'Romantisch, op
het ziekelijke ar
vidre
Straatcultuur in 't Stathuys
Cultuur Kunst
Schone
Schijn
Huilt er soms een straatschooiertje
boven het bed van de wethouder?
Kooyker Ginsberg 1
Picasso was
niet aardig
ATERDAG 27 SEPTEMBER 1997
Zuid-Hollandse kastelen in beeld
jiiDENHet Muiderslot en Drakestein zijn kastelen die iedereen
kent. Dat Zuid-Holland ook tal van kastelen heeft die de moeite
waard zijn, weten veel minder mensen. De provinciale VW wil
daarin verandering brengen. In de brochure 'Kastelen in beeld',
wordt de ontstaansgeschiedenis van tien kastelen in de Kop van
Zuid-Holland, de regio Rotterdam en Voorne/Goeree, beschre
ven, waaronder 't Huis Dever in Lisse, het Slot Teijlingen in
r 'Voorhout en de Burcht in Leiden.
De brochure omvat ook drie overzichtskaarten met een fietsrou
te langs de kasteellocaties. De brochure is voor f5,- te koop bij de
VW.
FBI geeft dossiers Lennon vrij
los anceles De Amerikaanse federale politie FBI heeft - met te
genzin - dossiers vrijgegeven die begin jaren zeventig werden
aangelegd over John Lennon. Uit de dossiers blijkt dat Lennon,
die door de FBI werd gezien als in potentie staatsgevaarlijk, con
tacten had met anti-oorlogsactivisten en met een linkse pape
die Right on' krijste. Ook blijkt dat zowel de FBI als de poli-
an New York tevergeefs heeft geprobeerd Lennon op drug-
bezit te pakken.
De FBI heeft openbaarmaking van de dossiers lang weten tegen
houden met het argument dat de nationale veiligheid in het
Leidse harpist in finale van de Grote Prijs Van Nederland
Als hij de bus instapt, krijgt hij van gevatte chauffeurs
steevast de vraag of hij zijn kameel weer eens heeft mee
genomen. Daan Verlaan (19) is met zijn zorgvuldig inge
pakte Celtic-harp een opmerkelijke verschijning bij me
nige abri. Maar er zijn nog meer mensen die hem curio-
siteitswaarde toedichten. „Als ik zing op de fiets dan
oogst ik ook wel eens rare blikken, maar dat kan me niets
schelen."
pablo cabenda
I Spiegelwanden
l Spiegels op maat
i Hardglazen deuren
I Glazen meubelen
l Vitrines
I Tafels volgens model
I Motiefstralen
VORMGEVER VAN
GLAS EN SPIEGELS
Volmolengracht 4
2312 PH Leiden (NL)
Alles uit eigen atelier Telefoon: 071 - 521 80 55
Dat hij harp speelt vindt hij
trouwens zelf niet bijzonder.
Desondanks is het toch zeer op
vallend dat een harpist de finale
bereikt in de arena van het
grootste popconcours in Neder
land. Gebaseerd op The Tem
pest van niemand minder dan
William Shakespeare speelt
Daan Verlaan morgen zijn zelf
geschreven nummer 'The Junc
tion' op een plek waar tot voor
kort gitaar, bas en drums en
niet harp de dienst uitmaakten:
'De Grote Prijs van Nederland.'
Niets mee
„Nee, daar heb ik helemaal
niets mee. Ik weet überhaupt
niet of ik iets van hem heb ge
hoord. En als dat al zo was,
heeft het zo weinig indruk op
me gemaakt dat ik het me niet
kan herinneren." Elke vergelij
king met Andreas Vollenweider
als mogelijk lichtend voorbeeld
wordt resoluut van tafel ge
veegd. De Zwitserse cherubijn,
die met zijn lyrisch etherische
getokkel bescheiden successen
in de wereld van de popmuziek
had, zegt Verlaan niets. Evenals
de constatering van een Grote-
Prijs-journalist, dat harp toch
eigenlijk 'een a-modieus instru
ment is. Heel anders dan bij
voorbeeld een elektrische gi-
„Neeee..." En dan klinkt er
een stilte waarin wanhoop en
engelengeduld onwillig samen
smelten. „...Een harp is niet
zonderling en niet soft. Dat is
een opvatting die volstrekt niet
klopt." Diepe zucht. „Mensen
denken gelijk aan glissando's
van boven naar beneden, veel
ruches en kant, sound effects. Er
is een citaat van Anouille dat
zegt dat mensen van harpmu
ziek houden omdat ze denken
dat ze artistiek bezig zijn door
ernaar te luisteren."
