Het zware leven in
een stad op wielen
a
LtJl
Tour de France
Natuurlijk wint 'Der Jan' de Tour. Wie anders?'
Geen muziek maar treurmars
ZACHTE
BERM
- 1DAG 18 JUL11997
irgei Oetsjakov
nog altijd
cs duivels
ITETIENNE ANP
gei Oetsjakov was gisteren
steeds des duivels. Een dag
de deklassering in Perpignan
de woede bij de 29-jarige
iraïner en zijn ploegmakkers
Polti nog niet bekoeld,
ad was de blonde renner
ral op de koersdirecteuren
de Tour, Jean-Marie Leb-
en diens assistent Jean-
nijois Pescheux.
ilaffia", zei de blonde ren-
op de rustdag in algemene
in hotel Campanile in Vil-
even buiten Saint Etienne.
zei het niet met zoveel
prden, maar uit alles bleek
hij - en met hem zovelen -
Fransen ervan verdacht per
en landgenoot op het podi-
te willen hebben.
Ik heb nauwelijks iets ver-
d gedaan. Desbiens was zelf
uldig aan het feit dat hij bij-
in de dranghekken terecht
ïn", zei Oetsjakov. „Het was
brede aankomst. Rechts
alle ruimte. Hij koos zelf
de nauwere doorgang
i. Als hij dan in de proble-
komt, dan heeft hij het
zelf schuld?"
oewel de jury van de UCI
emationale wielrenunie) de
indelijke beslissing nam,
rste bij Polti het ontevreden
Del dat op last van hoger-
(Pescheux) de overwin
naar de Fransman Des-
ns is gegaan. Gerrit de Vries,
Nederlandse ploegmakker
Oetsjakov, wist het wel ze-
„Het is een schandaal wat
nsdag is gebeurd."
di Altig heeft alvast wat adviezen voor Ullrich
De jongens van Layher sjouwen drie weken voor een schijntje
Een hitsig Coca Cola-meisje leunt quasi-nonchalant over
de auto van een televisieploeg als de laatste Tour-toeris
ten afdalen naar hun tenten, slordig opgezet tussen de
bergtoppen van Andorra. Drie uur geleden lag hier de
streep van een Tour-etappe. Nu herinneren nog slechts
een spontaan ontstane vuilnisbelt en een enkele achter
blijver aan de glorieuze intocht van de beste klimmers.
Tour de France. Ze verdienen
een schijntje. „Hoeveel? Dat
houd ik voor mezelf', zegt Ser
gio, één van hen. „Het is zeer,
zeer zwaar werk. Maar we zijn
hierin gespecialiseerd. In Bercy
(mega-sportcentrum in Parijs)
bouwen we de podia als er pop
concerten zijn of plaatsen we de
hekken bij demonstraties."
Ze werken drie weken aan
één stuk. Eenmaal thuis mogen
ze welgeteld één compensatie
dag opnemen. Ze slapen ge
middeld drie tot vier uur per
nacht. Meestal tijdens de rit
naar de volgende finishplaats.
Daar aangekomen wacht hen
onmiddellijk de montage van
de tribunes en de posities van
de tv- en radiocommentatoren.
Als de renners finishen, zitten
zij te eten in de schaduw tussen
de trucks, enkele honderden
meters voorbij de plaats waar
de winnaar in de schijnwerpers
wordt gezet. Zodra de laatste
renners zijn aangekomen en de
VIP's hun 'hospitality units' zijn
uitgerold, beginnen zij weer
met de demontage. „Ik vind
wielrennen heel mooi, maar ik
heb nog niets van de wedstrijd
gezien", zegt Sergio. „Dat kan
ook niet met onze werktijden."
Hij steekt nog een sigaret op
en kijkt het dal in waar de
trucks met het materiaal straks
het gevaar tegemoet gaan. De
jongens van Layher nemen
plaats in een bus die in de jaren
vijftig vanuit het Oostblok naar
Frankrijk is gekomen en dus
PERPIGNAN FRED SEGAAR
Zelfs de renners die op meer
dan een uur zijn binnen geko
men, liggen al enige tijd op bed
als de werklieden de laatste sta
len buizen in de trucks gooien.
