'We hadden geen keuze'
Claw Boys Claw gaat het schip in
'De lente is ingetreden'
'Sprakeloos en tegelijkertijd veel te zeggen
Cultuur&Kunst
Operacursus bij K&O
Djazzex eist herziening subsidiebesluit
Deelname aan songfestival voor Katrina and the Waves soort wanhoopsdaad
Als meisje, vertelt ze, deed ze wel eens alsof ze blind was.
„Om aandacht te trekken. Ik liep dan een beetje raar met
mijn ogen te rollen en met een lange stok op straat te tik
ken. Zodat mensen stopten en vroegen: heb je hulp no
dig? Echt, dat deed ik toen ik een jaar of tien was. Of ik
ging zo'n beetje mank lopen. Ik was de derde van zes
kinderen en ik schreeuwde om aandacht. Dat is natuur
lijk ook de reden geweest dat ik ben gaan zingen. Kun je
je voorstellen wat een straf het voor me was om tien jaar
uit de schijnwerpers te zijn?"
amsterdam kees groenenboom
Meedoen aan het Eurovisie
Songfestival was voor Katrina
Leskanich en haar Waves een
soort wanhoopsdaad. Na de we
reldhit Walking on sunshine'
uit 1985, begon voor het viertal
uit het Engelse Cambridge de
grote stilte. Leskanich om
schrijft het als 'de stoelendans
met de platenmaatschappijen'.
„Negen cd's hebben we ge
maakt bij vijf of zes verschillen
de maatschappijen, die je niet
gehoord hebt omdat niemand
ze heeft gekocht. De laatste
hebben we in eigen beheer uit
gebracht, maar die deed nog
minder dan de rest. We hebben
een beetje getoerd en vooral
veel thuis zitten wachten bij de
telefoon. Het zijn best wanhopi
ge jaren geweest. We hadden
geen geld meer, moesten onze
auto wegdoen, onze credit
cards werden ingetrokken."
„Meedoen aan het songfesti
val is niet het spannendste wat
je kunt bedenken, maar we
hadden geen keuze. We wisten
dat we een winnend liedje in
huis hadden en dat 300 miljoen
kijkers ons zouden zien. We
wisten ook dat Warner een con
tract voor ons klaar had liggen
als we zouden winnen. Dus was
de keuze: meedoen of Katrina
And The Waves op een laag pit
je zetten en ons concentreren
op andere dingen. Wat we per
se niet wilden was een gouwe-
ouwebandje worden dat op
treedt op van die jaren-tachtig-
festivals."
Met de overweldigende over
winningvan 'Love shine a light',
een perfect songfestivalliedje,
werd Katrina And The Waves,
dat al zeventien jaar in dezelfde
samenstelling bestaat, dus be
hoed voor het einde. De prijs
daarvoor, beseft Leskanich
maar al te goed, is dat ze nu de
finitief in een hoek van de pop
muziek is terecht gekomen die
haar maar matig bevalt.
„Maar we konden niet an
ders. We waren blut." Dus wat
nu? „Take the money and run",
„Het was een harde en koude
winter, maar de lente is nu de
finitief ingetreden in onze cul
turele verhoudingen", zei
staatssecretaris Nuis van On
derwijs, Cultuur en Weten
schappen in Pretoria. Hij on
dertekende een actieprogram
ma voor culturele samenwer
king met zijn Zuid-Afrikaanse
ambtgenote Brigitte Maband-
la. „Dit werkdocument geeft
een raamwerk om het mana
gement op gebied van cultuur
hier te versterken en daarnaast
de culturele uitwisseling tus
sen onze beide landen te be
vorderen", aldus Nuis. Op ba
sis van het werkplan gaan
Zuid-Afrikaanse ambtenaren
en managers van musea en
theaters met steun van het
Nederlandse ministerie trai
ningsprogramma's in Zuid-
Afrika en Nederland volgen.
