dan ook niet van af te
brengen. Mij praat je niet meer
om. Ik ben helemaal niet com
merciëler geworden. Ik doe mee
aan een musical van Joop van
den Ende. Wat is dan de cliché
reactie? 'Foei, foei, foei, die is
overstag gegaan voor de com
mercie'. Maar ik maak nooit fi
nanciële keuzes. Het is een ze
gen voor me geweest dat ik voor
de musical 'Joe' ben gevraagd.
De aanbieding was zo gigan
tisch goed. Een nieuwe musical,
een fantastische rol met twee
geweldige songs, drie maanden
Carré precies tussen twee ande
re werkzaamheden in, een ge
weldige regisseur...noem maar
op. Op grond van die argumen
ten heb ik het gedaan."
„De reclame voor Interpolis is
ook geen financiële keuze ge
weest. Ik heb er niet eens zo gek
veel mee verdiend. Iedereen
denkt meteen aan een ton, of
een halve ton, nou onzin hoor.
Ik heb er vijftienduizend gulden
voor gekregen. Het is ook zo'n
mooi liedje, dat 'Beautiful Peop
le' van Melanie. Als het een le
lijk liedje was geweest had ik
het niet gedaan. Ook niet voor
veelgeld."
„Ik ambieer het overigens
niet, werken voor reclamespot
jes, al is het wel leuk om te ho
ren dat mensen op straat dat
liedje fluiten. Het is ook de eer
ste hit in mijn leven, gek na
ruim twintig jaar zingen. Ik
weet niet wat me overkomt.
Gisteren belde mijn moeder me
op: 'meid, de schilder fluit dat
liedje van je'. Zij vindt het ook
jeugddansvoorstelling
/ertreki
/R/SGR vogeldanseres weet al meteen bij op-
nst de juiste snaar te raken. Ze draagt
heleboel boeken die uit haar handen
I5 mCj pen en die, telkens als ze ze op wil ra-
weer op de grond vallen. De kinderen
3e zaal vinden het prachtig. Een vogel
Iboeken? Dat is geen probleem in 'Para-
- Strawinsky for Kids' van Dansend
De voorstelling vertelt een sprookje
irin alles kan.
erwijl de vogel de boeken probeert op te
rapen, ontmoet ze een vogeldeskundige,
zo'n man die met zijn verreldjker de hemel
aftuurt. Weer vallen de boeken op de grond.
Ze bukken tegelijk, bijna stoten hun hoof
den tegen elkaar en vanuit deze beweging
beginnen ze te dansen. Dit is een prachtige
opening, niet alleen choreografisch, maar
ook als manier om de kinderen na het grap
pig gespeelde intro bij de dans te betrekken.
Een dansvoorstelling is voor kinderen aller
minst, vanzelfsprekend, maar Dansend Hart
slaagt er uitstekend in de aandacht vast te
houden. Aan het eind hoorde ik van ver
schillende kanten roepen: 'Is het nü al afge
lopen?'
Strawinsky vormde de inspiratiebron
voor choreografe Wies Merkx. Ze maakte
een afwisselende collage van zijn muziek,
lis hard gegaan met Cultu-
Centrum de X. In vijf jaar
is de uit de krakersbeweging
itgekomen instelling ver
den tot een verwende zeur-
'.Tot een blok aan het been
de wethouder cultuur. Tot
subsidie-slokop die zich in
L cedures ingraaft. De X van
ergadert zich suf en is zo
idoende met terugkoppe-
draagvlakken meten, poli-
ïdruk uitoefenen en marges
y ienncn dat z'n hele jaarpro-
ima op een vloeitje met
nctioneel wit is gaan pas-
Het is onderhand een
tide dat in het Volkshuis ie-
q en opzij moet voor de X.
at wie wijkt er nu voor ge-
ken lucht?
de zich nadrukkelijk onder-
sidende, eigengereide en
21' rissende kwaliteitsimpuls
fhet Leidse culturele leven
ijwel niets meer over. De X
eis nbb! n OH geworden. John Wit-
ZEI
an en de zijnen hebben zich
'vergave in de armen ge
lvan de gemeentelijke over-
[LDaar laten ze zich dood-
felen door politici,
één raadslid durft de subsi-
ékker uit het stopcontact te
ien, uit angst om door Wit-
an voor cultuurbarbaar te
den uitgemaakt. Dat de 'X-
niet al lang zijn gesloten,
I alles te maken met de na-
ndegemeenteraadsverkie-
en. Ik ben echter geneigd
tonder verder na te denken
men op de man of
J iwdie zo nobel is om het le-
deze terminale kasplant
ieve euthanasie te be-
;en. De X hoort noch in
ilkshuis noch in de cul-
tuurbegroting. Als u het mij
vraagt moet de X zo langzamer
hand een fantastische herinne
ring zijn aan iets dat er gewoon
niet meer is.