Ze vegen de slaap uit hun ogen,
roken nog een sigaret en kibbe
len over het 'eigendomsrecht'
van een achtergebleven aanste
ker. De vrachtwagens, een onaf
zienbare reeks, staan al te ron
ken. De inzittenden wacht een
helse tocht. De weg naar het dal
is smal, het ravijn is diep en de
chauffeur is moe. Beneden aan
gekomen begint het pas. Het is
dik tweehonderd kilometer naar
Perpignan, de aankomstplaats
van de volgende dag.
Het is de schaduw van de
Tour. Het is de andere kant van
de wielerwedstrijd, de slagader
die zich alleen bij nacht laat
zien. Als de renners slapen zijn
de sjouwers nog actief, bouwen
zij het decor waartegen de cou
reurs zullen finishen. Zonder
hen geen eindstreep, geen tele
visie-uitzending. Zonder hen
ook geen VIP's en andersoortige
gewichtige lieden, zonder hen
geen reclame, zonder hen geen
inkomsten.
Ze zijn met twaalf, de werkne
mers van Layher. Jonge, donke
re, ongeschoolde arbeiders uit
de voorsteden van Parijs, die
drie weken aan de Tourorgani
satie zijn uitgeleend omdat hun
baas toevallig de laagste prijs
berekent aan de Sociqfé du
niet het comfort biedt dat de
monteurs verdienen. Er liggen
matrassen op de grond, het
ruikt er alsof er weken niet is
schoongemaakt en dat klopt. Ze
sluiten nu de gordijntjes. Ze ho
pen tijdens de rit naar Perpig
nan wat te kunnen slapen.
Want eenmaal daar is het weer
aanpakken geblazen.
De jongens van Layher zijn
slechts een schakeltje in het
grote geheel. Er is veel meer dan
alleen tribunes en de posities
van de tv-verslaggevers. Er is
een futuristische finish, er zijn
loges voor de sponsors en poli
tici, er zijn afzettingen, heel veel
afzettingen, er is een interview
ruimte waar onmiddellijk na de
finish de ritwinnaar kan worden
ondervraagd. Het is een stad op
wielen, een mobiel miljoenen
bedrijf. In totaal werken elke
dag zestig mensen zich in de
schaduw van de Tour in het
zweet des aanschijns. En dan
betreft het hier nog alleen het fi-
nish-gedeelte. Ongeveer een
zelfde aantal is belast met de
bouw van het "Village Départ'
en de omlijsting bij de start.
Het konvooi van de finish-
ploeg bestaat uit vijftig vracht
wagens. Vier daarvan zijn ei
gendom van Wim van de Waar-
senburg. In zijn bedrijf in Deur-
ne zijn drie verrijdbare voertui
gen vervaardigd die tijdens de
Tour dienst doen als ontvangst
ruimte voor het hoge bezoek in
de Tour: politici en bobo's.
Daarnaast heeft zijn bedrijf de
'interviewruimte-op-wielen'
ontworpen.
Jean-Marie Leblanc, directeur
van de Société, reageerde posi
tief op Van de Waarsenburgs of
ferte, eind vorig jaar. „We waren
er al een beetje van uitgegaan
dat we de opdracht zouden krij
gen", zegt hij. „Dus zijn we al
vast maar begonnen met bou-
cTrnmrm
Zaterdag
19 juli
St-Etienne
L'AIpe d'Huez
300m
1,860m
185m* A
km 12.5 83 129.5 203 j
100
A Berg categorie Verfrissing
<3> Sprint A Hoogst6 Punt
De hekkensjouwers van Layher werken drie weken aan één stuk, slapen gemiddeld drie tot vier uur per nacht
en verdienen een schijntje. Eenmaal thuis mogen ze welgeteld één compensatiedag opnemen. foto gpd
wen. Het is een zware klus ge
weest. De tweede wagen was
pas een paar dagen voor de
Tourstart in Rouen klaar. Ze zijn
erg tevreden over ons ontwerp.