Ook krijgen Zuid-Afrikaanse
artiesten de gelegenheid om
post-doctorale opleidingen in
Nederland te volgen. Het pro
gramma is een vervolg op het
Cultureel Akkoord dat in 1996
werd gesloten.
lacht Katrina, die prettig blijkt te
kunnen relativeren. „Alleen: zo
veel geld heeft het niet opgele
verd. Dat moet je verdienen
met je platenverkoop en dat is
hardwerken."
„Sinds het songfestival heb ik
geen dag meer vrij gehad en nu
denk ik: waarom heb ik niet ge
noten van die vrije dagen die ik
had, toen ik op de bank zat te
wachten tot er eindelijk eens
iets gebeurde. Maar iedereen
die ooit werkloos is geweest,
weet dat het zo niet werkt. Je
moet gewoon iets te doen heb
ben."
„Er zijn in de afgelopen jaren
al heel wat voorstellen geweest
om solo te gaan, of andere din
gen te gaan doen. Dat zal de
volgende stap misschien zijn.
Mijn midlife crisis komt eraan,
dus ik zal binnenkort weieens
iets anders willen. Ik heb de
laatste tijd opeens een diep ver
langen om de wereld te zien.
Natuurlijk zijn we met de band
al overal geweest: Australië, Ja
pan, Guam, Hawaii, Amerika en
overal in Europa, maar je komt
nooit verder dan je hotel. Ik wil
leren, groeien, nieuwe mensen
ontmoeten. Voordat het te laat
is en ik een of ander beroerte
krijg."
Leskanich mag het hele inter
view door de rollen graag om-
draaien.„Heb je de cd beluis
terd? Hoe vond je hem? Eerlijk
zeggen!" Eerlijk dan: voor de
helft goed. De breed gearran
geerde stukken, met de strijkers,
springen eruit, met als hoogte
punt 'Take a little piece'. Ook de
tweede single 'Walk on water',
met het Phil Spector-arrange-
ment, doet het goed. Verder is
er een mooi, 'klein' liedje dat
met alleen gitaarbegeleiding
wordt gezongen door huiscom
ponist Kimberley Rew, die te
kende voor alle songs op het al
bum. En het is zonde dat het in
aanleg zeer sfeervolle, jazzy 'Lo
ve or nothing' een beetje over-
geproduceerd werd. In een wat
soberder, tragere uitvoering zou
het beter tot zijn recht komen.
De rest lijkt verdacht veel op
vulling.
Leskanich blijkt zich in die
kritiek aardig te kunnen vinden.
Als verdediging kan ze aanvoe
ren dat het album werd opge
nomen in drie weken. „Terwijl
het opnemen van al onze vorige
platen zes tot acht maanden in
beslag heeft genomen.
Het is duidelijk dat het voort
bestaan van Katrina And The
Waves staat of valt met het suc
ces van de cd 'Walk on water'.
Zingen wil Leskanich blijven
doen, maar of dat in de popmu
ziek is weet ze nog niet. „Tenzij
je Tina Turner heet, wordt het
op een gegeven moment gê
nant. Musical zou ik graag wil
len doen, ik heb een goed volu
me. Dat showachtige zou goed
bij me passen. Maar aan de an
dere kant zou ik ook graag eens
wat zachter willen zingen, zodat
mijn stem wat beter uitkomt.
De muziek overstemt me wel-
Katrina Leskanich: „Meedoen aan het songfestival is niet het spannendste wat je kunt bedenken, maar we
hadden geen keuze." foto gpd
Jammer genoeg kwam hij gistermiddag
niet meer op eigen kracht binnen in het
Stedelijk Museum De Lakenhal waarin
tal van zijn schilderijen zijn onderge
bracht. Onder grote belangstelling werd
het lichaam van beeldend kunstenaar
Kees Buurman in een vurenhouten kist
de zaal binnengedragen die luistert naar
de naam: 'De Grote Pers'. Daar werd ter
ere van hem een herdenkingsdienst ge
houden. De teneur van alle toespraken:
'We zijn sprakeloos en hebben tegelij
kertijd zo veel te zeggen'.
Jetteke Bolten, directeur van De La
kenhal, uitte haar bewondering voor het
werk van de Leidse kunstenaar en zei
dat ze trots was dat hij vanuit haar mu
seum begraven zou worden. „Kees is
niet meer. Maar zijn werk zal blijven.
