Restaurant op top van
vatertoren Sassenheim
'Elke grasspriet
wordt hier
gekoesterd'
Leiden Regio
Dr. van Noortstraat
137 t/m 199 -4-
TERDAG 6 SEPTEMBER 1997
CHEF HANS JACOBS, 071 -5356414, PLV.-CHEF RUDOLF KLEUN, 071 -5356436
'chitect Van Egmond: op zo 'n opdracht kick je
iENHEIM WIM VAN WANROOY
l-enop de watertoren van
senheim komt een restau-
jt met een draaiende vloer,
plaats biedt aan ruim hon-
d gasten. Omdat het acht-
•kige pand rondom van glas
roorzien, kunnen de bezoe-
5 volop genieten van een pa-
ama, met wisselend uitzicht
de Kagerplassen en de
prdzeekust. Bovenin de to-
komen ook twee congres-
tra en kantoorlagen, terwijl
beneden, achter de entree,
jj is voor een expositieruim-
Het nieuwe complex kan
pen twee jaar zijn gereali-
rd.
egin deze week heeft initia-
tiemer Meijer Plan Ontwik-
ng in Sassenheim het licht
groen gezet. Daarmee is het
O definitief tot ontwikkeling
omen. Uit gesprekken met
aeente en wethouder H. de
;s is volgens architect Hans
Egmond uit Noordwijk in-
ldels gebleken dat politieke
tegenwoordigers in Sassen-
tn het plan een warm hart
dragen.
—Het karakter van de toren
en we zoveel mogelijk hand
en. We houden de kleur bij-
rafbeeld ook grijs. In de uit-
iw komt alleen een trappen-
e£ en een lift", licht de archi-
e|'het project toe. De waterto-
Jlangs de rijksweg A44 ('echt
baken voor Sassenheim')
7(ieit' door de opbouw van het
aurant met daaronder de
igrescentra met negen me-
-Hij wordt nu 42 meter hoog.
dan Egmond steekt zijn en-
tctisiasme niet onder stoelen
i Stanken. „Om de toren zoveel
edgelijk in stand te houden
i (p we hem niet teveel versie-
We gaan met mooie, strak-
kljnen werken. In de hele af-
j |ting vind je dat terug. Maar
ipgaan van zo'n eye-catcher
jiéiets moois maken. Als archi-
kick je op zo'n opdracht. Ik
iaj nog nooit eerder iets met
(toren gedaan, dus het is ook
n (échte uitdaging."
s pn Egmond is er door de ge
nders Meijer bijgehaald na-
de politiek in Sassenheim
Ier een plan van een andere
Jiitect naar de prullenbak
i|vees. Twee jaar geleden was
namelijk ook al sprake van
realiseren van een restau-
t in de watertoren. Toen was
jen kantorencomplex tegen
toren geprojecteerd. Zowel
De watertoren ?oals die er, met een restaurant en congrescentra boven
in, gaat uitzien. tekening architectenbureau hans_ van egmond
de welstandscommissie als de spanning het nieuwe plan af. Ik
commissie ruimtelijke ordening kan alleen maar zeggen dat het
kon er destijds niet mee instem- oude plan is afgeketst omdat de
men. watertoren als puntvormig ele-
Volgens Van Egmond is de ment niet tot zijn recht kwam",
welstandscommissie een reageert wethouder De Vries,
maand geleden nu wel akkoord Voor zover bekend is de wa-
gegaan. Iedereen lijkt volgens tertoren in Sassenheim de enige
hem al door de bocht, zodat het in Nederland en wellicht in Eu-
aanvragen van een bouwver- ropa waar een restaurant met
gunning slechts een kwestie van een draaiende vloer komt. Eige-
tijd is. naar Meijer heeft eerder al aan
„Ik heb tot nu toe alleen nog gegeven geen problemen te ver
maar een ruwe schets gezien, wachten bij het zoeken van ge
Daar kan ik nog geen oordeel gadigden voor de kantoorruim
over geven. We wachten wel in ten.
Waarin deze week: SP'er Cor
Vergeer ontdekt dat hij als
enige Nederlands spreekt in de
raad van commissarissen van
de BV Leiden en het openbaar
vervoer een duwtje krijgt van
de WD.
Veranderpunten, de
invlechting van
wensplaatjes, be-
leidsuitzettingen - waar het
donderdagavond over ging in
de commissie financiën van de
Leidse raad bleef een raadsel.
