PORT
Wie temt Mr. Colorful?
Roelant Oltmans: 'Als coach moetje mst uitstralen'
23
David Stern, de hoogste baas in het
NBA-basketbal, liet er geen twijfel
over bestaan. „Tot het moment
waarop Dennis ons de verzekering
kan geven dat zijn gedrag op het
veld binnen de gestelde normen
blijft, zullen wij zijn schorsing
handhaven." Het moge duidelijk
zijn: de National Basketball
Association is het gedrag van
Dennis Rodman, letterlijk en
figuurlijk de meest kleurrijke speler
aMer tijden, na de trap in de
onderbuik van een cameraman,
spuugzat. Commissioner Stern en
de zijnen schoven de forward van
de Chicago Bulls voorlopig voor elf
wedstrijden aan de kant. In elk
geval dus tot de onderbreking voor
het traditionele All Star Weekend,
half februari in Cleveland. Daarna
zien ze wel verder.
Rodman kan ook nog een rekening van de
NBA verwachten van 25.000 dollar en
naast die boete krijgt hij ook gedurende de
elf duels geen salaris. Dat laatste kost hem
ongeveer een miljoen dollar, want
'Mr. Colorful' staat voor een jaarsalaris
van negen miljoen op de loonlijst van de
regerend NBA-kampioen.
Dennis Rodman is daarmee het slacht
offer geworden van zijn eigen misdragin
gen, want de loopbaan van de meervoudig
toproubounder in de NBA is doorspekt
van incidenten. Rodman weigert namelijk
in de pas te lopen en het pad te volgen dat
door de leiding van de NBA is uitgestip
peld. Het is een publiek geheim dat Rod
man al jaren een nagel aan de doodskist
van Stem c.s. is.
Maar zelfs de man die tegen een riant
inkomen de NBA heeft opgestuwd in de
vaart der volkeren kan natuurlijk niet
voorkomen dat Rodman zich in het uni
form van de Chicago Bulls hijst. Hoe graag
hij dat misschien ook zou willen. Wat dat
betreft kwam de trap in het kruis van ca
meraman Eugene Amos wel goed uit. Het
was de stok die Stern nodig had om de
hond te slaan.
Sinds het incident op woensdag 15 ja
nuari in Minneapolis (door Rodman in
middels 'geregeld' door Amos 200.000 dol
lar te betalen) vraagt iedereen zich af of
een andere speler bij een dergelijk vergrijp
ook zo'n zware straf zou hebben gekregen.
Het antwoord op die vraag is eigenlijk wel
bekend: nee. Ieder ander zou er vermoe
delijk met twee of drie wedstrijden, een
bescheiden boete en een waarschuwing
vanaf zijn gekomen. Dat mag niet tot de
conclusie leiden dat het aanpakken van
Rodman onjuist zotr zijn. Hij heeft het er
zelf naar gemaakt.
De vraag is echter gerechtvaardigd of
Dennis Rodman van zijn elf wedstrijden
schorsing (en mogelijk meer) iets zal le
ren. Waarschijnlijk niet. Met zijn inkomen
hoeft hij van een (van de belasting ook
nog eens aftrekbare) boete en zelfs het
mislopen van een miljoen dollar aan sala
ris geen slapeloze nachten te hebben. Hij
zal straks wel berouw tonen en dan zal de
schorsing ongetwijfeld worden opgehe
ven. Tot het volgende incident.
Kleine school
Want dat komt er natuurlijk een keer.
Tenzij Rodman het aan het einde van dit
seizoen, met mogelijk een nieuwe kam-
pioensring aan de vinger, voor gezien
houdt. Zo'n beslissing zou geen verbazing
wekken, want Dennis Rodman is basket
baller geworden omdat hij talent had en
niet omdat hij als kind droomde van de
NBA.
Basketbal speelde zelfs in de vroege
jeugd van de in de 'projects' (een arme
veelal zwarte wijk) van Dallas opgegroeide
Rodman geen rol. Op de middelbare
school basketbalde hij helemaal niet,
maar zijn lengte en atletisch vermogen
bezorgden hem toch een beurs op een
college. Op Southeastern Oklahoma State,
een op sportgebied onbelangrijke school
in de NAIA, een organisatie ver beneden
de NCAA, de kweekvijver voor grote sport
talenten.
