Duo ruziet na finis!
van halve marathof
Boze Baart sloopt Nochevny
'Ik wilde nog één keertje
onder de Morspoort door'
Leidse Marathon
Buslading uit Brugge komt voor applaus naar Leidei
In een dronken bi
beloofd, daar heb
ik nu veel spijt van
Stapvoets over de finish
Harry Smedts: de 411de in de 288ste stad
MAANDAG 9 JUN11997
Parcoursrecord voor Russische Nadezhda Ilyina
Jackson Omweri gaat als winnaar van de halve marathon over de
streep. Later zou hij ruzie krijgen met Alexander Bolkhovitin, die als
tweede eindigde. foto loek zuyderduin
Jackson Omweri en Alexander Bolkhovitin liepen gisteren
een halve marathon uit het boekje. Eendrachtig samen
werkend leken de Kenyaan en de Rus elkaar op te stuwen
naar een mooie tijd. In de laatste kilometer zette Omweri
de demarrage in om het parcoursrecord met ruim twee-
enhalve minuut te verbeteren tot 1.05.23.
Omweri vond daarentegen dat
hij had gespeeld met de tegen
stander. De versnelling van de
Kenyaan verraadde inderdaad
nog aanzienlijke reserves, maar
ook de Rus kwam allerminst
vermoeid aan de streep. „Ik had
gedacht hier 1.02, 1.03 te lo
pen", aldus Omweri. „Maar de
wind was erg sterk. En toen hij
(Bolkhovitin) me vroeg om te
helpen, vond ik dat best."
Willem Boon eindigde als
derde Nederlander op de tiende
plaats in een tijd van 1.11 rond,
vijf minuten en 37 tellen achter
Omweri. „Het was 2,5 jaar gele
den dat ik een halve marathon
liep", aldus de Voorhouter. „Ik
was zo zenuwachtig, alsof ik de
hele ging lopen. Omdat de be
zetting zo sterk was, ben ik mijn
eigen race gaan lopen. Gelukkig
maar, want als je voor de ere-
leiden wilmar kortleever
Lange coöperatie met een
sprint is een bekend scenario,
maar Bolkhovitin bleek aan de
finish bijzonder boos. „We zou
den samen over de streep
gaan", dacht de 25-jarige west-
Siberiër. „Welnee, ik heb hem
de wedstrijd door geholpen",
vond Omweri, vier jaar jonger
maar minstens zo geslepen.
„Dat slaat echt alles", vond
daarop de Rus. „Ik had hier
makkelijk kunnen winnen.
Het tweetal had zich bij de
start tussen de tien-kilometerlo
pers genesteld en wist al na en
kele kilometers dat de prijs tus
sen, hen beiden verdeeld zou
worden. „Hij ging er ineens
vandoor", bleek Bolkhovitin tot
uren na de streep verontwaar
digd. „Not good, not correct."
plaatsen loopt, ga je tochi
harder weg." I
Irini Lebedinskaya had r'
vrouwen aanzienlijke ij*
stand gekregen, maar inuj
stelling tot de mannelijke
rieten op de 21,1 kilometnl
de 36-jarige Russische goei
zich af. Bij de mannen einÖ!
titelverdediger Christophii:
ke als zevende, tweevoudil
naar Jerry McCarthy zei
twaalfde. Lebedinskaya djf1
tegen pakte voor de derdsl!
tereenvolgende keer eenj1j
in Leiden, na tweemaal djh
kilometer nu over de midi;
stand. Regionale atletes IIf
men er achter Lebedi#
niet aan te pas. Pas op Ij
dertien kwam de Leidsel;
Pijl. Met 1.35.38 had ze ne&
19 minuten achterstand^
1.16.40 van Lebedinskaya^
die liep dan ook bijna vijfl;
ten sneller dan het oudlf
coursrecord. Ook de Bel$
toploopsters Karja Merlinlj
grid Delagrange bleven note
nen de 1.21.22 die de E»
Kim Mazzucca in 1995 c
klokken bracht.
leiden tim brouwer de koning
Hoog torent een blinkende dubbeldek
ker uit boven de auto's op het parkeer
terrein bij de Groenoordhallen. Het ken
tekenplaatje en het opschrift Frandria
Cars verraden de Belgische herkomst. De
bus dient als pleisterplaats van een flink
contingent Zuiderburen, die - als het
verkeer had tegengezeten - geen van al
len hadden kunnen deelnemen aan de
marathon van Leiden.
