Relatiegedoe waar
ellende van komt
LET OP:
vanLeest
Barbie in verleidelijke
muzikale verpakking
Kanjers bundelen krachten
in een muzikaal feestje
Cultuur&Kunst
Seeldengids Oegstgeest
eidraad kunstminaars
McCartneys
oratorium:
/tonder magie
MET GRATIS COLLECTOR'S ITEM!
LUISTERSESSIE/
PREMIERE
VOOR BEIDE CD'S
OP 28 FEBRUARI
Mare Scheepmaker is niet 'avondvullend'
El Legamo:
rijp voor
grote werk
Timdelerclub
ziet spoken
JAANDAG 24 FEBRUAR11997
EGSTGEEST ARJAN VAN PUK
Iets mooi vinden is het ultieme
icht van de beschouwer." De-
filosofische woorden sprak A.
ïbordus, lid van de Oegstgees-
tr kunstadviescommissie, za-
irdagmiddag tijdens de pre-
[ntatie van De Beeldengids in
et gemeentehuis. De Beelden
ds biedt een overzicht van de
ïventien openbare kunstwer-
»n die de gemeente rijk is en
in karakterisering van hun
(akers.
In de gids staat bij elk beeld
in korte uiüeg over het materi-
il waarvan het vervaardigd is,
i stijl waartoe het behoort en
tijd waarin het gemaakt is.
daar ik heb bewust niet ge-
igd wat de kunstenaar met het
instwerk bedoelt", zegt Labor-
js, die de teksten in de gids
hreef. „De beschouwer moet
zelf een betekenis aan geven
i ook zelf beslissen of hij het
ooi vindt. Ik kan alleen maar
ihtergrondinformatie geven.
Toch is juist die achtergrond
formatie volgens Labordus
oodnodig om een kunstwerk
kunnen begrijpen en waarde-
p. Als voorbeeld noemde hij
»t omstreden beeld Doorlo-
»nde Beweging van Frans de
yMUZIEK
I RECENSIE ERIK QUINT
yerpool oratorio' van Paul McCartney
Carl Davis. Uitvoenng: Delfts Jonge-
Sjkoor, Delfts Jongenskoor, Bel Canto
■jdft, Whenhaston Boy's Choir, Arti Voca-
Pro Musica, Randstedelijk Begeleidings
.Test, Liverpool Project Choir, Mannen-
Ipr de Vereenigde Zangers Den Haag,
»pneke Kaasschieter (sopraan), Joke de
I (alt). Justin Lavender (tenor), Nigel
ffe (bas), Wim Loef (orgel), Thijs Sikking
J (dirigent). Gezien- 21/2, Delft.
Wit, dat door bezwaar van bur
gers uit het Hofbrouckerpark
dreigt te verdwijnen. Volgens
Labordus horen leken in zo'n
geval geen recht op inspraak te
krijgen. „Een chirurg vraagt zijn
patiënt toch ook niet om advies
voor de operatie", zei Labordus.
Het idee voor De Beeldengids
is al enkele jaren oud en komt
van burgemeester Scheenstra,
die destijds de portefeuille
kunst en cultuur beheerde. Hij
ontving zaterdag dan ook het
eerste exemplaar uit handen
van wethouder G. Kempen. Op
de voorkant van de gids staat
een collage van het openbaar
kunstbezit van Oegstgeest, die
Labordus maakte ter gelegen
heid van het vijfentwintigjarig
burgemeesterschap van
Scheenstra in 1992.
Sinds dat jubileum is het aan
tal openbare kunstwerken in
Oegstgeest alleen maar ge
groeid en op 8 maart wordt Jan
Wolkers' Vrouwen in Verzet, het
zeventiende standbeeld in
Oegstgeest, onthuld. Ook over
dit beeld is in De Beeldengids
een uitleg te vinden, waarmee
het boekje meer dan volledig is.
