Ik ben altijd zeer
waakzaam geweest'
jeen enkele grote brand
maar toch stof genoeg'
Hier moet je altijd voor jezelf zorgen
Leiden Regio
Dodelijke schoonheid van Engelse poëzie
(DERDAG22 ME11997
S rgemeester Van der Kroft voelt zich in de hoek gezet
jemeester G.J. van der Kroft van Lisse voelt zich door
a Inhobel-affaire 'in de hoek gezet', wordt er 'emotio-
onder' en heeft er 'een rotvakantie door' in Frank-
Hij blijft er namelijk van overtuigd dat hij 'volstrekt
verkeerds gedaan' en altijd 'zeer waakzaam is ge-
voor belangenverstrengeling'. „Ik heb nooit ie-
si id belazerd en juist altijd goed zaken gedaan voor de
Meerite." Zo was de makelaar Mens volgens hem 'ver-
ig de hoogste bieder' voor de grond waar de Gamma
j. komen en had Van der Kroft dat bod ook in het colle-
:e smeld.
OEVOET
via de koper Amsterdam
antile Trust nv ook weer
naar het kantoor van die-
makelaar liepen, wist de
meester niet. Zo bena-
hij vanuit Zuid-Frankrijk:
hebben wel gekeken óf er
elen waren en een direc-
om er zeker van te zijn dat
is geld zouden krijgen.
dfde Amsterdam Merc-
Trust is nu weer. samen
het college, actief in het
um. Want daar wil de ge-
ite trekkers hebben. Maar,
nadrukt de burgemeester:
ra er plannen tot ontwik-
v komen, komt Mens er
meer aan te pas. Dan gaat
ia beleggingsfonds Blauw-
idsleden vinden het hoog
forden voor 'absolute hel-
lid'. Zo hoorde de gemeen
teraad bij de Gamma-deal al
leen dat zaken werd gedaan
met de Amsterdam Mercantile
Trust nv van P.G. van Oyen. In
werkelijkheid was die trust van
Paltzer invest bv. Wel was Van
Oyen, via weer een andere bv -
de Amsterdam Mercurial Hol
dings bv - bestuurder gemaakt.
Over de aankoop van het Rei
gersbos voerde dezelfde Van
Oyen alle onderhandelingen
met de gemeente. Op de
dat hij het landgoed kocht, ver
kocht hij het direct weer door
aan Harry Mens die er een land
huis zegt te willen neerzetten
voor Van Oyen.
D66-raadslid C. Verburg vindt
dat er 'eerst duidelijkheid moet
komen voordat we ook maar
een stap verder kunnen met de
centrumontwikkeling. Door de
nieuwe feiten en omstandighe
den wordt de schijn van belan
genverstrengeling namelijk ver
sterkt. En hebben we nog meer
dag ten.
J [Anke Koomstra over eeuwfeest Leiderdorpse brandweer
QRP KEES VAN KUILENBURG
CHEF HANS JACOBS. 071-5356414. PLV-CHEF RUDOLF KLEIJN. 071-5356436
behoefte aan een openbare dis
cussie."
Of. zoals SGP/GPV/RPF-
raadslid W. Bosch het noemt:
„We moeten absoluut zeker we
ten dat we als gemeente niet
voor het karretje worden ge
spannen van onroerend-goed-
magnaten. Op zich maakt het
niet uit wie ergens eigenaar van
is, maar ik krijg er een unhei
misch gevoel van dat ik niet
weet wat zich achter de scher
men afspeelt."
Mens hoopt intussen dat het
niet zover komt dat de relatie
tussen Mens en de burgemees
ter 'als tussen twee melaatsen
wordt'. Hij benadrukt dat hij
'nog geen procent' van de aan
delen van Enhobel bezit. „Ik
heb dus geen enkele invloed op
Enhobel". probeert de makelaar
berichten te ontkrachten als zou
Enhobel in handen zou zijn van
enkele onroerend-goedmagna-
Het commissariaat van Van
der Kroft noemt Mens 'fantas
tisch voor de man. met zijn des
kundigheid'. Ook van der Kroft
had er hooggespannen ver
wachtingen van: „Ik ben er nu
eenmaal de man niet naar om
na mijn pensionering te gaan
niksen. Wilde wat blijven
doen." Zaterdag onderbreekt de
burgemeester zijn vakantie
even om in Rijnsburg de kam
pioenswedstrijd van FC Lisse te
kunnen bijwonen.
