Abbots Arms
is voor even
|een pub meer
Gezellig treuren met miljarden nieuwe 'familieleden' voor de buis
Prinses Diana
Predikant heeft moeite met
'vergoddelijking'
Rustige zaterdag in druk London
Begrafenis Di houdt winkelend publiek thuis
'Indrukwekkend, fantastisch'
Klankbord
iAANDAG 8 SEPTEMBER 1997
!t doodgaan en begraven via
'e Iele visie heb ik langzamer-
dejjd wel wat ervaring. Dat krijg
janzelf als je ouder wordt en
'etLoon door gaat met ademha
al gij de witte begrafenis van
^Hingin Wilhelmina in 1962
n 'fe ik als aanstormend tv-ver-
iaffeevertje betrokken. Ik werk-
1 Brandpunt van de KRO. Ik
ea4g een minieme rol als com-
vo*itator toebedeeld langs de
^Ite van de stoet op weg van
enD Haag naar Delft. Het was
1 Member. Het was striemend
jd Om te voorkomen dat je
)r gers aan de microfoon vast-
-nlren doopte je ze regelmatig
ht«e vieux. Dat was cognac
k%de gewone man.
^aNTS, zo heette de NOS toen
M, had bij de Belgen afge
geven reportagewagens van
c^aÉxpo mogen lenen. De stop
pen sloegen geregeld door. De
audiovisuele rouwindustrie
stond namelijk nog in de afge
trapte kinderschoenen. Arie
Kleiwegt was de ster-verslagge
ver. Wij hadden hem de avond
tevoren, het was laat geworden,
wijs gemaakt dat om de wielen
van de lijkkoets normaal ge
sproken rubberbanden zaten.
Maar dat om elk risico van een
vertraagde zielerust voor de ou
de koningin te vermijden, be
sloten was om die rubberban
den te vervangen door massie
ve. Dat meldde Arie de volgen
de dag dan ook doodgemoede
reerd bij de plechtigheden. Het
viel niemand op.
Mijn rol was heel wat beschei
dener. Ik mocht vertellen wat er
precies aan blauw bloed door al
die volgrijtuigen stroomde. De
fouten die ik daarbij maakte,
waren op de vijf bevroren vin
gers van één hand te tellen. Een
hoge score. Maar daarover
evenmin klachten. Televisie
gold in die prehistorie nog als
wonder. Dankbaarheid voor het
gebodene was norm. Klagen
door kijkers en luistervinken
over Hilversum was niet gepast.
Het bestel heerste nog onbe
twist.
Gewoon als kijker in de zitkuil
herinner ik me de laatste gang
van Winston Churchill dertig
jaar terug. Dat was nog in zwart
en wit en wat vlekkerig. Londen
was somber. Het duurde lang.
Er was veel tromgeroffel. Mas
sa's op straat, maar die allemaal
op afstand. Slechts zelden werd
een gewoon mens via de came
ra in de ogen gekeken.
Verser op de harde schijf van
mijn geheugen staat de laatste
gang van Boudewijn, koning der
Belgen. In de kathedraal van
Brussel klonk het Vlaamse le
venslied. En natuurlijk ook het
Waalse levenslied. Voor wat
hoort altijd wat in België. Langs
de weg naar de graftombe hoor
de ik voor het eerst mensen ap
plaudisseren voor de lijkwagen
van een betreurde vorst. Dat
was wel even wennen.
Pas sinds afgelopen zaterdag
voorziet rouwen via de buis in
al mijn emotionele behoeften.
Ik heb getreurd om Diana zoals
ik nooit eerder getreurd heb, sa
men met mijn nieuwe familiele
den. Twee miljard of meer in
getal. Gulzig zapte ik van station
naar station. Ik kreeg er geen
genoeg van. Met een goed ge
voel nam ik op het einde van de
dag een borrel. Zo hoort dat bij
een harmonische begrafenis
van een beminde dode.
Buisstijl verloochende zich ge-
lukig niet. De NOS hield het in
zijn aanpak op de oude traditie.
Commentator Joop van Zijl, de
vlees geworden traditie, hij was
er in 1962 met Wilhelmina ook
al bij. had weinig op met stiltes.
