Hotel Centraal
Een hotel met de gratie van een zwaan
'Eenzame opsluiting' in Ajax-hotel Duinoord
Annie de Milde woont twee
weken per maand in hotels
ENBOEK
'Je hoeft hier niks te doen'
Je moet er zijn geweest om het te geloven
ZATERDAG 16AUGUSTUS 1997
lof ziens, waai
boL ter wereld.
?B ONDERWATER'
Kasteel de Wittenburg in Wassenaar
j
Wan Duinoord denkt, denkt aan Ajax. Voet-
js logeerden jarenlang in het Wassenaarse
ter voorbereiding op belangrijke 'inter-
Niemand zegt 't, maar er zijn twee rede-
oor zo n trainingskamp: geen drank en geen
len," zegt D. Wouwenaar, directeur van
ttord. „Het was een soort 'eenzame opslui-
lls ze hier zaten."
K>rd werd in de loop der tijd te klein voor
;eds maar uitdijende Ajax-team. Drie jaar
Men verhuisde de voetbalclub naar een groter
in Egmond aan Zee. „Er kwamen steeds
toeters en bellen. Het werd een glamou-
g gebeuren. Het hotel werd te klein voor ze.
■bben maar 20 kamers en dan houdt het
'oen Wouwenaar in 1977 eigenaar werd
kwamen ze hier al') was Ajax nog een klei
ne ploeg. De spelers, een trainer en een hulptrai
ner kwamen naar Duinoord. Later kamen daar al
lerlei personen bij, zoals een fysiotherapeut en
een materiaalman. „De spelerssamenstelling ging
de laatste jaren ook steeds sneller wisselen," zegt
Wouwenaar. „Veel spelers wilden een eenper
soonskamer hebben, terwijl we daarvoor altijd
vaste koppels hadden op een tweepersoonska
mer Daardoor werd het ook te klein."
Zelf is Wouwenaar helemaal geen voetballiefheb
ber. ,Ja, ik keek wel eens naar een wedstrijd als ze
hier geweest waren, maar over het algemeen kijk
ik eigenlijk weinig tv. Je moet aan mij ook niet
vragen wie hier allemaal geweest zijn, in namen
ben ik niet zo goed. Piet Schrijver, Johan Cruijff,
Bobby Harms. Rinus Michels. Michels komt hier
nog regelmatig binnenwippen."
De aanwezigheid van spelers en trainers was voor
het hotelpersoneel niet bijster interessant. „Het
was altijd een heel tam gebeuren. Ze stonden
vroeg op, gingen trainen bij Blauw-Zwart, lun
chen, een dutje doen, eten en 's avonds weer
vroeg naar bed. Met de trainers zat ik 's avonds
dan nog wel eens een borreltje te drinken, want
zij hoefden 's ochtends niet zo vroeg op." De da
gindeling verliep volgens een strikt patroon, altijd
hetzelfde. „Het was een geoliede machine. Als ze
zeiden 'we eten om zeven uur', dan zat iedereen
er ook om zeven uur. Ze hadden ook een boete
systeem. Wie te laat kwam voor het avondeten of
de bus moest 25 gulden in de pot stoppen. En die
kreeg natuurlijk ook wel een prevelementje.
Het lijkt leuk om regelmatig beroemde gasten
over de vloer te hebben, maar voor Duinoord wa
ren de claims van Ajax ('in hun toptijd soms zes
keer per jaar') ook wel eens lastig.
„Het was best ingewikkeld. Je wist altijd pas op
zeer korte termijn of ze nou wel of niet kwamen.
Dan hadden ze een optie op alle kamers en dan
ging het op het laatste moment toch niet door
omdat ze een wedstrijd hadden verloren. En voor
andere gasten was de mogelijke aanwezigheid
van voetballers vaak een 'tegen'. Voetbal wordt
door veel mensen toch al snel geassocieerd met
vandalisme en agressiviteit. Ik heb wel eens men
sen zwart op wit moeten geven dat hier geen
voetballers zaten. Want anders wilden ze hier niet
komen."
WASSENAAR ERNA STRAATSMA
Veel hotels hebben hun vaste
gasten. Zo komen de Amster
damse gezusters Berkhof (83,
85 en 87 jaar) al 21 jaar in con
grescentrum/hotel Leeuwen
horst in Noordwijkerhout.
