RAAMSTEEG
raffitimuur groot succes'
Leiden Regio
Nostalgische muziektent keert
wgelijk terug op Boulevard
geliefde doorsteek
blijft zonder
dode potvissen
ERDAG 20 SEPTEMBER 1997
CHFF HANS IACOBS 071-5356414, PLV CHEF RUDOLF KLEUN 071 5>56436
h( [WUK'CONNY SMITS
muziektent die de eerste
|ft van deze eeuw aan de
d twijkse Boulevard heeft ge
wordt mogelijk in ere
rsteld. Zowel muziekvereni-
m ig UNI als bakkerij Van
li ianen heeft dit als doel ge
ld ter gelegenheid van een
oim. Plan is om in 1999,
d nneer UNI het honderdjarig
10 staan viert, een nieuwe tent
hebben staan aan de Boule-
i [d, bijvoorbeeld op de plek
de huidige zomeracade-
naast restaurant De
«faan.
oude tent, een ronde
I met stenen onderbouw
daarboven een constructie
n j staal en hout, ging verlo-
bij de beruchte februa-
aèorm van 1953. De tent, die
11 hoogte van Hotel Noordzee
duinreep stond, brak
finaal doormidden en
Üjtrd nooit meer hersteld.
1! armee kwam een einde aan
traditie van concerten, die
voor de oorlog al werden
te geven in een eigen houten
Dg uziektent van UNI.
at Schetsen voor een nieuwe
uziektent, waarvan de kosten
h arschijnlijk in de twee, drie
zullen lopen, liggen inmid
dels al bij de gemeente. Deze
heeft toegezegd de mogelijkhe
den en de beste plaats voor
een muziektent te onderzoe
ken. De oude plek in de
Zeereep komt in elk geval niet
meer in aanmerking. De initia
tiefnemers hebben hun hoop
daarom gevestigd op het ter
rein naast De Zwaan, aange
zien dit binnenkort een face
lift zal ondergaan. Het plein
vóór dit restaurant komt vol
gens de gemeente niet in aan
merking omdat omwonenden
er dan last van zouden kunnen
hebben.
Oud en nieuw
Een projectgroep is opgericht
om de ideeën handen en voe
ten te geven'. D. van der Plas
van de Katwijkse Bouwmaat
schappij (KBM) zit ook in dit
'Comité Muziektent Katwijk'.
„Bedoeling is dat de tent een
combinatie van oud en nieuw
wordt", vertelt hij. „We willen
eigentijdse materialen gebrui
ken, zodat de tent een modern
karakter krijgt. Gedacht wordt
aan metselwerk en moderne
beplating. De oude tent zo
maar nabouwen is niet wense
lijk omdat die vrij klein was. En
er moet straks optimaal ge
bruik worden gemaakt van de
nieuwe tent, ook door grotere
gezelschappen. Katwijk heeft
wel behoefte aan een impuls
op cultureel gebied, want er
zijn de laatste jaren al zoveel
evenementen verdwenen.
Badseizoen
Om diezelfde reden is ook de
VW Katwijk enthousiast over
de plannen. Ze ziet in de mu
ziektent een 'rijke en sfeerbe
palende aanvulling op het toe-
ristisch-recreatief aanbod in de
gemeente Katwijk'. Uit onder
zoek is gebleken, aldus de VW,
dat er gedurende het badsei
zoen bij de vele duizenden
gasten behoefte bestaat aan
culturele evenementen, zoals
muziek-, toneel- en dansvoor
stellingen.
Initiatiefnemer bakker Van
Maanen heeft de taak op zich
genomen een campagne te lei
den om de financiering van de
muziektent rond te krijgen. Ter
gelegenheid van zijn eigen ne
gentigjarig bestaan doet Van
Maanen een eerste duit in het
zakje. Op een feestdag van de
bakker op 4 oktober, die in het
teken van de muziek zal staan,
wil hij meer activiteiten aan
kondigen die geld in het laatje
zullen brengen.
