Iedereen wil
weer vriend zijn
van Siemerink
René Eijkelkamp zal PSV niet missen
e damesdubbel die Jan Siemerink van zijn trainingsbaantje in het
isterdamse Frans Ottenstadion afjaagt, heeft van hem genoten. In
[restaurant hoeft hij deze week zijn kopje koffie niet af te rekenen,
nderen staan weer in de rij voor een handtekening en moeten van
in moeder 'hartelijk gefeliciteerd' zeggen. Vrijwel elke omroep wil
Lh in het programma hebben. Afgelopen zondag viel de bal voor Jan
emerink in het Davis-Cupduel tegen Roemenië net aan de goede
ant van het net. Nederland ligt aan zijn voeten; iedereen wil weer
vriend zijn van Jan Siemerink.
De Rijnsburger laat alle belangstelling
nuchter over zich heen komen. Hij draaft
keurig op in de in zijn ogen serieuze sport
programma's, voorziet iedereen die erom
waagt van een handtekening en luistert
beleefd naar het verhaal van een suppor
ter die de tv uitzette, toen Siemerink in de
vierde set tegen Voinea een matchpoint
tegen had.
Toch probeert de Rijnsburger in de
week na het 'wonder van Boekarest' de
knop om te draaien en zich te concentre
ren op de toernooienreeks die komen
gaat. De doordeweekse woensdag is daar
om een gewone werkdag voor de tennis
ser. Dat betekent dat hij twee trainingsses
sies van twee uur afwerkt met zijn trai
ningsmaatje van die dag, Paul Haarhuis,
en daarna op de mountain-bike klimt voor
een conditie-training.
De trainingen zijn ontspannen, want de
spieren zijn nog stram na de inspanning
van zondag. „Sporten is gezond, maar of
topsport gezond is weet ik niet", vertelt
Siemerink later in het restaurant nadat hij
net handtekening nummer 99 en 100
heeft moeten uitdelen en naar zijn stijve -
hamstrings grijpt.
De vrijdag daarvoor kwam niemand de
handtekening vragen van de buurman van
Jos Verstappen in Monaco. Siemerink ver
loor van de Roemeen Pavel, een wedstrijd
die hij niet had mogen verliezen. Hij werd
neergesabeld. Jan was te lief, hij was geen
killer. Als het erop aankwam, kon hij niet
winnen. En elk krantenartikel herinnerde
aan de Davis-Cupnederlaag van vorig jaar
tegen India, waar Siemerink ook al niet
van twee 'perenplukkers' had kunnen
winnen.
„Ik vind dat er vreemd op mijn twee
partijen is gereageerd. De negatieve reac
ties na de wedstrijd tegen Pavel vond ik
overdreven. Had dan niemand even kun
nen nakijken dat ik op dat moment zes
Davis-Cupwedstrijden had gewonnen en
maar drie verloren? En ook de euforie na
zondag vond ik te ver gaan, niet realis
tisch. Er wordt alleen maar ggkeken naar
het eindresultaat. Of je wint of verliest,
maakt een wereld van verschil. Ik kan daar
iniets aan doen en ik hoef er ook niets aan
'te doen, maar het stoort me wel."
Toch raakte Siemerink geïnspireerd
door kranten van zaterdag. „Ik heb wel
degelijk al die artikelen zitten lezen. Ik
dacht toen al: als ik de kans krijg, dan zal
ik ze eens wat laten zien. Had ik tegen
Voinea ook verloren, dan was ik van dat
stempel nooit meer af gekomen. Dat vind
ik eigenlijk het mooie van die overwin
ning. Ik ben daar voorlopig van af."
De Rijnsburger streed in Boekarest niet
alleen tegen de Roemeen, maar ook tegen
het publiek. „Op zich is het mooi als het
publiek als een man achter hun speler
staat. Maar er zijn natuurlijk altijd mensen
die erop uit zijn de tegenstander te irrite
ren. Dan moet de scheidsrechter ingrij
pen. Die heeft dat wel een paar keer ge
daan, maar het had best meer mogen ge
beuren."