Leeuwenhorst heeft 550 ka
mers en is in de winter vooral
een plek waar zakenlieden el
kaar treffen. Maar 's zomers
biedt het hotel ouderen onder
dak, Voor hen heeft Leeuwen
horst een speciaal programma
met bingo, muziek, dans, spel
letjes en video. „Als het niet zo
gezellig was, zouden wij hier
niet al 21 jaar komen", aldus
de jongste zus. „Je wordt hele
maal vrij gelaten en toch is al
les verzorgd." De oudste van
de drie zegt: „Laatst was er
een heel leuk programma met
een zanger die liedjes van
vroeger zingt. Je hoeft hier he
lemaal niks te doen. Ha. ha.
dat vind ik het belangrijkst.
De drie zussen wonen al jaren
bij elkaar en voor hen geldt:
'Samen uit, samen thuis'. Gin
gen ze vroeger veel naar het
buitenland, in verband met de
slechte heup van de jongste
Berkhoff die in een rolstoel zit,
de laatste jaren blijven ze
dichter bij huis. „Maar dat vin
den we geen enkel probleem.
Je hoeft niet ver weg te gaan
om je te vermaken."
Kasteel de Wittenburg in Was-
t- senaar. De argeloze wandelaar
V zal denken: een verscholen
|Bj| lustoord voor de happy few. Nu
M heeft het hotel-restaurant met
EgT zijn rode loper op het bordes
I en zijn obers met smetteloze
I witte handschoenen natuurlijk
Jl nog wel die grandeur van wel-
eer, maar het ligt hier toch
even iets anders. Kasteel de
Wittenburg is alleen toegankelijk voor
leden, veelal bedrijven en 'captains of
industry' die per jaar een bepaald be
drag aan contributie betalen en daar
voor gebruik kunnen maken van de ac-
comodatie en het restaurant. Zaalhuur
en dergelijke hoeven dan niet te wor
den betaald. Een van de aantrekkelijke
zaken is dat er een ruime en gratis par
keergelegenheid is, een unicum in de
overvolle Randstad.
In de tuin die grenst aan het hotel
heerst een verfrissende koelte. De vij
ver achter het bordes, die geschilderd
zou kunnen zijn door Monet, is be
zaaid met met waterlelies en af en toe
buigt een zwaan er zijn koninlijke hals
voor het eenvoudige kroos. Twee ste
nen leeuwen met stompe zwaarden
bewaken al eeuwen de grenzen van het
terrein.
Directeur Alfred Kaufmann (43), die
hier sinds april vorig jaar de scepter
zwaait, is trots op zijn hotel, dat twaalf
comfortabele kamers telt, een prima
la caite restaurant en enkele grote za
len voor congressen, vergaderingen en
andere activiteiten. Over de gasten die
Kasteel de Wittenburg bezoeken, wil
hij niet veel kwijt. Discretie staat bij de
Wittenburg hoog in het vaandel. Vaak
beleggen politici hier een vertrouwelij
ke bijeenkomst, far from the madding
crowd of The Hague. En af en toe ko
men oud-kabinetten hier nog samen
voor de gezelligheid.
„Dit is een bedrijf van pieken en da
len", zegt Kaufmann, na de amuse-gu-
eule, een geraffineerde melange van
zalm en krab. „In de weekeinden zijn
we meestal gesloten. Of er moet een
huwelijk of ander groot feest zijn. Ook
de vakanties moeten we zien door te
komen. In die periode wordt er im
mers door de meeste leden weinig ge
organiseerd."
„Het bestuur van vereniging de Wit
tenburg beslist of iemand lid kan wor
den. Laat ik het maar eerlijk zeggen:
kredietwaardigheid is één van de crite
ria. En voor de rest wijst het zich ei
genlijk vanzelf. De mensen die hier lid
willen worden hebben zichzelf eigen
lijk al geballotteerd. Ze weten wat ze
kunnen verwachten. Of ze zich thuis
voelen of niet. De service staat bij ons
Jet einde is nabij.
)it is de laatste keer dat we over je schrijven. We hadden nog
Iooie dingen in petto, maar het is over. Helaas.
(e hebben van je genoten.
te hebben ons soms aan je geërgerd (met de hoop dat de eige-
ren je beter zullen behandelen),
was adembenemend mooi.
