APORT
Een heilig boontje
egeert de bokswereld
Grootste tegenstander van Harold Janssen is zijn rug
[DAG 8 NOVEMBER 1997
iekb
Evander Holyfield, een waardige wereldkampioen
astenliefde is wel het laatste waaraan je denkt als je boksers
kaar naar het leven ziet staan. Bidden lijkt een voorwaarde
iom te overleven. Evander Holyfield doet niet anders. De
wereldkampioen bidt aan één stuk door, ook voor zijn
genstanders. Zelfs voor Mike Tyson, ook al beet die hem bij
p laatste ontmoeting, deze zomer, een flink stuk uit zijn oor.
eer Holyfield heeft het hem vergeven. Zijn geloof in God en
goedheid van de mens kan een stootje velen. Amerika gaapt,
[wereld slaapt: het zwaargewicht wordt geregeerd door een
heilig boontje.
I')
lig' is het woord dat wellicht het best
wereldkampioen past. Want wie zal
Ier Holyfield die kwalificatie betwis-
ladat hij tot tweemaal toe het 'beest'
I de baas is gebleven? Wie ontzegt
het recht zich 's werelds sterkste te
en, wanneer de man, naar wiens vrij-
|uit de gevangenis iedereen uitkeek en
i wraak werd gevreesd, eerst als een
peling wordt weggezet en vervolgens,
jierkansing, tot razernij gedreven?
dick Bowe, die hem als enige twee-
klopte, leeft amper nog voor de sport
pft geen recht van spreken meer. Len-
fewis (WBC-kampioen weliswaar) on-
pd tot dusver nauwelijks serieuze te-
and. Michael Mooier, zaterdagavond
Vegas op de gecombineerde IBF- en
:itel uit, moet eerst nog maar eens
i bewijzen dat zijn overwinning van
[994 géén toevalstreffer was.
ardig in de betekenis van beheerst is
Ier Holyfield ook in zijn reacties op
jht dat hem is aangedaan. Pijn, schrik
geloof (meer nog dan woede) verleid-
|em na de dubbele beet van Mike Ty-
bt een voor zijn doen emotionele uit-
jng. Maar daags na de 'oorlog', weer
ïaal compleet. Had hij zichzelf al weer
lig onder controle. En toonde hij zelfs
f> voor en mededogen met zijn over
leren geraakte tegenstander. Hij had
nem gebeden, zei hij.
etogenheid kenmerkte de carrière van
leid vanaf het begin, toen hij nog ama-
yas en in de halve finale van de Olym-
fe Spelen in Los Angeles (1984) werd
jcwalificeerd omdat hij de Nieuw-Zee-
ff Kevin Barry knock-out sloeg na het
ïando 'break'. Die beslissing was op
inst discutabel, maar omdat de Ame-
ise boksploeg bedolven werd onder
het goud (negen van de twaalf titels bleven
in eigen land), tilde men niet al te zwaar
aan de uitschakeling van de halfzwaarge-
wicht. En Holyfield zelf maakte er ook geen
heisa van. Geen protesten, geen verwijten,
geen verwensingen, niets. En al helemaal
geen tranen. Holyfield houdt niet van die
poppenkast.
Vorig jaar november, aan de vooravond
van zijn eerste duel met Mike Tyson, vroeg
een krant in Las Vegas, 48 in boksen gespe
cialiseerde journalisten naar hun prognose
van de afloop van het gevecht. Het gros
hield z'n hart vast voor het welzijn van de
zojuist weer gezond verklaarde uitdager.
Bijna iedereen zag Iron Mike vroegtijdig
toeslaan en welgeteld één verslaggever (Ron
Borges van de Boston Globe) zette zijn geld
op 'The Real Deal', zoals Holyfields bijnaam
luidt. Niet, omdat hij wel van een gokje
hield en bij een quote van 12:1 een aardig
kapitaaltje zou overhouden aan zijn inzet
van 200 dollar, maar omdat hij oprecht in
de kansen van de (toen) 34-jarige model-at
leet geloofde.