De kans is groot dat we een
contract voor langere tijd met
de Tourorganisatie afsluiten.
De bouw was een zware klus,
maar het echte werk begon pas
met de Tour. De acht werkne
mers die namens het Brabantse
bedrijf in de ronde actief zijn,
hebben na anderhalve week al
wallen onder htm ogen. De
werkdagen zijn lang, de rusttij
den kort. Wat dat betreft ver
schilt er niet veel met de jon
gens van Layher. Ook de Bra
banders zijn klaar met inladen.
Hun vier trucks staan gereed
voor de tocht naar Perpignan,
dwars door de Pyreneeën.
Het is een indrukwekkend ge
zicht de vrachtwagens in Arcalis
te zien afdalen. Behoedzaam
manoeuvrerend verlaat de co
lonne de Andorrese toppen. De
IENNE GUIDO BINDELS
VERSLAGGEVER
het raam van de slaapka-
van Richard Virenque
It een accordeonist Franse
isons. Het is een Nederlan-
één van 'De Mosselman
van TVM, die traditioneel
ustdag van de Tour opluis-
n. De ploeggenoten van Vir-
ue lopen ontspannen rond,
mieten van het weerzien
hun kinderen. Virenque
laat zich pas 's avonds, tij
de speciaal voor hem be-
persconferentie, zien. Hij
spannen, weet dat hij van-
in de race tegen het uur-
normaal gesproken extra
op Ullrich zal verliezen,
r de verwachtingen in
ikrijk blijven hooggespan-
het machtsvertoon van
ich in de Pyreneeën pro-
Virenque de Franse eufo-
e temperen. „Het zal heel
lilijkzijn om Ullrich nog van
ïerste plaats te rijden. Als hij
eAlpen net zo goed fietst als
e Pyreneeën is het zelfs on-
[elijk. Toch blijven mijn
•orters dromen van de
zege. Ik begrijp dat wel,
irals het onhaalbaar blijkt te
dan stort mijn wereld heus
in. Ik ben pas 27 jaar, kan
groeien."
twijfels hebben dus bezit
omen van Virenque. Ook al
?kt hij daarna weer straffe
zelfs al belooft hij zijn ge
it er alles aan te doen om in
Ipen Ullrich op de knieën te
?n. Virenque dreigt, terwijl
i werkelijkheid moet beven
angst. Maar wie is er niet
zo kort voor drie vreselij-
Ipenritten.
igst is een instinct, moed
overwinning. Het is de wil
de angst het zwijgen oplegt
laar onder moed bedelft. En
juiste wil hebben ze alle-
of ze nu Virenque heten
Hlrich. Ze zijn moedig én
De Duitser vreest net
Virenque de dagen die ko-
gaan.
staart naar buiten en zegt
liet weer zijn grootste vijand
kunnen worden. „Als het
ut ben ik nooit in mijn bes
oen. Vooral in de afdalingen
•iet dan levensgevaarlijk,
rdat je er erg in hebt, lig je
Ie grond." Het is, tijdens een
conferentie in de overvolle,
lende zaal van het luxueuze
'tros-hotel in St. Etienne,
het enige getuigenis van
he bij Jan Ullrich.
Duitser heeft er een zware
'pzitten. „Ik heb een beetje
tod, het parcours verkend,
tvan rusten is het niet ge-
n. Ik heb niet geslapen,
geen oog dichtgedaan. De
Gele-truidrager Jan Ullrich ontspant zich aan de rand van het zwembad van zijn hotel maar is nog niet be
paald het toonbeeld van de zelfverzekerde leider van deze Ronde van Frankrijk. foto epa
interviews tel ik niet eens meer.