■foeilelijk,
was spraakmakend,
ook dodelijk saai.
was klein (De,Soete Inval, 3 kamers)
was groot (Huis ter Duin, 261 kamers),
te hebben alles van je blootgelegd, al blijft dat verlaten hotel
Wassenaar een raar, mysterieus fenomeen.
Iet feit dat ik daarover schreef heeft op straat en op de burelen
in deze krant de tongen losgemaakt. Mijn bedoelingen waren
iver en oprecht, met politiek wil ik me niet bemoeien, asiel-
kers blijven wat mij betreft heel erg welkom),
dankt ook vrachtwagen van de firma Huur Mij. die wel te
len zal zijn over de reclame die in deze kolommen is ge-
i kt. Daarom ruil ik je volgend jaar in voor een boot.
lotel. ik ben blij dat ik
>er je heb kunnen
fel moet mij van het (HVA
its Annie onnodig Jf? y
gegriefd en daar- ik' fK
>r bied ik oprecht V;
lijn excuses aan. \VjL-
tel. ik hoop dat je
altijd welgezind
ilt zijn en mij gastvrij
iltontvangen. a
OOK HET LEIDSCH DAGBLAD/
HOTEL CENTRAAL RIJDT IN EEN
AUTO VAN HUURMIJ
IURMIJ/AUT0 PET!R pZH
I],voorbeeld ford U (Wf&[ I -
,-p#r dog, 100 kmyrt|
I 0 E N I E I D E R 0 0 K t H T W I J
voorop. Maar dat wil niet zeggen dat
we overdreven onderdanig zijn of kak
kineus. Zeker niet. We hebben nu zo'n
100 bedrijven, 45 stichtingen en ver
enigingen en 85 privé-leden die lid
zijn. Dat moeten er dus meer worden.
Dat is mijn streven."
Kaufmann heeft zijn sporen in het ho
telvak ruimschoots verdiend. Hij leidde
een aantal Karena-hotels in Amster
dam en is een tijd lang directeur ge
weest van Huis ter Duin in Noordwijk.
Na de brand in Huis ter Duin is daar
een eind aan gekomen. „Zo'n brand
gaat nooit meer uitje hoofd", zegt
Kaufmann.
De idylle die Kasteel de Wittenburg is
op deze zomerse dag doet die ellende
snel vergeten. Na de lichte lunch ma
ken we een rondgang door het ge
bouw. Door de bibliotheek bijvoor
beeld. In de schappen waar vroeger
boeken stonden, liggen nu flessen wijn
te sluimeren. In 1855 was het huis en
het landgoed in het bezit van C. Schif-
fer van Bleyswijk, die getrouwd was
met ene Suzanne de Wildt. De eige
naar noemde het huis naar zijn gade:
'De Wiltenburg'. Tegen het eind van de
vorige eeuw was de buitenplaats ver
worden tot een soort boerderij en het
zag er naar uit dat dit stukje historie
door de tijd zou worden verzwolgen. In
1899 echter kocht Jhr. Helenius Mari-
nus Speelman het huis. In de volks
mond was het inmiddels 'de Witten
burg' gaan heten. Dat lag kennelijk
makkelijker in het gehoor. Speelman
nam een architect in de arm. Die ar
chitect ging uiterst zorgvuldig te werk.
Hij liet van de vertrekken eerst aqua
rellen maken om zodoende kleur en
inrichting op elkaar te kunnen afstem
men. Het resultaat: een uiterst smaak
vol en harmonieus geheel, een enclave
van rust in deze schreeuwerige tijd.
„Het is natuurlijk heerlijk om te wer
ken in een huis met zo'n rijk verle
den", zegt Kaufmann, terwijl we door
de nieuw ingerichte keuken lopen
waar grote moten zalm liggen te wach
ten op de tedere messen van de chef
kok. „Zo'n twintig jaar geleden heb ik
hier als stagiair van de Hogere Hotel
school gewerkt en nu ben ik er direc
teur. Ik weet nog dat er toen een bij
eenkomst was van een automobielfir
ma. Eén van hun ontwerpen was 'Auto
van het Jaar' geworden. Er zou de vol
gende dag een grote lunch zijn in een
van de zalen hier. Maar de directeur
van de firma had 's avonds uit zijn ho
telkamer gekeken en gezegd: 'Het
wordt morgen mooi weer. En dan lijkt
het me heerlijk om in de tuin te lun
chen.' Maar ja, de kelners hadden net
alles opgedekt en daar begonnen ze
dus niet aan. Toen heb ik 's nachts, sa
men met de maitre d'hötel 100 cou
verts in de tuin opgedekt, 's Ochtends
stond alles feestelijk te glanzen. De kel
ners schaamden zich de volgende
morgen diep.