De meeste scouts van de NBA-teams
beperken hun speurtochten tot de betere
ploegen in de NCAA. Slechts een enkeling
houdt zijn ogen en oren ook open in de
richting van kleine scholen. Van tijd tot
tijd komt daar namelijk ook wel eens een
supertalent boven drijven. Scottie Pippen
bijvoorbeeld, Rodmans teamgenoot bij de
Bulls, bracht zijn collegejaren door op een
eveneens nietige Central Arkansas.
Heb je echt talent, dan steek je in de
NAIA snel de neus aan het venster. En
Dennis Rodman deed dat in zijn drie jaren
bij Southeastern, nadat hij eerst een jaar
tje op een andere school had gezeten. Drie
keer op rij werd hij gekozen bij de besten
van het land in die NAIA en na in totaal 96
wedstrijden had hij gemiddelden staan
van 25.7 punten en 15.7 rebomrds.
Bad Boys
Met die rapportcijfers haalde hij moeite
loos het wensenlijstje van diverse NBA-
teams. Hij werd uiteindelijk in de tweede
ronde van de draft in 1986 gekozen door
de Detroit Pistons. Na een- voorzichtige
stall met gemiddeld slechts 15 minuten
speeltijd ontwikkelde Dennis Rodman
zich als een prima kracht in de ploeg van
coach Chuck Daly. Een ploeg die door de
speelstijl niet erg populair was bij de fans
en dan ook de bijnaam 'The Bad Boys'
kreeg.
Maar 'Bad Boy' of niet, Rodman werd
met onder anderen Isiah Thomas, Bill
Laimbeer en Joe Dumars in 1989 en 1990
wél kampioen van de NBA. Behalve het
vaak keiharde spel was er toen nog niets
aan te merken op Dennis Rodman. Sterker
nog: hij was een perfecte teamspeler, die
weinig waarde hechte aan hoge scores en
met plezier het vuile (rebound)werk op
knapte voor zijn maten.
In de zomer van 1992 kreeg het leven
van Dennis Rodman, sportief en persoon
lijk, een andere wending. De Detroit
Pistons hadden afscheid genomen van
coach Chuck Daly, de man die door Rod
man 'God' werd genoemd en voor wie hij
- dat moge duidelijk zijn - een grenzeloze
bewondering had. Bovendien was zijn hu
welijk op de klippen gelopen.
Die twee gebeurtenissen hadden bij
hem de zin in basketbal weggenomen, zo
verklaarde hij zijn afwezigheid op de ope
ningsdag van het trainingskamp van de
Pistons in oktober van dat jaar. Hij zou
helemaal niet komen opdagen in de vier
weken van voorbereiding op het nieuwe
seizoen, dat de Pistons logischerwijs zon
der hem begonnen.
Zelfmoord
Vanaf dat moment vulde de lijst van inci
denten rond Rodman zich gestadig. Zowel
op als buiten het veld ging het niet goed
met hem. En dat is een understatement
van jewelste. In februari 1993 overwoog
hij een einde te maken aan zijn leven,
maar bedacht zich. Op het parkeerterrein
van The Palace of Auburn Hills, de thuis
haven van de Pistons, werd hij aangetrof
fen in een auto met een geweer op zijn
schoot.
Het weigeren om mee te gaan op een
reis voor een serie uitwedstrijden, het la
ten schieten van trainingen, vechten in
een wedstrijd tegen de Chicago Bulls en
nog wat andere narigheid deden de
Pistons besluiten hem over te doen aan de
San Antonio Spurs in zijn geboortestaat
Texas. Daar begon de ellende pas goed.
San Antonio is een overwegend blanke
stad en van de basketballers wordt ver
wacht dat ze zich netjes gedragen. Het
liefst allemaal zoals David Robinson, de
bij de marine goed opgeleide, uiterst reli
gieuze superster van de Spurs.
Ja, met dat soort onzin moet je natuur
lijk niet aankomen bij Dennis Rodman,
die in zijn controversiële boek 'Bad As I
Wanna Be' over die tijd ondermeer zegt:
'Die gasten in San Antonio kunnen mijn
kont kussen. Vooral Greg Popovich, de ge
neral manager (nu coach, JvdN)...Popo
vich wilde dat ik degene was, die Dennis
Rodman zou temmen.'
Rodman zou twee jaar in San Antonio
blijven. Twee jaar waarin hij voortdurend
in opspraak kwam. Zowel binnen als bui
ten de lijnen ging hij achter elkaar in de
fout. Opstootjes met tegenstanders en
problemen met scheidsrechters waren aan
de orde van de dag en met de leiding van
de Spurs kon hij van meet af aan niet door
één deur.
