'Mijn leven
begon op
m'n 34ste'
ZATERDAG 3 MEI 1997
De inhaalrace van Coco de Meyere
In menig muisgrijs
type heeft ze al een
kleurrijk figuur
herkend. Styliste Coco
de Meyere, die al een
jaar of vijftien tal van
tv-persoonlijkheden in
de kleren steekt, loopt
lang genoeg mee in het
modevak om te weten
dat de Nederlanders
zich in meerderheid
niet kleden naar hun
eigen ik. Het zou wat
haar betreft allemaal
fleuriger,
modebewuster
kunnen. Minder Mien
Dobbelsteen. De
strekking van haar
recentelijk verschenen
boek 'Wat zie je er goed
uit': 'Kleed je naar je
gevoel, en trek je
vooral niets aan van
wat de buren ervan
zeggen'. Zelf doet Coco
de Meyere niet anders.
Jaren leed ze aan
bulimia nervosa als
reactie op een jeugd,
waarin ze nooit kind
was. Na een reeks van
therapieën lacht het
leven haar alsnog toe.
Voor mijn gevoel is
mijn bestaan op 9 juli
vorig jaar, op mijn
34ste verjaardag
begonnen. Ik ben bezig
meteen inhaalslag."
„Ik denk dat heel wat mensen ageren tegen
wat ik beweer. Dat het allemaal sterk'over
dreven is en zo. Maar het valt niet te ontken
nen dat bijvoorbeeld Milaan een wereld van
verschil vormt met pakweg Amsterdam. En
die mooie pakken die daar rondstappen, lo
pen veel minder te chagrijnen. Juist in deze
periode, waarin heel wat mensen bezig zijn
met het zoeken naar zichzelf, denk ik dat
sommigen er toch aan toe zijn hun uiterlijk
meer aan hun innerlijk aan te passen. Als ik
er maar een paar meekrijg! Nederland min
der grijs, dat is mijn doelstelling. Minder een
heidsworst. Minder Mien Dobbelsteen.
Smaakvol kleden deed ze zichzelf altijd al,
Coco de Meyere. Maar haar uiterlijk corres
pondeerde nooit met wat ze innerlijk voelde.
Haar leefpatroon kenmerkte zich door een
bijkans manisch doorelkaar weven van zake
lijk en privéverkeer. Nee zeggen tegen op
drachtgevers, ook al dienden die zich dan op
het allerlaatste moment aan, kon ze nooit.
Coco de Meyere was, om zo te zeggen, op be
stelling afroepbaar. Plichtsbesef dicteerde
niet zo lang geleden nog haar dagprogram
ma. Had ze van haar vader. Nu, na haar grote
verandering, laat Coco de Meyere vooral haar
gevoel spreken. En als dat niet in is voor een
haastklus, zal ze er ook niet aan beginnen.
Laatst, toen Coco pontificaal in de sauna
zat te genieten van een dagje 'onthaasting',
gaf ze uiting aan haar gevonden assertiviteit,
ingegeven door haar radicaal veranderde kijk
op het leven. Tegenover haar zat een kennis,
de uitgever van haar boek, die vertelde dat de
een of andere omroep voor haar had gebeld.
Daags voor de tv-opname zat de program
mamaker omhoog met de 'aankleding' van
het programma. En of zij, Coco, dat karwei
op zich wilde nemen. Gezien het spoedeisen
de karakter van de opdracht was de betref
fende omroep bereid fors in de beurs te
Mensen kunnen soms van die
rare dingen zeggen. Laatst
had ze het nog bij de hand
dat de een of andere vage kennis op haar af
stapte. Lang niet gezien, nee. En toen kwam
daar ineens die opmerking overheen dat er
iets met haar, Coco de Meyere, gebeurd
moest zijn. Ja, wat nou precies, dat kon ze
niet meteen thuisbrengen. Opeens had de
kennis het: 'Jij, jij hebt je ogen laten liften'.
De aangesprokene kreeg prompt de slappe
lach. Nog maar amper bijgekomen, bracht
Coco nog net uit: 'Hoe kom je erbij?'
Nou, nogal simpel. ,,Je ogen zijn twee keer
zo groot als twee jaar geleden", sprak de ken
nis met een stelligheid die geen enkele twijfel
aan haar waarnemingsvermogen duldde.
