'Zoals hij speelde, ik
kom niet in z'n buurt'
ech voor Ramuze
Y:
.ysistrata' slappe bedoening
Cultuur&Kunst
Wat Dennis Kivits brengt kun je in het patronaatsgebouw ook horen
Moeilijk repertoire derde
avond eenakterfestival
Gewoon een spannend stuk
UND
DAG 17 NOVEMBER 1997
chef jan rijsdam, 071 -5356441, plv. chef ad v
jestweek Bibliotheek Katwijk
^jjK. De bibliotheek Katwijk bestaat 25 jaar. Vanaf aanstaan-
jonderdag is er een feestweek. In het filiaal in Katwijk aan
i Rijn speelt dan het harpsextet Petra van den Oever. Komen-
zaterdag treedt de Streekmuziekschool op. Donderdag 27 no-
iber vertelt marathonschaatser Peter Baars over zijn ervarin-
i. De hoofdbibliotheek opent zaterdag met een levende pop-
ikast. Volgende week dinsdag is er Balkanmuziek. Een dag la-
leest kinderboekenschrijfster Els Rooijers voor. Donderdag 27
zember is er theezakjesvouwen met Tiny van der Plas. In het
al Hoornes/Rijnsoever speelt woensdag 26 november weer
Ureekmuziekschool. Vrijdag 28 november worden de feeste
leden afgesloten in de hoofdbibliotheek met 'De avond van
nuzen'. Voor meer informatie: 071-4014819.
eiling unieke Chaplin documentaire
londen Een nog nooit
vertoonde zwart-wit do
cumentaire uit 1928 over
de jeugd van de Britse ko
miek Charlie Chaplin
wordt volgende maand te
koop aangeboden bij
Christie's in Londen.
Chaplin heeft destijds
vertoning van de docu
mentaire verboden. Ver
moed wordt dat de ko
miek niet meer herinnerd
wilde worden aan zijn ar
moedige jeugd in de slop
pen van de Britse hoofd
stad.
itse week in De Schuit in Katwijk
In De Schuit in Katwijk begint morgenavond een Britse
)p de openingsavond wordt de film 'Braveheart' vertoond
ng: 20.00 uur). Woensdag staat er een dartsavond (aan-
9.30 uur) op het programma. Het concert van de Engelse
[band The Whisky Priests, donderdagavond, is al uitverkocht,
[dag is het Britpopavond en de Britse week wordt aanstaande
Irdag afgesloten met een gevarieerd programma: een original
lish Breakfast (9.00-11.00 uur), hoogtepunten uit Engelse co
ly's (13.30-16.00 uur), afternoon high tea (16.00-19.00 uur)
n Brits avondprogramma dat om 21.00 uur begint.
Tac Toe gaat uit elkaar
burg» Tic Tac Toe, de Duitse evenknie van de Spice Girls,
uit elkaar. Dit meldt de krant Bild am Sonntag. De 19-jarige
■eres Ricky zou niet meer tegen de stress van de optredens
e media-aandacht kunnen. Tic Tac Toe is de succesvolste
tse formatie van de Girl Power en heeft acht miljoen cd's
ocht. De resterende girls willen volgens Bild am Sonntag
rlopig met z'n tweeën optreden.
ecensie lidy van der spek
Symphonieorkest Ramuze, o.l.v,
an Ingen Schenau, en het Klein-
intare, dirigent Ard Vernps, m m v.
sopraan. Gehoord. 15/11,
ormde Kerk, Hazerswoude-Dorp.
ent door ongeval afwezig:
pech kan een amateuror-
iet hebben. Want alles wat
orkest tekort komt, moet
irigent compenseren. Nu
en we het niet zozeer over
lotenbeeld, de partituur,
rel over interpretatie. Voor
klus stond zaterdagavond
rste fluitist van 'Ramuze'
van Ingen Schenau. He-
onvoorbereid is ze niet,
it de muziek, heeft maan-
nee gerepeteerd. Boven-
lirigeert Van Ingen Schen-
jeugdblazersorkest 'Mti
en vervangt ze in noodge-
de dirigent Stephan Pas.
ukte het niet om te bezie-
kunt in zo'n geval mis-
i ook weinig meer dan de
ilaan.
r de pauze gaat alles aar-
iewonderenswaardig aar-
ilfs, maar echte muzikali-
ntbreekt. Er wordt geen
verteld in de delen uit
Is 'Rosamunde'. De
ik blijft statisch en véél te
Al die balletmuziek en
Mhenakten' gaan op elkaar
j als er niet een duidelijk
m pgesteld plan achter zit.
mk :en kijkt gebiologeerd op
PBaar partituur en let totaal
p de dirigent; letterlijk één
ettiste hield Van Ingen
au in de gaten! De eerste
zijn, zeker in combinatie
Al
'DE 5'
met de tweede violen en alt, in
de zachte, transparante gedeel
ten weinig zuiver en klankvast.
