Een
geinig
wagentje
voor
'zeszes'
Chinese
bruidskast in de namaakslag
'i
Tweedehands
automarkt
heeft het moeilijk
Steeds meer
leasemaatschappijen,
dealers en bedrijven met
een eigen wagenpark laten
hun gebruikte auto's veilen.
Dat doen ze bij de enige
autoveiling van Nederland,
BCA Autoveiling in
Barneveld. Deze
Nederlandse dochter van
een Britse moeder veilde
vorig jaar28.000 auto's. Dit
jaar moeten dat er 35.000
worden, want het
Bameveldse bedrijf heeft
grote plannen.
TT
|im avel 339 staat ingeklemd tussen
B een Hyundai en een Honda Civic
^^1,5 i. Het is een prachtige groen-
metalic Mercedes 300 SL-24. De kenners
staan er deskundig om heen te kijken. Met al
die toeters en bellen (ABS, alarm, airco, cd-
speler) kost-ie nieuw zo'n drie ton, zegt een
van hen.
Maar kavel 339 is van juli 1992, heeft
102.141 km op de teller en lekt bij de cilin-
derkop, meldt een papiertje achter de zijruit.
Wat moet-ie nu dus kosten? Zo tegen de
110.000 gulden, denkt de één. Maximaal 120;
schat de ander.
In de grote hal van BCA Autoveiling in Bar
neveld lopen honderden kenners en het zijn
allemaal mannen: jonkies (baard van een
week, leren jack, filtersigaret) en oudere rou
tiniers (drie onderkinnen en een bierbuik).
Ze slenteren langs de auto's, maken wat aan
tekeningen en kijken vooral heel ernstig. De
autohandel is een serieuze zaak.
Via de BCA Autoveiling zijn vorig jaar
13.500 auto's verkocht. Er werden 28.000 wa
gens geveild, zodat het gemiddeld iets meer
dan twee zittingen duurde alvorens de auto
een andere eigenaar kreeg-. Van alle aangebo
den wagens is vorig jaar 85 procent verkocht.
Voor 15 procent was met - zelfs - drie keer
veilen geen liefhebber te vinden en verder
gaan ze niet in Barneveld.
De veiling (in 1996 42.000 bezoekers, om
zet 110 miljoen gulden) is niet voor particu
lieren. Uitsluitend voor de handel. „Business
to business", aldus algemeen directeur Gert
van Vliet. „De kopers zijn vooral dealers en
autohandelaren. De verkopende partijen im
porteurs, leasemaatschappijen, verzekeraars,
grote bedrijven met een eigen wagenpark en
overheidsinstellingen."
Gewone consumenten mogen wel kijken
maar niet kopen. Dat mogen alleen handela
ren die namens een bedrijf (al was het maar
hun eigen onderneming) in Barneveld ko
men. Geregistreerde leden betalen twee pro
cent opgeld (veilingkosten) bovenop de
koopprijs. Niet-geregistreerden moeten vijf
procent opgeld neerleggen en duizend gul
den 'waarborgsom'.
Directeur Van Vliet koestert die 'handel
voor de handel' en is niet van plan de veiling
open te gooien voor particulieren: „Die heb
ben hier niets te zoeken. De consument moet
gewoon z'n auto bij de dealer kopen. Die
heeft inruilfaciliteiten, geeft garantie. Dat
doen wij hier niet. De technische staat van de
auto's wordt door ons heel snel bekeken. Een
controle duurt nooit langer dan twintig mi
nuten. Maar intensiever hoeft ook niet. De
auto's gaan immers naar de autovakhandel
zelf."
Vijftig per uur
Sinds kort telt de autoveiling in Barneveld
twee veilingzalen, waar tegelijkertijd wordt
gewerkt. Terwijl in de Blauwe Zaal de auto's
van onder de zevenduizend gulden passeren,
gaat het in de Rode Zaal om nieuwere wa
gens.
Per uur, per zaal worden vijftig auto's bij
opbod geveild. Iets meer dan een minuut per
auto. En in die minuut gaat het om veel geld.
