6 to 9 and 9 to 5 Moederende pa nog uitzondering
Hees.
Het vaderen maakt van Leukste tijd Sterke mannen en vrouwen delen zorg
mij een veel beter mens
Feiten Meningen
Tophypotheek maakt het
moederende vader lastig
Mefc SCHAT ...IK. MN)
VAUMWé) MIET Of IH.EINE faSSEN'
WD 7iM m eoj
cA/Mf/ieiue êezjÉ)
'Nooit mee
iets anders
Vraagteken
Weg met de voltij d-carrièredrift
DINSDAG 1 JULI 1997
jelen. spelen met mii hoor ik noeuvTeert ze zich in een hou-
Spelen, spelen met mij hoor ik
drie naakte vrouwen roepen. Ik
lig in een bubbelbad. Als ik mijn
ogen opensla, zie ik de digitale
wekker in rood licht roepen en
knipperen. Het is zes uur en
mijn dochter van twee roept
spelen, spelen met haar. Ver
ward daal ik af naar aarde en
kijk naar links. Aan de enorme
hoge rug te zien. slaapt mama
nog. Kom maar meissie. zeg ik
en ze holt de kamer uit. Spelen.
Met een schok vraag ik me af of
ik het traphekje wel dicht heb
gedaan gisteravond en schiet
het bed uit en met slippende
enkels de gang in. Schaterla
chend staat ze bij de trap. Spe
len. Is Romy nu al wakker zegt
mijn zoontje van zes klaarwak
ker. En die zes associeer ik voor
namelijk met de tijd. Eenmaal
beneden gekomen zegt Cas:
..Het stinkt hier naar poep."
Gedverdegedver.
Eerst even pap maken en dan
zal ik Romy verschonen, overleg
ik met Cas. Als een extra geplas
tificeerde mummie loop ik de
keuken in waar ik de vaat van
gisteravond aantref. Ik was bij
Hot Line in slaap gevallen. Eerst
even wat flessen spoelen. Het
geen me een moment aan vroe
ger deed denken toen ik ook al
tijd om zes uur met flessen liep
te sjouwen. Ik heb honger, roept
Cas. Spelen, spelen roept Romy
en de naakte vrouwen zijn vol
gens mij allang naar bed.
De magnetron begint ellendig
hard te piepen. De melk is
warm. Ik heb het inmiddels
steenkoud en realiseer me dat
ik nog niks heb aangetrokken.
Op de magnetronklok zie ik dat
het al half zeven is geweest. Ik
mag wel opschieten. Over 25
minuten begint Kindemet. In
de kamer scheuren Cas en Ro
my op karretjes in het rond.
Stiekem hoop ik dat mama daar
wakker van wordt.
Oh ja. de luier. De melk is weer
te warm maar dat is altijd nog
beter dan te koud vandaar dat
ik altijd een paar seconden ex
tra doe. Romy wil spelen en niet
'luier nie'. Als een slang ma
noeuvreert ze zich in een hou
ding waar Houdini van zou wa
tertanden. Ik neem haar in een
houdgreep waar Geesink op zijn
beurt trots op zou zijn. .-Ms Ro
my tweemaal op de mat klopt,
heb ik de luier er in een wip om.
Poep en zalf klonteren gezellig
samen in mijn snor. En ik be
sluit even een shaggie te roken
want Kindemet is begonnen.
Shit. vergeten koffie erin te
doen. Daar bekruipt me alweer
het gevoel dat ik langzaam de
grip kwijt raak. Terug de keuken
in. koffie erin en een boterham
met pindakaas voor Cas. 'Ge
roosterd'. roept Cas aanvullend
uit de kamer. ..Met een beker
chocomel." Inmiddels is tafel
twee klaar met de pap en wil af
geruimd. Ik schakel een tandje
hoger. Want we zijn inmiddels
toe aan wassen en aankleden.
De kinderen wel te verstaan.
