Drie Tijgers voor
nieuwe regisseurs
Grant Forsyth:
neus voor trends
Cultuur&Kunst
Filmfestival groter geworden
-film
festival
;iT geeft mooi beeld
Sn veelzijdig talent
stuumdrama Ridicule van Leconte beste Franse film 'van vorig jaar'
S
)orschotens talentje in 'Geef nooit op'
Slagwerk met hoge perfectiegraad
Eindelijk
het ideale
orkest in
deze zaal
AG 10 FEBRUAR11997
CHEF JAN RIJSDAM. 071 -5356444
),,k ,Denver in het Congresgebouw
De Amerikaanse zanger John Denver komt komend
in Mar/oor een eenmalig optreden naar Nederland. Op 30
riind&-.at een concert van de singer-songwriter gepland in het
uur' ;ebouw in Den Haag. Het optreden vormt onderdeel
luropese tournee die Denver maakt. De voorverkoop
^'insdag 12 februari.
te -dbedrag Portugees schilderij
Ir zap Een anonieme koper heeft een recordbedrag neerge-
een Portugees schilderij. Het werk 'Genoeg, mijn vader!
p een veiling in Lissabon ruim 430.000 gulden op. Het
rk^ns!':onge vrouw voor, die haar vader smeekt te stoppen
een. Het schilderij is van de hand van José Malhoa en
kuns-Jt 1910. Malhoa (1855-1933) was in zijn tijd een van de
kste Portugese impressionisten. Hij schilderde vooma-
van dorpelingen en boerenknechten.
^jop moet wachten op vergunning
-,p0Sl,. De eigenaar van het Pinkpopterrein in de Limburgse
Landgraaf, Megaland Beheer BV, moet wachten op
itieve vergunning voor het muziekspektakel. Dat heeft
tan State in Den Haag bekend gemaakt. In april wordt
an.dscaak van de Raad van State over de vergunning voor de
^egiiten van Megaland verwacht. Buurtbewoners hebben
l. za vergunning veel bezwaren ingediend. Zij klagen over
;n parkeeroverlast, vervuilingen de onbereikbaarheid
luizen. Megaland is inmiddels begonnen met de voor-
zoor het muziekfestival.
ROTTERDAM CPD
De 26e editie van het Interna
tionaal Rotterdams Filmfestival
heeft het succes van vorig jaar
flink overstegen. Het bezoekers
aantal nam
'bang te zijn geweest dat nie
mand zou komen opdagen'. Hij
had vooral zijn twijfels over de
mega-bioscoop als nieuw voor
naamste onderdak voor het fes
tival. „Ik had daar mijn beden-
toe met maar
liefst 20 pro
cent. Vulden
op de 25e edi
tie 188.000 be
talende be
zoekers de
bioscoopza
len, nu waren
dat er 215.000.
Als daar nog
eens de film
bezoeken van gasten en pers bij
worden opgeteld loopt het cijfer
op tot 300.000. Tot groot genoe
gen uiteraard van festivaldirec
teur Simon Field, die zaterdag
tijdens de uitreiking van de Ti
ger Awards chargerend bekende
INTERNATIONAL
ROTTERDAM
kingen bij omdat het niet zo
leek te passen bij het karakter
van het festival. Maar het is één
van de beste onderkomens van
alle filmfestivals ter wereld ge
bleken," stak Field de loftrom
pet over het megacomplex.
De festivaldirecteur zei even
eens angst te hebben gehad dat
het filmaanbod te uitgebreid
zou zijn. „Terwijl ik vóór het
festival in mijn overmoed had
het juist te verkleinen,"
memoreerde
hij. Maar al
met al kan hij
op een ge
slaagd festival
terugkijken.
„Al was het
wel één van
de vreemdste
weken uit
mijn leven."
Het toegeno
men aantal
bezoekers vertaalde zich in een
evenredige stijging van de in
komsten.
Mocht het filmfestival vorig
jaar ruim 1 miljoen gulden in
casseren, dit jaar was de recette
meer dan 1,2 miljoen.
Uitreiking sluit Filmfestival Rotterdam af
De regisseurs Amir Karakulov (Kazachstan), Hung Sang-
Soo (Zuid-Korea) en Patrick Keilier (Groot-Brittannië)
hebben zaterdag ieder een VPRO Tiger Award gekregen
op het Internationale Film Festival Rotterdam! De onder
scheiding is de prijs voor veelbelovende, nieuwe regis
seurs. Aan de VPRO Tiger Award is 10.000 dollar verbon
den. De uitreiking van de filmprijzen vormde de afslui
ting van de 26e editie van het International Film Festival
Rotterdam.