Hij legde ons derhalve keer op
keer als zonder commentaar
veel waar te nemen viel, het
stratenplan van Londen uit. Het
in het zwart gestoken koninklijk
gezelschap voor het hek bij
Buckingham Palace was lugu
ber. Bij RTL analyseerde Peter
Brusse, England watcher bij uit
stek, elk gebaar van bonzige
maar misschien alsnog tot in
keer komende schoonmoeder
Elizabeth. Hij duidde haar bui
ging voor Diana's baar als de
redding voor de monarchie. Als
die minder diep was geweest,
dan zou in Groot-Brittannië
weldra de republiek zijn uitge
roepen. Met het nieuwe pro
bleem dat Diana dan niet meer
beschikbaar zou zijn om de eer
ste president te worden.
CNN was er de hele dag met al
lerhande, soms drie schermpjes
in één en om de paar zeldzame
gaatjes die er vielen snel te vul
len met moeder Teresa. Maar
de BBC bleef voor mij toch de
ultieme steun en toeverlaat.
Centrale anchorman David
Dimbleby als de onvertogen
aanspreker bij al onze treurig
heden. Bij hem vergeleken rest
te onze eigen Joop en Peter met
respect toch slechts de rol van
slippendragers, afkomstig van
het verre onwetende Europese
vasteland.
Tommie de kater heeft er de he
le zaterdag voor uitgetrokken
om met zijn jonge nagels het
overdek van de bank te ver
woesten. Ongebleekte katoen,
tien gulden de meter. Ik heb er
niets van gemerkt. Paverotti was
er namelijk zo deerniswekkend
aan toe dat vrouwen zijn ver
driet aan beide kanten moesten
ondersteunen. En Luciano
hoefde bij de ingang daarom
ook niet zijn invitatie te tonen.
Ik zag de moeder van die lieve
Diana Westminster Abbv betre
der} en ik moest aan Vera Lynn
denken, we'll meet again, don 't
know how don't know when. Ik
hoorde het fiere broertje Char
les Spencer naar de aange
trouwde familie uithalen. Ik had
graag dubbel kijkgeld betaald
als ik op dat moment even een
tussenshot van Elizabeth had
gemogen. Ik stond in Hyde Park
tussen mijn huilende en jui
chende familieleden toen Elton
John van de candle in the wind
zong die doofde. En van de roos
die zou blijven bloeien, de
prachtige postume ode voor
Diana, tevens geuzenlied in de
strijd tegen de Windsors.
„Charles heeft heel wat goed te
maken", vermaande Brusse op
RTL tegen het scheiden van de
markt, die alle emoties aan de
man had gebracht. Bij de NOS
op twee waren ze toen al aan
het tennissen en ik stelde vast
dat ik daarover licht geërgerd
was. Ie verlaat niet halverwege
de aula. Een begrafenis moet tot
het einde duren. Daarna condo
leren. Niet schrikken van de rij
die ditmaal uit ettelijke miljar
den bestond. Toen ik om acht
uur 's avonds andermaal voor
de buis zat - deze keer voor Ne
derland-België- en Elizabeth
weer hoog en voorlopig droog
op Balmoral, was er veel veran
derd. Tenminste, ik begreep van
de heren en dames van de tele
visie dat ik dat moest begrijpen.
Maar toen eisten de heren
Stam, Kluivert en Bergkamp al
weer mijn aandacht op. Want
zoals de zegswijze luidt: dood is
dood maar de televisie gaat ver
der.
Han Mulder was onder meer verslagge
ver bij Brandpunt, correspondent in
Londen en hoofdredacteur van het
Leidsch Dagblad.
ini -f
pi
*%en - voor de deur - ligt een boeket zonnebloemen.
Q.binnen staat een groep Britten met bedrukte gezich-
irbf naar het grote videoscherm te kijken naar het af-
r gf|eid van Diana. De stilte in Abbots Arms is onwerkelijk,
kiar zijn de grappen en grollen, waar blijven de sterke
ell®ialen? Abbots Arms is voor even geen pub meer.
.ANNET VAN AARSEN
3PL
e alElton John op het scherm
nsater de vleugel kruipt en
ij hp die in the wind' inzet met
woorden 'GoodbyeEngland's
K'. vloeien in de pub in Lei-
t tranen. De Queen of hearts'
lood en de Engelsen in Lei-
j rouwen, net zoals de hon-
(duizenden mensen in Hyde
k rouwen. Ze kunnen zelf
pvelijks verklaren, waar in-
is dat grote verdriet vandaan
nt.
