'Een dagje onder de sterren
de hoofdprijs
Frans Bauer: outsider m
>TV/T
>7
'Zijn er hier nog
meisjes met rode haren?'
i]
door CAREL VAN DER VELDEN
'De mensen vinden het
mooi. Dat is veel
belangrijker dan
erkenning door Hilversum
ZATERDAG 31 ME11997
Arne Jansen heeftalles meegemaakt
maar zingt nog steeds zijn hit
B \-\u m ag ik rijden?' klinkt het bij
I I het vertjek. Frans Bauer
aAm beschikt vandaag over
wee chauffeurs, maar klimt zelf achter het
tuur van de luxe Pontiac die geparkeerd
taat bij de studio van MM Music in Arnhem.
.Autorijden is mijn hobby." Hij laat een korte
tilte vallen. „En zingen natuurlijk."
Dat treft. Vandaag is het eerste optreden in
)elfzijl. Veel verder kun je vanaf zijn woon-
9 ilaats Fijnaart in West-Brabant niet rijden in
'I Jederland. Onderweg toont Frans zich een
1 inderhoudende gesprekspartner, een jongen
5(lie vertelt maar ook veel vragen stelt. Zijn
tem spaart hij allerminst. „Voor het slapen
[aan gorgel ik elke avond met zout water.
)an heb je nooit stemproblemen."
:e In het kerkkoor zong Frans vroeger 'hoger
lan Heintje', herinnert de meereizende pa
Tiristiaan Bauer zich. Op zijn elfde nam
'rans twee liedjes op, Ben je Jong en Vakan-
ie. De plaatjes flopten: de status van
indsterretje was niet voor Fransje wegge-
-gd.
Jarenlang liep hij talentenshows af. De
e chool verwaarloosde hij, Frans wilde per se
le muziek in. De platenbazen en tekstschrij-
'ers Marty Schreijenberg en Emile Hartkamp
ileven wat in hem zien. Op zijn achttiende
it wam zijn debuut-cd uit: Veel Liefs. „De
;ti ilaat begon snel aardig te lopen," zegt Bauer
enior. „We hebben toen maar op zijn succes
r(;egokt."
a Teller
lu !u, vijf jaar later, is Frans Bauer de bestver-
opende artiest van Nederland. Hij heeft
neer dan 1 miljoen cd's verkocht. Hij moet af
n toe vol op de remmen van zijn leven om
9! ververhitting te voorkomen. Per maand zou
'f ij zestig goedbetaalde schnabbels kunnen
ebben, maar van het snelle kassagerinkel
noet Frans volgens-zijn zeggen niks weten.
„Succes is mooi, maar ik wil mstig naar
en optreden toe kunnen leven. Bij de vijfen-
wintigste show in een maand kun je de fans
liet meer hetzelfde geven als bij de eerste,
'ijftien optredens is daarom zat. Het publiek
eeft recht op het beste."
Ook het management gelooft niet in het
itmelken van het succes. In Delfzijl vangt
auer 7500 gulden, een vriendenprijs gezien
e enorme uitstraling van het optreden. „Met
3' e huidige belangstelling zouden we 25.000
ulden kunnen vragen," zegt Peter Haar-
irink. „Maar dat doen we bewust niet. We
ien meer in een duurzame ontwikkeling van
ijn carrière. Met contracten die nu worden
fgesloten is zo'n 10.000 gulden gemoeid."
In Delfzijl parkeert Bauer de wagen tussen
Ie boomstammen, klaarblijkelijk net gelost
p de kade. Er staan 356 kilometers op de
agteller.
Het podium is op het strand. Voor de gele
enheid fungeert de zeewering als tribune,
uid gegil klinkt uit jonge meisjeskelen, zeker
ienduizend fans staan op Frans te wachten.
Ze zien Bauer op het strand lopen, op weg
naar de kleedkamer. Alleen de fanatieke fans
van buiten de stad durven hem aafi te spre
ken. Zoals Angela, uit Winschoten. Zij vraagt
de zanger een liedje op te dragen aan haar ja
rige oma.
Hij verdwijnt in een houten wagen, de
kleedkamer die in de praktijk ook dienst doet
als gezellige kroeg en ontmoetingscentrum.
