Allemaal uit dezelfde meccanodoos
Hotel Centraal
Hotel vinden is op Internet
een fluitje van een cent
Desillusie en eenzaamheid
ENBOEK
•rs op zou oeen
kakkerlakken, het valt allemaal wel mee
lERDAG 9 AUGUSTUS 1997
•t is vrijdag en collega Annie is er niet bij. Ze werkt
j maar drie dagen. Gelukkig.
Ze kreeg een van de tivee Hotel Centraal-auto's mee.
Niet omdat ze zo goed kon autorijden. Maar ze was
naast mij de enige met een rijbewijs. Vandaar.
We waren vijf minuten onderwegen in mijn spiegel kon
ik die Ka nergens meer vinden. Ik reed in een diesel die
niet vooruit is te branden, dat ding van haar, die Ka
dus, spoot weg als een trein. Knap dat je me dan toch
I kwijtraakt.
Omdat ik zoiets verwacht had, kreeg ze van mij een
Htiveede mobiele telefoon mee. Om onderling te commu
niceren. Maar wat heeft dat voor zin, als je dat ding niet
aanzet? (Dat ze er ook niet mee kan werken laat ik ver-
I der maar buiten beschouwing.)
Goed. Annie dus. Gek op een lekker hapje. Heeft ze toch
nog goede eigenschappen. Nadat ik had laten doorsche-
I meren dat we de kleffe meegekregen broodjes aan de
eendjes konden voeren en er ruimte was vooreen lekker
hapje, was ze niet meer te houden.
COi Is Hotel Huis ter Duin niks? Dat leek mij wel wat, alleen
zag ik de aanslag van de beurs voor me. Nee dus. We za
gen wat anders. We zaten heerlijk en de zon en ik had
zin in een uitsmijter rosbief toen Annie ineens wegrende.
Ze vond het terras maar niks. Verwend kreng.
Goed, bij De Edelman dan maar aan de tonijnsalade.
Daar was niks mis mee. Maar mevrouw vond dat de ei
genaar het gerecht maar even moest 'upgraden'. Daar
naast had ze de redactiewagen op de parkeerplaats van
de hoteleigenaar gezet. Die was daar niet blij mee, maar
uiteindelijk mochten we nog blijven staan. Aardig toch?
Hoofdschuddend loop ik naar mijn auto. Een niet on-
^g| aantrekkelijke dame
vraagt vervolgens:
geldt dat 'Huur Mij'
i C op uw auto ook voor
jou? Ik glim van trots
Q en zeg: 'Zolang Annie
Wj| nog bij ons werkt, ben ML
ik voor u te huur'.
ROB ONDERWATER
OOK HET LEIDSCH DAGBLAD/
HOTEL CENTRAAL RIJDT IN EEN
BHUURWIJ/A
AUTO VAN HUURMIJ
IIJ/AUTO PETER
■"4i|HoorbeeUfotd Transit
)9(-ptr dagdeel, 50 k» vrij
EIDER LEIDERDORP KATWIJK
Toon Hermans en zijn afkeer van de hotelketens
De receptionist. De gé-
rant. De nachtportier,"
v~ die niet meer over zijn
Vi eigen wallen heen kan
kijken. De chasseur die
van het koffers dragen
r van die chimpansee-
1 achtige hangarmen heeft
I gekregen. Cabaretier
éT\ Toon Hermans zou deze
hotelemployés prima
kunnen uitbeelden op het to
neel. Maar om nou te zeggen
dat hij een echte hotelliefheb
ber is, nee. Als het even kan,
gaat hij er met een grote boog
omheen.
„Een hotel is net een station",
zegt hij. „Je gaat erheen, je
koopt een kaartje en je gaat
weer weg. Ik maak alleen ge
bruik van hotels als ik op reis
ben. Maar eigenlijk ben ik het
liefst thuis. Je hebt tegenwoor
dig veel van die grote, nare ho
tels. Allemaal hetzelfde meubi
lair, dezelfde kamer met dezelf
de schilderijtjes, dezelfde koffie.
Vreselijk. Allemaal voor de grote
hap. Je hebt tegenwoordig van
die hotelketens. Hotels die alle
maal uit dezelfde meccanodoos
zijn gemaakt."