LEIDEN MARINA VAN DEN BERG
Alsof ze nog in de examenzaal zaten, zo in
tensief was de nabespreking op het rood
bakstenen trapje van het Stedelijk Gymna
sium. Femke Kooijman en Saskia Portegies
buigen hun hoofden dicht over de teksten.
Pen in de ene hand, haastig gekrabbeld
lijstje met A, B, C en D-tjes in de andere.
„Oe, we verschillen wel heel erg in die ant
woorden." Femke heeft een luxeprobleem:
ze wil graag voor de veiligheid een zeven
voor het examen Engels halen. Dat geldt
hier voor meer leerlingen, want Elsabé
Schimmelpennick gaat voor een tien. Ze is
het aan haar stand verplicht: haar moeder
is Engelse.
Het blijkt dat op het Stedelijk Gymnasi
um heel gewone kinderen zitten. Zo is de
primaire reactie van Elsabé op het examen
- een drieletterwoord - niet voor publicatie
geschikt. „Sorry, sorry", reageert ze meteen
'very British' ails ze door krijgt dat er een
journalist op het stoepje zit. „Pittig, heel
pittig!" is de bijgeschaafde versie. Vooral de
wijsgerig getinte boekrecensie viel zwaar te
gen. De tekst wordt door de leerlingen aan
geduid met 'dat stuk over Freud'. Toch
werd de beroemde psychiater maar één
keer genoemd en ging de tekst meer over
taalfilosofie dan over onze zielenroerselen.
Het geeft aan hoe moeilijk dit onderwerp te
vatten was. 'Geen woorden, geen gedachten'
luidde een zinsnede, wat wel een mooie
'oneliner' voor de Succesagenda opleverde.
„Het was een tekst van iemand óver ie
mand die weer iets over Freud zei", legt
Saskia uit. De lerares Engels B. Montanus
vond het juist een mooie filosofische tekst.
„Daarin komen gymnasiumleerlingen goed
aan hun trekken."
Maar ook deze leerlingen hebben liever
verhalen die aansluiten bij hun dagelijkse
werkelijkheid. Terwijl ze een sigaretje op
steken, roemen ze de tekst over de te ver
doorgeschoten anti-rookcampagnes in
Amerika. Daar kan je je tenminste iets bij
voorstellen. Volgens de lerares zoekt het CI
TO de laatste jaren vaker teksten die de
leerlingen aanspreken. „Soms leek het erop
of het een nucleaire kennistoets was, dan
haakten alfa-leerlingen bij de eerste zin af."
Gymnasiumleerlingen met Latijn zijn wel
weer in het voordeel. Niet alleen in het
Frans, maar ook in het Engels zitten woor
den van Latijnse oorsprong. Toch vragen
Femke en Saskia zich nog af wat 'consen
sus' betekent. Na een toelichting op de typi
sche Nederlandse consensuscultuur, waar
bij we er altijd naar streven het met elkaar
eens te worden, gaat er een lampje bran
den. „Ah, van consentire, meevoelen in het
Latijn!", roept Femke uit. „Dat is ons pro
bleem, we denken soms veel te moeilijk",
lacht Saskia.
Nu was die eigenschap bij dit examen wel
bruikbaar. De eerste tekst was een fijn op
warmertje over de autolobby, daarna hakte
het er goed in met een ingezonden brief
over Japans imperialisme. Op vraag 6 moest
zelfs docente Montanus het antwoord
schuldig blijven. „Geen idee, het is niet uit
de tekst op te maken." Ze kijkt er nog eens
naar, en nog 's, het is toch je eer te na als
Engelse lerares, „het hangt om het woord
'emulation', wedijveren, maar het is niet
meteen duidelijk." De briefschrijver raak
te hier waarschijnlijk verstrikt in zijn eigen
poging deftig te zijn. Hoofd- en bijzinnen
raken in elkaar verstrengeld en aan het
eind weet de schrijver niet meer waarom
hij waar aan was begonnen. Ook de inge
zonden brief over het belang van koffie na
de kerkdienst, leverde aardig wat verschil
lende kruisjes op bij Saskia en Femke.