Het resultaat is bekend. Scheidsrechter
Mitch Halpern kwam in de elfde ronde tus
senbeide om Tyson een verdere afstraffing
te besparen en één van de grootste verras
singen in de geschiedenis van het zwaarge-
wichtboksen was een feit.
Toen jaren geleden de jonge Cassius Clay
het 'onmogelijke' presteerde tegen Sonny
Liston, richtte hij zich, angstig ver over de
touwen hangend, tot het verbijsterde pers
volkje, balde zijn vuisten en brulde met
overslaande stem en vuurspuwende ogen:
'Eat your words!' Slik in wat jullie hebben
gezegd en geschreven.
Holyfield deed het anders. Hij stak de
ring over naar waar de persplaatsen waren,
keek neer op de mensen die aan hem had
den getwijfeld, en stak glimlachend z'n
hand op. Dat was alles.
Zeker na deze ervaring zullen Amerikaan
se krantenmensen niet snel iets onaardigs
over Evander Holyfield schrijven. Trou
wens, zelfs als ze dat zouden willen, is er
hoegenaamd niets te vinden dat het ver
melden waard is. De vader van zes kinderen
is geen schreeuwer, geen opschepper. Hij
traint veel, praat weinig en brengt zijn vrije
tijd het liefst door te midden van zijn gezin.
Poeha is hem vreemd, aan glamour heeft
hij een broertje dood en aan uitspattingen
van welke aard en omvang ook gaat hij zich
zelden of nooit te buiten. Kortom, in Holy
field zit geen verhaal. Hij is een keurige
kampioen. Een tikkeltje kleurloos ook en
dat zien journalisten niet graag.
'Helemaal geen bokser,' zeggen argeloze
mensen vaak van aardige, beschaafde jon
gens die bij toeval in een ring verzeild lijken
te zijn geraakt. Over het beroep, dat Evan
der Holyfield uitoefent, kan geen misver
stand bestaan. Eén blik op zijn karakteris
tieke kop, zijn platgeslagen neus, zijn kolos
sale biceps en zijn uit marmer gebeeld
houwde body is voldoende om in hem een
bokser te herkennen. Hij gedraagt zich al
leen anders dan het merendeel van zijn col
lega's.
Waar die hun sparringpartners doorgaans
als stootzakken beschouwen, als personeel
in het beste geval, daar gaat Holyfield 's
avonds na de training met hen bowlen.
Toen hij, na het halfzwaar- en het cruiser
gewicht te zijn ontgroeid (ook letterlijk: hij
ging van 80 naar zo'n 94 kg), in oktober
1990 voor het eerst wereldkampioen in het
zwaargewicht werd, vroeg men hem om in
het populaire tv-programma Saturday
Night Live te verschijnen. Holyfield liet zich
verontschuldigen, hij had zijn American
football spelende broer in Alabama beloofd
naar een wedstrijd van hem te komen kij
ken.
Kenmerkend voor zijn karakter is ook een
voorval in het vliegtuig dat Tyson en hem
terugbracht vanuit Tokyo, waar de tot dan
onverslaanbaar geachte Iron Mike zijn titel
verspeeld had aan James 'Buster' Douglas.
Eigenlijk was Holyfield aan de beurt ge
weest om Tyson uit te dagen, maar die had
vrijwillig een stapje terug gedaan om de
kampioen de kans te geven nog even op
een gemakkelijke manier veel geld te ver
dienen. De sensationele nederlaag van Ty
son betekende dus ook voor hem een flinke
streep door de rekening. Het scheelde hem
zo'n 12 miljoen dollar. Niettemin zocht hij
Tyson in het vliegtuig op om te zeggen hoe
vervelend hij het voor hem vond dat hij had
Evander Holyfield, vlak nadat Tyson een stuk van zijn oor had afgebeten.
FOTO REUTERS
verloren. En hij vergat niet de onttroonde
kampioen beterschap te wensen met z'n
toegetakelde oog. Gewoon een aardige jon
gen dus. Hoewel...