„Vroeger hadden ze in hotels
wel vergaderingen van de plaat
selijke ldaverjasvereniging of
van de visclub 'Eindelijk beet'.
Nu houden ze er 'seminars', op
z'n Engels uitgesproken, met
zo'n hete aardappel in de keel.
Ik dacht dat dat instituten wa
Toon Hermans: „Eigenlijk is een hotel niets voor mij. Je woont er met vreemden in hetzelfde huis."
FOTO CEES ZORN
ren waar priesters werden opge- mensen kennen je natuurlijk en ook naar toe loop, ik sta op een
leid."
Als ik ergens logeer, blijf ik
meestal op mijn kamer. De
als je dat niet doet, heb je wei
nig of geen rust meer. Vaak ga
ik wandelen. En waar ik dan
gegeven moment aan het water.
Hoe dat komt, ik weet het niet.
Toen ik voor de eerste keer in
Parijs was, stond ik meteen aan
de Seine. In Londen stond ik
aan de Thames. Als ik in de ge
vangenis zou zitten, zou ik na
de sleutels van de cipier te heb
ben gekregen meteen naar het
water wandelen
„Hotelketens. Het woord zegt
het al. Misschien is een hotel
ook wel een beetje een gevan
genis. Allemaal celletjes met te
levisie op de kamer. O, nee, ik
zou bijvoorbeeld nooit als een
Jerome Kem zoveel jaar in het
Waldorf Astoria hotel kunnen
wonen."
„Ik heb wel eens een tijd in een
hotel in Zwitserland gezeten om
aan liedjes te werken. Ik ging 's
avonds om acht uur naar bed
en stond om vijf uur 's morgens
op. Tussendoor werkte ik. Soms
wel veertien uur per dag. En
tussendoor ging ik wandelen
langs de Aar, een rivierje. Daar
heb je dat water weer. Als ik aan
dat hotel terugdenk, zie ik altijd
een man die de trap afdaalt, een
trap die belegd was met een ro
de loper. Die man had een
strooien hoed op. Een panama
hoed. Hij was een jaar of zestig,
keek erg onvriendelijk. Een ver
dorde, oude man. Had mis
schien meer naar het water
moeten lopen."
„Een vriend van mij heeft een
hotel in Limburg, in Houthem
om precies te zijn. Een kasteel
tje. Het staat er, geloof ik, al
driehonderd jaar. Daar ga ik
graag naar toe. Het leunt tegen
een kerkje aan dat is gewijd aan
Sint Gerlachus, een heilige die
wordt aangeroepen tegen vee
ziekten. Nu, met die varkens
pest, zal hij het erg druk heb
ben."
„Ik ben daar naar binnen ge
gaan. Ik ben helemaal niet zo
katholiek, hoor, maar dat was
toch mooi. Ik zeg tegen die hei
lige: 'Ger, lach 's'. Maar nee,
hoor. Ik heb er de mis bijge
woond. Prachtig. Met van die
wierookvaten waarvan je gaat
hoesten. Dat heb je toch niet in
de meeste hotels. Die vriend
van mij, Kamiel, is een echte
hotelier. Toen ik hem voor het
eerst zag, zei ik: 'Jij krijgt zes ho
tels'. En dat is dus uitgekomen."
„Ik heb in de buurt van dat ho
tel wilde paarden gezien. Prach
tige beesten. Een dier dat lang
onder de mensen is geweest, is
geen dier meer. Maar die paar
den zijn zo puur. Ze hebben
nog geen last van wat wij de
dieren leren, van de geestelijke
smurrie die wij op hen smeren.
Die wilde paarden in de nabij
heid van dat oude kasteeltje
doen me wel wat. Daarom ver
blijf ik er graag. Maar ik zeg het
eigenlijk is een hotel niets voor
mij. Je woont er met vreemden
in hetzelfde huis."