Montanus was ronduit vernietigend over
de zevende tekst. „Ik kan me voorstellen dat
ze daar niks aan vonden, de titel slaat al
nergens op." Het is inderdaad de vraag wat
'vodden en rijkdommen' met de emancipa
tie van Oost-Duitse vrouwen te maken heb
ben. Bovendien vond Montanus het onder
werp gedateerd. Van de laatste recensie
over Brian Ferry werd ze weer een beetje ly
risch. „Een plezier om te lezen, prachtige
woorden, bijna poëzie!" De muziek van
Brian Ferry werd overigens in dit stukje met
de grond gelijk gemaakt. Zo zie je maar:
schoonheid kan ook dodelijk zijn.
Buurt loopt uit
voor wijkbezoek
aan Adegeest
VOORSCHOTEN DIMITRI WALBEEK
B en W van Voorschoten ston
den gisteravond perplex toen zij
na een eenzaam fietsritje door
de wijk Adegeest het verzor
gingscentrum aldaar binnenlie
pen. De zaal zat afgeladen vol.
Een warme verrassing na een
koud tochtje. De volledig uitge
lopen buurt was de laatste wijk
in het dorp die het college op
deze wijze bezocht.
„Dit is de grootste opkomst
tot nu toe", sprak burgemeester
P. Cannegieter de buurtbewo
ners toe. De bedoeling was dat
de collegeleden ieder aan een
tafel bewoners aan het woord
zouden laten, maar dit plan
moest noodgedwongen worden
veranderd. Er was geen doorko
men aan en de wethouders kre
gen een spervuur van vragen
-over zich heen. De rest van de
avond beantwoordden B en W
de ingestuurde vragen dan ook
gezamenlijk.
Wethouder J. van de Poel had
het gisteren het drukst van alle
maal. De wijk drong tamelijk
massaal bij hem aan op de aan
leg van een tweede rotonde.
Onlangs besloot de Voorscho-
tense gemeenteraad de kruising
Beethovenlaan/Mozartlaan om
te bouwen tot een verkeerplein-
tje en als het aan de wijkbewo
ners ligt gebeurt dat ook met
het kruispunt Bachlaan/
Beethovenlaan. Van de Poel liet
echter weten negatief tegenover
dit idee te staan.
Ook informeerde hij de zaal
waarom op de Mozartlaan het
door de wijkbewoners niet ge
wilde tweerichtingsverkeer ge
handhaafd blijft. „Zo dwing je
de bestuurders alerter te zijn.
Bij eenrichtingsverkeer rijdt de
automobilist toch alleen maar
harder", aldus Van de Poel.
Wethouder A. Draijer kondig
de vervolgens aan dat de ge
meente van plan is om het fili
aal van het Vlietland College te
bewaren voor het basisonder
wijs en het niet door een pro
jectontwikkelaar te laten om
bouwen tot een appartemen
tencomplex. Zijn collega H.
Smits wist te melden dat ko
mende zomer in het park Ade
geest een ongeveer vijf meter
hoog kunstwerk verrijst.
De avond eindigde met een
'informeel samenzijn' waarbij,
zoals wel vaker gebeurt bij dit
soort bijeenkomsten, de 'wetten
van de jungle' golden. Degene
die het hardst sprak en het
meest agressief de gemeentebe
stuurders benaderde, won de
aandacht. Enkele buurtbewo
ners verlieten dan ook enigszins
teleurgesteld het tehuis.
Echtpaar Vegt geniet van oude dag in Monbulk
voor de mensen uit het dorp. Ik heb ook diverse
keren door het dorp gewandeld en met mensen
gepraat om een beeld van de gemeente te krij
gen. Ik voel me nu soms oud-Leiderdorper."