Daar zullen wij voor zorgen."
De zoon van de kunstenaar, Jan Buur
man, haalde herinneringen op aan zijn
eigenzinnige vader. „We hebben soms
heerlijk met hem gespeeld. Indiaantje
bijvoorbeeld. Dan moesten we ons bord
op de grond zetten en met ons dolkje
eten. Soms waren we dagenlang India
nen. Mijn vader bekeek bijna alles met
een intense belangstelling en nieuwsgie
righeid. Hij kon je warm maken voor de
kleurschakeringen en de compositie van
een bord groentensoep, maar wist je ook
de eenvoudige schoonheid van een ei
land als Terschelling bij te brengen."
Een van zijn aangenomen kinderen
schetste „hoe leeg het opeens was in zijn
atelier."
Buurman is jarenlang docent geweest
van de kunstacademie in Kampen. „Hij
was dat van harte en nooit te beroerd
om in commissies plaats te nemen", al
dus de directeur van de academie. Hij
en Buurman zijn jarenlang bevriend ge
weest, trokken er op Terschelling samen
op uit om te gaan jutten.
De dochter van Buurman werd door
emoties overmand toen zij herinnerin
gen ophaalde aan haar vader. „Hij ging
op al onze puber-problemen serieus in.
Ik was extra trots op hem toen ik zag dat
hij op de problemen die anderen hem
voorlegden ook serieus in ging."
De herdenkingsdienst werd besloten
met het voorlezen van enkele haiku's uit
de grote verzameling die Kees Buurman
heeft gemaakt. Een passage uit zijn
dichtwerk die Buurmans levensgevoel
treffend vertolkte: Ik was pas aanwezig
toen ik vergat dat ik was. De kunstenaar
werd na de dienst begraven op de be
graafplaats nabij het Groene Kerkje in
Oegstgeest.
Vijftienjarigen
winnen Fotoprijs
Kunstbende '97
met 'EendzaanT
De vijftienjarige Rosanne
Tromp en haar schoolvrien
din Sara de Jong uit Amster
dam hebben de eerste prijs
gewonnen in de categorie fo
tografie en video van Kunst
bende 1997.
Kunstbende stimuleert
jongeren tussen 13 en 19 jaar
om iets aan kunst en cultuur
te doen. Het thema voor de
jeugdfotografie was dit jaar
'kracht'. De winnende colla
ge van acht foto's van d>
Amsterdamse vriendinnen i
van 18 tot en met 28 septem
ber te zien in het Nederlands
Foto Instituut in Rotterdam.
De winnende fotomontage
heeft de titel Eendzaam.
Daarop is een speelgoe
deendje te zien in de bad
kuip. Te midden van het
badschuim drijft het beest af
naar de afvoer. Ondertussen
maakt het steeds meer sl
zij. Wat het uiteindelijke lot
van het beest is, mag de kij
ker zelf raden. Op de laatste
foto is uitsluitend de wateraf
voer nog te zien.
Het Nederlands Foto Insti
tuut toont ook werk van de
tweede en derde prijswin
naar en van acht inzenders
die met lagere onderschei
dingen werden bedacht.
Tentoonstelling
in Leidse garage
leiden
In de Blonkgarage aan de
Nieuvvstraat wordt onder de
titel 'Op de schaal van Rich
ter' een tentoonstelling met
het werk van drie jonge kun
stenaars gepresenteerd: foto
graaf Frank van der Salm en
de schilders Marcel
Doorduin en Nadia Gon'alez.