Voorzichtig bracht Coco er nog tegenin dat
ze zo helder uit haar ogen keek, omdat ze
zich voor het eerst in haar leven lekker voel
de. Maar nee, dat was geklets in de ruimte.
De ogen van Coco waren kunstmatig uitver
groot door een medische ingreep, en daar
mee uit.
Ze straalt tegenwoordig. 'Wat zie jij er goed
uit', krijgt Coco de Meyere bij herhaling te
horen. Niet voor niets heeft ze deze kreet tot
titel van haar boek verheven. Eenieder die er
van wil weten, mag vernemen met hoeveel
succes ze aan zichzelf heeft gewerkt. Regres
sietherapie, hypnotherapie, groepstherapie;
zoals zij het uitdrukt heeft De Meyere van al
les en nog wat achter de rug. Ondermeer ook
door het volgen van de workshops van Suzie
Parden heeft ze naar eigen zeggen geleerd
van zichzelf te houden en te luisteren naar
haar eigen gevoel. Ze kleedt zich, afhankelijk
van stemming en gemoedstoestand.
„Heel veel mensen zeggen tegen mij: 'Hoe
jij dat soort dingen met elkaar combineert'.
Dan zeg ik: 'Ja, maar ik ben een persoon die
uit tegenstellingen is samengesteld. Ik be
doel, een ander draagt onder een rok platte
schoenen. En ik doe dan juist van die stoere
aan. Mijn dagen bestaan ook uit tegenstellin
gen, en daar voel ik me heel prettig bij. Kleed
me ook om, als ik me ineens anders gestemd
voel. Desnoods breek ik er middenin mijn
werk even voor uit. Dan rij ik naar huis om
iets anders aan te trekken. Gewoon, om me
te kleden naar wat mijn innerlijk mij ingeeft."
Noem haar vooral geen kleedster. Dan
krijgt ze toch de smoor in. Met alle respect:
kleedsters naaien in tv-studio's de knopen
aan de kleding, ze strijken en wassen ook. Zij,
Coco de Meyere is als styliste verantwoorde
lijk voor het beeld, voor het imago. Ze kleedt
Linda de Mol, Anita Meyer en Jos Brink. En
nog meer bekende Nederlanders. Maar ook
redelijk bemiddelde anonieme klanten, die
haar inhuren voor het dagtarief van 750 gul
den.'Daarbij kijkt ze de mensen aan en luis
tert ook naar ze. En na een dergelijke ge-
spreksessie trekt de Amsterdamse erop uit,
de stad in om her en der kleding uit te zoe
ken, in haar perceptie passend bij de uitstra
ling van de klant. En niet zelden komt ze te
rug met een rek vol mode, die de beoogde
draagster perplex doet staan.
Foute kleren
„Ik probeer iemands persoonlijkheid, die al
tijd is gecamoufleerd met wat ik dan foute
kleren vind, eruit te halen. En ja, dan wil het
wel eens gebeuren dat ik hoor: 'Dat zou ik
nooit uit het rek trekken'. Op mijn beurt zeg
ik dan: 'Doe het gewoon aan en kijk maar'.
Want niets moet van mij, aan mijn adviezen
zit niets belerends. De ene keer vindt men
het dan niks en een andere keer weer wel.
Achteraf heb ik van mijn klanten te horen ge
kregen dat ze wel een half jaar aan hun nieu
we outfit hebben moeten wennen, maar dat
ze het nu fantastisch vinden en zich als per
soon er heel anders in voelen."
Uitgaande van haar stelling dat kleding een
omhulsel is, dat in belangrijke mate iemands
stemming en gedrag bepaalt, deugt er op
grond van wat het Nederlandse straatbeeld te
bieden heeft weinig van het zelfbeeld en het
welbevinden van de doorsnee landgenoot.
Hier niet de tralala van nerveus gesneden
pakken en het extravagante van gesoigneerd
afgemaakte dameskleding, nee, de Zeeman-
couture domineert. Anders gezegd: Neder
landers zijn geneigd zich te presenteren als
de confectie van de wereldbevolking.