Maar ja, ik heb nu eenmaal die
gele trui, dus zal ik er mee moe
ten leren leven. Ook al zou ik nu
liever in bed liggen of lekker in
m'n eentje een beetje wande
len."
Ullrich is nóg niet bepaald het
toonbeeld van de zelfverzekerde
leider van deze Ronde van
Frankrijk. Maar dat kan van
daag, na de tijdrit, in één keer
veranderen. De Tour, zegt hij,
begint nu pas echt. En de Alpen
zullen zwaarder zijn dan de Py
reneeën. Alpe d'Huez kent hij
niet, al die andere cols met die
mooie klinkende namen even
min. Behalve de Madeleine.
Een Duitse verslaggever heeft
een goedbedoeld advies. Als
'Der Jan' zich nu eens in de tijd
rit spaarde, als hij in die race te
gen de klok nu eens met de
handrem erop reed. Dan heeft
hij wat meer kl achten over voor
de zware Alpenetappes. Een
stukje verderop zit Rudi Altig en
zucht. Tja, het is niet niks wat
die jonge Ullrich opeens over
zich heen krijgt.
Altig (60), zelf in het bezit van
zeventien gele truien, heeft nog
nooit zoveel Duitse journalis
ten, zoveel ter zake onkundigen
ook, rond de koers gezien. Zelfs
in zijn beste jaren was het niet
zo'n gekkenhuis. En hij was in
de jaren zestig toch behoorlijk
reis neemt zeven uur in beslag.
De gemiddelde snelheid is
slechts 30 kilometer. Als ze 's
morgens vroeg in Perpignan
aankomen, schijnt de zon reeds
in alle hevigheid op de autora
men. De chauffeurs móeten
wakker blijven. De mannen die
straks het decor gaan opbou
wen, proberen tijdens de tocht
een tukje te doen. Ze kunnen de
werkzaamheden inmiddels dro
men. Er zit een bepaalde syste
matiek in het opbouwen van de
mobiele units die inventief zijn
gebouwd. In enkele uren is de
ontvangstruimte gereed voor
gebruik.
De ploeg van Layher is even
eens in alle vroegte gearriveerd.
In drie uur toveren de 55 man
nen een stuk asfalt ergens bui
ten Perpignan om in een futu
ristisch park. Als laatste worden
de dranghekken op hun plaats
gezet. Deze klus is voor werklo
zen en studenten die in drie we
ken zevenduizend franc verdie
nen (nog geen 2500 gulden).
Joël uit Evreux neemt even
rust. Hij gaat zitten op het door
de hitte zacht-geworden asfalt.
„Het is zeer zwaar, maar ik ben
student en wil wat verdienen.
Vindt u zevenduizend franc niet
veel? Ik ben er heel erg blij mee.
Ik doe het al voor de derde keer.
Ik hoorde via een vriend van dit
werk. Ik heb het met beide han
den aangrepen. Het is leuk met
al die jongens onder elkaar. We
zijn inmiddels een echte fami
lie."
Als hun werk er op zit, zijn de
renners nog niet eens halverwe
ge. De Layher-ploeg trekt zich
weer terug tussen de trucks. Ze
eten wat, ze kaarten en doen
even hun ogen dicht. Als Sergei
Oetsjakov en Laurent Desbiens
hun veelbesproken sprintduel
uitvechten, staan zij al weer
klaar om de hele boel af te bre
ken en in te pakken. Op naar
Saint-Etiènne. De schaduw
werpt zich weer vooruit.
Zaterdag 19 juli, dertiende
etappe, Saint Etienne-l'Alpe-
d'Huez (203.5 km).
Na een onderbreking van een
jaar is de 'Nederlandse' berg
weer in de Tour opgenomen. De
tweede aankomst op de top van
een col. De aanloop naar de Al
pentop met de 22 haarspeld
bochten is niet zwaar genoeg om
een slagveld aan te richten in de
laatste veertien kilometer naar
het wintersportoord. Nederland
se winnaars: Zoetemelk ('76 en
'79), Kuiper ('77 en '78), Winnen
C81 en '83), Rooks ('88) en Theu-
nisse ('89).