Met die miljoenen is het toch wel goed
gekomen. Holyfield was al in 1992 met bas
ketballer Michael Jordan de best verdienen
de sportman ter wereld. Inmiddels is zijn
fortuin de 100 miljoen dollar ruimschoots
gepasseerd. Niet in de laatste plaats dank zij
de twee gevechten met Mike Tyson, die
hem samen alleen al 41 miljoen dollar ople
verden, de inkomsten uit pay-per-view niet
meegerekend.
Het komt er met scheppen in, maar het
gaat er ook weer met scheppen uit. Wereld
kampioen word je niet in je eentje. Holy
field heeft een omvangrijk team om zich
heen verzameld, met niet alleen een boks-
trainer (Don Turner tegenwoordig), maar
ook een fitnesstrainer, een arts, een psycho
loog en zelfs... een balletlerares. De 70-jari-
ge Marya Kennett wijdt hem in de kunst
van het stretchen in. Manager Charles
Watson en promotor Dino Duva pikken
vanzelfsprekend ook een graantje mee. En
dan is er nog Paulette, Holyfields ex-vrouw
en moeder van vier van zijn zes kinderen.
Hun scheiding (in 1991) deed heel wat
minder stof opwaaien dan de in de media
breed uitgemeten breuk van Mike Tyson
met Robin Givens. Toch plaatsen de rede
nen, die Paulette aanvoerde, de
(zacht)aardige' Evander Holyfield wel even
in een ander daglicht. 'Herhaaldelijk licha
melijk en geestelijk geweld,' vermeldde de
scheidingsaanvraag. In dat opzicht verschil
de The Real Deal dus kennelijk niet zo heel
veel van Mike Tyson.
Tegenwoordig is Holyfield getrouwd met
Janice, een aantrekkelijke verschijning, die
het in haar praktijk in Atlanta ongetwijfeld
niet aan klandizie zal ontbreken. Janice is
arts en dat is des te opmerkelijker omdat
nog maar drie en een half jaar geleden bij
Holyfield een hartafwijking werd geconsta
teerd. Er zou een gaatje in zitten.
Het verklaarde waarom hij tegen Michael
Moorer (in april '94) plotseling bokste als
een oude man. 'Stoppen!' zei dokter Ronald
Stephens, en Holyfield gehoorzaamde. ,,Er
is niets belangrijker in het leven dan het le
ven zelf', zei hij. ,,En in het boksen heb ik
bereikt wat ik wilde bereiken."
Helemaal waar was dat niet. Van een
krachtmeting met Mike Tyson was het
nooit gekomen. En het zou er misschien
ook nooit van zijn gekomen, als 'een
vreemde kracht' hem in juni '94 niet in con
tact had gebracht met een gebedsgenezer.
„Hij legde zijn handen op mijn hart, ik voel
de een enorme warmte door me heen gaan
en ik ben gevallen. Toen ik weer opstond,
was ik genezen." Sindsdien prijst Holyfield
de Heer. „Wie op Hem vertrouwt, heeft
niets te vrezen." Zelfs Mike Tyson niet. Of
Michael Moorer.
Leidse shorttracktopper wü niet aan Nagano denken
ininklijke Nederlandsche Schaatsen-
Bond spreekt met een snel kloppend
hart over the road to Nagano. De
i volgestouwd met hoge verwachtin-
aan al klaar. Maar, zo weet de vader-
schaatselite; de bevroren weg naar
lanse olympische stad telt vele hob-
n het geval van Harold Janssen ko-
laar nog eens flinke wakken bij. De
weliswaar groot dat de Leidse short
morgen tijdens het eerste officiële
>isch Short Track Kwalificatie Toer-
in de felbegeerde tickets ver-
Toch blijft de rijder uit de kernploeg
an alle gedachten over Nagano ver-
:n. Want Janssen strijd tot aan de
spelen tegen fysieke ongemakken.