„Zoals ik hier zit, ben ik Coco de Meyere voor de volle honderd procent."
tasten. „Ik had de hele tijd heel relaxed op
m'n achterste gezeten. Maar ik begon me
daar toch ineens te shaken. Ik zei meteen:
'Nee, verdorie nog aan toe, ik doe het niet'. Ik
had geen zin om weer in de stress te gaan,
uiteindelijk heb ik m'n hele leven al op mijn
tenen gelopen. En ik nam me heilig voor
meteen af te bellen. Tegelijkertijd begon ik
me heel verantwoordelijk en schuldig te voe
len, want zo ben ik dan ook wel weer. Dus ik
heb die mensen van dat productieteam ge
beld, ervan uitgaande dat ze helemaal over
de rooie waren. Ik heb gezegd: het spijt me
geweldig, ik kan het niet doen. Ik heb ze zes
namen gegeven. Van mensen die hen verder
kon helpen. Vroeger had ik het wel zelf ge
daan. Na dat telefoontje was ik heel opge
lucht. Het voelde alsof ik weer een overwin
ning op mezelf had behaald.
Lange tijd een stil, meegaand type geweest.
Door intimi gezien als een lief, letterlijk niets
zeggend meisje. Maar in wezen het slachtof
fer van een gespleten opvoeding, zo luidt
achteraf haar zelfanalyse. „Ik zei vroeger ei
genlijk niks, zeker niet tijdens het eten, daar
was ik helemaal gefixeerd op. 's Nachts kon
ik vaak niet slapen, kropte al wat me dwars
zat op. Heel opmerkelijk: mensen die me al
langer kenden, zeiden me oprecht en eerlijk
eigenlijk geen indruk van me te hebben. Ze
hadden er geen benul van of ik leuk, aardig,
streberig of heel vervelend was. Zoals ik hier
nu zit, ben ik Coco de Meyere voor de volle
honderd procent. Destijds was ik geestelijk
hooguit voor tien procent aanwezig en voor
de rest lijfelijk omhulsel."
Ze werd in haar jeugd heen en-weer geslin
gerd tussen de verscheiden leefwerelden van
gescheiden ouders.
Doordeweeks woonde ze
met broer Quinten bij
haar moeder, een vrouw
van het compromis, de
mildheid zelve. Het was
opgelegd pandoer dat de
twee 's zaterdags naar pa
gingen. Qua milieu een
gang naar een totaal an
dere wereld, die van Co-
co een geestelijke salto
mortale vergde. Nog
heeft ze geregeld last van
een narrig zondagmid-
daggevoel. Strijk en zet dient zich dat aan
rond de klok van half zes, merkwaardig ge
noeg vooral als het mooi weer is. Waar ande
ren zich dan heerlijk voelen, bekruipt haar
een beroerd gevoel. Het is de herinnering aan
de rituele soesa rond het thuisbrengen van
de kinderen als sluitstuk van de wekelijkse
omgangsregeling, waarbij pa zich in de regel
niet hield aan het afgesproken tijdstip, het
geen weer de boosheid wekte van zijn vroe
gere echtgenote. Zondagmiddag bij vader
was voor haar ook naar Hiltermann luisteren
en vervolgens de gedachte krijgen 'O ja,
straks moet ik weer naar m'n moeder'.
„Ik vond het heel erg leuk om bij haar te
wonen, maar die switch van vader naar moe
der, de omschakeling van het ene naar het
andere uiterste, daar had ik moeite mee. Dat
gaf me een akelig, onveilig gevoel, dat nu nog
op sommige zondagmiddagen naar boven
komt. Dan ben ik ineens onzeker, belast door
mijn verleden. Zo diep geworteld zit het in
mij."
Pa De Meyere, in leven importeur van Itali
aanse meubelen en ook degene die het spel
Mastermind naar Nederland bracht, was de
conservatief in persoon. Immer gekleed in
driedelig grijs, bijbehorende grijze paraplu
binnen handbereik en grijze gleufhoed op
het hoofd. Een man, vastgeklonken aan eigen
regels en normen. Hard voor zichzelf, hard
voor z'n kinderen. Het liefst zag hij zijn doch
ter in plooirok komen, de hals omhangen
door een parelketting. Dat is er nooit van ge
komen, omdat Coco toen al gruwde van zo'n
kakkineuze uitmonstering. Gelukkig was ma
wel zo inventief een 'tussenoplossing' te be
denken, nog net acceptabel voor haar 'ex'.