Auke Koomstra zocht het dus in de verhalende
sfeer. En al speurende in de ordners kwam hij
veel leuke zaken tegen. Zoals die dag dat het
nogal warm was en een groepje spuitgasten in de
schaduw aan het kaarten was geslagen. „Op een
gegeven moment ging de alarmbel, maar ze za
ten zover weg dat die niet werd gehoord. Dus
ging maar een half korps op de brand af. Geluk
kig bleef dit zonder ernstige gevolgen, maar na
afloop kregen ze wel een behoorlijke 'schrobbe
ring', zoals dat in die tijd heette."
Het boek gaat overigens veel verder terug in de
geschiedenis dan het eeuwfeest dat wordt ge
vierd. Koomstra daarover: „Het is logisch dat er
ook voor 1897 sprake was van brandweer in het
dorp. Alleen was dat geen vrijwillige. In die tijd
was een ieder die daarvoor in aanmerking kwam,
betrokken bij dat werk. Er moest met de hand
worden gepompt en veertig man op zo'n appa
raat was geen uitzondering. Meehelpen was een
plicht, die echter voor drie gulden per jaar kon
worden afgekocht."
Uiteraard is er in het boek ook ook aandacht
voor branden en ongelukken. Zoals de brand bij
het voormalige weeshuis aan de Rijn'dijk, de as
sistentie die moest worden verleend toen de Sas-
senheimse verffabriek van Sikkens in de brand
stond en de kettingbotsing op de A4, enkele jaren
geleden. „Vooral dat laatste heeft indruk gemaakt
en er wordt nog over gepraat alsof het gisteren
was", aldus Koomstra.
Hij zegt nu anders tegen de brandweer aan te
kijken. „Zij stellen hun hele leven er op in en zijn
altijd met hun hobby, want dat is het, bezig. Ook
hun vrouwen weten niet beter. Dat is enorm fas
cinerend. Ik heb er door het werk aan dit boek
veel bewondering voor gekregen^'
Vele streekgenoten
verhuisden in het
verleden naar
Australië. Voor de
meesten dé reis van
hun leven. Maar heeft
het de emigranten
wel gebracht wat zij
ervan verwachtten?
Op die vraag geven
regiogenoten in een
serie artikelen zelf het
antwoord.
Diepe kuilen in de bocht geven het wegdek een
ruig uiterlijk. Het is niet vreemd dat de Nugent
Street in Monbulk een enigszins gehavende
aanblik heeft. Zoals vele
straten in het kleine
dorp ten oosten van
Melbourne is de weg
waaraan Co en Wim
Vegt wonen onverhard.
De huizen die er staan
maken daarom geen
mindere indruk. De
keuken van de Vegten is
degelijk en een beetje
Hollands ingericht. Op
de tafel ligt een
'delftsblauw' kleedje.
Het is er een bewijs van
dat Co en Wim Vegt hun
roots nog niet zijn
vergeten. Alsof hij de
tafel van vier opdreunt
geeft Wim de details van
zijn jeugd prijs. „Ik ben
geboren aan de
Voorstraat 29 in
Noordwijk Binnen. Later
zijn we verhuisd naar
het Stationsplein, dat
volgens mij nu het
Picképlein heet. Mijn
vader dreef in het dorp
de kruidenierszaak
Johannes Vegt." Een
familiezaak, maar
desondanks voelde Wim
Vegt nooit de behoefte
om, zoals zijn broers, in
de zaak te gaan. „Ik
houd niet zo van
winkels. Ik heb jaren bij
Zaalbergen in Leiden
dekens gemaakt. Dekens
van een prima kwaliteit,
want ik slaap er nu zelfs
nog onder."
