Kunst
Michiel Borstlap hoort stemmen
8P
theart
>ekende Elvis-
gs boven water
UirScHlfTfW
Katwijkse en Scheveningse: zingen voor en in Europa
s^intratuin
,3 JUL11997 940
haiZoen voor Stoffels
be
01e Stichting CPNB heeft gisteren aan Karlijn Stof-
y^erste Gouden Zoen toegekend. De prijs, die on-
e,ven is geroepen, gaat jaarlijks naar de auteur van
nx voor de jeugd vanaf 12 jaar. Stoffels krijgt de prijs
Mosje en Reizele. Aan de Gouden Zoen is een
jen bedrag van 3.000 gulden verbonden. Voorheen
tohet beste kinder- of jeugdboek de Gouden Griffel,
hu bestemd voor het beste boek voor kinderen tot
Zilveren Zoen gaat naar Ted van Lieshout voor
,rJ Sylvia Waugh voor De Mennyms. Eervolle vermel-
'V{- voor Julie Johnston (Mij 'n zorg) en Akky van der
a^n woorden),
hu
limte Kampen wint prijs
-^unstenaarsinitiatief Stichting Kunstruimte Kam-
Overijssel 1997. Aan de prijs is 10.000
Bnden. De Stichting Kunstruimte Kampen organi-
S92 allerlei soorten projecten. Tijdens reguliere ten-
g^n toont zij werk van veelal jonge nationale en inter-
eokunstenaars, waardoor de Kunstruimte landelij-
dtid kreeg. Vorig jaar is een dépendance in Berlijn ge-
voor de Stichting is destijds genomen door
Studenten van de Christelijke Kunstacademie Con
dens in Kampen.
Met Whitehouse vanavond in Leiden
Binnenkort ligt de nieuwe cd van Herbie Hancock en
Wayne Shorter in de winkel, '1 1'. Let op track nummer
vier, want daar spelen zij 'Memory of enchantment', een
compositie van Michiel Borstlap, zoon van de Leidse
componist Dick Borsüap. De pianist (31) - vanavond te
bewonderen in café De WW in Leiden en volgende week
'in het groot' op het North Sea Jazz Festival - won er vo-
rig jaar de 'Thelonious Monk/BMI composition competi
tion' mee. Zijn toch al veelzijdige carrière raakte door die
prijs in een stroomversnelling.
leiden bertjansma
nummers zijn heel bijzonder.
De eerste werd opgenomen in
januari '54 en de tweede in het
najaar van '59 toen Elvis gele
gerd was in Duitsland. Bad
Nauheim heeft een bijzonder
karakter. Het lied is opgeno
men met een gewone cassette
recorder en The King zit zelf
achter de piano."
De twee speurders zijn twee
jaar bezig geweest met het sa
menstellen van de cd-box. Ze
zoeken al jaren naar nog niet
ontdekt Elvis-materiaal. Voor
deze cd's openden ze een la in
het bureau van Elvis' vader
Vemon. Veertig banden trof
fen ze aan, waarila het album
kon wordeasamengesteld.
Ontvangen door de Amerikaan
se vice-president Al Gore, reek
sen interviews in Amerika en
Nederland, samen met Han
cock en Shorter in Washington
repeteren aan dat prijsstuk en
dan zien dat bij de uitvoering
ervan gitarist Pat Metheny tra
nen in zijn ogen heeft. Het afge
lopen jaar moet een topper zijn
geweest voor Borstlap. „Hmm,
ja, erg leuk". Om meteen daar
na te komen met: „Maar eigen
lijk wordt het komende jaar veel
leuker."
In september gaat Borstlap
naar Amerika terug, nu om in
de jury plaats te nemen voor
datzelfde concours dat hij vorig
jaar won. „Met drie illustere he
ren, Terence Blanchard, Mi
chael Brecker en Pat Metheny.
Lijkt me ontzettend leuk om
mee te werken, samen bandjes
te beluisteren en hun commen
taar te horen." Hij imiteert een
paar Amerikaanse stemmen:
'real cool' en 'weird chords,
man'. „Daar steek je wat van
op."
Michiel Borsdap speelt op het
North Sea met 'Whitehouse',
een groep die de jazzrock een
compleet nieuwe, verrassend
doorzichtige invulling geeft.
'Whitehouse' bestaat net een
jaar en heeft één cd opgeno
men. Bij velen die Borsüap ken
den van zijn akoesüsche werk,
met sextet en trio, viel de mond
wijd open. „We hebben een
keertje met z'n allen gespeeld
en toen werd het deze muziek",
zegt hij simpel. Geen program
ma, geen diepere bedoelingen.