„Ik vind dat je in dit vak snel moet
kunnen handelen, moet kunnen im-
Alfred Kauf
man: „Dit is
een bedrijf van
pieken en da
len."
FOTO LOEK
ZUYDERDUIN
proviseren. Maar ja, je gaat ook wel
eens op je snufferd in dit vak. In Brus
sel moest ik eens een buitenlandse mi
nister ontvangen. Ik nam de jas aan
van zijn vrouw en bracht die naar de
garderobe. Een andere mevrouw
vroeg: 'Kunt u dat voor mij ook niet
doen?' 'Ja, zeg', zei ik, 'als ik daaraan
ga beginnen.' Bleek ze naderhand de
vrouw te zijn van de minister-presi
dent van België. Beetje pijnlijk, ja."
„Maar nogmaals: ik vind dit een heer
lijk vak. Een moeilijk vak ook. Je werkt
mét mensen en vóór mensen. Wij pro
beren dat met zoveel mogelijk stijl te
doen, nooit opdringerig. Wat zegt u? Of
die witte handschoenen van de obers
hier alleen maar zijn voor het cachet?
Nee, hoor. Het is ook uiterst praktisch.
Vaak zijn de borden waarop de gerech
ten liggen gloeiend heet. Vandaar.
hotel heet L' Hermitage
.moet er geweest zijn om
lemaal te geloven. We ko
er al jaren tijdens de Tour
ance en ieder jaar weer
as ik me. De eigenares is
andoenlijk lieve vrouw van
n de zeventig. Ze zag vroe
de op een ongekende be-
eid in de keuken en bar,
:te als een kloek over de
>n en niets ontging haar.
it er ieder jaar hetzelfde:
dus, salades, rijst, scha-
ees, aardbeien, ïle flottan-
uimen en perzikken en je
t goedkope landwijn waar
ichtige koppijn van kreeg,
dat deed er niets toe, want
ld tenminste een slaap-
Sen dat is op Alpe d' Huez
i\ wat.
zal proberen de kamer te
SMEETS OP KAMERS
damme iets anders voor ons:
fonkelnieuwe kamers op stand,
kraakheldere badkamers, grote
Habitat-handdoeken en droge
muren. We wisten niet wat me
meemaakten. En het eten ge
beurde niet meer in de grote
zaal, het buffet bestond niet
meer, we waren de enige Tour-
gasten geworden.
Dit jaar waren we er weer.
Madamme bestaat nog steeds,
kust ons nog 'Adieu', maar de
tijden zijn veranderd. Ze leeft in
een charmant chalet en haar
studio's zijn mooi en modern
en worden tegen onwaarschijn
lijke prijzen verhuurd.
Maar iedere keer weer herin
nert ze ons aan die mooie da
gen van toen. Haar hotel was
het toonbeeld van Franse cha
os, van ongekende rommel en
troep,
je
maar
kwam
omdat ji
wel moest.
Btigen op elkaar gestapeld
lor een avond in de zomer
0 er Tour-volgers. Je strui-
er over de bedden, als je
an je om het uur in een
r slapen. Er liggen drie of
'ekens op het bed, alle uit
iten zestig, maar het kan
ijftig zijn. De handdoeken
badkamer zijn, ja., hoe
1 je dat, uit een andere tijd,
ze nemen, met enige te-
tn, nog wel wat vocht op.
leubels? Fabelachtig. Aller-
5 ijlen door elkaar heen, but
who cares. Echter, je moet. om
dat het zo druk is op die ene
avond, wel opdelen. Je slaapt
dus met een maat of een colle
ga. Nogmaals: who cares.
