'De ballen verstand van horeca, alles op intuïtie'
Beestenmarktplein: circuit voor tweewielers
Leiden Regio
Katwijks grootste ijsje
ter wereld blijft in ruste
J MAANDAG 1 SEPTEMBER 1997
CHEF HANS JACOBS 071 A 156414. PIV -CHEF RUDOLF KLEUN. 071 *><56436
ANNETTE VAN DER ELST
Katwijk kan zich sinds zaterdag
middag recordhouder van het
grootste ijsje ter wereld noe
men. De geel-oranje-rode reu-
zenraket woog maar liefst 9150
kilo en daarmee werd het Pool
se record, met een ijsje van
8700 kilo, ruim gebroken.
„Dit is typisch Katwijk. Vorig
jaar hadden we de grootste
pannenkoek, nu de grootste
Ola-raket", aldus burgemeester
B. van der Wouwe, die het ijsje
officieel onthulde. Hij zette het
daarbij van blijdschap spontaan
op een zingen. 'Bij ons staat op
de keukendeur. Lekker is maar
ene vinger lang', meer zinnen
van de carnavalskraker schoten
hem niet te binnen.
Teleurstelling was er echter
ook bij zowel de organisatie als
het inmiddels verregende pu
bliek. Het ijsje, dat ruim ander
half uur later dan gepland arri
veerde, kwam niet helemaal on
geschonden uit zijn reuzenver-
pakking. Een barst in het ijs
maakte het onmogelijk de raket
rechtop te zetten. Het spectacu
laire omhooghijsen van het bij
na acht meter lange ijsje bleef
dan ook om veiligheidsredenen
uit. Het risico bestond immers
dat het ijs uit elkaar zou spatten
en de brokstukken in het rond
zouden vliegen. „Het is het
grootste ijsje ter wereld, maar
dan in ruste", concludeerde
presentator G. Ravensberger.
Het liggend ijs smaakte wel
zoals raketijsjes - die overigens
in kleine vorm aan het publiek
werden uitgedeeld - behoren te
smaken, stelde het team van
deskundige proevers, onder wie
burgemeester en een 'geselec
teerd' kind, vast. „Het is echt
een raketijsje smaak", vond het
meisje. Ook Van der Wouwe liet
het zich goed smaken. „Heer
lijk. Ik eet heel graag haring,
maar dit is ook heel lekker."
Het mega-ijsje zal terug in
Hellendoorn waar het is gefa
briceerd, eenmaal gesmolten,
worden geserveerd aan de koei
en. Aan een totale verspilling
van het ijs wilden de Katwijkers
niet mee doen. „Daar houden
we in Katwijk aaan den Rijn niet
van", sprak Oranjevereniging
voorzitter Jan de Winter. De
aanwezigen kregen de kans om
voor vijftig gulden met de raket
op de foto te gaan. De op
brengst gaat naar Jantje Beton.
Het wandelgebied
van het
Beestenmarkt
plein wordt
bedreigd door
fietsers en
brommers. Waar
normaal mensen
horen te
slenteren, rijden
tweewielers met
een noodgang
'over het plein. De
mensen die er
lopen, moeten
goed opletten
want het verkeer
komt van alle
kanten. Er is al
zeker één ongeluk
geweest waarbij
een fietser en een
bromfietser tegen
elkaar knalden.
„De gemeente
werkt een goede
oplossing tegen",
zegt ondernemer
J. Huska.
De Beestenmarkt. De meningen over de verkeerssituatie
van 'levensgevaarlijk' tot 'niet ideaal'.
Huska ergert zich al langer aan
het crossende verkeer. De on
dernemers ziet soms opge
schoten jongens die 'dik over
de 60 kilometer per uur' met
hun scootertje over het plein
scheuren. „Ze houden soms
wedstrijden over het afwate
ringskanaaltje. Heel gevaar
lijk", vindt hij.
Zijn poging om obstakels te
plaatsen tegen het illegale ver
keer strandde bij onwillige
ambtenaren. De dranghekken
die hij rondom zijn café Hus-
pub neerzette, moesten direct
weer worden weggehaald. „Be
lachelijk", vindt Huska. „Er lo
pen hier kleine kinderen ron.d,
straks worden die van hun sok
ken gereden."
Buurman McDonald's heeft
heel andere gedachten over de
verkeerssituatie op het plein.
Manager G. Kroes ziet wel dat
er veel fietsen op de Beesten
markt staan, maar een ongeluk
heeft hij nog nooit gezien. De
manager geeft echter toe dat de
situatie 'niet ideaal' is.
Daar is K. van Vliet het mee
eens. Hij is de verkeersadviseur
van de politie en geeft de ge
meente advies over verkeers
problemen. „Dat heb ik ook ge
daan bij het Beestenmarkt
plein", zegt hij. „Maar de ge
meente heeft niei alles overge
FOTO HIELt O KUIPERS
nomen. Nu is de situatie on
duidelijk."