Gelukkig is de hoge mg inmid
dels opgestaan en we verdelen
de kinderen. Ik krijg Cas en zeg
tegen hem als ik aangekleed
ben, ben jij het ook en ik sprint
naar de badkamer. 1, 2, 3 -
scheren, douchen en aankle
den. Ik sprint weer naar bene
den, verdorie, Cas is weer niet
aangekleed want Dommel is
nog niet afgelopen. Ik help hem.
De onderdelen tandenpoetsen,
zelf veters knopen (Cas), zelf
eten en haren wassen hebben
we inmiddels laten vallen.
De kinderen worden wederom
verdeeld. Doe jij school of crè
che? Ik doe school, want ik heb
straks op mijn werk een belang
rijke bespreking. Gewoon een
smoes omdat de school dichter
bij is. Via files, stoplichten en
een korte eindsprint bereiken
we de klas. Schooltrommeltje
voor tussen de middag heb ik in
de gang laten staan. Cas een
kus. Terug naar de auto. De
werkdag kan beginnen.
Agendapunt 1 van de belangrij
ke bespreking: „We moeten
flexibeler zijn en af van de ne
gen tot vijf mentaliteit.
haarlem kick nibbering
Moeten vaders ook moederen?
Antwoord: Ja. Het mooiste zou
zijn. indien zowel de man als de
vrouw vijftig procent van de
kinderzorg, het huishouden en
het betaalde werk voor zijn-
haar rekening zou nemen. Op
die manier zouden mannen een
betere band met hun kinderen
kunnen krijgen en de man zal
meer verantwoordelijkheid krij
gen voor de opvoeding van de
kinderen. Verder zullen man en
vrouw ook meer gevoel/begrip
krijgen voor elkaar. Beiden heb
ben dan namelijk dezelfde
werkzaamheden als werken,
huishouden en kinderzorg.
Door deze takenverdeling zal er
waarschijnlijk ook veel minder
verveling/stress optreden, om
dat er veel meer variatie is in
hun leven.
Zelf hebben wij nog geen kinde
ren, maar in de toekomst
(mocht alles goed gaan) zal ik
zelf één dag minder willen gaan
werken om voor de opvoeding
en het huishouden te zorgen
om bovenvermelde redenen.
Mijn vriendin zal het grootste
gedeelte voor haar rekening
gaan nemen, maar daarbij ook
bijvoorbeeld nog drie dagen
blijven werken. We hopen dat
onze ouders wellicht elk één
dag zouden willen oppassen.
Als alternatief is er dan nog de
mogelijkheid van een crèche of
nog minder werken van mijn
vriendin.
Problemen bij soortgelijke plan
nen zijn is het wegvallen van
een stuk salaris. De man is vaak
ouder en verdient ook het
meeste. Gaat hij minder wer
ken, dan valt er dus meer inko
men weg, dan als de vrouw
minder gaat werken. Zeker met
de huidige hoge tophypotheken
vol op twee salarissen, wordt
minder werken voor degene
met het hoogste inkomen zeer
moeilijk. Zelfs minder werken
voor degene met het laagste in
komen is vaak al lastig.
katwuk marco
Bestaan ze nog, de heren die menen dat vrouwen
voor de kinderen moeten zorgen en mannen voor
het brood op tafel. De vraag aan onze lezers of va
ders ook moeten moederen heeft in ieder geval die
mannen niet naar de pen doen grijpen. Het zijn
vooral mannen die daadwerkelijk een stapje terug
hebben gedaan in hun betaalde baan die meedoen
aan het lezersdebat om te laten weten dat vaders
vooral wel moeten moederen. En dat terwijl uit al
lerlei onderzoeken toch steeds blijkt dat slechts een
heel klein percentage mannen daadwerkelijk de car
rière op een laag pitje zet om kinderen te verzorgen.
Daar maakt K. Touw van de Stichting Ideële Recla
me (SIRE), die onlangs een campagne begon om va
ders op te porren meer tijd aan hun kinderen te be
steden, zich wel zorgen over. „De doelgroep, de
mannen die de zorg voor de kinderen overlaten aan
de vrouw, wordt blijkbaar niet bereikt. De enige die
zich nog een beetje afzet is degene die zegt dat nie
mand nadeel heeft ondervonden van het feit dat
moeder vroeger voor de kinderen zorgde en vader
voor het geld. Maar misschien was het juist heel
goed geweest als vader vroeger wel eens een sprook
je op de rand van het bed had voorgelezen. Of zou
den de mensen gewoon een beetje beschaamd zijn
om te pleiten voor de traditionele rolverdeling?"
