'Straks ben ik dakloos'
Straathof en Van Leeuwen lopen
elkaar steeds mis
'Als een kotter
zinkt, heb je
geen tijd om
zo'n pak aan
te sjorren'
NOVEMBER
Bongo krijgt de tent niet overeind irfNöordwijk door de
storm
Staatssecretaris Nuis bij de presentatie van het Romeinse
masker 'Gordon' in het Rijksmuseum van Oudheden, net als de
Amsterdamse zanger naar wie het is vernoemd.
2
Hotel Rijnland in Hoogmade dicht. Het is brandgevaarlijk.
5
Bewoners van de Leidse Lusthoffaan gaan op de vuist met jon
geren die in de straat rondhangen. Twee jongeren, onder wie
irgeen Somalische vluchteling die niets met de groep te maken
had, raken gewond.
ree,
uil,
Siemerink sluit jaar af als vijftiende op wereldranglijst
Leidsters, oudercommis
kundige buitenstaanders v\
robli lissement van de SKL.
Istriji
lief
Grafkist uit de tweede eeuw gevonden bij opgravingen in Kat-
wijkse Zanderij-Westerbaan. Brand verwoest Leidse studenten
sociëteit LISC aan de Eerste Binnenvestgracht.
16
Ernstige bodemververvuiling aan de Sassenheimse Kagertui-
Leiden moet 125.000 gulden schadevergoeding betalen
ten Hoeve, organisator van de automarkt in de Groenoordhal-
len. Ten Hoeve moest zijn activiteiten voortijdig staken.
16
Het Komitee Marokkaanse Arbeiders Nederland vraagt
onderzoek naar de dood van de Leidse Marokkaan Moham
med El Fidaoui in een politiecel inTanger.
Schaatser Jeroen Straathof wint IJsselcup
18
Borsumij Textiles in Roelofarendsveen dicht: 30 man op straat.
|e gj Leidse Kaatje van Dam 109 jaar. Ze is de op
bet£ woner van Nederland.
DIOK'er Yves Kummer verhoord wegens mishandeling van te
genstander, aanklacht ingetrokken
exploitanten van gokkasten sluiten e
i Rijnsburg kondigt zijn ver-
t de derde prijs bij het Voorscho-
Katwijks asielzoekers-hotel beveiligd na dreigbrief
Brute overval op Sassenheims wegrestaurant De Uiver
Archeon failliet verklaard.
27
Voetbal: twee rode kaarten en 6-2 verlies Katwijk tegen Roda
JC in Amstel Cup
De overdracht van de Leidse Groenoordhallen aan beheers-
maatschappij Libéma is rond. De 20 medewerkers zijn per 1 ja-
1997 ambtenaar-af.
28
Poging record 'bodypainten' te breken van Qegstgeestenaar
Ferry Zeeman. Op de Utrechtse beurs Erolife beschildert hij sa-
net negentien collega's zestig lichamen.
Voetbal: Glenn Helder van Arsenal naar Benfica
30
Leiden doet aardig voor parkeerders. Wie een parkeerkaartje
bij een automaat koopt, krijgt ook een kortingsbon voor een
hamburger.
Valkenburgs voetveer blijkt zo krakkemikkig dat het uit de
moet worden genomen
DECEMBER
i Noordwijk afgesloten i
Grote stroomstoring legt bedrijven in Katwijk lam.
De Lakenhal is uit den boze beslist B W
met de bestrijding
11
d in Alphen aan den Rijn over de bouw van een nieuw
in 2004.
13
Frans Koenen gaat weg bij ARC.
Bouwstop in de Voorhoutse nieuwbouwwijk Hoogh Teijlingen
eindelijk opgeheven.
14
Bouwplan van 1,2 miljoen gulden van Leids Muziekhuis M123
hangt door tegenvallers aan zijden draad.
16
wint met papiervernietiger De Leidse
18
afscheid. Zij wordt
Noordwijkerhoutse man op verdenking van
21
AZC krijgt pak slaag in bekerfinale waterpolo.
24
Politie houdt 18 jongeren uit Lisse en Lisserbroek aan op ver
denking van 100 misdrijven.
Middenstand Leiderdorp, Voorschoten en Oegstgeest voelt
zich benadeeld vanwege een tariefactie van de bussen van en
Leiden.
28
Burgemeester Goekoop van Leiden leest deze ladder op zoek
onderwerpen voor zijn nieuwjaarstoespraak.
Met honkbalknuppel bewerkte Liban wach't op hulp
Liban in de vensterbank: „Ik ben heel boos op de mensen die hier
FOTO HOLVAST/ MARK LAMERS
door ANNET VAN AARSEN
mJen oude bank, een stoeltje,
een laag tafeltje bedekt met kran
ten. Een televisie die 24 uur per
dag aan lijkt te staan. En een gas
kachel, die sinds Liban ruim ze
ven maanden geleden zijn huis
aan de Lusthoflaan betrok, perti
nent dienst weigert. Een donkere,
koude huiskamer. De perfecte
omgeving voor een stevige einde-
jaarsdepressie, voor lamlendig
heid, voor stil zitten en niets
doen.