„Dat was nog even zweten", zegt Filip
VandenBerghe, woordvoerder van de 50
sportieve Bruggenaren en hun aanhang.
„We zijn om zeven uur vertrokken, maar
hebben met het veer Breskens-Vlissin-
gen kennelijk niet de vlotste route geko
zen. Vorig jaar waren we er via Antwer
pen sneller. Bovendien hadden we niet
verwacht dat het in Leiden zo druk zou
zijn. We zagen het parkeerterrein wel lig
gen, maar konden er toch niet opko
men."
Gelukkig beschikt de Algemene Brugse
Atletiek vereniging (ABAV) over een
voorzitter die als gewezen rechtenstu
dent de Sleutelstad op zijn duimpje kent.
Dankzij ingrijpen van Ronald Veraert,
die enkele jaren geleden het idee opvatte
om in Leiden te lopen, arriveren alle Bel
gen nog juist op tijd in hun startvak.
VandenBerghe, geplaagd door een 'ver-
rekkinkje', kan zodoende naar een tijd
van 1 uur en 40 minuten sukkelen op de
halve marathon, terwijl Fittere clubgeno
ten zelfs prijzen bemachtigen. Maar het
belangrijkste voor het gemêleerde gezel
schap is de ambiance in Leiden. „Dat
zijn we niet gewoon. In België klappen
de kijkers niet. Daar is het bij marathons
vaak akelig stil. Alleen Brussel heeft een
wedstrijd die de vergelijking met Leiden
kan doorstaan."
Ook Brugge heeft een marathon,
'point to point' met de start in Kortrijk.
Die wedstrijd in juli staat open voor de
Leidse loopgroep (Roadrunners) waar
mee ABAV een uitwisseling heeft
denBerghe slaat de Belgische mai
dit jaar voor één keer over, maai
zeker dat hij volgend jaar in Leidt 1
weer van de partij is. Dat even 5
wint in het Brugse met het jaar
pulariteit. Nooit eerder was de bi
stelling zo groot, dat de club een di
dekker moest huren. Met een kE tl
naar de spreekwoordelijke Holl
zuinigheid besluit VandenBerghi g
kan eigenlijk maar één minpuntji
wijzen bij de marathon van Leiden S
zijn wat karig met drank langs de
Bij ons krijg je wel drie of vier bide g
gelijk aangereikt.
leiden ruud pattiapon
Etentjes of drinkgelagen zijn
vaak de beste gelegenheden
om iets van iemand gedaan
te krijgen. Wie niet op zijn
hoede is, loopt de kans om
dingen te beloven waar hij la
ter spijt van krijgt. Dat onder
vond Kees van Tongeren,
aanvoerder van het pas naar
de eerste klasse gepromo
veerde Lugdunum. Niet al
leen vanwege de promotie
maar ook omdat het een
goed gebruik is, ging
Lugdunum als afsluiting van
de competitie een avondje
'Chinezen'. Van Tongeren,
zeker geen liefhebber van
duurlopen, werd in de gezel
lige sfeer overgehaald toch
een poging daartoe te wagen.
„Alle jongens bleken zich al
voor de 10 kilometer te heb
ben ingeschreven, alleen ik
had nog geen startnummer.
Dat heeft elftalbegeleider
Koos van Egmond meteen
geregeld, hoewel ik het niet
erg had gevonden als het
hem niet was gelukt."
Met zijn ploeg liep de
Lugdunum-aanvoerder onge
veer een uur over de 'tien'.
Zonder haatgevoelens jegens
zijn medespelers, maar
een speciaal T-shirt met
druk: 'Lugdunum naar
klasse'. Eensgezind en zor jjj
door drank veroorzaakte» 11
lijkheid, passeerden de Ijj2
kers de eindstreep. „We t
ben de hele route gezongs g
aldus Van Tongeren,
daaraan toevoegde de
meters goedgemutst te I
ben weggelopen.