Touw wijst erop dat de zorgende vaders wel erg trots
zijn op zichzelf. En dat terwijl in veel gevallen de
vrouw toch nog het meeste inlevert voor de kinde
ren. „Dat geeft wel aan dat zorgende vaders nog niet
de normaalste zaak van de wereld zijn. De SIRE-
campagne waarmee we de huidige vaders het beeld
van hun vader voor houden en hopen dat ze gaan
nadenken of ze zelf ook zo'n vader willen worden, is
dan ook nog heel hard nodig."
Voordat vaders massaal bekeerd worden tot de zorg
voor de kinderen moet er best nog veel veranderen.
Aan kinderopvang, verlofregelingen maar ook aan
het idee van werkgevers dat een carrière alleen is
weggelegd voor de fulltimewerker. „Ik proef uit de
brieven toch ook een beetje dat deze obstakels als
een excuus worden gebruikt om de zaak gewoon bij
het oude te laten. Want het is natuurlijk ook een he
le organisatie om banen en zorg te combineren.
Datzelfde geldt voor het argument dat vaders blijven
werken om de hypotheek te betalen en de nieuwe
auto. Je moet niet vergeten dat we dat wel onszelf
aandoen. Misschien moeten we eerst eens nadenken
of dat allemaal wel nodig is in plaats van ondertus
sen makkelijk opa en oma in te schakelen om de
kinderen op te vangen."
Touw realiseert zich dat het verdelen van zorg en
betaald werk makkelijker is als man en vrouw een
goede opleiding en dito baan hebben. „Maar het is
toch vooral een mentaliteitskwestie. Bij de werkge
vers, de overheid en bij de ouders. Vaders moeten
zich simpelweg realiseren hoe leuk het is om voor de
kinderen te zorgen. En ik kan het weten want nu, als
grootvader met leuke kleinkinderen, heb ik soms
spijt dat ik vroeger zo weinig voor mijn kinderen
heb gezorgd. Maar ik vrees dat er nog heel veel tijd
over heen gaat voordat de zorgende vader echt een
normale zaak is geworden."
roza van der veer
Mijn naam is Boy Willems en
ben 35 jaar. Ik ben getrouwd
heb twee zoontjes van vijf erk
twee jaar oud. Mijn beroep iJ
verpleegkundige en ik oefen
beroep full time uit sinds 19c
Sinds april dit jaar geniet ik v
ouderschapsverlof en is mijrt
vrouw full time gaan werkea
Ik werk nu nog vijftien uur pf
week buitenshuis. Daarnaast
ben ik geheel 'verantwoorde^
voor het reilen en zeilen binr
het gezin. Geen huishoudelij
klusje is vreemd voor mij, vaü
schrobben van de wc-pot totN
aan koken, boodschappen 2
doen. de kinderen naar- en v:
school brengen tot aan de gr*
voorjaarsschoonmaak. Dit alk
natuurlijk nog wel onder sup^
visie van mijn vrouw die mij
voorziet van handige tips en
suggesties.
Het vergt allemaal wel een st-
planning en iedereen gedijt f*
beste bij een vaste structuur.-
Maar ik geniet met volle teug
van dit nieuwe leven, waarin
meer vrijheid heb dan bij mij^
baas, waar ik mijn eigen dagh
deling kan maken en veel me
tijd voor mijn zoontjes heb.
mijn omgeving reageert posi:'
tief.
