oPORT
Jfm
W ereldkampioen
jaagt het veld
voor zich uit
O
Nathalie Geeris: vrouw van tweehonderdduizend gulden
r
Daily Mirror: 'Geef gas of je krijgt de zak'
Hier-op-aan
bDAG 12 JULI iyy/
j Voor de eerste keer in vijf jaar tijd start Damon Hill in de
j Engelse Grand Prix zonder ook maar een schijn van kans op
t de overwinning. De wereldkampioen van 1996 is dit seizoen
gedoemd het Formule 1-veld voor zich uit te jagen. Een
sterker bewijs hoe afhankelijk een Formule 1 -coureur is van
het materiaal is niet te bedenken. Damon Hill: van held tot
schlemiel; van hero tot zero.
}e£ronste wenkbrauwen, duistere blik. Gro-
e pupillen focussen in de verte. Als van een
3 longerig beest dat op het punt staat zijn
lelager frontaal aan te vallen. Met open vi-
ier. De ogen van Damon Hill zijn de mooi-
;te in de Formule 1. Ze tonen bezieling,
Brouw, vechtlust en eerlijkheid. Karakter-
Brekjes die de 36-jarige wereldkampioen
Bolop bezit.
Silverstone. Een onooglijk klein dorp,
V vaar de rust doorgaans slechts verstoord
(j, vordt door de plaatselijke melkboer die
net zijn waar langs de pittoreske huisjes
)e! ioerst. Op racedagen is het andere koek.
I )an zijn de landerijen volgepropt met ten
en en caravans. Rook stijgt op van de bar-
leques. De Engelse vlag gaat in top; het
erendeel voorzien van het opschrift
)AMON'.
ij de ingang van het rennerskwartier is
in groot gat in het hek gesneden. 'Auto-
raphs' staat er op een plank geschilderd,
rmen steken naar binnen, met het pro-
rammaboekje in de hand. Damon Hill
ilijft een kwartier lang handtekeningen uit
telen. Dan moet hij weg, voor een praatje
et de pers. Horden fans laat hij teleurge-
teld achter.
Damon Hill is een fenomeen. Vorig jaar
cwam hij naar de Britse Grand Prix met een
traatlengte voorsprong in het WK. Toen
vas hij al razend populair, maar toch zat
let een tikje scheef met zijn reputatie. In
en Williams-Renault voorop rijden, dat
ras immers geen kunst. Pas nu de vader
an drie kinderen de trage en onbetrouw-
lare Arrows-Yamaha bestuurt geniet hij het
espect dat hij eerder verwacht had. „Mis-
chien is het wel een beetje medelijden,"
egt hij. „Maar van de andere kant denk ik
ok dat men nu pas in de gaten heeft dat
tijn succes bij Williams niet zomaar uit de
icht is komen vallen."
Frank Williams, de aan de rolstoel ge
luisterde teameigenaar, schopte Hill eind
vorig jaar als een zwerfkat op straat. Een
kort telefoontje met de mededeling dat hij
niet meer van Hills diensten gebruik wenste
te maken; dat was alles wat Williams over
zijn hart kon krijgen.
Enkele weken na zijn 'ontslag' maakte
Hill bekend dat hij voor Arrows zou gaan
rijden. De Formule 1-wereld stond perplex.
De wereldkampioen bij een team dat vorig
jaar precies een WK-punt veroverde: door
Jos Verstappen behaald nota bene. De drijf
veer tot het opmerkelijke besluit was twee
ledig. Enerzijds een berg geld, maar ook het
vertrouwen met Arrows aan te kunnen kno
pen bij de topteams. Over zijn financiële
positie hoeft Hill zich geen zorgen te ma
ken. De achttien miljoen gulden die team-
maat Pedro Diniz betaalt voor een Formule
1 -stoeltje vloeien linea recta in de beurs van
Hill. Maar het sportieve aspect? Een drama.