De Rijnsburger geeft toe dat het duel
met Voinea een pure 'fifty-fifty-wedstrijd'
was. „Zo'n lange wedstrijd vertoontje spel
altijd pieken en dalen. Toen ik de eerste
set had gewonnen, was ik de tweede set
eigenlijk beter." Maar geen moment dacht
hij dat hij de partij zou winnen. „Je hebt
soms wel eens, wanneer je tegenstander
veel fouten maakt, dat je denkt dat een
partij je niet fheer kan ontglippen. Dat
was tegen Voinea niet zo. Hij gaf te weinig
weg. Elk punt moest ik maken."
Daarvoor moest de Rijnsburger ook alle
inspiratie in hem naar boven halen. „Dan
is het belangrijk dat het teamwedstrijd is.
Er zit een coach naast je, er zit een bank
met teamgenoten en begeleiders die maar
blijven roepen dat je niet moet opgeven.
Dat is zo belangrijk. Je voelt je veel sterker
dan wanneer je ergens in een hoek van de
wereld een partijtje staat te spelen."
De vreugde-uitbarsting na de overwin
ning stond in schril contrast tot zijn stem
ming na het duel van vrijdag tegen Pavel.
De tennisser moest toen - vechtend tegen
de tranen - bekennen dat hij zijn team in
de steek had gelaten. „Tegen Pavel zat ik
niet in de wedstrijd en duurde het te lang
voor ik wel in mijn spel kwam."
Daarbij speelt een rol dat Siemerink dit
jaar in vijf toernooien maar één partij
won. „Dat heeft er zeker mee te maken.
Als je al ergens een finale hebt gespeeld,
betekent dat dat je al een flink aantal wed
strijden achter de rug hebt. Dat je wed
strijdritme hebt. Dan begin je al veel lek
kerder aan zo'n wedstrijd."
Zijn voorbereiding op het nieuwe sei
zoen zag er vrijwel hetzelfde uit als de
voorgaande jaren. Maar meteen het eerste
toernooi in Doha verloor hij in de eerste
ronde van de onbekende El Saywy. In ten-
Jan Siemerink speelt liever met Schalken dan met Krajicek tegen de Verenigde Staten: Je kan beter met z'n vieren naar Amerika gaan dan met drie
plus één." foto ap
nisjargon heet het dat een speler die ver
boven zichzelf uitstijgt 'uit zijn reet staat
te spelen'. En dat was volgens Siemerink
met deze Egyptenaar duidelijk het geval.
„Ik verlies met 7-5 in de tiebreak. Zo'n ne
derlaag veroorzaakt een sneeuwbaleffect.
Als ik in Doha een raar rondjes win, verlies
ik ook niet van Ruud tijdens de Australian
Open. Dan begin je een jaar heel anders.
Het moet net even meezitten, je moet de
kans krijgen naar een vorm te groeien."
Eind van het vorig jaar was het allemaal
net andersom. In Lyon verloor Siemerink
met 7-6 in de derde set van Henman,
maar daarna vielen een paar partijen net
zijn kant op. In Wenen won hij met 7-6
derde set van Edberg in de kwartfinale en
in Stuttgart ging in tegen Kafelnikov in de
tweede ronde hetzelfde. „Voor hetzelfde
geld verlies je die wedstrijden en sta je aan
het einde van het jaar niet 15de op de we
reldranglijst, maar 30ste", schat de num
mer twee van Nederland.
Hoger dan die 15de plaats op de wereld
ranglijst stond Siemerink nog nooit. „Ik
moet zeggen dat ik ook met die positie wel
tegen mijn plafond zit. Ik speel goed en
het zit mee, dan kom je 15de. Als ik een
Grand-Slamtoernooi goed had gespeeld,
had ik tegen de top 10 aan gezeten. Het is
niet ondenkbaar.
Siemerink won in zijn loopbaan van alle
top-10-spelers één of meerdere malen.