Vrouwen in Verzet wordt het
eerste glazen kunstwerk in
Oegstgeest, maar angst voor
Z; liefde voor zijn geboortestad
,0' 'erpool moet de voornaamste
jjfveer geweest zijn voor Paul
cCartney om een oratorium
k componeren. Maar ook ijdel-
k ,'id en geldingsdrang moeten
iscibben meegespeeld, want wel-
i andere popster durft zich
n zo'n stuk te wagen?
ki)e vraag wie het vervolgens
i rft uit te voeren, is minder
•^langrijk dan die wat iemand
3e zielt deze draak buiten Enge*
^id op de planken te zetten.
|n het de naam van McCart-
ly en de relatie met The Beat-
die tot de verbeelding heb-
n gesproken van initiator en
igent Thijs Sikking, of heeft
icca met 'Liverpool oratorio'
irkelijk iets nieuws aan de
issieke vorm toegevoegd?
ert)p enkele stijlbreuken na,
aronder een onbedoeld maar
erst vermakelijk brokje musi-
in de tweede akte, is van dat
«altste geen sprake. McCartney
3tludt zich met zijn werkstuk
nelijk strikt aan de voorwaar-
n voor een oratorium; een
els episch en deels lyrisch
ïzikaal drama zonder toneel-
ïikking, met veelal een bijbel-
inhoud. De Maria van Jesse-
k is wat dat betreft een uit-
kende locatie voor een orato-
m over hoop, vrede en liefde.
Het uit acht delen bestaande
'haal begint in 1942, als tij-
is een bombardement een
ld geboren wordt. De oor-
'sjongen groeit op met de
mmen van geesten, een vi-
en toont hem zijn toekomsti-
bruid. De aanstaande vader
ikt echter aan de drank, moe-
en kind krijgen een ongeluk,
ïar alles komt weer goed als
der plechtig belooft zijn leven
leteren.
Liverpool oratorio' werd bij
première in 1991 door klas-
ke recensenten met de grond
ijk gemaakt, maar dat heeft
>te aantallen Beatlefans op
ftijd er niet van weerhouden
Delft bijeen te komen. Hoe-
1 dirigent Sikking lof verdient
or al zijn voorbereidende
rk (hij voegde acht koren,
iaronder twee uit Engeland
een uit België samen) klinkt
resultaat iel en mager. Het
ïeel heeft ook iets knulligs,
ikele minuten voor aanvang
'aaien zangers naar bekenden
het publiek en is een foto-
laf in dienst van de organisa-
druk in de weer met een
ukentrapje om het ruim 400
in tellende gezelschap voor
nageslacht vast te leggen,
^oor de leden van het Rand-
fdelijk Begeleidinsgorkest is
een minder vrolijke dag,
ïdat een deel van hun instru-
fntarium gestolen is. Voor
n is na afloop een collecte
ae toepasselijk in een kerk)
houden. Het Delftse initiatief
st perfect in de tijdgeest van
igavoorstellingen met hon-
rden medewerkers en voor
el bezoekers moest het ook
magie hebben van een unie-
eenmalige gebeurtenis. Die
igie rook echter al lang voor
pauze naar de waterige koffie
f in het intermezzo geser-
erd werd.
Berdien Stenberg en Jan Vayne in Stadsgehoorzaal
De beeldengroep van Joop van Kralingen op het plein Wilhelminapark.
FOTO BEELDENGIDS
In de gids bevindt zich een plat
tegrond met de locaties van de
beelden, bedoeld voor het uit
stippelen van een fietstocht.
Maar ook zonder zo'n tocht is
De Beeldengids het lezen zeker
waard.
scherven is ongegrond. Het
kunstwerk is namelijk gemaakt
van speciaal gefabriceerd glas,
dat sterker is dan steen.
De Beeldengids heeft een op
lage van drieduizend exempla
ren en is gratis verkrijgbaar aan
de balie van het gemeentehuis.
RECENSIE DICK HERMSEN
Concert; Berdien Stenberg Jan Vayne
'Duo Concerto' Gezien 22/2, Stadsge
hoorzaal, Leiden.
Wanneer twee kanjers uit de
amusementsmuziek de krach
ten bundelen, is het altijd maar
weer afwachten of zo'n combi
programma niet aan spanning
inboet. Versnippering van talent
ligt op de loer. In 'Duo Concer
to' verzorgen Berdien Stenberg
en Jan Vayne samen een muzi
kaal feestje. Ze spelen solo en
soms musiceren ze als duo. Een
twaalfkoppig orkest zorgt voor
een sfeervolle inkleuring van
het instrumentaal decor. Het
genre - welluidende, lichtklas-
sieke muziek met zo nu en dan
een softe beat als ritmische on
dersteuning - geniet grote po
pulariteit.
Ons land heeft op dat terrein
nog al wat te bieden. Zoals be
kend haalde de president van
de Verenigden Staten, Jan Vay
ne naar Amerika om te spelen
op zijn inhuldigings-party. Ook
Berdien Stenberg kan bogen op
een roemrijk verleden. Vorig
jaar vierde ze haar twaalfenhalf-
jarig jubileum in de muziek. De
flirt tussen de langgelokte pia
nist en de kittige dwarsfluitiste
blijkt een succesformule.