Bij hem gaat het gewoon over
muziek. Geen hokjes. Geen
grenzen.
„Je kunt zeggen dat het een
beetje jazzrock is, een beetje
Weather Report", haalt hij zijn
schouders op. „Maar je kunt
van elk jazzkwartet met saxo
foon zeggen dat het een beetje
Parker is, of een beetje Coltrane.
Het belangrijkste is jezelf zijn in
wat je doet. Mensen willen altijd
referentiekaders. Maar wij spe
len gewoon wat we leuk vinden.
Muziek is onlosmakelijk met de
tijd verbonden. Je hoort jungle,
je hoort trip hop, je hoort jazz,
maar je hoort ook Mahler. Als
muzikant ben je een spons. En
wat wij doen is toch jazz. Of je
nu met trio, sextet, big band of
'Whitehouse' D7 speelt, wat is
het verschil?"
Begin volgend jaar speelt
'Whitehouse' twee weken lang
in een club in Los Angeles. „Be
langrijk voor ons, door zoiets
groei je als band", zegt Borsüap.
De warming-up in het Leidse
café De WW en het optreden op
het North Sea vormen de lande
lijke introductie van de band.
Zestien landen (via de EBU-uit-
zending van een uur vanaf het
festival) genieten mee. Wayne
Shorter had de cd al gehoord
toen hij Borsüap in Hamburg
ontmoette.Wayne is geen man
van veel woorden", zegt Borst
lap. „Hij zei alleen: 'I got your
cd'. En hij sloeg zijn vuist in de
palm van zijn andere hand."
Borsüap imiteert het met een
grijns van intense voldoening.
Pats. Die zit.
Sinds zijn vijfde jaar hoorde
Michiel Borsüap, zoon van de
Leidse componist Dick Borsüap
en journaliste Bertien de Moor,
thuis jazz. „Ik werd er op ver
liefd", zegt hij. „Op Lennie Tris-
tano. Op Oscar Peterson". En
hij imiteert met een langgebla-
zen H het gejuich van Petersons
publiek. „Dat is nooit meerweg
gegaan". In 1992 won hij de so-
listenprijs van de European Jazz
Contest in Brussel.
En de jazz gaat verder. Een
tournee naar het Midden-Oos
ten, een cd met Han Bennink
en Ernst Glerum ('Wat een
groove, die Bennink. Niet alleen
vrije muziek, maar ook jazz'),
volgend seizoen waarschijnlijk
een tournee met saxofonist Bill
Evans en in 1998/1999 met me
de-winnaars van het Ameri
kaanse Thelonious Monk-con
cours.
Michiel Borsüap White Hou
se spelen vanavond als 'war
ming up' voor het North Sea
Jazz Festival in Café De WW,
Wolsteeg 6 in Leiden. Aanvang
22.00 uur.
VLIEGWERK
NAAM:
like Sahimbas
LEEFTIJD:
19 jaar
OPLEIDING:
HAVO
WOONPLAATS:
Leiden
GEZIEN:
In Casa
TEKST: PABLO CABENDA; FOTO: HIELCO KUIPERS
Het is net zoals in In Casa, maar dan in het Turks,
f Officieel heten het spijbelfeesten, maar die naam slaat
nergens op, want ze werden altijd in de zomer gege-
ven, in Amsterdam of Rotterdam. Eén keer was het in
een boot. Helemaal donker, nergens ramen en alleen
maar turkse muziek. En daar heb je héél veel soorten
van. Kunstmuziek, popmuziek, rockmuziek, folkmu
ziek enzovoort. Zo zijn ze echt allemaal officieel ingedeeld. Maar
sinds '90 is er heel veel veranderd. Het klinkt nu meer Europees
of Amerikaans. Ik heb drie neven die samen een sportschool
hebben op de Hooglandse Kerkgracht en zo'n beetje alle Turken
vieren daar hun verjaardag. Ken je wat ze hier buikdansen noe
men? Dat heet eigenlijk 'Oryantel'. Dat doe ik niet hoor, ik houd
er niet zo van. Bij andere mensen is het wel mooi, maar niet bij
mij. Maar wat de meeste Turkse jongeren het mooist vinden zijn
van die hele rustige, zielige nummers. Zoiets als zeg maar Borsa-
to. Dan hangen ze met z'n allen aan de kant van de dansvloer
en dan gaan ze van 'Aaaah!'.