Behalve van Sampras. „Als ik tegen hem
speel, heb ik altijd het gevoel: die gozer
heeft over. Daar word je mee geboren, dat
kan je niet aanleren. Hij kan altijd nog een
tandje hoger schakelen. Je merkt nooit iets
aan hem, altijd is hij even rustig. Hij
straalt uit: voor mij is het alledaags werk
op topniveau presteren."
Maar ondanks een enkele overwinning
op de wereldtoppers weet de Rijnsburger
dat hij het niveau van de absolute top niet
haalt. „Chang en Muster spelen zo con
stant op hoog niveau, daar kan ik niet aan
tippen. Ivanisevic is een zelfde soort speler
als ik, maar hij heeft meer, zijn opslag is
gevaarlijker. Daaronder zit een categorie
spelers als Fereira, Enquist, Krajicek, dat
zijn goede spelers. Ik denk dat ik tegen dat
niveau aan zit, maar dan moet het wel lo
pen."
In zijn bestorming van de wereldrang
lijst wordt Siemerink terzijde gestaan door
Tjerk Bogtstra. De coach heeft in een in
terview aangegeven niet lang meer met
het werk te willen doorgaan. De samen
werking wordt in elk geval nog dit jaar
voortgezet. De Rijnsburger heeft wel nage
dacht over een toekomst zonder Bogtstra.
„Ik ga het dan anders oplossen. Ik zorg
dan dat ik thuis een trainer heb. De situa
tie met een coach die meereist is wel ide
aal. Iemand met wie je ook onderweg ge
richt aan bepaalde dingen kunt werken,
die de wedstrijden bekijkt en speltechni-
sche zaken controleert. Ik heb dat altijd
De komende weken kan hij in Antwer
pen, Milaan, Rotterdam en Key Biscane
weer aan verbetering van zijn 'ranking'
werken. Daarna - op 4,5 en 6 april - staat
de volgende ronde van de Davis Cup te
gen de Verenigde Staten te wachten. Het
inpassen van Krajicek in het team heeft al
tot wat discussie geleid. .'Krajicek heeft
aangegeven dat hij dit jaar niet voor het
team wil spelen, dus wordt hij ook niet ge
vraagd', zo luidt het standpunt dat door
bondscoach Stanley Franker en de spelers
naar buiten wordt gebracht. Siemerink wil
er eigenlijk niet veel over zeggen, maar
duidelijk is dat Krajicek niet in het team
past. „Sjeng Schalken ligt goed in de
ploeg. Je kan beter met zijn vieren naar
Amerika gaan dan met drie plus één",
luidt het duidelijke antwoord van Sieme
rink.
De kans dat de Davis-Cupexpeditie naar
Newport Beach, net zo florissant verloopt
als die naar Boekarest, is - zeker zonder
Krajicek - niet zo groot. Siemerink kan
echter nog wel even teren op zijn overwin
ning van afgelopen weekeinde. „Mijn eer
ste Davis-Cupwedstrijd, een dubbel met
Richard in Mexico, vergeet ik nooit meer,
maar deze partij tegen Voinea zal me ook
altijd bijblijven."
De gipspoot rust op de tafel, het lange lijf
ligt opgevouwen op een mime bank.
„Man, man, man, ik verveel me kapot."
René Eijkelkamp zucht nog maar eens.
Steekt de brand in weer een sigaret. De
lange aanvaller van PSV is begonnen aan
een 'bezigheid' waaraan hij een pesthekel
heeft: revalideren. Vorige week maandag
werd uit zijn linker achillespees dood
weefsel verwijderd. Eijkelkamp baalt,
maar degradeert zijn malheur onmiddel
lijk tot een futiliteit. „Ik mag niet klagen.
Laatst zag ik op tv het laatste interview
met Frans Swarttouw. Die man wist dat-ie
maar bleef nuchter en moedig.
Heel knap."