ILLUSTRATIEWIM STEVENHAGEN
De balans tussen part-time vv
ken en het runnen van een
huishouden bevalt mij zo go£
dat ik nu al weet: NOOIT ME^
ANDERS.
hoofddorp boy willems 1
r
De tijden veranderen. Vroege
verdiende vader de kost en cfc
moeder het huishouden. En
der las 's avonds geen sproot
voor. Toch heeft niemand d?
nadelige gevolgen van onde^
vonden. Of het nu allemaal
ter is? Daar zet ik de nodige j,
vraagtekens bij. Ook dat zal
tijd leren.
li
roelofarendsveen j. van der Cr
Vaders mogef
gewoon vaderë
Attentie moeders: Accepteer
je moeder bent, je gevoel lieg
nooit. Leg je partner niets opj
wilt ook niet dat hij jou iets o
legt. Vertel je partner wat je r
graag wilt in je ouderschap 11
hem, maar luister ook zorgvr
dig naar wat hij wenst. Geef i
partner vrijheid maar neem 2
ook vrijheid (bijvoorbeeld mf
werken en op stap gaan) war
zo maak je elkaar gelukkig. Ei)
geniet van je kind(eren).
Dit zijn toch hele simpele pd(
ten Vaders moeten niet ino-l
deren, vaders mogen vaderef
moeders mogen moederen. P
als je als teleurgestelde ongel'
kige moeder zit te moppererf1
over je partner die niet moetri
dan moet je maar eens nadeP
ken over hoe je dat zelf hebt
creëerd. Dat betaalt zich van:
terug, je partner rént voor je,
hij zich ook vrij mag voelen.2
(Moeder van een kind (ruimc
ven maanden) werkend, zorf
gend en met partner heel vrip
gelukkig).
a
leiden hetty van de laar e
Over het vaderschap anno 1997 heb ik ook
eens een paar gedachten aan het papier toe
vertrouwd.
Even onze situatie. Ons gezin bestaat uit een
werkende moeder, 37 jaar met een baan van
22 uur: een werkende vader, 37 jaar met een
baan van 38 uur en twee vrolijke bengels van
negen en zes jaar.
Na de geboorte van ons tweede kind kwam
ik tot de conclusie, dat ik mezelf ook voorbij
dreigde te lopen als ik vast bleef houden aan
de klassieke rol van 'carièrre-jagende' vader.
Nu was ik geen workaholic maar toch... M'n
vrouw en ik wilde graag allebei blijven wer
ken en we kwamen tot de conclusie dat niet
alles tegelijk mogelijk is: twee carrières en
twee kinderen. Dan maar een tandje terug
met het dagelijkse tempo. Oftewel 'onthaas
ten' zoals dat zo mooi heet.
Wat bleek tot m'n grote verrassing: nu ik
meer tijd voor m'n kinderen heb (ik haal ze
bijvoorbeeld twee keer per week op van
school) is er ook wat meer tijd voor huishou
den en hobby's. Over het algemeen geno
men steek ik veel lekkerder in m'n vel. Ik
functioneer zelfs beter op m'n werk, ik gun
mezelf meer de tijd om dingen goed te doen.
Uiteindelijk werkt het daar ook efficiënter.
Met nog meer vrolijke gezichten als gevolg.
Natuurlijk, het blijft een geregel thuis, maar
door een strak (maar niet gehaast) week-
schema loopt alles behoorlijk op rolletjes.
Alle gezinsleden houden zich eraan en bui
ten het gezin mag niemand er zomaar op in
breken.
Als er bijvoorbeeld een .vergadering of klus
uitloopt op m'n werk dan is dat jammer
voor die klus. Voor mij is het dan het einde
van de dag en dus is het: 'tot morgen!'. Ge
lukkig wordt dat ook geaccepteerd, mijn col
lega's weten hoe het zit. Ook al realiseer ik
mij heel goed dat niet iedereen dat zomaar
kan doen.
Maar veel vaders manoeuvreren zichzelf op
hun werk onbewust in een kwetsbare situa
tie en ontlopen daarmee die oudertaak. Dat
is dan toch een beetje hun eigen schuld.