Frans geeft een interviewtje aan de plaatselij
ke radioverslaggever en vraagt de bezwete
zangeres Claudia hoe het publiek is. Zij komt
net het podium af. „Voor jou is het altijd
goed," zegt ze lachend. De blondine ver
dwijnt achter de mg van haar manager, voor
haar de enige mogelijkheid om zich discreet
te verkleden.
Pa haalt het kostuum van Frans tevoor
schijn. Omkleden, wat gel in het haar en de
zanger is klaar voor zijn tweede hobby: zin
gen. De technicus start de band, de zanger
springt op het podium en begint in allegro.
„Vandaag ga ik op stap, mijn baas' kan naar
mij fluiten. Je leeft toch om te leven. Vandaag
zoek ik gewoon een lekker plekkie op."
Het publiek gilt luidkeels mee, de race is bij
voorbaat gewonnen. „Dit wordt voor ons een
dag uit duizend dromen, jij en ik zijn bij el
kaar gekomen," vervolgt Frans in een pak
kende schlager.
De muziek gaat zacht „En dan nu de man
nen," spoort hij het publiek aan. Stevige bas
sen zingen het refrein. „En dan nu de vrou
wen. Kunnen jullie harder?" Gegil uit dui
zend kelen is het antwoord. „Delfzijl, jullie
zijn een fantastisch publiek," zegt dirigent
Frans. Hij zingt een half uur en deelt daarna
foto's uit, net als pa. De zanger loopt weg,
honderden handtekeningenjagers klimmen
over de hekken. De zanger verdwijnt in een
volksoploop. Hij krabbelt op handen, ruggen,
jassen en foto's. Frans moet ook zelf op de
foto. Met baby's, verliefde meisjes en oma's.
Na drie kwartier dringen de fans nog om hem
heen. Het vertrek wordt moeilijk, maar de or
ganisatie weet er iets op. Acht jongens van de
plaatselijke volleybalclub worden in een
oranje hesje gehesen. Ze omcirkelen de zan
ger en loodsen hem naar de auto.
Peter Haarbrink rijdt stapvoets, fans druk
ken zich tegen de auto aan. „Stoppen, stop
pen!," roept Frans, als hij een meisje in een
rolstoel ontwaart. „Hoe heet jij? Anita? Hier
heb je een foto met handtekening."
Half vijf rijdt de Pontiac Delfzijl uit. „Leuk
hè," zegt de zanger. Hij blaast uit. „Zo nu zijn
we weer gewoon Frans." Frans privé woont
in een woonwagen, naast zijn 'ouders. Pa is
trots op zijn zoon. Christiaan ergert zich
slechts aan het gebrek aan respect dat Frans
soms ontmoet. Radio 3 draait zijn platen al
leen als de nummer één van de hitlijst aan de
beurt is. „Als je Frans Bauer boekt, krijg je er
direct tien caravans bij," riep de diskjockey
laatst. „Waar slaat dat op? Het is pure discri
minatie."
Vaste luisteraars van de publieke omroe
pen horen hem zelden of nooit. Ondanks zijn
enorme roem kennen veel mensen zijn mu
ziek niet, leerde een snelle enquête in de ei
gen omgeving. De macht van Hilversum is
nog steeds groot. De hits van Borsato kent ie
dereen, met dank aan de gratis reclames en
de enorme 'airplay'. Frans vindt het jammer.
„Het volk is goed genoeg om luistergeld te
betalen, maar de mensen krijgen niet de mu
ziek te horen die ze mooi vinden. Dat is
krom."
Serveerster
Het is kwart voor zeven, de zon schijnt op het
terras van het wegrestaurant bij Apeldoorn.
Bauer bestelt een schnitzel. Aan de andere
tafels ontstaat geroezemoes. Verlegen ouders
sturen de kleinste uit het gezin op onderzoek
uit. „Ga maar een handtekening vragen."
Ineens is Frans weer de artiest, zonder
merkbare verandering in zijn gedrag overi
gens. De serveerster keert terug, met drie col
lega's. Ook zij willen een herinnering aan het
bezoek van de bekende Nederlander. Een fa
milie met motorrijders laat hem met rust,
een ster moet tenslotte ook eten. Na de
laatste hap knoopt Bauer zelf een praatje met
hen aan.
„Waar gaan we ook weer heen?," vraagt
Frans als de auto weer rijdt. „Naar Scherpen-
zeel," zegt chauffeur Peter. Half tien staat de
auto voor de deur van het Wapen van Geire,
het plaatselijke uitgaanscentrum op de grens
van Gelderland en Utrecht. Het stortregent.