ROTTERDAM ANP
eniij MAARTEN BAANDERS
^Nederlands Dans Theater II.
n var'2, schouwburg. Leiden.
Ne programma van
s Dans Theater II is
eov*gwekkende, veelzijdi-
van weergaloos
groep bestaat uit
LasJ danseressen van 17
1 deE oud. Zij worden erop
20'II te gaan dansen bij
'k va.ts Dans Theater I, één
;ste groepen ter we-
steae hiervoor al een zwa-
Heni hebben doorstaan is
re zien aan hun ener-
izekere en virtuoze
d alh dansen. De vijf cho-
ur ti op dit nieuwe pro-
»k,$nen samen een mooi
lWo het veelzijdige talent
de vijf stukken zijn
de grote vaste
fen van het NDT. De
fo'°;eks duetten in 'Un
1 Kylión, vol lyriek en
ltieS de dansers op het lijf
Hans van Manen,
ir van de strakke lijn,
)lo' zien dat zijn stijl
bieden aan de jonge
2 7;/an de drie elkaar af-
solodansers. De be
set worden snel uitge-
'Sj'ar de sereniteit die zo
jljnd is voor Van Ma
t/Iin elke spier te vol-
ige choreografen wa-
^jja zelf dansers bij het
ILlibilis' van Lionel Ho-
een heldere structuur
'wisseling. De dansers
.harachtig uit met htm
mooie afgeronde bewegingen,
in grote rust uitgevoerd. In het
begin dansen ze ieder voor zich.
Het zijn twaalf solo's waarvan er
enkele met elkaar verstrengeld
raken en prachtige tableaus
vormen. Bewegingen met de ar
men voeren de boventoon. Een
hoogtepunt is de passage waar
in de armen van drie dansers als
slangen door elkaar heen om
hoogkronkelen.
'Under the Marron Tree' van
Joe Kanamori is een zeer verras
sende scène over iemand die al
leen is: begrensd door een
zaamheid, onbegrensd in fanta
sie en verlangen. Eerst lijkt er
niemand op het toneel te zijn,
maar van onder een tafelblad
valt plotseling een danseres op
de vloer. Ze komt in beweging
als iemand die net uit een
droomloze slaap ontwaakt is.
Danseres Rei Watanabe laat een
indrukwekkende dramatische
explosie zien als ze na een
sprookjesachtig tintelend begin
ineens met felle bewegingen
wanhoop over haar verlaten
heid uitdrukt.
Johan Inger, al jaren één van
de opvallende sterren van NDT
I, blijkt ook als choreograaf veel
in zijn mars te hebben. 'Sam-
manfall' maakte hij voor NDT
II. De brede, krachtige gebaren,
afgewisseld door kleine schud
dende of rukkende beweginkjes,
hebben een grote dramatische
kracht. De stormachtige, jachti
ge dans, steunend op zware,
melancholieke muziek van o.a.
Górecki, verraadt de veelzijdige
fantasie van de choreograaf, die
hiermee veel voor de toekomst
belooft.
Karakulov kreeg de prijs voor
'Last Holiday', „voor zijn gevoel
voor eenvoud en waarheid en
zijn uitdrukking van medeleven
zonder te oordelen. Het is een
aangrijpend portret van de
jeugd in Kazachstan, dat onze
harten heeft geraakt", aldus de
jury. Hung Sang-Soo regisseer
de 'The Day a Pig fell into the
Well', „een provocatieve, slim
me en goed gemaakte film, die
uitsteekt wat betreft regie, sce
nario en acteerprestaties."
'Robinson in Space' van Keil-
ler is door de jury bekroond
„voor de subtiele en slimme
wijze waarop hij de Engelse hu
mor gebruikt en zijn snijdende
voorstelling van de actuele stad
van zaken."
'Shine' van de Australische
regisseur Scott Hicks was de fa
voriete film van de festivalbe
zoekers en is daarom gehono
reerd met de Citroën Publieks
prijs (f 15.000). De internationa
le filmcritici kenden hun Fipres-
Danser Patrick Marin in 'Solo'. De sereniteit is tot in elke spier te volgen.
foto joris jan bos fotografie
RECENSIE MARINA VAN DEN BERG
Concert: Grant Forsyth. Gezien: 8/2,
Stadsgehoorzaal, Leiden.