Met de veilinggids in de hand hebben de ko
pers van tevoren de auto's bekeken. Als de
auto is 'voorgereden', leest de veilingmeester
in hoog tempo de gegevens voor, waarna de
tribune in hetzelfde tempo kan bieden. „Ka
vel 41: Peugeot 205 1.4 XS, november '90,
driedeurs, vijfbakker, elektrische ramen. Gei
nig wagentje. We beginnen op vijfdriekwart.
Vijfduizendzevenhonderdenvijftig gulden.
Vijfaehl, zesrond, zestwee, zesdrie, zesvijf,
zeszes. Zeszes, zeszes. Geinig wagentje,
beetje vies, maar wat water erover heen en je
weet niet wat je ziet. Zeszes, zesduizendzes
honderd gulden. Niemand meer? Eenmaal,
tweemaal..verkocht.
En veertig seconden later rijdt de geinige
Peugeot weg en komt de volgende: kavel 42,
een Nissan Sunny uit 1986, die binnen een
halve minuut voor 2100 gulden van nieuwe
eigenaar verwisselt.
In de andere veilingzaal is de 'First Class-
veiling' aan de gang: nieuwere auto's met
minder kilometers op de teller. Binnen drie
minuten worden daar bijvoorbeeld twee
Opeis Astra's verkocht. Een 1.6 sedan (1995,
26.000 km) voor '24 rond' 24.000) en een
stationwagon 1.4 (1995. 15.000 km) voor
25.850.
Betrekkelijk lage prijzen, vinden de insi
ders. De tweedehands automarkt heeft het
moeilijk. In 1996 zijn er, naast de 473.000
nieuwe auto's, zo'n 1,2 miljoen gebruikte wa
gens verkocht: 900.000 via de handel en
300.000 van particulier naar particulier.
BCA-branchemanager Stoof: „Er is overca
paciteit op de markt van gebruikte wagens.
Dat komt voor een niet gering deel door de
stijgende verkoop van nieuwe auto's. Er wor
den te veel nieuwe wagens de markt 'opge
duwd' door acties van importeurs en dealers.
Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de rest
waarde van de ingeruilde wagen: die daalt."
Groei
BCA Autoveiling begon in 1988. Barneveld
werd gekozen vanwege de centrale ligging en
omdat de grootste autotransporteur van Ne
derland (Van Amerongen) daar gevestigd is.
In het tweede jaar, 1989, veilde 'Barneveld'
11.000 auto's. Voor dit jaar rekent directeur
Van Vliet op 35.000. Dankzij een investering
van 6,5 miljoen gulden, kan 'Barneveld' met
55 man personeel nu 45.000 auto's per jaar
veilen.
Van Vliet: „Dat is hier ook wel het maxi
mum. Blijven we in dit tempo groeien, dan
zullen we elders in Nederland een vestiging
moeten openen. Maar met die twee veiling
zalen, werken we nu twee keer zo snel als
voorheen, dus voorlopig kunnen we wel even
vooruit."
In een van die twee zalen is inmiddels die
prachtige groen metallic Mercedes 300 SL-24
geveild. De biedingen bleven steken op
98.000 gulden en daarvoor mocht-ie niet weg
van de huidige eigenaar. Weer niet, want het
was al de tweede poging. De Mercedes krijgt
nog één kans. Drie keer meedoen is het
maximum.
Misschien helpt het als de eigenaar/
aanbieder de limietprijs wat omlaag doet,
suggereert een veilingmedewerker. Want op
de veiling geldt de wet van vraag en aanbod.
Is er geen vraag, dan wil een prijsverlaging
nog wel eens helpen. Ook bij een Mercedes-
van-drie-ton.
Ie stroom van Aziatisch
'eken knappe namaak,
ibbert als blikvanger de
Chinese bruidskast, een
irmijnrood meubelstuk
waarin symbolen van
eeuwige trouw zijn
vgenomen. Was de kast-
nkele jaren geleden nog
'ten exclusief, nu staat
te koop bij de bloemist
of wordt als prijs
'gegeven in een tv-quiz.
witeinse antiekhandel
'frtzich blauw. „Straks
tzo'n kast bij Blokker.