J twijk ziet aantal illegale wandschilderingen afnemen
J
lUK WIM VAN WANROOY
raffitimuur in Katwijk lijkt een succes te wor-
l Sinds deze wand op het parkeerterrein in de
rdduinen staat, zijn de wandbeschilderingen
I rs in het dorp afgenomen. En dat is precies
het gemeentebestuur voor ogen had.
IS ïaart van dit jaar werd 43.000 gulden uitge-
if ken voor het terugdringen van de graffiti. Van
;cld werd de muur - voor de gebruikers 'Wall
ime' - geplaatst en een schoonmaakactie ge
in. Tevens werden afspraken gemaakt over
n lespuiten van bouwschuttingen.
gedoogmuur in de duinen is het meest op-
h nde onderdeel van het beleid. Hij wordt ge-
i it door zowel 'piece-makers' (graffitkunste-
w s) als 'taggers' (de kladderaars). Er is een spe-
werkgroep die toezicht op het gebruik van
iand houdt. Een kunstwerk mag een paar we-
Dp de muur blijven. Daarna wordt de boel wit
rid en kunnen anderen zich uitleven. „Op
manier is er een beetje doorstroming. Maar
at die oude beschilderingen dan verdwijnen,
nu een roep om alles vast te leggen,
adsleden willen er zelfs een boek van laten
en", zegt gemeentevoorlichter H. Gerritse,
niet bang is dat de muur snel zal verdwijnen.
„De afspraak was dat de muur weer weg zou
gaan als die geen succes was. Maar de geluiden
zijn al heel positief. De muur blijkt een belangrij
keverbetering."
Teun van de Oever van het nabij de fraffiti-
muur gelegen jongerencentrum Scum, van waar
uit men een oogje in het zeil houdt, is zelfs erg
enthousiast. „Die muur is uit de kunst. Er is een
hoop belangstelling voor en het loopt goed. Veel
mensen komen hier ook een kijkje nemen. En
niet alleen uit Katwijk. Ze maken ook allemaal
een fotootje."
Gerritse zegt dat naast het gebruik van de po
pulaire wand ook de bouwschuttingen erg in trek
zijn. „Bouwbedrijven in Katwijk zeggen: kom
maar. Overal waar bouwschuttingen staan mo
gen graffiti-kunstenaars dan ook hun gang gaan.
Ze moeten er wel voor inschrijven en er wordt
vooraf afgesproken wat er precies op de schutting
komt. Maar eigenlijk wordt er niks afgekeurd. We
willen alleen kwetsende uitingen voorkomen.
Met de huidige aanpak loopt Katwijk voorop bij
de graffitibestrijding elders in Nederland. De
kustplaats is blij met die voortrekkersrol. De ge
meente voert sinds 1989 een actief beleid op dit
gebied. Gerritse: „Maar we hebben niet de illusie
datje alle graffiti uitbant."
Waarin deze week: het mysterie
van de WD wordt ontsluierd, het
gemeentehuis in Oegstgeest
wordt bestormd en Alphen de
buitenwereld waarschuwt voor
zijn domme raadsleden.
Na zeven volle jaren is het ein
delijk zover: de ware reden
dat de Leidse WD zich altijd
met hand en tand heeft verzet tegen de
autoluwe binnenstad is onthuld. De eer
voor het ontsluieren van dat mysterie
gaat naar het Leids Liberaal Bulletin: het
clubblad van de democraten.
De reden is banaal en zeer persoonlijk.
Jan Willem Kradolfer, sinds kort de Gro
te Roerganger van de WD maar blijk
baar al langer een machtig man achter
de schermen, wordt in dat Bulletin ge
portretteerd. En wat blijkt? Zijn grootste
hobby is autorijden.
Als Kradolfer thuis komt na een dag van
hard werken bij Wagenaar, Hoes Asso-
cies/Organizational Dynamics Incopera-
ted parkeert hij zijn automobiel, kijkt of
in de keuken de piepers al te water zijn
gelaten, en stapt weer achter het stuur.
Want autorijden, dat vindt de liberale li
beraal pas echt rustgevend.