CEES VAN HOORE
Gemakkelijker, sneller en goedkoper kan niet
Een vraag van een collega, die
zijn vakantie in Spanje aan het
voorbereiden was. Of op Inter
net even een paar faxnummers
waren op te zoeken van para-
dors. Dat zijn voormalige kaste
len, die zijn omgebouwd tot ho
tels waar het zeer aangenaam
toeven is. Voor een ervaren sur
fer op Internet geen enkel pro
bleem, maar ook een beginner
zou het antwoord gemakkelijk
kunnen vinden. Het intikken
van het woordje 'parador' bij
een zoekengineals Altavista is
voldoende om een complete
lijst van alle paradors in Spanje
op het beeldscherm te krijgen.
De luxe hotels in Spanje kun
nen nog niet worden geboekt
via het Internet. Maar dat zal
vermoedelijk niet zo lang meer
duren. Tal van hotelketens be
schikken inmiddels over een ei
gen s/re op het Internet en heel
vaak kan daarop een formulier
worden ingevuld, waarmee ka
mers kunnen worden gereser
veerd. Meestal binnen 24 uur
krijg je dan antwoord via e-mail
Kan het gemakkelijker? Kan het
sneller? Kan het goedkoper? Op
alle drie de wagen is het ant
woord: 'nee'. Wie waar ook ter
wereld een hotel wil boeken,
kan bijna altijd terecht op het
Internet. Dat geldt zeker voor de
landen, waar - normaal gespro
ken - iemand naar toe zou wil
len. Een kamer op deze manier
vinden in het rustiek aan de
Zaïrerivier gelegen Bangala zal
niet meevallen, maar in Europa,
de Verenigde Staten en het Ver
re Oosten is het geen enkel pro
bleem.
Het simpelst gaat het via een
zoekengine als Alta Vista of
Yahoo! Tik (in het Engels uiter-
E ZOUDEN het een beetje
lkoop houden. Ik bedoel,
tadden de prijzen van de
d Is in Phoenix vluchtig beke-
en we waren het er over
dat 325 dollar voor één
it iets te veel van het goede
Het werd dus The Desert
dat ons voor nog geen hon-
dollar wel een kamer wilde
n.
hotel bevond zich aan een
waar een mens... ja, hoe
ït ik dat nou zeggen, waar
mens niet helemaal gerust
ISlfr straat gaat. Laat ik het
op houden. Hoeren, junks
ruckers en tegenover de in-
m het hotel was een drank-
tel gevestigd waar dikke,
|en spijlen aan een gevange-
ledendenken,
man achter de balie droeg
waar
nis Rodman
oen en hij
i naar Bour-
vermengd met drie-dagen-
et. Hij was net bezig met het
lecken van een zware truc-
en toen ik mijn naam
nde, keek hij een vies
•ftje in en knikte: de reser-
ng bestond. „Wat ik in he-
Snaam hier kwam zoeken",
!g hij. „Rondkijken en van
tetbaJl gaan genieten", luid-
nijn antwoord. Hij keek me
md aan, gaf me een sleutel
rerwees me naar het eerste
wwerk: „Room number se-
bromde hij, nadat ik eerst
een afdruk van mijn credit-
had laten maken,
er een compleet leger cavale-
len door de gangen was ge-
SMEETS OP KAMERS
ik dan toch bestolen of wellicht
vermoord zou worden, dan wel
met vooraankondiging. Ik sliep
tussen vieze kunststoflakens en
om vier uur in de ochtend be
gonnen mijn buren keihard
Dwight Youkam-muziek te spe
len. Er werd geschreeuwd en
geslagen, gehuild en nog harder
muziek gemaakt en tegen ze
venen werd het pas rustig.
Om negen uur strompelde ik
naar iets waarvan ik dacht dat
het de ontbijtzaal was. Na vier
stappen hield ik in. Dan maar
niet. Twee afgetobde hoeren
hingen over hun ochtendkoffie
en een junk at zo onsmakelijk
een koek dat mijn maag begon
te draaien.
Drie dagen later (we sliepen er
alleen maar en waren de hele
dag, God zij dank, op stap) ging
ik afrekenen. De man achter de
balie stonk
me dat hij
vergeten had
te vertellen dat we dertig dollar
ken gore, onvriendelijke ruw
heid.
Ik douchte en moest lachen om
het papieren douchematje in de
badkamer. 'Good Morning' las
ik. Wat nou 'good Ik keek nog
even tv en viel bijna in slaap,
totdat ik me besefte dat ik de
deur niet op slot had gedaan en
wat is les één als je in de USA in
een hotelkamer verblijft? Juist:
twee, liefst drie sloten 'op de
deur.