„Ah, wat is ze dun hè," ver
zuchtten drie kogelronde dames
tijdens de pauze. Zaterdag trad
in de Stadsgehoorzaal het ideale
echtpaar, Grant Forsyth op
met hun countryshow 'In bet-
ween dances'. De vrouwelijke
helft van het duo is in meer op
zichten de tegenhanger van
muzikale collega Dolly Parton:
superslajnk, blond lang haar en
erg Engelse humor. „Ben jij ke-
trouwd?" vraagt ze met een ty
pisch accent aan het jochie dat
op het podium mag zitten. Het
is één van de sterke kanten van
dit mateloos populaire echt
paar. Ze bogen op jarenlange
ervaring: beiden maakten deel
uit van de Guys 'n Dolls, in de
jaren zeventig ongekend popu
lair. Met hun overstap naar de
country bewijst het stel een
goed gevoel voor trends te heb
ben. De commercie wordt dan
ook niet vergeten. In de hal lig
gen de formulieren van de fan
club al klaar naast de T-shirts
en cd's. Op alles staat hun logo:
een groot hart, een cowboyhoed
en een bosje bloemen.
Voor de pauze wisselen rock
roll, evergreens en zelfs een
aandoenlijke 'Tulips from Am
sterdam' elkaar in rap tempo af.
steï
van de Deense regisseur Lars Lodewijk de Veertiende in Ver-
tfÜ1 VOORPAGINA von Trier, die al vaker werd on- sailles, is een film van Patrice
3(| derscheiden, kreeg de. César Leconte, die eveneens een
gumdrama 'Ridicule' voor de beste buitenlandse film. César kreeg, in de categorie bes-
rdag de César voor de De César is de hoogste Franse te regisseur. Hij moest zijn
npnse film van 1996 ge- filmprijs. 'Ridicule', dat zich af- César delen met Bertrand Ta-
'Breaking the Waves' speelt aan het corrupte hof van vernier, die werd onderscheiden
voor Capitaine Conan.
Le Pen
Tavernier nam de gelegenheid
te baat om een lang en fel be
toog af te steken tegen Jean-
Marie Le Pen, de leider van het
den Herder gek op Gary Moore
naar Fanny Ardant, die de miljoen bezoekers, meer dan
hoofdrol speelt in 'Pedale Dou- enige andere film in Frankrijk,
ce', en Philippe Torreton, voor 'Microcosmos', dat een beeld
zijn rol in 'Capitaine Conan'. schetst van het leven van insec-
OTEN MONIQUE DE BOER
:rï
iicfl Herder (13) uit Voor-
*is net iets groter dan
%trische gitaar. Zijn
wens is om een keer
„rist Gary Moore te spe-
tiet televisieprogramma
>oit op', van Peter-Jan
2rerd deze wens bijna
3 Gary Moore konden ze
regelen. Het werd Jan
an, e'e'n van Neder-
gitaristen. Het op-
Vordt zaterdagavond 15
uitgezonden,
ien Herder stuurde vo-
;n briefje met casette-
~ar 'Geef nooit op'. In
imma worden wen-
Jnderen vervuld. Dat
rige een groot talent is
iten kijf. In de 'muziek-
van de familie Den
i geeft Wim, omringd
saxofoon, twee pia-
een keyboard, zonder
1 een staaltje van zijn
■^yveg. De gitaarsolo uit
got the blues' van
)re is een peulenschil
Dnge Voorschotenaar.
spinnetje kruipt zijn
*t de gitaarhals.
ce muziek was tot
-le jaren terug eigen-
-iige genre dat in huize
rder te beluisteren viel.
anaf het moment dat
'I've still got the blues' van Gary Moore is een peulenschil voor Wim den Herder. foto henk bouwman
het gitaargetokkel uit muziek
school Wolthuis in Voorscho
ten Wims oortjes bereikte wist
hij wat zijn instrument zou
worden. „Wim moest en zou
speelt. „In-het begin moest ik
er erg aan wennen. Nu vind ik
die blues wel leuk klinken."
