'j'/EEK VAN DE DAGBLADBEZORGER
Een dip in 't IJ
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1997
102
Patricia Pellerin
had er speciaal
een krantenwijk
voor genomen.
Ze wil immers
fotomodel wor
den. Dus was ze
voor een foto
sessie naar het
Haarlemse cas
ting en produc
tion-bureau
Models for You
getogen. Nade
re informatie al
daar leerde dat
een uitgebreide
sessie biina drie
honderd gulden
kostte. Daar
schrok Patricia
lelijk van.
Vandaar haar
krantenwijk en
haar even voor
de hand liggen
de droomwens.
Een fotosessie
bij Models for
You. Directeur
Hans Willemsen
bezorgde Patri
cia Pellerin ver
volgens een echte modellendag. j tot buitenopnamens aan toe, op
Willemsen had zelfs speciaal een i de gevoelige plaat vastlegde,
kundige visagiste laten aanruk- Patricia onderging de enorme
ken. Gewapend met allerlei pot- belangstelling voor haar per
loden en kwastjes veranderde soontje op professionele wijze.
Saskia van der Molen Patrica j Tussen de opnames door werd
van een flets verlegen school- er lekker gegiecheld, maar als
meisje in een prachtige jonge Marjolein Remme met haar ap-
vrouw. paratuur in de aanslag stond,
ging haar gezicht straT in de
Vervolgens kwam fotografe plooi. Tot genoegen van direc-
Marjolein Remme in actie, die teur Willemsen. „Ze is charmant,
Patricia in allerlei houdingen, ze heeft een lekker koppie en ze
Opa Jan met zijn twee meiden Natascha en Maris
„Wij hebben een kei van een opa".
Patricia wordt onder handen genomen
der Molen, Marjolein Remme staat klaar
voelige plaat vast te leggen.
door visagiste Saskia van
om een en ander op de ge-
heeft een plezierige uitstraling.
Ik plaats haar in ieder geval in
ons casting-bestand." En Patri
cia? „Toen ik hier naar toe
kwam rijden werd ik steeds ze
nuwachtiger. Maar nadat de
eerste foto's gemaakt waren,
viel dat helemaal weg. Ik moet
alleen nog een beetie groeien
heb ik gehoord. Ik neb er zo
vaak s' avonds van gedroomd.
En nu sta ik hier. Het is fantas
tisch."
Achtentwintig jaar lang was
Jan van den Bos veilingschip-
per. Over de Vliet bracht hij zijn
ladingen groenten en fruit
naar de veiling. Inmiddels is hij
bijna tachtig jaar. Maar nog zo
kwiek als wat. Al 62 jaar lid van
de plaatselijke fanfare, rijdt hij
in zijn stationwagen andere
oudere dorpsbewoners in het
rond en als het moet bezorgt
hij het Leidsch Dagblad. Als zijn
twee kleindochters Natascha
en Mariska Scholtes daar door
ziekte of verplichtingen op
school niet in staat toe zijn.
Natascha en Mariska wilden
daarom iets leuks terug doen
voor hun opa. Met het oog op
zijn verleden als veilingschipper
dachten ze dat opa Jan een
middagje in de Rotterdamse
haven wel leuk zo vinden. Hun
droomwens bleek een schot in
de roos. De grootvader van de
twee olijke bezorgsters keek
zijn ogen uit op het dek van de
grote rondvaartboot
Speedo. „Wat is dit immer
sprak hij met verbaasde c
Er ontging hem niets. „Er s!
1 redelijk wat kranen stil."
„Die container staat een b
scheef."
Alle facetten van de Roti
damse haven kreeg Opa Ja
zien. Hij vond het prachtig,
zagen Mariska en Nata
ook. „We hebben een kei
een opa. Hij staat altijd v
ons klaar. Hij kan ook
Lekke band of fiets kapot, oi
opa heeft hem in een wip w
gemaakt. De krant ook.
heeft er nog nooit één ini
verkeerde bus gegooid."
Opa hoort het allemaal
chend aan. „Ik voel me nul
maal uitstekend. Weet je d
een paar weken geleden!
een fietstocht van 75 kil
heb gemaakt?" Het ve
ons niets. Opa Jan is nu
maal een heel bijzondere
Bezorgster Esmeralda van de Burg vlak voordat zij „als een vogel" vanaf 75 meter
hoogte naar beneden vliegt.
'Koel man', schreeuwt Esmeralda
van de Burg nadat ze een fractie
van een seconde met de helft
van haar lichaam in het Amster
damse IJ is verdwenen. Aan de
kant kijken haar vader, moeder,
broertje en tante angstig toe. De
droomwens van Esmeralda was
immers bungyjumpen. En dan
val je heel snel van heel hoog
steil naar beneden.