Eijkelkamps bewondering voor de on-
ngs overleden voormalige Fokker-top
man is oprecht. Zoals alles wat de rijzige
.Aspits zegt, goudeerlijk is. In zijn woning in
'ihet Brabantse St. Michielsgestel gaat Eij
kelkamp op van alles en nog wat in. „Dat
.4gekloot met die achillespees begon half ja-
"fnuari. Dokter Van den Hoogenband (club
arts PSV) was duidelijk: opereren of alkeu
ren. Afkeuren zag ik niet zitten. Dat is zo
definitief. En als ik me had laten afkeuren,
hadden ze me niet geopereerd. Dan was
die pees over een paar maanden mis
schien helemaal afgescheurd."
y „Toen ik had gehoord dat ik weg moest
I bij PSV, stond ik vlak voor die operatie.
Dat vond ik maar helemaal niets. Op een
gegeven moment kuierde ik wat over trai-
ningscomplex de Herdgang. Iedereen was
lekker bezig en Eijkelkamp liep daar met
zijn ziel onder de arm. Ben ik op Dick Ad-
Jaat afgestapt. 'Mag ik hier alsjeblieft
Op dit moment heb ik hier niets te
ken'. Advocaat begreep dat wel en gaf
me een paar dagen vrij. Ben ik lekker naar
Dalfsen geweest, mijn geboortedorp. Een
i
René Eijkelkamp: „Een afscheidswedstrijd? Nee, die poppenkast hoeft van mij niet." foto gpd
beetje achter de kruiwagen gelopen bij
mijn huis, waar ik op 1 juli intrek."
„De operatie verliep prima. Geen com
plicaties, geen pijn. Als alles meezit, ben ik
half mei weer honderd procent fit. Kan ik
nog een paar wedstrijdjes bij PSV op de
bank zitten. Een afscheidswedstrijd? Nee,
die poppenkast hoeft van mij niet. Een af
scheidswedstrijd is iets voor een speler die
jarenlang bij een club heeft gevoetbald. Ik
zit nog geen twee jaar bij PSV. Ik voel me
dan ook niet gebonden aan Brabant. De
buren ken ik niet eens, we hebben hier be
wust geen sociale contacten opgebouwd.
Omdat we wisten dat we naar Dalfsen
zouden verhuizen.
„Ik vertrek bij PSV, dat is jammer. Het is
een fantastische club. Maar ik doe er niet
dramatisch over. Zo gaat dat nou een
maal. De voetballerij is verzakelijkt. Senti
menten tellen niet meer mee. De contac
ten met de andere PSV'ers zullen gauw
verwateren. Alleen hoop ik wel dat ik in
contact blijf met Stan Valckx, mijn maatje
bij PSV. Stan zit hetzelfde in elkaar als ik.
Fanatiek, maar met een goed oog voor de
geneugten des levens. Biertje, sigaretje,
gezelligheid. Dat mis ik wel eens bij al die
jonge voetballers. Die gasten zijn zo seri
eus. Toen ik nog een ventje was, stond
plezier altijd voorop. Nu komt de com
mercie steeds vaker om de hoek kijken. De
salarissen die jonge spelers verdienen, rij
zen de pan uit. Twee ton is niets. Begrijp
me goed, ik misgun die gasten niets. Maar
zo'n torenhoog salaris brengt wél een
enorme druk met zich mee. Dan moet je
heel sterk in je schoenen staan, wil je sla
gen. Toen ik bij Go Ahead begon, kreeg ik
1250 piek bruto per maand. Dat be
schouwde ik als leergeld."
„Vroeger was niets me te gek. Revalide
ren? Een makkie. Ik kreeg een paar sche
ma's mee en zat in mijn eentje uren op de
racefiets. Of ik rende moederziel alleen
drie kwartier rond een voetbalveld. Nu
kan ik dat niet meer opbrengen. Dat is
puur een mentale kwestie. Ik wil best
twintig kilometer fietsen, maar dan wel op
een brik met twee fietstassen eraan. Zodat
ik mijn eigen tempo kan bepalen. Als ik nu
alleen zou moeten revalideren, werd het
niets. Daarom leg ik die hele lijdensweg af
samen met Luc van Agt (inspanningsfysio
loog van PSV). Er moet iemand zijn die
mij op mijn donder geeft als ik dreig te
verslappen."