De Stadsgehoorzaal was afge
lopen zaterdagavond weliswaar
niet geheel uitverkocht, maar de
zaal was goed bezet. Oud en
jong, sjiek en losjes, een gemê
leerd gezelschap bevolkte de
zaal. De rood fluwelen gordij
nen op de achtergrond van het
podium waren zacht verlicht.
Voortdurend waren de musici
gehuld in een dun rookgordijn.
In combinatie met de aandacht
voor kleding en presentatie viel
er op de sfeercontouren van de
voorstelling weinig aan te mer
ken. Het werd allemaal uiterst
plezierig in beeld gebracht.
Het orkest, eigenlijk het vaste
begeleidingsensemble van Ber
dien, bestaat uit vaardige muzi
kanten. De klank was mooi in
evenwicht en paste goed bij het
spel van de beide solisten. Ar
rangementen van het orkest
zijn nooit heel spannend maar
wel transparant en altijd aange
naam.
Improviseren op een gegeven
thema was al populair in de tijd
van Mozart. Nog steeds kun je
een zaal er plat mee spelen. Je
moet het echter wel in je vin
gers hebben. Vayne draait zijn
hand er niet voor om. Een colla
ge van Queen, Chopin, Borsato
en Bach zette het publiek op het
puntje van de stoel. Zijn zeer
humoristische inleiding zorgde
voor de nodige hilariteit in de
zaal. Mooi was het deel van het
programma waarin de solisten
samen schitterden. Ingetogen
en muzikaal klonken Bizet's Ha
banera uit 'Carmen' en het the
ma uit de film 'Schindlers List'.
Onder meer stukken uit West
Side Story en The Sound of Mu
sic krijgen een lichtvoetig en
prettig zittend jasje aangetrok
ken. De voorzichtig ingezette
samenwerking zal zeker vervolg
krijgen. Het publiek vond het
allemaal prachtig. In de pauze
gingen gesigneerde cd's als zoe
te broodjes over de toonbank.
Het duo en het orkest werden
rijkelijk beloond met een ova
tioneel applaus.
Hoofdrol voor Hugo Maerten in 'Phaedrain LAKtheater
Een koningin is verliefd op haar stiefzoon. Daar kan ze
niet aan toegeven, totdat ze hoort dat de koning tijdens
een reis is overleden. In het openbaar verklaart ze haar
liefde voor de stiefzoon. Die blijkt evenwel een andere
liefde te hebben. Dan komt toch de koning terug. De ko
ningin verraadt de stiefzoon. Die wordt verbannen en
komt op wrede .wijze om, waarna de koningin een einde
aan haar leven maakt. Wie goed is in quizzen weet dat
het hier over de koningin van Athene, Phaedra, gaat. Het
door Jean Racine in 1677 geschreven toneelstuk 'Phae
dra' is vrijdag en zaterdag te zien in het Leidse LAKthea
ter.
LEIDEN RIJK VAN ROTTERDAM
De Belgische acteur/regisseur
Hugo Maerten speelt de koning,
Theseus. Het gesprek begint
met de vraag of het eigenlijk
niet een erg simpel verhaaltje is,
Necrologie
Frans Boelen
In de necrologie van de oud
directeur van de Leidse
Schouwburg, Frans Boelen,
is jl. zaterdag verzuimd te
vermelden dat de aanklacht
wegens verduistering tegen
adjunct-directeur Hans Ka-
gie destijds is vervallen. Ka-
gie is toen, evenals Boelen,
op korte termijn in vrijheid
gesteld. Zij kregen beiden
een boete.
'Phaedra'. Relatiegedoe en daar
komt dan ellende van. Het lijkt
wel Grieks-klassieke 'soap'.
Maerten; „Nou, nou... Het
verschil met 'soap' is dat de
schrijvers van dat genre zo slim
zijn dat ze de scènes om de an
derhalve minuut van locatie la
ten wisselen. Bij ons duurt een
scène al gauw meer dan tien
minuten en ze spelen zich alle
maal op dezelfde locatie af."
Dat is een kwestie van vorm,
maar wat spreekt een acteur in
het stuk van Racine aan? „Dat
is, denk ik, heel particulier. Het
ongelukkige liefdesverhaal inte
resseert mij op dit moment niet,
want daar heh ik privé geen last
van."