Het was voor hem ook een ware cultuur
schok dat dochterlief zich op latere leeftijd
verbond aan de door hem verfoeide 'rooien'
van de VARA om de kleding van de meespe
lenden in 'Zeg eens AAA' te verzorgen. Pas
nadat hem was gebleken dat de serie door
Jan en Alleman, door kijkers van alle gezind
ten werd bekeken, raakte hij vervuld van va
derlijke trots. En heeft hij totaan zijn dood
nooit meer gezanikt over de kleding van zijn
dochter. Maar intussen zat het jeugdtrauma
bij haar diep geworteld.
„Dat het voor mijn vader heel erg telde,
wat ik aan had, heeft me diep gekwetst. Alsof
het niet veel belangrijker is wat iemand denkt
en roept. Maar mijn vader was heel erg bui
tenkant. Een spijkerbroek was al helemaal uit
den boze, dus droegen mijn broer en ik altijd
andersoortige broeken. O, hij ontving ons al
tijd met cadeau's. Nadat we drie jaar ge
brouilleerd met hem waren geweest en ik het
conflict had opengebroken, was het even
huilen en slikken. Daarna kwam hij met een
doos aanzetten. Met daarin allerlei geschen
ken en postzegels die hij tussentijds voor ons
had gekocht."
Verkeerde levenselixer
'Wat zie jij er goed uit', Coco de Meyere, uitgeverij
Andromeda. Prijs f34,50.
Eten is lange tijd haar verkeerde levenselixer
geweest. Als Cóco zat te kauwen, hoefde ze
immers niet te praten. Letterlijk at ze zich
ziek, nadat een of andere oudere kennis haar
tijdens een etentje een tik op de billen had
verkocht, daarbij de woorden uitsprekend:
„Ik hou van Rubensvrouwen."
De eenregelige lofzang op gezette dames
was voor haar aanleiding zichzelf te kerste
nen met een manisch
slankheidsregime. Ze viel
vijftien kilo af. Na verloop
van tijd was ze zo diep ge-
'Nederland zonken dat elke graai in de
koelkast werd afgestraft
minder grijs, met een p™";™?? wiis-
7 vinger in de keel. Aldus was
minder Meyere welgeteld vijf
tien jaar voor zichzelf en
Mien Dobbelsteen'
loop.
Ze zal zich de negende
juli van het vorig jaar haar
hele verdere leven heugen. Coco's 34ste ver
jaardag, oftewel de dag die ze zelf beschouwt
als het begin van haar echte leven. Iedereen
in mijn omgeving riep: 'Een feest geven op je
34ste doe je toch niet'. Maar ik wilde het per
se. En stond daar in het middelpunt van de
belangstelling, helemaal in het wit. Iedereen
maar roepen waar de bruidegom bleef. Ik op
mijn beurt maar zeggen: 'Die heb ik hele
maal niet nodig'. Ik voelde me namelijk echt
super. Voor het eerst.
Ze is constant aan het woord tegenwoor
dig, de radde tong is veelvuldig in werking.
De stilte rond haar is verbroken, dat zal ie
dereen weten. Het is nu zo ver gekomen dat
ze zichzelf erin moet trainen anderen gele
genheid tot praten te geven.. „Ik ben bezig
met een complete inhaalslag. Wat geweest is,
is geweest. Zes keer per dag boven de WC-
pot hangen, dat zal mij niet meer overko
men."
Waar ze vroeger vrijwel alles voor zich
hield, zegt ze nu wat uit haar hart komt. Haar
verandering heeft tot een selectie binnen
haar vrienden- en kennissenkring geleid. „Ik
had wel dertig vrienden, nu nog maar drie.
Kennissen spreek ik ook nauwelijks meer.
Dus ik merk wel dat heel veel mensen niet
aan de nieuwe, zeg maar de werkelijke Coco
de Meyere kunnen wennen. D'r zijn er, die
hebben gezegd: 'Wij willen de oude Coco te
rug'. Nou het spijt me heel erg, die komt dus
niet meer terug."
„Er zijn mensen die de oude Coco terug willen. Nou, het spijt me heel erg, die komt dus niet meer terug."
FOTOS UNITED PHOTOS DE BOER/RON P