Raggen
„Er is een bepaald verwach
tingspatroon. Maar daardoor
kan je mensen juist gemakkelij
ker inpakken of verrassen. Je
kan net zo goed raggen op een
harp als op een elektrische gi
taar. Ik weet negen van de tien
keer wat er gaat gebeuren als er
iemand met een gitaar op het
podium staat. Gitaarpop staat
juist bol van de gerechtvaardig
de verwachtingspatronen
Terwijl hij geanimeerd vertelt
pakt hij zijn lange haar samen,
herschikt het over zijn schou
ders en gooit het in een routi
neus gebaar weer naar achte
ren. „Ik ben walgelijk roman
tisch. Op het ziekelijke af."
Vroeger had hij een kleiner
harpje. Zo ééntje waarop Assu-
rancetourix, de bard uit de
strips van Asterix, en engeltjes
oudsher is het in Leiden ei-
enlijk zo dat je al wethouder
cultuur kunt worden als je
en aquarel van Janneke Brink-
/an een aquarium kunt
vï nderscheiden. Zet de cultuur-
[P rethouders van de afgelopen
iren maar eens op een rij: Fred
uijers, Hennie Koek, Pex Lan-
Pa enberg... Stuk voor stuk men-
in van wie ik dacht: die zijn
eel goed in staat om op de
ïuseumwinkel te passen. Maar
m nou te zeggen: geef ze
ïeteen het hele museum en de
ist van het kunst- en cultuur-
ieleid in handen, nou nee... Dat
eek mij niet verstandig.
Tuurlijk, de een zingt in bad,
de ander luisterde weieens
laar een cd-tje. Dus ze deden
e cultuur er allemaal graag bij.
in zo'n Langenberg was na ver-
Dop van tijd zelfs zó enthou-
st< iast dat ik dacht: dat zou hele-
a iaal geen gekke directeur zijn
bi an het Mutsenmuseum. Maar
Ipl ach, ik had weieens een echte
ultuurminnaar achter de B&W-
urelen willen zien.
Enfin, u begrijpt wel dat ik
eer ingenomen was met de be-
loeming, enkele maanden gele
en, van de nieuwe man:
llexander Pechtold. Eindelijk
en cultuurwethouder die
:unstgeschiedenis heeft gestu-
eerd, suppoost in De Lakenhal
n veilingmeester is geweest,
o'n man moet wel erg van
unst houden, schreef afgelo
st j len week een interviewer van
an eze krant, om vervolgens te in-
n( Drmeren naar de kunstschilder
ie grote indruk op de wethou-
?n er heeft gemaakt.
Makkelijk zat, zo'n vraag, zou
(denken... Maar, Pechtold wist
niet. Of durfde hij niet?
ioed, een wethouder is er voor
volk. Maar hij zou toch ook
liet stiekem hun smaak hebben
ivergenomen? Hij zou zich toch
zeer hebben vereenzel-
igd met zijn achterban? Huilt
boven zijn bed soms zo'n
iel traatschooiertje uit Parijs die in
jkh luizenden huisgezinnen huilt,
lie erwijl de Spaanse poppen uit
'Jongen met traan', het favoriete schilderij van Sgt. Pepper, favoriet van Tjeerd Scheffer.
wethouder Pechtold? foto archief foto archief
door een heuse kunstpaus, of
door een wethouder die zich re
kent tot de wassende schare
traan-liefhebbers.
JAN RIJSDAM
Beatlesstad
Volgend jaar is Leiden geen cul
tuurstad meer. Een andere ge
meente neemt de fakkel over.