Hill vertrouwde erop dat Tom Walkins-
haw van Arrows een winnend team kon
maken. Arrows vertoeft al sinds 1978 in de
Formule 1, maar won nog nooit een Grand
Prix. Walkinshaw, een geslepen vos in het
metier die in het verleden alles wat hij aan
raakte in goud zag veranderen, kocht de
armlastige renstal op. „Toen waren voor mij
de voorwaarden geschapen voor een sterk
team," zegt Hill.
Spijt van zijn besluit zegt hij niet te heb
ben. „Als je alles vooraf weet, is het erg ge
makkelijk." Wat Damon Hill niet kon we
ten, is dat Arrows een toonbeeld van onbe
trouwbaarheid zou worden (of beter gezegd
blijven). Verstappen finishte in 1996 slechts
in vier van de zestien races. Hill zit op sche
ma. Twee keer zag hij halverwege het sei
zoen pas het zwart-wit geblokt. „Dat is niets
om grappig over te doen, maar het is helaas
wel de realiteit en ook af en toe frustre
rend."
Hill wordt wellicht de eerste wereldkam
pioen sinds 1979 (Jody Scheckter) die er in
'the year after' niet in slaagt op het podium
Damon Hill (rechts), hier op Silverstone geflankeerd door Michael Schumacher „Formule 1 is een teamsport. Ik ben geen ontwerper en ik kan geen
motoren bouwen. Mijn invloed is maar heel beperkt. Ik wil succes, maar ik weet dat het op korte termijn moeilijk is." foto opd
te eindigen (even afgezien van Nigel
Mansell en Alain Prost, die met een titel op
zak het Formule 1-toneel vaarwel zeiden).
Toch blijft hij positief in zijn benadering.
„Ik ben nog even gedreven als altijd. Een
paar keer waren we dicht bij een goede uit
slag, maar telkens ging er iets kapot. For
mule 1 is een teamsport. Ik ben geen ont
werper en ik kan geen motoren bouwen.
Mijn invloed is maar heel beperkt. Ik wil
succes, maar ik weet dat het op korte ter
mijn moeilijk is."
Geluk, dat is wat Hill nodig heeft. „Een
Grand Prix waarin alles meezit." Misschien
voor eigen publiek, in Silverstone? „Wie
weet. Ik heb me voorgenomen de longen
uit mijn lijf te rijden. Een beetje regen zou
ook niet slecht zijn, want dan groeien mijn
kansen. Het is een mooi gevoel als wereld
kampioen voor mijn eigen fans te rijden. Je
proeft het enthousiasme al, terwijl ik nog
geen meter gereden hebben. Een leuk re
sultaat zou een extra stimulans voor het he
le team zijn."
Zijn niet aflatende gedrevenheid om van
de ondermaatse Arrows-Yamaha een betere
auto te maken en het feit dat Williams sinds
zijn vertrek een flinke stap terug heeft moe
ten doen, hebben het respect voor Hill al
leen maar doen toenemen. Zodanig zelfs
dat hij bij meerdere teams als nummer een
op het wenslijstje staat. Benetton, McLaren,
Sauber en Prost zouden volgend jaar maar
wat graag met Hill in zee gaan. „Dat streelt
mijn ego, maar ik concentreer me liever op
mijn werk bij Arrows. Ik weet zeker dat we
komend jaar een betere auto hebben. Op
dit moment zie ik nog geen aanleiding Ar
rows te verlaten."
SILVERSTONE GPD
Waartoe een boulevardblad al niet in staat
is. 'I'll sack flop Hill', tekende de Daily
Mirror gisteren op uit de mond van Tom
Walkinshaw, de teambaas van wereld
kampioen Damon Hill. Met andere woor
den: de blunderende Hill kan ergens an
ders emplooi gaan zoeken. Maar op het
einde van de dag bleek de heisa niet meer
dan een storm in een glas water.
Er ging een schok door het renners-
kwartier. De wereldkampioen op de wip.
Uit de mond van Walkinshaw tekende de
krant fabelachtige quotes op. 'Hill doet
zijn werk niet goed. Hij bezorgt mijn au
to's een slechte reputatie.' Of nog erger:
'Geef gas of je krijgt de zak. Er zijn genoeg
jonge en snelle rijders... en nog een stuk
goedkoper ook.'