Zij hebben zich laten inspi
reren door de Duitse kunste
naar Gerhard Richter (1932),
die op een fotorealistische
manier schilderde. Zijn inte
rieurs en landschappen wa
ren op een afstand niet te on
derscheiden van echte foto's
doordat hij vervagingstech
nieken uit de fotografie ge
bruikte. De expositie, geor
ganiseerd door de LAKgale-
rie, is te zien van 4 t/m 26
oktober, op woensdag t/m
zondag van 13.00 tot 17.00
WOENSDAG 3 SEPTEMBER 1997
leiden De Leidse Volksuniversiteit K&O heeft voor het komende seizoen een operaserie op het programma staan, gekoppeld aan een speciale
cursus waarin de opera's behandeld en toegelicht worden. De serie bestaat uit 'Die Zauberflöte' van Mozart, 'La Traviata' en 'Aida' van Verdi,
'Parsifal' van Wagner en 'Maria Stuart' van Donizetti (foto). De voorstellingen worden gegeven in het Lucent Danstheater in Den Haag. K&O zet
gratis busvervoer in naar Den Haag en terug naar Leiden. Belangstellenden, voor zowel het opera-abonnement als de cursus, kunnen tot uiterlijk
10 september terecht bij het Uit-bureau van K&O aan de Oude Vest 45 in Leiden. Bellen kan ook: 071 -5141141foto pr/nationale reisopera
„Dat krijg je er van als je tot je
twaalfde in God gelooft en dan
denkt dat je het zelf wel redt..."
Moedeloos staart Peter te Bos
naar de sterrenhemel, door een
luikje boven het podium. „Je
wordt ervoor gestraft. Die vent
is overal."
Het zit de zanger van de Am
sterdamse rockgroep Claw Boys
Claw niet mee. Dinsdagavond
in Leiden, aan boord van De
Zeester (ten faveure van de
sponsor tijdelijk omgedoopt in
het Heineken Starship) gaat
veel mis. Stroomstoringen en
geluidsproblemen halen de mu
zikanten telkens onderuit.
Wat bedoeld is als een 'avon
tuur op het water' dreigt meer
in het water te vallen. Want de
organisatoren van het concert,
dat deel uitmaakt van een va
rende tournee langs twaalf stu
dentensteden, gaan in Leiden
ook het schip in. Et maintenant
Ie rockstar, 'een avondvullend
muziekspektakel te water', trekt
slechts acht betalende bezoe
kers. Foutje van Mojo en Heine
ken, die de publiciteitsmachine
iets te laat op gang hebben ge
bracht.
Dat de kustvaarder langs de
Zijlsingel, ter hoogte van het
Ankerpark, toch niet helemaal
leeg is, hebben ze te danken
aan medewerkers van het Leids
Vrijetijds Centrum (LVC). Die
hebben dinsdagmiddag in aller
ijl medewerkers en vrienden
verrast met een setje vrijkaar
ten. Een beetje sneu voor het
foto hielco kuipers
nog een pim-pam-petspel
staan...') speelt de groep een
uitstekende set, met een paar
mooie nummers van de nieuwe
cd Wiil-O-the-Wisp en oude be
kenden als 'Rosie'. Na vijftien
jaar heeft Claw Boys Claw nog
niets van zijn speelkracht verlo-
groepje dat wel 25 gulden heeft
neergeteld voor optredens van
Claw Boys Claw en Scram C Ba
by. 'Wie zouden die acht losers
zijn', zo vragen de gelukkigen
met vrijkaarten zich af.
Niet dat die erg hoefden te
treuren, want de sfeer op De
Zeester is goed. Het ruim is ver
bouwd tot een klein, intiem
zaaltje. Met een piepklein podi
um aan de ene en een mina-
tuurbar aan de ander kant. Wie
even een luchtje willen schep
pen kan op het als terras inge
richte dek terecht.
En qua muziek valt er eigen
lijk ook niet veel te klagen. Afge
zien van de haperingen ('jon
gens, we hebben in de kajuit
Claw Boys Claw aan boord van De Zeester.
Beau Hunks spelen symfonische jazzsuites
den haag anp
Het jazzdansgezelschap Djazzex
heeft gisteren voor de bestuurs
rechter in Den Haag geëist dat
staatssecretaris Nuis zijn besluit
tot weigering van rijkssubsidie
herziet. Djazzex had voor de ja
ren 1997 tot en met 2000 min
stens 1,25 miljoen gulden per
jaar gevraagd. Nuis weigerde
dat na een negatief advies van
de Raad voor Cultuur.