Met Liban gaat het niet goed. De
21-jarige Somaliër kwam begin
november in het nieuws toen hij
door een paar buurtbewoners
met een honkbalknuppel werd
bewerkt. De daders waren buiten
zinnen geraakt door de overlast,
die een groep jongeren op het
schoolpleintje voor Libans huis
veroorzaakte. Liban had met de
overlast niets van doen.
Ruim een maand later loopt hij
nog steeds met zijn arm in het
gips: op twee plekken gebroken
bij de knuppelpartij. Liban is nog
niet toe aan vooruitzien, aan po
sitief nadenken over zijn toe
komst. In hem kolkt het van de
haatgevoelens, van wrok. „Ik ben
heel boos op de mensen die hier
wonen", zegt hij. „En op de man
die mij geslagen heeft. Ik zou ei
genlijk met hem moeten doen,
wat hij met mij heeft gedaan. Pas
over maanden moet hij voor de
rechter verschijnen. Wie weet,
leef ik dan al niet eens meer. Dat
weet alleen God."
Hij voelt zich een gevangene.
„Ik kan niets doen met die arm in
het gips", zegt hij. „Ik sta elke
ochtend op. Ik ga in mijn stoel
zitten, televisie kijken. Of ik loop
een rondje over straat, 's Avonds
ga ik weer naar bed, maar soms
heb ik moeite om te slapen. Zo
zien mijn dagen er uit."
Even tevoren is hij komen aan
lopen bij de woning aan de Lust
hoflaan, de baseball-pet diep over
de ogen getrokken. Sleutel verge
ten, hij kan er niet in. Op het aan
houdend gebel wordt niet gerea
geerd, zijn neefje is niet thuis. We
lopen maar naar buurthuis 't
Spoortje, een paar straten verder
op aan de Bernhardkade. Daar is
het tenminste warm. „Ik heb veel
problemen", zegt hij. Eigenlijk
ziet hij er geen gat meer in, heeft
de léthargie toegeslagen.
De huur van het huis aan de
Lusthoflaan is per 1 januari opge
zegd door de neef, waarmee Li-
ban en zijn jongere neefje samen
woonde. De oudere neef vertrekt
naar een andere woning, de jong
ste van het gezelschap gaat naar
een begeleid wonen-project. Al
leen Liban is nog niet onderdak.
„Ik kan niet aan de Lusthoflaan
blijven wonen. De huur is 1400
gulden per maand, dat kan ik al
leen niet betalen. Straks ben ik
homeless. Ik kan niet mee met
mijn neef. Hij is een zelfstandig
persoon, net als ik."
Maar de tijd dringt en het lijkt
er op dat Liban zelf geen vaart
maakt met het zoeken naar nieu
we woonruimte. Liban zit in huis
en wacht af. Hij is weliswaar langs
geweest bij een paar kamerver
huurders, waarmee de jongeren
werkster in Leiden-Noord een af
spraak voor hem had gemaakt,
„maar de kamers waren al verge
ven", zegt Liban. Wat hij verder
moet ondernemen, weet hij ei
genlijk niet. Hij verwacht hulp:
vindt dat hij die niet voldoende
krijgt. „De eerste week, nadat ik
in elkaar was geslagen, kwamen
er telkens mensen over de vloer.
Nu zie ik bijna niemand meer",
zegt hij. Hij zit ineengedoken in
zijn stoel.
Pas veel later is er een glimp te
zien van de 'oude' Liban. Hij
komt langzaam los, in een ge
sprek over koetjes en kalfjes. Over
de tijd die hij in Friesland door
bracht, toen hij zeven jaar gele
den in Nederland aankwam. En
over de stage die hij liep bij een
brandweerkorps in Twente. Over
voetbal, zijn grote liefde. En over
zijn vader, die in Mogadishu een
garagebedrijf runde. „Op mijn
achtste wist ik al hoe een auto in
elkaar zit", zegt hij. „Ik kon toen
zelfs al rijden. Dat mocht van
mijn vader. Niet in de stad, niet in
Mogadishu, maar wel buiten."
Het liefst zou hij bij een garage
bedrijf gaan werken. „Als mijn
arm uit het gips is, ga ik werk zoe
ken", zegt hij beslist. Maar wie wil
Liban hebben, de jongen die als
kind al wist hoe hij een auto
moest maken, maar nu nog
steeds geen papiertje heeft?
door C0NNY SMITS
Acht Nederlandse vissers vonden in 1996 op zee
de dood. Ook buitenlanders kwamen om op Ne
derlandse kotters. Zo overleden twee Duitsers af
gelopen zomer na ongevallen op schepen van de
Katwijkse Haringhandel Parlevliet en Van der
Plas. De een kreeg een zware kabel tegen het
hoofd, de ander sloeg waarschijnlijk overboord
en kreeg een zeemansgraf.