Naast volleybal, zegt de WD'er, houdt
hij van drie wat meer 'rustgevende' din
gen: biografieën lezen, lekker eten én
autorijden. Geen politicus die dat nog
zegt in een tijd dat minister De Boer
vruchteloos strijdt tegen C02, maar Kra
dolfer kent geen géne. Die gaat als de
stress toeslaat met een gerust geweten
lekker een rondje karren. En dan mag hij
potdorie de Breestraat niet meer in.
In dienst werd Kradolfer geroepen tot
het officiersschap, in de politiek tot het
fractieleiderschap en het mag niemand
verbazen als hij komend voorjaar tot het
wethoudersgilde toetreedt. Een baan die
voor iemand die van autorijden houdt
wel beperkingen heeft. Leidse wethou
ders zijn in de Leidse regio niet welkom.
Dus daar moet Kradolfer straks met een
grote boog omheen rijden. Maar ach,
dat is met een auto ook geen probleem.
De ambtenaren van Oegst
geest hebben het geweten.
Oei, wat werd het ineens
druk in de anders zo vredige gangen van
het gemeentehuis! Gezinnetjes renden
af en aan. De ogen twinkelend van ko
opdrift stonden ze te trappelen bij de
balie. Informatie wilden ze. Folders! Het
zweet stond de voorlichters van Oegst
geest in de handen. „Hum, ja, het zit dus
zo..." Verdikkie, alweer de telefoon!
Poelgeest, klonk het keer op keer.
De run op de 1100 huizen in de Broek
en Simontjespolder, het genadeloze
spervuur van vragen over wat die gaan
kosten en hoe je je ervoor moet inschrij
ven: het dreigde de voorlichters allemaal
teveel te worden.
„Geen nood", zei wethouder Matt Poel
mans. „We maken een Internet-pagina.
Kunnen al die mensen met hun vragen
over Poelgeest het lekker zelf uitzoe
ken." Wethouder Guus van Eisen wilde
niet achterblijven. „Geen nood", zei hij.
„We maken gewoon een informatiecen
trum in de polder. Kunnen al die stelle
tjes daar hun vragen stellen. En weet je
wat? We zetten dat centrum bij die ver
velende woonbootbewoners op de
stoep. Kunnen ze gelijk kennis maken
met hun nieuwe buren."
Ook de Leidse wethouder Tjeerd van Rij
kreeg lucht van de hectische toestEmden
op het Oegstgeestse gemeentehuis. Hij
ging meteen naar zijn eigenste afdeling
voorlichting en schonk een kalmerend
kopje thee voor de bibberende mede
werkers. „Geen nood", fluisterde hij,
„wij zorgen dat we in Leiden niet zulke
toestanden krijgen. Geen zorgen voor
drommen mensen in de gang. Dat ande
re bouwproject dat eraan zit te komen,
daar in Rijnfront, daar ontferm ik me wel
over. Enne... mondje dicht tegen Van Ei
sen, hè?"
In Alphen aan den Rijn hebben de
voorlichters ook hun problemen.
Want behalve dat zij moeten voor
lichten zien zij het ook als hun taak om
naar buiten te brengen dat Alphen een
prachtige stad is. En dat wil maar niet
lukken. Want de kranten schrijven alleen
als Archeon dicht gaat of de Alphense
brug zulks langdurig weigert en daar
door het autoverkeer in de war stuurt.
Nee, dachten de voorlichters, die media
snappen er niks van. Wij moeten ze bij
de hand nemen. Want de begrotingsbe
handeling komt eraan en Alphen moet
er natuurlijk wel goed uitspringen. Maar
hoe leggen we dat aan?
Journalisten kregen een uitnodiging
voor de informatieavond. Eén zin in de
brief was onderstreept. „Het is niet de
TEKENING MAARTEN WOiTERINK
bedoeling dat u gaat schrijven over (mo
gelijk) domme vragen van raadsleden.
Een hele eer voor de journalisten, meen
de de afdeling voorlichting. Dé kans om
een boeiende verhandeling over finan-
cieel-technische zaken te schrijven.
Maar werden raadsleden belachelijk ge
maakt, liet de afdeling weten, dan was
het ook meteen weer afgelopen.