Daar moeten ze rekening mee leren houden
in een zelfgecreëerde gezinssituatie. Je bent
er tenslotte zelfbij als je besluit aan kinde
ren te beginnen. Als je baan te zwaar is,
neem een andere baan of maak er tijdelijk
een deeltijdbaan van als dat kan. Als de kin
deren verzorgen te zwaar is, kun je die kin
deren namelijk niet wegdoen. Ze verdienen
de hoogste prioriteit. Dan moet die zes-
tigurige baan maar even wachten. Of verdeel
die zestig uur netjes over beide ouders. Dan
komt er toch nog genoeg geld binnen voor
bijvoorbeeld een hoge hypotheek of nieuwe
auto.
Over die nieuwste 'SIRE'-tv-spotjes heb ik
echter een genuanceerde mening. Wat we
daar zien, is een typische situatie uit de ja
ren vijftig en zestig. Dat was een heel andere
tijd. We zijn geneigd snel te vergeten maar
we mogen het de toenmalige vaders niet
kwalijk nemen, dat ze in een afwezige vader
rol gedwongen werden. Die is ze ook aange
leerd door hun vaders (en moeders). Elke
generatie doet het een beetje anders, stapje
voor stapje. En dan moet er eventjes geen
oorlog uitbreken, want dan wordt de klok
gelijk weer een eeuw teruggezet.
Ik voel me kiplekker in deze moderne vader
rol die eigenlijk een andere naam verdient.
Het is een gedeelde oudertaak en geen 'rol',
ik hoef er geen toneel voor te spelen. Afge
zien van het vadergevoel meen ik dat ik er
als mens beter van geworden ben. Mis
schien heb ik wel een beetje geluk gehad
met de hele situatie. Maar je kunt geluk ook
een beetje afdwingen.
rusenhout j. koopstra
Elke generatie heeft weer een
andere kijk op het leven. Of het
de goede is dat merkje meestal
later pas. Eén ding weet ik ze
ker. Je krijgt er spijt van als je
niet genoeg aandacht aan je
kinderen hebt kunnen geven.
Dat is namelijk de leukste tijd
van je leven. Hoe de functies
verdeeld worden, is niet belang
rijk als het maar gezellig en leuk
is. En daar hoort het grote
woord haast niet bij.
leiden .j. hensen-blomsjaar
Bewuste keuze
Nadat onze zoon Robin gebo
ren is, ben ik van een volledige
werkweek teruggegaan naar
twee dagen per week. Mijn car
rièrekansen zijn hierdoor weg.
Het is echter een bewuste keuze
geweest. Te meer ook omdat
mijn vrouw meer verdient en
het zonde is van haar studie.
Daarnaast heeft zij erg veel ple
zier in haar werk. Overigens is
ook zij minder gaan werken na
melijk van 40 naar 32 uur. Het is
financieel wel een hele stap te
rug maar daar zijn we inmid
dels aan gewend. Robin is nu
drie jaar en al die tijd ben ik de
gene die het grootste gedeelte
van de zorgtaak op me neemt.
Dat zijn dus ook de huishoude
lijke beslommeringen. Mijn
vtouw kan twee middagen en
's avonds, als ik werk, de zorg
overnemen. Hoewel ik het niet
altijd eenvoudig vind om te
'moederen' zou ik niet anders
willen.
haarlem ron stoevelaar
Onlangs las ik een artikel dat eindigde met de volgende alinea. „Va
ders die actief zorgen en daar werktijd voor inleveren, hebben in de
praktijk sterke vrouwen. Goed opgeleid, met interessant werk, plus
de bereidwilligheid om iets van de zorg voor 'de kids' af te staan."
Een verklaring voor dit verschijnsel wordt niet gegeven.
Ik ben ervan overtuigd dat pas wanneer een vtouw genoeg zelfver
trouwen heeft, ontleend aan andere rollen dan het moederschap,
zij bereid is een deel van haar zorgtaken af te staan. Wanneer zij
het gevoel heeft dat haar bestaan gelegitimeerd wordt door het
moederschap zal zij uiteraard nooit de basis daarvan uit handen
geven. Daarom is het logisch dat een goed opgeleide vrouw met
een interessante baan met perspectief, waaraan zij een groot deel
van haar gevoel voor eigenwaarde ontleent, makkelijker de keuze
zal maken een deel van de zorg af te staan aan haar partner. Zij
houdt immers nog een belangrijke bron over, haar werk.