3 (rijkste opponent: het Si-gewricht in
iderrug.
ifortabel onderuitgezakt in één van
ite L-vormige bankstellen in de loun-
het statige Haagse Bel Air Hotel oogt
n (19) ontspannen. Zijn rustige voor
al is kenmerkend voor de hele Neder-
W kernploeg. Bijna alle shorttrackers
de rotsvaste overtuiging, dat dit
inde een aanzienlijk aantal startbe-
voor Nagano wordt veiliggesteld,
de uitgesproken relaxte houding van
idenaar is - anders dan die van zijn
jenoten - slechts uiterlijk vertoon. In
oofd strijden onzekerheid en zelfver
en om de koppositie. De voorlopige
valt uit in het voordeel van onzeker-
n bondscoach Willy O'Reilly eind mei
eurkorps de eerste oefeningen voor-
:1de, stond in alle blikken 'Nagano' te
Ook Janssen durfde over de Winter-
te dagdromen. Dat deed hij tot het
trainingskamp in het Zuid-Duitse
:dorf. „Want daar ging het helemaal
[herinnert het shorttracktalent zich als
van gisteren. „Ik kreeg een stekende
een kloppend gevoel in mijn onder-
'rie dagen heb ik niets kunnen doen.
<f Hakker, de fysiotherapeut van de
'en, heeft er toen naar gekeken. Hij
idelde me met elektroschokken, waar-
eerste instantie ter plekke de pijn
g. Maar zodra ik weer op het ijs
kwam het terug. Dat schoot dus niet
issen vroeg vervolgens naar de mening
^-Herman Mogendorff, die de scep-
fraait over de nationale jeugdselectie.
Volgens.de bondscoach van Jong Oranje
was kraken van de lendewervels dé reme
die. Maar ook die methode bood slechts
voor een korte periode soelaas. Toen Jans
sen tot overmaat van ramp eerder moest
vertrekken uit een trainingskamp in het Ita
liaanse Bormio, was dat de spreekwoorde
lijke druppel. „Ik had ontzettend veel pijn
en ben naar meerdere deskundigen toege-
stapt voor raad. Uiteindelijk koos ik voor
Theo Schrader, die Zoeterwoudse fysio die
ook Jeroen Straathof behandelt. Van de
shorttrackers komen ook Vincent Wolvers,
Dave Versteeg en Patrick Vergeer er regel
matig. Hij heeft foto's gemaakt, de wervels
in mijn onderrug bestudeerd en de omge
ving daarvan bekeken." Uit dat onderzoek
bleejc dat de problemen worden veroor
zaakt in het Si-gewricht, de ruimte in de
onderrug tussen het heiligbeen en het bek
ken waar veel zogenaamde bandjes lopen.
De veel gerichter behandelingen sloegen
aanvankelijk aan. Janssen kon begin okto
ber zelfs starten tijdens de eerste wereldbe
kerwedstrijd in Montreal. Samen met zijn
ploegmakkers Joost Smit, Versteeg en Ver
geer haalde hij de relayfinale, waarin het
Nederlandse aflossingskwartet als vierde
eindigde. Tijdens het tweede World Ran-
king-toemooi - nog geen week later in Lake
Placid - was het echter weer mis. Door pijn
in de onderrug kon Janssen pas in de halve
finale meedoen. Maarten Visser fungeerde
tot dan als stand-in. „Ik heb toen pijnstillers
geslikt. Willy wilde mij absoluut zien rijden
en het ging goed. Zonder die val van Dave
hadden we daar zelfs ook de finale gehaald.
Maar eerder die week voelde mijn rug aan
alsof er een mes naar binnen werd gesto
ken. Ik dacht dat er op z'n minst een zenuw
bekneld moest zitten. Een fysiotherapeut
heeft in het trainingscentrum van Lake Pla
cid toen maar weer gekraakt."
Terwijl de Koreaanse nationale ploeg op
de parkeerplaats aan de Haagse Johan de
Wittlaan aan een droogtest bezig is, wenkt
bondscoach O'Reilly. Janssen moet op tijd
eten, het gesprek dient maar aan tafel te
worden voortgezet. „Ik heb te korte ham
strings", legt de schaatser even later uit ter
wijl hij aan een bruin bolletje met salade
knibbelt. „Die staan in verbinding met mijn
onderrug en dat trekt de zaak scheef. Daar-
dm heb ik de laatste tijd enorm veel gerekt.