De titel van de nota, die de raad
van commissarissen van de BV
Leiden op de agenda had staan,
wierp ook al geen licht op de
zaak. Nota verbetertraject plan
ning en controlcyclus heette het
ding.
't Werd al met al een verheven
discussie, waarvan de aardse
beschouwer na een uurtje kon
begrijpen dat zij ging over be
grotingen, voorjaarsnota's en
vooral over de vraag op welk
moment die dikke pakken pa
pier moeten verschijnen. Op de
afgesproken tijd, zou je denken.
Een voorjaarsnota bij voorkeur
in de lente en de begroting
daarna. Maar dat was de com
missarissen te simpel.
Elke zin die zij spraken was
abracadabra. CDA'er Paul Kluck
had bij het lezen twee zorgpun
ten en één daarvan was hoe dat
nou moest met de verander
punten. De raad had nog niet
een beleidslevenscyclus neerge
zet, zei hij. Dat is dus waar
christen-democraten zich te
genwoordig druk over maken. Is
weer eens wat anders dan de
zondagrust.
D66'er Olav Welling werd ge
plaagd door prangende vragen.
Wat is de rol van de wethouder
in het verbetertraject, wilde hij
weten. En is er in het wens-
plaatje rekening gehouden met
de beperkte ambtelijke capaci
teit. Waarop Ron Hillebrand
een echt PvdA-geluid liet horen.
Hij vroeg een breed beleidseva
luatie-onderzoek.
De WD kraakte bij monde van
ex-fractieleider Alexander
Geertsema wat kritisch, liberale
noten. De invlechting van de
punten van Moret, Ernest en
Young is nog niet meegenomen,
mompelde hij. Maar hij had wel
gemerkt dat er een grote mate
van eensgezindheid was tussen
coalitie en oppositie. Iedereen
ziet iets in betere planning, met
name in de richting van het P-
element. Gelukkig zat er nie
mand op de publieke tribune.
Mieke Hogervorst van Groen-
Links had over de Nota verbe
tertraject ook iets te zeggen. De
planningscyclus moet natuurlijk
gerelateerd zijn aan de gefor
muleerde doelstellingen van de
organisatie, vond zij. En ze
hoopte dat daar goed handen
en voeten aan kon worden gege
ven. Maar dat zou waarachtig
wel lukken, dacht Mieke. Als er
maar bruikbare parameters ge
vonden werden.
Gelukkig was SP'er Cor Vergeer
er nog. Die uit die onleesbare
nota toch wel iets had begre
pen. De gemeente slaagt er nog
steëds niet in haar begroting op
tijd te laten, verschijpen en de
cijfers kloppen niet altijd. Wet
houder, doe er wat aan, zei Ver
geer. En succes ermee.
Dat er écht iets mis is met de
plannen en het werktempo van
burgemeester en wethouders
was wel duidelijk. De BV Leiden
had de Nota verbetertraject
planning en controlcyclus, vol
gens plan ten minste, in april
van dit jaar moeten bespreken.
En één zin in de nota was wel in
rond Hollands gesteld: afspraak
Dat was even schrik
ken voor iedereen
in de Leidse poli
tiek, die zich graag voor laat
staan op een warm hart voor
het openbaar vervoer. Kwam
daar ineens de WD'er Gerard
Bakker met het geniale idee om
de Leidse parkeerautomaten
gratis buskaartjes uit te laten
spugen. Een WD'er! Zo iemand
die nog nooit een strippenkaart
van dichtbij heeft gezien en
voor wie een bushalte slechts
een hinderlijke onderbreking
van de parkeerruimte is.
Waarom kwam Margje nou niet
met dat mooie plan? Het groene
raadslid dat op haar volkstuintje
haar eigen weed verbouwt, had
op die manier een mooi alter
natief kunnen presenteren voor
de door haar verfoeide hambur
gerbonnen die nu uit de par
keerautomaten rollen.
En waarom ging deze brainwa
ve aan onze Pex voorbij? De
D66-wethouder haalt zo graag
de krant met mooie plannetjes.
Nu kon hij niets anders dan
Bakker knarsetandend bedan
ken voor zijn waardevolle sug
gestie. Maar je zag hem denken:
waarom kom ik zelf nou nooit
eens op zo'n leuk ideetje?
Goed, het idee van de parkeer
kaartjes is inmiddels gestolen
door een liberale onverlaat.