Ook Peter Bekkering, t K
trolerende middenvelder
de w Leiden, liet zich na
nuttigen van geestrijk vt
verleiden tot het lopen
tien warme kilometers.
dag hadden we een feestji l
Leiden, en in een dror-fc-
bui heb ik beloofd om me 52
doen. Heb ik wel spijt van
laatste zes kilometer kvvai
niet meer vooruit", aldus§6
voetballer, wiens benen
natrilden van de inspann I®
„Zeven jaar geleden hel
dit ook al eens gedaan. T
liep ik een tijd van 1.45.
2.12. Slechts ploeggenoot
chard van der Kraan steu 5
Bekkering bij zijn inspant
gen. „De rest was niet ovt
halen, maar die hebben
niet zo'n grote mond alsil
Pure boosheid op de organisatie
bleek de beslissende factor tij
dens de 10 kilometer-wedstrijd
van de 3M Marathon. De orga
nisatie leek onvoldoende voor
bereid op het steeds groeiende
aantal sterke wedstrijdlopers op
de korte afstanden. De cracks
mochten weliswaar vooraan
aansluiten zodat ze met een
vrije weg konden starten, maar
het wedstrijdvak werd aan de
achterkant niet afgeschermd.
De massa lopers kwam opzet
ten en de medewerkers traden
kordaat op om iedereen achter
de streep te houden. Een tikje té
enthousiast, want de Rus Sergei
Nochevny struikelde over een
onachtzame vrijwilliger die veel
te traag uit de weg ging.
Diemenaar Edo Baart domi
neerde vervolgens van start tot
finish de snelle tien kilometer
waarin het parcoursrecord van
achterhoedeloper Jan-Dirk Ha-
zeleger met drie tellen werd ge
mist (30.08). „Omdat ik boos
was op die vrijwilligers, ben ik
heel hard gestart", aldus Baart,
die als eenzame zwoeger aan
het kopgroepje met de Haar
lemmer Jeffrey Sullivan en
Nochevny sleurde. „Ik bleef
maar vragen of ze alsjeblieft de
kop wilden overnemen", klaag
de de verontwaardigde zwoeger
die toch al niet voluit wilde
gaan omdat volgende week al
weer de 3000 meter van de
Gouden Spike op het program
ma staat. Toch kwam de hoofd
prijs bij de 29-jarige atleet te
recht, want beide atleten kon
den zijn tempo niet volgen. Sul
livan werd zelfs nog voorbijge
streefd door Utrechter Remco
de Bree, die de kopgroep tijdig
had laten gaan. „Ik verloor ze
ker tien seconden door die val",
luidde het excuus van de 28-ja-
rige Russische soldaat Nochev
ny, die na afloop aan een grote
schaafwond aan de schouder en
rug moest worden behandeld.
„Ik liep daardoor de snelste eer
ste kilometer van allemaal. En
ik ben gewoon niet sterk genoeg
om tegen die wind in op kop te
lopen."
Van de regiogenoten hield
Ramses Bekkenk (Leiden Atle
tiek) het het langste vol in de
tweede groep. Toen hij terrein
moest prijsgeven, was de kaars
wel helemaal uit voor de jonge
Hagenaar. „Ik ben er voluit voor
gegaan", vond de winnaar van
de Singelloop. „Maar toen ik al
leen kwam te lopen, was het ge
beurd. Ik liep met de twee kop
lopers van de halve marathon
en die liepen echt met elkaar te
spelen. Steeds weer van tempo
wisselen." Hans Wubben kwam
door de inzinking van Bekkenk
rap dichterbij, maar de winnaar
van het Z&Z-circuit moest toch
genoegen nemen met de zesde
plaats, met 32.11 dertien tellen
achter Bekkenk.
De vrouwenrace kende een
opzienbarend koersverloop.
Met de Russische Nadezhda Ily
ina en de Rotterdamse Wilma
van'Onna had de Leidse mara
thon een heus topveld aan de
start gekregen. Ilyina leek op
een verrassende nederlaag af te
stevenen, maar de 33-jarige
Russische winnares van de Am
sterdam marathon beschikte
toch over de meeste reserves en
ging op driekwart van de af
stand Van Onna hard voorbij.