Maar dat het predikaat 'cultuur
stad' verdwijnt, wil nog niet
zeggen dat in 1998 de podia en
pleinen leeg blijven. Integen
deel, dit jaar wordt 'slechts' drif
tig gezaaid. In 1998 en volgende
jaren struikelen u en ik net zo
goed over de kunst- en cul
tuuruitingen. Dat is dan zo nor
maal dat we dat predikaat 'cul
tuurstad' kunnen missen als
kiespijn. Leiden heet dan geen
'cultuurstad' meer, maar is dat
gewoon.
Nota's of beleidsuitgangspun
ten over de richting die moet
worden ingeslagen heb ik nog
niet gezien. Maar het uitblijven
van een centrale regie weer
houdt particulieren er niet van
plannen te smeden. Daar is
niets op tegen, zou ik zeggen.
Sterker nog: in een stad waar
het voortouw doorgaans wordt
geschuwd, zou ik elk initiatief
willen toejuichen.
Toch is waakzaamheid gebo
den. Vooral lieden die elk gevoel
voor proporties zijn verloren,
kunnen maar beter bij het voor
touw vandaan worden gehou
den. Niet met harde hand, maar
wel met zachte dwang. In min
stens een geval is het daar nu al
te laat voor. Afgelopen week is
een groepje Leidenaars opge
staan dat van Leiden Beatles-
stad wil maken. Komen Paul,
Ringo en George hier spelen?
Een plaat opnemen, wonen of
op bezoek, vraagt u zich mis
schien af? Niets van dit alles.
Een lokale coverband, goed
thuis in het Beatles-repertoire,
komt op het waterpodium bij
de Hoogstraat enkele 'moeilijke'
nummers van 'Sergeant Pepper'
en 'Revolver' spelen, met alles
erop en eraan! Kosten: minstens
een ton.
Sponsors worden nog ge
zocht. Leiden promotor en or
ganisator Tjeerd Scheffer schat
dat tussen de tien- en twintig
duizend belangstellenden op
het 'unieke' evenement afko
men.
Uniek? Beatlesstad? Zeker nog
nooit van The Bootleg Beatles
gehoord. Vanavond staan ze in
het Chassé-theater in Breda en
gisteren speelden ze in Zoeter-
meer, de woonplaats van An
drew Vroomans, gitarist van de
'Fake Four'.
Is 1998 alleen nog maar
zaaijaar en komen de Fab Four
in 1999 echt naar Leiden? Zo ja,
dan eet ik op een waterpodium
dit stukje op en kus ik de voeten
van Tjeerd Scheffer. Ongespon-
sord.
WIM KOEVOET
spelen. Maar daar is hij uitge
groeid. Nu studeert hij klassieke
talen en speelt cello bij het Col
legium Musicum, het Leidse
studentenorkest. In zijn kamer
hangen foto's van het Neder
lands Dans Theater en boven
zijn bed is het een onderonsje
van diva's, dungeons and dra
gons. De Tolkien-kalender („dat
is meer iets van vroeger hoor")
staat van januari tot december
in het teken van full color elfen,
hobbits en fantasiebeesten.
Daarnaast zijn 'helden' Björk,
Kate Bush en Tori Amos. Die
laatste heeft het overigens ook
tot een plaats op zijn t-shirt ge
schopt. Maar de liefde is niet
onvoorwaardelijk.
Valse adem
„Heb je haar versie van Some
where over the rainbow' wel
eens gehoord? Dat is echt om te
kotsen. Met een gebroken stem
metje en hopen valse adem. Dat
is nep-romantiek. Ik heb ooit
eens met een kamermuziekstuk
in een concours de derde prijs
gewonnen. Daarbij heb ik de
harp heel romantisch benaderd,
en tegelijkertijd geprobeerd het
stuk een functie te geven. Als
het gevoel klopt met het geheel
dan mag het, vind ik."
„Ik heb niet de pretentie dat
ik qua techniek en mogelijkhe
den iets toe te voegen heb aan
harpmuziek. Als ik maar zo op
recht mogelijk een bepaald ge
voel over weet te brengen.