Maerten moet hartelijk la
chen om zijn antwoord, maar
het voldoet niet. „Wat ik in mijn
rol heel prettig vind om te doen
is aan het slot van het stuk het
waarschijnlijk afscheid nemen
van het geloof in een hogere
macht. Dat is vervat in een zeer
goed geschreven monoloogje
van een minuut of vier."
Wat de acteur ook leuk vindt
aan het personage Theseus is
dat hij, volgens de historische
geschriften, nauwelijks een
vrouw kon zien zonder in vuur
en vlam te geraken. „Dat vind ik
een sympathieke karaktertrek.
Dat-ie daar de energie voor
heeft. Ik speel dat niet direct,
maar ik heb het in mijn achter
hoofd. Het zit in een rugzakje.
Niks mee doen, maar wel lekker
meenemen."
Toch rijst de vraag naar de
noodzaak van het spelen van
'Phaedra'. „Dat weet ik niet. Ik
denk dat het een fascinatie van
Mark is. Wat mij in mijn eigen
rol raakt is heel egocentrisch. Ik
speel mijn personage. Daarbij
heb ik wel empathie voor de an
dere personages. Maar wat
Phaedra betreft denk ik: Ja
mens, pech gehad. Ik vind dat
niet zo erg om dat bij deze rol te
denken, want dat huwelijk was
volgens mij niet zo geslaagd."
„Wat ik leuk vind aan The
seus is dat hij, omdat hij heel
veel geluk heeft gehad in de
meest moeilijke situaties, denkt
dat hij een speciale band heeft
met God. Hij heeft monsters
verslagen en veldtochten ge
wonnen. Hij is overal geëerd,
zoals wij het in ons leven nooit
zullen meemaken. Daar moet je
een Ratelband-achtige blijmoe
digheid van krijgen. Daardoor
reageert hij net iets te snel op
uiterlijke kenmerken. En hij
wordt ook belazerd bij het le
ven, laten we welwezen! Dat zit
allemaal in dat ene stuk. In een
'soap' doen ze over zoiets een
half seizoen."
Reserveer nu 'Pop' van U2 en/of 'Nine Lives' van
Aerosmith en ontvang voor elke CD de GRATIS
exclusieve, luxe, genummerde Woodbox' Beperkte
oplage; een waar Collector's Item! Alléén bij vanLeest!
TUSSEN 16.00 -18.00 UUR
IN ONZE WINKELS
COMPACT DISCS
Haarlem, Grote Houtstraat 130
Leiden, Haarlemmerstrqat 119
Hugo Maerten: „Theseus wordt belazerd bij het leven.'
FOTO GPD/HENK RODRIGO
RECENSIE WUNAND ZEILSTRA
Voorstelling 'Struisvogel onthoofd' van en
door Mare Scheepmaker Gezien: 22/2,
Kapelzaal Leiden.
Dat Mare Scheepmaker in 1995
bij het Leids Cabaretfestival de
juryprijs won, was zonder meer
knap. Hij moest het immers in
zijn eentje opnemen tegen twee
trio's, onder wie de wervelende
dames van 'De Bloeiende
Maagden'.
Het optreden van Scheepma
ker is statisch, hij zingt niet en
muziek (met uitzondering van
een enkel losstaand geluidsfrag
ment op band) ontbreekt. Daar
komt nog eens bij dat hij stot
tert. Normaal gesproken een
ernstige handicap voor een ca
baretier, maar Scheepmaker
weet van de nood min of meer
een deugd te maken. Zijn optre
den krijgt in elk geval een apart
soort timing.
Iets onbenoembaars is er in
zijn aanwezigheid op het podi
um dat de aandacht van het pu
bliek weet vast te houden. De
sympathieke manier waarop hij
de zaal met gortdroge humor en
kronkelredeneringen a la Her
man Finkers bespeelt en aan
het lachen krijgt, pleit voor zijn
talent. Maar aan een avondvul
lend optreden is hij nog niet
toe.
Voor de pauze duurt zijn pro
gramma 'Struisvogel onthoofd'
hooguit vijfendertig minuten,
na de pauze is het niet veel lan
ger. Niet zozeer de duur als wel
de kwaliteit van het gebodene is
mager. Met name het tweede
deel is ronduit slecht. Scheep
maker leunt nog sterk op de
grappen uit zijn conference van
het cabaretfestival en weet daar
na twee jaar weinig opvallends
aan toe te voegen.