Zelfkennis was de grote kracht
van de X. Moeiteloos dopte de
instelling haar eigen boontjes.
Tot in Den Haag en Amsterdam
stonden ze versteld van deze
geen-woorden-maar-daden-
mentaliteit. Een groeiend pu
bliek genoot met volle teugen
van X's wereldmuziek, die toen
nog als nieuw en verfrissend
werd ervaren.
Maar vijf jaar later hoef je voor
Peruaanse óf Boliviaanse orkes
ten niet eens meer naar het the
ater. Al sabbelend op een He-
ma-worst staan tegenwoordig
hele volkstammen in trainings
pak, maatpak of spijkergoed
zich op de Haarlemmerstraat te
vergapen aan orkesten uit verre
oorden. U hoeft zelfs niet ver
baasd te staan als de neusfluit-
bespeler op de eerste rij de
buurman blijkt te zijn. Antropo
logie op de vierkante meter.
Niet de X maar de orgelman is
het slachtoffer van deze ontwik
keling. Die krijgt alleen nog
maar geld in z'n centenbak als
hij zo vriendelijk is om die her-
riekar een paar honderd meter
verderop te zetten. Op de Haar
lemmerstraat willen we geen
'Tulpen uit Amsterdam' meer
maar didgeridoo'suu Australië.
De X is een volbrachte missie
maar ziet dat zelf niet in. Witte-
man en z'n uitgedunde hulp
troepen hebben in vijfjaar tijd
bereikt waar Petra Unger van de
Stadsgehoorzaal van haar le
vensdagen niet aan toekomt.
Kom Witteman, met dat verbe
ten bekkie van je, blijf niet zeu
ren om nóg meer subsidie. Met
elke aanvraag die je indient,
geef je jezelf een brevet van on
vermogen. Gebruik die tien mil-'
le die je woensdag tóch weer ex
tra hebt gekregen voor een
prachtig opheffingsfeest. Schrijf
geen brieven aan sponsors en
gemeente maar geschiedenis!
wim koevoet
Mathilde Santing in 'Joe': „Ik doe mee aan een musical van Joop van den Ende. Wat is dan de cliché-reactie?
'Foei, foei, foei, die is overstag gegaan voor de commercie'." foto covert de roos
waar de lichtvoetige dans uitstekend op
aansluit. Ook het sprookje is een collage.
Elementen uit 'De Chinese Nachtegaal' en
'Assepoester' zijn erin herkenbaar. De grote
kracht van de voorstelling is de humor in de
bewegingen en in het verloop van het ver
haal. Er ontstaat een romance tussen de vo
gel en de vogelkenner. Wat is de droom van
de vogel en de vogelkenner moeilijk te ver-
wezeidijken! Grappige, soms clowneske be
wegingen drukken de onbeholpenheid van
de 'relatie' uit. Moet een vogel schoenen
aan als ze met de man danst? Moet de man
niet kunnen vliegen? Dit zijn zo de dilem
ma's in de liefde. Wies Merkx en Dansend
Hart begrijpen net zo goed als het kinder-
publiek dat vrolijkheid en fantasie de beste
uitweg bieden uit dit soort zorgen.
heel gek."
„Op journalisten heb ik het
nu wat minder, die zien dat
soort dingen meteen weer twee
dimensionaal: Mathilde Santing
is commercieel geworden. Jour
nalistiek is een vak van ex
tremen. Het gaat mij er niet om
of ze positief of negatief oorde
len, dat maakt me niet zoveel
uit. Als ze maar naar nuances
zoeken. Mijn laatste twee cd's
zijn door de Volkskrant en Het
'Koren, ga eens
door het lint'
muziek
recensie li dy van der spek
Concert: Kleinkoor Rotterdam o.l.v. Kees
Bijdorp en Capella Vocale o.l.v. Monique
d'Anjou, m.m v. Judith Glasbeek, fluit, Ai-
mée van Delden, harp; Kees Blijdorp, or
gel. Gehoord: 21/11, Lutherse Kerk, Lei
den.
'Een nieuwe herfst, een nieuw
geluid; twee éénjarigen, één
concert'. Dat is zo ongeveer de
slogan die Capella Vocale en
Kleinkoor Rotterdam uitkozen
voor hun eerste concert. Een
frappant toepasselijke leus. In
de herfst (nieuw of niet) verva
gen kleuren en contouren en
sterft de natuur een mooie, tra
ge en aangenaam zachte dood.