Was werk geen
probleem, het vinden
van een huis des te
meer. Wim Vegt: „We
hadden al verschillende
jaren verkering en wilden trouwen, maar er
waren geen huizen voorradig. Ik stelde daarom
voor om naar Australië te gaan." Een voorstel
geheel tegen de zin van zijn vrouw. „Ik was het
er niet mee eens." Het lijkt er op alsof zij het
verraad vond aan haar familie. In de breedste zin
van het woord dan wel te verstaan. „Ik heet Van
Poelgeest, een familie die afstamt van
kasteelheren. In Leiderdorp, waar ik vroeger aan
de Hoofdstraat 144 woonde, is er zelfs een straat
naar Van Poelgeest vernoemd", zegt Co, die het
als oudste van zeven kinderen heel moeilijk
vond om Nederland te verlaten. Toch liet zij zich
Co en Wim Vegt in de keuken van hun woning: „In Nederland zijn de sociale voorzieningen veel beter."
FOTO PETER VAN DER HULST
uiteindelijk overhalen. Een ware beproeving
wachtte.
„Het eerste jaar hier was vreselijk zwaar. We
hadden geen huis. Sterker zelfs; behoudens een
kist met spullen hadden we eigenlijk niets. In
Burleigh woonden we de eerste drie maanden in
een schuur en vervolgens acht maanden op een
kippenfarm. Een oude schuur met een raampje
boven de deur, terwijl de binnenwanden met
karton waren afgewerkt." Uiteindelijk verhuisde
het gezin dat vier kinderen telt in tien jaar tijd
evenzovele malen. „Dat deden we omdat de
huizen goedkoop waren en we zo geld bij elkaar
konden sparen. Op dezelfde dag dat we in 1960
een auto kochten, een Morris Oxford, trokken we
in deze woning." Een onderkomen dat Wim
Vegt na werktijd - hij legde meer dan dertig jaar
als machinist van een graafmachine dammen
aan voor de Melbourne Metropolitan
Borderworks - zo verbouwde tot het aan de
eigen wensen voldeed.
Het was ook voor het eerst dat ze het gevoel
kregen een beetje thuis te zijn in het land 'down
under'. „Het is dat we hier kinderen kregen.
Hadden we die niet gehad dan waren we zeker
teruggegaan naar Nederland", geven Co en Wim
Vegt ruiterlijk toe. „Als iemand mij schreef dat ze
walde emigreren dan raadde ik ze dat altijd af.
Het gaat goed als je een hoop geld hebt, maar
dat hadden wij niet." Het betekent echter
geenszins dat z^ een hekel aan Australië hebben.
Ze hebben respect voor het land en haar
inwoners. „Jaren geleden maakten emigranten
die terug waren gegaan naar Nederland dit land
zwart. Ik vond dat verschrikkelijk en heb ook een
ingezonden brief naar De Spiegel gestuurd. Als je
het niet naar de zin hebt, zeg dat dan, maar geef
niet af op dit land."
Kniezen doen beiden niet. Ze hebben in het
verleden een keuze gemaakt en hebben ermee
leren leven. „Je weet gewoon dat je niet terug
kunt en het is dan erg gemakkelijk om met dat
gevoel om te gaan. Maar als we voor een kort
bezoek in Nederland zijn geweest, emigreer je
toch wel voor een tweede maal." Ze worden dan
weer eens op de verschillen tussen beide landen
gewezen. „In Nederland zijn de sociale
voorzieningen veel beter. Hier moet je altijd voor
jezelf zorgen. Daartegenover staat dat je hier
voor lang niet zo veel dingen een vergunning
nodig hebt. Om een garage te kunnen bouwen
ging ik jaren terug met een kleine tekening naar
de gemeente, kreeg er vervolgens een stempel
op en kon aan de gang."
Inmiddels zijn Co en Wim de
pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots
gepasseerd. In hun woning aan Nugent Street
genieten ze nu van hun ouwe dag en voorzover
het mogelijk is, zetten ze zich in voor de
gereformeerde kerkgemeenschap waarvan zij lid
zijn en de Monbulk Senior Citizens Club, een
vereniging voor en van oudere mensen.
Nabespreking van het examen Engels op de trappen van het Stedelijk Gyi
n: „Oe, we verschillen wel heel erg in die antwoorden.
FOTO HENK BOUWMAN