TOUR OP TV
VANDAAG
15.25-17.59 Ned 2 Rechtstreeks verslag
18.43-18.51 Ned 2 Sportjournaal.
19.00-19.51 Ned 2 Studio Sport.
22.00-22.30 BRT 2 Tourjournaal
Ploeg Raas trekt
Beat Zberg aan
ST ETIENNE ANP
De Zwitser Beat Zberg rijdt de
komende twee seizoenen voor
de Rabobankploeg. De formatie
van Jan Raas heeft vandaag
overeenstemming bereikt mei
de renner. De 26-jarige Zberg is
vooral aangetrokken om de
Deen Rolf Sörensen tijdens de
klassiekers te ondersteunen. De
Helveet staat nu nog onder con
tract bij Mercatone Uno, ploeg
van Marco Pantani. In het alge
meen klassement staat hij ne
gentiende op bijna dertien mi
nuten van leider Jan Ullrich.
Rabobankploeg wil andere rol voor Patrick Jonker
populair. „Was?", corrigeert hij
meteen, „niks was. Ik ben het
nog steeds. En Ullrich kan mijn
opvolger worden. Mijn echte
opvolger, want al die mannen
die er tussen mij en hem waren,
konden niet met die populari
teit overweg. Die kregen een
dikke nek, gingen met het hoofd
in de wolken lopen.
Altig, in de Tour aanwezig als
verslaggever van Eurosport,
denkt dat dèt meteen ook het
grootste probleem van Ullrich
gaat worden. Hoe gaat hij om
met al die belangstelling, slaagt
hij erin zichzelf te blijven? „Vo
rig jaar heeft Ullrich adn de
deur geklopt, nu heeft hij hem
geopend. Zijn tijdperk is begon
nen. Of het net zo'n tijdperk zal
worden als dat van Indurain of
Merckx, zal vooral van zijn psy
che afhangen. Kan hij dat op de
juiste manier combineren met
zijn fysieke gesteldheid, dan is
hij er."
„Ik hoop vooral dat hij straks
de juiste vrienden uitzoekt. Er
zullen er velen zijn die hem op
de schouders willen kloppen.
Het is belangrijk dat je de eerlij
ken eruit pikt. Goede begelei
ding, dat heeft hij vooral nodig.
Nu beseft die jongen nog hele
maal niet wat hem overkomt.
Als hij de Tour wint, staat hem
hetzelfde te wachten als Boris
Becker indertijd na zijn eerste
Wimbledon-zege.
„Ullrich moet zorgen dat hij
dan een goed mens blijft. En
zijn lichaam blijven verzorgen.
Van de kleine teen tot zijn oor
ringetje. Hij moet vriendelijk
zijn tegen de media en in zijn
omgang met het publiek. Het is
eigenlijk een heel mozaïek. Als
hij dat op de juiste manier in el
kaar weet te zetten en bij elkaar
weet te houden, zal er een echte
Jan Ullrich-boom komen."
De tijd zal het.lerèn. Maar
eerst moet Ullrich toch nog
even deze Tour winnen? Altig
twijfelt daar geen moment aan.
„Natuurlijk wint 'Der Jan' deze
Tour. Wie moet hem anders
winnen?" Richard Virenque
misschien?, opperen we voor
zichtig. Maar de naam Virenque
blijkt in deze omgeving besmet.
Het heeft allemaal te maken
met een plaspauze die Bjarne
Riis eergisteren, in de etappe
naar Perpignan, hield.
De Festina's van Virenque
doorbraken op dat moment de
code, door voluit op kop te gaan
rijden. Riis is er nóg boos over.
„Hoe dat voelde? Alsof je net
hebt gepoept en opeens merkt
dat het toiletpapier op is. Het
was een rotstreek." Van de an
dere kant zou Bjarne Riis ook
gevleid kunnen zijn door de ac
tie van Virenque c.s. Het geeft
in elk geval aan dat er nog reke
ning met hem wordt gehouden.