Maar er blijven nog genoeg
grappige suggesties over als het
gaat om de eindeloze mogelijk
heden van de parkeerautomaat.
Het moet toch mogelijk zijn om
dit nieuwe medium in te zetten
voor de vele goede doelen die
de gemeentelijke overheid na
streeft?
Voor raadsleden die nog eens
origineel uit de hoek willen ko
men volgen hier wat aanzetjes.
Gebruik ze gerust, we zullen
niet zeggen dat je ze uit de
krant hebt.
Kijk nou eens naar de bijzonde-
tekening maarten wolterink
re bijstand of de huursubsidie.
Steeds weer blijkt het een pro
bleem te zijn om mensen die
recht hebben op dat soort za-
tyen ertoe te bewegen zo'n bij
drage aan te vragen. De par
keerautomaat kan hier uitkomst
bieden. Laat die machines bij
ieder kaartje een aanvraagfor
mulier uitprinten en het pro
bleem is opgelost! Hoor ik daar
iemand zeggen dat mensen die
recht hebben op bijzondere bij
stand geen auto rijden? Heb je
weieens een automobilist in de
bus zien zitten dan? Nou dan.
Maar er kan natuurlijk nog veel
meer. En dan zijn krasloten nog
maar hel begin. Met een beetje
handig sleutelwerk valt de auto
maat zo te verbouwen tot een
electronische dependance van
het stadhuis of tot een auto-
maat-voor-van-alles-en-nog-
wat. De mogelijkheden zijn on
begrensd.
Wie is de volgende met een gui
tig voorstelletje?
AAD RIETVELD EN RUUD SEP
Rubriek over straten, lanen, stegen, hofjes, grachten en vaarten in Leiden en omgeving. Bewoners vertellen over
de plezierige kanten van hun woonomgeving, maar ook over grote of kleine problemen. Vandaag: het Laantje
van Kampen in Stompwijk.
«dicht bij
P| Ook di
Ylwester s
de Randstad en zo
deze herfst zal de
.../ester storm weer razen
r de eindeloze polders in het
ene Hart, langs kassen, om-
efig over wegen en dijken, dan
e :ers lager de verlaten weilan-
in. Bij Stompwijk stuwt de
I d het water in de Nieuwe
rt op. De metershoge dijk
jrstaat de druk van tonnen,
1 herfst weer. Anders zou nu
rj waterpeil tot aan je kruin
'■[n: de Westeindsche polder
indt zich ruim anderhalve
n<jer onder de zeespiegel.
al onderaan de dijk ligt hier
Laantje van Kampen. Nu
i in de nazomerse luwte. Een
idlopend weggetje, officieel
laatste stukje van de Dr. Van
;p»rtstraat, waarlangs een vre-
5 verzameling van weitjes,
M kassen, rommelige
u schuurtjes en kleine
paleizen, neergezet
e|J door mensen die
J handig de regels om
zeilen. Een gebied
3'M voor natuurliefheb-
bers, vrijbuiters en
|J scharrelaars.
lT Er wordt wat schich-
M tig gereageerd op be-
langstelling. Tenslot-
te gebeurt hier veel
C! wat niet mag, vooral
illegaal bouwen en
wonen. „Schei uit
zeg, dan krijg ik
A meteen een leger
ambtenaren hier",
zegt een 'bewoner',
i die zijn naam niet in
de krant wil. Hij is
n eerlijk, de meesten
gooien het op priva
cy. Ze koesteren de
illusie dat niemand ze opmerkt,
als ze hun mond maar houden
en hoge hagen om hun bouw
sels zetten. Maar niets is opge
wassen tegen de moderne amb
tenaar, het hart vol van bestem
mingsplannen, natuurbeheer
en regelgeving. Dacht u echt dat
er nog iets in het Groene Hart
illegaal neergezet kon worden?
„We maken luchtfoto's, de hele
situatie is vastgelegd", vertelt B..
van Vliet, gemeentevoorlichter
van Leidschendam. Geen
schuur blijft onopgemerkt.
Elke grasspriet wordt hier
door de overheid gekoesterd.
Het Laantje van Kampen ligt in
een unieke landschappelijke
corridor, de enige onbebouwde
schakel tussen de duinen en het
Groene Hart. Zo kunnen uitge
hongerde vossen alleen via deze
strook de rest van Nederland in
trekken. Tenminste, als ze de
spoorbaan, de A-44 en de A4 en
de jagers hebben overleefd.