De journalist bleef in verbijstering ach
ter. Stellen Alphense raadsleden domme
vragen? Weten ze dan niet waar ze het
over hebben? Lezen ze hun stukken
niet? Hebben ze het IQ van een stront
vlieg? En waarom had hij dat dan nog
nooit gemerkt?
De raadsleden - die immers in geza
menlijkheid werkgever zijn van de afde
ling voorlichting - waren razend. En op
de afdeling voorlichting vragen ze zich
inmiddels af of ze zelf wel zo slim zijn
geweest. Want hoe kun je nou van dom
me journalisten verwachten, dat uitgere
kend zij weten wat een domme vraag is?
AAP RIETVELD. MAARTEN KEULEMANS
EN ROBBERT MINKHORST
„Eigenlijk is het hier best prettig wonen." Cees en
Annie Scheffer genieten van een heerlijke nazo-
merse septemberdag in hun tuin van de voorma
lige conciërgewoning van het Nationaal Natuur
historisch Museum aan de Raamsteeg. Cees
Scheffer bracht er al zijn arbeidsuren door. Eerst
als technisch hoofdassistent van de afdeling Libe-
lles, later ook als conciërge. Vorig jaar kocht hij
de 'ambtswoning' op 2B. „Op warmere dagen
kunnen we prima aan de voorkant zitten. We wo
nen vrij, dat is een rijk bestaan."
De Raamsteeg, een geliefde doorsteek voor auto-
en vrachtverkeer van de Doezastraat naar de Ga-
renmarkt. Een straat waarin het museum alle
aandacht 'opslokt'. Het kolossale monument
kleineert de schilderachtige wevershuisjes. Die
passen eigenlijk veel beter in het historische
straatje midden in de Leidse binnenstad. Ook het
fraai gerestaureerde en tot appartementencom
plex omgebouwde weeshuis had de Raamsteeg
iets intiems kunnen geven, zoals vele straten in
Leiden dat al hebben.
Het museumgebouw staat er dan nog wel, als
laatste rustplaats voor de tien miljoen dieren
loopt het gebouw op zijn laatste benen. Bijna
honderd jaar vertoefden insecten, vissen, vogels,
reptielen, zoogdieren, maar ook fossielen en mi
neralen in het imposante onderkomen. Inmid
dels is de verhuizing van de 'stille dierentuin' in
volle gang. Verhuiswagens rijden in de Raam
steeg af en aan.
Nooit meer zullen bewoners met hun neuzen te
gen de ramen gedrukt bewonderen hoe een reus
achtige potvis over het pand van de Rijksgebou
wendienst wordt getild. Een processie als een be
geleiding van een bijzondere plant uit de Hortus
zal eveneens niet meer door de straat schrijden.
Hooguit een enkele keer. En misschien dat ook
een Hollandse meester als Jan van Goyen in de
toekomst nog eventjes in de Raamsteeg opduikt.
Het gebouw wordt immers een depot voor alle
Leidse musea.
Het nieuwe Naturalis, achter het Academisch
Ziekenhuis Leiden, heeft een hypermodern on
derkomen gekregen. Vanaf april volgend jaar is
het natuurhistorisch museum dan ook toeganke
lijk voor het publiek. Dat was altijd een grote
wens van de medewerkers, zegt Scheffer. „Er zit
daarover nog wel wat oud zeer bij ons. Het muse-
Rubriek over straten, lanen, stegen, hofjes, grachten en vaarten in Leiden en omgeving. Bewoners
vertellen over de plezierige kanten van hun woonomgeving, maar ook over grote of kleine
problemen. Vandaag: de Raamsteeg.
LU
qg
h-
CC.
f-
in
Hoe fraai en rustig ook, de bewoners hebben zeker wel wat te klagen.
urn was altijd meer een instelling voor de weten
schap. Voor rondleidingen en bezoek was eigen
lijk nooit gelegenheid. Erg jammer, maar gelukkig
is dat vanaf volgend jaar anders.