Ik liep het gangetje in en
schrok. Nul sloten dus. Ik
plaatste een koffer voor de deur
en daarachter een stoel met
daarop weer de prullenbak. Als
aard) het land in met de toevoe
ging 'hotels' en het volgende
probleem is nog slechts welk
hotel, hoe is de accommodatie
en wat mag het gaan kosten.
Hotel Centraal koos willekeurig
een paar landen en streken.
Kreta (Crete) levert bijvoorbeeld
een keurig lijstje op in diverse
plaatsen. Geen boekingsformu
lier, maar wel telefoon- en fax
nummers en omschijvingen van
de hotels.
Boekingsformulieren ontbreken
ook (nog) op de hotelsite, die
we krijgen bij Parijs, maar er
kan wel worden gekozen op ba
sis van het aantal sterren (1 tot
en met 5), het stadsdeel en de
prijs. Een gewoon e-mailtje stu
ren kan wel. Uiteraard gaat het
hier om een selectie, want Parijs
barst nu eenmaal van de hotels.
Op het Internet-adres (URL)
www.euroyellowpages.com/in-
dex.html vinden we vlaggetjes
van vijftien Europese landen,
die op hun beurt een lijstje met
hotels onthullen. Dat je in de VS
uiterst gemakkelijk een hotel of
motel kun reserveren via het In-
temet, is natuurlijk nauwelijks
een verrassing. De VS lopen qua
Internet een paar jaar voor op
de rest van de wereld en een
kijkje nemen op de site van
Holiday Inn, Red Roof Inn of
wat voor keten ook, geeft een
aardig beeld van wat ons in Eu
ropa precies te wachten staat.
Ons eigen land is overigens ver
rassend goed vertegenwoordigd
op het net en kan zich zekér
meten met de VS. Zo heeft Best
Western een keurige site, het
geen ook geldt voor ondermeer
de Bilderberg-keten. Gemakke
lijker zijn echter de organisaties,
die hotels vertegenwoordigen in
heel Nederland: Bookings.nl en
Hotelres.nl met boekingsformu
lier, kaartjes van Nederland, in
formatie over de hotels, afstan
den en toeristische informatie.
JAN VAN DER NAT
trokken. Overal butsen en ga
ten, het tapijt bevlekt en gekruld
en de lucht leek op... op wat ei
genlijk? Een schapenwei? Zoiets
dus.
Dan de kamer. Het licht werkte
aan één kant van het bed. De
televisie gaf drie kanalen en
voor de rest sneeuw en mijn
eerste, rondgang in de badka
mer deed me uitroepen: „Geen
kakkerlakken, het valt allemaal
wel mee."
America, het land van de onbe
grensde mogelijkheden, het
land van grote overdaad, maar
hier het land van armetierige,
smerige en naar later zou blij-
per dag meer moesten betalen
dan in de fax geschreven was.
We vielen nu in het hoogsei
zoen, vandaar. „Come back
soon", zei hij, nadat ik ^ijn on
waarschijnlijk lijflucht tot diep
in mijn longen voelde. „Weet u
dat er geen slot op de deur van
mijn kamer zit", zei ik stoer. Hij
knikte en peuterde iets tussen
zijn gele tanden vandaan.
„Weet u dat u niets in dit hotel
te zoeken hebt", zei hij, en lach
te vies. Ik knikte. Hij had gelijk.
Nooit zal ik The Desert Inn ver
geten en met kerst heb ik óksel-
spray in cadeauverpakking op
gestuurd.
Bellen
met Hotel
Centraal
Voor wie een stukje wil
reserveren in Hotel Cen
traal staat een speciaal
telefoonnummer open.
Het onderwerp moet
natuurlijk wel direct of
indirect te maken heb
ben met hotels. Boekin
gen: 06 - 53474513.
De hotelkamer van kunstschilder Edward Hopper
Een vrouw op een
hotelkamer. Op de
rand van het harde
eenpersoonsbed zit
zij te lezen. Haar rug
ziet er kwetsbaar uit,
moedeloos. Eenmaal
in de week gaat ze
naar de kapper om
haar haar te laten
'doen'. Dat haar
waar niemand meer
door wil woelen.