Voor vogels is dat eenvoudi
ger en er zitten hier zeldzame
soorten. „Kijk, hier, op deze
paal", wijst Wout, „Daar heeft
deze winter een ijsvogeltje geze
ten." Hij staat met rubberlaar
zen in de zompige turf van zijn
polderparadijs. Een grote man
met een grijzende baard en na
drukkelijke gebaren. Wout wil
niet met zijn achternaam in de
krant.
Het veeneiland bewaakt hij
als een brommerige Crusoë, sa
men met de zachtmoedige Vrij
dag, zijn vrouw Trees. Af en toe
probeert ze er tussen te komen.
Dat 'lukt haar alleen als Wout
het vuur aanblaast in zijn palin
grokerij en dus even niet kan
praten. Zodra de rook opwaait,
vertelt hij honderduit over de
Niet-ingewijden kunnen lang zoeken naar het Laantje van Kampen in Stompwijk, want het heet officieel Dr. Van Noortstraat. foto hielco kuipers
natuur. De zon schijnt over de
paarsrode sla en de groenuitge-
slagen kasjes. Bijen zoemen tus
sen de Afrikaantjes.
.Allemaal hier gezien," bena
drukt Wout, terwijl hij een hou
ten bord laat zien, waarop een
waslijst van vogelsoorten is ge
schreven. „Met getuigen." In
een groot handschrift staan de
gesignaleerde pytters, tjiftjaffen,
sperwers, roerdompen, en zelfs
een koereiger. „Echt, met getui
gen." Er lopen weddenschap
pen, 'voor tientallen guldéns',
dat de ooievaar hier terugkeert.
In een oude bakstenen pijp is al
een nest voor ze gebouwd. On
dertussen komen langs de bo
nenstaken vijf eenden aan-
schommelen voor hun dagelijk
se portie brood. Ze leven in de
vijver tussen de karpers en de
kikkers. En zijn de lievelingen
van het echtpaar. „Stelletje
schijtebroeken", zegt Wout, ais
het stel aarzelend blijft staan
piepen.
Niet-ingewijden "kunnen lang
zoeken naar het Laantje van
Kampen, want het heet officieel
Dr. Van Noortstraat. De bewo
ners raken al verontwaardigd
als je vraagt naar die naam. Ook
daarin is de onderhuidse strijd
merkbaar tussen de overheid en
de vrijheidsliefhebbers van het
Laantje. De naam is afkomstig
van de vroegere eigenaar van de
hele strook land langs de dijk,
de tuinder van Kampen.
„Iedereen noemt het Laantje
van Kampen, zelfs in notulen
van de gemeenteraad staat het
zo", roept A. van der Haar. Hij
heeft een witte bungalow aart
het Laantje en is dorpsraadslid
van Stompwijk. De straat is niet
eens van de gemeente: het
Laantje van Kampen is geen
openbare weg. Het staat ook op
het bord aan het begin: 'Eigen
weg, ook u 15 km'. Iedereen die
hier een kaveltje heeft, is ook ei
genaar van het Laantje.
„Ik heb bijna 1200 vierkante
meter en daar gaat een heel
stuk af voor de weg", zegt Van
der Haar, wijzend op de strook
asfalt langs zijn perceel. In elk
koopcontract staat dat de koper
recht op overpad moet géven.
Verder is er niets geregeld: geen
vereniging van eigenaren of
stichting. Dat heeft zo z'n char
me. Het de enige weg in de om
geving waar niet gestrooid mag
worden in de winter, want er
staan kostbare heesters langs
sommige percelen.
Als de gaten in het wegdek
vallen, is het te hopen dat ie
mand het initiatief neemt om
het te asfalteren. Een paar jaar
geleden moest dat gebeuren en
zie maar eens twintig van die
eigenheimers op één lijn te krij
gen. Het asfalteren kostte an
derhalve ton en er zijn natuur
lijk altijd mensen die alleen te
voet naar hun tuinhuisje gaan.
'De Lijdensweg', zo heette de
Rabobankrekening die toen
voor de gelegenheid werd ge
opend. Er ligt nu een mooie as-
faltlaag, maar Van der Haar
houdt z'n hart vast voor de toe
komst. „Er hoeft maar één rare
snuiter tussen te komen en je
krijgt niks meer voor elkaar."