Voor Walkinshaw was het bewuste
krantenartikel aanleiding het cassette
bandje op te eisen van de betreffende
journalist. Die band kreeg hij uiteraard
niet, waarna de teambaas dreigde met een
rechtszaak en demonstratief het circuit
verliet. Maar wel zonder een tegenverkla
ring af te leggen.
De toch al veelgeplaagde Damon Hill
zat met de gebakken peren. Hij werd de
hele dag achtervolgd door horden journa
listen en kon zich amper concentreren op
zijn echte werk: het racen. Pas aan het
einde van de dag wilde de wereldkam
pioen ingaan op de materie. Dat ging als
volgt. Vraag: Damon, wat vind je van de
uitspraken van je teambaas? Antwoord: 'Ik
weet echt niet waar je het over hebt'. Dan,
na uitleg over wat Walkinshaw geroepen
zou hebben: 'Overal waar iets niet gaat
zoals je het graag zou zien, raken mensen
gefrustreerd. Dat is heel normaal en niets
om zoveel heisa over te maken.'
Maar het zagen aan zijn stoelpoten is
begonnen en Hill raakt met de seconde
geïrriteerder. De donkere ogen spuwen
vuur. Na een paar nietszeggende antwoor
den waarin hij iedereen een aai over de
bol geeft, is plotseling de maat vol. Vraag:
Denk je dat je bij Arrows blijft? 'Ik denk
dat ik nu wel genoeg vragen heb beant
woord. Tot ziens.' Weg is hij. Het motor
home in, de deur met een smak achter
zich sluitend. De Daily Mirror zal vandaag
ongetwijfeld een smakelijk vervolg publi
ceren.
4
athalie Geeris: „Ik geloofde mijn ogen niet toen ik die papieren onder ogen kreeg. Ik kon een bedrag met heel veel nullen verdienen. Dik
wee ton. Mijn ogen stonden op steeltjes. Nee, ik heb niet lang getwijfeld." foto gpd
Blonde haren, blauwe ogen. Nathalie Gee
ris, Hollands glorie uit Haarlem, wist niet
haar overkwam toen ze vorig jaar de wes
terse wereld verliet om in het Land van de
Rijzende Zon carrière te gaan maken als
voetbalster. „Ik voelde me een buitenaards
wezen. Overal waar ik kwam werd ik van
top tot teen bekeken. Ik sprak de taal niet,
kon niets lezen, miste mijn ouders en vrien
den. Ik werd haast wanhopig, want ik had
wel een contract getekend".
De Nederlandse maakte van de nood een
deugd. Ze ging naar het gemeentehuis en
vroeg de namen en telefoonnummers van
alle buitenlanders in het vissersstadje Shi-
mizu (300 km ten zuiden van Tokio) en or
ganiseerde voor hen en haar Japanse colle
ga's een feestje. Sindsdien is Nathalie Gee
ris niet alleen populair bij de Japanners en
de 53 'gajins' (buitenlanders) die in de stad
wonen, maar speelt ze ook de sterren van
de hemel omdat ze goed in haar vel zit.
Nathalie Geeris voelt zich aan de voet van
Mt. Fuji in haar element. Ze heeft Japanse
les, woont in een aardige flat, is in een wip
met haar wagentje aan het zwoele zand
strand en heeft vele vrienden. Bovendien
toont ze niet alleen haar talenten in het sta
dion (20.000 zitplaatsen) van Suzuyo Shimi-
zu FC, maar is ze ook in het nabijgelegen
Karaoke-café een graag geziene gast. „Ik
moet mezelf regelmatig knijpen om te be
seffen dat ik niet droom. Het gaat allemaal
zo snel. Pas negen jaar geleden ben ik be
gonnen met voetballen. Negen jaar, wat is
dat nou. Ik vraag me wel eens af wat er zou
zijn gebeurd als ik in die gedenkwaardige
wedstrijd van Oranje tegen Zweden (in
1992) niet tweemaal had gescoord".