He
eebn.]irfm.]jmr>isia
et sprookje van de Chinese bruidskast
die naar Nederland kwam en daar de taal der
liefde sprak volgens een poëtisch concept dat
de westerling alweer bijna vergeten was,
dreigt een verwaterd slot te krijgen. De vraag
is te groot, imitatie slaat toe. De kast gaat aan
zijn eigen schoonheid ten onder.
Zo mooi is dat karmijnrode meubel, in zijn
eenvoud zo vol raffinement en verborgen
symboliek. De opvallende ronde plaat van
donker messing op de voorzijde vertolkt de
oneindigheid van de liefde. Alleen als de deu
ren na verwijdering van een koperen pin
opengaan, wordt die tijdelijk verbroken.
Toen de kasten enkele jaren geleden voor
het eerst in Nederland verschenen, werd er
grif zevenduizend gulden- voor betaald, maar
sinds de Bijenkorf drie jaar geleden in het ka
der van een China-actie enkele containers vol
liet aanrukken, is de kast in China 'doorge
fokt' met als resultaat dat nu exemplaren in
bloemisterijen en doodgewone meubelzaken
zijn te vinden voor zo'n vijftienhonderd gul
den.
De antiekhandel spreekt van een prijzen
slag. Bij bonafide handelaren heerst de angst
dat nog veel meer oosters antiek Aziatica ten
prooi zal raken aan degeneratie. „Hele dor
pen zitten in China, Indonesië en India van
oud hout zogenaamd antieke bruidskasten in
elkaar te timmeren", zegt de Amsterdamse
Henriëtte Slot. Zes jaar geleden zette zij 'de
eerste bruidskast in Nederland' trots in de'
etalage van haar Amsterdamse antiekwinkel
Avenue 19.
„Ik zag die kast in China en was meteen
verliefd op de vorm, op die prachtige, bijna
niet te omschrijven rode kleur, de mysterieu
ze ronde plaat en de eenvoudige, maar inge-
Nep-antiek op de Westerse markt
De Chinese bruidskast. De vraag is te groot, imitatie slaat
toe. De kast gaat aan zijn eigen schoonheid ten onder.
FOTO'S GPD JAAP DE BOER
De Chinese kinderstoel, ook een artikel dat via de giganti
sche oosterse import in de Nederlandse winkels is geko
men.
nieuze constructie. Ik houd erg van art deco
en vond die ruim een eeuw oude in China
zorgvuldig gerestaureerde kast daar mooi bij
passen. Ik heb hem zelf geïmporteerd. Franse
en Belgische importeurs hadden 'm al ge
haald, maar in Nederland had ik de primeur.
Een contactman in China bezorgde me
meer exemplaren. Ik verkocht ze voor zes- of
zevenduizend gulden. Echt antiek. Toen
kwam de Bijenkorf met die kasten en ik durf
gerust te zeggen: van een veel mindere kwali
teit. Daarna is de markt steeds meer verziekt.
Ik zag de kast al voor negenhonderd gulden
in een advertentie. Wat moeten mijn klanten
daarvan denken? Want zij weten niet dat het
troep is."
Moeilijk te zien
Hoe kun je nou zien of een bruidskast antiek
is of namaak? Antiekhandelaar Jo Peijnen-
burg in het Brabantse Haaren heeft daar niet
direct een antwoord op. „Moeilijk te zien. Ze
lijken allemaal op elkaar. Bij mij kost-ie ne
gentienhonderd gulden en da's eigenlijk te
weinig. Ik voorspel die vraag naar bruidskas
ten nog maar een kort leven. De handel
wordt kapot gemaakt. Er komt steeds meer
rotzooi op de markt."
Heel goed thuis in de wereld van het Chi
nese antiek is Monique Sijkers, eigenares van
de antiekwinkel Sino House in Amsterdam.
Sijkers studeerde geschiedenis en Chinese
taal- en letterkunde en ging in 1990, een jaar
na de studentenopstand, verder studeren aan
de universiteit van Peking. Vervolgens be
machtigde ze een baantje bij een lokaal ra
diostation in Sjanghai.