Frans wordt door de keuken geleid. Gang
door, trappetje op en de artiest staat in de
kleedkamer.
De breedste portier doet Frans een voor
stel. „Mag mijn dochter een liedje met je zin
gen?" Een ontluikende schoonheid treedt
naar voren. „Nu begrijp ik waarom jij zo
breed bent," zegt Frans. „Volgens mij moetje
alle mannen van haar wegslaan." De deal is
snel gesloten. Frans Bauer stapt om half elf
het podium op. Frisgewassen, het zand van
Delfzijl net uit zijn haar gespoeld. Vijfhon
derd mensen dringen naar voren. Zweet
loopt van de gezichten, het is een sauna.
„Op Rode Rozen Vallen Tranen," klinkt
het, doortrokken van sentiment. De zaal
zingt uit volle borst mee. „Hier doen we het
voor," zegt de roadmanager. „Je ziet het, de
mensen vinden het mooi. Dat is veel belang
rijker dan erkenning door Hilversum."
Dan is het tijd voor het onverwachte toetje.
Scherpenzeel boft. De dochter van de portier
kruipt in de huid van Marianne Weber. Sa
men met Frans Bauer loopt ?e naar de regen
boog. Claudia (14) is mooi, tekstvast en zingt
loepzuiver.
De nieuwe generatie is alweer in aantocht,
weet Frans, die ver na middernacht zijn vele
fans verlaat. Bij het afscheid vraagt hij of het
een leuke dag is geweest. Vier fanatieke fans
uit Rotterdam hadden het 's middags in Delf
zijl al gezegd. „Frans is vooral een hele aardi
ge jongen. Dat is zijn grote kracht."
M.i.i.ua>Aiimji 11 11 ij
ijn er hier nog meisjes met rode ha-
ren?" De vijftig toeschouwers kijken
om zich heen. „Hier, hier!" roëpt er
een. Tonia komt naar voren. Arne Jansen trekt haar
het podium op. „Zeg Tonia, kun jij ook een beetje
lekker kussen?," vraagt hij. „Mwah," antwoordt ze
in de microfoon. Arne richt zich tot het publiek.
„Want meisjes met rode haren kunnen niet alleen
lekker kussen, ze kunnen ook lekker..." Voor het
podium wordt gelachen. Een man in trainingspak
roept: „Ja, dat kan ze wel."
Arne Jansen heeft al vijfentwintig jaar succes met
zijn hit 'Meisjes met rode haren'. Waar hij ook
komt, in een bejaardenhuis of jongerensoos, overal
zingt het publiek het nummer luidkeels mee. Jaar
lijks geeft de artiest nog zo'n honderdvijftig optre
dens. „Soms wat minder en als je geluk hebt wat
meer." Vandaag heeft hij er drie.
Het is half zes 's middags in huize Jansen. Aan de
keukentafel zitten Ton en Annie uit het Brabantse
Budel. Al jaren vergezellen ze hun idool naar zijn
optredens. „We moeten zo weg, Arne," zegt Ton.
Op dagen als deze is Arne erg blij met Ton en An
nie. Want als hij 'diep in de nacht terugkeert naar
zijn boerderij in de Achterhoek, is het makkelijk als
iemand het stuur kan overnemen.
Het marktplein in Gouda is bijna leeg. Het is
slecht weer. De draaimolen staat stil. Voor het po
dium wachten zes mensen op wat komen gaat. Ar
ne heeft er een hard hoofd in. „Het is toch al moei
lijk om als eerste artiest op te moeten. Nu is het ook
nog eens koud en de mensen drinken niet. Dan
wordt het helemaal moeilijk om de sfeer erin te
krijgen," vertelt hij.
Het is half negen, showtime. Voor het podium
staan inmiddels twintig mensen. „Hallo Gouda!
Hebben jullie er een beetje zin in vanavond?"