[was het enige lid van de
val Family, die dingen deed,
bezorgd was QvenmeHsen. in-
er arme mensen, over zieke
jnsen. Het maakte haar niet
i, zegt A. Gardner, een stoere
tdie naar Nederland is geko-
ii om in de bollen te werken,
p maatje Mark Billington:
et is ook zo tragisch. Diana
snog zo jong." Jill zegt stille-
|dat ze niet wil praten. Als ze
1 proberen om uit te leggen
ize voelt, moet ze zo hard
ilen.
pc Snoeck, de uitbater van
pots Arms, is maar buiten op
terras gaan zitten. „Het is zo
jotioneel daarbinnen, Eigen
iets wat je liever niet in een
eg zou zien. Maar vandaag
het", zegt hij.
Jianschouwde de afgelopen
T k een ware volksrevolutie.
i-Wood van Diana had ook in
ots Arms heftige discussies
yy ;evolg. „Het gaat niet meer
[1 ?n om de dood van Diana.
Tveel meer aan de hand. De
eisen hebben last van vier-
vas derd jaar 'beschaving', van
tai d maar in dat keurslijf moe-
ambassadrice
gedankt voor
le medeleven
HAAG ANP-GPD
3gf
ten zitten. Ze hebben eigenlijk
wel een beetje gelijk met dat
verzet tegen de Windsors. Eliza
beth hanteert regels uit een an
der tijdperk. Zelfs onze Juliana
was al moderner toen zij konin
gin was."
Twee leden van het comité Lei-
den-Oxford, netjes in kostuum,
discussieren over hoe het nu
verder moet met the Firm, het
Britse koningshuis. „Zoiets als
dit heb ik nog nooit gezien",
zegt Wim van der Pluijm. Cees
Hugens: „Ja maar, ondanks al
les... het koningshuis blijft hei
lig..." Toch twijfelen de twee
Leidse heren een beetje. „Het is
natuurlijk wel zo, dat de wil van
het vólk het altijd wint", zegt
Hugens.
Hoe dan ook, de dood van de
'prinses van het volk' ligt uiterst
gevoelig bij de Britten in Neder
land. Mark Snoeck merkte dat
vrijdagavond, toen een televi
sieploeg van 2 Vandaag de pub
binnenkwam met in haar kiel
zog-een Leidse 'die zich nog
nooit in Abbots Arms had ver
toond'. „Dat mens zei voor de
camera hele nare dingen over
Diana. Ik kan die botheid niet
vatten", zegt Snoeck. „Het ge
volg was dat een aantal Britse
instellingen vandaag hebben af
gezegd. De Engelse school in
Voorschoten, een Engelse Ver
eniging in Den Haag... Ze waren
beledigd en bang dat het hier
een poppenkast zou worden."
De televisieploegen hebben in
derdaad hun weg naar Abbots
Arms gevonden. Maar een pop
penkast wordt het niet. Uiterst
omzichtig en ingetogen doen de
cameramannen hun werk.
KATWUK PETER VAN EGMOND
De golf van belangstelling van
het publiek voor de begrafenis
van prinses Diana, werd niet al
leen gevoed door televisie, krant
en radio. De zondag na de
rouwplechtigheden stonden
ook predikanten - de één meer,
de ander minder - stil bij de
geestelijke lessen die hun toe
hoorders uit de gebeurtenis
kunnen trekken. Onder hen de
Nederlands-hervormde predi
kant B.H. Weegink uit Katwijk.
De predikant heeft de rouw
dienst op televisie gevolgd. „Ik
was verbaasd over die geweldi
ge schare, die zo intens betrok
ken de woorden van het Onze
Vader meebad en de liederen
meezong." Weegink haalde er
zijn inspiratie uit voor de preek
van de volgende morgen. Lucas
10:21 vormde de leidraad van
zijn preek, de tekst waarin Jezus
zegt dat de dingen van Gods ko
ninkrijk voor wijzen en verstan-
digen verborgen gehouden zijn,
maar geopenbaard aan kinde
ren.
Weegink: „Ogenschijnlijk zijn
de mensen in Europa zo ver
weg van het geloof, maar er
blijkt behoefte aan geborgen
heid. Mensen schuilden tijdens
die dienst onder het dak van de
kerk, maar ook onder het dak
van Christus." Voor zijn preek
heeft hij hieruit gehaald dat
mensen die weinig aan het ge
loof doen, zo toch betrokken
worden bij het geloof. „De kin-
derkens waarover Lukas 10
spreekt, zijn niet zo ver weg",
concludeert de predikant.