De Russische liep zelfs een par
coursrecord in 34.09. „Ik voelde
me niet zo goed, had last van
m'n maag", was Van Onna's
verklaring van de Russische we
deropstanding. Van Onna kon
er niet echt mee zitten. „Ik
dacht: ik ga gewoon lekker lo
pen", zei de atlete die het NK
halve marathon te lang achtte
om in haar baanseizoen in te
passen. „En ik had me toch al
geplaatst voor de WK halve ma
rathon."
Erika van de Bilt kwam als
enige regio-atlete op een erepo
dium terecht, maar de atlete
van Leiden Aüetiek moest met
36.04 veel toegeven op haar
concurrentes (34.09 om 34.36).
„Ik had last van een maande
lijks probleem, dus dat viel te
verwachten", klonk het laco
niek. „Ik liep in een lekker
groepje, maar halverwege
kwam ik ook nog alleen te lo
pen. De afstand is niet zo erg,
maar het was erg warm."
leiden De jaren hebben op het gelaat van Bart van der Klaauw hun
sporen achterlaten. Gebogen, maar met wilskrachtige tred, passeer
de de 76-jarige ex-hoofdredacteur van het luchtvaartblad AVIA de fi
nishlijn. Dat deed de bejaarde sportman pas voor de derde maal.
Nog geen tien jaar geleden raakte hij in de ban van de loopsport. „Ik
zag veel mannen en vrouwen het doen en dacht: dat moet ik toch
ook kunnen?" Van der Klaauw rondde nog ver voor veel jongere lo
pers de tien kilometer binnen anderhalf uur af. Niet slecht voor de
oude baas. „Maar een langere afstand zou kritiek worden.". Van der
Klaauw gaf toe dat hij enige keren stapvoets verder is gegaan. Maar
hij zette door, net zo goed als hij zijn beroep van journalist nog
steeds uitoefent. „Ik publiceer nog steeds", lachte hij ondeugend.
foto loek zuyderduin
Harry Smedts loopt marathons. Een niet zo
opzienbarende mededeling en geen reden
om de 53-jarige Belg voor het voetlicht te
halen. Wat de inwoner van Keerbergen bij
zonder maakt is het feit dat hij gisteren zijn
411-de marathon liep. En voor het eerst in
Leiden, de 288-ste stad in zijn marathonle
ven, dat hem in dertien jaar langs 38 landen
leidde. Harry Smedts, volgens eigen zeggen
'het bekendste Belgische marathongezicht
in de wereld', loopt dus marathons.
Ruim vierhonderd keer 42 kilometer in
dertien jaar. Een gemiddelde van zo'n der
tig per jaar. „Dat ligt zo'n tien onder mijn
streefgemiddelde", zegt hij zonder te ver-,
blikken of te verblozen. Dat lage aantal is te
wijten aan de magere beginjaren, toen de
ex-judoka als beginnend marathonman er
maar zo'n tien a tiuintig per jaar deed. „Ik
heb dus wat in te halen om mijn einddoel,
duizend marathons, te bereiken. Ik schat
dat ik er ongeveer vijftig per jaar moet lo
pen." Dat lukt tegenwoordig aardig, want
ondanks wat persoonlijke malheur liep
Smedts van maart '96 tot maart '97 achten
veertig maal de klassieke afstand.
Bijna elke week dus loopt de immer ge-
zonnebrilde ('zonder bril herkent geen
mens mij') Belg zijn 42 kilometers. Waar
ook ter wereld. Smedts, wiens vrienden zeg
gen dat minstens één op de tien woorden
die hij gebruikt het woord 'lopen' is, kan
van sponsor en ex-werkgever Sabena gratis
vliegen en doet dat dan ook. Zo heeft de
vutter ooit in negen dagen vier marathons
in de Verenigde Staten gelopen, van Seattle
naar Dallas, via New York en nog een
plaats, die hij zo thuis zou kunnen opzoe
ken in zijn computer, de plek waar hij te
vinden is als hij niet loopt. „Ik heb een
weektaak aan mijn archiefwerk. Op de
computer houd ik alles bij op marathonge-
bied." Smedts, die gelukïdg af en toe ook
zelf het hoofd schudt bij al die 'loopzot
heid', is geabonneerd op vijftien loopbla
den. Zo blijft de Belg, verder wereldwijd lid
van ongeveer tien loopclubs, van alles op de
hoogte, van de Belgische tot de Noorse, de
Amerikaanse, de Zuid-Afrikaanse en zelfs
de Japanse loopwereld. Hij beschikt over
een woordenschat van zo'n tweehonderd
woorden per vreemde taal en beheerst zo
doende zelfs het Japanse runnersjargon:
„Tweehonderd woorden zijn genoeg om de
artikelen met alle nieuwtjes in buitenlandse
kranten te begrijpen. Ook de Japanse be
richten, maar die kosten me wel veel tijd. Ik
heb eigenlijk een secretaresse nodig.