Een man die bereid is een deel van zijn tijd en energie aan het zor
gen te besteden, beantwoordt waarschijnlijk aan hetzelfde profil
Ook hij is goed opgeleid en heeft zich in een baan al kunnen bev.
zen. Voor beiden geldt dat zij van zichzelf weten in staat te zijn tl
het maken van carrière. Deze zelfkennis maakt een vrije keuze n
gelijk. Alle praktische bezwaren van mannen zoals mijn werkgevj
wil het niet, het kost teveel, kinderopvang is moeilijk te regelen z
allemaal ondergeschikt. Het is vaak een dekmantel voor de werkt
lijke reden. Namelijk, het verlies van eigenwaarde, en waarschijn;
lijk vooral bij mannen het verlies van status verbonden aan het >i
hebben van een goede baan. e:
Het zorgen voor kinderen levert ouders zelf in emotionele zin vee
op, maar geen maatschappelijk aanzien zoals werk. Alleen manro
met een sterke persoonlijkheid, met echt zelfvertrouwen, zijn inr
staat te kiezen voor de zorg van de kinderen.
haarlem trudy loosii
Hoe krijg je de meeste kans op evenwichtige kin
deren? Met een pa en ma die allebei even lang
werken en zorgen? Of met een ma die full-time
werkt en een pa als huisman? Of andersom? Of
ligt de ideale waarheid in het midden? Kan het
ooit zover komen dat man en vrouw precies in
balans kindjes wiegen, eten koken, we's poetsen
en verjaardagen bijhouden? En dan ook nog alle
bei evenveel parttimen, een cursus volgen, bestu
ren, vergaderen, leesouder zijn en 's avonds uit
gaan met vrienden of vriendinnen? Met andere
woorden: komt het ooit zover dat mannen noch
vrouwen carrière maken ten koste van hun kinde
ren. hun partner of zichzelf?
Wie vandaag-de-dag carrière wil maken heeft
weinig keus. Hij of zij moet dan of geen kinderen
krijgen öf een partner hebben die het leeuwen
deel van de zorg thuis doet. Carrière maken is
vandaag-de-dag namelijk nog steeds een fulltime-
zaak. Het betekent nog steeds veertig uur of lan
ger van huis zijn. En dat geldt heus niet alleen
voor ministers, wethouders en directeuren van
grote organisaties. Het geldt voor zeer veel man
nen en vrouwen die aan de bak willen blijven.
Maar wat dèn?
De oplossing hangt niet alleen af van een andere
mannen-mentaliteit, al willen feministen van de
oude stempel dat nog steeds (doen) geloven. De
echte oplossing zou zijn, dat carrières en carrière
maken een parttime-zaak worden. Dat ook grote,
belangrijke banen zoveel mogelijk gesplitst wor
den. Naar zolang opleidingen, sociale wetgeving,
bedrijfsorganisatie en niet te vergeten de mentali
teit van carrièremakers en -maaksters nog steeds
zijn toegespitst op het krijgen, hebben en houden
van een volle baan, kan dat niet. Zolang mensen
het normaal vinden om het druk-druk-druk te
hebben en zij daar hun status aan ontlenen, zal er
niets veranderen.
Wat dacht u om te beginnen van een nieuw
actiegroepje met de naam: 'Ik heb het niet zo
druk'? Kwestie van tijd of... mentaliteit?
leiden thea pieterse
Niet alle brieven
schrijvers vinden f1
hun artikelen terug D
op deze pagina over r
het lezersdebat of 11
vaders ook moeten e
moederen. Dat is 1(
deels een gevolg van D
de beperkte ruimte ?I
op deze pagina. Voor a
een ander deel om- e
dat er nog steeds
brieven binnenstro- e
men op de redactie
burelen. Alle brieven
die geen plekje op r
deze pagina hebben 0
gekregen, worden zo a
snel mogelijk meege- P'
nomen op de pagina f
Schrijvende lezers. fi