Weegink zegt dat hij elke week
probeert de actualiteit in zijn
preken te venverken. „Al moet
zoiets natuurlijk niet ridicuul
worden. Geen actualisme, zo
van: welk artikeltje uit de krant
zal ik nu weer nemen? In een
preek moeten de eeuwige din
gen doorklinken, maar belicht
vanuit deze tijd. Als voorganger
moet je in de kerk en in de we
reld staan. Het zou dwaas zijn
niet over de dingen van deze
tijd te spreken."
Persoonlijk heeft de predikant
wel wat moeite met de grote
aandacht voor het overlijden
van Diana. „Voor mijn gevoel
zit er een groot aspect van ver
goddelijking in, zonder daar
mee een oordeel uit te spreken
over haar persoon. Dat is niet
aan ons. Maar het wordt alle
maal een beetje te sterk opge
waardeerd. Ook in dit compu
tertijdperk heeft men kennelijk
behoefte aan heiligen."
Rest één vraag: door in zijn
preek aandacht te besteden aan
haar overlijden, doet Weegink
toch zelf ook mee aan die 'te
sterke opwaardering'? „Inder
daad. maar ik sta niet zozeer stil
bij de persoon van Diana. Meer
bij het feit dat al die mensen in
de kerk De lleere is mijn herder
zongen. Er was meer dan die
toespraak van Diana's broer en
dat lied dat Llton John heeft ge
zongen."
SCHIPHOL PIET ARP
De London-gangers willen het zondagoch
tend, net terug op Schiphol, liever niet voor
elkaar weten dat ze speciaal voor de uitvaart
van de prinses van Wales naar de andere zijde
van de Noordzee reisden. Pijlsnel verdwijnen
de reizigers in de anonimiteit van de drukke
zondagse luchthaven. Maar heel weinigen
willen iets loslaten over hun ervaringen in het
Groot-Brittannië van afgelopen zaterdag.
Fotograaf Marcel Molle uit Amsterdam volgde
beroepshalve de uitvaart. Vooraf met het idee
dat de kans groot zou zijn dat hij maar weinig
van de rouwwagen zou zien en, erger nog.
vast zou raken in de mensenmassa. Dat viel
reuze mee: „Hele einden kon ik gewoon met
de wagen meelopen, langs de route stonden
lang niet zoveel mensen als voorspeld. Ik
denk dat heel veel van de zes miljoen toe
schouwers die verwacht werden uiteindelijk
liever thuisbleven, juist vanwege die aange
kondigde drukte. Kilometerslang stond het
publiek niet meer dan twee rijen dik. Het was
voor mij geen enkel probleem om mijn werk
te doen. 's Ochtends vroeg al merkte ik het:
het was eigenlijk zo stil in de stad. Alleen in
I lyde Park bij de grote beeldschermen was
het dringen, hoorde ik."
Voor Heïeen Verkerk was de zaterdag vooral
'heel rustig', vertelt ze op Schiphol. Alle win
kels in haar woonplaats Norwich waren zater
dag tot twee uur dicht. Zij volgde de uitvaart,
zoals letterlijk talloze anderen, rechtstreeks
per televisie. Het Britse koningshuis zegt haar
normaal gesproken niet zo veel, „maar de af
gelopen week was er op de televisie, op de ra
dio en in de kranten niets anders dan de dood
van Diana. Je werd er als het ware naartoe ge
leefd."
De volgende dag stapte zij op het vliegtuig
naar Schiphol, voor een bezoek aan haar ou
ders in Haarlem.
Een Engelsman leunt stil tegen de muur in de Leidse pub 'Abbots Arms'.
foto loek zuyderduin
:n advertentie in landelijke
:endbladen bedankt de Brit-
nbassadrice in Nederland,
gj-Jemary Spencer, het Neder-
reel Ise publiek voor de blijken
jjj medeleven na de dood van
ha ses Diana. De dankbetui-
is onder andere gericht aan
,eg uim vijfduizend mensen die
n 'gelopen week bloemen
Jhten of het condoléancere-
■r tekenden in de Britse am-
ade in Den Haag.