Er is een periode geweest dat zelfs voor
trainen geen tijd overbleef en de loopkilo
meters beperkt bleven tot de marathons.
„Dat was geen schone tijd. Ik deed ruim
vier uur over de marathon en werd niet
meer serieus genomen. Ik stond slechts be
kend als de man die wereldwijd liep en niet
meer als een hardloper. Daarom ben ik
weer gaan trainen en nu schommelen mijn
tijden weer zo rond de drieënhalf uur." Aan
zijn persoonlijk record komt hij niet meer.
Dat staat al sinds Antwerpen 1985 op 2 uur
en 56 minuten. Ook in Leiden komt zijn pr
niet in gevaar. De wijgezel („Ik hoef met
niemand rekening te houden en kan mij ge
heel op lopen richten. Het is mijn leven.")
finisht na 3.35 uur èn is pas een kwartier la
ter in staat om normaal te wandelen. On
danks de tegenvallende tijd is de Belg te
spreken over de Leidse organisatie. Hij
waardeert de Sleutelstad-marathon op een
krappe acht: „En dat is een hoog cijfer. Om
dat ik zoveel gezien heb, ben ik namelijk
een moeilijke en kritische loper." Hij is
vooral tevreden over het feit dat alles rond
het parcours in dienst staat van de lopers,
met uitzondering van al die bochten die er
wat hem betreft zo uit kunnen. De door an
dere deelnemers zo geroemde Leidse spon
taniteit hoeft voor Smedts niet zo: „Het pu
bliek kan me gestolen worden. Het gaat mij
om het parcours en niets anders. Ik doe de
laatste tijd wel mijn best om meer te glimla
chen naar de verkeersregelaars. Als die
mensen het niet meer plezant zouden vin
den, is het zeer snel afgelopen met de ma
rathons." Gelukkig maakt de Leidse bevol
king het nog niet zo bont als de mensen in
Boston: „Daar heb je het Wellesley College,
een school voor meisjes. Die staan zo dicht
langs de baan dat er slechts ruimte is voor
één loper tegelijk. Ik had een keer een
idioot voor me die die meisjes stuk voor
stuk ging zoenen en dat werd toegelaten
omdat het meisjes waren. Ik kon mijn goe
de tijd vergeten, want ik kon er niet door."
Was getekend Harry Smedts, marathon
loper.
Theo van Seggelen doet het 'onmogelijke' na slopende ziekte
L. 'ï&r
Harry Smedts: „Tweehonderd woorden zijn genoeg om de kleine
len met alle nieuwtjes in buitenlandse kranten te begrijpen. Ooki
panse berichten, maar die kosten me wel veel tijd. Ik heb eigenlijk 7
secretaresse nodig." foto henk eotg
Voor iemand met vijf mara
thons achter zijn naam moet de
halve afstand normaal gespro
ken een peulenschilletje zijn.
Ook Theo van Seggelen had
ruim drie jaar geleden in de ver
ste verte niet kunnen dromen,
dat 21 kilometer wel eens heel
ver, misschien te ver zou kun
nen zijn. De Leidse voorzitter
van de WCS - de vakbond van
de profvoetballers - behaalde
gisteren met het voltooien van
de halve marathon evenwel een
overwinning op zichzelf.
De periode van de laatste
week van mei tot de eerste week
van juni, zal Theo van Seggelen
zijn leven bijblijven. Eind mei
'94 kreeg de blonde Leidenaar
te horen dat hij aan maagkan
ker leed. Een flinke tumor was
er bij hem geconstateerd en een
periode van intensief herstel
volgde. Eind mei 1995 kon hij
eindelijk met een gerust hart
het ziekenhuis verlaten. Zijn ge
vecht tegen de (dodelijke) ziekte
was gewonnen, al betekende
dat nog niet dat hij voorgoed
verlost zou zijn. De overlevings
kansen werden in de eerste vijf
jaar geschat op 50 procent. Nu,
twee jaar later, haalde Van Seg
gelen het in zijn hoofd om een
in zijn conditie bovenmatige fy
sieke inspanning te leveren. Een
prestatie, die moeiteloos bijge
schreven kan worden in het rij
tje van uitgelopen marathons
van Leiden en New York (beide
twee keer) en Berlijn.