Ik had een keer een Nederlandse jongen naar een verjaardag
meegenomen en die vroeg zich af waarom iedereen zo triest
was. Toen legde ik uit dat het nummer over een jongen ging uit
een dorp in het oosten van Turkije wiens broer was overleden.
En in die streek is het dan de gewoonte dat je met de vrouw van
je overleden broer trouwt. Hij zingt dat hij niet met zijn schoon
zus kan trouwen en dat het een vreselijke regel is en dat hij nog
liever bij zijn broer in het graf springt. Nou die Nederlandse jon
gen had meteen kippenvel.
Over het algemeen komen er niet zo veel Nederlanders. Maar
vorige week was een verjaardag van een jongen wiens vriendin
Nederlandse is. Zij is volgende maand jarig en deze week zijn ze
drie jaar samen. Ze vierden het vorige week dus heel groots. Ze
zong alle liedjes mee en ze kent zelfs aardig wat Turks. Die dag
was de helft van de bezoekers Nederlands en het was erg gezel
lig. Ik ken niet iedereen op die feesten hoor. Ik vraag weieens
vrienden mee zodat ik niet in mijn uppie ben. Maar dan vraag
ik het natuurlijk wel eerst aan degene die het feest geeft. Maar ik
ga niet alleen naar Turkse feesten. Eén neef van me is portier bij
de UB, één bij Malle Babbe en één bij In Casa. Voordat ik ga
swingen ga ik even met ze babbelen. Ik kom dan natuurlijk
vaak gratis in In Casal Op zaterdag komen er ook
een heleboel Turkse vrienden van me. Vergeleken
met de Marokkaanse gemeenschap is het bij ons
wel een stuk vrijer. Ik word ook heus niet gecon-
troleerd door mijn neven. Ik ga lekker swingen tot W
vier uur en daarna zeg ik hem gewoon gedag.
James Stewart (1912-1997)
James Stewart, de boomlange,
slungelachtige acteur die werd
gezien als symbool van Ameri
kaans fatsoen en moed, is gis
teren op 89-jarige leeftijd aan
een hartstilstand in zijn huis in
Beverley Hills overleden. Ste
wart werd vooral bekend door
zijn rollen in Mr. Smith Goes
Washington, It's a Wonderful
Life, Rear Window en Vertigo.
De acteur verkeerde al jaren in
slechte gezondheid. Sinds zijn
tachtigste was hij nagenoeg
doof en zeer slechtziend. De
dood van zijn vrouw in 1994
greep hem ernstig aan, en
sindsdien kwam hij amper zijn
huis uit.
Stewart werd geboren in India
na als zoon van een welgestel
de familie. Hij studeerde archi
tectuur en bekwaamde zich in
het bespelen van de accordeon
en in de kunst van het gooche
len. Bij de padvinders begon
hij met toneelspelen. In 1935
maakte hij zijn speelfilmde
buut in The Murder Man,
waarin hij een journalist speel
de.
In de jaren dertig presenteerde
Stewart zich op het doek als
zware jongen, totdat regisseur
Frank Capra hem de ruimte gaf
karakterrollen te spelen. In Mr.
Smith goes to Washington
(1939) is hij de idealistische af
gevaardigde van het platteland
dié het opneemt tegen de ge
vestigde belangen in de hoofd
stad. De idealist keerde het vol-
James Stewart in 1985, toen hij
een Oscar kreeg voor zijn hele
oeuvre. foto ap
gende jaar terug in It's a Won
derful Life, een film die daarna
sinds jaar en dag met Kerstmis
op de Amerikaanse tv te zien
is. Stewarts personage George
doet alles voor zijn gezin, zijn
vrienden, en zijn stadgenoten,
maar tegen een hoge prijs: hij
moet zijn jeugddroom om de
wereld te zien, opgeven.
De verbittering is in de jaren
vijftig duidelijker te zien in de
films die hij toen maakte.
Hitchcock zette hem neer als
een invalide gluurder in Rear
Window (1953), en als een
man die ziekelijk geobsedeerd
is door de dood van zijn gelief
de in Vertigo (1958).
Ook maakte hij een reeks op
zienbarende westerns met re
gisseurs John Ford en Anthony
Mann. In Fords The'man who
shot Liberty Valance (1962)
moest hij zijn pacifistische
principes opzij zetten om het
op te nemen tegen een ban
diet.
Stewart kreeg eenmaal een Os
car, voor zijn rol in The Phila
delphia Story in 1940. Voor vier
andere rollen kreeg hij een no
minatie. In 1985 kreeg hij een
ere-Oscar voor zijn hele oeu
vre. In zijn carrière verscheen
hij in meer dan 75 films. Ande
re bekende films waarin Ste
wart speelde zijn The Man
Who Shot Liberty Valance, De-
stry Rides Again, en The Flight
of Phoenix.