Gedurende het optreden stroomt het publiek
toch nog toe. Wanneer Arne halverwege zijn drie
kwartier lange optreden is en 'Meisjes met rode ha
ren' inzet, zit de stemming er ondanks de kou goed
in.
b-artiest
Arne Jansen leeft van zijn optredens. Vijfentwintig
jaar geleden, ten tijde van zijn hit 'Meisjes met rode
haren', had hij er driehonderd per jaar. Die tijden
zijn nu voorbij. „Maar ik kan er nog steeds goed
van leven. Dankzij dit werk heb ik mijn droom kun
nen verwezenlijken en een boerderij kunnen kopen
met wat paardjes. Ik heb maar één hit gehad. Ik
moet het dan ook niet hebben van mijn platenver-
koop. Wat dat betreft hebben A-artiesten als Frans
Bauer het makkelijker. Een B-artiest als ik moet
zich op het podium steeds weer bewijzen. Als je
een goede sfeer kunt maken, word je nog eens ge
vraagd."
Het is hard werken, vindt Arne. Hij rijdt meer dan
100.000 kilometer per jaar. Van optreden naar op
treden. „En altijd zorgen dat je op tijd bent," zegt
hij. „Zo kweek je goodwill en vragen de mensen je
nog eens terug. Daar moet ik het van hebben. Als ik
weer eens een hitje heb, komen de boekingen mak
kelijker binnen. Maar zo'n verkoopsuccesje is niet
meer dan een visitekaartje voor mijn echte werk."
Na afloop van het optreden in Gouda spoedt de
artiest zich naar de Mercedes. Ton heeft de motor
al gestart. Plankgas naar Oud-Alblas, waar om tien
uur het volgende optreden wacht. In een grote
feesttent. Binnen staan 750 christelijke jongeren te
drinken en te dansen. Arne kleedt zich snel om in
het huis van een van de organisatoren. Nog even
een kopje koffie om wakker te blijven. Dan snel de
tent in. Als hij het podium opklimt, rijt het ge
schreeuw het tentdoek bijna aan flarden. Arne
hoeft niet eens zelf te zingen. De toeschouwers zin
gen alle liedjes mee.
„Het is altijd fijn om in Oud-Alblas te zijn," roept
Arne. „Ik ben eens verliefd geweest op een meisje
uit Oud-Alblas. Zeven brieven heb ik haar geschre
ven, maar ik heb er nooit een terug gehad. Zijn er
hier nog vrijgezellen?" „Ja!," roepen alle jongens.
„Dan is dit nummer speciaal voor jullie." Aan de
zijkant van het podium drukt Annie op de juiste
knopjes van de cassette en de melodie van 'Zeven
brieven' schalt uit de boxen. Het zweet dampt van
de feestgangers die in polonaise door de tent trek
ken.
Tijd om het vuur nog eens extra op te stoken.
„Zijn er hier nog meisjes met rode haren?" Arne
wijst naar een meisje in het publiek. „Hoe heet je?"
„Caroline." „En Caroline, kun je ook een beetje lek
ker kussen?" Het meisje wendt lachend haar hoofd,
af. „Want meisjes met rode haren kunnen niet al
leen lekker kussen, ze kunnen ook lekker..."
Als de zanger een half uur later van het podium
afstapt, klinkt geroep om meer. Hij zou wel willen,
maar over een uur moet hij in het verenigingsge
bouw van het Betuwse Ingen staan. Nog even snel
iets droogs aantrekken en dan meteen de auto in.
„Ingen, waar ligt Ingen?"
Clown
In het spiegeltje van de auto fatsoeneert hij zijn
haar. „Ik ben moe, maar ik mag niet moe zijn. Dat
hoort bij mijn vak. Zo dadelijk heb ik weer een op
treden en dan moet ik er weer staan. Daar betalen
de mensen voor. Je bent een clown, meer niet. Je
geeft het publiek wat het uil: een leuke tijd. Het
plezier moet van je afstralen. Soms heb ik daar wel
moeite mee. Een paar dagen nadat mijn moeder
was overleden, moest ik het podium weer op. Dat is
de showbusiness. Je bent er voor de mensen. Zij
komen niet om te zien dat jij je slecht voelt. Maar al
met al vind ik het nog steeds een prachtig vak. The
re's no business like showbusiness, zeggen ze wel
eens. En dat is echt zo."
Maar heeft hij er nooit moeite mee om al die ja
ren steeds weer 'Meisjes met rode haren' te moeten
zingen? „Ach, de mensen willen het nu eenmaal
horen. Ik zit in het feestgenre. Mijn publiek zit niet
te wachten op een diepzinnig luisterlied. Mijn for
mule slaat aan. Daarom kan ik al 28 jaar mijn
brood in dit vak verdienen. Ik ben gewoon een en
tertainer. Ik vind het in alle eerlijkheid nog steeds
het mooiste vak ter wereld.