Veertig jaar prepareerde en verzamelde de Leide-
naar insecten. Scheffer zit nu inmiddels zeven
jaar in de vut. Het liefst had hij met vogels ge
werkt, maar als 'jongste bediende' had hij in 1950
weinig keus. Twee jaar ging Scheffer in de leer bij
de conciërge, om daarna op de afdeling Libelle te
worden geplaatst. „Je kunt je voorstellen dat in
secten niet mijn lievelingsdieren zijn", zegt hij,
maar niettemin heeft hij met heel veel plezier in
het museum zijn werk gedaan. .Afscheid nemen
was niet gemaldcelijk. Gelukkig mochten we hier
blijven wonen."
FOTO DICK HOGEWONING
Het echtpaar vindt de Raamsteeg vrij rustig, ,,'s
Avonds is het hier stil op straat. En je kunt hier,
als je wilt, heel erg op jezelf wonen. Het is niet
meer'als in onze kinderjaren, toen de mensen
hier vaak bij elkaar over de vloer kwamen."
Eigenlijk vindt Kitty Bouwman dat wel een beetje
jammer. „De meeste oudjes zijn weggegaan. De
buurt is de afgelopen jaren erg veranderd. Veel
jongelui hebben hier de huisjes opgekocht." Met
hen heeft Bouwman niet zoveel contact.
„I Iet komt er gewoon niet van", zegt Carly van de
Riet, een van de jongere bewoners in de straat.
„En dat is omdat ik er vaak niet ben." Een drukke
baan in Amsterdam slokt veel tijd op van de oud
rechtenstudente.
Twee jaar geleden kocht Van de Riet het fraaie
wevershuisje, dat op de gemeentelijke monu
mentenlijst staat. „De Raamsteeg is over het alge
meen een rustige straat, terwijl je toch midden in
het centrum woont." De steeg heeft sfeer, vindt
ze. „De straat ademt het verleden uit. Het is niet
zo als een weg in een nieuwbouwwijk, zonder
charme."
Hoe fraai en rustig ook, de bewoners hebben ze
ker wel wat te klagen. Voor sommige automohi
listen maakt de Raamsteeg deel uit van een fraai
Irids stratencircuit. De enige drempel is eerder
een uitdaging voor de amateur-coureur dan een
hinderlijk obstakel. En aan de vrachtwagens die
door de straat denderen, mag ook wel wat gebeu
ren, vinden ze. „Mijn huis is daardoor al een heel
eind verzakt", zegt Bouwman.
Bovendien zijn de bewoners de nachtelijke
strooptochten van autovandalen meer dan zat.
Van de Riet: „Laatst werd ik om drie uur 's nachts
wakker van lawaai. Er liep een man alleen door
de straat. Ik dacht dat hij tegen een leeg blikje-
schopte." De volgende dag ontdekte ze dat een
van de buitenspiegels van haar auto was losge
rukt en het glas vervolgens kapot was getrapt.
Ervaringen die ze met de Scheffers en Bouwman
deelt. De laatste heeft de indruk dal 'het om de
haverklap raak is'. „Ze hebben deuken in auto's
geschopt, zijn bovenop de wagens gaan dansen.
Een motorfiets die altijd tegenover mijn huis
staat hebben ze al eens op de grond gesmeten."
„Ik kan het niet begrijpen", sombert Scheffer.
„I Iet is pure vernielzucht. De hele maatschappij
lijkt er wel op ingesteld. Wat lees je allemaal niet
in de krant over dit soort zaken?"
Maar het woonplezier overheerst, vinden de be
woners. Bouwman: „In de 37 jaar dat ik hier
woon, heb ik nog nooit een burenruzie meege
maakt. Er was wel eens wat met de kinderen,
maar dat is normaal. Het is altijd wel een mooie
buurt geweest, vind ik. We hebben hier nooit
Leidse toestanden met ordinair geschreeuw ge
had."
Bouwman heeft ook geen verhuisplannen. Van
de Riet zal er in elk geval niet haar hele leven blij
ven: „Hooguit vijf jaar nog. Daarna ga ik het liefst
op het platteland wonen." Daar vindt ze echte
rust en ruimte, denkt de Leidse, al zal ze de char
me van de stad missen.
En de Scheffers? „We kijken wel eens om ons
heen", zegt Annie Scheffer. „Maar ik denk niet
dat het er ooit nog van komt."