„Ik raakte al gauw in de ban van de enor
me hoeveelheden prachtig antiek. Het was
niet moeilijk om er aan te komen. De Chi
nees is meer gecharmeerd van Westerse
spullen dan van zijn eigen meubilair. Terug
in Amsterdam ben ik kasten en stoelen aan
vrienden en kennissen gaan doorverkopen.
Dat liep goed. Ik heb nu een vaste klanten
kring in Amsterdam en 't Gooi. Ik blijf antieke
bruidskasten verkopen, alleen de echte, voor
zien van het lakstempeltje van het Chinees
Antiekbureau, dat de export controleert. In
China is iets antiek als het honderdvijftig jaar
oud is. Ik houd tachtig jaar aan als maatstaf.
De Bijenkorf heeft de vraag naar bruidskas
ten sterk aangewakkerd. En ze verkochten die
kasten niet eens zo goedkoop. Ik sluit niet uit
dat er een paar goeie tussen hebben gezeten,
maar ja... als je acht containers binnenkrijgt,
komt kwaliteit niet meer op de eerste plaats..
De Chinezen zijn meesters in het reproduce
ren."
In haar winkel gaat een gegarandeerd an
tieke bruidskast er voor 3300 gulden uit.
„Voor minder kan niet. Ik neem de tijd voor
mijn klant, geef hem eventueel een Chinees
meubelstuk op proef mee, praat onder het
genot van een glaasje wijn over de Chinese
cultuur en over mijn ervaringen."
Eén van de grotere im- en exporteurs van
oosters antiek is groothandel Marcel van
Dam aan de Wilgenweg op het industrieter
rein van Oudewater. Timmerlieden, restaura
teurs en decorateurs zijn er bezig in sterk
naar was en zaagsel ruikende werkplaatsen.
Zes jaar geleden stortte Van Dam zich op 'het
grenen'. Toen hij merkte dat de consument
daar 'iets decoratiefs' bij begon te zoeken, liet
hij teakhouten tafels uit Indonesië en bruids
kasten uit China aanrukken.
„Kleur en symboliek spreken de mensen
aan, dat mysterieuze hè", zegt Van Dams be
drijfsleider Jos Eberson. Hij bekent zelf nog
nooit in China te zijn geweest. Van lakzegel-
tjes en een Chinees antiekkeuringsbureau
heeft hij nooit gehoord. „Maar wij importe
ren langs legale paden, dus dat zit wel goed."
Magazijnruimten stampvol oosterse im
port. Tientallen bruidskasten en ook dres
soirs, altaarkisten, schrijfbureaus, kinder
stoeltjes, commodes, krukjes en slim gecon
strueerde scheerdozen. Eberson: „De handel
wil dat spul er graag bij. Wij proberen de
krenten uit cfe pap te halen. Er zit veel antiek
tussen, maar ook veel knappe namaak. Het
ziet er allemaal zo grappig en degelijk uit.
De bruidskasten zijn nog steeds niet aan te
slepen, vooral in de Randstad. Wij kopen het
liefst ongerestaureerde kasten in. Dan kun je
zien wat er aan de hand is. Wij knappen de
kasten op zoals de markt het wil. Zo'n kast
moet er niet alleen mooi uitzien, maar ook
stevig in elkaar zitten.
Onze klanten willen geen kasten die zijn
gerestaureerd in Honkongstijl, dat wil zeggen
helemaal vernieuwd en zwaar in de lak gezet.
Nieuw of namaak, dat is zelfs voor een tim
merman nog moeilijk om te zien. Wij werken
met een Chinese agent die ons vertrouwen
geniet."
Eberson ziet een nieuwe hausse aan de ho
rizon verschijnen. „Let op. India is in op
komst. Wij zijn al druk doende met de im- en
export. Prachtige spullen, rijk gedecoreerd,
warme teakkleuren die het goed doen bij de
trendy kleuren eigeel en warm-oranje. In
diaas antiek is niet goedkoper dan het Chine
se, eerder duurder. Ik denk dat de handel
daarin uiteindelijk een langere adem zal heb
ben."
De enige autoveiling van Nederland, BCA in Barneveld. Deze dochter van een Britse moeder veilde vorig jaar 28.000 auto's.
FOTO GPD