De 'leegheid' van het
tafereel wordt geac
centueerd door de
houding van de
vrouw. Haar lichaam
is hol, als een lege
schaal. De muur is
hard. de hoofdstijl
van het bed even
eens. En ook de
nacht buiten, de
schoolbordzwarte
nacht. Bijna niets is
er zacht in de kamer.
Zelfs de schaduw wil
niet doezelen aan de
voeten van de
vrouw. Haar reistas
ziet eruit als een
dokterskoffer.
De Amerikaanse
kunstschilder
Edward Hopper
(1882-1967) doopte
dit doek met de titel
'Hotel Room'. Het
schilderij is typerend
voor het oeuvre van
deze kunstenaar.
Zoals een schrijver
als Raymond Carver
de eenzaamheid van
het grote stadsleven
en de mensen daarin
vastlegde in zijn boe
ken, zo heeft Hopper
dat gedaan op zijn
schilderijen.
Er is in 'Hotel Room'
niet echt iets drama
tisch aan de hand,
maar er gaat een on
miskenbare dreiging
vanuit. Er staat wat
te gebeuren. Wat we
ten we niet. Het
vreemde licht van
Hopper doet denken
aan dat van een
schilder als René
Magritte. Maar bij
Magritte is dat licht
veel romantischer,
bij Magritte belooft
het wat. Bij Hopper
niet, is het vermengd
met de basiskleuren:
desillusie en een
zaamheid.
Hopper leidde een
huiselijk leven. Toch
heeft hij veel hotel
kamers en hotellob
by's geschilderd.
Misschien be
schouwde hij de we
reld wel als een
doorgangshuis en
zijn vrouw als een
reisgenote die hij
moest dulden. Hij
was getrouwd met
Josephine Nivison
(1883-1968), net als
hijzelf kunstschilder.
In een biografie over
haar beroemde man
schetst Josephine
haar huwelijksleven
als een periode van
'schoppen, slaan,
bijten en krabben'.
Toch konden de
twee niet buiten el
kaar. Hopper ge
bruikte zijn vrouw
bijna op al zijn schil
derijen als model.
Maar onveranderlijk
staat zij triest op die
doeken. Soms naakt
voor het raam, dan
weer met opgeschor
te rok naast een man
op bed, een man die
zich van-haar heeft
afgewend.
Buiten schijnt de
zon, lonkt de natuur,
het broeierige ge
heim in het groen.
Maar de figuren op
de schilderijen van
Hopper hebben geen
contact met die na
tuur. Of zoals de
Amerikaanse essayist
Rodriquez schreef
over een bepaald
schilderij: 'De bo
men kloppen met
hun takken op het
huis maar er komt
geen antwoord'.
Hoppers ster rees in
Amerika tot grote
hoogte. Zijn werk
had grote invloed op
de film. Zo heeft de
regisseur Alfred
Hitchcock het huis
waarin de thriller
'Psycho' werd ge
filmd, gemodelleerd
naar Hoppers doek
'House on the Rail
road'. Het succes dat
de schilder had,
heeft echter nooit
geleid tot een over
dadige levensstijl. Hij
woonde in New York
en bleef daar wonen.
En schilderen na
tuurlijk. Dat had hij
al van jongs af aan
gewild. Op een ver
fdoos die hij eens
van zijn moeder
kreeg, schreef hij:
Would-be artist.
Hopper stierf in
1967. Zijn vrouw Jo
sephine een jaar la
ter. Altijd bij elkaar
geweest, maar toch
ook weer niet. Mis
schien is dat wel de
sleutel tot begrip van
Hoppers doeken. We
zijn alleen en blijven
alleen, ondanks het
huwelijk en de liefde.
Hij schreef eens: 'In
elk geniaal werk her
kennen we nare ge
dachten, gedachten
die we hebben ver
worpen: ze komen
terug met een
grootsheid die
vreemd aandoet.' In
'Hotel Room' is die
opvatting gemateria
liseerd. Snel uitchec-
ken!
CEES VAN HOORE