Er is sprake van een forse dyna
miek in de grote lijn, maar met
de nuance, in het detail wordt
nauwelijks gewoekerd. Ook is
het coloriet van de blazers min
der mooi dan vorig jaar; een
scherpe hobo en een uitgespro
ken valse hoorn zijn hier debet
Onder leiding van Ard Ver-
rips, koordirigent van het Klein-
koor Cantare wordt er duidelijk
meer aan muziek gedaan'. Mo
zart krijgt in 'Wenn Tugend und
Gerechtigkeit' uit 'Die Zau-
berflöte' al een beetje de spirit
die hem toekomt. En vooral in
Purcell is het orkest op zijn best.
Hier hoor je echt mooie cel
lopartijen, een warme klari
netsolo, de drie klarinetten heb
ben overigens ook een mooie
samenklank. De 'Epilogue' uit
'Dido and Aeneas' sprankelt in
gepaste triestheid. Alle affecten
als angst, droefheid, horror krij
gen inhoud. Hier komt het be
tere coloriet aan bod.
'Cantare' heeft een uitsteken
de dirigent met een adequate
aanstekelijke directie. Het koor
kan daar echter niet goed mee
overweg. Het stemmenmateri-
aal klinkt kinderlijk licht, into-
neert te laag, heeft geen body.
Wat Verrips bij het orkest lukt,
gaat hem nog niet goed af bij
z'n eigen koor. Maar de reper
toirekeuze, zoals 'II est bel et
bon' van Passereau (16e eeuw)
en het 'Salve Regina' (mooie
celli!) van Werner, belooft veel
goeds voor de toekomst.
recensie cees van hoore
Voorstelling: 'De prostituant' van Dennis Kivit. Gezien: 15/11,
Kapelzaal K&O, Leiden.
Dennis Kivit, de kersverse cabaretier die afgelo
pen zaterdag in de Kapelzaal zijn nieuwe pro
gramma 'De Prostituant' bracht, moet tegen
zichzelf in bescherming worden genomen. IGvit
is aardig. Te aardig eigenlijk om hem hier publie
kelijk onder de guillotine te leggen, maar ja, wie
zijn nek uitsteekt en zich met veel bombarie affi
cheert als artiest, loopt dat risico nu eenmaal.
Wat Kivit brengt, kun je een publiek in deze tijd
niet aandoen.
Het thema dat de cabaretier heeft gekozen, de
hoerenloper, is rijk genoeg. Aids, vrouwenhandel,
heroïnehoeren, talloze televisieprogramma's over
bordelen en warme buurten, de onderwerpen lig
gen hoog opgetast. Je moet wel een zeer fantasie
loos of braaf mens zijn, wil je daar als cabaretier
niet een paar dijenkletsers uit weten te braden.
Zo niet Dennis Kivit. Het enige pikante dat me
van zijn show is bijgebleven, is het verhaaltje dat
hij als kleine jongen een keer met zijn vader naar
de rosse buurt in Amsterdam ging en dat zijn va
der daar door een smeerkaasblanke blondine
vanachter het raam werd begroet met: 'Ha, me
neer Kivit!' O ja, en dat hij in Amsterdam achter
een Oosterse peesprinses aan gaat en pas op de
Wallen tot de ontdekking komt dat hij zijn eigen
vrouw doodleuk in de tram heeft laten zitten.
Voor de rest wat zoete verhaaltjes over de on
toereikende echtelijke liefde. Verhaaltjes waar
mee hij de ene na de andere cover aan elkaar
breit. Chansons van Jacques Brei, songs van Sting
en Cole Porter en een enkel liedje van Hans Dor-
restijn.