„Toen bekend werd dat ik wegga bij
PSV, hingen er meteen een boel clubs aan
de lijn. Welke dat zijn, ga ik jou hier niet
vertellen. Ik wacht rustig af tot ik fit ben.
De enige zekerheid omtrent mijn toe
komst is dat ik op 1 juli ga verhuizen. Één
club kan ik wel noemen: Anderlecht. Toen
Gilles de Bilde bij PSV tekende, trok An
derlecht bij mij aan de bel. Ik heb dat
meteen afgewimpeld, zonder naar de fi
nanciën te vragen. Ik zie het niet zitten om
steeds maar weer op en neer te rijden tus
sen Dalfsen en Brussel."
„Geef mij maar een cluppie in een straal
van honderd kilometer rond Zwolle. Of
dat nou een subtopper is of niet, daar
maak ik me nu nog niet druk over. Gq
Ahead? Best mogelijk. Al vraag ik me af of
Go Ahead me kan betalen. Ik heb heus
geen belachelijk hoge salariseisen, maar ik
ga niet zomaar voor een appel en een ei
ergens voetballen. Ik wil het liefst naar een
club waar ze me ook iets na het voetballen
kunnen bieden. Ik zou later dolgraag met
de jeugd aan de slag willen. Misschien ben
ik daar geschikt voor, misschien zeggen ze
ook wel 'wat een lui, die Eijkelkamp, hij
kan er niets van'. Ik zou er graag achter
komen of ik een goede trainer ben."
„Ik heb zelf een paar goede trainers
meegemaakt. Als eerste Bertus Lenferink,
de broer van tv-presentator Jim. Hij was in
mijn jeugdjaren trainer van SV Dalfsen.
Bertus is helaas al overleden. Een prachti
ge kerel was dat. Hij gaf ons altijd een
stukkie Mars als we gewonnen hadden.
Voor die man ging ik door het vuur. Bij Go
Ahead had ik veel aan Nico van Zoghei
Met hem was het altijd groot feest en ik
leerde veel van Nico."
„Bij FC Groningen maakte ik een gewel
dige tijd mee onder Hans Westerhof. Een
man naar mijn hart. Perfecte benadering,
goede oefenstof. Ik snap niet dat hij het bij
PSV niet heeft gered. Ook met Rob Jacobs
kon ik het goed vinden. Tactisch en tech
nisch was hij niet zo sterk, maar je kon ge
weldig met hem lachen. Als we op trai
ningskamp waren met Groningen, ging ik
altijd bij Jacobs aan tafel zitten. Dan lag ik
helemaal in een deuk. Jacobs was na een
nederlaag helemaal in de war. Nadat we
een keer hadden verloren, wilde hij een
stukkie met zijn hond gaan lopen. Toen
Jacobs weer voor de voordeur van zijn
huis stond, bleek dat-ie alleen de honde-
riem in zijn hand had. Hij was de hond
vergeten mee te nemen, die zat nog in de
gang te janken. De mensen zullen wel ge
dacht hebben: 'Wat doet die gek met die
riem nou?'. Prachtig!"
Little Jack
Caldicott, zeg ik u. Jack Caldi-
cott. Met dubbel t. U denkt nu
hardop na, Caldicott, Caldicott,
wie was ook al weer Jack Caldi
cott? U kijkt nu uit het raam,
ziet een fietser voorbij fietsen of
een man op het trottoir met een
hond, maar nee, ze vertonen
geen van beiden gelijkenis met
the one and only Jack Caldicott.
Het zou ook te toevallig zijn ge
weest als die jongen op de fiets of
die man met hond Caldicott wa
ren geweest. Ze hadden iedereen
kunnen zijn, maar niet Caldi
cott.
Caldicott, zal ik u verklappen,
maakte voor Engeland een doel
punt in de finale van het WK
voetbal in het jaar 2018.