,'fjjlingin Elizabeth, prins Char-
yjBn de prinsen William en
en alle andere leden van
ngelse koninklijke familie
volgens de ambassadrice
n ikbaar voor de oprechte
tzi neming die zovelen in deze
,n[ ïilijke tijden hebben be-
Len t'
eel imary Spencer (geen fami-
,nt leeft de afgelopen week
ademloos naar de passe-
jg Ie mensenmassa gekeken,
m n de ambassade een laatste
ir(j >an de prinses kwamen be-
n en. „Ik ben op een gegeven
j nent al die mensen per-
jal]|iilijkgaan bedanken", zegt
aa mbassadeur. „Ik sprak met
vran hoogbejaarde heer en vroeg
da|1 hij niet vast wilde teke-
o0,zodat hij niet zo lang hoef-
,j( wachten. 'Mevrouw', zei
c la 31 miJn verbazing, 'de prin-
[S| leeft zoveel harten geraakt.
7e' mensen aan zich gebon-
dat ik die paar uur wach
tel voor haar over heb'."
Miljoenen mensen volgden de
begrafenis van prinses Diana op
de televisie. Hoe zat dat in de
Leidse regio? Wie volgde de
plechtigheid van begin tot het
eind? En wie liet zijn tranen de
vrije loop en durft dat ook toe te
geven? Een paar telefoontjes le
veren vooral nuchtere reacties
op. Een nuchtere kijk op een in
drukwekkende begrafenis.
Monique Muurling is eigenares
van de Engelse winkel House of
Eden op de Lange Mare in Lei
dén. Ze heeft de begrafenis niet
gezien. „Ik moest werken. In
Engeland waren de winkels
's ochtends dicht, maar ik vond
het wat ver gaan om dat ook te
doen. Mijn man heeft de begra
fenis op video opgenomen. Ik
kom drie, vier keer per jaar in
Engeland, maar mijn banden
met het land zijn vooral zake
lijk. Ik vind het verdrietig, hoor,
van Diana. Maar het is veel er
ger wanneer het een vriendin
zou zijn. Diana was ook niet
mijn idool of zo. Ik ben veel te
nuchter om iemands fan te zijn.
Dat heb ik met popsterren ook
nooit gehad."
Herbert Zilverentant, WD-
raadslid in Leiderdorp en over
tuigd anglofiel, kon de begrafe
nis ook niet 'live' zien. „Dat
vond ik wel jammer. Maar ja, ik
moest weg. Het leven staat in
Nederland nou eenmaal niet
stil. 's Avonds heb ik wel de sa
menvatting gezien. Wat me fas
cineert is vooral de mythevor
ming en de manier waarop een
toch wat afstandelijk en koel
volk openlijk staat te janken.
Het toont aan dat die samenle
ving in beweging is. Met Diana
zelf voel ik geen speciale band.
Wat ik van haar vond? Het was
een mooie vrouw en een bij
zondere persoonlijkheid. Maar
het is natuurlijk altijd heel triest
als iemand die zo jong is, weg
valt."
Zanger-entertainer Leidse Kees
heeft wel de hele dag voor de
buis gezeten. „En 's avonds heb
ik nog naar de BBC gekeken. Ik
vond het allemaal zeer indruk
wekkend. fantastisch. Ik heb
nog nooit gezien dat er zoveel
bloemen naar een auto zijn ge
gooid. Nee. ik heb niet gehuild,
hoewel ik erg gauw emotioneel
word. De laatste keer dat ik het
heel erg te kwaad heb gehad,
was bij het overlijden van mijn
moeder. Diana vond ik een ge
weldig mens. Net zo'n groot
heid als die ouwe non, Moeder
Theresa. Die mensen zijn een
voorbeeld voor iedereen, omdat
ze tenminste nog wat voor een
ander over hébben. I Iet is triest
dat Diana zo werd achtervolgd
door fotografen. Haar hele pri-
véleven lag overhoop. Hier in
Leiden heb je daar geen last
van. Er zijn wel heel veel men
sen die nu al bellen of ik met
drie oktober weer in het Antoni-
us Clubhuis optreed. Maar dat
vind ik alleen maar gezellig.
Het Voorschotense PvdA-raads-
lid P. den Hartog heeft niets
speciaals met Engeland of met
Lady Di. „Ik ben een francofiel.
Maar ik heb de begrafenis wel
gezien en ik vond het zeer in
drukwekkend. Vooral de toe
spraak van de broer van Diana
was heel mooi. Het meest ont
roerende moment vond ik toen
de auto met de kist na afloop
van dienst door die enorme me
nigte reed en de bijrijder uit de
auto stapte om de bloemen,
met piëteit, van de auto af te
halen. Héél voorzichtig legde hij
ze langs de kant. Ik vind trou
wens niet dat we van Diana een
heilige moeten maken. Dat is
nergens voor nodig. Wat ze
heeft gedaan, is helemaal niet
zo bijzonder. Hoé de pers haar
heeft behandeld verdient niet
de schoonheidsprijs - om die
term maar weer eens een keer
te gebruiken -, maar Diana
heeft de pers zelf óók gebruikt.