Kivits heeft een goede, maar nogal saaie, stem,
waarvan er dertien in één dozijn gaan. Zo'n stem
waarmee de getalenteerde leraar aardrijkskunde
op een schoolavond bewondering oogst, niet van
zijn leerlingen maar van hun ouders. Wat hij wil
met een nummer als 'Roxanne' van Sting, is vol
komen onduidelijk. Wil Dennis ons soms laten
weten dat het lied gaat over een meisje dat haar
lichaam verkoopt voor geld en dat dat eigenlijk
heel erg is. Tja, dat kunnen we in het patronaats
gebouw ook horen. Of wil Kivit Sting soms naar
de kroon steken?
Het publiek zat met gekromde tenen te luiste
ren naar Dennis. Angélique Finkers, de impresa
rio van Kivit, liet vorige week al min of meer we
ten dat men geen vertrouwen heeft in het pro
gramma. Als ik Finkers was, zou ik de knoop
maar doorhakken en de volgende voorstellingen
schrappen.
Het is alsof je een indische maaltijd bestelt en
dan een bord griesmeelpudding krijgt voorgezet.
Met enige fantasie kun je dit programmaatje mis
schien nog zien als een hommage aan de prosti
tuee, maar ik vrees dat ze voor dit kleffe eerbe
toon niet én klant zal laten lopen.
Piet Noordijk, vijftig jaar lang geïnspireerd door 'Bird'
Ooit deed Piet Noordijk
met de Amerikaan Charles
McPherson, ook altsaxofo
nist, een korte Nederlandse
tournee. Noordijk was ver
eerd. ,,En wat hoor ik nu
van Rein de Graaf, de pia
nist die dat toertje leidde?
Hij heeft kort geleden
McPherson weer ontmoet.
En die vertelt dat hij het na
een jaar of acht eindelijk
voor elkaar heeft. Dat hij
nu ongeveer mijn toon te
pakken had. Moet je na
gaan. McPherson is de
man die de muziek in
speelde voor de film 'Bird',
over het leven van Charlie
Parker. Die man studeert
acht jaar om te leren bla
zen zoals ik dat doe!"
den haag peter van eukelenburg
Jazzsaxofonist Piet Noordijk, 65
jaar en vijftig jaar lang actief als
muzikant, kan het enthousias
me niet laten. In zijn woonka
mer kruipt hij bijna in de appa-
ratuLir waarin een proefje van
zijn jubileum-cd draait: 'Piet
plays Bird'. In volkomen con
centratie luistert hij naar zich
zelf en is steeds weer verbaasd
over zijn spel en dat van zijn
collega's en over de kwaliteit
van de opnamen.
Met een klassiek strijkkwartet
plus zijn eigen vaste begeleiders
speelt Noordijk de muziek van
de cd: standards, oude Ameri
kaanse liedjes die iedereen kent
en die ook Charlie 'Bird' Parker
vaak vertolkte. „Maai' zoals Par
ker altsax speelde, zal niemand
het ooit kunnen. Je kunt einde
loos naar zijn muziek luisteren,
je komt er nooit uit waar hij het
vandaan haalde. Zijn inspiratie
kwam van de drugs, zeggen
mensen. Maar zelf zei hij dat hij
het best op dreef was zonder
dope. Nee, ik kom met mijn
muziek zelfs nog niet in zijn
buurt, wat die McPherson ook
van mij vindt. Dat Parker mij
muzikaal zover heeft gebracht
als ik nu ben, dat is voorname
lijk zijn verdienste."
De eerste geluiden die Piet
Noordijk hoorde in zijn Rotter
damse geboortehuis, waren de
stem van zijn moeder en de te
norsaxofoon van Coleman
Hawkins. Piet was een nako
mertje, zijn veel oudere broer
was al verslingerd aan de mo
derne jazz van die tijd en draai
de Hawkins. Als jochie ontdekte
hij Charlie Parker, die slechts
twaalf jaar ouder was dan Piet
maar al als 34-jarige zou sterven
aan een teveel van alles. De lief
de voor de muziek van Parker is
Piet Noordijk: „Gelukkig heb ik ook een jong publiek. Ik zou niet blij zijn met alleen ouderen in de zaal."
FOTO GPD
nooit meer overgegaan bij
Noordijk, ook niet in diens lan
ge perioden dat hij als lid van
een circusorkest of in allerlei
nachtclubs aan de kost moest
zien te komen. Nu hij sinds een
paar jaar af is van alle verplich
tingen kan hij eindelijk zijn ei
gen weg gaan. Met zijn versie
van Parker.