Alleen/mijn voorbeeldige col
lega Jean N. wilde nooit opde
len. Hij wenste als heer te sla
pen en dat... gaat niet zo op Al
pe d' Huez, zelfs niet in L'Her-
mitage, wat de Madamme dan
ook bedenkt en probeert. Ooit
kreeg hij toch een kamertje voor
zichzelf, helemaal achterin de
gang. Jean N. sliep die nacht
niet. Hij zat rechtop in een klein
bed dat zeker zeventien jaar
niet beslapen was. Het vocht
drupte langzaam langs de mu
ren. 's Ochtends kwam hij ge
broken bij de auto, vervloekte
de wereld, maar een jaar later
stonden we toch weer bij L'Her-
mitage voor de deur.
Tot verleden jaar. We konden
niet meer in die heerlijk gam
mele maar o zo charmante Stu
dio's slapen; ze werden ver
bouwd.
In plaats daarvan had Ma-
Slapen in
L' Hermitage was een van.de
vaste ankerplaatsen in ons be
staan geworden. Een ding nog,
ik ging nooit door de gang,
maar klom via het platte dak
naar mijn kamer. Een keer
kwam ik iets te vroeg binnen. In
de studio werd nog een late-
avond-wip gemaakt door een
bekende die er ook sliep en die
een kennisje was tegengeko
men.
Ik excuseerde me en zocht
een vrijstaand bed. En sliep snel
„Je weet watje hebt, maar niet
wat je krijgt. Ik heb een hekel
aan verandering. Alles wat me
bevalt: daar blijf ik. Zo woon ik
al sinds 1935 in hetzelfde huis."
Annie de Milde (72) noemt
zichzelf 'een conservatief ie
mand': ze komt al zeven jaar in
hotel Noordzee in Noordwijk.
Een week per maand. De ande
re week verblijft ze in haar vas
te hotel in Limburg waar ze al
20 jaar over de vloer komt. An
nie de Milde woont al jarenlang
veertien dagen per maand in
'haar' twee hotels.
Elke maand ontvlucht ze haar
vooroorlogse bovenhuis aan de
Amsterdamse Overtoom. „Ik
heb daar totaal geen comfort.
Geen bad of douche, alleen een
piepklein zwart-wit tv'tje. Ik
ben dol op hotels. Ik laat me
dan een hele week verwennen.
Ik puzzel wat, schrijf een brief
en streep in de tv-gids de pro
gramma's aan die ik graag wil
zien. En dat zijn er heel wat.
Thuis heb ik alleen Nederland
12 en 3, hier heb ik kabelaan
sluiting en kan ik naar andere
zenders kijken."
Regelmatig hotelverblijf is voor
haar de enige manier om een
beetje luxe in haar leven te
stoppen. Noordwijk vindt ze
een prettige badplaats. „Het is
niet zo erg druk en toch heeft
Annie de Milde: „Ik heb thuis totaal geen comfort."
het een bepaalde allure. Dit ho
tel bevalt me goed. Het is niet
zo gek duur en heeft toch alle
comfort die ik belangrijk vind.
Ik heb elke maand dezelfde ka
FOTO HIELCO KUIPERS
mer in het torentje. Ik kijk over
zee."
„Dat was trouwens nog wat
met die kamer vorig jaar. Na de
verbouwing mocht ik er niet
meer in, omdat ik zoveel rook
te. Dat zou de pas opgeknapte
kamer maar vervuilen. Nou,
toen ben ik maar gestopt. Het
was een mooie aanleiding, na
vijftig jaar anderhalf pakje per
dag te hebben gerookt. Nu heb
ik mijn kamer gelukkig weer te
rug."
Ze kijkt altijd erg uit naar haar
verblijf in een van haar hotels.
„Ik kom hier echt een beetje
bij. In mijn eigen huis moet ik
me aan het aanrecht wassen
met een straaltje water. Het is
maar behelpen. Maar verhui
zen, daar heb ik ook niet zo'n
zin in. Zoals ik al zei: ik hou
niet van verandering. En bo
vendien, ik ben al wat ouder.
En je hoort wel eens van die
verhalen van leeftijdgenoten
die dan een maand na hun ver
huizing overlijden. Waar zou je
dan nog al die moeite voor
doen?"
„Het mooie is ook dat ik op de
ze manier de luxe extra waar
deer. Als je het altijd leuk hebt,
merk je het niet meer. Maar ik
wél: het verschil met thuis is
heel groot. Weinig comfort
thuis heeft ook andere voorde
len: ik betaal een lage huur. Zo
kan ik mijn hotelkamers bekos
tigen."
NOORDWIJK
CAROLINE VAN OVERBEEKE