Alle spieren die ik kon vinden, hebben mijn
volle aandacht gekregen. Sinds een paar
weken concentreer ik me ook op mijn loop
stijl, want ik waggel te veel. Het heeft per
fect gewerkt, alles zit nu op zijn plaats. Ik
heb alleen wat reactie in mijn nek, maar
ook die wordt regelmatig gekraakt. Bijna
zoals je dat wel eens in films ziet gebeu-
Tijdens de trainingen in het Haagse
schaatscentrum De Uithof oogt Janssen fit
en de ervaren masseur Cock van Leeuwen,
ooit dé beenverzorger van wielerlegende
Joop Zoetemelk, staat paraat voor het geval
een zeurderig pijntje de kop op steekt.
Daarmee wordt het vertrouwen van Janssen
in plaatsing voor Nagano groter. „Ik kan
geen reden bedenken waarom wij het mor
gen niet zullen redden, behoudens een
valpartij natuurlijk. We hebben in Montreal
en Lake Placid immers bewezen dat we tot
de sterkste landen behoren."
Vanzelfsprekend is het behalen van het
olympisch startbewijs echter geenszins. De
Nederlandse mannen staan in de World
Ranking Competition op de negende stek
achter Zuid-Korea, Canada, Italië, China, de
Verenigde Staten, Japan, Groot-Brittannië
en Australië. Slechts de beste acht landen
op basis van het eindklassement van de
kwalificatiewedstrijd - waaronder gastheer
Japan - mogen in Nagano deelnemen. Als
de Japanners zich in Den Haag niet scharen
onder de beste acht teams dan zullen zij het
land vervangen dat de langzaamste tijd ge
realiseerd heeft in de halve finale. In geval
van diskwalificatie vervangt Japan de natio
nale ploeg die op de achtste plaats uitkomt.
Dit jaar heeft Janssen alles op het onder
deel relay afgestemd. Daarna wil de jonge
Leidenaar zich ook weer op individuele
prestaties richten. Volgens oud-olympisch
kampioen O'Reilly heeft Janssen de moge
lijkheden om door te groeien. Maar de
Noordwijkse bondscoach geeft direct aan
dat er dan wel het nodige moet verbeteren.
„Harold is iemand die altijd kan verrassen,
ook in de toekomst. Hij is nog jong en moet
zich nog verder ontwikkelen om internatio
naal een rol te kunnen spelen. We gaan
vooral werken aan het motorische gedeelte,
door veel specifieke coördinatie-oefeningen
in te plannen. Het grote voordeel van
Harold is dat hij weinig valangst heeft."
„Als we ons kwalificeren is het natuurlijk
feest", maakt Janssen duidelijk. „Maar ook
dan houd fk me nog steeds niet met Naga
no bezig, al klinkt dat natuurlijk wat
vreemd. Ik denk continu aan mijn rugpro
blemen. Het blijft maar door m'n hoofd
spoken dat het net zo goed opnieuw mis
kan gaan en dat ik daardoor de Spelen
misloop. Ik hoop dat ik dat er snel uitkrijg,
maar voorlopig dwing ik mezelf om hooguit
twee weken vooruit te kijken."
Nr. 10
Maradona is dood. Dat wil
zeggen: de voetballer Mara
dona is dood.
Geruime tijd geleden al vond de
uitvaart plaats.
Op de voetballer Maradona kom
ik straks terug, eerst wil ik het
hebben over Maradona zelf. Die
is er er niet veel beter aan toe.
Hij leeft nog wel, tenminste, die
mythe wordt zorgvuldig in stand
gehouden.