Haar kwaliteiten werden destijds opge
merkt door een coach van een Amerikaans
college-team. „Hij vroeg of ik in New
Hampshire wilde komen spelen en stude
ren. Ómdat ik net het CIOS had afgerond en
wel zin had in een avontuur, zei ik: 'ik wil
het wel drie maanden proberen'. Die drie
maanden zijn uiteindelijk tweeënhalf jaar
geworden. Net toen ik overwoog in Amerika
te blijven, stonden in december 1995, twee
Japanners voor de deur. Ze waren op zoek
naar een voetbalster voor hun team in Shi-
mizu. Ik wist niet wat ik hoorde. Maar ik
moest nog examen doen en had mijn ou
ders ook al drie maanden niet gezien. De
Japanners zeiden: het seizoen begint over
twee maanden. Ga rustig terug naar Neder
land als je dat wilt en dan zorgen wij dat er
op Schiphol een ticket voor je klaar ligt. Je
kunt een contract voor een paar maanden
krijgen. Dan kun je altijd nog terug als het
niet bevalt."
Nathalie Geeris leefde in een roes. „Ik
kwam in januari vorig jaar aan voor m'n
proeftijd. Dat ging zo goed, dat ik meteen
een jaarcontract kreeg aangeboden. Ik ge
loofde mijn ogen niet toen ik die papieren
onder ogen kreeg. Ik kon een bedrag met
heel veel nullen verdienen. Dik twee ton.
Mijn ogen stonden op steeltjes. Nee, ik heb
niet lang getwijfeld.
Geld maakt niet gelukkig. Toen Geeris
enige tijd in Japan verbleef en het nieuwe er
af was, kreeg de Haarlemse die nog een
aantal seizoenen voor het Sassenheimse
Ter Leede uitkwam, heimwee. „Ik liep tegen
muren op, heb dagen achter elkaar zitten
janken. Pas toen ik dat feestje had georgani
seerd en ik andere mensen leerde kennen,
voelde ik me meer in m'n element. Nu be
sef ik pas hoe bevoorrecht ik ben. Niet al
leen vanwege mijn salaris, al is dat voor Ne
derlandse begrippen te gek voor woorden,
maar ik realiseer me vooral dat ik de enige
ben van de 44.000 voetbalsters in Neder
land, die professioneel speelt en in Japan
enorm in de watten wordt gelegd".
Volgende week tekent Geeris-san een
contract dat haar in ieder geval de komende
zes maanden, maar waarschijnlijk nog een
jaar aan Shimizu FC bindt. .Afgelopen sei
zoen eindigden we als vierde in de Ladies
Leaque. We mikken nu op een hogere klas
sering".
Met de hulp van de nieuwe speelsters uit
Zweden, Amerika en China hoopt Geeris op
meer samenhang in het team. „En mis
schien kunnen we nu ook eens wedstrijden
op kracht winnen. Ik ben met mijn 1.68 me
ter en 62 kilo een reuzin tussen al die Ja
panse voetbalsters van nog geen 50 kilo
gram. Je kunt bijna door die meiden heen
kijken. Bij de maandelijkse vetmeting ko
men ze niet verder dan een percentage van
twaalf procent. Ik overtref hen met 18 pro
cent lichaamsvet ruimschoots, maar ik
houd dan ook meer van het leven".
Noem de naam Dick van Dijk
en de voetballiefhebber zal zich
de vijfde minuut van de Europa
Cup-finale tussen Ajax en
Panathinaikos, 2 juni 1971 op
Wembley, herinneren.
Bovenstaande zin is de ope
ningszin van het artikel dat De
Volkskrant wijdde aan het over
lijden van Dick van Dijk.
In de tweede zin herleeft de
bewuste vijfde minuut: Barry
Hulshoff passte naar Piet Keizer.
De linksbuiten nam de bal aan,
passeerde zijn tegenstander met
gemak, zette voor en Van Dijk
werkte de bal met de bovenkant
van zijn hoofd in de verre hoek.