Wim is niet geïnteresseerd in
de houSe-cd's van zijn vriend-
elektrische gitaar spelen," ver- jes. „Ik ga ook bijna nooit naar
telt zijn moeder, die zelf viool de disco want die herrie kan ik
niet lang aanhoreq. Ik speel
veel liever wat 'bluesjes' met
mijn vader. Ik op mijn gitaar en
pa op zijn vleugel." Hoe z'n
vriendjes daarop reageren?
„Die vinden het gaaf dat ik
mijn eigen gang ga."
RECENSIE HERMAN JOUSTRA
Concert: Anumadutchi o.l.v. Ali N'Diaye
Rose. Gehoord: 8/2, Cultureel Centrum
de X, Leiden.
In een klompenland danst men
bij hoge uitzondering op trom
geroffel. Daar blijft het publiek
doorgaans keurig zitten. Men
wipt een beetje met de voetjes.
Of men tikt een beetje achteloos
mee op de dijbenen. Verder
niet. Als de stoelen dan toch op
zij worden geschoven voor een
rondedans zonder remmingen,
is er iets bijzonders aan de
hand.
En dat was afgelopen zater
dagavond dan ook het geval in
Cultureel Centrum de X, waar
Anumadutchi onder de bezie
lende leiding van Ali N'Diaye
Rose het talrijke publiek het
vuur na aan de schenen legde.
Vooral met de sabar, een Se-
negalees percussie-instrument
dat met één hand en één stok
wordt bespeeld, en de djembé,
een Westafrikaanse trommel,
wist de groep de zaal op te zwe
pen.
Nederland is rijp voor percus
sie die op Afrikaanse leest is ge
schoeid. Wie met genoegen
luistert naar de cd's van Yous-
sou N'Dour en Angelique Kidjo,
wil zijn horizon wel eens ver
breden en naar authentieke
Afrikaanse muziek luisteren.
Anumadutchi is één van die
groepen die in die behoefte
voorziet, onder leiding dus van
Ali N'Diaye Rose, de zoon van
Ali N'Diaye Rose wist de zaal op te zwepen.
de wereldberoemde slagwerker
Doudou N'Diaye Rose die in
hem zijn opvolger ziet.
In de loop der jaren hebben
de Nederlandse leden van de
groep zich opgewerkt tot een
hoog niveau. De leergierige
conservatoriumklanten hebben
daar hard voor moeten werken
en hebben menige loodzware
cursus moeten volgen, onder
andere in Senegal. Het resultaat
is er dan ook naar. Hoewel de
houterige motoriek nog Euro
pees aandoet, heeft het spel zelf
al een hoge graad van perfectie
foto mark lamers
bereikt. Dat uitte zich zaterdag
avond behalve op sabar en
djembé ook onder meer in strak
spel op de timbila, een soort xy
lofoon uit Mozambique.
Voorlopig kan Anumadutchi
echter nog niet zonder de ener
gieke impulsen van Ali N'Diaye
Rose. Want je kunt nog zo goed
spelen, je moet ook iets uitstra
len. Halcken, dansen en sprin
gen met een lach op het gezicht.
Als je dat als muzikant doet,
schuift het publiek de stoeltjes
opzij voor een dansje.
ci Prijs toe aan 'Suzaku', van de
Japanse Kawase Naomi. „De re
gisseuse is er in geslaagd het
landschap te gebruiken voor
een dramatische intimiteit in
haar poëtisch portret van de on
dergang van een familie." Een
speciale vermelding ging naar
'Frozen' van de Chinees Wu
Ming.
De Fransman Oliver Assayas
kreeg de KNF Prijs van de Kring
van Nederlandse Filmjournalis
ten voor 'Irma Vep'. Niet alleen
omdat Maggie Cheung de
hoofdrol speelt, maar ook om
dat het een demonstratie is van
een prachtige en speelse wijze
van filmmaken, aldus het jury
rapport. De jury gaf een eervolle
vermelding aan 'A Petal', van de
Zuid-Koreaan Jung Sun-Woo.
De jury van het Network for
the Promotion of Asian Cinema
kende haar Netpac Award toe
aan '2 Duo' van Suwa Nobuhiro
uit Japan.
Bij de snelle nummers heeft de
band de neiging het duo te
overspelen, als een stel honden
dat eindelijk uitgelaten wordt.