„Deze jubileum-cd is nog veel
mooier geworden dan ik had
gedacht. Ik ben volmaakt tevre
den. Dat gevoel heb ik nog
nooit zo gehad. Terwijl ik toch
al zoveel van die dingen ge
maakt heb en duizenden radio-
en tv-opnamen gedaan heb. Dit
is goeie, mooie muziek. Het is
mijn muziek. Ik was eindelijk
echt eigen baas."
„Ouderen herkennen meteen
de oude stukken die bijna nooit
meer worden gespeeld. 'Dan
cing in the Dark', 'Summerti
me', 'Autumn in New York',
'April in Paris', die dingen.
Mensen barsten soms in tranen
uit als ik ze speel. Maar gelukkig
heb ik ook een jong publiek. Ik
zou niet blij zijn met alleen ou
deren in de zaal."
„Met mijn nieuwe Parker
project heb ik maar één bedoe
ling. Ik hoef er niet rijker of be
kender van te worden. Ik ben
gezond en heb een gezonde
partner, alles is in orde. Ik hoop
alleen dat ik nog heel lang op
deze manier kan blijven spe
len."
Kwartet Piet Noordijk plus
strijkkwartet en trompetist
Benny Bailey met 'Piet plays
Bird': 7 december in Den Haag
(Philipszaal), 25 januari in
Hoofddorp (De Meerse). Van
avond is de tv-uitzending 'Het
Uur van de wolf gewijd aan
Piet Noordijk.
zij het op een geheel andere
manier. 'Bij vlagen' van Eve
Sluis-de Bruin biedt absoluut
geen gecompliceerde tekst. In
tegendeel, de verhaallijn is van
af de eerste minuten overduide
lijk en biedt daarna niets
nieuws meer. 1 Iet gaat over een
zeventigjarige vrouw die begint
te dementeren. Een groot dra
ma voor haar en de kinderen,
Het is docudrama, oftewel to
neel dat alledaagse werkelijk
heid tracht na te bootsen om
ons een bepaald probleem na
der toe te lichten. Van talloze
praatprogramma's en docu
mentaires op televisie zijn we
hier aan een bepaalde kwali
teitsstandaard gewend geraakt.
Met alle respect voor de goede
bedoelingen van TIG, blijft de
kwaliteit van het spel van de ac
teurs hierbij ver achter.
De interessantste bijdrage tij
dens de derde festivalavond
kwam van Neon3 uit Nieuwer-
kerk a/d IJssel. Het betrof hier
werk van de Duitse schrijver
Franz Xaver Kroetz, waarin de
beide spelers een sfeer van on
beholpen liefdeloosheid raak
weten te treffen. Deze voorstel
ling was als gastoptreden be
doeld en blijft buiten beoorde
ling van de festivaljury. De rap
porten van deze jury worden op
8 december samen met de deel
nemende toneelverenigingen
besproken.
recensie wijnand zeilstra
Voorstelling: Derde avond van het Eenak
terfestival Leiden. Gezien: 15/11, Micro
theater, Leiden.
Lastige repertoirekeuzes domi
neerden de derde avond van
het Eenakterfestival Leiden.
Twee spelers van 'Onder Ons'
uit Hazerswoude zetten hun
tanden in het uiterst gecompli
ceerde 'Savannah Bay' van Mar
guerite Duras. De voorstelling
getuigt van een enorme inzet
die compensatie biedt voor het
toch niet echt geslaagde resul
taat.
Het stuk gaat spelend met
werkelijkheidsniveaus, zoals zo
vaak bij Duras, over de liefde,
over de herinnering aan die lief
de, over de onbenoembaarheid
ervan en de onbetrouwbaarheid
van de herinnering eraan. Een
veelgelaagde tekst dus die actri
ces heel weinig concreets biedt.
Zoiets vereist een enorme ac-
teertechniek die je van spelers
in het amateurcircuit niet kunt
veiwachten. De tekstbehande
ling van Annemarie de Groot en
Harmieke Visscher is secuur. Ze
geven hun teksten de nodige la
ding mee. Maar helaas ont
breekt de kracht om het publiek
mee te slepen in dit poëtische
taalbouwsel.