Vader Van de Burg; „Ik zou het
voor geen goud doen, het is wel
heel erg hoog hoor." Maar Es
meralda blijkt een onverschrok
ken springster. Ze heeft de tou
wen nog niet losgemaakt of ze
verklaart al zonder blikken of
blozen dat ze het 'zo weer zou
doen'. De kraan die voor het
bungyjumpen in Amsterdam
wordt gebruikt, bevindt zich al
vijf jaar pal achter het Centraal
Station. De sprong die van vijf
enzeventig meter "hoogte ge
maakt wordt, is inclusief 'water-
dip'. Voor iemand met een
beetie hoogtevrees, staat zo'n
daad gelijk aan een beklimming
van de scheve Toren van Pisa.
•eqrijpt al die
gen van ongeloof niet. „Ik was
deze week wel een beetie ze
nuwachtig. Maar dat Kwam
meer door alle bezorgers van
mijn post. Die hebben enorm te
gen me aan lopen kletsen. Ik
heb nu nergens last van gehad.
Ik heb me wel afgevraagd hoe
het zou zijn. Het is me reuze
i meegevallen. Het gaf me in ie
der geval een heel 'te gek ge
voel'. Ik voelde me als een vogel
door de lucht vliegen."
Vader Albert hoort het allemaal
hoofdschuddend aan. „Kom we
gaan naar huis," deelt hij op be
sliste toon aan zijn dochter mee.
Want stel dat ze het inderdaad
nog eens een keer zou gaan
doen.
Vliegbasis Valkenburg en Heli-Holland lieten de droomwens van Heieen Pluimgraaff,
moeder Hovenkamp en Jannes Alink in vervulling gaan.
Jannes Alink heeft zijn zinnen
gezet op het beroep van straal
jagerpiloot, Heieen Pluimgraaff
zou zo graag eens met een heli
copter langs de Néderlandse
kust vliegen en de droomwens
van Suzanna Hovenkamp was
dat ze haar moeder een tochtje
door de lucht wilde laten ma
ken. Want zo zegt Suzanna, „ik
ben de laatste tijd thuis niet be
paald een lieverdje geweest. Ik
vond het daarom de hoogste tijd
worden iets terug te doen."
ging het drietal vorige week tij
dens de Open Dag op vliegveld
Valkenburg de lucht in. Jannes
Alink had net geluk pal naast de
piloot te mogen plaatsnemen.
Hij keek zijn ogen uit. „Vooral
boven de Noordzee was het*
prachtig." Dat vond Heieen, die
al haar vrienden uit Katwijk had
meegenomen ook. „Ik heb wel
eens in een vliegtuig gezeten,
maar zo'n helicopter is helemaal
te gek.
De moeder van Suzanna sloot
zich daar volledig bij aan. „Het
was geweldig. Ik zou zo weer in
dat ding stappen."
Reinier Braam wilde voor zijn
moeder Marijke een echte ver
wendag. Dat had ze wel eens
verdiend, vond Reinier.
„Mijn moeder heeft een paar
slechte jaren achter de rug. We
duwe geworden, ziek geweest
en nu alle narigheid bijna ach
ter de rug is, kan een verblijf in
een beautycenter geen kwaad."
En aldus geschiedde.
Dankzij Koppenol's Beauty Cen
ter in Zandvoort werd Marijke
Braam langdurig uiterst aange
naam verwend.
Marijke Braam genoot met vol
le teugen van haar dagje aan de
Noordzeekust. „Ik heb dit nog
nooit van mijn leven gedaan.
Maar het was heerlijk. Er werd
lekker aan me gefrunnikt en
verder werd ik door Wendy, die
hier werkt, helemaal opge
knapt. De hydrojetmassage was
buitengewoon ontspannend
met al die bubbeltjes. Het enige
dat even tegenviel was het ge
zichtsmasker. Je mag niet la
chen met zo'n masker op en als
je niet lacht, leef je niet, dat is
mijn motto. Met zo'n masker
moet je je gezicht strak in de
plooi houden. Maar ik voel me
als nieuw."
Haar zoon Reinier hoort het
verhaal van zijn moeder glimla
chend aan. „Ze is hier in Zand
voort van top tot teen verwend.
Daar ging het mij om. Ze straal
de helemaal. Dit had ze ver
diend, want Marijke is een pui
ke moeder."
Marijke Braam laat zich de uitgebreide verzorging door
de medewerkers van Koppenol's Beauty Center heer
lijk welgevallen. Met dank aan zoonlief Reinier.