Muziek is daarvoor een vehi
kel. Het moet een bijdrage leve
ren aan je eigen expressie. Ik
ben dan ook niet zenuwachtig
voor de Finale op zich. Ik hoop
alleen dat ik op dat moment die
emotionele lading heb, die ik
wil overbrengen.
Bezienswaardige
Hamlet door
Litteris Sacrum
recensie susanne lammers
Voorstelling: Hamlet van William Shake
speare door Litteris Sacrum Bewerking
Hugo Claus Regie Roeland Segaar Spel
Edwin Weers, Chris Isendoorn,Roeland
Segaar e.a Gezien: 26/9. Imperium Thea
ter. Leiden Nog te zien: 27/9. aldaar
Er blijft een beetje afstand, ook
al zit je er bovenop. Litteris Sa
crum speelt Hamlet in een
smalle gang tussen twee tribu
nes in. Het toneel is kaal. Het
stuk gaat over gif. Het gif van de
twijfel, van de macht, van de
wellust. Het is geen eenvoudige
opgave die Litteris Sacrum zich
stelt en het gezelschap zegeviert
dan ook niet op alle fronten.
Met name de taal is, hoe prach
tig ook, op veel plaatsen lastig
voor de spelers en dus voor het
publiek. Maar een bezienswaar
dige Hamlet is het alleszins.
Alle personages die er toe
doen, tonen gedurende het stuk
steeds meer kanten. Zo is de ko
ningin (Hennie Segaar), die een
maand na de moord op haar
man met de moordenaar
trouwt, niet slechts een trouwe
loze slet, maar ook een liefheb
bende moeder en meevoelende
vrouw. Ophelia (Saskia Hage-
man), die overigens idioot aan
gekleed werd, blijft niet slechts
een ijdel en volgzaam gansje,
maar groeit uit tot een vrouw
die groots is in haar waanzin.
De meeste ruimte om alle fa
cetten te tonen krijgt uiteraard
Edwin Weers in de rol van
Hamlet. Maar het vreemde is
dat bij hem juist die veranderin
gen het minst duidelijk te mer
ken zijn. Aan het begin is hij
een wrokkende en angstige pu
ber en aan het eind is hij wel
licht wel volwassener, maar niet
minder angstig. Vanaf het begin
wekt hij de indruk wraak te wil
len nemen, niet het te moeten.
Zijn denken beperkt zich tot be
denken. Zelf laat hij het mo
ment suprème voorbijgaan.
Dat moment is overigens wel
het hoogtepunt van de voorstel
ling. Chris Isendoorn geeft
meesterlijk gestalte aan de
kwaadaardige Claudius, de
moordenaar van zijn broer.
Koel, rationeel, emotieloos:
werkelijk een pad. Als hij einde
lijk iets voelt van wroeging, pro
beert hij te bidden en juist op
dat moment komt Hamlet bin
nen met zijn mes. Iemand die
biddend sterft, gaat naar de he
mel, dus houdt Hamlet zich in.
Als hij weg is, staat Claudius op
en stelt droog: het lukt niet. Dat
is werkelijk drama.
Daan Verlaan bij de bushalte met zijn 'opmerkelijke' last. „Ik ben niet
zenuwachtig voor de finale van de Grote Prijs". foto hielco kuipers
AktiviteitGn KINDERBOEKENWEEK 1997
Paul van Loon
Sjoerd Kuyper
signeert
signeert
LYC-DROP
ROBIN en GOD
(Kinderboekenweekgeschenk)
(Gouden Griffel-winnaar 1997)
Donderdag 2 oktober
Zaterdag 4 oktober
15.00 - 16.00 uur
13.30 - 14.30 uur
Locatie: Breestraat 93, Leiden
recensie cees van hoore
Voorstelling 'Muze of de vrouwen van Pi
casso' door Stichting 1, 2, 3 Regie Rob
de Kuiper Spel Lieke Rosa-Altink, Tine
Joustra, Saskia Rinsma en Devika Strooker
Gezien 26/9 LAKtheater Leiden Nog te
zien aldaar 27/9.