Ook ontdekte de gemeente
dat haar vuilniswagen ver bo
ven de maximale wieldruk van
het Laantje uitkwam. Want dit
maximum van 6,5 ton staat ook
in de koopcontracten en daar is
dus helemaal niets meer aan te
veranderen. Leeg weegt zo'n ge
vaarte al 12.000 kilo en dus
kwamen ze beleefd aan Van der
Haar vragen wat te doen.
„Iedereen aanschrijven of ze
toestemming willen geven dat
de vuilniswagen over het Laan
tje rijdt", was zijn advies. Als er
eentje weigert, kan iedereen
straks zijn huisvuil weer zelf
wegbrengen, net als vroeger.
Aangezien vele al dan niet le
gale 'bewoners' van het Laantje
adressen in de hele streek heb
ben, zou de beambte het kadas
ter uit moeten pluizen. Van der
Haar helpt ze dan, zo is hij nou
ook wel weer. Tevreden neemt
hij een slok van zijn pilsje. „Kijk,
een bootje", wijst hij omhoog.
Ter hoogte van het dak schui
ven een paar bovenlijven langs
het riet van de Vaart. Er klinkt
kindergelach en gespetter.
Vrijwel elke week komen bij
Van der Haar mensen vragen of
er nog iets te koop is langs het
Laantje. Het moet er paradijse
lijk uitzien vanaf de dijk: idyli-
sche moestuinen, kabouter-
huisjes tussen het struweel en
paarden in de wei. „Ze laten
zelfs briefjes achter, of ik wil
bellen als ik het ooit ging verko
pen."
Wat dieper het laantje in, ver
dwijnen de hagen en is er het
uitzicht over de polder. Kikkèrs
plonzen in het dichte kroos van
de sloten. Toon Borst is bezig
zijn schaapjes in te laden. Het
weitje is kaalgevreten, alleen de
hoge distels hebben ze laten
staan. „Verderop is het gras
groener", grapt Toon, een tani
ge man met een baard van da
gen. Hij snapt niet dat stadse
mensen het hier zo mooi vin
den. „Ik ben eraan gewend, ik
zie het niet zo."
De tuinder van de overkant
komt er bij staan. De oude
mannen leunen over het roesti
ge hek. Toon vertelt over dat
dooie schaap in de Vaart. De
tuinder kent het verhaal al,
maar kan er nog steeds om la
chen. „De hele wereld bemoei
de zich ermee, de politie, de
AID, de dierenbescherming",
gebaart Toon. „Ik zeg, al gooi je
'm op m'n bord, ik haal 'm niet
weg!" Het was zijn schaap niet,
vandaar. Hoe herken je een
schaap? „Luister." Toon zwaait
met het stompje dat eens zijn
wijsvinger was. „Als jij verkering
hebt, dan haal je hem er tussen
1000 mensen toch ook uit?!"
Achter hem staan zes geelwitte
schapen in hetzelfde ritme te
kauwen: elk vier poten, een kop,
veel wol, weinig gemekker. Zon
der omhaal lokt Toon ze in het
busje en brengt ze naar een
weitje verderop.
Helemaal achterin het Laan
tje zit nog enige bedrijvigheid:
een anjerkweker, een dierencre
matorium en de huisarts van
Stompwijk. Het trekt verkeer
aan en dat vinden de rustzoe-
kers van het Laantje niet erg
leuk.
Voor huisarts Barendse is de
privacy wel aangenaam. „In het
dorp was hij nooit vrij", vertelt
zijn vrouw. „Zelfs in de super
markt, 'dokter, mijn rug is weer
terug', dat soort dingen." Ze
weet dat er 'flink gemopperd'
werd toen de huisarts naar het
Laantje verhuisde. Het weggetje
is zo smal dat auto's niet langs
elkaar kunnen en het duurde
even voordat iedereen eraan ge
wend was.
Toch staan nu nog regelmatig
mensen woest tegenover elkaar.
Bij een dierencrematorium ho
ren grote emoties: het doosje
met het geliefde huisdier op de
achterbank, dan vertikje het ge
woon achteruit te gaan. Een be
woner heeft daarom aan het be
gin het bekende bord neergezet,
met de rode en zwarte pijl. Het
is de enige verkeersregel op het
Laantje. „Tja, dat moest toch
een beetje georganiseerd wor
den", zegt Van der Haar.