Gezien de mogelijkheden van
moderne geluidstechniek is het
bovendien een raadsel waarom
Scheepmaker voortdurend met
een microfoon van flink for
maat in de hand staat. Volstrekt
onnodig in een zaal als de Ka
pelzaal en op die manier legt hij
zichzelf nog eens extra beper
kingen op. Dat is echt jammer.
Het krediet dat de overwin
ning op een festival biedt,
schept verwachtingen die Mare
Scheepmaker nog niet waar
maakt.
MUZIEK
RECENSIE HANS PIET
Concert: No Doubt met Gwen Stefani
(zang), Tom Dumont (gitaar). Adrian
Young (drums) en Tony Kanal (bas), aan
gevuld met zanger/trompettist en zanger-
/toetsenist. Gehoord: 21/2, Statenhal,
Den Haag.
Dat No Doubt met die ene hit
'Don't speak' als een komeet
omhoog is geschoten aan het
Nederlandse popfirmament is
minder verwonderlijk dan het
lijkt. De groep, die in november
nog in de Max in Amsterdam
speelde en vrijdagavond in de
uitverkochte Statenhal in Den
Haag resideerde, verdient die
roem.
Het Californische kwartet, dat
met Gwen Stefani de verleide
lijkst zingende Barbiepop in
huis heeft, lijkt de magie te heb
ben ontdekt die elke perfecte
popgroep kenmerkt. Eigenlijk
alleen aan de verbindende tek
sten schort het nog een beetje,
hoewel Gwen soms heel humo
ristisch uit de hoek kan komen.
Zo was er die korte pauze waar
in de zaal een massaal 'olé'
scandeerde, maar direct stil viel
toen Stefani met haar innemen
de kinderstemmetje riep: 'maar
ik ben hier toch de zangeres?'
Het voordeel van een hit is
dat je het publiek niet echt
meer voor je hoeft te winnen.
Zeker niet als zo'n nummer af
komstig is van een innemend
album als 'Tragic kingdom' en
je al direct bij de eerste paar
nummers laat horen, dat, on
danks een belabberd afgestelde
instaljatie - toetsen en gitaar
konden nergens accenten aan
brengen - de vocale prestaties
(ook in de samenzang) ver bo
ven het gemiddelde van een
doorsnee concert liggen.
Gwen, die haar vrouwelijk
heid op een aangename manier
uitbuitte, was al heel snel de
gangmaakster van een dam
pend feest, waarbij niet alleen
luidkeels werd meezongen,
maar de hele zaal wild mee-
sprong op de aangename ritmes
van het materiaal. Dat de in het
zweet badende mensenzee zich
zo gemakkelijk liet gaan, is be
grijpelijk. Gwen spreekt met
haar teksten een heel directe
taal, die bovendien de gevoe
lens van de aanwezigen ver
woordt en die nog eens wordt
geaccentueerd door haar Bar-
bie-achtige manier van doen.
En vlak de muziek niet uit.
Het gaat om zeer geraffineerde
ska-rock, die de ene keer wat
meer de rockkant uitgaat en het
volgende moment meer reggae-
elementen heeft. Bovendien
worden de composities met
klasse uitgevoerd. De gitaarsolo
in 'Don't speak' was prachtig,
maar ook de aanvulling van de
blazers en de bij vlagen uitge
voerde strakke, veelkleurige sa
menzang sprak boekdelen.
Daarbij lijdt het werk niet echt
onder het feit, dat het soms -
omwille van de livesfeer - be
hoorlijk werd uitgerekt.
Gwen koos, in het heetst van
de strijd, de batterij luidsprekers
uit om hoog boven de zaal Oos
ters, dus verleidelijk heupwie
gend, op te dansen en hitste de
menigte nog even lekker op
door te roepen dat de ene kant
van de zaal beter zong dan de
andere kant. Allemaal met de
beste bedoeling natuurlijk, want
de soms als losgeslagen tieners
gillende toeschouwers genoten
anderhalf uur lang met volle
teugen.
CHEF JAN RIJSDAM, 071-5356444
RECENSIE HANS KEUZERS
Supertrio; ONAGER, El Legamo, KAF. Ge
zien: 22/2, LVC, Leiden.
Aan het rijtje Nederlandstalige
bands en artiesten lijkt geen
einde te komen. Een aantal ja
ren geleden zou het een hels
karwei zijn geweest om drie be
hoorlijke bandjes uit de streek
te halen. Nu schieten ze als
paddenstoelen uit de grond.