Om tien voor twaalf parkeert Ton de wagen voor
het Ingense verenigingsgebouw. „Mooi op tijd,
daar hou ik van," zegt Arne. Binnen heeft de plaat
selijke jeugd de hele avond al flink zitten innemen.
De zaal is voor de helft gevuld. Als het optreden be
gint, sleuren enkele stomdronken pubers hun on
willige meisjes mee op de dansvloer. „Ik ben ooit
eens verliefd geweest op een meisje uit Ingen," zegt
Arne. „Zeven brieven heb ik haar geschreven, maar
ik heb er nooit een terug gehad. Zijn er hier nog
vrijgezellen?" „Ja," roepen alle meisjes en ze ruk
ken zich los uit de greep van hun jongens.
De Achterhoeker wordt dit keer niet begeleid
door de cassette, maar door echte musici. Aanlei
ding voor Arne om wat meer te improviseren. De
aanwezigen swingen en hossen op 'Kom van dat
dak af. De artiest rolt over het podium, maakt ge
waagde grapjes en zweept het publiek op. Plaatse
lijke schonen springen op de bühne en dansen op
'Oerend hard'. De geur van zweet verdringt de geur
van zware shag en bier.
Eén uur. De show zit erop. Arne zit er doorheen.
Nadat hij de cadeaus in de achterbak heeft gelegd,
komt een waggelende man naar hem toe. „Arne,
wil je met me op de foto?" De man is de uitbater
van de plaatselijke piratenzender Radio Tarzan. „Ik
woon hier vlakbij. Even een fotootje in de studio. Ie
weet niet wat dat voor mij betekent." Vooruit dan
maar. De man rent voor de auto uit. Een paar stra
ten verderop gaat hij een rijtjeshuis binnen. Hij laat
het gezelschap binnen en neemt hijgend en steu
nend plaats achter de zendapparatuur naast zijn
slaapkamer. Klik. „Bedankt Arne, hartstikke tof van
u."
Tijdens de autorit naar huis wordt nog wat gela
chen over de avond. Aan de grens met Duitsland
wordt een broodje gegeten in een wegrestaurant.
„Ik heb alles meegemaakt in dit vak," blikt Arne te
rug. „Ik heb een grote hit gehad, ik heb in Duitse
nachtclubs gewerkt met schlagers, ik heb in grote
zalen gewerkt en ik heb op bedrijfsfeesten, bruilof
ten en partijen gestaan. Er is een tijd geweest dat
het slecht ging en dat ik gesolliciteerd heb bij de
Gasunie. Toch ben ik doorgegaan. Na drie maan
den had ik weer een volgeboekte agenda en kon ik
mijn eigen boerderij kopen. Het absolute hoogte
punt was in 1986, toen ik een Edison kreeg. Op dat
moment denk je: niets kan meer stuk. En dan
wordt ineens je lievelingshond voor de deur dood
gereden. Alles komt en gaat."
Het is drie uur als de Mercedes het erf van de fa
milie Jansen weer opdraait. Normaal gesproken
moeten Ton en Annie dan nog twee uur rijden naar
huis, maar vanavond blijven ze logeren. Morgen
middag moet er weer worden opgetreden in
Gramsbergen.
Ame Jansen, hier op het Marktplein in Gouda: „Zeg, kun jij nog een beetje lekker kussen?"
„Hij is vooral
FOTO CPD
Nederlandse muziek is
terug van nooit
weggeweest. In het
kielzog van
verkoopkanonnen als
Jantje Smit en Marco
Borsato schnabbelen
tientallen Hollandse
artiesten een goed
belegde boterham bij
elkaar. Arne Jansen
zong precies 25 jaar
geleden over meisjes
met rode haren en
heeft er nog steeds
succes mee. Een prettig
vooruitzicht voor
Frans Bauer (23). Met
zijn liedjes 'De
Regenboog' en 'Als
Sterren Aan de Hemel
Staan'kan hij vooruit
tot ver na de huidige
hype rond zijn
persoon. Een dagje op
tournee met een ster
van toen en een ster
van nu.
;,,-rans Bauer, de bestverkopende artiest van Nederland.
3||Ben aardige jongen, dat is zijn kracht."
;nl