Het is zoals Joop van Zijl zei: Ze
wilde eigenlijk maar halve da
gen bekend zijn."
LEIDEN» JUDY NIHOF
Het was zaterdag lang niet zo
uitgestorven in de Leidse bin
nenstad als wanneer Nederland
tegen Duitsland voetbalt. Toch
was het goed te merken dat de
begrafenis van prinses Diana
veel mensen aan de buis ge
kluisterd hield. Het leek wel een
doordeweekse ochtend, zo snel
was je aan de beurt bij de Hema
en bij bakker Bart. Pas rond half
twee stroomden de winkelstra
ten en de markt weer vol.
Twaalf uur. In de Breestraat kan
je een kanon afschieten. Vooral
in de damesmodezaken is het
stil. P. Bourgeois, eigenaar van
een modewinkel, beschouwt
deze zaterdag als verloren. Dat
is voor een keertje niet zo erg.
„Het is alleen niet te hopen dat
Moeder Teresa vólgende week
zaterdag wordt begraven", lacht
Bourgeois. Toch is ook Bour
geois aangedaan door de dood
van Di. „Ik vind het echt heel
erg. Ze was sympathiek." Was
de begrafenis op maandag ge
weest, dan had hij de zaak
dichtgegooid. Maar dat doet
een ondernemer niet zo snel op
de drukste dag van de week.
Ook op de markt deze ochtend
geen geschuifel langs de kra
men. Wie nu boodschappen
doet, is binnen een kwartier
klaar. Wat een verademing om
eens niet in de rij te hoeven
staan voor een paar blikjes kat
tenvoer. De man achter de
kraam met dierenbenodigdhe
den betreurt het niet dat hij de
begrafenis zelf niet op televisie
kan volgen. „Al die ophef over
Diana. Het is zo overdreven. Ze
was zo rijk, dan is het niet zo
moeilijk om aan liefdadigheid te
doen. Ik zou het 10.000 keer er
ger vinden als een van mijn
vrienden doodgaat."
Bij broodkraam De Poorter
staan slechts twee klanten. Toch
Wie zaterdag gezellig wilde winkelen in de Leidse binnenstad, zag de Haarlemmerstraat als op een rustige
dinsdagochtend en hoefde nergens in de rij te staan. foto loekzuyderduin
hoor je Chris Verplancke niet
klagen. Hij weet zeker dat het
winkelend publiek later op de
dag alsnog massaal toestroomt.
„Ach, het enige dat in Leiden
écht leeft is toch drie oktober?
Toen die een keer op een zater
dag viel, verkochten we mis
schien tien procent van onze
normale omzet. Dat was een
ramp", zegt Verplancke, die
even is afgeleid als een stoet
druk babbelende bruiloftsgas
ten voorbij komt. Ze zijn op weg
naar het stadhuis. Heus, in Lei
den gaat het leven gewoon
door. En dus heeft Verplancke
evenveel brood ingekocht als
anders. „Je kunt de klant toch
geen 'nee' verkopen?"
Opvallend genoeg trekt de tele
visie met de live-beelden van de
begrafenis van Di in de winkel
van Kinorama in de Haarlem
merstraat weinig bekijks.
Slechts een enkeling blijft even
staan om een stukje van de
dienst te volgen. Blijkbaar zit ie
dereen die de plechtigheid wil
zien, thuis. Ook op de televisie
afdeling van V D staat slechts
één vrouw te kijken. Het is de
toiletjuffrouw. I Iet is zo rustig
dat ze even naar de tv's is ge
glipt. „Ach, misschien mis ik
wel een paar kwartjes, maar wat
geeft dat." Ze is zichtbaar aan
geslagen door de dood van Dia
na. Ze heeft nog niet zo lang ge
leden een dierbare verloren.
„En dat komt nu weer helemaal
terug." Jammergenoeg moet ze
vandaag werken. Maar gelukkig
heeft ze thuis een videorecor
der. Die staat al vanaf half tien
te snorren. „Mijn man neemt
Alles op. Heb ik morgen wat te
doen."