Zo was de sfeer gisteravond in
de intieme Lutherse Kerk: mooi,
traag, soft en aangenaam. Beide
koren bezitten bijna hetzelfde,
bescheiden, maar beslist mooie
stemmenmateriaal. Maar beide
ontbreekt het aan durf en le
venslust. Het is allemaal wat
Eline Vere-achtig. Ik zou ze wil
len toeroepen: „Ga eens door
het lint! Zet met wat meer po
wer en precisie in, durf affecten
uit te buiten. 'Zeg op bedrieger,
wat heb je aan die vuile taal?'
Schreeuw het uit, in Psalm 120
van Sweelinck. 'Ik ben de weg,
de waarheid en het leven', zijn
dat geen woorden die overtui
ging, kracht (moeten) uitstra
len? Stop de evocatieve kant
niet onder stoelen of banken."
Overigens is dit laatste lied, van
de dirigent van Kleinkoor Rot
terdam, echt mooi met gewaag
de harmonieën en lang uitge
sponnen melodielijnen.
Het programma zit goed in
elkaar, ook in de instrumentale
intermezzo's. Helder, gearticu
leerd spel op het kleine felle or
geltje door Kees Blijdorp, twee
geheel contrasterende stukken
door fluitist Judith Glasbeek en
harpist Aimée van Delden. Voor
de pauze een lichtvoetige Sona
te in e van Carl Philipp Emanuel
Bach, waarin de prachtige flu-
weelweke toon van Glasbeek
opvalt, en het heel andere in
'Narthex' van B. André's (1948),
vol wisselende techniek, em
bouchures, ijlheid; het voorge-
borgte van een heiligdom.
Parool niet besproken. Dat doet
pijn."
„Leuk hoor, als ik mooie re
censies krijg voor mijn rol in
'Joe', maar ik heb er een heel
dubbel gevoel over, want ik vind
het vervelend dat die hele pro
ductie niet wordt besproken.
Wat gebeurt er? De journalisten
die me niet hebben zien stédn,
gaan ineens allemaal over mij
schrijven op het moment dat ik
iets commerciëlers ben gaan
doen. Dan heb ik zoiets van:
kunnen we het even over die
musical hebben, kunnen we het
even over mijn cd's hebben,
kunnen we even over mijn
nieuwe theatertoer 'Grip' pra
ten? Voor 'Grip' heb ik nota be
ne subsidie moeten aanvra
gen."
„Anne Affourtit, een klassiek -
/modern danseres heeft mij
voor dit project uitgenodigd: de
sprookjes van Grip. De muziek
is van drie hedendaagse com
ponisten. Theo Nijland, Sebasti-
aan Koolhoven en Alexander
Balanescu. De choreografie
wordt gedaan door Paul Seluyn
en Michael Schumacher en Er-
win Olaf heeft de art-direction.
Het is één groot experiment en
zéke: niet commercieel."
„Ik heb de zwarte vrouw in
mezelf ontdekt, haha. Ik heb de
soul gevonden, ik heb veel
kracht in mezelf weten te ont
wikkelen. Wat ik had is geble
ven. dat nadenkerige, dat ver
drietige. maar ik censureer me
zelf niet meer. Als je jezelf cen
sureert, heeft dat effect op je
zingen. Want zingen is durven
zijn. Het is niet dingen nadoen.
Ik sta daar gewoon. Ik sta soms
in de Tina-Turner-stand, maar
dat heeft niets te maken met
het imiteren van Tina Turner. Ik
probeer juist mezelf te zijn,
houd mijn persoonlijke ontwik
keling niet langer tegen. Dat is
denk ik ook de reden dat het
goed met me gaat."
„Heeft ook met mijn per
soonlijke leven te maken. Ik heb
nu zes jaar een relatie met een
vrouw die me heel erg steunt. Ik
heb vier lange relaties achter de
rug, die alle vier om en nabij de
zeven jaar zijn afgebroken. Ik zit
dus in de gevarenzone."
„Het waren niet altijd vrou
wen. Het was om en om. Eerst
een man, toen een vrouw, daar
na weer een man, toen weer
een vrouw. En nu dus weer een
vrouw. Ik heb geen voorkeur. Ik
heb nu wel een lesbische relatie,
maar ik noem mezelf niet les
bisch. Misschien ben ik bi
seksueel. Maar ik ben ook
heteroseksueel geweest. Zo be
gint toch iedereen? Hetero
seksueel is de snelweg; alles ligt
goed op kaart, er staan borden
langs de route en je raakt er snel
op snelheid. Maar waarom zou
je het willen benoemen? Men
sen willen graag dat je kiest. Dat
wil ik niet. Het gaat mij erom of
ik iemand tegenkom met wie
het klikt."
leiden henk van beek
Met grote ogen staren vijftien
kinderen in een kast. De be
zemsteel kraakt luid en beweegt
een paar centimeter. Een blon
de kleuter slaakt een angstkree
tje. Even verbergt ze zich achter
de juffrouw, maar durft daarna
toch weer te kijken naar de ge
heimzinnige bezem.