Dit klopt trouwens niet hele
maal, wat hier boven staat.
Maakte moet natuurlijk zijn
maakt.
Of het een mooie goal was, weet
ik niet. Misschien kwam het
doelpunt van Caldicott wel uit
de lucht vallen en was gezien de
krachtsverhoudingen eerder aan
de andere kant van het veld een
treffer op zijn plaats geweest.
Buitenspel?Zou kunnen. Ging
Caldicott niet eerst zeven tegen
standers voorbij, alvorens hij de
bal met rechts door de benen
van de keeper tikte en daarna
uit een onmogelijke hoek met
links onderkant lat in het doel
schoot, waarna hij de tribune
opklom, tivee politiemensen te
gen de vlakte sloeg, zijn vader in
de armen vloogen samen met
de oude Caldicott spoorslags uit
het stadion verdween, richting
Birmingham, om nooit meer iets
van zich te laten horen? Ook
mogelijk, maarzeker weten doe
ik het niet, we hebben het im
mers over 2018, over 21 jaar dus
pas.
Ik kom hierop na het lezen van
dit krantenberichtje:
'Een voetbalgekke vader voorziet
voor zijn zoontje van drie
maanden een grote toekomst in
de sport. Hij is ervan overtuigd
dat zijn telg, Jack Caldicott, in
de finale van de wereldtitelstrijd
in 2018 scoort voor Engeland.
Caldicott senior heeft daartoe
twintig pond (zo'n zestig gulden)
ingezet bij een wedbureau in
Birmingham. Als 'little Jack' de
belofte inlost, is vader in één
klap miljonair.
Dit berichtje stond een maand
geleden in de krant en sindsdien
schieten mij telkens nieuwe
rampen te binnen die de nu vier
maanden oude Jack Caldicott er
over 21 zomers van kunnen
weerhouden voor zijn oudeheer
het miljoen veilig te stellen.
1. Engeland haalt de eindronde
niet, laat staan de finale.
2. Engeland haalt de finale,
maar de levensgevaarlijke spits
Caldicott wordt nog tijdens het
spelen van de volksliederen door
zijn bewaker het ziekenhuis in
geschopt. De scheidsrechter doet
dit af met een gele kaa rt. Op de
tribune bezwijkt een oudere heer
aan een hartaanval.
3. Jack Caldicott wordt op 4-ja-
rige leeftijd door de schoolbus
overreden.
4. Jack Caldicott vindt voetbal
len maar niks, wil balletdanser
worden, maar dit gaat niet daar
zijn vader hem toen hij 10 was
om hem op andere gedachten te
brengen beide benen heeft ge
broken.
5. Het Engelse tennis leeft hele
maal op dankzij de sympathieke
Jack Caldicott die in 2021 voor
de vierde keer Wimbledon wint
en deze keerde titel opdraagt
aan zijn betreurde vader, die
zelfmoord pleegde op de dag, ja
ren geleden, dat Jack jr. voorde
keuze tennis of voetbal stond en
voor tennis koos.
6. Al sinds zijn jongste padvin-
dersdagen is Jack Caldicott in de
ban van Baden Powell. Zijn be
sluit staat vast: hij zal later hop
man worden.
7. Jack Caldicott gaat in de poli
tiek.
8. Jacky Caldicott wordt in 2017,
na een geslachtsoperatie, door
een vakjury tot Miss Engeland
gekozen.
9. Engelands grootste voetballer
aller tijden, Jack Caldicott,
wordt aan de vooravond van het
WK 2018 in een Engels competi
tieduel invalide geschopt door
Paultje Gascoigne jr.
10. Engeland wint de finale van
het WK2018 met 3-0. Het vierde
doelpunt, een schitterende om
haal van Jack Caldicott, wordt
wegens vermeend buitenspel ten
onrechte afgekeurd, maar nie
mand die daar in de euforie om
de eerste Engelse wereldtitel
sinds 1966 om maalt, nou ja,
bijna niemand.