Onder de drie slachtoffers van een verstikken
de giftige damp aan boord van een schip van de
IJmuidens rederij Vrolijk, was in juli ook een 29-
jarige Katwijker. Het schip viste voor de kust van
Mauretanië, toen er een chemische reactie ont
stond in een nagenoeg lege vistank. Voor de Kat
wijker en twee van zijn collega's kwam de hulp te
laat.
De opmerkelijke stijging van het aantal dode
lijke ongevallen aan boord van vissersschepen
bracht de CDA-Kamerleden R. Smits en Y. van
Rooy er in oktober toe vragen te stellen aan visse
rijminister f. van Aartsen over de veiligheid aan
boord. Smits: „Tot 1992 gaf een interdeparte
mentale werkgroep regelmatig adviezen ter ver
betering van de uitrusting van vissersschepen.
Sinds die werkgroep is opgeheven, zie je een stij
ging van het aantal dodelijke ongelukken."
Smits denkt dat veel ongelukken voorkomen
hadden kunnen worden wanneer de veilig
heidmaatregelen beter in acht waren genomen.
„Ook het feit dat er minder onderhoud aan sche
pen wordt gepleegd speelt een rol. Evenals de in
troductie van de zeedagenregeling. Daardoor
moeten vissers elke 24 uur maximaal benutten
en gaat vermoeidheid een rol spelen." Naar aan
leiding van een motie van Smits heeft de minister
toegezegd dat er extra controle zal komen op de
veiligheid aan boord en een betere
voor bemanningen, eventueel v
De Scheepvaartinspectie in Rotterdam stelt na
elk dodelijk ongeval op een Nederlands schip een
onderzoek in. Volgens woordvoerder Ben Wou
ters is het moeilijk een tendens waar te nemen in
de oorzaken van de dodelijke ongevallen. „Elk
ongeluk op zich baart ons natuurlijk zorgen, en
uit elk geval kun je ook lering trekken. Maar het is
niet zo dat wij merken dat steeds dezelfde voor
zorgsmaatregelen worden genegeerd."
Bij de Nederlandse Vissersbond is de reactie
op extra veiligheidsmaatregelen niet onverdeeld
positief. Secretaris Nieuwstra: „Natuurlijk zijn wij
voor alles wat de veiligheid ten goede komt. Maar
je moet ook nog kunnen varen, vissen en verdie
nen. Zo zijn bijvoorbeeld de overlevingspakken
ons een paar jaar geleden door de strot geduwd.
In de praktijk is daar echter niet mee te werken.
En als een kotter zinkt, heb je geen tijd om zo'n
pak nog eens aan te gaan staan sjorren."
door TIM BROUWER DE KONING
Jeroen Straathof en Evelyn van
Leeuwen zijn niet in de wieg ge
legd om toe te kijken. Toen
Straathof op 16 maart op het ijs
van Hamar" volkomen onverwacht
de eerste wereldkampioen op de
1500 meter werd, zat zijn vriendin
zich thuis bij de televisie te verba
zen. Omgekeerd ontbrak de Zoe-
terwoudse schaatser op het appèl,
toen Van Leeuwen haar bijdrage
leverde aan de zilveren medaille
van het Nederlandse rolstoelbas
ketbalteam tijdens de Para
lympics in Atlanta. Straathof arri
veerde volgens afspraak pas bij de
tweede wedstrijd van Oranje,
maar toen zat Van Leeuwen weer
op de reservebank.
Nog geen twaalf minuten had
den Straathof en Van Leeuwen dit
jaar nodig om een gouden en een
zilveren medaille in de wacht te
slepen. Beide hoogtepunten staan
het succesvolle duo nog haar
scherp voor ogen. Van Leeuwen
beschouwt 'Atlanta' als opmaat
voor meer sportieve roem. Als het
aan de 24-jarige Leidse medicij
nen-studente ligt, is zij er over
vier jaar in Sydney opnieuw bij.
„Dan hoop ik dat ik meer speel
tijd krijg dan in Atlanta", zegt ze.
„Nu was ik daar nog niet aan toe,
al heb ik nog wel twee olympische
punten gescoord. Maar als er een
frisse wind gaat waaien in onze
selectie en jonge speelsters meer
kansen krijgen, hoop ik dat ik
meer dan tien minuten speeltijd
krijg."
Hoewel Straathof deze zomer
zes weken aan de overkant van
'de grote plas' verbleef, liep hij
uitgerekend die tien minuten mis.