De meneer die gisteravond in
het LAK-theater halverwege de
voorstelling in paniek aan de
nooduitgang stond te wrikken,
had ongelijk. 'Muze of de vrou
wen van Picasso', het door Rob
de Kuiper geregisseerde toneel
stuk over de geliefden van de
grote schilder, is alleszins het
aankijken waard.
'Het genie hoeft zich niet te
verontschuldigen', zo luidt het
motto bij deze voorstelling,
maar als je de verhalen van Do
ra Maar, Marie-Thérèse Walter,
Francoise Gilot en Jacqueline
Rocque aanhoort, krijg je toch
af en toe de indruk dat er in dat
genie een sadistische kobold
heeft schuilgegaan.
De toon wordt in het begin
gezet door verwijzingen naar
andere beroemdheden, zoals
Fellini en Gustav Mahler, wiens
vrouw Alma alles moest verdra
gen omdat haar man 'zoveel te
geven had aan de wereld'. Zo'n
opmerking is van een arrogan
tie die zijn weerga niet kent.
Alsof enig kunstwerk het zou
rechtvaardigen dat je je geliefde
in de zeik drukt.
Picasso was geen aardige
man. Een van de sterkste on
derdelen van dit stuk is de scè
ne waarin twee van Picasso's
vrouwen tegelijkertijd een pakje
openmaken waarin zich een ge
schenk van hun minnaar be
vindt. Ze ontdekken in dat pakje
dezelfde jurk. Maar de compas
sie met het genie blijft. Tot in
het absurde blijven de vrouwen
Picasso toegewijd.
Het is verfrissend als zij in
eens lucht geven aan hun erger
nis en hardop uitroepen dat ze
'schijtziek' van de schilder wor
den. Maar desondanks blijft
Jacqueline Rocque, de laatste
met liefde omgeven. Als er een
van zijn vogeltjes is gestorven,
zorgt ze ervoor dat er de volgen
de morgen een vers exemplaar
in het kooitje zit, zodat Picasso
kan verzuchten: „Mijn vogeltjes
zijn onsterfelijk."
Lieke Rosa-Altink speelt Jac
queline Rocque. Als Picasso
doodziek is en aan het eind van
zijn latijn, moet zij hem hapjes
brood voeren. Alsof hij een klein
kind is. En bijna drenzend zegt
ze: „Je moet blijven schilderen."
Vervang schilderen door leven
en je hebt het karakter van Pi
casso gevangen. Of hij echt kon
liefhebben, wordt in deze voor
stelling niet duidelijk.
pablo cabenda
Jongerencentrum 't Stathuys
heeft letterlijk de straatcultuur
in huis gehaald. Acht graffiti-
werken van jonge kunstenaars
uit de Leidse regio zijn opge
hangen in de zaal van het cen
trum aan de Breestraat. In het
kader van een graffiti-wedstrijd
hebben jonge 'spuitgasten' de
treinstellen, de blinde muren en
de viaducten tijdelijk verruild
voor canvas van 1,60 bij 1,60.
Kleurrijke pieces die als thema
'Streetbeats' hebben, tonen tot
in het abstracte doorgestyleerde
letters, agressieve kleurexplosies
en vette lines.
Op 10 oktober wordt in het
Leidse jongerencentrum de
winnaar van de wedstrijd be
kend gemaakt tijdens de Finale
van de Hip-hop contest. Die
wordt ook georganiseerd door 't
Stathuys en levert als hoofdprijs
een cd op, volgespeeld door de
finalisten, waarvan het hoesje
gesierd wordt door het winnen
de ontwerp van de graffiti wed
strijd. Het winnende doek
wordt aangeboden aan burge
meester Goekoop waarna net
werk een officieel plekje krijgt in
het stadhuis. De overige zeven
doeken blijven in een perma
nente tentoonstelling in 't Stat
huys hangen, foto dick hoge
woning
VSB BANK
'Streetbeats' van Menx. Eén van de deelnemers van de graffiti-wedstrijd.
foto dick hogewonin