Pleidooien bij de Tweede Ka
mer om Nuis bij de begrotings
behandeling voor Cultuur op
andere gedachten te brengen,
mochten niet baten. Nuis wees
vervolgens ook een bezwaar
schrift van Djazzex van de
hand. .Gisteren troffen de partij
en elkaar bij de meervoudige
Bestuurskamer van de recht
bank. Die kan geen subsidie
verlenen, maar wel de afwijzing
van het bezwaarschrift van
Djazzex vernietigen. Nuis moet
de zaak dan opnieuw in over
weging nemen.
De advocaat van Djazzex, mr.
H. Klinckhamers, meent dat
daar alle reden toe is. Nuis zou
zich verschuilen achter een ad
vies van de Raad voor Cultuur
dat onvoldoende gemotiveerd
is. Slechts één deskundige op
het gebied van dans kwam aan
dat advies te 'pas. Een kenner
van muziek en jazz ontbrak.
Drie van de acht producties uit
de vorige subsidieperiode wer
den door de adviseurs van Nuis
niet eens bezocht. Djazzex heeft
inmiddels personeel ontslagen.
Dat daarvoor nog een overbrug
gingssubsidie voor een half jaar
werd verleend rechtvaardigt de
intrekking van de subsidie niet,
meent Djazzex.
Ambtenaren van Nuis bena
drukten dat de adviezen van de
Raad zwaar wegen. Er moeten
bovendien keuzes worden ge
maakt, omdat de subsidieaan
vragen het beschikbare budget
overtreffen. Dat Djazzex is afge
vallen, betekent niet dat het zijn
werk niet goed deed, maar dat
aan het repertoire van jazzdans
geen hoge prioriteit wordt toe
gekend. Uitspraak komt niet
eerder dan over zes weken.
Het Nederlandse orkest The
Beau Hunks speelt op 18 sep
tember in de Anton Philipszaal
in Den Haag de belangrijkste
symfonische jazzsuites die de
Amerikaanse componist en ar
rangeur Ferde Grofé (1892-
1972) tussen 1924 en 1931
heeft geschreven voor het le
gendarische orkest van Paul
Whiteman. Grofé was de ar
rangeur die in sneltreinvaart
de wereldvermaarde orkestbe
werking maakte van de pia
nopartituur van de Rhapsody
in Blue die George Gershwin
drie weken voor de première
aanleverde.
The Beau Hunks zijn inmid
dels ook in het buitenland be
kend door hun getrouwe re
constructies van het werk van
Leroy Shield en Marvin Hatley,
die de muziek bij de films van
Laurel en Hardy componeer
den. Verder brachten zij mu
ziek van Raymond Scott, die
gebruikt werd bij tekenfilms.
Van de jazzsuites van Grofé
bestaan geen historische opna
mes. Orkestleider en arrangeur
Gert-Jan Blom van The Beau
Hunks spoorde de originele
partituren op in de Library of
Congress (Washington) en het
Williams College in Willi-
amstown, Massachusetts.
The Beau Hunks traden on
der meer op in de bioscoop,
waar zij tussen voorstellingen
van films van Laurel en Hardy
de originele filmmuziek ver
tolkten. Daar kwam een spe
ciaal publiek van liefhebbers
op af, dat alle leeftijdsklassen
omvatte, van kleuters tot hoog
bejaarden. De muziek van Gro
fé zal worden uitgevoerd door
een exacte replica van het or
kest van Whiteman. Alle jazzs
uites van Grofé zullen worden
uitgevoerd.
Prijs Jiri Kylian op
Edinburgh Festival
edinburgh
Jiri Kylian, artistiek directeur en
choreograaf van het Nederlands
Danstheater, heeft met zijn ge
zelschap een prijs gewonnen op
het 51ste Edinburgh Internatio
nal Festival. De critici gaven
hem hun Award for Dance voor
zijn programma Tears of
Laughter. Ze vonden het de
meest pakkende voorstelling
van het hele festival. Het Edin
burgh International Festival is
een van de belangrijkste thea
terfestivals ter wereld. Er had
den dit jaar 220 voorstellingen
plaats.