„Na een heerlijk anoniem bezoek
aan de Olympische Spelen ben ik
van Atlanta naar de ijshal van Cal
gary afgereisd. Daar kon ik goed
trainen, één week zelfs als enige
Nederlander. Toen was ik wel ge
dwongen om contact te maken
met anderen. Ik trok veel op met
de Japanners en ben nog met Ca
nadezen naar een popconcert ge
weest. Bij mijn terugkeer in Adan-
ta herkende ik de stad bijna niet
meer. De rust tijdens de Para
lympics deed weldadig aan na de
olympische drukte. Jammer al
leen dat Evelyn niet meer in actie
kwam."
Vreemd vond zij dat niet, want
Van Leeuwen was als elfde of
twaalfde speelster aan de Oranje
selectie toegevoegd. „Voor ik door
een ongeluk op de ijsbaan een
partiële dwarslaesie opliep, deed
ik vooral individuele sporten.
Daaraan heb ik mijn goede basis
te danken, maar ik moet nog
wennen aan spelen in teamver
band. Eerst heb ik een tijdje ge
roeid, maar toen maakte ik voor
namelijk lange toertochten. Ik
heb gekozen voor rolstoelbasket
bal, omdat ik graag aan wed
strijdsport doe."
Als bijkomend voordeel van
rolstoelbasketbal noemt Van
Leeuwen, daarin bijgevallen door
Straathof, dat de sport aantrekke
lijk is voor het publiek. „Dat geldt
niet voor alle onderdelen van de
Paralympics, net zo min als dat
voor alle sporten voor validen
geldt. Ik kijk liever naar een atleet
die met een prothese 11,2 op de
100 meter loopt dan naar een
rechtstreekse uitzending van een
golfwedstrijd. Al snap ik de men
sen wel die reageren van 'buh, die
mist een arm of een been'. Ieder
een schrikt aanvankelijk. Mijn va
der moest er bij mijn eerste wed
strijd ook aan wennen dat er ie
mand uit haar rolstoel werd gere
den." Straathof: „Totdat je ie
mand kent die meedoet aan de
Paralympics. Dan ga je je er in
verdiepen." Van Leeuwen: „Dan
zie je mij eerder dan mijn rol
stoel."
Toch verbaasde het haar dat
het stadion in Atlanta bij de in
drukwekkende openings- slui
tingsceremonie bijna uitverkocht
was. „En dat alleen maar om een
stel gehandicapten te zien spor
ten. Je denkt aanvankelijk: 'ze ste
ken de draak met me'. Maar die
Amerikanen kijken er anders te
genaan dan Mart Smeets, die zegt
dat het publiek niet zit te wachten
op rolstoelbasketbal. Zij komen
massaal op zo'n evenement af,
zeker als er ook Amerikanen mee-
In hun beider geboortedorp
Zoeterwoude loopt het publiek
vooral warm voor schaatsen.
Hoewel Van Leeuwen die sport
met de paplepel kreeg ingegoten,
was zij geen getuige van de op
zienbarende machtsgreep van
haar vriend tijdens het wereld
kampioenschap afstanden. „Die
had ik niet verwacht, anders had
ik mij wel voor 1000 gulden die
per in het rood gestoken. Ik had ik
op dat moment helemaal geen
geld. Bovendien viel het wereld
kampioenschap afstanden on
gunstig. Ik had dan een week van
mijn studie moeten missen en
daar ligt mijn toekomst."
Straathof, die zijn vriendin na
zijn gouden race met de mobiele
telefoon van een Noorse camera
ploeg deelgenote maakte van zijn
succes, genoot vervolgens met
volle teugen van het warme ont
haal dat Zoeterwoude hem be
reidde. Het dorp stond dagenlang
op z'n kop en uiteraard was ook
Evelyn bij alle huldigingen van de
partij. Na een winter van hard
werken is het goed rusten. Dus
beloonde Straathof zichzelf deze
zomer met een toernee van zes
weken door de Verenigde Staten
en Canada, afwisselend mét en
zonder schoonfamilie. „Ik ben in
New York en Washington ge
weest. Bij het Witte Huis heb ik
nog naar Bill en Hillary Clinton
gezwaaid", zegt hij lachend als hij
terugdenkt aan zijn vakantie, die
voor een deel ook uit werken be
stond. Veel tijd om met zijn vrien
din op te trekken, was er niet.
„Dat vinden we niet erg, zo lang
het i
t had-
Evelyn van Leeuwen en Jeroen Straathof: „Geen behoefte
den. Als één van ons alleen thuis
zit,-wordt het een ander verhaal."
Maar hoe het verhaal ook luidt,
het moet nooit aan de grote klok
worden gehangen op de manier
waarop dat gebeurt in de Vijf Uur
Show. „Wij hebben als sporters
elk ons eigen verhaal te vertellen,
maar houden absoluut niet van
kleffe toestanden."