Buiten het veld onderging Dennis Rod
man een complete metamorfose. Waar
topsporters zich plegen te kleden in pe
perdure Armani-pakken en in kostbare
auto's rijden, verscheen Rodman in een
talkshow op tv in een afgedragen spijker
broek, een vaal (Pearl Jam) T-shirt en met
een omgedraaide baseballcap op de kop.
Madonna
Maling aan de hele wereld heeft 'ie. Ook
zijn liefdesleven vertoont een afwijkend
gedrag. Hij verkeert graag in kink]'kringen
en liet zich in mei 1995 in daarbij passen
de kleding fotograferen voor de cover van
het gezaghebbende weekblad Sports Illu
strated. Op een gegeven moment werd
verondersteld dat hij homoseksueel zou
zijn, iets waarvan half Amerika nog altijd
schrikt. „Ik heb weliswaar veel homo
vrienden, maar daarmee heb ik geen
seksuele relatie", boorde Rodman die ge
ruchten de grond in. „Of ik soms biseksu
eel ben? In mijn hoofd wel, maar lichame
lijk niet."
Wie dat kan bevestigen is Madonna met
wie Rodman een half jaar lang een relatie
had. Voor de zangeres een logisch vervolg
op haar slaapkamer-loopbaan, want eer
der al deelde zij de sponde met John
Starks van de New York Knicks en Brian
Shaw van de Miami Heat. In 'Bad As I
Wanna Be' legt Rodman tot in detail uit
hoe die zes maanden met Madonna ver
liepen. Die details gaan zó ver, dat het
boek in de Verenigde Staten ongetwijfeld
het stempel 'Rated R' (boven de 18) zal
hebben gekregen.
Dat boek signeerde hij gekleed in een
bruidsjapon en tot in de puntjes opge
maakt. Gewoon omdat hij het af en toe
leuk vindt zich in vrouwenkleding te hij
sen. Die actie leverde hem afgelopen week
bij de jaarlijkse verkiezing de titel 'Slechtst
geklede vrouw van het jaar' op.
Dennis Rodman beschouwt dat onge
twijfeld als een compliment.
Roelant Oltmans (42) heeft - na vijftien
jaar een dubbele baan - definitief gekozen
voor de hockeybond; half december te
kende hij een contract voor onbepaalde
duur bij een van grootste en rijkste sport
bonden van Nederland. Opmerkelijk,
zoals ook zijn aanblijven na het goud van
Atlanta dat was. Als enige' Nederlandse
teamcoach besloot Oltmans niet op te
stappen, na wat het grootste succes uit
zijn loopbaan was. Een gesprek met de
man die zich erop beroept dat hij zijn
emoties meer dan goed beheerst. Hoewel
je niet alles binnen kunt houden.
Hij ziet het terug bij zijn kinderen, die
drift om te winnen. Roelant Oltmans heeft
er drie inmiddels, mannen in de dop, van
vijf, acht en tien jaar oud. „Alles wat ze
doen, wordt meteen vertaald naar presta
ties", merkt de hockeybondscoach. „En ik
besef dondersgoed dat dat bij mij vandaan
komt. In de krant ben ik de ene dag een
held, de andere dag een met klootzak. Dat
lezen zij ook. En die drie willen alleen
maar de held zijn." Op die momenten valt
het masker even weg, is Roelant Oltmans
pappa in plaats van bondscoach. Het zijn
voor de buitenwereld unieke momenten.
Want de naam Oltmans staat gelijk aan
zelfbeheersing, een kritische kijk op de
(sport)wereld en een gebrek aan (het to
nen van) emoties. Op die ene vrijdag
avond in Atlanta na. Toen zelfs mr. cool
himself amper kon bevatten wat er in zijn
lijf omging, na afloop van de olympische
finale tegen Spanje. Oltmans sprong, hup
pelde, daar in de hockey-arena, sloeg zijn
handen voor zijn gezicht, vierde feest. Als
nooit tevoren.
Atlanta, hij mijmert er soms nog wel
eens over. Al lonkt nu de toekomst bij de
hockeybond, in de wereld die hij kent. Zijn
thuis. Acht jaar oud nam liij voor het eerst
het hout in handen. In het Amsterdamse
bos bij Pinoké. Meegesleept door zijn zus,
op de voet gevolgd door zijn ouders, die
later de spinnen in het web werden bij de
vereniging. Later stapte Oltmans over naar
HGC. „Er heerst in de hockeywereld een
gezonde realiteitszin. Je ziet geen exces
sen. Bij ons wordt je erop aangekeken als
je een doorgebroken speler onderuit haalt.