Zes dagen in de week
gaan de bezorgers van
dagbladen op pad. Door
weer en wind, langs
blaffende honden en
vooral op zaterdag vaak
geconfronteerd met te
smalle brievenbussen. De
afgelopen dagen werden
de duizenden jonge
helden en heldinnen
iedere dag getrakteerd
op een leuke attentie.
Het was immers deze
week de 'Week van de
Dagbiadbezorger'. De -
bezorgers mochten een
tijdje geleden ook hun
droomwens kenbaar
maken. Een aantal
daarvan is de afgelopen
dagen dankzij de krant in
vervulling gegaan.
Vandaag een verslag van
alle dromen die geen
bedrog bieken te zijn.
Walter van Polanen, vlak voordat hij zijn waterschilpadden Gert en Hermien aan de
Schiidpaddenopvang overdraagt.
Maurice Wassenaar, Yvonne Meiland, Martijn Teeuwen en Sander Hulsman flanke
ren onder meer steracteur Jimmy Geduld van Goede Tijden Slechte Tijden.
Drie jaar geleden kreeg Walter
van Polanen drie waterschild
padjes als huisdier. Maar kleine
schildpadjes worden groot. Ze
kregen een omtrek van zeker
dertig centimeter, waardoor
het aquarium van Walter te
klein werd. Daarom ging hij op
zoek naar een nieuw en goed
onderkomen voor zijn twee
vrienden. Daar moesten ze een
beter leven krijgen dan bij
Walter het geval kon zijn. De
Stichting Schiidpaddenopvang
Alphen aan den Rijn ontferm
de zich over de twee schild
padden van Walter, waardoor
onze bezorger uit Voorhout
zijn dierenvriendenhart weer
gerust kan laten kloppen.
De Stichting Schiidpaddenop
vang, kortweg SSA genoemd,
heeft haar hoofdkwartier in
een doodgewoon woonhuis.
Wie over de drempel van de
woonkamer heenstapt, valt
van de ene in de andere verba
zing.
De benedenverdieping is ver
anderd in één groot onderko
men voor schildpadden. Grote
aquaria, speciale lampen,
groene planten en een hoog
De geur van verbrand rubber,
een keur aan vreemde zonne
brillen, vrouwen met te blonde
haren, het geluid van ronkende
motoren, Maurice Wassenaar,
Yvonne Meiland, Martijn Teeu
wen en Sander Hulsman keken
hun ogen uit op het circuit van
Zandvoort.
Dankzij een buitengewoon
gastvrij onthaal door de aima
bele circuitdirectie konden de
vier bezorgers van Haarlems
Dagblad met alle facetten van
de racewereld kennis maken.
Zelfs de bekende Nederlanders
ontbraken niet. Er stond immers
afgelopen zondag een echte
Sterrenrace op het programma
met daarbij een keur aan vooral
veel GTST-acteurs en actrices.
Jimmy Geduld, Huub Stapel, In
geborg Wieten, ze draaiden al
lemaal hun rondjes in veelkleu
rige bolides.
Yvonne Meiland, die 's ochtends
eerst nog een verloren finale
partij voor de Leidse Tennismas-
ters had afgewerkt, beleefde
daardoor een, zoals zé het zelf
omschreef, 'superdag'. Ook
Maurice Wassenaar kon er geen
genoeg van krijgen. Met volle
mond, in de VIP-tent bleek het
goed toeven, verklaarde hij: „Ik
wist niet dat het er zo aan toe
ging.
De pits, allemaal bekende Ne
derlanders, de spanning bij de
coureurs en af en toe een prach
tige slip terwijl je er vlakbij
staat. Dit is een perfect dagje."
vochtigheidsgehalte, het is
of Walter in een tropische
binnenstapt. Karin, die sarm
met haar man naar de eer
etage is verhuisd, vertelt dat
ongeveer 150 schildpadden
der haar hoede heeft. Verd
heeft het echtpaar in de provi
cie Zuid-Holland een kas staj
waar nog eens zeshonde
j schildpadden zijn gehuisvest.
Walter is duidelijk gerustg
steld. „Gert en Hermien,
werden ze bij mij thuis
noemd, waren te groot gew
den. Toen ik ze kreeg, had
helemaal geen verstand
schildpadden. Ik ben er boel*
over gaan lezen. Ik kreeg in
gaten dat het heel interessai
dieren zijn.
Ze eten ook van alles. Weet
wat ze het lekkerst vinden?
sebedden! Daar zijn Gert
Hermien'gek op." Karin kni
bevestigend.
j Ze vertelt over een speciale
nier waarop ze pissebed
vangt. Met een natte theedi
Walter kijkt tevreden in
rond.
Gert en Hermien zullen
lang en gelukkig leven.