Na een ongecorrigeerde tijd
van twee uur, zevenendertig
minuten en dertien seconden
stapt Van Seggelen aan de hand
van broers Jan en Evert ogen
schijnlijk monter over de finish.
Om vervolgens flink uit te moe
ten hijgen. „Ik zweet als een ot
ter." Hij zijgt neer in het gras,
terwijl het zweet van zijn hoofd
gutst. Ook hij heeft moeten af
zien door het drukkende weer,
die elke stap verder zwaarder
doet voelen. Broer Evert ont
popt zich als zijn soigneur. Het
van zweet doordrongen shirt
wordt over het hoofd van broer
lief getrokken en het nadam-
pende lichaam wordt zo veel
mogelijk van pareltjes ontdaan.
Dat is dweilen met de kraan
open het eerste half uur, maar
een droog shirt is onontbeerlijk.
„Ik had niet gedacht dat ik
het zou kunnen", hijgt Van Seg
gelen na. „Na de marathons
was ik meer kapot dan nu, maar
ik ben de afgelopen drie jaar te
veel kracht kwijtgeraakt. Eigen
lijk was ik er nog niet aan toe en
ik denk ook dat de dokter dit
nooit goed had gevonden."
De aan de hand van de chip
gecorrigeerde tijd van 2.35.16 is
een kwartier langzamer dan het
beoogde schema van twee uur
en twintig minuten', maar te
leurstelling daarover heerst er
niet. „In het begin gingen we te
hard", analyseert Van Seggelen.
„Na tien kilometer kreeg ik last
van mijn maag. Even dacht ik
aan opgeven en als ik over mijn
nek was gegaan, was ik ook ge
woon gestopt. Ik heb natuurlijk
een flinke opdonder gehad. Er
zat een tumor zo groot als een
voetbal. Die is door bestraling
aangepakt, maar die maag is
wel gekrompen en voor een
deel verbrand. En ik had al een
zwakke maag."
Het voortdurende vochtver
lies leek tijdens de race fataal te
worden. „Ik kan het er niet bijd-
rinken. Ik heb voorzichtig wat
water gedronken en bij De Mor
spoort een colaatje. Ik ben
doorgegaan omdat ik dit voor
mezelf nog één keer wilde doen.
Ik heb een paar jasjes uitgedaan
en dat haal ik nooit meer in.
Eerlijk gezegd wil ik dat ook
niet. Het komt niet omdat ik nu
zo moe ben, maar omdat ik
voortaan ga skeeleren en niet
meer zal lopen."
Theo van Seggelen (midden) wordt begeleid door zijn broers Evert (links) en Jan. foto loek zuyderduin
Een uur na zijn eigen finish,
heeft Van Seggelen zich ver
schanst bij De Morspoort tus
sen Het Huis de Bijlen en La
Plancha, een van de drukste
punten gisteren. Een gedenk
waardig punt, waar de lopers
nog zes kilometer te gaan heb
ben. „Drie jaar geleden stond ik
hier nog met een een kale kop
en een slang in mijn neus te kij
ken. Ik woog nog maar 75 kilo
gram en moest na twee uur
weer terug naar het ziekenhuis.
Die avond kreeg ik geen bezoek,
maar de volgende ochtend heb
ben mijn broers vier uur lang
onafgebroken aan mijn bed ge
zeten. Ze waren alleen nog zie
ker dan ik, omdat ze tot drie uur
's nachts dronken waren gewor
den."
Als de laatste loper, begeleid
door motoren, onder de Mors
poort doorkomt staat hij, met
een biertje in zijn hand, op en
applaudisseert luid. „Dit is een
historisch plekje voor mij. Ik
wilde nog één keertje onder de
Morspoort door. Hier staan
mijn vrienden altijd. Dit is echt
het mooiste plekje van de Leid
se marathon."