Ook TIG uit Leiden heeft zich
aan iets (te) moeilijks gewaagd,
jeugdtheater
Stiekem lezen met een zaklan
taren onder de dekens. En daar
na jagen op griezelige spoken
onder je bed. 'Meester van de
zwarte molen' van Otto Preusler
is zo'n jeugdboek waai' je kip
penvel van krijgt. Theater Zuid
punt doet een dappere poging
om het verhaal op toneel te eve
naren.
Krabat is een anne zwervers
jongen uit de Bohemen. Op de
nacht van Driekoningen heeft
hij een droom. Hij krijgt de op
dracht om naar de Zwarte Mo
len te gaan. De meester van de
molen is niet alleen molenaar
maai' ook tovenaar. Krabat
wordt zijn leerjongen. Samen
met elf andere jongens leert hij
de kunst van de magie. Maar elk
jaar zal één van hen moeten
sterven.
Het is een moeilijke opgave
om de beklemmende sfeer van
het verhaal goed over te bren
gen. Soms slagen de spelers
daar aardig in. Zo probeert
Krabat in het blauwige schijnsel
van de nacht te ontsnappen. Hij
oriënteert zich. „Daar is de zon
en de maan, en nu 60 graden
rechtsomkeert." En: Daar is
Amsterdam en daar ligt Ber
lijn". Het helpt niets: alle paden
komen telkens bij de molen uit.
Toch lukt het theatermaakster
Inèz Derksen niet altijd om de
angst van de leérjongens voel
baar te maken. Ondanks zijn
zwarte ooglap is de meester niet
echt eng. Ook ontbreekt de
spanning door gehaastheid in
het scenario. De drie achtereen
volgende jaren van de roman
zijn in het stuk samengeperst
tot anderhalf uur. En daarmee
gaan enkele mooie details ver
loren, teiwijl Zuidpunt zich ver
der - bijna te - strak vasthoudt
aan het boek.
Nadat zijn beste vrienden,
Tonda en Michael, zijn op ou
dejaarsdag zijn gestorven, is het
Krabats beurt. I lij heeft het aan
bod van de meester geweigerd
om zelf de nieuwe meester te
worden. Uit wraak moet hij van
de leermeester zijn eigen graf
graven. Het enige dal hem en
de andere jongens kan redden
is de liefde van een meisje.
Behalve een mystiek verhaal
is 'Meester van de zwarte mo
len' ook een stuk over prille ver
liefdheid en vriendschap. Daar
naast geven de ritmische herha
lingen van hef zware mole-
naarswerk, en de nachtelijk ont
moetingen buiten op het veld
de voorstelling een subtiel
evenwicht. Voor wie hel boek
kent, is de voorstelling een
beetje teleurstellend. Maar voor
de onbevooroordeelde toe
schouwer is 'Meester van de
zwarte molen' gewoon een
spannend stuk.
Ondanks vaardige acteerprestaties
recensie susanne lammers
Hing: 'Lysistrata' van Aristophanes door Toverlei. Regie:
i Verzijden. Decor kostuums: Henriëtte Schimmel. Ge-
n: 15/11Muzenhof, Leiderdorp.
ille oude Griekse drama's zijn actueel. De
die 'Lysistrata' van Aristophanes bijvoor-
is echt uit de tijd. Tenminste zoals Toverlei
tonele voert. Aristophanes schuwde de
ie* chappijkritiek niet en verwerkte altijd een
thema in zijn stukken. In 'Lysistrata'
hij het vredesvraagstuk aan door middel
en seks-staking van de vrouwen, die de
en moet dwingen op te houden met oorlog
Liesbeth Verzijden koos ervoor om het
ie commentaar onder het kleed te vegen
nadruk te leggen op het scabreuze karakter,
iverd 'Lysistrata' een langdradige, platte
speelt zich overigens wel af in een beeld-
»n, harmonisch, klassiek decor. Het driehoe-
odium van Muzenhof geeft de tempel extra
ictief en de spelers zijn zwierig en kleurrijk
historiserend aangekleed. Vier blokfluitisten on
dersteunen de koren met oude en nieuwe mu
ziek. Daarbij werd er met verve - en door de da
mes vooral ook met vaardigheid geacteerd.
Maar dat alles kon de aandacht niet afleiden
van de ranzigheid van het stuk, die zo nadrukke
lijk naar voren werd gehaald. De gekozen Neder
landse bewerking is daar niet weinig debet aan.