Dat hoort niet, dat doe je.niet. Voor mij is
dat een van de prettige dingen. Wat niet
wil zeggen dat hockeyers per definitie
keurige mensen zijn."
Hij werd gymnastiekleraar, stapte later -
via hockeyclub Amsterdam - over naar de
credietverzekeraars van NCM, de wereld
van het geld. Waar Oltmans werd binnen
gehaald voor de menselijke inbreng, het
contact met de clienten. Daarnaast waren
er de hockeyclubs die hij trainde (o.a. Lei
den, Bloemendaal en Amsterdam), de na
tionale vrouwenploeg en - na de Spelen
Roelant Oltmans foto anp
van Barcelona - de mannen. „Ik heb vijf
tien jaar lang een dubbele baan gehad.
Energie genoeg. Ik ben iemand die heel
snel van nul op honderd komt. En anders
om."
Dat zie je soms in zijn ogen, die vuur
kunnen schieten na een kritische vraag.
Om seconden later alweer terug te schake
len naar de ruststand. Af en toe openbaart
die snelle acceleratie zich langs de zijlijn.
Wanneer na een mislukte actie de speler
het eerst moet ontgelden, om even later
liefdevol een klap op zijn schouders te
krijgen. In Roelant Oltmans schuilt een
verborgen passie, al komt die zelden naar
buiten. Oltmans kiest voor de bodylangu-
age, de lichaamstaal.
„Ik heb steeds beter geleerd mijn emo
ties onder controle te houden", stelt hij,
niet zonder trots - kin omhoog. „Dat is als
coach heel belangrijk. Jij moet rust uitstra
len. Als ik nerveus overkom, wordt de
groep dat ook. Daar ben ik me altijd erg
bewust van, de manier waarop je je in een
bepaalde situatie gedraagt. Natuurlijk zijn
de emoties er dan wel, die uit ik ook, maar
op een beheerste manier. Je kunt niet alles
binnen houden, soms moet je je gevoe
lens tonen. Maar ik wil niet dat iemand
anders daar last van heeft."
Plezier is zijn belangrijkste drijfveer. Het
goochelen met de steeds veranderende
spelregels, waarvoor hij als baas geacht
wordt een oplossing te vinden. En de bui
tenlandse reizen, schering en inslag in de
mondiale hockeywereld. „Elke keer op
nieuw is het bijzonder om met 25 man op
stap te zijn. Nee, vrienden zal ik nooit
worden met mijn spelers. Je houdt toch
altijd een bepaalde mate van oppervlak
kigheid. Ik zie ze als kennissen, sommigen
als heel goede kennissen. Maar daar blijft
het bij."
Ook clubliefde kan hij zich als bondscoach
niet veroorloven. „Dat woord zegt me wei
nig. Als je weg gaat, is het boek dicht. En
begin je ergens anders aan een nieuw
hoofdstuki Dat legt hij zichzelf ook op - als
man van principes. „Ik probeer boven al
les altijd duidelijk te zijn. Als ik een beslis
sing neem, hou ik daar aan vast. A blijft A.
Altijd. Aan de andere kant geloof ik in
flexibiliteit. Anders hadden we nooit goud
gewonnen, had ik nooit de ploeg op weg
naar Atlanta nog zo omgegooid. Alleen
wel binnen een begrensd kader."
Een professional in alle opzichten. Ook na
de medaille en de winst in de Champions
Trophy. Neé, een held, zo voelt het niet. Al
zal hij in zijn woonplaats na het olym
pisch goud niet snel meer vergeten wor
den. Na terugkeer uit Atlanta - de straat
was afgezet, een groot feest. Was mooi -
nam de gemeente Oegstgeest het initiatief
tot het opzetten van een fonds onder zijn
naam. Gericht op het ontwikkelen van de
jeugdsport. Samen met twee anderen
vormt Oltmans het dagelijks bestuur van
de stichting, dat met een budget van tien
duizend gulden per jaar aan de slag gaat.
„Dat vind ik wel heel leuk", zegt hij, on
derkoeld. Maar zijn ogen vertellen - zoals
zo vaak - een ander verhaal. Het verhaal
van de verborgen passie.
Neefje Kim
Je begint te geloven dat niet één
Engelse voetbaluitslag tot stand
komt zonder te zijn bepaald in
het Verre Oosten.