Het object is een kunstwerk
van Katrien Holland. Haar 'Be-
zemkast' is onderdeel van de
tentoonstelling 'Er was eens een
sprookje...' in het Leidse Cen
trum Beeldende Kunst (CBK).
Centraal staan sprookjes en
sprookjesfiguren voor kinderen
en volwassenen.
De kinderen worden door een
gids langs de verschillende
kunstwerken geleid. Bij elk ob
ject vertelt de medewerker van
het CBK een verhaaltje. De kin
deren mogen het verhaal afma
ken, of er zelf een nieuwe wen
ding aan geven. Na de rond
gang mogen de kinderen op
school zelf sprookjes verzinnen
Stafmedewerker Nicole Roe
pers is enthousiast over de
nieuwe aanpak. „We willen per
jaar minimaal één project voor
kinderen doen. Op die manier
kunnen we kinderen kennis la
ten maken met beeldende kunst
en cultuurverschillen in sprook
jes. In Nederland valt Doorn
roosje in slaap na het eten van
een giftige appel. In Finland bij
voorbeeld gebeurt dat na een te
hete sauna."
Aan het project deden tot nu
toe 600 kinderen mee. Roepers;
„Na een bezoek aan het CBK
kunnen de groepen meteen
door naar de bibliotheek. Daar
is een voorleeshoek speciaal in
gericht rond datzelfde thema."
De kinderen verdringen el
kaar bij de zogenaamde stereo-
grafische viewer 'Er was eens
een kabouter op een eenzame
planeet. Hij leefde lang niet zo
gelukkig' van Wim van Hgmond
en Rien van der Waa. Door een
kijker zien de kids een drie-di
mensionale afbeelding van een
kabouter op een kleine planeet.
„Ze kijken eerst met twee ogen,
dan met één oog. Zo leren ze
hoe een 3D-plaatje werkt", zegt
juf Miranda. „Al een uur lang
zijn ze doodstil. Ze gaan er hele
maal in op."
Volgens de schooljuf leren dc
kleintjes kijken en fantaseren.
„Ze verzinnen zelf verhaaltjes
bij de objecten. Pure interpreta
tie. En ze durven ook le praten,
want het is nooit fout. I let zijn
immers sprookjes.
De schooljuf heeft nu zelfs
moeite om de kinderen los te
weken van de tentoonstelling,
maar 'we moeten nu toch echt
gaan'. Beteuterd vragen een
paar kleintjes of ze later die dag
nog eens terug mogen komen.
Sprookjes zijn volgens Miriam
(8) niet eng. „Ze zijn juist grap
pig", vindt de leerling van de
Woutertje Pieterseschool uit
leiden. „Die poppetjes zien er
raar uit met hun grote hoofdjes
en kleine lijfjes. Heksen zijn
juist leuk."
De tentoonstelling 'Er was eens
een sprookje...' is te zien tot en
met 7 december 1997 in het
Centrum Beeldende Kunst aan
de Hooglandse Kerkgracht in
Leiden. Voor klassen zijn spe
ciale lespaketten te verkrijgen.
Informatie bij het CBK, 071-
5165369.
amsterdam anp
Het Rijksmuseum in Amsterdam trekt veel
nieuw publiek. Meer dan de helft van alle
Nederlanders en buitenlanders (59 procent)
komt voor de eerste keer, zo blijkt uit on
derzoek. In andere musea liggen die cijfers
aanzienlijk lager. Bij Museum Boijmans
Van Beuningen in Rotterdam komt 42 pro
cent voor de eerste keer en bij het Frans
Halsmuseum in Haarlem 49 procent. Van
het totale aantal bezoekers, jaarlijks rond de
een miljoen, komt 41 procent geregeld. Bij
het Nederlands publiek nam dat percentage
de afgelopen vier jaar voorzichtig toe, van
56 naar 63 procent. Nog steeds kent het
Rijksmuseum meer buitenlandse bezoekers
dan Nederlanders. Tweederde van het pu
bliek komt uit het buitenland. Toch nam
het aandeel Nederlanders de afgelopen vier
jaar met ongeveer 20 procent toe. De ver
houding tussen buitenlands en Nederlands
publiek is volgens de onderzoekers min of
meer hetzelfde als bij vergelijkbare interna
tionale musea. Het opvallendste verschil is
dat het Nederlandse twee keer zoveer se
nioren kent.