Als je alles geloven moet schiet
hij nu eens een dubbelloops ge
weer leeg op zijn vrienden van
de media, richt dan een vak
bond voor voetballers op, stopt
definitief met voetballen (16
keer) of gaat juist definitief weer
in training (zestiende keer op
komst) en zelfs haalde liet de
krant dat Diego journalist wil
worden - om zich door gekken
zoals hijzelf voor zijn raap te la
ten schieten?
(In dit verband is het allicht
goed erop te wijzen dat er lui
zijn die geloven dat ook Elvis
nog onder ons is. Elk najaar
meldt wel een mesjochene Elvis
te hebben gezien. Straalbezopen
in een café, in de supermarkt
achter een boodschappen wagen
tje, op een andere planeet of
wandelend met zijn hond in het
bos, Jailhouse Rock neuriënd.
'Elvis is niet dood, hij hm ft', lees
je dan over de verschijning in de
krant en voor je het weet komt
er een nieuwe cd met oude Elvis-
kerstliedjes uit. Toeval, volgens
de platen maatschappij.)
Maar we hadden het over Mara
dona.
De arts van Maradona over
Maradona:Maradona speelt
met zijn leven als hij in de toe
komst zijn druggebruik blijft
combineren met zijn bestaan ab
profvoetballer. Ik raad hem aan
hiermee direct te stoppen.
Maradona nam de raad ter har
te (wat knap is, want wie doet
hem dat na, binnen 24 uur van
een verslaving genezen) en stop
te nog diezelfde dag, definitief.
Niet langer combineert hij zijn
levensvervulling met een gevaar
lijke hobby, zoals sport.
Als Diego goed naar zijn arts en
naar zijn lichaam luistert en
nooit meer voetbalt, kan hij nog
wel 40 worden, misschien. Is dit
erg? Nauwelijks. We zullen hem
niet mbsen: de voetballer Mara
dona is ons langgeleden reecb
ontvallen.
Omtrent het waar en wanneer
van het sterven van de voetbal
ler Maradona lopen de menin
gen uiteen. In het algemeen
wordt 1994 (WK Amerika) ab
zijn sterfjaar beschouwd, daags
na de 2-1 zege van Argentinië op
Nigeria, toen uitgerekend de
voetballer Maradona werd uit
genodigd vooreen dopingcon
trole. Er zijn er die niet in dit
toeval geloven en een complot
waarschijnlijk achten, prachtig,
graag zelfs, net als Elvis verdient
ook de voetballer Maradona het
dat over zijn doodsoorzaak mys
teriën de ronde blijven doen.
Nog beter, denk je achteraf, was
hij maar dood neergevallen na
de solo aller solo's in 1986, toen
Argentinië alsnog de Ealk-
landsoorlog van de Engelsen
won, was hij toen maar neerge
zegen, clan hadden we hem voor
altijd kunnen herinneren zoab
we hem graag herinnerd had
den.
Maar over de doelen niets dan
goed, uiteraard.
Maradona moet, nu we het er
over eens zijn dat de voetballer
Maradona niet meer bestaat,
toch na zijn dood blijvend wor
den geëerd. Congreslid Darci
Sampietro heeft in Buenos Aires
het wetsvoorstel ingediend liet
rugnummer 10 van Maradona
nooit meer door een andere Ar
gentijnse international te laten
dragen.
Aardig idee, maar mij gaat dit
niet vergenoeg.
Kennelijk is het mevrouw Sam
pietro ontgaan dat in 1986 niet
Argentinië wereldkampioen
werd, maar Maradona: in zijn
ééntje. De rest van liet elftal, van
hel niveau Cruz, Graff en Sdn-
chez, had in Feyenoord niet mb-
staan. Daarom stel ik voor dat
het Argentijns elftal dlle rug
nummers van 1 tot en met 11 uit
de roulatie haalt en dat er daar
naast ook, zoals het hoort bij de
dood van een held, een straat
naar Maradona wordt ver
noemd. De Calle D.A. Maradona
(1960-1994). Desnoocb in een
provinciestad en als het moet
zonder liubnummer 10.
Frank
Snoeks is
verslag
gever
van Stu
dio Sport