SAINT-ETIENNE FRED SEGAAR
TVM en de rustdag. Dat is de
traditionele mosselparty met
een duf bandje. De meisjes van
de renners waren over, Anton
Geesink was op bezoek en Cees
Priem constateerde tevreden
dat hij al mooi een ritzege op
zak heeft, ook was het dan een
'papieren' overwinning. Bij de
Rabobankploeg waren geen
coryfeeën, géén tevreden ploeg
leider en géén levende muziek.
Maar wie goed luisterde, hoorde
op de achtergrond een treur
mars klinken. Rustdag in de
Tour. Een dag om de (voorlopi
ge) balans op te maken.
Zo vlak na de ontluistering
van de klassementsrenners Pa
trick Jonker en in mindere mate
Peter Luttenberger in de Pyre
neeën, kreeg de Rabobankploeg
in Saint-Etienne een nieuwe te
genvaller te verwerken. Danny
Nelissen, één van de betere ren
ners, ondervond dermate veel
last van zijn gekwetste knie, dat
hij vandaag niet vertrekt in de
tijdrit. Nelissen werd ter obser
vatie opgenomen in het Belle-
vueziekenhuis van Saint-Etien
ne. Daar is een steriele zaal voor
hem ingericht.
Nelissen hield aan de val in
de etappe naar Plumelec een
wond over aan de buitenkant
van zijn rechterkniegewricht.
De wond leek aanvankelijk goed
te genezen, maar vanaf het mo
ment dat de karavaan in de Py
reneeën kwam, is er een ontste
king bij gekomen.
Ploegleider Adrie van Houwe-
lingen: ,,'s Morgens zag de knie
er goed uit. Mooi droog en
dicht. Maar na de etappe was-ie
door het vocht en de vuiligheid
weer open en etterig. Zijn knie
was enorm opgezet. Normaal
gesproken ettert zo'n ontsteking
er aan de buitenkant uit, maar
bij Danny was het naar binnen
gegaan en is een infectie ont
staan."
Dokter Leinders liet in het
Bellevue ziekenhuis een steriele
ruimte inrichten waar Nelissen
via een infuus van antibioticum
werd voorzien. Daar, in kamer
nummer 102, gingen opnieuw
illussies van een Rabobank-ren-
ner aan diggelen. Na het uitval
len van Leo van Bon in Maren-
ne is hij de tweede coureur uit
de Nederlandse ploeg die voor
tijdig de Tour moet verlaten.
Waarschijnlijk mag hij van
avond het ziekenhuis al weer
verlaten.
Een jaar geleden nog maar,
tijdens de rustdag in Gap, tel
den Theo de Rooy en Adrie van
Houwelingen hun zegeningen.
Hun renners hadden laten zien
dat het Nederlands cyclisme (op
het vlakke) nog meetelde en
presenteerden in de persoon
van Michael Boogerd een etap
pewinnaar met perspectief als
klassementsrenner.
Nu is het heel anders. Adrie
van Houwelingen: „We hebben
een andere ploeg dan vorig jaar.
We hebben met Jonker en Lut
tenberger duidelijk meer op het
klassement gegokt. Ik wil nog
geen eindbalans opmaken,
want het kan zó omslaan. Eén
etappe-overwinning in de
laatste week zou alsnog alles
goed maken. En Patrick Jonker -
...die moet probereren zijn ver
trouwen te herwinnen. Dat zal
een tijdje duren. Maar als-ie een
echte Australiër is, dan ramt-ie
er deze Tour nog een paar keer
in. Hij heeft de Route du Sud
gewonnen, maar toch is Patrick
dit jaar nooit de renner geweest
die hij vorig seizoen was. Hij
heeft harder dan ooit getramd.
Het hele traject op weg naar de
Tour had hij van week tot week
in zijn hoofd. Misschien is hij er
wel té veel mee bezig geweest."