Dat is volgens hem ook de re
den dat de politie de berijders
van de tweewielers niet op de
bon slingert. „Ze worden ge
dwongen om over het plein te
rijden, want ze kunnen niet an
ders", zegt Van Vliet. Hij zou
graag zien dat men veilig over
deTurfmarktsbrug kan fietsen.
„Maar dat moet de gemeente
realiseren."
Prentenkabinet vierde restaurant van Shoes-tweeling Henk en Jan Versteegen
De topman van de bank die
speciaal voor dit project naar
Leiden was getogen om de mil
joenen-financiering van Lei-
dens jongste aanwinst op hore-
ca-gebied, Het Prentenkabinet,
met ze door te nemen, kon zijn
ogen niet geloven. „Jullie zijn
toch niet serieus van plan om
met zo'n kapsel en in die outfit
een dergelijke tent te gaan run
nen", vroeg hij zich hardop af,
met een ondertoon waaruit lou
ter misprijzen sprak. Toen de
tweeling Versteegen, als duo
102 jaar oud, aangaf dat wel de
gelijk zo te doen zoals ze dat
hun hele leven al gewend wa
ren, kon het resultaat niet an
ders dan negatief uitpakken.
Hetgeen geschiedde. Wat de
topman betreft was de deal van
de baan. Met zulke figuren, die
er wat hem betreft niet snel ge
noeg uitzagen, maar die curieus
genoeg toch rapper op de mara
thon waren dan hij, doe je geen
zaken op dergelijk niveau.
„Door toedoen van Rinus van
Swieten, onze man bij de Rabo
hier, kwam het geld uiteindelijk
toch boven tafel, want die
maakte zich vreselijk kwaad
over het gedrag van die arro
gante snijboon", lacht Jan ach
teraf. „Maar inderdaad, het is
toch van de gekke dat je louter
op je uiterlijk wordt beoordeeld,
terwijl het enige dat telt puur de
cijfers moeten zijn. En die klop
ten."
„Wat dat betreft hadden de
jongens van Heineken meer
vertrouwen in ons. Het aardige
is dat die juist minder naar de
zaken, maar meer naar de men
sen kijken die daar achter zit
ten. Daar gaan ze mee in zee,
daar moeten ze in vertrouwen.
Alle topmensen zijn al langs ge
weest. Ze geloven heilig in ons
en in de locatie en de opzet om
van dit prachtige gebouw hier
in de Kloksteeg een klasse-res
taurant te maken. Want dat gaat
het worden, hoor. Vanaf 21 ok
tober, als burgemeester Goe-
koop op die dag de zaak offi
cieel heeft geopend."
Voor het zover is moet er nog
heel wat water door de Rijn
vloeien, want het pand dat tot
voor kort in het bezit was van
de universiteit, dient van bin
nen een complete metamorfose
te ondergaan, een klus. die ze
deels zelf klaren. „Maar we pro
beren", zegt Henk op zijn rond
leiding door het kolossale ge
bouw, „de authentieke sfeer zo-
Ze ontlenen hun bekendheid aan The Shoes, naar
welke band uit de zestiger jaren ooit een heel dorp
werd genoemd: Shoesterwoude. Maar na een serie
top-tienhits keerden de tweelingbroers Henk en Jan
Versteegen terug in de realiteit van alle dag en
belandden op de taxi om in hun levensonderhoud te
voorzien. Ondernemer Jan Lange (Annie's
Verjaardag) bood een opstapje in de horeca, waar ze
eerst 13 jaar voor hem werkten om daarna voor
zichzelf te beginnen. Zeven jaar later staan ze aan de
vooravond van de opening van hun vierde
restaurant, het prestigieuze Prentenkabinet in de
Kloksteeg. Een verhaal over twee onafscheidelijke
krullenbollen die zakelijk willen slagen, maar
absoluut geen concessies doen aan hun uiterlijk,
hun levensstijl of hun visie.
veel mogelijk te behouden. Dus
de balkonnetjes blijven, de nis
sen ook. We hangen oude pren
ten van Leiden op, het is en
blijft per slot van rekening Het
Prentenkabinet". En dan, terwijl
hij uitkijkt op de aanpalende
Pieterskerk, mijmert hij zachtjes
voor zich uit: „Het is toch net
een sprookje, verdomme. Wie
had dit nou ooit gedacht?"
Zij zelf in elk geval niet toen
ze, twintig jaar geleden, het flit
sende leven van de professione
le popmuzikant - het wereldje
van Peter Stuyvesant, zeg maar
- verruilden voor een wat meer
aardser bestaan als taxichauf
feur. Want er moest natuurlijk
wel brood op de plank komen.
„Dat hebben we een jaar ge
daan", zegt Henk, „toen kwam
ik Jan Lange tegen. Hij bood me
een baan aan bij La Bota en een
dag later vroeg hij of mijn broer
niet bij de Malle Jan wilde ko
men werken. Zo zijn we in de
horeca gerold en hebben we
dertien jaar lang met plezier
voor Jan gewerkt."