Heng Suan Lim, een Ma
leisisch zakenman, beter bekend
onder zijn codenaam 'short
man' (een foto van Lim is ons tot
dusverre onthouden, maar wij
schatten hem op 1 meter 64,
schoenen aan), maakte en brak
carrières van Engelse profclubs.
In zijn kantoor, ergens op de vie
rentwintigste verdieping van een
wolkenkrabber, Rembrandt aan
de muur, grote sigaar in de
mond, beeldschone secretaresse
op schoot, bepaalde short man
jarenlang de uitslagen van de
competitie die wereldwijd faam
geniet als de meest spectaculaire
aller competities.
Lim bepaalde op maandag
rond theetijd de scores van het
weekend. Hij sprak daarbij niet
over winst, verlies of een gelijk
spel, zo lazen wij in de verslagen
van de rechtbank te Winchester,
maar over een Wimbledon, een
Leeds of een Derby.
Natuurlijk kon zakenman
Lim het niet alleen af. Hij had
zijn mannetjes her en der.
Bruce Grobbelaar.
Keurig op tijd seinde Lim de
clowneske Liverpool-doelman
het voornemen van het syndi
caat in om Manchester United
van Liverjjool te laten winnen.
,,Ik arriveer zaterdag in Leeds
om 40 minuten voor 10.
Voor u mag dit Russisch zijn,
voor Grobbelaar was de bood
schap duidelijk. Op zaterdag
diende Liverpool te verliezen
(Leeds 'loose'). Het Verre Oos
ten zou de keeper genereus voor
zijn medewerking honoreren (40
minuten voor 10 40 duizend
pond in briefjes van 10). Grob
belaar deed zijn stinkende best,
dook in de slotfase twee keer zeer
opvallend naar de verkeerde
kant, doch doordat de bal beide
keren van richting veranderde
lag de verbaasde Grobbelaar tel
kens precies goed. De eerste bal
keerde hij met de knie, de twee
de met zijn kin. Zo werd het 3-3
(een Derby in vaktaal, de 'D' van
Derby staat voor draw: gelijk
spel). Grobbelaar liep 40.000
pond mis, maar werd ondanks
tivee kapitale flaters in de eerste
helft uitgeroepen tot man of the
match, wat hem een boekenbon
opleverde, toch nog wat.
Nog zo'n employé van Lim,
Hans Segers.
De oud-keeper van PSV, Not
tingham Forest en Wimbledon
staat op dit moment naast
Grobbelaar in de beklaagden
bank.
Hij weet van niets. Uiteraard.
Segers heeft een fortuin staan
op een rekening bij een Loudens
filiaal van een Zwitserse bank.
Geld dat hij onmogelijk alleen
met keepen verdiend kan heb
ben. Zeven ton daarvan heeft
Segers overgeheveld van een re
kening in Jersey, zegt Segers. Dat
geld heeft Segers, zegt Segers,
eerlijk verdiend met het stelen
van auto's, een riskant beroep
dat cle doelman uitoefende toen
hij een jaar of 14 was.
Een andere rekening, in
Guernsey, houdt natuurlijk nog
verband met het lopen van een
krantenwijk toen Segers elf was.
Er zijn getuigen, die zich nog
kunnen heugen hoe plichtsge
trouw Hansje de Eindhovense
Courant rondbracht, alsmede
het magazine van de tennisclub
van zijn pa. Weer noch wind
brachten de jonge held van zijn
stuk en altijd goedgemutst en in
voor een praatje.
Dat miljoen in Luxemburg?
Echt waar, heitje voor een kar
weitje! Je moest 'ns weten wat je
daarmee bereiken kunt!
Vier ton op de Maagdeneilan
den? Moet van het autowassen
zijn, wat ik deed op m'n twaalf
de, vlak voordat ik auto's stelen
ging. Oppassen en bollenpellen
heb ik ook nog gedaan. Belegd in
Curqao.
Segers is uitgespeeld (althans
in het voetbal, geen nood, hij
kan altijd nog komiek worden,
ook op Mr. Bean raken cle Engel
sen een keer uitgekeken) maar of
Lim voorgoed het zwijgen is op
gelegd?
Southampton-Newcastle ein
digde zaterdag in 2-2. In de'
laatste minuut werkte
Southampton op spectaculaire
wijze een hopeloze 2-0 achter
stand weg. Kennelijk laat Lim cle
zaken tijdelijk aan een familie
lid over. Neef Kim. Al moet die
niet overdrijven: Port Vale-QPR
werd 4-4 (stand na 85 minuten
nog4-l)t