De grote zaal leent zich ook niet
echt voor dit soort dingen. De
hoge tonen weerkaatsen tegen
het balkon. Pas tegen de pauze
komt er enige rust en dan blijkt
dat één vleugel meer dan vol
doende is voor een ingetogen
duet. De countrynummers
daarna worden min of meer un
plugged gespeeld. De stemmen
zijn beter hoorbaar en dar b!Jikt
hoe professioneel ze zijn.
Tijdens de pauze wordt ge
klaagd dat het veel te hard is en
gaat een aantal mensen demon
stratief op de achterste rijen zit
ten. Veel rust is hun niet ge
gund, want na de pauze gaat
het er weer flink tegenaan met
'Rawhide' en 'Proud Mary'.
Toch raken ook de ouderen in
de stemming en komen velen
van hun stoel. Na de vakkundig
ingecalculeerde toegiften ein
digt de avond met een snoei
hard 'R&R'-nummer. Grant
Forsyth moet nog even de keu
ze maken of ze nou wel of niet
een echte countrygroep zijn.
Was countrymuziek oorspron
kelijk niet iets met een valse
pianola en een aftandse viool?
Want het publiek weet allang
wat ze wil: 'Thank god, I'm a
country girl'.
extreem rechtse Front National. 'Pedale Douce', over het Pa- ten, kreeg vier Césars: voor ge-
De Césars voor de beste actrice rijse homo-nachtleven, trok het luid, camerawerk, montage en
en acteur gingen respectievelijk afgelopen jaar ongeveer vier soundtrack. 'Ridicule' werd ook
onderscheiden in de categorie-
en kostumering en art direction.
MUZIEK
RECENSIE UDY VAN DER SPEK
Concert: Orkest van de Achttiende
Eeuw in de serie Barok en Vroeg-
-Klassiek. Frans Brüggen, dirigent,
m.m.v Wilke te Brummelstoete,
mezzo-sopraan. Gehoord 9/2,
Stadsgehoorzaal, Leiden
Het Orkest van de Acht
tiende eeuw, eindelijk het
ideale orkest voor de ver
nieuwde Stadsgehoorzaal.
Alsof men is uitgegaan van
deze transparante licht
dansende klank. Die supe
rieure klank brengt Frans
Brüggen met een enorme
bezetting van authentieke
instrumenten in een heel
bijzondere opstelling. Voor
Rameau staan de contra
bassen centraal op een ver
hoging; daar huisden ook
ergens de celli. Rechts van
de dirigent zaten allerhan
de blazers, traverso's, pic
colo's, veel fagotten, hobo's
en een heuse musette-spe-
ler. Hij haalt de lucht niet
uit zijn longen maar uit een
volgeblazen zak onder z'n
arm.
Jean Philippe Rameau
(1683-1764) is een rationa
list voor wie esthetische er
varingen een logische, dui
delijk aanwijsbare oorzaak
moesten hebben. Maar dat
betekent niet dat zijn com
posities droog of voorspel
lend zouden zijn. De Suite
uit Pastorale-héroique
(1751) barst van vrolijkheid
en humor en Brüggen
weet, misschien wel door
een gezonde dosis theoreti
sche kennis, al dit moois
optimaal te exposeren. De
contrabassen, de grote
trom, zelfs de blazers
'slaan' in de maat. Flitsend
expressief zijn de violen.
De musette, hobo's en fa
gotten hebben een fantas
tisch nasale lichte klank.
De repeterende noten
zwiepen, de natuurhoorns
zijn zuiver en zeldzaam
mooi van toon. Het is vuur
werk, gratie en dramatische
pantomime in vrije vorm.
Haydns 89e Symphonie
moet zó hebben geklonken
in het paleis van vorst Ni
colas Eszterhazy. De mu
ziek is uitgesproken feeste
lijk. Brüggen haalt uit de
meest triviale melodie
(finale), die ook nog eens
vele malen wordt herhaald,
het allerpikantste boven.
Hij bouwt elke keer weer
spanning op, zijn timing is
geraffineerd, hij maakt de
leukste echo-effecten, ac
centueert het tegendraadse
ritme in het tussengedeel-
te. Het is allemaal even
perfect.
Wilke te Brummelstoete
past hier met haar lyrische
mezzo-sopraan wonderwel
in. Ze kan met haar stem
lachen, huilen, flemen,
smeken en alle nuances
zijn puur en naturel. Dan
zijn drie losse aria's drie
heerlijke bonbons uit een
doos assorti.