Wie titels bedenkt als 'Win
dows 95' en 'Grafwervel' scoort
in ieder geval qua titels hoog op
de orginaliteitsschaal. maar
ONAGER heeft wat meer moeite
met de tekstinvulling zelf. De
100% Leidse groep overgiet die
teksten met een voorspelbare
punky, hardcore-achtige men-
gelsound. Zanger Jeroen klinkt
met zijn rauwe stem als een re
gelrechte kopie van frontman
Bob Fosko van de Raggende
Manne en lijkt qua aankleding
zo uit een borrel van Minerva
gelopen.
De Zoeterwoudse formatie El
Legamo mocht als voorpro
gramma van de Tröckener
Kecks aan het grote werk ruiken
en werd onlangs Popslagwin-
naar bij Radio 3. Podiumerva
ring heeft de band dus voldoen
de. Sluit je ogen bij het nummer
'De wereld draait' en de stem
van zanger Patrick Wolters
komt akelig dicht in de buurt
van Martin Buitenhuis van Van
Dik Hout. Dat is op zichzelf niet
zo erg, want de groep heeft vol
doende eigen smoel om op ei
gen benen te staan. Het refrein
van het lekkere up tempo pop-
pynummer 'De muur' wordt
daarnaast nog eens door een
waar legioen Zoeterwoudena-
ren naar de eindstreep ge
schreeuwd. El Legamo heeft
voor hun jonge leeftijd een op
vallend charmant charisma.
Jammer dat het eind van het
optreden het werk muzikaal een
beetje inzakt met al te plicht
matige stagedive-activiteiten.
De groep KAF slingerde het
overgrote deel van de teksten
onverstaanbaar de zaal in. En
dat is vervelend als je je eigen
teksten van behoorlijk niveau
vindt. 'Heen en weer' en 'Nooit
meer kwijt' krijgen een heavy
uitvoering die je het best het
predikaat voorspelbaar en voor
al uitgekauwd kan geven. De
Nederlandstalige hype leverde
zaterdag met El Legamo in elk
geval één exponent op die met
een gerust hart het clubcircuit
in kan en die met de sound ho
ge ogen kan gooien in het prille
popjaar '97.
THEATER
RECENSIE WUNAND ZEILSTRA
Voorstelling: 'Ik zie, ik zie wat jij niet ziet'
('Blithe Spirit') van Noel Coward door de
Timdelerclub. Regie Ronald van Brand
wijk. Gezien: 21/2. schouwburg, Leiden
Een bekend stuk, een succesvol
stuk maar zeker niet het beste
stuk van Noel Coward. Met na
me de ontknoping zit daarvoor
te rafelig in elkaar. Toch weet de
Timdelerclub er een onderhou
dende toneelavond van te ma
ken. De hoofdpersoon ziet zijn
eerste vrouw verschijnen als
spook die zijn huidige vrouw
niet kan waarnemen. Dat is al
lemaal het gevolg van een spiri
tistische seance die op zijn ver
zoek heeft plaats gehad.
Renate Hundersmarck haalt
stevig uit om een excentriek
medium te kunnen spelen.
Haar nuchtere uitstraling botst
met haar volledige overgave in
een toestand van trance. Dat
werkt geestig. Zo ook de ver
baasde reacties van echtgenote
twee (Auke Krispijn) op de
geestverschijning van haar
voorgangster (Jolanda van Gor-
kum). Deze dames dragen de
humor van het stuk, terwijl de
hoofdpersoon (gespeeld door
Robert Emmen) tevergeefs
tracht de situatie de baas te blij
ven.
De voorstelling als geheel had
nog iets meer vaart kunnen
hebben. Bovendien laat de ver
staanbaarheid door het vrij
zachte spreken nog wel eens te
wensen over. Dat geluid gaf dit
maal extra problemen, omdat
men in het kale toneelhuis van
de schouwburg speelde. Na
tuurlijk waren er decorstukken,
maar de plaats van handeling
was in een soort modern kaal
design geplaatst. Weliswaar
bood dat een sobere, effectieve
vormgeving, waaruit echter he
laas veel geluid kon weglekken.
De wat flauwe ontknoping van
het stuk kon de Timdelerclub
met een eigen feestje compen
seren. Er werd een jubilaresse in
het zonnetje gezet. Agnes Ou-
werkerk kreeg een sieraad van
het overkoepelend orgaan voor
het amateurtoneel, omdat zij
maar liefst vijftig jaar aan de
Timdelerclub is verbonden.