De typische James-Stewartrol
was die van een serieuze, soms
verlegen held, moeilijk kwaad
te krijgen, maar met onver
moede reserves aan doorzet
tingsvermogen. In zijn eigen
leven leek hij hetzelfde karak
ter te hebben. Stewart was on
berispelijk. Hij was politiek
conservatief, trouwde 'slechts'
één keer en kreeg onderschei
dingen voor zijn optreden als
commandant van een eskader
bommenwerpers in Europa tij
dens de Tweede Wereldoorlog.
Het Amerikaanse filmpubliek
was gek op hem. In het tijd
perk van elegante en aantrek
kelijke filmhelden was Stewart
het type van de ideale buur
man.
gpd»
Al jaren heeft Nederland op het Eurosong
festival net zo veel te zoeken als een verko
per van oorwarmers in de woestijn. Henny
de Zwart uit Katwijk en Brenda Bouwsma
uit Scheveningen doen een poging om Ne
derland zangtechnisch weer op de kaart te
krijgen. De twee zijn naarstig op zoek naar
Nederlanders die vervuld zijn van de Eu
ropese gedachte èn die van zingen houden.
Of in veel mensen deze twee eigenschap
pen zijn verenigd, is nog maar de vraag,
maar geen spoor van twijfel bij De Zwart en
Bouwsma. Ze denken er een Nationaal Eu
rokoor mee te kunnen samenstellen. Hun
optimisme over de haalbaarheid klinkt door
in de oproep aan belangstellenden om zich
op te geven voor de kennismmakingsavond
in oktober bij het Visser 't Hooft Lyceum
aan de Leidse Kagerstraat. „Wacht niet tot
na uw vakantie want het maximum aantal
is 200."
Bouwman en de Zwart noemen hun ini
tiatief 'uniek' maar willen niet dat dat zo
blijft. Het streven is om in andere Europese
lidstaten ook Eurokoren uit de grond te
stampen. Het koor dat jaarlijks concerteert
in een Europese hoofdstad kan op die wijze
'in stemmen groeien'. Dit proces eindigt
onvermijdelijk in een slotconcert in Brussel
door een koor van zangers en zangeressen
uit alle lidstaten, met alle leden van het Eu
ropees parlement als publieksgroep.
De twee willen hun koor niet alleen Eu
ropese podia onder de schoenen schuiven
maar ook in eigen land laten optreden. In
alle gevallen moet er sprake zijn van 'bui
tengewone omstandigheden', te beginnen
met de presentatie in 1998. Dan wordt de
periode van voorbereiding afgesloten met
een concertreeks in dierentuinen. De pro-
grammatitel is voor de hand liggend maar
ook raak en logisch: 'Bij de beesten af. Het
koor moet zich toeleggen op 'prettig te zin
gen liederen uit het songbook van de lichte
muziek'. Europe's 'Final Countdown' mis
schien?
Als dirigent schuiven de oprichters Peter
Kavelaar naar voren. Hij zou deskundig zijn,
de uitdaging aandurven en de koorleden
over de grenzen van hun muzikale kunnen
laten gaan. Henny de Zwarts telefoonnum
mer is 071-4073355 en dat van Brenda
Bouwsma is 070-3550890.
WIM KOEVOET
Gordy verkoopt
helft van
muziekuitgeverij
new york ap
De Amerikaanse muziekuitge
ver Berry Gordy Jr., die in 1988
het Motown label verkocht,
heeft de helft van zijn Jobete
Music Co. overgedaan aan EMI
Music Publishing. EMI koopt
ook de helft van Stone Diamond
Music Corporation, het zuster
bedrijf van Jobete en betaalt
Gordv in totaal 132 miljoen dol
lar (258 miljoen gulden). Gordy
heeft Jobete in 1959 opgericht.
Op het label zijn meer dan hon
derd hits verschenen van arties
ten als Stevie Wonder, Diana
Ross and the Supremes, Marvin
Gaye, The Temptations en The
Jackson Five. Alleen de catalo
gus van de Beatles overtreft Jo
bete en Motown in waarde.
"Suzanne met de mooie ogen", ofwel de
Thunbergia. Een klimplant, op haar mooist
tussen de vroege zomer en vroege herfst.
Bloeit uitbundig met oranje bloemen en
donker hart. Staat 't liefst te pronken in de
zon op het terras, balkon of binnenshuis.
Van 14,95 voor
Tel. 071-5322203