„Ik zeg nu dat het volgend
jaar anders moet. Patrick heeft
veel wedstrijden mogen over
slaan omdat alles in het teken
van de Tour stond. Die privile
ges kunnen we niet iedereen
toestaan, anders kunnen we
straks geen ploeg meer opstel
len. Wat Patrick dit jaar heeft
gedaan, deed me een beetje
denken aan wat Gert-Jan Theu-
nisse vroeger deed. Alleen maar
trainen in plaats van te koersen.
Dat is niet goed. Bovendien, Pa
trick zou zich in de Waalse klas
siekers laten zien, maar daar
heeft hij zich ook niet getoond.
Zijn rol zal volgend jaar sterk
veranderen. Misschien blijkt hij
niet de grote renner te zijn die
wij in hem zagen."
Dat is duidelijke taal van de
ploegleider. Maar wat zijn de
oorzaken van Jonkers verval?
Van Houwelingen: „De begelei
ding bij Once (Jonkers vorige
werkgever, red) verschilt niet zo
veel van de onze. Misschien
krijgen de renners bij ons alleen
wat meer vrijheid en ik denk dat
dat goed is. Hij was vorig jaar
knecht van Jalabert en Zülle.
Dat legde minder druk op hem.
Maar schrijf onze ploeg niet te
vroeg af. Een ritzege maakt alles
Marco Pantani is geen tijdrij
den En al moet vandaag
tijdens de 55 kilometer lange
race tegen het uurwerk de Col
de Chaubouret worden be
klommen, de kans dat hij wint
is uiterst gering. Toch is wieier-
minnend Italië juist vandaag
in feeststemming, want de oud
ste nog levende Tour-winnaar
is jarig. Gino Bartali wordt 83
en als het aan hem ligt, zal da t
met veel vuurwerk, een enorm
buffet, talloze omhelzingen en
enkele fraaie speeches gepaard
gaan.
Bartali is een man die zich
graag laat fêteren en die met
veel elan over zijn gloriejaren
praat. Twee keer hadden we het
genoegen naar zijn verhalen
over vroeger te mogen luisteren.
De eerste maal bezochten we
samen het graf van Fausto
Coppi, later nuttigden we een
pastarijke maaltijd met de le
vende legende. Hij is, bleek bei
de keren, vooral in Italië, nog
mateloos populair. EBartali! II
Gino! Waar hij ook komt, hij
wordt herkend.
Als coureur was de Roomse
Bartali tamelijk verlegen, als
bejaarde is hij een man die
maar wat graag op de voor
grond treedt. In de Giro placht
hij in een oude, aftandse auto
voor de koers uit te rijden. Wui
vend naar de mensen, op het
grote hoofd een petje met zijn
eigen naam erop. Bij de
eindstreep vertelde hij dan tel
kens aan een ieder die het ho
ren wilde dat het vroeger alle
maal beter was. Hij deed dat
met een hese, door het vele ro
ken flink aangetaste stem.
In Nederland zou men zijn ver
halen en zijn verschijning pa
thetisch vinden, meelijwekkend
wellicht. Maar Italië eert haar
wielerhelden tot in de eeuwig
heid. En Bartali geniet daar
van. Zoals hij ook kan genieten
van een bezoek aan de opera.
Uiteraard moet hij dan na af
loop onti'angen worden door de
ster van de voorstelling. Maar
de echte ster is hij zelf. Nog
steeds.
Door verkeerde investeringen
heeft Bartali kapitalen ver
speeld.. Hij bezit echter de rijk
dom van het geliefd zijn. De
Tour-winnaar van 1938 en
1948 laat, om dat te bewijzen,
altijd zijn rechterarm zien.
„Kijk eens, twee keer zo dik als
de linker. Van het vele handen
schudden.Vandaag wordt hij
83. Als zijn gezondheid het toe
staat zal hij ongetivijfeld weer
vele handen schudden. En ver
tellen dat Marco Pantani toch
eigenlijk geen echte coureur is.
Want vroeger was alles beter.
EURCVISI