Zo duurt het tot in het vierde bedrijf voordat de
vrouwen eindelijk hun eisen (geen vrede? geen
seks) eens direct tegen de mannen uitspreken.
Tot dat moment hebben die alleen nog maar te
horen gekregen dat ze politieke en bestuurlijke
onbenullen zijn, maar de reden waarom de vrou
wen beslag hebben gelegd op tempel en staatskas
bleef voor hen verborgen.
Het gaat dus helemaal niet om de inhoud,
maar alleen om vette toespelingen. Vaart krijgt
het stuk niet, het houdt een sukkelgangetje met
ampel de tijd om alle banaliteiten helemaal uit te
spelen. Ik heb nog even gedacht, dat dit mis
schien een statement over de overseksualisering
van de moderne maatschappij was, maar daar
voor was het weer iets te oubollig. Zelfs met vier
fluiten was het een slappe bedoening.
Coen van Vrijberghe de Coningh 1950-1997
Het grote publiek kent Coen
van Vrijberghe de Coningh als
de patserige Johnny met de ge
blondeerde vetkuif in de tv-se-
rie 'Flodder''. Maar ook in het
theater maakte hij furore, vorig
seizoen was hij nog te zien in
de musical 'Eindeloos', naast
onder anderen Liesbeth List.
De acteur overleed afgelopen
zaterdag tijdens de opnames
van 'Flodder' aan een hartstil
stand. Hij werd 47 jaar.
Hoewel hij grote bekendheid
verwierf als de slinkse ruwe
bolster Johnny in 'Flodder',
schuwde Coen van Vrijberghe
de Coningh ook het serieuzere
werk niet. Zijn carrière ging
verder dan het luchtig vermaak
in de populaire tv-serie. „Als
het een goed script is, met een
prettige regisseur, ben ik voor
heel veel te porren", zei hij vo
rig jaar naar aanleiding van zijn
rol in een theaterbewerking van
Dickens' 'David Copperfield'.
Coen van Vrijberghe de Co
ningh werd op 12 november
1950 geboren in Amsterdam als
zoon van de gerenommeerde
toneelacteur Cruys Voorbergh.
De bekendheid van zijn vader
was er de oorzaak van dat hij
zelf pas op latere leeftijd ging
acteren. Hij vond het moeilijk
om in zijn schaduw te staan.
Van Vrijberghe de Coningh
volgde een muziekopleiding
aan het conservatorium en de
theateropleiding voor klein
kunst in Amsterdam. Hij danste
in musicals en maakte als bas
sist en gitarist deel uit van ver
schillende bandjes. Hij was ar
tistiek leider van theatergroep
Splinter. Later reisde hij langs
de theaters als lid van het caba
reteske zangtrio The Shooting
Party - met Han Oldigs en Theo
Nijland - dat in 1995 de Annie
M.G. Schmidt-prijs won voor
de voorstelling 'Kaal'. De optre
dens van The Shooting Party
Coen van Vrijberghe als de patserige Johnny met de geblondeerde
vetkuif in de tv-serie 'Flodder1.
veroorzaakten echter geen
stormloop op de theaters, de
muziek van het trio lag niet al
ARCHIEFFOTO GPD
tijd even gemakkelijk in het ge
hoor.
Met zijn rollen in verschillende
speelfilms wist Van Vrijberghe
de Coningh een groter publiek
te bereiken. Film was dan ook
zijn grote liefde, hij speelde on
der meer in 'De Kassière' en
'De Onfatsoenlijke Vrouw' van
regisseur.Ben Verbong. I lij was
te zien in de met een Oscar be
kroonde film 'Alaska' van Mike
van Diem en kwam uiteindelijk
als opvolger van Huub Stapel
terecht in 'Flodder III'.
De voormalig platenproducer,
die samenleefde met actrice
Wivineke van Groningen, dankt
zijn dubbele achternaam aan
zijn Zeeuwse voorouders, die
de naam aankochten. Vrijberg
he was een haventje aan de
Westerscheldc, De Coningh.
een soort regentenfamilie.
Hoewel de naam niet snel uit
het geheugen zal worden ge
wist, ondervond de acteur er
ook wel hinder van: „Grafisch
veel te lang voor op de filmpos
ters."