„Maar je hebt van die keer
punten in je leven", neemt Jan
over, „en op gegeven moment
wil je toch wat voor jezelf. We
zijn toen met Jan Lange gaan
praten of we La Bota niet kon
den overnemen en na een week
bedenktijd ging hij akkoord.
Voor een schappelijke prijs, als
dank voor bewezen diensten.
Op dat moment waren we on
dernemer en kregen we eigen
lijk pas echt de smaak te pak
ken. Want die tent, met die for
mule van goed eten voor weinig
geld in een ontspannen atmos
feer, liep als de brandweer. Al
heel snel hadden we ruimte en
stoelen tekort."
De kans om, op een steen
worp afstand, De Bisschop van
Hans van der Bijl over te ne
men, liet het tweetal zich niet
ontgaan. 'Ga maar naar m'n
broer', heette het credo als La
Bota vol zat, en zo kwamen ze
aan een originele naam voor
hun nieuwe uitspanning, 'M'n
broer' dus. En weer twee jaar la
ter was het drieluik compleet
toen ze, opnieuw van hun vroe
gere baas Jan Lange, de Malle
Jan overnamen. Zo heb je niks
en zo heb je opeens een klein
imperium in Leidens gezelligste
wijk: de Pieterwijk. „Ja", beaamt
Henk, achterover leunend met
een biertje, „je zou bijna ge
neigd zijn te zeggen dat het alle
maal als vanzelf girig."
Maar zo was het natuurlijk
niet, want 14 tot 16 uur per dag
werken gedurende zes dagen
per week was eerder regelmaat
dan uitzondering. En dan liepen
ze tussendoor nog een mara
thon hier of deden een triathlon
daar, zoals ze ook gewoon ble
ven spelen met The Shoes en
daar bovenop hun eigen ver
bouwingen regelden en uitvoer
den. Waar halen de heren, in
middels de vijf kruisjes gepas
seerd, in vredesnaam al die
energie vandaan? „Ach", grapt
Jan, „als kind van zes darden we
's ochtends om vijf uur al door
de polder. Maar zonder dollen,
dat heeft er bij ons altijd ingeze
ten. En vergeet niet: we zijn na
tuurlijk wel met zijn tweetjes.
We praten over dubbele ener
gie. Alleen had ik dit nooit ge
kund en dat geldt voor Henk
precies andersom.
Die drive dan maar. Waar
komt die vandaan, want inmid
dels hebben ze hun imperium
uitgebreid met nog een zaak,
een niet zo'n kleintje ook? „Uit
onze jeugd", zegt Henk. „We
hadden het niet gemakkelijk, als
protestante familie in een ka
tholieke gemeenschap als 'Zoe-
terwou'. We mochten nergens
aan meedoen. Voetballen niet,
muziek niet, en noem nog maar
wat activiteiten op. Wij werden
altijd buitengesloten. Niet al
leen raak je op elkaar aangewe
zen - wat je als tweeling toch al
bent - maar bovendien ontwik
kel je een enorme dwang om je
te bewijzen. Wij geven ook
nooit op. We zijn taai, we kun
nen tegen een stootje."
En het geheim van de smid,
wat is dat dan? „Krullen in je
haar", zegt Jan en Henk ligt
dubbel over zoveel onbegrip op
het gezicht van zijn gehoor. „Ik
weet het niet. We hebben de
ballen verstand van horeca, we
doen alles op intuïtie, op
boereninstinct. Echt waar. Niks
geen businessplan, niks geen
onderzoeken, gewoon doen.
Hier. het staat op ons shirt: 'Do
it'."
„Horeca voor ons is hetzelfde
als de muziek van vroeger. We
houden ervan om mensen te
vermaken. Correct zijn, aardig
zijn, service verlenen, je zelf
blijven, dat drukken we ons per
soneel ook altijd op het hart. En
we hebben intussen dertig man
vast en zeventig man part-time
lopen. Ja alles volgens het boek
je. We kunnen ons, op onze
leeftijd, geen problemen in die
sfeer veroorloven."
Goed, maar waar leidt dit toe,
willen de heren Versteegen op
hun 55ste gaan rentenieren in
Zuid-Frankrijk? „Nee!" klinkt
het in koor. .Absoluut niet.
Geld is makkelijk, maar niet on
ze drijfveer. We hebben ons he
le hebben en houwen nu weer
in dit Prentenkabinet gestoken.
We zijn met geen gulden be
gonnen en hebben nu weer
geen gulden, we nemen risico.
Maar we zijn er van overtuigd
dat het slaagt, dus dat scheelt.
Het is toch prachtig om zoiets
moois in stand te houden. En
onze kinderen, hè, daar doen
we het ook voor. Twee zitten er
al in de zaak, de andere twee
komen eraan. Prettig leven en
jezelf blijven, daar draait het al
lemaal om. Het leven is kort - je
moet elke dag genieten."