Bij het stuk is een foto ge
plaatst, waarop Van Dijk met
ogen waaruit ongeloof en verba
zing spreken de bal nakijkt. De
bal in kwestie is niet zichtbaar.
Wel te zien: de op het verkeerde
been gezette Griekse keeper.
Zoals de ware liefhebber nog
weet raakte Van Dijk de bal ei
genlijk verkeerd. Zijn timing liet
hem in de steek, waardoor de
voorzet van Keizer slechts Van
Dijks hoofd schampte, vandaar
ook de grote ogen van de doel-
puntmaker toen hij de bal, zijn
bal, alsnog in de uiterste hoek
van het doel zag belanden. Daar
had Van Dijk niet op gerekend
en als hij er zelf niet op rekende,
hoe had dan die arme keeper het
kunnen bedenken: nee, zo ver
wonderlijk was het al metal niet
dat Takis Ikonomopoulos, want
zo heette hij, zijn heil zocht bij
de verkeerde paal.
(Ik herinner mij dat Ikono
mopoulos secondenlang als ver
steend op de grond bleef zitten,
waarschijnlijk treurend om me
juffrouw Zeta Apostolou, een
Griekse sexbom, hier en daar
zelfs beter bedeeld dan Dolly
Parton, die Ikonomopoulos bij
winst op Ajax een gezamenlijk
weekendje in een grot op Kreta
in het vooruitzicht had gesteld,
maar dit terzijde).
Van Dijk zei later dat dit doel
punt hem van binnen deed
gloeien: ,,Ik stond in brand. Ik
had ze allemaal wel aan willen
kijken, die mensen die tegen me
zijn.
Geliefd was Van Dijk in Am
sterdam namelijk allerminst.
Hoewel hij in 84 eredivisieduels
voor Ajax 57 doelpunten maak
te, vond men Van Dijk temidden
van de godenzonen Cruijff, Kei
zer en Swart een vreemde, logge
eend in de bijt. Een beetje fleg
matiek was Van Dijk ook wel en
voor het oog traag, maar zijn ge
voel voor de juiste positie was
enorm en ook beschikte hij over
een geweldig killersinstinct.
Maar in de Watergraafsmeer
haalde het verwende publiek de
neus op voor Van Dijk Men ver
geleek de van FC Twente wegge- -
kochte goalgetter graag met zijn
bijna-naamgenoot Dick Van
Dyke, die in de naar hem ver
noemde TV-serie de rol van on
handige echtgenoot speelde
naast Mary Tyler-Moore, voor
die tijd een stuk, maar zelfs voor
toen wat al te braaf. Als Van
Dijk dan eens een kans miste,
want dat kon hij ook meesle
pend, werd hier en daar op de
tribunes cynisch de tune ge
neuried van de Dick Van Dyke
Show. Scoorde Van Dijk wél,
dan beklaagde men zich er gere
geld over dat het geen mooi
doelpunt was - alsof er ook lelij
ke goals bestaan!
Nee, de echte voetballiefheb
ber dacht van de week terug aan
die ene wedstrijd: FC Twente-
Ajcix, dat was Dick van Dijks fi
nest hour.
Het was (heb ik opgezocht) op
3 november 1968. Een koude
dag, oostenwind. Van de repor
tage in Sport in Beeld herinner
ik mij slierten mist boven het
grotendeels nog onoverdekte
Diekman Stadion. De koukleu
mende massa, verborgen onder
wollen mutsen, hield zich warm
door onophoudelijk te zingen
'Twente hier-op-aan, Twente
hier-op-aan...
Met hier-op-aan werd bedoeld
het doel van Ajax-keeper Bals.
Hier ging het inderdaad onop
houdelijk op aan. Ajax, het gro
te Ajax van Cruijff, Keizer en
Swart, werd overspeeld. In een
90 minuten durende roes werd
het 5-1 en verdreven tivee goals
van Theo Pahlplatz en drie van
Dick van Dijk voor even de kou.
Die drie goals, dddr dacht ik
meteen aan, toen ik woensdag
op teletekst las dat Dick van
Dijk dood is.
Frank Snoeks is verslaggever
van Studio Sport
